Główne sposoby zdobywania pokarmu

1.Pościg - drapieżniki stosujące tą metodę złapania ofiary, muszą być szybkie, wytrzymałe, silne

Przykład: gepard najpierw śledzi ofiarę, następnie goni ją osiągając przez moment szybkość 70mil/h, średnia szybkość wynosi 40mil/h

2.Pułapki

a)sieci - najczęściej tą metodę wykorzystują stawonogi; pająki budują sieci w miejscach gdzie mają największą szansę złapać w nie insekty; gdy ofiara wpadnie w siec wytwarza wibracje która jest sygnałem dla pająka

b) wieloryby długopłetwe wytwarzają pęcherzyki powietrza do łowienia zdobyczy

c) niektóre gatunki stosują wyspecjalizowane struktury, których używają jako przynęty

np. krokodyl ma na języku wyrostek który jest przynętą dla żółwia który zwabiony trafia prosto do pyska swojego drapieżnika

3.Zasadzka - polega na przyjęciu przez zwierzę pozycji nieruchomej i czekaniu aż ofiara podejdzie wystarczająco blisko, aby ją zaatakować np. lew czekający przy zbiorniku z wodą na spragnione stado

Przystosowanie drapieżników do znajdowania ofiary:

1.rozwinięte zmysły

2. elektroreceptory

3. echolokacja (delfiny)

Przykładowe przystosowania drapieżników do unikania wykrycia przez ofierze:

1. kamuflaż

1. kolor ciała

- kameleon

- gepard (swoim ubarwieniem wtapiają się w korony drzew)

- lwy afrykańskie (ich ubarwienie doskonale maskuje je zarówno na półpustynnych obszarach jak i w tropikalnej roślinności)

Przystosowanie drapieżników do schwytania ofiary:

1. siła (lwy)

2. szybkość (gepardy)

3. cechy anatomiczne: zęby pazury

4. intuicja (wąż czułkowy)

Adaptacja do polowania delfina gujańskiego:

Delfiny są znane ze swoich zdolności do polowania na zdobycz za pomocą echolokacji. Naukowcy odkryli, że jeden z gatunków delfinów (gujański) może wykryć obecność ryb poprzez dostrojenie się do ich pola elektrycznego.

Wszystkie zwierzęta generują słabe pole elektryczne (poprzez działanie mięśni i nerwów). Gatunki z elektroreceptorami mogą wyczuć bioelektryczne pole stworzone przez potencjalne ofiary, co umożliwia im polowanie przy słabej widoczności.

Delfiny gujańskie żyją w Atlantyku na wybrzeżu Ameryki Środkowej i Południowej. Polują na ryby w mętnej wodzie i osadach błota. Dlatego posiadanie elektroreceptorów jest dla nich bardzo pomocne przy lokalizowaniu potencjalnej ofiary.

Adaptacja do polowania węża czułkowego:

Wąż czułkowy jest to mały wodny gad żyjący w Azji Południowo - Wschodniej żywiący się rybami. Jego nazwa pochodzi od charakterystycznych wyrostków po bokach pyska. Ich dokładne działanie nie zostało jeszcze poznane. Najpowszechniejszą teorią jest to, że wyrostki działają swoisty detektor wykrywający ryby. Wyrostki są pokryte łuskami i wyczuwają najmniejszy ruch wody.

Węże czułkowe w czasie polowania wyginają ciało w kształt odwróconej litery J tworząc pułapkę na nieświadome zagrożenia ryby. Ich ciało jest nieruchome i przypomina zawieszony w wodzie patyk. Kiedy zdobycz wpłynie w pętlę, gad zaczyna poruszać odcinkiem ciała znajdującym się za głową. Powstaje fala, która skłania ofiarę do gwałtownej ucieczki w przeciwnym kierunku.

Jeśli ryba była ustawiona równolegle do szczęk węża, wpływa ona wprost w jego otwartą paszczę. Jeśli natomiast była ustawiona pyskiem do paszczy węża, gad potrafi przewidzieć jej drogę ucieczki. Zanim ofiara wykona ruch wąż uderza w miejsce, w którym za chwilę znajdzie się jej głowa. Wąż trafia szczękami dokładnie wtedy gdy zdobycz tam dociera.

Stosowana strategia płoszenia ofiary polega na wykorzystaniu szlaku nerwowego u ryby, który zwykle pomaga unikać jej drapieżników.

---