Badanie przedmiotowe obejmuje badanie zewnętrzne i badanie wewnętrzne przez pochwę. W badaniu zewnętrznym do oceny ciężarnej macicy i płodu badający układa ręce na brzuchu badanej w ściśle zdefiniowany sposób - zgodnie z tzw. chwytami Leopolda (Ryc.4-7).
|
|
Pierwszym chwytem Leopolda badający określa wysokość dna macicy oraz jaka część płodu znajduje się w jej dnie.
Drugim chwytem Leopolda ocenia ustawienie płodu, a więc określa po której stronie znajduje się grzbiet płodu, a po której części drobne (rączki, nóżki).
Trzeci i czwarty chwyt Leopolda pozwala badającemu ustalić, co jest częścią przodującą; czwarty chwyt dokładniej precyzuje jak głęboko w miednicy znajduje się główka płodu.
W badaniu położniczym zewnętrznym stosuje się także piąty chwyt zwany dodatkowym lub chwytem Zangemeistera. Służy on wyjaśnieniu, czy można podejrzewać niewspółmierność porodową (czy wielkość główki pozostaje w dysproporcji do wielkości tkanek kostnych kanału rodnego).
Szósty chwyt dodatkowy służy ustaleniu stopnia przygięcia główki płodu poprzez ustalenie przebiegu bruzdy szyjnej płodu. Badający w tym chwycie układa palce rąk nad spojeniem łonowym prostopadle do powłok brzusznych rodzącej.
Badanie zewnętrzne informuje także o spoczynkowym napięciu mięśnia macicy. Ma to duże znaczenie w ocenie zagrożenia porodem przedwczesnym.
Badanie wewnętrzne, zwykle przez pochwę, odbywa się zawsze przy użyciu sterylnych narzędzi i rękawiczek. W czasie badania na łóżku porodowym pośladki kobiety ciężarnej spoczywają na basenie, a badanie jest poprzedzone umyciem sromu i okolicy krocza. Badanie ma na celu ustalenie długości, konsystencji, kierunku przebiegu osi szyjki macicy, a także ewentualnego rozwarcia ujścia zewnętrznego i wewnętrznego szyjki. Daje także istotne informacje o części przodującej, szczególnie ważne przy prognozie przebiegu porodu. Ważnym elementem badania położniczego jest wysłuchanie akcji serca płodu słuchawką położniczą lub ultradźwiękowym detektorem tętna.