5. Ks. F. Blachnicki, Ewangelizacja jako zasada formacji i służby Ruchu Światło-Życie, w: Wnioski końcowe III KKO, Niepokalanów, 1978 r. - fragment
Ewangelizacja jako zadanie i służba Ruchu Światło-Życie w Kościele w Polsce
1. Równolegle do odkrycia roli ewangelizacji w znaczeniu ściślejszym w systemie formacyjnym Ruchu rozwijała się świadomość jej znaczenia dla Kościoła w Polsce w ogóle. W wyniku prac i refleksji związanych z III KKO w Niepokalanowie u wszystkich uczestników pogłębiło się mocne przekonanie, że podjęcie lub niepodjęcie tego kluczowego problemu będzie miało bardzo wielkie znaczenie dla przyszłości Kościoła w Polsce w następnych pokoleniach. Wynika to w sposób nie pozostawiający wątpliwości z następujących stwierdzeń:
a) Istnieją w Polsce stale i systematycznie wzrastające środowiska i grupy społeczne, do których nie dociera już praktycznie żadne oddziaływanie ewangelizacyjne Kościoła i które są terenem wołającym o Ewangelię.
b) Tradycyjna formacja katechetyczna i duszpasterska, globalnie biorąc, nastawiona jest na formowanie tzw. wiernych i praktykujących, wypełniających minimum obowiązków religijnych wymagających do zapewnienia sobie zbawienia, nie jest jednak zawsze zdolna do formowania uczniów Chrystusa i świadków, którzy potrafią stać się podmiotem ewangelizacji zdobywając innych dla Chrystusa. Wielu wiernych i niektórzy duszpasterze zadowalają się zachowaniem poziomu życia religijnego i praktyk z okresu młodości i dlatego ci, co trwają w najlepszym wypadku pozostają „niemowlętami w Chrystusie” (l Kor 3, l), nie wchodząc na drogę systematycznego wzrostu ku dojrzałej wierze, która weryfikuje się zdolnością do dawania świadectwa i podjęcia ewangelizacji w środowisku codziennego życia. Tymczasem w dzisiejszych warunkach postępujących wpływów i nacisków laicyzacyjnych oraz dechrystianizacyjnych obowiązuje prawo, że ten tylko na dłuższą metę może zachować wiarę dla siebie, kto potrafi ją dawać innym.
2. W tej sytuacji ostro zarysowuje się w naszej świadomości, że specyficznym charyzmatem i powołaniem Ruchu Światło-Życie w Kościele w Polsce i jego szczególną służbą jest stawanie się ruchem ewangelizacyjnym oraz zaczynem i narzędziem ewangelizacji, szczególnie przez zaszczepienie wspólnotom lokalnym i środowiskom duszpasterskim dynamiki ewangelizacyjnej oraz skutecznych metod i środków ewangelizacji. Ruch oczywiście nie uważa się za jedyny ruch ewangelizacyjny działający w Kościele w Polsce, ale pragnie w dziele ewangelizacji współpracować ze wszystkimi innymi inicjatywami wzbudzonymi przez Ducha Świętego, które są i które się pojawią.
3. Powyższą służbę w dziele ewangelizacji wypełnia Ruch Światło-Życie nie tyle przez podejmowanie akcji ewangelizacyjnych jak gdyby „na zewnątrz” w stosunku do innych członków czy ośrodków Kościoła, ale przez formowanie ludzi i wspólnot podstawowych (małych) o takim stopniu intensywności życia chrześcijańskiego i dojrzałości wiary, że ewangelizacja stanie się ich wewnętrzną koniecznością oraz elementem konstytutywnym ich świadomości.
Ponieważ Ruch Światło-Życie jest ruchem formacyjnym, którego celem jest doprowadzenie do dojrzałości chrześcijańskiej ludzi każdego wieku i stanu, wypełnia on swoje powołanie ewangelizacyjne przez samą wierność swojemu charyzmatowi. Innymi słowy ewangelizacja jest naturalną konsekwencją i owocem realizacji programu formacyjnego ruchu a zarazem jedyną weryfikacją i sprawdzianem autentyzmu tej formacji.
4. Powyższe stwierdzenie o dalekosiężnym znaczeniu dla Ruchu i jego dalszego rozwoju, można wyrazić także w ten sposób, że Ruch wypełnia swoją misję ewangelizacyjną przede wszystkim przez wypełnianie nakazu Pana „czynienia uczniów” (Mt 28, 19), z tym, że za ucznia dopiero uważa się tego, kto sam z kolei staje się zdolny przez swoje świadectwo do „czynienia” nowych uczniów. Ruch zamierza więc formację, której kresem i celem nie jest tylko nauczanie tego, co jest potrzebne do zapewnienia sobie osobistego zbawienia, ale uzdolnienie do dawania świadectwa i zdobywania oraz czynienia nowych i dalszych uczniów. W powyższym ujęciu zawarty jest sekret skutecznej ewangelizacji i klucz do przemiany naszych statycznych społeczności tzw. wiernych i praktykujących we wspólnoty dynamiczne będące seminariami i ogniskami ewangelizacji oraz „multiplikatorami” uczniów Chrystusa będących podmiotem ewangelizacji,
5. Powyższe zadanie służenia dziełu ewangelizacji przez „czynienie uczniów” Pana realizuje Ruch poprzez wszystkie formy i etapy ewangelizacji (...). Trzeba przy tym podkreślić, że różne proponowane metody pierwszej ewangelizacji to nie są jakieś „chwyty” czy sposoby, żeby zwerbować uczestników oaz rekolekcyjnych, lecz oazy są podporządkowane jako narzędzia dziełu ewangelizacji, której celem jest wprowadzanie do grupy formacyjnej uczniów Pana przygotowujących się do służby w dziele kolejnej ewangelizacji. Oaza rekolekcyjna wprowadza właśnie po ewangelizacji do grona uczniów Pana, inicjując etap formacji deuterokatechumenalnej, mającej owocować w nowych inicjatywach ewangelizacyjnych.
6. W okresie formacji deuterokatechumenalnej dokonuje się proces indywidualnego dojrzewania do dzieła ewangelizacji, który może przebiegać z różną szybkością. Program formacyjny ma ciągle na uwadze przygotowanie do ewangelizacji i zawiera różne zachęty i sugestie w tym kierunku. Idąc za nimi uczeń może podejmować różne inicjatywy w zakresie ewangelizacji indywidualnej lub może indywidualnie włączać się do zespołów i akcji ewangelizacyjnych. Może również podjąć decyzję uczestnictwa w ORAE, która nie jest przywiązana do konkretnego etapu pracy formacyjnej i w której można uczestniczyć będąc już uczestnikiem formacji deuterokatechumenalnej, w dowolnym momencie, zależnie od indywidualnego osiągnięcia określonego stopnia dojrzałości dla włączenia się do zespołu ewangelizacyjnego. Niezależnie jednak od włączenia się wcześniej czy później do dzieła ewangelizacji uczeń w całym tym okresie nie może zaniedbywać ani przerywać swojej drogi formacyjnej, polegającej na uczestnictwie we wspólnocie deuterokatechumenalnej i w regularnych cotygodniowych spotkaniach oraz wypełnianiu zadań formacyjnych.
7. Powyższy proces indywidualnego dojrzewania do dzieła ewangelizacji, chociaż przebiegający z różną szybkością u poszczególnych uczestników formacji deuterokatechumenalnej, ma jednak swój określony moment końcowy, zamykający go. Tym momentem jest formacja i weryfikacja animatora wspólnot Ruchu. W wyniku formacji w ramach kursu oazowego dla animatorów (KODA) staje się ktoś kandydatem na animatora, który powinien się zweryfikować przez zdobycie drogą ewangelizacji indywidualnej oraz przez zachętę do uczestnictwa w rekolekcjach ewangelizacyjnych grupy kandydatów na uczniów Chrystusa, z którą przyjdzie do oazy rekolekcyjnej I stopnia. Kandydat na animatora prowadzi więc najpierw grupę postewangelizacyjną, a potem wyłaniającą się z niej wspólnotę deuterokatechumenalną. W przyszłości będzie to zasadnicza droga włączenia się do oazy rekolekcyjnej w charakterze animatora. Dotyczy to również animatorów starszych, którzy już wcześniej byli animatorami w Ruchu, zanim został wprowadzony nowy program formacyjny. Powinni z czasem zniknąć z Ruchu animatorzy „etatowi” czy „zawodowi”, którzy zgłaszają swoje usługi w czasie wakacyjnych oaz rekolekcyjnych bez uprzedniego włączenia się w proces ewangelizacyjny. Konkretne przestrzeganie powyższych zasad zapewni właściwy rozwój wewnętrzny i zewnętrzny oaz rekolekcyjnych w przyszłości.
8. Obok procesu indywidualnego dojrzewania do ewangelizacji musi w każdej wspólnocie formacyjnej Ruchu rozwijać się proces dojrzewania całej wspólnoty do tego dzieła. Każda z nich, w miarę swojego dojrzewania, musi się przekształcać w zespół ewangelizacyjny, musi stawać się ogniskiem ewangelizacji. Cała wspólnota może podejmować inicjatywy czy akcje ewangelizacyjne np. w sąsiednich parafiach, ośrodkach duszpasterskich czy środowiskach nie objętych żadnym duszpasterstwem, przygotowując się do tego przez uczestnictwo w ORAE. Można też włączyć się z pomocą do zawiązywanych w innych ośrodkach zespołów ewangelizacyjnych. Konsekwentnie też członkowie wspólnot angażujących się do dzieła ewangelizacji muszą podejmować się prowadzenia grup postewangelizacyjnych. Podobnie jednak jak przy indywidualnym angażowaniu się w dzieło ewangelizacji, wspólnoty deuterokatechumenalne nie mogą wskutek podjęcia inicjatyw ewangelizacyjnych zaniedbać czy zaniechać własnego programu formacyjnego. Nawet, jeżeli członkowie tych wspólnot posiadają już własne grupy postewangelizacyjne, powinni oni nadal uczestniczyć w pracy formacyjnej grupy macierzystej.
9. W wyniku powyższego procesu wzrostu i dojrzewania uczniów Chrystusa będą więc w Ruchu powstawały wspólnoty katechumenalno-ewangelizacyjne. Obok tego, z grup, które przejdą już cały cykl formacyjny, deuterokatechumenalny, będą powstawały wspólnoty, których zasadniczą służbą, diakonią będzie ewangelizacja. Będą to wspólnoty diakonalno-ewangelizacyjne. Jest rzeczą polecenia godną, aby takie wspólnoty powstawały już teraz wśród starszych członków Ruchu, którzy nie przeszli przez obecny, stopniowo realizowany program formacyjny. W każdym razie jednak poleca się, aby przeszli oni przez ORAE.
10. Zarysowany powyżej plan służby ewangelizacyjnej Ruchu w Kościele w Polsce przyjmujemy jako światło i dar Ducha Świętego udzielony nam w związku z III Krajową Kongregacją Odpowiedzialnych. Ukazuje nam on drogę do przezwyciężenia wewnętrznych trudności i niebezpieczeństw mogących wyniknąć z pewnego rodzaju „zablokowania” energii duchowej gromadzącej się w Ruchu, która nie przeradza się w dynamikę ewangelizacyjną. Grozi to zarówno animatorom nie „czyniącym” na drodze ewangelizacji nowych uczniów jak i wspólnotom koncentrującym się tylko na swoich wewnętrznych problemach. Ukazana droga organicznej ekspansji ewangelizacyjnej na drodze rozmnażania liczby uczniów Pana i dzielenia się żywych komórek doprowadzi do „odblokowania” krążenia ewangelizacyjnej dynamiki Ruchu. Krąg życia i rozwoju Ruchu wyraża się w nieustannym kontynuowaniu cyklu ewangelizacja - katechumenat - ewangelizacja. Wierność temu prawu, które każe koncentrować wysiłki ewangelizacyjne na zadaniu czynienia uczniów zdolnych zdobywać kolejnych, nowych uczniów będzie gwarancją właściwego rozwoju Ruchu.
Jesteśmy przekonani, że taką drogę ukazuje Ruchowi DUCH-OŻYWICIEL, który daje głębokie zrozumienie praw nowego życia i jego rozwoju.