SZKOŁA GŁÓWNA SŁUŻBY POŻARNICZEJ

Katedra Techniki Pożarniczej

Zakład Hydromechaniki i Przeciwpożarowego Zaopatrzenia

Wodnego

LABORATORIUM HYDROMECHANIKI

ĆWICZENIE NR 8

TEMAT: Badanie pomp i ich współpracy szeregowej i równoległej

WARSZAWA, wrzesień 1998 r.

1. Podstawy teoretyczne.

Pompy są maszynami służącymi do podnoszenia cieczy z poziomu niższego na poziom wyższy lub do przetłaczania cieczy z obszaru o ciśnieniu niższym do obszaru o ciśnieniu wyższym.

1.1. Całkowita geometryczna wysokoś* podnoszenia.

Jest to różnica poziomów zwierciadeł cieczy zbiornika górnego i dolnego (Rys. 1 i 2).

H_Z=H_S+m.+H_t=h_Ss+h_t

Wielkoś* m. przyjmujemy jako dodatnią, gdy poziom odbioru cieczy znajduje się powyżej odbioru ciśnienia na tłoczeniu, a ujemną gdy znajduje się powyżej odbioru ciśnienia na tłoczeniu, a ujemną gdy znajduje się niżej poziom odbioru na ssaniu.

Rys.1, 2. Ilustracja geometrycznej wysokości ssania, tłoczenia i podnoszenia

1.2.Manometryczna wysokoś* podnoszenia H_m.

Jest równa różnicy wysokości ciśnienia na tłoczeniu i na ssaniu, powiększonej o odległoś* pionową przekrojów w których następuje odbiór ciśnienia u wlotu i wylotu pompy.

P_t - P_S

H_m= +m.=H_mt + H_ms + m

γ_c

1.3. Rzeczywista wysokoś* podnoszenia H_u.

Jest równa wysokości manometrycznej powiększonej o różnicę wysokości prędkości na wlocie i u wylotu pompy.

P_t - P_S C_t² - C_S²

H_u= + m.+

c 2*g

Jeżeli C_t=C_S wtedy rzeczywistą wysokoś* podnoszenia utożsamiamy z manometryczną wysokością podnoszenia.

1.4. Wydajnoś* rzeczywista pompy Q /m³/s/.

Jest to przeciętne natężenie przepływu na kró*cu tłocznym pompy przy określonej wysokości manometrycznej podnoszenia H_m i nominalnej liczbie obrotów.

1.5. Moc pobierana przez pompę N_w.

Jest to moc bezpośrednio na wale pompy. W przypadku bezpośredniego sprzężenia pompy z silnikiem elektrycznym otrzymamy:

N_w=N_s*η_s

gdzie: η_s - sparawnoś* silnika elektrycznego,

N_s - moc silnika elektrycznego.

1.6. Moc użyteczna pompy N_u.

Moc użyteczna pompy N_u o wydajności Q m³/s i użytecznej wysokości podnoszenia H_u m. wynosi:

γ_c*Q*H_u

N_u= [KM] lub

75

γ_c*Q*H_u

N_u= [KW]

102

γ_c - ciężar właściwy cieczy podnoszonej w kG/m³.

1.7. Sprawnoś* całkowita pompy.

Sprawnoś* całkowita pompy określona jest stosunkiem mocy użytecznej do mocy pobranej na wale pompy

N_u

η=

N_w

1.8. Krótki opis i zasada działania pompy wirnikowej.

Głównym elementem pompy jest wirnik W osadzony na wale. Wirnik posiada łopatki Ł osadzone na tarczy T. Łopatki obracając się wraz z wirnikiem wprawiają ciecz w ruch obrotowy. Ciecz dopływa przez otwór wlotowy w tarczy wirnika. Cząstki wody mające odpowiednią prędkoś* odrzucane są do spiralnej i rozszerzającej się kierownicy K. Prędkoś* wypływu cieczy z wirnika jest większa od prędkości przepływu w rurze tłocznej R_t. Wyhamowanie rozpędzonej cieczy następuje w kierownicy K i zamykającym ją dyfuzerze D. Energia kinetyczna prędkoś*i zostaje w znacznej części zamieniona na energię ciśnienia.

Rys. 3. Schemat odśrodkowej pompy wirowej

Napór łopatek na ciecz powoduje wzrost ciśnienia po stronie czynnej (napierającej), a spadek po stronie biernej. Gdy ciśnienie po stronie biernej spadnie poniżej ciśnienia w zbiorniku czerpalnym następuje zassanie cieczy. Warunkiem zasysania jest taki spadek po stronie biernej, aby ciśnienie w zbiorniku dolnym mogło pokona* wysokoś* na ssaniu i opory przepływu przez rurę ssawną R_S.

1.9. Rozkład prędkości przy przepływie cieczy przez wirnik.

Cząstki cieczy wpływają do wirnika (rys.4) przez powierzchnię cylindryczną o promieniu r₁ z prędkością bezwzględną c₁ nachyloną do prędkości unoszenia u₁=π*d₁*n/60 pod kątem α₁ i wypływają przez powierzchnię cylindryczną o promieniu r₂ z prędkością bezwzględną c₂ nachyloną do prędkości unoszenia u₂ pod kątem α₂.

Rys. 4. Trójkąty prędkości w wirniku pompy odśrodkowej

Prędkości w₁ i w₂ są względnymi prędkościami cząstki cieczy (na wlocie i na wylocie) w stosunku do „nieruchomego” wirnika (tzn. względem układu związanego z wirnikiem). Obracający się wirnik za pośrednictwem odpowiednio ukształtowanych łopatek powoduje zwiększenie krętu przepływającej przez niego cieczy, co wymaga wytworzenia momentu obrotowego M.:

γ

M. = *Q (r₂*e₂*cosα₂ - r₁*c₁*cosα₁)

g

ale

γ

N=M.*ω= Q (u₂*c₂*cosα₂ - u₁*c₁*cosα₁)

g

Po wprowadzeniu prędkości względnych na wlocie i na wylocie w₁ i w₂ i wyeliminowaniu funkcji kątowych otrzymamy:

N = γ Q [ (c²₂ - c²₁)/2g + (u²₂ - u²₁)/2g + (w²₂ - w²₁)/2g

Oznaczmy odpowiednio:

H₁ = (c₂²-c₁²)/2g - przyrost wysokości podnoszenia cieczy na skutek wzrostu energii kinetycznej (wzrost prędkości z c₁ na c₂)

H₂ = (u₂²-u₁²)/2g - wzrost prędkości unoszenia (na skutek wzrostu promienia) powoduje wzrost energii zużytej na wprowadzenie cząstek cieczy w ruch okrężny.

H₃ = (w₁²-w₂²)/2g - na skutek zmniejszenia prędkości względnej w obrębie wirnika następuje zmiana energii potencjalnej.

Ostatecznie mamy teoretyczną wysokoś* podnoszenia H_th

H_th - teoretyczna wysokoś* podnoszenia

a stąd

H_th=H₁+H₂+H₃

Wynika stąd bardzo ważny wniosek: teoretyczna wysokoś* podnoszenia pompy zależy wyłącznie od zwiększenia krętu wewnątrz wirnika, natomiast nie zależy od ciężaru właściwego podnoszonego płynu i jego lepkości. Należy jednak zdawa* sobie sprawę, że wzór ten nie uwzględnia wielu czynników, które mają wpływ na wysokości podnoszenia, a nie zostały uwzględnione przy jego wyprowadzeniu (np. wpływ skończonej liczby łopatek, zawirowań cieczy w obrębie wirnika itp.).

2. Charakterystyki pomp.

Charakterystykami hydraulicznymi pomp nazywamy krzywe: H=f(Q), N=f(Q), η=f(Q). Obrazują one zależności wysokości podnoszenia, mocy i sprawności w funkcji natężenia przepływu. Znajomoś* tych charakterystyk jest konieczna do właściwego użytkowania pompy oraz do badania układów pomp z sobą współpracujących. Charakterystyki pomp są wyznaczane najczęściej doświadczalnie. Na podstawie znanej charakterystyki danej pompy można wyznaczy* charakterystykę innej, geometrycznie podobnej pompy. Istnieją dwa sposoby przedstawienia charakterystyk indywidualnych:

1. Na osi odciętych podajemy wartości natężenia przepływu Q w m³/s, a na osi rzędnych wartości wysokości podnoszenia H w m., mocy w kW i sprawności w %. Są to indywidualne charakterystyki wymiarowe.

2. Na osi odciętych podajemy wartości stosunku Q/Q_n, a na osi rzędnych wartości H/H_n, N/N_n, n/n_n w procentach. Są to indywidualne charakterystyki bezwymiarowe. Indeks „n” oznacza wartoś* nominalną. Oprócz przedstawionych powyżej typów charakterystyk często stosowane są charakterystyki uniwersalne, odnoszące się do wszystkich pomp danego typu.

Kształt i przebieg krzywej charakterystycznej H=f/Q/ wyjaśnia rysunek 4a.

Rys.4a. Wyjaśnienie kształtu i przebiegu krzywej charakterystycznej

Zależnoś* H_th∞=f(Q) obrazuje na rysunku linia prosta. W wyniku skończonej liczby łopatek, a co za tym idzie strat stąd wynikających powstaje charakterystyka H_th=f(Q). Jest ona również linią prostą. Straty ciśnienia Δh_f na tarcie cieczy i zaminę prędkości na ciśnienie w kanałach przepływowych pompy oraz na wiry powstające na skutek krzywizny linii prądu wzrastają proporcjonalnie do Q² /krzywa h_f=f(Q)/. Straty ciśnienia na uderzenie h_u powstające wskutek niezgodności kątów nachylenia strug z kątami nachylenia łopatek wirnika i kierownicy przedstawia Δh_u=f(Q). Krzywa ta posiada minimum w punkcie G, odpowiadającym natężeniu przepływu Q_u. Krzywe Δh_f=f/Q/ i Δh_u=f/Q/ są parabolami. Po odjęciu od H_th strat Δh_f i Δh_u otrzymujemy krzywe dławienia H=f/Q/.

Przykładowy charakter przebiegu linii charakterystycznych dla pompy odśrodkowej przedstawiono na rysunku 5.

Rys.5. Przykładowy przebieg linni charakterystycznych dla pompy odśrodkowej

2.1. Współpraca kilku pomp.

2.1.1. Charakterystyka przewodu.

Krzywa Δh_r=f(Q), rys.6, przedstawiająca zależnoś* wysokości strat energetycznych (hydraulicznych) w przewodzie od natężenia przepływu nazywa się charakterystyką przewodu. Oprócz statycznej /potencjalnej/ wysokości podnoszenia pompa musi pokona* opory ruchu h_r wzrastające z natężeniem przepływu.

Rys. 6. Charakterystyka przewodu

2.1.2. Współpraca kilku pomp na wspólny przewód

Jeżeli całkowita wydajnoś* jest podzielona na kilka pomp tłoczących ciecz do wspólnego przewodu, to zachodzi równoległa współpraca pomp, jeżeli zaś podzielona jest wysokoś* podnoszenia, to mówimy o szeregowej współpracy pomp. Z wielu możliwych układów przedstawione zostaną dwa najprostsze przypadki, pozwalające na rozwiązanie połączeń wielu pomp o różnych charakterystykach.

2.1.3. Równoległa współpraca pomp o jednakowej charakterystyce

Rys. 7. Równoległa współpraca dwóch pomp o jednakowej charakterystyce.

Wspólną krzywą wydajności znajdujemy w ten sposób, że dodajemy odcinki odpowiadające tej samej wysokości podnoszenia.

Dla pomp o jednakowej charakterystyce będzie to podwojenie odciętej punktu I. Punkt przecięcia się krzywej wydajności sumarycznej z charakterystyką przewodu jest punktem pracy układu równoległych dwóch pomp. Wydajnoś* dwóch pomp połączonych równolegle, na skutek wzrastających wraz z wydajnością strat w przewodzie, jest zawsze mniejsza od podwojonej wydajności jednej pompy pracującej indywidualnie.

Jeżeli zachodzi potrzeba regulacji wydajności przez dławienie, to ze względu na oszczędnoś* energii należy dławi* tylko jedną pompę.

2.1.4. Szeregowa współpraca dwóch pomp o jednakowej charakterystyce

Sumaryczną charakterystykę tworzymy przez podwojenie rzędnych wysokości i podnoszenia przy tej samej wydajności (Rys. 8).

Rys. 8. Szeregowa współpraca dwóch pomp o jednakowej charakterystyce.

Przy różnych charakterystykach pomp metoda jest taka sama. Jeżeli zachodzi potrzeba regulacji przez dławienie wydajności kilku pomp pracujących szeregowo i połączonych długimi przewodami, należy dławi* wszystkie pompy, aby unikną* wytworzenia zbyt niskiego ciśnienia w końcowych odcinkach przewodu. Przy takim sposobie regulacji dławienie powinno odbywa* się uważnie, aby nie wytworzy* kawitacji w następnej pompie.

2.2. Regulacja wydajności.

W celu przystosowania wydajności pompy do zmiennego zapotrzebowania cieczy stosuje się dwa rodzaje regulacji:

• Przy stałej liczbie obrotów.

• Przy zmiennej liczbie obrotów.

2.2.1. Regulacja przy stałej liczbie obrotów

Regulacja przy stałej liczbie obrotów odbywa się prawie zawsze przez przymykanie lub otwieranie zaworu w przewodzie tłocznym.

W wielkich pompach śmigłowych stosowana jest ręczna lub automatyczna zmiana kąta nachylenia łopatek wirnika, co daje znaczne oszczędności energii.

Na rys. 9 przedstawiającym typową charakterystykę pompy odśrodkowej rozpatrzmy zjawiska zachodzące przy dławieniu w przewodzie tłocznym.

Rys. 9. Zjawiska zachodzące przy dławieniu w przewodzie tłocznym

Krzywa Δh_r=f(Q) jest charakterystyką przewodu. Przy całkowicie otwartym zaworze regulacyjnym punktem pracy jest punkt przecięcia krzywych H=f(Q) i Δh_r=f(Q), oznaczony literą A. Punkt ten odpowiada wydajności Q_A. Jeśli zapotrzebowanie wody jest mniejsze niż Q_A i wynosi np. Q_B, to zawór należy przymkną*. Wydajności Q_B odpowiada na krzywej H=f(Q) wysokoś* podnoszenia H_C, podczas gdy rzeczywista wysokoś* wg charakterystyki przewodu wynosi H_B. Nadwyżka H_C-H_B zostaje stracona na zaworze, co oczywiście stanowi miarę straty energii. Przy dalszym zmniejszaniu Q straty na zaworze rosną, zaś sprawnoś* użyteczna spada. Strata mocy wynosi:

γ*Q*ΔH_z

N_r= KM

75*η

Straty wysokości podnoszenia Δh_z, mocy N_r i sprawności przedstawia pole zakreskowane na rysunku 9. Regulacja dławienia powoduje znaczne straty energii. Jest to najprostszy a zarazem najmniej ekonomiczny rodzaj regulacji. Rzadziej stosowaną metodą regulacji przy stałej szybkości obrotowej jest regulacja upustowa - polega na odprowadzeniu części wody z przewodu tłocznego przez przewód upustowy do innego urządzenia lub do przewodu ssawnego tej samej pompy.

2.2.2. Regulacja przy zmiennej szybkości obrotowej wirnika

Jeżeli istnieje możliwoś* podwyższenia liczby obrotów przy wzroście zapotrzebowania cieczy i obniżenia ich przy spadku zapotrzebowania, to jest to najbardziej ekonomiczny rodzaj regulacji (nie ma strat na dławienie, a i odchylenia od sprawności maksymalnej są bardzo małe). Wyznaczenie nowej liczby obrotów dla zmiennych warunków pracy najdogodniej jest przeprowadzi* na podstawie wzorów:

Q₁/Q₂ = n₁/n₂ ; H₁/H₂ = (n₁/n₂)²; N₁/N₂ = (n₁/n₂)³

Najłatwiej i najekonomiczniej można zrealizowa* zmianę liczby obrotów przy napędzie pompy przez turbinę parową, silnik spalinowy lub silnik bocznikowy prądu stałego.

Na ogół, pompy jak to ma miejsce w naszym *wiczeniu, są napędzane przez asynchroniczny silnik na prąd trójfazowy. Regulacja obrotów jest tu trudna i bardzo rzadko stosowana. Należy doda* na zakończenie tego rozdziału, że stosuje się niekiedy regulację wydajności przez zmiany konstrukcyjne wirnika tzn. poprzez zmianę kształtu i położenia łopatek, zmniejszenie średnicy wirnika itp.

3. Kawitacja

Zjawiskiem często występującym, a niepożądanym w pompach jest kawitacja. I tak, zjawisko to polega na tworzeniu się w obszarze ciekłym przestrzeni wypełnionych parą wodną. Jeżeli w dowolnym miejscu wewnątrz pompy ciśnienie w cieczy spadnie poniżej ciśnienia pary nasyconej przy danej temperaturze, wówczas zaczynają powstawa* drobne pęcherzyki pary tej cieczy, a także wydzielają się rozpuszczone w niej gazy. Pęcherzyki pary porywane są przez przepływającą ciecz i przenoszone do obszaru wyższego ciśnienia, gdzie skraplają się. Skraplanie to odbywa się gwałtownie, wskutek czego towarzyszy mu miejscowy wzrost ciśnienia, posiadający charakter uderzenia hydraulicznego. Szybko po sobie następujące uderzenia cząstek cieczy powodują nadżerki powierzchni ścian kanałów przepływowych pompy. Kawitacji towarzyszą, zależnie od jej natężenia, lekki szum, trzaski, a wreszcie silny hałas i wibracje. Powoduje ona poza tym spadek wydajności, wysokości podnoszenia i sprawności.

4. Opis instalacji pomiarowej i wykonanie *wiczenia

4.1. Opis instalacji pomiarowej

Schemat stanowiska pomiarowego przedstawiono na rys. 10. Stanowisko umożliwia określenie charakterystyk każdej z pomp pracujących pojedynczo, charakterystyki zastępczej przy współpracy równoległej pomp oraz charakterystyki zastępczej przy ich współpracy szeregowej przy czym możliwa jest zmiana kolejności pomp.

Obiektami badanymi są dwie pompy 1 (Grundfoss CR 2/50). Pompy pracują z niewielkim napływem, co oznacza, że poziom lustra cieczy w zbiorniku jest powyżej wirników pomp. Woda ze zbiornika może byc pobierana przez dowolną pompę lub przy współpracy równoległej przez obie pompy razem. Każda zpomp posiada własny przewód ssawny zakończony smokiem ssawnym 5. Na każdym przewodzie ssawnym zainstalowano dodatkowo zawór zwrotny 2. Do każdego z przewodów ssawnych podłączono wakuometr 9 poprzez zawór manometryczny 8.

Na stronie tłocznej każdej z pomp zainstalowano zawór kulowy 3 oraz trójnik z zaworem kulowym 4. Przewód tłoczny każdej z pomp połączono z przewodem ssawnym drugiej pompy. Zawory 3 i 4 stanowią elementy umożliwiające pracę równoległą lub szeregową obu pomp. Na każdej z linii tłocznych zainstalowano dodatkowo manometr sprężynowy 10 poprzez zawór manometryczny. Obydwa przewody tłoczne łączą się. Na wspólnym przewodzie zainstalowano przepływomierz magnetyczny nie powodyjący praktycznie żadnych zakłóceń przepływu. Na końcu przewodu zainstalowano zasuwę 7 przeznaczoną do realizacji regulacji dławieniem. Na wspólnym przewodzie zainstalowano także przyrządy do pomiaru ciśnienia tzn. manometr sprężynowy 11 i czujnik tensometryczny 12 podłączony do miernika 13. Zarówno przepływomierz, jak i przyrząd do pomiaru ciśnienia posiadają wyjścia analogowe zapewniające sygnał proporcjonalny do wielkości mierzonej. Umożliwia to automatyzację pomiarów poprzez wykorzystanie komputera z odpowiednią kartą pomiarową.

Rys. 10. Schemat stanowiska: 1 - pompa, 2 - zawór zwrotny, 3 - zawórkulowy, 4 - zawór kulowy, 5 - smok ssawny, 6 - przepływomierz magnetyczny, 7 - zawór regulacyjny, 8 - zawór manometryczny, 9 - wakuometr, 10, 11 - manometry sprężynowe, 12 - tensometryczny czujnik ciśnienia, 13 - miernik ciśnienia, 14 zbiornik wody.

4.2. Wykonanie pomiarów

• Określenie charakterystyk pojedynczej pompy

1. Włączy* pompę 1 zamykając uprzednio zawór 4 oraz zawory 3 i 4 na tłoczeniu drugiej pompy.

2. Zmierzy* dla różnych stopni zdławienia zaworem 7 podciśnienie na ssaniu i ciśnienie na tłoczeniu dla pojedynczej pompy oraz odpowiadający im wydatek oraz moc pobieraną przez silnik.

3. Wyniki zestawi* w tabeli 1.

• Badanie współpracy równoległej

1. Otworzy* zawory 3 i zamkną* zawory 4 na przewodach tłocznych obu pomp.

2. Zamkną* zawory manometryczne przy wakuometrach.

3. Włączy* obie pompy przy całkowicie otwartym zaworze 7.

4. Otworzy* zawory manometryczne.

5. Zmierzy* dla różnych stopni zdławienia zaworem 7 podciśnienie na ssaniu i ciśnienie na tłoczeniu oraz odpowiadający im wydatek.

6. Wyniki zestawi* w tabeli 2.

7. Po zakończeniu pomiarów otworzy* całkowicie zawór 7.

8. Zamkną* zawory manometryczne przy wakuometrach.

9. Wyłączy* pompy.

• Badanie współpracy szeregowej

1. Zamkną* zawór 3 i otworzy* zawór 4 na przewodzie tłocznym pierwszej pompy.

2. Zamkną* zawór 4 i otworzyc zawór 3 na przewodzie tłocznym drugiej pompy.

3. Zamkną* zawór manometryczny przy wakuometrze drugiej pompy.

4. Całkowicie otworzyc zawór 7.

5. Włączy* kolejno pompy 1 i 2.

6. Zmierzy* dla różnych stopni zdławienia zaworem 7 podciśnienie na ssaniu i ciśnienie na tłoczeniu oraz odpowiadający im wydatek.

7. Wyniki zestawi* w tabeli 3.

8. Po zakończeniu pomiarów otworzy* całkowicie zawór 7.

9. Wyłączy* pompy.

UWAGA: Aby uzyskane wyniki umozliwiały poprawne wykonanie sprawozdania wskazane jest dokonywanie pomiarów w zakresie od pełnego otwarcia zaworu 7 do pełnego zamknięcia, ze stałym krokiem, tzn. poprzez stopniowe zmniejszanie wydatku np. o 10 % wartości maksymalnej.

Moc pobieraną przez silniki pomp można zmierzy* watomierzem lub odczyta* z tabliczki znamionowej silnika, podobnie jak jego sprawnoś*. Przy pomiarze mocy należy zwróci* uwagę na mierzone napięcie (przewodowe lub fazowe).

Tabela 1

L.p.	Q, dm^3/s	Hs,, m.	Ht, m.	N, kW	Uwagi
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
10.

Tabela 2

L.p.	Q, dm^3/s	Hs1,, m.	Hs2, m.	Ht, m	N, kW	Uwagi
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
10.

Tabela 3

L.p.	Q, dm^3/s	Hs1,, m.	Ht1, m.	Ht, m	N, kW	Uwagi
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
10.

4.3. Wykonanie sprawozdania

• Obliczy* wydatek, wysokoś* użyteczną podnoszenia, moc hydrauliczną i sprawnoś*dla pompy pojedynczej oraz dla pomp pracujących szeregowo i równolegle wg wzorów:

H_u = H_s + H _t + m.,

N_u = γ Q H_u /102,

η = N_u/N_s η_s

• Wyniki przedstawic tabelarycznie

• Sporządzi* na papierze milimetrowym odpowiednio charakterystyki H_s = f(Q), H_t = f(Q), H_u = f(Q), N_u = f(Q), η = f(Q) dla pojedynczej pompy i dla pomp pracujących szeregowo i równolegle.

• Przedstawi* spostrzeżenia i wnioski z badań.

Przykładowe pytania kontrolne

1. Podaj definicję pompy wirowej.

2. Wyjaśnij różnicę między manometrycznymi i geometrycznymi wysokościami ssania, tłoczenia i podnoszenia.

3. Wyjaśnij zasadę działania pompy wirowej.

4. Jakie czynniki wpływają na przyrost energii płynu w obrębie wirnika ?

5. Przedstaw wykreślnie krzywe charakterystyczne pompy odśrodkowej.

6. Podaj równanie charakterystyki zastępczej identycznych pomp pracujących równolegle, jeżeli charakterystyka pojedynczej pompy opisana jest równaniem H = A - B* Q².

7. Podaj równanie charakterystyki zastępczej identycznych pomp pracujących szeregowo, jeżeli charakterystyka pojedynczej pompy opisana jest równaniem H = A - B* Q².

8. W jaki sposób można zmieni* punkt pracy pompy ?

9. Jak zmieniają się wydatek, wysokoś* podnoszenia i moc użyteczna ze zmianą predkości obrotowej?

10. Na czym polega zjawisko kawitacji ?

LABORATORIUM HYDROMECHANIKI Strona 20

*WICZENIE NR 8 Iloś* stron 1

Temat: Badanie pomp i ich współpracy w układzie Edycja 2

szeregowym i równoległym Data: 00-01-25

---