legitymującej do wydawania rozkazów wobec żołnierzy, regnare - dla objęcia atrybutów zaliczanych do władzy królewskiej. W okresie monarchii nowożytnych, gdy przystąpiono do realizacji koncepcji rządu i dzielenia administracji królewskiej na resorty - minister miał być pierwszym sługą królewskim. W liturgii kościelnej ministrant ma usługiwać kapłanowi. Przedrostek ad dodany do ministrare miał podkreślać z jednej strony, że w ramach administrare chodziło o działalność wielce zróżnicowaną, niekiedy tylko pośrednio związaną z ministrare albo pomocniczą i służebną wobec ministrare a z drugiej strony, że administrare nie miało się kończyć na aktach jednorazowych, lecz obejmować aktywność wykonawczą systematycznie i względnie trwale podejmowano przy pomocy mniej lub bardziej powiązanych czynności szczegółowych.
W tak ustalonym znaczeniu określenia: administracja, administrować, administrator, administracyjny - przejęte zostały przy minimalnym modyfikowaniu ich brzmienia do wszystkich współczesnych języków europejskich. Trzeba jednak zwrócić uwagę, że w takim znaczeniu przejął je język potoczny i język prawa prywatnego, ten ostatni tak długo, jak długo nie wykracza on poza zakres własności prywatnej oraz swobody zobowiązywania się i nabywania wierzytelności. Natomiast w sferze wykonywania władzy publicznej i prawa publicznego pojęcie administracji przeszło znamienną ewolucję" - pisze Józef Filipek.
D. Kontekst prawny
I. Administracja powołana jest ostatecznie do kształtowania zewnętrznych wobec niej stosunków społecznych. I jeśli właśnie z jakiegoś punktu widzenia należycie ich nie kształtuje, wchodzi w okres i stan działania niepoprawnego. Dziś głównym z punktów odniesienia jest niewątpliwie prawo, a w państwie prawnym probierz prawa nie jest już sprawą wyboru badania, jest sprawą poprawnej budowy fundamentów tego państwa. Zatem zamykanie katalogu badań i katalogu ocen administracji bez odnoszenia jej do treści obowiązującego prawa daje obrazy całościowo fałszywe, choć w wybranych
częściach, polach i kryteriach mogą one spełniać narzucone oczekiwania badawcze.
Bez odniesienia, zatem administracji, choć prawo się zmienia, do treści obowiązującego prawa czy - również do treści obowiązującego prawa - nie uzyskamy wyników mających znaczenie globalne i trwałe. Zwłaszcza, w warunkach, w których każde zewnętrzne (a i część wewnętrznych) działanie administracji może być zakwestionowane przed niezawisłym sądem, który wcale nie będzie jej badać pod względem:
14
- zgodności działań z zasadami teorii podejmowania decyzji,
- zgodności działań z polityką rządu czy inną polityką,
- zgodności działań z ustaleniami rządzących partii politycznych czy interesem związków zawodowych,
- zgodności działań z wymogami skuteczności i sprawności,
- zgodności działań z wymogami teorii organizacji pracy czy sprawnego kierownictwa,
- zgodności działań z wymogami ergonomii itd.
II. Po drugie, trzeba tu podnieść tę szczególną cechę administracji, która charakteryzuje ją jako organizację formalną. Element sformalizowania jest administracji potrzebny niezbędnie. Bez niego, zwłaszcza w czasach współczesnych, nie mogłaby administracja utrzymać się w całości ani też nie mogłaby powtarzalnie realizować postawionych przed nią celów.
Ponieważ nie ma organizacji bez ludzi, cechę sformalizowania można odczytać po układzie stosunków między ludźmi tworzącymi organizację. Taki układ stosunków tworzony jest przez jakiś system wypowiedzi, przeważnie językowych, odpowiednio zapisanych czy odpowiednio przestrzeganych, i odpowiednio trwałych. Dotyczy ludzi, ale w kontekście ich zorganizowania zmierzającego do realizacji celów opisanych tym samym systemem wypowiedzi. System relacjonujący organizację może być złożony.
Złożoność tę odzwierciedlają dwie główne płaszczyzny zagadnień. W jednej z nich chodzi o charakter wspomnianego systemu: czy jest nim mianowicie rodzaj respektowanej ściśle doktryny, takiej na przykład, która formułuje zasadę, że wola króla jest prawem najwyższym, czy jest nim określony system wypowiedzi prawnych przyjmujących cechę generalnych aktów obowiązujących powszechnie lub wewnętrznie, niezależnie od tego, od kogo pochodzą i jak imperatywnie obowiązują.
Następna płaszczyzna zagadnień odnosi się z kolei już tylko do systemu wypowiedzi prawnych. A podstawowe tu pytanie dotyczy tego, jak daleko może sięgać dokładność określenia wszystkich zachodzących między elementami organizacji stosunków, by móc zachować możliwość realizacji, postawionych przed organizacją celów, lub, by móc zachować możliwość realizacji tych celów w sposób jak najbliższy działaniu skutecznemu, korzystnemu i gospodarczo uzasadnionemu albo takiemu działaniu, które jest opisane w systemie.
Zatem w płaszczyźnie tych rozważań wyróżnić musimy dwa wielkie i aktualne zagadnienia takiej granicy formalizacji organizacji za pomocą prawa, która otwiera obszerną:
- kwestię zasięgu i roli politycznych działań administracji publicznej, oraz
- ciągle nie rozwiniętą do końca kwestię działań dyskrecjonalnych (uznaniowych).
15