Cierpienia młodego Wertera
Historię Wertera opisuje „wydawca”, który stara się przekazać jak najdokładniej to co udało mu się o nim dowiedzieć. Na powieść składają się listy Wertera, które w większości są adresowane do jego przyjaciela Wilhelma.
Werter przybywa do miasteczka, aby załatwić sprawy spadkowe swojej matki i uwolnić się od kłopotliwego uczucia Eleonory (wątek ten nie jest jednak ujęty szerzej). Jako rysownik, młody artysta zachwyca się pięknem okolicy w której się znalazł, zawiera również wiele znajomości, ale twierdzi, że nikt nie potrafi go zrozumieć, więc koniec końców często izoluje się od świata. Pociechę odnajduje w świecie swojej wyobraźni, całe życie jawi mu się niby sen. Z powodu swojej inności czuje się samotny i niezrozumiany. Często przebywa w towarzystwie dzieci, ponieważ ich wrażliwość jest podobna do jego własnej. To właśnie dzieci obdarzają go szczerym uczuciem przyjaźni. Werter dużo czasu przebywa na wzgórzu w miejscowości Wahlheim, skąd rozpościera się widok na całą okolicę. Czyta tam Homera na małym placyku przed kościołem. Swojemu przyjacielowi stara się opisać ludzi, których spotkał i ich historie. Pisze o gospodyni, która czeka na powrót męża, gdyż ten udał się do Szwajcarii, aby odebrać spadek po jednym ze swoich krewnych. Napotyka również zakochanego w swojej pani parobka. Dzięki zorganizowanemu balowi Werter nawiązuje nowe znajomości. Jedną z nowopoznanych osób jest Charlotta S, nazywana później Lottą, córka komisarza, która robi na nim niezwykłe wrażenie. Jest jednak zaręczona z Albertem, który wyjechał na pewien czas. Ulubione wzgórze staje się teraz najczęstszym celem jego przechadzek ponieważ jest ono oddalone jedynie o pół godziny od miejsca zamieszkania Lotty. Często zachodzi do domu komisarza i zaskarbia sobie jego sympatię jak i również życzliwość Lotty. Wydaje mu się, że nareszcie poznał kogoś kto rozumie jego uczucia. Pewnego dnia razem z Lottą udaje się do starego proboszcza i poznaje historię dwóch orzechów, które dają im miły cień. Jeden z nich został posadzony w dniu narodzin proboszcza, który darzy go dużym sentymentem. Następne listy to płomienne wyznania miłości do Lotty i zachwyt nad jej osobą. Szczęście jakiego doświadcza bohater zostaje przerwane przez przyjazd Alberta. Narzeczony obdarza Wertera sympatią i nie okazuje zazdrości, sytuacja zmienia się jednak diametralnie. Bohaterem władają sprzeczna uczucia i w końcu postanawia wyjechać. Nie mówi nic ukochanej, ani Albertowi o swoich zamiarach i wyjeżdża bez pożegnania.
Werter odbywa podróż do miasta, którego nazwy nie znamy i wstępuje do służby dyplomatycznej. Rozpoczyna prace w poselstwie jednak nie może dojść do porozumienia ze swoich przełożonym. Człowiek ten jest niezwykle drobiazgowy i zwyczajnie nudny, nijak nie przystający do wrażliwego usposobienia bohatera. Pocieszenie odnajduje w znajomości z hrabią C. i panną von B., która przypomina mu Lottę. Uczucie tęsknoty do ukochanej kobiety staje się bardzo silne, Werter wspomina chwile swojego szczęścia, które spędzał u jej boku. Werter pisze do Alberta w odpowiedzi na wieści o ich ślubie. Życzy młodej parze szczęścia, ale tak naprawdę jest przepełniony wielkim cierpieniem. Wciąż ma nadzieję, że Lotta odwzajemnia jego uczucie. Podczas wizyty u hrabiego C. spotyka go przykre wydarzenie. Zebrani tam goście dają mu do zrozumienie, że nie jest tutaj mile widziany z powodu swojego niższego statusu społecznego i mieszczańskiego pochodzenia. Ta potwarz jest dla niego bardzo przykra, czuje się zdradzony przez swoich „przyjaciół”. Werter podaje się do dymisji i udaje się do pewnego księcia, który bardzo polubił jego osobę. W drodze do swojego przyjaciela odwiedza rodzinne miasteczko i tam wspomina swoje dzieciństwo. Na zaproszenie księcia udaje się potem do jego wiejskiej rezydencji i tam Werter zdradza mu prawdziwe motywy swojej wizyt. Bohater chce się udać na wojnę i liczy na pomoc księcia, ten jednak odradza mu ten pomysł. Po kilku tygodniach Werter czuje się coraz gorzej, jego tęsknota do Lotty staje się coraz większa. Pod wpływem impulsu udaje się do miejscowości w której mieszka ukochana. Spotyka gospodynię, której mąż powrócił ze Szwajcarii schorowany i z pustymi rękoma, umarł również najmłodszy z jej synów. Wszystko się zmieniło, Lotta nie mieszka już w domu ojca, lecz przeniosła się do Alberta. Poznaje również dalsze losy parobka, który pod wpływem swojego uczucia próbował wziąć swoją panią siłą za co został wydalony ze służby. Dowiaduje się o śmierci starego proboszcza, a orzechy, które dawały mu tak miły cień zostały wycięte na rozkaz nowej pani pastorowej. Podczas spaceru spotyka Henryka, który postradał zmysły z powodu miłości do swojej ukochanej. Okazuje się, że ten obłąkany człowiek był pisarzem w domu ojca Lotty i kiedy wyznał swe uczucia do niej został wydalony ze służby co spowodowało że stracił zmysły. Werter udaje się do domu ukochanej, która gra na fortepianie różne utwory w tym jego ulubiony. Ten moment powoduje powrót wspomnień, tych dobrych jak i złych. Muzyka doprowadza go do wybuchu, a Lotta uznaje przyjaciela za chorego. Wszystkie myśli bohatera wciąż krążą wokół ukochanej.
W powieści następuje moment w który wydawca stara się uporządkować fakty jakich udało mu się dowiedzieć o dalszych losach bohatera. Pomiędzy trójka przyjaciół tworzy się bardzo trudna sytuacja. Albert w czasie odwiedzin Wertera wychodzi do innego pokoju ponieważ widzi, że jego obecność bardzo przygnębia gościa. Werter czuje się winny, że mąci spokój swoich przyjaciół, ale nie może też opanować swojego uczucia. Dochodzą do niego również smutne wieści o znanym mu parobku, który zamordował swojego następcę, gdyż ten miał się ożenić ze swoją panią. Werter wstawia się za nim u komisarza, rozumie jego sytuację w której uczucia biorą górę nad rozumem. Nie udaje mi się jednak nic wskórać co jeszcze bardziej go przygnębia. Czuje coraz większą niechęć do Alberta, gdyż ten również stoi po stronie prawa i przepisów. Dochodzi do sytuacji w której małżonek prosi Lottę, aby ograniczyła wizyty Wertera w ich domu. Bohater powoli traci zmysły i postanawia umrzeć. Chce jednak poczekać i popełnić samobójstwo z pełną rozwagą. Werter pisze list pożegnalny do Wilhelma. Robi to w tym samym dniu w którym Lotta prosi, aby nie przychodził do niej przed Wigilią. Następnego dnia pisze list pożegnalny do swojej ukochanej. Prosi tylko, aby po jego śmierci czasem go wspominała. Następnie każe służącemu uregulować rachunki uporządkować wszystkie sprawy. Lotta uświadamia sobie, że Werter jest jedyną osobą, która tak naprawdę ją rozumie. Niespodziewanie do jej domu przychodzi bohater. Lotta czuje się skrępowana ponieważ jest sama. Prosi go, aby przeczytał „Pieśni Osjana”. Obydwojgu udziela się wzruszenie jakie wywołuje poezja. Werter nie wytrzymuje, przytula ukochaną i obsypuje ją pocałunkami. Ta walcząc z namiętnością wyrywa się i ucieka do sąsiedniego pokoju. Następnego dnia rano pisze ostatnie słowa do ukochanej i posyła służącego do Alberta, aby ten użyczył mu pistoletów. Lotta ma złe przeczucia, ale nie chce wyjawić małżonkowi prawdy o tym co zaszło. O dwunastej w nocy Werter popełnia samobójstwo, ubrany w strój w którym poznał Lottę. Rano odnajduje go jego służący, bohater jeszcze żyje. Lotta i Albert są wstrząśnięci. Werter zostaje pochowany około jedenastej w nocy w miejscu, które sam sobie wybrał. Jego przyjaciele nie mają siły, aby wziąć udział w pogrzebie.