„ZATWIERDZAM” ……….. dn. …………...

dowódca

………………………………

(stopień, imię i nazwisko)

Data ......................

PLAN- KONSPEKT

Do przeprowadzenia zajęć z BHP z …………

w dniu ……………...

TEMAT 1: Wybrane regulacje prawne z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy.

CEL:

1. Zapoznanie szkolonych z przepisami i aktami prawnymi dotyczącymi BHP żołnierzy zawodowych.

METODA: wykład z elementami praktycznego działania.

CZAS: 1 x 45 min

MIEJSCE: sale wykładowe

ZAGADNIENIA:

1. Podstawowe przepisy i akty prawne dotyczące BHP żołnierzy zawodowych.

.

LITERATURA:

Rozporządzenie ministra spraw wewnętrznych i administracji z 21 kwietnia 2006 roku w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (DzU Nr 80, poz. 563).

Lp.	Zagadnienia i jego treść	Uwagi
1.	2.	3.
1.	Podstawowe przepisy i akty prawne dotyczące BHP żołnierzy zawodowych. 1.Rozporządzenie ministra spraw wewnętrznych i administracji z 21 kwietnia 2006 roku w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (DzU Nr 80, poz. 563). 2.Rozporządzenie ministra obrony narodowej z 29 kwietnia 2004 roku w sprawie stosowania do żołnierzy zawodowych przepisów kodeksu pracy w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy (DzU Nr 108, poz. 1148 ze zm.). 3.Rozporządzenie ministra obrony narodowej z dnia 20 lipca 2007 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie stosowania do żołnierzy zawodowych przepisów 3.Kodeksu pracy w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. z dnia 9 sierpnia 2007 r.). 4.Rozporządzenie ministra obrony narodowej z 15 września 2003 roku w sprawie postępowania w razie wypadku lub ujawnienia choroby, pozostających w związku z pełnieniem czynnej służby wojskowej (DzU Nr 175, poz. 1707 ze zm.) oraz przyjęte procedury postępowania w razie wypadku. 5.Rozporządzenie ministra obrony narodowej z dnia 26 czerwca 2008 r. w sprawie czasu służby żołnierzy zawodowych (Dz. U. z dnia 10 lipca 2008 r.) 6.Rozporządzenie ministra spraw wewnętrznych i administracji z dnia 14 września 2001 r. w sprawie zasad dopuszczalności używania wyrobów tytoniowych na terenie obiektów podległych ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych. (Dz. U. z dnia 29 września 2001 r.) 7.Rozporządzenie ministra obrony narodowej z dnia 31 marca 2003 r. w sprawie ustalenia wykazu chorób powstałych w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby wojskowej oraz wykazu chorób będących istotnym pogorszeniem stanów chorobowych w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby wojskowej (Dz. U. z dnia 14 kwietnia 2003 r.) Żołnierz samodzielnie przystępuje do wykonywania podstawowych czynności wynikających z obowiązków służbowych.	Omawiam przepisy i akty prawne zawarte w załączniku nr. 1.

OPRACOWAŁ

…………………………….

Załącznik nr 1

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA OBRONY NARODOWEJ

z dnia 29 kwietnia 2004 r.

w sprawie stosowania do żołnierzy zawodowych przepisów Kodeksu pracy w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy

(Dz. U. z dnia 11 maja 2004 r.)

Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. Nr 179, poz. 1750) zarządza się, co następuje:

§ 1. Rozporządzenie określa szczegółowe warunki stosowania do żołnierzy zawodowych przepisów Kodeksu pracy w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy, a także organy wojskowe oraz zakres ich kompetencji w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy podczas wykonywania zadań służbowych przez żołnierzy zawodowych.

§ 2. 1. Dowódcy jednostek wojskowych ponoszą odpowiedzialność za stan bezpieczeństwa i higieny pracy w jednostkach wojskowych.

2. Do dowódców jednostek wojskowych w zakresie zadań wynikających z ust. 1 stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu pracy dotyczące pracodawców.

§ 3. Do żołnierzy zawodowych kierujących komórką organizacyjną wchodzącą w skład jednostki wojskowej, w zakresie zadań wynikających z dziedziny bezpieczeństwa i higieny pracy, stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu pracy dotyczące osób kierujących pracownikami.

§ 4. Do żołnierzy zawodowych, niewymienionych w § 2 i 3, w zakresie przestrzegania przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu pracy dotyczące pracowników.

§ 5. 1. Podczas wykonywania zadań służbowych, z użyciem uzbrojenia lub innego sprzętu wojskowego - szkolenia strzeleckie, ćwiczenia poligonowe, loty szkolne i bojowe, ćwiczenia morskie, eksploatacja sprzętu wojskowego, pełnienie służby wartowniczej - żołnierze zawodowi zobowiązani są do przestrzegania przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy określonych w Kodeksie pracy oraz wymogów w tym zakresie wynikających z postanowień regulaminów, instrukcji, wytycznych, dokumentacji techniczno-ruchowej sprzętu oraz rozkazów wydanych przez właściwe organy wojskowe, wynikających ze szczególnego charakteru służby wojskowej.

2. Przestrzeganie postanowień, o których mowa w ust. 1, nadzorują właściwi przełożeni.

§ 6. 1. Nadzór nad stanem bezpieczeństwa i higieny pracy oraz koordynację całokształtu działalności w tym zakresie w jednostkach wojskowych sprawuje dyrektor departamentu Ministerstwa Obrony Narodowej właściwego do spraw bezpieczeństwa i higieny pracy.

2. W odniesieniu do podległych jednostek wojskowych nadzór, o którym mowa w ust. 1, sprawują przełożeni dowódców tych jednostek.

§ 7. Osoby, o których mowa w § 6, są zobowiązane podejmować działania na rzecz kształtowania bezpiecznych i higienicznych warunków pracy, a w szczególności:

1) udzielać podległym jednostkom wojskowym pomocy przy wykonywaniu zadań z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy;

2) dokonywać, co najmniej raz w roku, oceny stanu bezpieczeństwa i higieny pracy w podległych jednostkach wojskowych oraz określać kierunki poprawy tego stanu na podstawie analizy wypadków oraz chorób zawodowych.

§ 8. 1. Dyrektor departamentu, o którym mowa w § 6 ust. 1, uprawniony jest do przeprowadzania kontroli przestrzegania przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy we wszystkich jednostkach wojskowych.

2. Dowódcy jednostek wojskowych przeprowadzają kontrolę, o której mowa w ust. 1, w odniesieniu do podległych jednostek wojskowych.

§ 9. Dyrektor komórki organizacyjnej Ministerstwa Obrony Narodowej właściwej do spraw kontroli oraz szefowie: Wojskowej Inspekcji Sanitarnej, Wojskowego Dozoru Technicznego, Wojskowej Inspekcji Gospodarki Energetycznej, Wojskowej Ochrony Przeciwpożarowej - nadzorują, w zakresie prowadzonej działalności, przestrzeganie przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy w jednostkach wojskowych.

§ 10. W programach szkolenia żołnierzy zawodowych uwzględnia się zagadnienia z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy zgodnie z wymogami rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie szczegółowych zasad szkolenia w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. Nr 62, poz. 285) oraz zagadnienia wynikające ze specyfiki i charakteru jednostek wojskowych.

§ 11. 1. Badania i pomiary czynników szkodliwych dla zdrowia w jednostkach wojskowych przeprowadzają organy wojskowe właściwe w sprawach sanitarno-epidemiologicznych.

2. W razie braku możliwości wykonania określonych badań i pomiarów przez organy wojskowe, dowódca jednostki wojskowej zleca ich wykonanie innym uprawnionym placówkom, określonym w przepisach wydanych na podstawie art. 227 § 2 Kodeksu pracy.

§ 12. Dowódcy jednostek wojskowych zobowiązani są planować i realizować corocznie przedsięwzięcia zmierzające do poprawy warunków bezpieczeństwa i higieny pracy, z uwzględnieniem wniosków zgłaszanych w tym zakresie przez komisje, o których mowa w art. 23712 Kodeksu pracy.

§ 13. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 lipca 2004 r.

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA OBRONY NARODOWEJ

z dnia 20 lipca 2007 r.

zmieniające rozporządzenie w sprawie stosowania do żołnierzy zawodowych przepisów Kodeksu pracy w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy

(Dz. U. z dnia 9 sierpnia 2007 r.)

Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. Nr 179, poz. 1750, z późn. zm.1)) zarządza się, co następuje:

§ 1. W rozporządzeniu Ministra Obrony Narodowej z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie stosowania do żołnierzy zawodowych przepisów Kodeksu pracy w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. Nr 108, poz. 1148) § 10 otrzymuje brzmienie:

"§ 10. W programach szkolenia żołnierzy zawodowych uwzględnia się zagadnienia z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy zgodnie z wymogami określonymi w przepisach wydanych na podstawie art. 2375 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.2)) oraz zagadnienia wynikające ze specyfiki i charakteru jednostek wojskowych.".

§ 2. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.

______

1) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2004 r. Nr 116, poz. 1203 i Nr 210, poz. 2135, z 2005 r. Nr 122, poz. 1025, z 2006 r. Nr 104, poz. 711, Nr 191, poz. 1414 i Nr 220, poz. 1600 i 1602 oraz z 2007 r. Nr 107, poz. 732.

2) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 1998 r. Nr 106, poz. 668 i Nr 113, poz. 717, z 1999 r. Nr 99, poz. 1152, z 2000 r. Nr 19, poz. 239, Nr 43, poz. 489, Nr 107, poz. 1127 i Nr 120, poz. 1268, z 2001 r. Nr 11, poz. 84, Nr 28, poz. 301, Nr 52, poz. 538, Nr 99, poz. 1075, Nr 111, poz. 1194, Nr 123, poz. 1354, Nr 128, poz. 1405 i Nr 154, poz. 1805, z 2002 r. Nr 74, poz. 676, Nr 135, poz. 1146, Nr 196, poz. 1660, Nr 199, poz. 1673 i Nr 200, poz. 1679, z 2003 r. Nr 166, poz. 1608 i Nr 213, poz. 2081, z 2004 r. Nr 96, poz. 959, Nr 99, poz. 1001, Nr 120, poz. 1252 i Nr 240, poz. 2407, z 2005 r. Nr 10, poz. 71, Nr 68, poz. 610, Nr 86, poz. 732 i Nr 167, poz. 1398, z 2006 r. Nr 104, poz. 708 i 711, Nr 133, poz. 935, Nr 217, poz. 1587 i Nr 221, poz. 1615 oraz z 2007 r. Nr 64, poz. 426 i Nr 89, poz. 589.

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA OBRONY NARODOWEJ

z dnia 15 września 2003 r.

w sprawie postępowania w razie wypadku lub ujawnienia choroby, pozostających w związku z pełnieniem czynnej służby wojskowej

(Dz. U. z dnia 8 października 2003 r.)

Na podstawie art. 25 ustawy z dnia 11 kwietnia 2003 r. o świadczeniach odszkodowawczych przysługujących w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą wojskową (Dz. U. Nr 83, poz. 760) zarządza się, co następuje:

Rozdział 1

Przepisy ogólne

§ 1. Rozporządzenie określa:

1) szczegółowy tryb postępowania w sprawach ustalania okoliczności i przyczyn wypadków, pozostających w związku z pełnieniem czynnej służby wojskowej;

2) tryb postępowania w razie ujawnienia chorób powstałych w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby wojskowej;

3) szczegółowy tryb przyznawania i wypłaty odszkodowań, terminy postępowania w tych sprawach oraz przypadki, w których postępowanie w sprawie odszkodowania prowadzi się z urzędu, jak również sposób doręczania decyzji dotyczących odszkodowań;

4) wzory dokumentów sporządzanych w toku postępowania w sprawie ustalania okoliczności i przyczyn wypadków oraz postępowania o przyznanie i wypłatę odszkodowania;

5) tryb postępowania w sprawach przyznawania odszkodowań w szczególnie uzasadnionych przypadkach;

6) właściwość organów w sprawach, o których mowa w pkt 1-5.

§ 2. Użyte w rozporządzeniu określenia oznaczają:

1) dowódca jednostki wojskowej - dowódcę, szefa, komendanta jednostki organizacyjnej Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, dyrektora, szefa komórki organizacyjnej Ministerstwa Obrony Narodowej oraz dyrektora, kierownika innej jednostki organizacyjnej podległej lub nadzorowanej przez Ministra Obrony Narodowej;

2) żołnierz - żołnierza pełniącego czynną służbę wojskową, małoletniego kandydata na żołnierza zawodowego odbywającego naukę w szkole lub orkiestrze wojskowej, studenta szkoły wyższej odbywającego przeszkolenie wojskowe lub zajęcia wojskowe w studium wojskowym, a także osobę powołaną do odbycia czynnej służby wojskowej i zwolnioną z tej służby;

3) ustawa - ustawę z dnia 11 kwietnia 2003 r. o świadczeniach odszkodowawczych przysługujących w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą wojskową;

4) odszkodowanie - odszkodowanie, o którym mowa w art. 10, 16 i 17 ustawy.

§ 3. Przepisy dotyczące dowódcy jednostki wojskowej stosuje się odpowiednio do:

1) szefa wojewódzkiego sztabu wojskowego wyznaczonego przez dowódcę właściwego okręgu wojskowego - jeżeli wypadkowi uległ szef wojewódzkiego sztabu wojskowego lub jego zastępca;

2) wojskowego komendanta uzupełnień właściwego ze względu na miejsce wypadku osoby powołanej do odbycia czynnej służby wojskowej lub zwolnionej z tej służby, która uległa wypadkowi w drodze z miejsca zamieszkania do jednostki wojskowej lub w drodze powrotnej do miejsca zamieszkania;

3) kierownika studium wojskowego szkoły wyższej - jeżeli wypadkowi uległ student w związku z odbywaniem zajęć wojskowych w studium wojskowym szkoły wyższej;

4) dyrektora komórki organizacyjnej Ministerstwa Obrony Narodowej właściwej w zakresie zabezpieczenia funkcjonowania tego ministerstwa - jeżeli wypadkowi uległ żołnierz, o którym mowa w art. 22 ust. 2 pkt 2 ustawy;

5) kierownika państwowej jednostki organizacyjnej poza resortem obrony narodowej - jeżeli wypadkowi uległ żołnierz wyznaczony do pełnienia służby w tej jednostce.

Rozdział 2

Ustalanie okoliczności i przyczyn wypadków

§ 4. 1. Żołnierz, który uległ wypadkowi, niezwłocznie, jeżeli stan jego zdrowia na to pozwala, melduje o wypadku swojemu przełożonemu.

2. Przełożony po powzięciu wiadomości o wypadku melduje o tym dowódcy jednostki wojskowej, w której żołnierz pełni służbę.

§ 5. 1. W razie wypadku dowódca jednostki wojskowej, w której poszkodowany żołnierz pełni służbę, powołuje niezwłocznie komisję powypadkową w celu ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku.

2. W skład komisji powypadkowej wchodzą co najmniej 3 osoby, w tym:

1) jako przewodniczący - zastępca dowódcy jednostki wojskowej;

2) jako członkowie - inspektor do spraw bezpieczeństwa i higieny pracy oraz - odpowiednio do potrzeb - specjalista z dziedziny, w której nastąpił wypadek, albo lekarz.

3. W skład komisji powypadkowej nie mogą wchodzić osoby, które są zainteresowane wynikiem działania komisji, zwłaszcza gdy może mieć on wpływ na ich odpowiedzialność, oraz osoby będące świadkami wypadku.

4. Jeżeli wypadkowi uległ dowódca jednostki wojskowej, komisję powypadkową powołuje jego bezpośredni przełożony.

§ 6. 1. Do zadań komisji powypadkowej należy ustalenie czasu, miejsca oraz okoliczności i przyczyn wypadku.

2. Komisja powypadkowa może:

1) dokonać oględzin miejsca wypadku oraz sporządzić szkic lub wykonać zdjęcia tego miejsca;

2) przesłuchać poszkodowanego żołnierza i inne osoby co do okoliczności dotyczących wypadku lub odebrać od nich pisemne oświadczenia;

3) zasięgnąć opinii specjalisty, w tym lekarza;

4) przeglądać akta postępowania karnego i innych postępowań oraz inne dokumenty dotyczące wypadku i jego następstw, z uwzględnieniem ograniczeń wynikających z odrębnych przepisów;

5) zapoznać się z posiadaną przez poszkodowanego żołnierza dokumentacją medyczną;

6) zebrać inne dowody dotyczące wypadku.

3. Przed przesłuchaniem osób, z wyjątkiem poszkodowanego żołnierza, co do okoliczności dotyczących wypadku, uprzedza się te osoby o odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywych zeznań.

4. Z oględzin miejsca wypadku oraz przesłuchania poszkodowanego żołnierza lub innych osób sporządza się protokoły. Wzór protokołu oględzin miejsca wypadku, przesłuchania poszkodowanego żołnierza i świadka określają odpowiednio załączniki nr 1, 2 i 3 do rozporządzenia.

5. Jeżeli wypadek zdarzył się na terenie jednostki wojskowej stacjonującej w innym garnizonie, przewodniczący komisji powypadkowej może zwrócić się do dowódcy tej jednostki o dokonanie czynności określonych w ust. 2 pkt 1, 2 i 6 oraz nadesłanie zebranych materiałów.

6. Organy wojskowe oraz żołnierze i pracownicy jednostki wojskowej są obowiązani udzielać komisji powypadkowej wyjaśnień oraz dostarczać dokumenty i inne materiały dotyczące okoliczności wypadku.

§ 7. 1. Komisja powypadkowa sporządza protokół powypadkowy, w którym podaje się w szczególności:

1) stopień wojskowy, imię i nazwisko żołnierza, który uległ wypadkowi;

2) datę i miejsce wypadku;

3) opis okoliczności i przyczyn wypadku;

4) doznany przez żołnierza uszczerbek na zdrowiu, a jeżeli poniósł on śmierć - fakt śmierci;

5) pouczenie o prawie zgłoszenia zastrzeżeń do ustaleń zawartych w protokole;

6) podpisy członków komisji.

2. Dane dotyczące doznanego przez żołnierza uszczerbku na zdrowiu wpisuje się do protokołu powypadkowego na podstawie dokumentacji medycznej lub opinii lekarza.

3. W razie ustalenia przez komisję powypadkową, że:

1) wyłączną przyczyną wypadku było umyślne lub rażąco niedbałe działanie albo zaniechanie żołnierza naruszające obowiązujące przepisy lub rozkazy,

2) do wypadku w znacznym stopniu przyczyniło się zachowanie żołnierza spowodowane jego stanem nietrzeźwości albo zażyciem środków odurzających lub substancji psychotropowych,

3) uszczerbek na zdrowiu lub śmierć żołnierza zostały spowodowane przez niego umyślnie

- informację o tym wraz z opisem wskazujących na to okoliczności i dowodów podaje się w protokole powypadkowym.

4. W razie ustalenia, że wyłączną przyczyną wypadku były okoliczności wymienione w ust. 3 pkt 1, w protokole powypadkowym podaje się:

1) przepis lub rozkaz naruszony przez żołnierza;

2) czy i w jaki sposób przełożeni żołnierza zapewnili mu warunki odpowiadające właściwym przepisom lub rozkazom i czy sprawowali nadzór nad ich przestrzeganiem;

3) informację o posiadaniu lub braku umiejętności żołnierza, potrzebnych do wykonywania czynności związanych z wypadkiem, oraz informację o przeszkoleniu żołnierza w zakresie znajomości odpowiednich przepisów lub rozkazów.

5. Do protokołu powypadkowego dołącza się całość materiałów zebranych w toku postępowania powypadkowego, w szczególności: protokół oględzin miejsca wypadku, protokoły przesłuchań, oświadczenia, opinie specjalistów, notatki, szkice i fotografie.

6. Wzór protokołu powypadkowego określa załącznik nr 4 do rozporządzenia.

§ 8. 1. W razie niezgodności stanowisk członków komisji powypadkowej co do okoliczności lub przyczyn wypadku, w protokole powypadkowym zamieszcza się stanowisko większości członków komisji; przy równej liczbie głosów decyduje głos przewodniczącego.

2. Członek komisji powypadkowej, który nie zgadza się ze stanowiskiem większości, może dołączyć do protokołu powypadkowego zdanie odrębne z podaniem uzasadnienia swojego stanowiska. W takim przypadku w protokole powypadkowym czyni się wzmiankę o zdaniu odrębnym.

§ 9. 1. Jeżeli w związku z wypadkiem żołnierz poniósł szkodę wskutek utraty, całkowitego zniszczenia lub uszkodzenia przedmiotów osobistego użytku lub przedmiotów służących do wykonywania zawodu, komisja powypadkowa ustala:

1) jakie to były przedmioty;

2) stan tych przedmiotów przed wypadkiem (stopień zużycia) i ich przybliżoną wartość;

3) czy przedmioty te żołnierz utracił, czy też uległy one całkowitemu zniszczeniu lub tylko uszkodzeniu i w jakim stopniu.

2. Ustalenia, o których mowa w ust. 1, wpisuje się do protokołu powypadkowego.

§ 10. 1. Komisja powypadkowa powinna zakończyć postępowanie i sporządzić protokół powypadkowy najpóźniej w ciągu 14 dni od dnia wypadku.

2. W przypadku niesporządzenia protokołu powypadkowego w terminie, o którym mowa w ust. 1, przyczyny opóźnienia podaje się w tym protokole.

§ 11. 1. Protokół powypadkowy przedstawia się niezwłocznie dowódcy jednostki wojskowej, który:

1) w terminie 3 dni ustosunkowuje się do ustaleń w nim zawartych;

2) może polecić dokonanie dodatkowych ustaleń, gdy uzna, że okoliczności i przyczyny wypadku nie zostały dostatecznie wyjaśnione.

2. W razie gdy w toku dodatkowych ustaleń wyjdą na jaw istotne dla sprawy nowe okoliczności, sporządza się nowy protokół powypadkowy, który ponownie przedstawia się dowódcy jednostki wojskowej. Poprzedni protokół powypadkowy włącza się do materiałów postępowania powypadkowego.

3. Dowódca jednostki wojskowej podpisuje protokół powypadkowy, zamieszczając w nim swoje stanowisko wobec ustaleń komisji powypadkowej.

§ 12. 1. Egzemplarz podpisanego przez dowódcę jednostki wojskowej protokołu powypadkowego doręcza się, za pisemnym potwierdzeniem odbioru, poszkodowanemu żołnierzowi, a jeżeli żołnierz poniósł śmierć w wypadku - jego małżonkowi. W razie braku małżonka protokół doręcza się pełnoletniemu dziecku żołnierza lub opiekunowi dziecka małoletniego albo rodzicom lub innemu członkowi rodziny, o którym mowa w art. 12 ustawy.

2. Jeżeli w protokole powypadkowym są zawarte informacje stanowiące tajemnicę państwową, doręcza się wyciąg z protokołu z pominięciem tych informacji, o czym czyni się wzmiankę w doręczanym protokole.

3. Żołnierz, który uległ wypadkowi, a w razie jego śmierci osoba, o której mowa w art. 12 ustawy, ma prawo wglądu do akt sprawy oraz sporządzania z nich notatek i odpisów. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio.

§ 13. 1. Żołnierzowi poszkodowanemu w wypadku, a w razie jego śmierci osobie, o której mowa w art. 12 ustawy, przysługuje prawo zgłoszenia pisemnych zastrzeżeń do ustaleń zawartych w protokole powypadkowym, w terminie 7 dni od dnia doręczenia protokołu.

2. Zastrzeżenia wnosi się do szefa wojewódzkiego sztabu wojskowego właściwego do ustalenia prawa do odszkodowania, za pośrednictwem dowódcy jednostki wojskowej, w której został sporządzony protokół powypadkowy.

§ 14. 1. Dowódca jednostki wojskowej przesyła szefowi wojewódzkiego sztabu wojskowego właściwego do ustalenia prawa do odszkodowania protokół powypadkowy niezwłocznie po upływie terminu, o którym mowa w § 13 ust. 1.

2. Dowódca jednostki wojskowej, przesyłając protokół powypadkowy, dołącza jednocześnie:

1) zgłoszone zastrzeżenia do protokołu powypadkowego wraz ze swoim stanowiskiem co do tych zastrzeżeń;

2) informację o miejscu zamieszkania poszkodowanego żołnierza, a w razie jego śmierci - posiadane informacje o stanie rodzinnym żołnierza, ze wskazaniem imion, nazwisk, dat urodzenia oraz miejsc zamieszkania osób, o których mowa w art. 12 ustawy;

3) posiadaną dokumentację medyczną;

4) inne materiały zebrane w toku postępowania powypadkowego;

5) informację wskazującą właściwą dla danego żołnierza wojskową komisję lekarską.

Rozdział 3

Postępowanie w razie ujawnienia u żołnierza choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby wojskowej

§ 15. 1. W razie ujawnienia u żołnierza choroby wymienionej w wykazie ustalonym na podstawie art. 6 ustawy, dowódca jednostki wojskowej, z urzędu lub na wniosek żołnierza, kieruje go do wojskowej komisji lekarskiej w celu stwierdzenia, czy choroba ta powstała w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby wojskowej, oraz ustalenia uszczerbku na zdrowiu. Dowódca jednostki wojskowej przekazuje jednocześnie komisji posiadaną dokumentację medyczną i opis warunków pełnienia służby wojskowej.

2. Przewodniczący wojskowej komisji lekarskiej przesyła orzeczenie w sprawie ustalenia związku choroby ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby wojskowej i stopnia uszczerbku na zdrowiu żołnierza szefowi wojewódzkiego sztabu wojskowego właściwego do ustalenia prawa do odszkodowania, zainteresowanemu żołnierzowi oraz dowódcy jednostki wojskowej, w której żołnierz ten pełni służbę.

§ 16. 1. W razie śmierci żołnierza spowodowanej chorobą wymienioną w wykazie ustalonym na podstawie art. 6 ustawy, dowódca jednostki wojskowej z urzędu lub na wniosek osób, o których mowa w art. 12 ustawy, zwraca się do wojskowej komisji lekarskiej o ustalenie, czy przyczyną śmierci żołnierza była choroba powstała w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby wojskowej. Dowódca jednostki wojskowej przekazuje jednocześnie komisji posiadaną dokumentację medyczną, opis warunków pełnienia służby wojskowej i informację, o której mowa w § 14 ust. 2 pkt 2.

2. Przewodniczący wojskowej komisji lekarskiej przesyła orzeczenie w sprawie ustalenia, czy przyczyną śmierci żołnierza była choroba powstała w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby wojskowej, szefowi wojewódzkiego sztabu wojskowego właściwego do ustalenia prawa do odszkodowania, dowódcy jednostki wojskowej, w której żołnierz pełnił służbę, oraz członkowi rodziny, o którym mowa w art. 12 ustawy.

§ 17. Tryb postępowania przed wojskową komisją lekarską w przypadkach, o których mowa w § 15 ust. 1 i § 16 ust. 1, określają przepisy wydane na podstawie art. 20 ust. 3 ustawy.

Rozdział 4

Postępowanie w sprawie przyznawania i wypłaty odszkodowań

§ 18. 1. Właściwość szefa wojewódzkiego sztabu wojskowego do ustalenia prawa do odszkodowania określa się, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, według stałego miejsca stacjonowania jednostki wojskowej:

1) w której żołnierz pełnił służbę w dniu wypadku albo w dniu ustalenia przez wojskową komisję lekarską stopnia uszczerbku na zdrowiu wskutek choroby;

2) w której żołnierz pełnił ostatnio służbę, jeżeli stopień uszczerbku na zdrowiu wskutek choroby został ustalony lub śmierć wskutek choroby nastąpiła po zwolnieniu ze służby;

3) w której żołnierz wyznaczony do pełnienia służby w jednostce organizacyjnej poza resortem obrony narodowej otrzymywał zaopatrzenie wojskowe.

2. Jeżeli wypadkowi uległ szef wojewódzkiego sztabu wojskowego lub jego zastępca, dowódca okręgu wojskowego, w którego zasięgu działania znajduje się siedziba tego sztabu, wskazuje szefa innego wojewódzkiego sztabu wojskowego jako właściwego dla danej sprawy.

3. Właściwość szefa wojewódzkiego sztabu wojskowego do ustalenia prawa do odszkodowania w stosunku do osób, o których mowa w art. 22 ust. 2 pkt 2 ustawy, określa Minister Obrony Narodowej.

§ 19. 1. Szef wojewódzkiego sztabu wojskowego wszczyna postępowanie w sprawie ustalenia prawa do odszkodowania z urzędu lub na wniosek żołnierza, a w razie śmierci żołnierza - także na wniosek członka jego rodziny, o którym mowa w art. 12 ustawy.

2. Szef wojewódzkiego sztabu wojskowego wszczyna postępowanie z urzędu w razie otrzymania:

1) protokołu powypadkowego;

2) orzeczenia wojskowej komisji lekarskiej stwierdzającego uszczerbek na zdrowiu albo śmierć żołnierza wskutek choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby wojskowej.

3. Szef wojewódzkiego sztabu wojskowego może wszcząć postępowanie z urzędu również przed otrzymaniem protokołu powypadkowego w razie powzięcia wiadomości o wypadku, którego okoliczności i przyczyny nie budzą wątpliwości, jeżeli żołnierz poniósł śmierć w tym wypadku lub doznał ciężkiego uszkodzenia ciała.

§ 20. Jeżeli wniosek o wszczęcie postępowania w sprawie ustalenia prawa do odszkodowania wpłynie do niewłaściwego organu, organ ten przekazuje go niezwłocznie szefowi właściwego wojewódzkiego sztabu wojskowego.

§ 21. 1. Szef wojewódzkiego sztabu wojskowego bada i ocenia całokształt sprawy na podstawie wszystkich zebranych dowodów. W szczególności szef wojewódzkiego sztabu wojskowego ustala, czy wypadek, któremu uległ żołnierz, jest wypadkiem, o którym mowa w art. 5 ustawy, i czy nie zachodzą okoliczności określone w art. 7 ustawy.

2. W razie śmierci żołnierza szef wojewódzkiego sztabu wojskowego ustala w szczególności, czy oprócz członków rodziny wymienionych w informacji nadesłanej przez dowódcę jednostki wojskowej nie ma innych osób uprawnionych do odszkodowania.

3. W razie potrzeby szef wojewódzkiego sztabu wojskowego może przeprowadzić postępowanie uzupełniające. Przepisy § 6 ust. 2-4 stosuje się odpowiednio.

§ 22. 1. W razie ustalenia, że wypadek, jakiemu uległ żołnierz, jest wypadkiem pozostającym w związku z pełnieniem czynnej służby wojskowej, szef wojewódzkiego sztabu wojskowego niezwłocznie kieruje żołnierza bezpośrednio, a jeżeli pełni on nadal służbę - za pośrednictwem dowódcy jednostki wojskowej, do wojskowej komisji lekarskiej w celu ustalenia czy uszczerbek, na zdrowiu żołnierza jest skutkiem tego wypadku oraz stopnia uszczerbku na zdrowiu doznanego wskutek tego wypadku. W razie śmierci żołnierza wskutek wypadku szef wojewódzkiego sztabu wojskowego zwraca się do wojskowej komisji lekarskiej o ustalenie, czy śmierć żołnierza jest następstwem tego wypadku.

2. Szef wojewódzkiego sztabu wojskowego przesyła wojskowej komisji lekarskiej posiadaną dokumentację medyczną oraz protokół powypadkowy.

§ 23. Jeżeli wniosek o przyznanie odszkodowania żołnierz złożył po zwolnieniu z czynnej służby wojskowej, a szef wojewódzkiego sztabu wojskowego nie posiada protokołu powypadkowego, szef ten niezwłocznie zwraca się do dowódcy jednostki wojskowej, w której żołnierz pełnił służbę, a w przypadku likwidacji albo rozformowania tej jednostki wojskowej - do jego bezpośredniego przełożonego, o nadesłanie tego protokołu, a następnie niezwłocznie kieruje żołnierza do wojskowej komisji lekarskiej w celu dokonania ustaleń, o których mowa w § 22 ust. 1. Przepis § 22 ust. 2 stosuje się odpowiednio.

§ 24. Jeżeli żołnierz złożył wniosek o przyznanie odszkodowania po zwolnieniu z czynnej służby wojskowej w związku z doznaniem uszczerbku na zdrowiu wskutek choroby, szef wojewódzkiego sztabu wojskowego niezwłocznie kieruje go do wojskowej komisji lekarskiej w celu ustalenia, czy uszczerbek na zdrowiu jest następstwem choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby wojskowej oraz stopnia tego uszczerbku.

§ 25. Jeżeli żołnierz złożył wniosek o zwiększenie przyznanego mu odszkodowania wskutek pogorszenia stanu zdrowia pozostającego w związku z wypadkiem lub chorobą, szef wojewódzkiego sztabu wojskowego niezwłocznie kieruje żołnierza bezpośrednio, a jeżeli pełni on nadal służbę - za pośrednictwem dowódcy jednostki wojskowej, do wojskowej komisji lekarskiej w celu ustalenia, czy ustalony poprzednio uszczerbek na zdrowiu żołnierza uległ powiększeniu.

§ 26. W razie złożenia wniosku o odszkodowanie przez członka rodziny zmarłego żołnierza szef wojewódzkiego sztabu wojskowego niezwłocznie zwraca się do wojskowej komisji lekarskiej o ustalenie, czy śmierć żołnierza jest następstwem wypadku pozostającego w związku z pełnieniem czynnej służby wojskowej albo choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami tej służby.

§ 27. Jeżeli w sprawie wypadku, któremu uległ żołnierz, jest prowadzone postępowanie karne lub inne postępowanie, a wynik tego postępowania może mieć wpływ na uprawnienia żołnierza lub członków jego rodziny do odszkodowania, szef wojewódzkiego sztabu wojskowego może odroczyć wydanie decyzji w tej sprawie do czasu zakończenia właściwego postępowania.

§ 28. 1. Decyzję w sprawie prawa do odszkodowania szef wojewódzkiego sztabu wojskowego wydaje najpóźniej w ciągu 14 dni od dnia zebrania wszystkich niezbędnych dokumentów.

2. Wzór decyzji, o której mowa w ust. 1, określa załącznik nr 5 do rozporządzenia.

§ 29. 1. Decyzję doręcza się, za potwierdzeniem odbioru, osobom, których ona dotyczy.

2. Jeżeli żołnierz pełni czynną służbę wojskową, decyzję doręcza się również dowódcy jednostki wojskowej, w której żołnierz pełni służbę.

§ 30. Szef wojewódzkiego sztabu wojskowego zawiadamia dowódcę jednostki wojskowej, w której poszkodowany żołnierz pełnił służbę, czy wypadek, któremu uległ żołnierz, jest wypadkiem określonym w art. 5 ustawy, a jeżeli jest tym wypadkiem, ponadto, czy zachodzą okoliczności określone w art. 7 ustawy.

§ 31. 1. Wypłaty odszkodowania dokonuje się w terminie 14 dni od dnia wydania decyzji o jego przyznaniu.

2. Odszkodowanie przysługujące osobom małoletnim wypłaca się do rąk ich prawnego przedstawiciela.

§ 32. W razie wstępnego ustalenia przez wojskową komisję lekarską stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu żołnierza, szef wojewódzkiego sztabu wojskowego może wypłacić zaliczkę na poczet odszkodowania.

§ 33. 1. Jeżeli szef wojewódzkiego sztabu wojskowego uzna, że istnieje szczególnie uzasadniony przypadek przemawiający za przyznaniem żołnierzowi albo członkowi rodziny zmarłego żołnierza jednorazowego odszkodowania w kwocie wyższej niż określona w art. 11 lub 13 ustawy, przedstawia sprawę wraz ze swoją opinią co do zasadności i wysokości odszkodowania Ministrowi Obrony Narodowej za pośrednictwem dyrektora komórki organizacyjnej Ministerstwa Obrony Narodowej właściwej w zakresie zabezpieczenia funkcjonowania tego ministerstwa.

2. W szczególnie uzasadnionych przypadkach szef wojewódzkiego sztabu wojskowego może wystąpić do Ministra Obrony Narodowej o przyznanie jednorazowego odszkodowania osobom, o których mowa w art. 16 pkt 2 i 3 ustawy, w wysokości określonej w art. 13 ustawy, wskazując przemawiające za tym argumenty. Wystąpienie wnosi się za pośrednictwem dyrektora komórki organizacyjnej Ministerstwa Obrony Narodowej właściwej w zakresie zabezpieczenia funkcjonowania tego ministerstwa.

Rozdział 5

Przepis końcowy

§ 34. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.1)

________

1) Z dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia traci moc rozporządzenie Ministra Obrony Narodowej z dnia 25 października 1976 r. w sprawie postępowania o odszkodowanie w razie wypadku lub choroby pozostającej w związku ze służbą wojskową (Dz. U. Nr 36, poz. 212), na podstawie art. 31 ustawy z dnia 11 kwietnia 2003 r. o świadczeniach odszkodowawczych przysługujących w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą wojskową (Dz. U. Nr 83, poz. 760).

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA OBRONY NARODOWEJ

z dnia 26 czerwca 2008 r.

w sprawie czasu służby żołnierzy zawodowych

(Dz. U. z dnia 10 lipca 2008 r.)

Na podstawie art. 60 ust. 5 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. Nr 179, poz. 1750, z późn. zm.1)) zarządza się, co następuje:

§ 1. Rozporządzenie określa:

1) dodatkowe dni wolne od służby dla żołnierzy zawodowych, zwanych dalej "żołnierzami";

2) rozkład czasu służby w tygodniu;

3) sposób udzielania żołnierzom czasu wolnego;

4) sposób prowadzenia ewidencji czasu służby;

5) okoliczności powodujące przekroczenie normy tygodniowego czasu służby.

§ 2. Użyte w rozporządzeniu określenia oznaczają:

1) dyżur - trwający dwadzieścia cztery godziny lub wielodniowy dyżur bojowy, operacyjny, ratowniczy lub inny wprowadzony rozkazem dowódcy jednostki wojskowej;

2) etatowy dyżur - dyżur w stałym systemie dyżurów pełnionych przez żołnierzy w ramach obowiązków wynikających z zajmowanego stanowiska służbowego w powołanych do tego celu jednostkach organizacyjnych oraz podobnych etatowych służbach operacyjnych i dyżurnych;

3) służba dyżurna - trwającą od dwunastu do dwudziestu czterech godzin służbę garnizonową, wewnętrzną, wartowniczą, patrolową, konwojową i asystencyjną lub operacyjną.

§ 3. Dodatkowymi dniami wolnymi od służby dla żołnierzy są soboty.

§ 4. 1. Przełożeni ustalają zadania służbowe żołnierzy w sposób pozwalający na wykonywanie tych zadań w pięciodniowym tygodniu służby, z wyłączeniem dni ustawowo wolnych od pracy, w dniach od poniedziałku do piątku, w godzinach od 730 do 1530, z zastrzeżeniem § 5.

2. Do czasu służby określonego w ust. 1 zalicza się również:

1) czas pełnienia służby dyżurnej lub dyżuru, ale nie więcej niż osiem godzin;

2) czas wykonywania zadań służbowych poza jednostką, w której żołnierz zajmuje stanowisko służbowe, pozostaje w rezerwie kadrowej lub w dyspozycji, w wymiarze przekraczającym normę określoną w ust. 1, w tym w ramach podróży służbowej, kursu, szkolenia lub kontroli.

3. W indywidualnie uzasadnionych przypadkach, w szczególności ze względu na dojazd do miejsca pełnienia zawodowej służby wojskowej lub sprawy rodzinne, dowódca jednostki wojskowej może, jeżeli nie koliduje to z wykonywaniem przez żołnierza obowiązków służbowych, ustalić dla niego inne niż określone w ust. 1 godziny służby.

4. Jeżeli występują uzasadnione potrzeby służbowe, dowódca jednostki wojskowej może, za zgodą bezpośredniego przełożonego, ustalić dla całego lub części stanu osobowego jednostki inne niż określone w ust. 1 godziny służby.

5. Czas służby żołnierzy zajmujących stanowiska służbowe uzależnione od posiadania kwalifikacji określonych w przepisach odrębnych ustaw może być ustalony z uwzględnieniem tych przepisów.

§ 5. Żołnierzowi wykonującemu zadania służbowe w warunkach szczególnie uciążliwych lub szczególnie szkodliwych dla zdrowia albo na stanowiskach, na których występują przekroczenia najwyższych dopuszczalnych stężeń czynników szkodliwych dla zdrowia, dowódca jednostki wojskowej ustala czas służby zgodnie z obowiązującymi przepisami o ochronie pracowników zatrudnionych w takich warunkach.

§ 6. 1. W uzasadnionych okolicznościach żołnierz może zostać zobowiązany do wykonywania zadań służbowych w czasie przekraczającym czas służby określony w § 4, jednakże wykonywanie zadań służbowych nie może łącznie przekroczyć normy określonej w art. 60 ust. 2 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych.

2. Ustalenie wykonywania zadań służbowych w czasie przekraczającym czas służby określony w § 4 może nastąpić w następujących okolicznościach:

1) konieczność podjęcia niezwłocznych działań służbowych na skutek zaistniałego wypadku lub innego nagłego zdarzenia;

2) otrzymanie dodatkowego zadania służbowego, którego wykonanie jest niemożliwe w czasie służby określonym w § 4 bez naruszenia terminu wykonania;

3) konieczność realizacji zadania służbowego w wydłużonym czasie wynikająca z charakteru zadania;

4) skierowanie w podróż służbową;

5) podjęcie niezwłocznych czynności kontrolnych.

§ 7. 1. Okres rozliczeniowy czasu służby, o którym mowa w § 6 ust. 1, biegnie od następnego dnia po dniu realizacji zadania.

2. W razie wykonywania zadania nieprzerwanie przez kilka dni okres rozliczeniowy czasu służby rozpoczyna się w dniu następnym po ostatnim dniu realizacji zadania.

§ 8. 1. Żołnierzowi, który na polecenie dowódcy jednostki wojskowej lub osoby upoważnionej przez tego dowódcę wykonywał zadania służbowe w wymiarze przekraczającym w danym tygodniu czas służby określony w § 4, udziela się czasu wolnego w tym samym wymiarze czasowym.

2. Udzielenie czasu wolnego, o którym mowa w ust. 1, powinno nastąpić w najbliższym tygodniu, nie później jednak niż w ciągu czteromiesięcznego okresu rozliczeniowego.

3. Żołnierzowi, który w czteromiesięcznym okresie rozliczeniowym z uzasadnionych względów służbowych lub osobistych nie wykorzystał przysługującego mu czasu wolnego w wymiarze, o którym mowa w ust. 1, udziela się czasu wolnego w tym samym wymiarze nie później niż w następnym okresie rozliczeniowym.

§ 9. 1. Żołnierza wyznaczonego do pełnienia służby dyżurnej lub dyżuru trwającego co najmniej dwadzieścia cztery godziny zwalnia się z wykonywania innych zadań służbowych w dniu rozpoczęcia i zakończenia tej służby lub dyżuru.

2. Żołnierzowi, który pełnił służbę dyżurną lub dyżur w dniu ustawowo lub dodatkowo wolnym od służby, w wymiarze co najmniej ośmiu godzin, udziela się za ten dzień czasu wolnego w wymiarze jednego dnia.

3. Żołnierzowi, który pełnił służbę dyżurną lub dyżur w dniu ustawowo lub dodatkowo wolnym od służby, w wymiarze mniejszym niż określony w ust. 1, udziela się za ten dzień czasu wolnego w wymiarze równym liczbie godzin pełnienia tej służby lub dyżuru.

4. Udzielenie czasu wolnego, o którym mowa w ust. 1 i 2, wyłącza zaliczenie tego czasu służby lub dyżuru do normy czasu służby, o której mowa w § 4.

§ 10. 1. Dowódca jednostki wojskowej ustala rozkład czasu służby dla żołnierzy pełniących etatowe dyżury, opracowując plany dyżurów na kolejne dwudziestoośmiodniowe okresy, tak aby na każdego z nich przypadało łącznie po sto sześćdziesiąt godzin służby, w tym:

1) sześć etatowych dyżurów;

2) sześć godzin szkolenia doskonalącego;

3) dziesięć godzin do dyspozycji dowódcy jednostki wojskowej.

2. Żołnierzowi pełniącemu więcej niż sześć etatowych dyżurów w dwudziestoośmiodniowym okresie za każdy dodatkowy dyżur przysługuje zwolnienie z jednego dyżuru w kolejnym dwudziestoośmiodniowym okresie albo w najbliższym czteromiesięcznym okresie rozliczeniowym.

3. W razie braku możliwości zwolnienia z dyżuru, o którym mowa w ust. 2, dowódca jednostki wojskowej może udzielić żołnierzowi, za jego zgodą, czasu wolnego w wymiarze jednego dnia.

§ 11. 1. Terminy wykorzystania czasu wolnego w zamian za wykonywanie zadań służbowych w przypadkach, o których mowa w § 8 ust. 2 i 3, § 9 ust. 2 i 3 oraz § 10 ust. 3, dowódca jednostki wojskowej lub osoba upoważniona przez tego dowódcę określa w swoim rozkazie lub decyzji, uwzględniając potrzeby służbowe lub uzasadnione potrzeby żołnierza.

2. Jeżeli nie stoją temu na przeszkodzie potrzeby służbowe, można zezwolić na wykorzystanie czasu wolnego od służby łącznie z przysługującym żołnierzowi urlopem wypoczynkowym lub dodatkowym urlopem wypoczynkowym.

§ 12. 1. Ewidencję czasu służby potwierdzającą wykonywanie zadań ponad normy określone w § 4 prowadzi dowódca jednostki wojskowej lub upoważniona przez niego osoba w formie pisemnej.

2. W ewidencji, o której mowa w ust. 1, odnotowuje się w szczególności:

1) czas wykonywania przez żołnierzy zadań służbowych przekraczający normy czasu służby określone w § 4;

2) rozliczenie wykorzystania czasu wolnego.

§ 13. 1. Do rozliczenia czasu służby za okres do dnia wejścia w życie rozporządzenia stosuje się przepisy dotychczasowe.

2. Rozliczenie czasu służby, o którym mowa w ust. 1, nastąpi nie później niż do dnia 31 grudnia 2008 r.

§ 14. Traci moc rozporządzenie Ministra Obrony Narodowej z dnia 29 sierpnia 2006 r. w sprawie dodatkowych dni wolnych od służby oraz rozkładu czasu służby żołnierzy zawodowych (Dz. U. Nr 161, poz. 1138).

§ 15. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.

______

1) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2004 r. Nr 116, poz. 1203 i Nr 210, poz. 2135, z 2005 r. Nr 122, poz. 1025, z 2006 r. Nr 104, poz. 711, Nr 191, poz. 1414 i Nr 220, poz. 1600 i 1602 oraz z 2007 r. Nr 107, poz. 732 i Nr 176, poz. 1242.

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA SPRAW WEWNĘTRZNYCH I ADMINISTRACJI

z dnia 14 września 2001 r.

w sprawie zasad dopuszczalności używania wyrobów tytoniowych na terenie obiektów podległych ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych.

(Dz. U. z dnia 29 września 2001 r.)

Na podstawie art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 9 listopada 1995 r. o ochronie zdrowia przed następstwami używania tytoniu i wyrobów tytoniowych (Dz. U. z 1996 r. Nr 10, poz. 55, z 1997 r. Nr 88, poz. 554 i Nr 121, poz. 770 oraz z 1999 r. Nr 96, poz. 1107) zarządza się, co następuje:

§ 1. Przepisy rozporządzenia mają zastosowanie w:

1) pomieszczeniach jednostek organizacyjnych Policji przeznaczonych dla osób zatrzymanych,

2) pomieszczeniach jednostek organizacyjnych Policji wyznaczonych do wykonywania aresztu w celu wydalenia,

3) policyjnych izbach dziecka,

4) strzeżonych ośrodkach dla cudzoziemców podlegających wydaleniu,

5) ośrodkach dla uchodźców,

6) pomieszczeniach jednostek organizacyjnych Straży Granicznej przeznaczonych dla osób zatrzymanych,

zwanych dalej "obiektami".

§ 2. 1. Palenie wyrobów tytoniowych w obiektach jest dopuszczalne tylko w miejscach wyznaczonych do tego przez dyrektorów (dowódców, komendantów, kierowników) tych obiektów.

2. Miejsca, w których palenie wyrobów tytoniowych jest dozwolone, wyznacza się w odrębnych i zamykanych pomieszczeniach oraz oznacza się je w widoczny sposób.

3. Jeżeli w obiekcie nie można spełnić warunków, o których mowa w ust. 2, miejsca, w których palenie wyrobów tytoniowych jest dozwolone, mogą być wyznaczone na zewnątrz obiektu, z wyjątkiem obiektów, o których mowa w § 1 pkt 1, 2 i 6.

§ 3. 1. W obiektach, o których mowa w § 1 pkt 1, 2, 4 i 6, dopuszcza się możliwość palenia wyrobów tytoniowych przez osoby pozbawione wolności, zwane dalej "osadzonymi", w celach i pokojach mieszkalnych.

2. Kierownik jednostki organizacyjnej Policji albo Straży Granicznej, w której znajdują się obiekty, o których mowa w ust. 1, wyznacza cele i pokoje mieszkalne dla osadzonych palących wyroby tytoniowe.

3. Jeżeli nie można spełnić warunku określonego w ust. 2, dopuszcza się palenie wyrobów tytoniowych poza celami i pokojami mieszkalnymi, w pomieszczeniach wyodrębnionych i odpowiednio przystosowanych, w czasie wyznaczonym przez kierownika jednostki organizacyjnej Policji albo Straży Granicznej.

§ 4. 1. Palenie wyrobów tytoniowych w policyjnej izbie jest dopuszczalne tylko przez pracowników i tylko w palarniach spełniających wymagania określone w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. Nr 129, poz. 844).

2. Dzieci umieszczone w policyjnej izbie dziecka nie mogą być świadkami palenia wyrobów tytoniowych.

§ 5. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA OBRONY NARODOWEJ

z dnia 31 marca 2003 r.

w sprawie ustalenia wykazu chorób powstałych w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby wojskowej oraz wykazu chorób będących istotnym pogorszeniem stanów chorobowych w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby wojskowej

(Dz. U. z dnia 14 kwietnia 2003 r.)

Na podstawie art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin (Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 87 i Nr 181, poz. 1515 oraz z 2003 r. Nr 56, poz. 498) zarządza się, co następuje:

§ 1. Ustala się:

1) wykaz chorób powstałych w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby wojskowej, stanowiący załącznik nr 1 do rozporządzenia;

2) wykaz chorób będących istotnym pogorszeniem stanów chorobowych w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby wojskowej, stanowiący załącznik nr 2 do rozporządzenia.

§ 2. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.1)

________

1) Z dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia traci moc zarządzenie Ministra Obrony Narodowej z dnia 6 grudnia 1994 r. w sprawie ustalenia wykazów chorób i schorzeń pozostających w związku ze służbą wojskową, z tytułu których przysługują świadczenia odszkodowawcze i rentowe (M. P. Nr 66, poz. 591), utrzymane w mocy na podstawie art. 15 ustawy z dnia 6 lipca 2001 r. o zmianie ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej, ustawy o odszkodowaniach przysługujących w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą w Milicji Obywatelskiej, ustawy o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin, ustawy o uposażeniu żołnierzy, ustawy o Policji, ustawy o Urzędzie Ochrony Państwa, ustawy o Państwowej Straży Pożarnej, ustawy o kontroli skarbowej, ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin, ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin, ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, ustawy o Służbie Więziennej oraz ustawy o Inspekcji Celnej (Dz. U. Nr 81, poz. 877), w zakresie dotyczącym inwalidów wojennych w rozumieniu art. 6 oraz inwalidów wojskowych w rozumieniu art. 30 ustawy z dnia 29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin (Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 87 i Nr 181, poz. 1515 oraz z 2003 r. Nr 56, poz. 498).

---