Sudan
W 1951 Egipt zerwał układ z Wielką Brytanią, król Faruk I ogłosił się także królem Sudanu. W 1956 proklamowanie niepodległej Republiki Sudanu, od 1956 członka ONZ.Od początku niepodległości głównym problemem państwa były antagonizmy między Północą a Południem, które z czasem doprowadziły do otwartej wojny domowej. W 1958-64 dyktatura wojskowa (po zamachu stanu) marszałka J.A. Abbuda. W 1966 wybuchło na Południu powstanie (żądania autonomii). Po zamachu stanu 1969 na czele państwa stanął gen. Dż. an-Numajri (od 1971 — prezydent), który 1972 zawarł porozumienie z separatystami. Nowa konstytucja z 1973 przyznała autonomię 3 prowincjom Południa, wprowadziła rządy jednopartyjne (Sudański Związek Socjalistyczny). Od 1971 częste demonstracje i próby zamachów stanu w Sudanie; po kolejnej nieudanej próbie (1976) zastosowano terror wobec opozycji. Nastąpiło zbliżenie z państwami arabskimi (z wyjątkiem Libii), wprowadzono prawo muzułmańskie (szari'at), co spowodowało ponownie wzrost napięcia na Południu. W 1983 pułkownik J. Garang utworzył Ludowy Ruch Wyzwolenia Sudanu (LRWS) do obrony interesów niemuzułmanów. Po kilku próbach 1985 udany zamach stanu, który obalił rządy gen. an-Numajriego, wprowadził wielopartyjność i rządy 5-osobowej Rady Najwyższej (przewodniczący A.A. al-Mirghani, premier S. al-Mahdi). W 1988 sukcesy armii pułkownika Garanga, wspomaganej przez Etiopię (w odwecie za wspieranie przez Sudan ugrupowań separatystycznych w Erytrei), zmusiły władze Sudanu do zawarcia z LRWS porozumienia, zwanego układem z Addis Abeby: LRWS zgodził się na zakończenie wojny domowej w zamian za zniesienie szari'atu i przywrócenie autonomii prowincjom Południa. Układ ten nie wszedł w życie na skutek sprzeciwu fundamentalistów muzułmańskich.W 1989 po puczu wojskowym — władzę przejęła Rada Dowództwa Rewolucji Ocalenia Narodowego (przewodniczący gen. O.H.A. al-Baszir, także szef państwa i rządu), wprowadzając stan wyjątkowy i odrzucając układ z Addis Abeby. W 1992 władze Sudanu powołały Tymczasowe Zgromadzenie Narodowe. W 1993 przewodniczący Rady, gen. al-Baszir został przez nią powołany na stanowisko prezydenta, a rada rozwiązała się. W 1996 odbyły się wybory parlamentarne i prezydenckie: wybrano 275 deputowanych do Zgromadzenia Narodowego (125 deputowanych mianowano), prezydentem został ponownie gen. O.H.A. al-Baszir. W 1999 al-Baszir wprowadził stan wyjątkowy; rozwiązano Zgromadzenie Narodowe, rząd podał się do dymisji. W wyborach prezydenckich 2000, zbojkotowanych przez opozycję, ponownie zwyciężył al-Baszir, a w wyborach parlamentarnych jego partia, Kongres Narodowy (NC). W 2002 ponownie ogłoszono zawieszenie broni w wojnie domowej w celu umożliwienia pomocy ludności Południa; mimo to walki nie ustały, a w wojnie trwającej od początku lat 80. XX w. zginęło już ok. 2 mln osób (gł. spośród niemuzułmańskiego ludności „czarnego” Południa). Niezwykle zacięte walki toczą się również w prowincji Dar Fur.W I 2005 podpisano porozumienie pokojowe między rządem a bojownikami z Południa. Międzynarodowy Trybunał Karny w Hadze wszczął VI 2005 śledztwo (wbrew woli władz Sudanu) w sprawie zbrodni wojennych w Darfurze (ok. 180 tys. osób zginęło, a ok. 2 mln schroniło się w obozach uchodźców). 9 VII 2005, na mocy porozumienia pokojowego ze I 2005, przywódca rebeliantów z południowego Sudanu, J. Garang został wiceprezydentem Sudanu oraz szefem administracji południa kraju (otrzymało autonomię). 30 VII Garang zginął w katastrofie lotniczej.