Proces kontraktowania świadczeń zdrowotnych oznacza zawarcie umowy
pomiędzy świadczeniodawcom i płatnikiem. Umowa ta ma za zadanie uregulować
zakres uprawnień i zobowiązań miedzy stronami.
Wynagradzanie za usługę
W tym systemie wynagradzania świadczeniodawców podstawę stanowi cena ustalona za każdą usługę. Ustalona cena może być ceną stałą lub zmienną.
Przyjmując stałą cenę pojedynczej usługi świadczeniodawca i płatnik uzgadniają wielkość opłaty na początku roku kalendarzowego, a realizowane rachunki oparte są na stawkach ustalonych w planie na rok objęty umową.
Przy cenach zmiennych świadczeniodawcy wynagradzani są na podstawie bieżąco kalkulowanych stawek. W tym przypadku w rozliczeniach z płatnikiem nie występuje plan stawek.
Ostateczna wysokość wynagrodzenia dostawcy usług uzależniona jest od liczby i rodzaju usług świadczonych pacjentom oraz przyjętej do rozliczeń ceny.
Kontrakty blokowe
Idea kontraktów blokowych jest płacenie za uśredniona wartość świadczenia
medycznego zdefiniowanego za pomocą takich mierników jak: osobodzień leczenia, hospitalizowany pacjent, udzielona porada, leczona jednostka chorobowa, zagwarantowanie kompleksowej opieki medycznej dla potencjalnego pacjenta
Opłata kapitacyjna
System kapitacyjny oznacza opłatę za liczbę osób objętych opieką medyczną.
Kapitacja jest to opłata za każdą osobę objętą opieką zdrowotną w ustalonym okresie, o określonym poziomie świadczeń oraz pakiecie usług medycznych. Warunkiem funkcjonowania takiego systemu jest posiadanie imiennej listy pacjentów objętych opieką.
Najczęściej pacjenci pochodzą z terenu, na którym znajduje się dana placówka świadcząca usługi.
Wpis pacjentów na listę określony jest wcześniej ustalonymi kryteriami a oferowany pakiet usług może zawierać różne ich rodzaje.
Lekarze wynagradzani w tym systemie są odpowiedzialni za wszystkie koszty świadczeń należących do określonego pakietu, a wysokość wynagrodzenia ustalana jest za pomocą przyjętego algorytmu. Powinien on umożliwić równomierną alokację środków finansowych na poszczególne obszary i powinien być oparty na wiarygodnych i łatwych do uzyskania zmiennych.
W ten sposób wynagradzani są zatrudnieni w podstawowej opiece zdrowotnej oraz lekarze rodzinni, rzadziej w opiece szpitalnej głównie ze względu na zmienność kosztów procedur medycznych.
Metoda ta jest również stosowana do ustalania rejonowych i okręgowych budżetów zdrowia.
Wynagrodzenie za przypadek chorobowy
Ten system wynagradzania stosowany jest przeważnie w lecznictwie zamkniętym. Lekarze i pozostały personel medyczny są opłacani na podstawie stałej stawki ustalonej dla danego przypadku lub jednostki chorobowej.
Wysokość wynagrodzenia za przypadek ustalana jest na podstawie przewidywanych procedur ustalonych i potwierdzonych w protokole leczenia.
Ze względu na bardzo szczegółowy rachunek kosztów zastosowanej procedury medycznej niewiele krajów zdecydowało się na wprowadzenie tego systemu. Obecnie stosowany jest w niewielu krajach o różnych systemach ochrony zdrowia i tylko w odniesieniu do lecznictwa zamkniętego.
Jedyną korzyścią dla sytemu zdrowia jest możliwość obniżenia kosztów funkcjonowania placówek w wyniku silnej motywacji świadczeniodawców do utrzymywania kosztów na stosunkowo niskim poziomie.
Systemy mieszane wynagradzania świadczeniodawców
Celem wprowadzania systemów mieszanych jest dążenie do zoptymalizowania efektywności działania świadczeniodawców oraz liczby realizowanych usług, a także podnoszenie jakości opieki zdrowotnej. Ze względu na złożoność takiego systemu jest on wprowadzany w niektórych krajach na zasadzie eksperymentu.
Jednorodne Grupy Pacjentów
pacjenci są klasyfikowani do pewnych grup według określonego algorytmu. Występuje zróżnicowanie diagnostyczne, ale kosztowo jednorodne. Pacjenci wyleczeni są przydzieleni do grup jednorodnych pod względem kosztów z których każdy ma przypisaną ilość punktów, przekładającą się na wartość rozliczenia z płatnikiem. Następuje pomnożenie ilości punktów przez ich wartość.