Punkt 12: Bujnie rozwijała się twórczość dramatyczna w okresie modernizmu. Teatr stał się jedną z najważniejszych redut nowego prądu. Świadczy o tym bujny rozwój sceny krakowskiej i lwowskiej , wreszcie scen warszawskich. Twórczość dramatyczna łączyła różne rodzaje sztuki, przemawiając do widza przez wrażenia wzrokowe i słuchowe. Istotną rolę odegrał Stanisław Przybyszewski w rozwoju twórczości dramatycznej. Niektóre z jego dramatów („Złote runo”, „Śnieg”) należą do najpiękniejszych przejawów modernistycznego dramatu polskiego. Pełne tragicznego napięcia, oddanego w sposób subiektywny i sugestywny, odznaczają się zwięzłą i zwartą budową oraz umiejętnym wprowadzeniem w scenę dwóch podstawowych środków artystycznych modernizmu: nastroju i symbolizmu. Do najbardziej znanych dramatów Przybyszewskiego należą: „Dla szczęścia”, „Goście”, „Śluby”, „Gody życia”, „Odwieczna baśń”, wystawiony w czasach wolnej Polski dramat „Mściciel” świadczył już o upadku talentu autora.Obok Przybyszewskiego w zmodernizowaniu dramatu wybitną rolę odegrał autor dziś bardziej niż Przybyszewski zapomniany - Jan August Kisielewski (1876 - 1918). Sława Kisielewskiego rozbłysła nagle i nagle zgasła, choroba bowiem uniemożliwiła dalszy rozwój jego niewątpliwego talentu scenicznego. Ale i ten dorobek, który Kisielewski zostawił w postaci dramatów: „W sieci”, „Karykatury”, „Sonata”, „Ostatnie spotkanie” odznacza się niezwykłą dynamiką, scenicznością, przenikliwą, choć jednostronną charakterystyką środowiska, zdolnością plastycznego oddania problemów nurtujących ówczesne młode pokolenie. Wystawienie jego „W sieci” było rewelacją artystyczną. Postać szalonej Julki zaciążyła nad wyobraźnią młodego pokolenia, a jej tragizm wzruszał to pokolenie szczerze i głęboko. Krótkofalowa problematyka tych dramatów, ich charakterystyczna wyłącznie dla okresu przełomowego (pokolenia schyłkowców), swoisty modernistyczny, a obcy nam dzisiaj, pełen patosu wyraz artystyczny sprawiły, że dla następnych pokoleń dramaty te były mało zrozumiałe, obce, a nawet rażące. Nie były też na ogół wznawiane na scenach polskich.Na najwyższy poziom wzniósł się dramat modernistyczny w twórczości Stanisława Wyspiańskiego. W jego twórczości dramatycznej walory estetyczne wniesione przez nowy prąd zespoliły się z najgłębszą treścią ideową, przeżywaną przez młode pokolenie. W rozwoju polskiego modernizmu twórczość Wyspiańskiego w dramacie, podobnie jak Żeromskiego w nowelach i powieściach stanowi ważny i istotny przełom.W ujęciu zagadnienia narodowego nawiązuje Wyspiański do płaszczyzny, w której problem walki zwycięskiej o niepodległość postawiła romantyczna poezja. Romantyczne koncepcje polityczne oparte o idealistyczną filozofię, uznającą za istotny jedynie pierwiastek ducha w stosunku do zagadnienia walki o niepodległość podejmowały wysiłek uzbrojenia narodu w siłę ducha.