1.Cel przeprowadzania prób ściskania: celem jest określenie wartości naprężeń powodujących ich zniszczenie i ustaleni wykresu lub pracy odkształcenia. Na podstawie statycznej próby rozciągania wyznaczamy następujące wielkości : wytrzymałościowe i plastyczne materiału, granicę plastyczności,wytrzymałości na ściskanie,skrócenia względne,wykres ściskania.
2.Zasady doboru próbek: Do statycznej próby ściskania używa się próbek w kształcie walca . Średnica zewnętrzna próbki zależy od wymiarów i kształtu materiału, z którego pobrano odcinki prób oraz od maksymalnej siły ściskającej maszyny wytrzymałościowej. Polska Norma zaleca stosowanie próbek o średnicy d0 10, 20 lub 30 mm. Wysokość próbek h do próby statycznej zwykłej na ściskanie powinna wynosi h = 1,5.
3.Własności wyznaczane w próbie ściskania:a) Wytrzymałość na ściskanie- Materiały kruche podczas ściskania nie wykazują granicy plastyczności, lecz ulegają zniszczeniu. Wielkości występujące w (1 ÷ 2) są naprężeniami (umownymi), odpowiadającymi charakterystycznej wartości siły, odniesionej do początkowego przekroju poprzecznego próbki b)Granice plastyczności wyznacza się tylko dla tych materiałów plastycznych, które je posiadają,zaś granice wytrzymałości na ściskanie dla materiałów kruchych tzn. takich, które w czasie próby ściskania ulegają zniszczeniu. Materiały plastyczne przy ściskaniu posiadają równie granice plastyczności, podobnie jak podczas statycznej próby na rozciąganie. Obliczenie tej granicy przy ściskaniu polega na wyznaczeniu siły, przy której próbka ulega skróceniu bez wzrostu obciążenia. Maszyna wytrzymałościowa powinna spełniać wymagania co najmniej klasy 1.Konstrukcja maszyny powinna zapewniać spełnienie następujących warunków:− zapewniać osiowe obciążenie próbki (poprzez konstrukcje uchwytów), − zapewniać wzrost obciążenia w sposób ciągły, jednostajny, bez uderzeń i skoków, z możliwością płynnej regulacji szybkości przyrostu odkształcenia, − błąd wskazań siłomierza nie powinien przekraczać±1% (klasa 1), − zapewnić utrzymanie stałego obciążenia przez okres co najmniej 30 sek.
4.Zachowanie się materiałów plastycznych- Al, Zn, Cu, miękka stal- 1. skrócenia próbki są proporcjonalne do naprężeń, występuje granica sprężystości i proporcjonalności. Najpierw prostoliniowy odcinek OA(liniowa zależność między siłą, a odkształceniem), A-odpowiada sile, przy której pojawia się granica proporc. Materiału, utożsamiana z gran sprężystości. Po przekroczeniu wzrost deformacji jest chwilowo szybszy. Pkt B- grania plastyczności. Zwiększenie siły powoduje coraz szybsze i wyraźniejsze pulchnięcie próbki-stały wzrost przekroju poprzecznego. Pomimo spłaszczenia próbki „na plasterek” nie widać oznak zniszczenia. Próbki dla tych metali nie ulegają zniszczenia więc nie wyznacza się wytrzymałości na ściskanie. metale kruche- żeliwo, hartowana stal- , prostoliniowy odcinek, lekko odchylony od siły. Nast. Wykres coraz bardziej zakrzywia się urywając się w pewnym punkcie z powodu zniszczenia próbki. Kształt bezpośrednio przed zniszczeniem jest lekko beczkowaty-niewielki odkształcenia plastyczne, nie ma granicy plast. Niszczenie rozpoczyna się u podstawy. Rodzaje pęknięć-a)pęknięcia poślizgowe poprzedzone odkształceniami trwałymi- mosiądz, żeliwo, b)pękniecie rozdzielcze- przekroje prostopadle do kierunków głównych wydłużeń.