Agresja - reakcja polegająca na niszczeniu przedmiotów, wyrządzaniu krzywdy innym lub sobie samemu (lub wyraźniej intencji dokonania tego). Przyjmująca wiele różnych postaci.
Agresja wroga - jest agresją, która cechuje się tym, że cierpienie ofiary jest głównym bodźcem sprawcy.
Agresja instrumentalna - jeżeli cierpienie to służy do innego celu
Agresja antyspołeczna - agresja wyrażana w nieakceptowany społecznie sposób.
Agresja prospołeczna - agresja służąca akceptowanym społecznie celom, takim jak karanie za łamanie reguł lub obrona dziecka przed awanturnikiem.
Atrybucja - proces przypisywania jednostkom lub ich zachowaniu uwarunkowań i przyczyn (na podstawie wnioskowania).
Atrybucja dyspozycyjna (wewnętrzna) - przypisywanie przyczyn pewnego działania lub zjawisk względnie stałym, niemodyfikowalnym cechom wewnętrznym danej jednostki, to jest cechom jej osobowości i charakteru oraz wewnętrznym dyspozycjom do działania. Atrybucja dyspozycyjna umożliwia jedynie wyodrębnienie kategorii „ludzi trudnych”, nie pozwala zaś na analizę sytuacji problemowych.
Atrybucja sytuacyjna (zewnętrzną) - przypisywanie działaniom czy zjawiskom przyczyn tkwiących w środowisku, sytuacji lub interakcji między osobami, nie zaś w cechach danej jednostki.
Atrybucja egocentryczna - sukcesy są moją zasługą a niepowodzenia występują z winy innych.
Atrybucja globalna, - gdy uważamy, że te same czynniki występują w różnych sytuacjach. Atrybucja stabilna - uważamy, że te same przyczyny nie ulegają zmianie.
Błąd atrybucji - to skłonność do przecenienia cech wewnętrznych w stosunku do wpływu sytuacji środowiska powoduje, że przeceniamy swoje zasługi a obwiniamy innych.
Podstawowy błąd atrybucji - skłonność ludzi do przeceniania własnych możliwości i obwiniania innych przy opisywaniu i wyjaśnianiu przyczyn zachowania społecznego.
Błąd działającego obserwatora - skłonność działających do przypisywania działań czynnikom sytuacyjnym, podczas gdy obserwatorzy skłoni są przypisywać te same działania stałym dyspozycją osobowościowym osób działającym.
Błąd autoperacji - człowiek pragnie być akceptowanym chce, aby inni oceniali go jak najlepiej.
Myślenie egocentryczne - skłonność do postrzegania własnego „ja” jako odgrywającego w wydarzeniu bardziej centralną rolę niż się to dzieje w rzeczywistości.
Tendencja samoobrona - skłonność do tego by dokonywać atrybucji dyspozycyjnych w przypadku swych sukcesów oraz atrybucji sytuacyjnych w odniesieniu do swych niepowodzeń.
Teoria atrybucji - sformułowana przez Heidera teoria, zgodnie, z którą teoria zdarzeniom zachodzącym w naszym życiu nadajemy sens i umożliwiamy ich przewidywanie, kształtując w sobie realistyczne i regulacyjne nastawienie wobec świata, a to przez przypisywanie przyczyn spostrzeganym działaniom i zdarzeniom.
Teoria dysonansu poznawczego - zasada, zgodnie, z którą będące w dysonansie (niespójne czy niezgodne ze sobą) elementy poznawcze motywują daną jednostkę do zredukowania spostrzeganej niespójności i osiągnięcia większego konsensusu. Może to nastąpić wtedy, gdy jeden z tych elementów ulegnie zmianie lub, gdy zostaną dodane nowe elementy. Teoria Festingera
Teoria słuszności - głosi m.in., że ludzie starają się maksymalizować uzyskiwane wyniki, osiągając możliwie największe nagrody przy minimum kosztów. Więcej „nagród” otrzymujemy od ludzi, którzy są mili i wyświadczają na uprzejmości niż od tych, którzy są nieprzyjemni i kłótliwi.
Teoria instynktu - jest to zachowanie wrodzone zdeterminowane biologiczną koniecznością wyładowania agresywnej energii, mało podatne na wpływ zewnętrzny.
Teoria uczenia - agresja jest nabytym w trakcie życia jednostki rezultatem uczenia
Teoria popędu - jest to stanowisko pośrednie, agresja stanowi wprawdzie rozładowanie popędu, sam popęd jest zaś rezultatem oddziaływania czynników sytuacyjnych, sposób jego rozładowania uzależniony jest od procesów uczenia.
Teoria zyskiwania i utraty - zgodnie z teorią zmiany sposobu oceniania nas przez drugą osobę będą miały większy wpływ na naszą sympatie do niej, niż gdyby ocena ta była stała. Osobę, której uznanie dla nas wzrasta z czasem, zatem będziemy lubić bardziej niż ktoś, kto lubił nas zawsze.
Warunkowanie - mechanizm powstawania odruchów warunkowych przez stosowanie bodźce warunkowego w połączeniu z bodźcem bezwarunkowym, zarówno w warunkach doświadczalnych jak i naturalnych sytuacjach życiowych.
Warunkowanie klasyczne - polegające na wytworzeniu reakcji specyficznej, która powstaje w skutek działania bodźca obojętnego biologiczne dzięki wielokrotnemu łączeniu go z bodźcem nieobojętnym biologicznie, zwany bodźcem bezwarunkowym.
Warunkowanie instrumentalne (sprawcze) - polegająca na wzmacnianiu bodźcem biologicznie nieobojętnym tej reakcji, którą pragnie się utrwalić. Najpierw wywołuje się reakcję a następnie wzmacnia poprzez nagradzanie. Reakcje niepożądane są karane lub pozbawianie nagród.
Dysonans poznawczy - to uczucie przykrego napięcia spowodowane informacja, która jest sprzeczna z naszym wyobrażeniem siebie jako osoby rozsądnej i sensownej.
Dysonans podecyzyjny - dysonans, który zostaje nieuchronnie wzbudzony po podjęciu decyzji. W takiej sytuacji dysonans jest najczęściej likwidowany przez podwyższenie atrakcyjności wybranej alternatywy i zdewaluowanie alternatywy odrzuconej.
Teoria agresji Lorenza - agresja jest wrodzonym wzorcem zachowania, który zostaje automatycznie wzbudzony pojawieniem się w otoczeniu odpowiednich „wyzwalaczy” bądź pojawieniem się odpowiednich „inhibitorów”. Agresja ma charakter spontaniczny może pojawić się bez jakichkolwiek powodów zewnętrznych.
Teoria frustracji-agresji - teoria ta głosiła, że wszelka agresja jest wynikiem frustracji a wszelka frustracja prowadzi do agresji.
Regresja - pod wpływem frustracji zachowanie ulega prymitywizacji i upodobania się do zachowania dzieci młodszych.
Agresja jako rezultat uczenia się - jest wynikiem uczenia się za pośrednictwem procesów warunkowania instrumentalnego i modelowania - jest procesem, za którego pomocą organizm uczy się znaczenia pierwotnej obojętnej reakcji jest instrumentem do osiągnięcia pożądanych stanów rzeczy.