Postmodern dance
Amerykański postmodern dance powstał jako zjawisko w kulturze wręcz przeciwstawne amerykańskiemu postmodernizmowi w literaturze, architekturze i teatrze. W tańcu nurt postmodernistyczny zapoczątkowało ugrupowanie Judson Church Theater, które działało w latach 1962-1966. Historycznym przedłużeniem JCT była grupa Grand Union, która z kolei powstała w 1970 roku.
Judson Church Theater miał charakter awangardowy i eksperymentalny. Choreografia była tu polem swoistych badań. Zespół tworzyli młodzi artyści, tancerze, choreografowie, muzycy, kompozytorzy. Grupa nie miała stałej liczby uczestników, jej struktura była luźna. Swoje spektakle nazywali concerts i rzeczywiście funkcjonowały one na zasadzie koncertu. Każdy artysta włączał się do przedstawienia, w momencie który uważał za stosowny na zasadzie komponowania wspólnego dzieła. Każdy fragment tańca powstawał jakby oddzielnie, na scenie następował proces eksperymentalnego scalania indywidualnych prac, tworzacych jeden spektakl. Concerts nie zamykały się tylko w działalności choreograficzno-tanecznej, były wielorodzajowym zjawiskiem artystycznym, rozprzestrzeniającym się na różne sfery sztuki, przy uznaniu ich równorzędności. Robert Ellis Dunn jeden z artystów JCT tak pisał o strukturze concert:
„Concert taneczny nie miał charakteru narracyjnego. Oznaczał on formę, zupełnie inną, niż dosłowna, narracyjna prezentacja z silnie uteatralnioną formą, jak miało to miejsce u M. Graham Forma koncertu pozostaje daleka od nadania artystom cech konkretnych postaci i charakeryzacji. W nazwie podkreśla się jej muzyczne znaczenie. Chodzi przecież o pokazanie jakości i atmosfery”.
Koncertów powstało szesnaście, oznaczano je - jak w muzyce kolejnymi numerami Concert #1. Poza koncertami inspirowanymi pracami warsztatowymi, prezentowane były również indywidualne koncerty, tworzone przez członków grupy. np. Meredith Monk, Kenneth King, Phoebe Neville, James Waring i jego grupa, czy Aileen Passloff.
Judson Church Theater stworzyło w latach1962-64 ponad 200 ukłdów tanecznych.
Miejscem występowania grupy był kościół przy Washington Square w Nowym Jorku. którego przestrzeń od roku 1948 wykorzystywana była do prezentowania wystaw, słuchania koncertów wystawiania sztuk teatralnych.
W 1970 roku powstała grupa Grand Union, którą można traktować jako kontynuacje JCT. Zadecydował o tym przede wszystkim podobny skład artystyczny i wykorzystanie wcześniejszych doświadczeń, charakteru eksperymentalnych.
Przez sześć lat Grand Union występowała w rozmaitych miejscach pozateatralnych ( w Ameryce): w salach gimnastycznych, uniwersytetach, galeriach, kościołach; Różnicę między Judson Church Theater i Grand Union można określić jako szersze zainteresowanie teatrem. Grand Union w swoich spektaklach zaczęli stosować: dialogi, rekwizyty, kostiumy - w pracach JCT elementy te były nieobecne. Istotnym elementem i jedną ze stałych metod pracy była improwizacja. Innym novum było pokazywanie procesu przygotowań na spektaklach, często pojawiały się fragmenty prób, na których, dopracowywane są pewne elementów, markowanie pewnych fragmentów. Te działania sceniczne konfrontowano z choreograficznymi i technicznymi zastrzeżeniami, wskazówkami widzów oraz z korektą figur, układów tanecznych. Twórcy chcieli prowokować do dyskursu meta-tanecznego.