Filozofia - jest to umiłowanie mądrości (filo - lubię, miłuję); (sofia- mądrość)
Przedmiotem badań filozofii SA zjawiska i byt. Filozofia jest nauką o tym, co najważniejsze i najcenniejsze dla ludzkości.
Pod nazwą filozofia mamy do czynienia z całą rodziną filozofii, z różnymi kierunkami. Możemy, więc mówić o badaniu nad jedna z odmian ( dziedzin) filozofii.
Historia filozofii, to historia popełniania nieustannych pomyłek i przezwyciężania ich.
DZIAŁY FILOZOFII (sformułowane już w Akademii Platońskiej)
1/ ogólna nauka o bycie ( określana dziś mianem metafizyki lub ontologią)
2/ nauka o poznaniu (logika formalna i metodologia nauk)
3/ ogólna nauka wartości ( etyka- nauka o normach moralnych; estetyka)

W filozofii europejskiej wyróżniamy kilka okresów:
1/ FILOZOFIA STAROŻYTNA (I w. P.N.E. - V w. N.E.)
2/ FILOZOFIA ŚREDNIOWIECZA (V w. N.E. - ODREDZENIE)
3/ FILOZOFIA NOWOŻYTNA (OD XV w. - )
W ramach filozofii nowożytnej wyróżnia się 4 okres
4/ FILOZOFIA WSPÓŁCZESNA

Wszystkie istniejące doktryny filozoficzne można podzielić na
1/ MATERIALIZM
Charakteryzuje się tym, ze uznaje za pierwotne istnienie czegoś materialnego. Pozostałe takie jak duch, dusza są wtórne.
2/ IDEALIZM
Jest przeciwieństwem materializmu. Za pierwotne przyjmuje istnienie czegoś idealnego.
Idealizm dzielimy na - obiektywny
- subiektywny
a/ idealizm obiektywny - (wg Platona) - rodzimy się, żyjemy i nie zdajemy sobie sprawy z tego, że to tylko cień świata rzeczywistego. Świat rzeczywisty to ideał.
b/ idealizm subiektywny - ( przedstawiciel - Berkeley) - być to znaczy, być postrzeganym. Istnienie świata idealnego jest zależne od naszej percepcji.
3/ DUALIZM
Uznaje istnienie czynnika materialnego i czynnika idealnego.
4/ REPREZENTACJONIZM
Poznajemy za pomocą zmysłów i rozumu. Bez dostarczania informacji przez zmysły nie będzie pracował rozum.
5/ PREZENTACJONIZM
Stoi na stanowisku niepoznawalności. Wszelkie poznanie za pomocą zmysłów i rozumu zniekształca naszą wiedzę o człowieku. Trzeba bezpośrednio poznawać przedmiot - intuicyjnie wczuwając się w niego.

FILOZOFIA STAROŻYTNA:
Filozofia starożytna Europy była FILOZOFIĄ GRECKĄ.
Formowała się ona pod dużymi wpływami wschodu.
Możemy wyróżnić następujące okresy filozofii starożytnej (greckiej)
1/ okres kosmologiczny (VI-V w p.n.e.) - okres powstawania tej filozofii
2/ okres oświecenia ( V w p.n.e.) - okres humanistyczny
3/ okres systemów starożytnych ( IV w p.n.e.) - szczytowy okres rozwoju filozofii greckiej)
4/ okres synkretyczny ( III w p.n.e. - V w n.e.) - czerpano z dotychczasowego dorobku i
łączono z uformowanym wcześniej

a/ wierzenia religijne - powstawały z bezsilności, niemocy człowieka wobec przyrody, nieba
i ziemi. Służyły one poznaniu otoczenia. Tak powstały najważniejsze
mitologie.
b/ umiejętności praktyczne - grekom właściwe były różne umiejętności. Umiejętność nie
potrzebuje wiedzy o przyczynach stworzenia. Pierwotni grecy
władali różnymi umiejętnościami - prowadzenie rachunków,
wyznaczanie kierunków, leczenie, mierzenie.
c/ reguły życiowe - wytwarzano reguły życia, reguły, moralne. Formułowano bardzo
humanitarne reguły.

TALES Z MILETU (624-547 p.n.e.) - przepowiedział m.in. zaćmienie słońca. Wszystko, co istnieje wg Talesa jest z wody. Z wody powstało i z wody się składa. Interesował się stworzeniem świata, ale nie tym , kto go stworzył, tylko, jakim był świat od początku, ( co było początkiem świata). W takim znaczeniu początek świata był pierwszym zagadnieniem filozofii. Wg Talesa wszystkie rzeczy są ożywione. Tak myśląca pierwszą grupę filozofów nazywano -HILOZOISTAMI.
ANAKSYMANDER (609-547 p.n.e.) - pochodził z Miletu, był uczniem Malesa. Zaczął używać terminu, początek świata. Jako pierwszy użył pojęcia - ARCHE - początek. Arche było jednak dla niego nie tylko początkiem, ale naturą rzeczy. Dla Anaksymandra - tym ARCHE był bezkres - APEJRON . Sformułował on pojecie abstrakcyjne. Wg niego z bezkresu wszystko powstaje, ale on sam nigdy nie wyczerpuje się. Powstaje to poprzez wyłanianie się z bezkresu przeciwieństw. W pierwotnym bezkresie zawarte są wszystkie przeciwieństwa. Proces oddzielania się przeciwieństw powoduje wieczny ruch (twierdzi, że na początku wydzieliły się zimno i ciepło, spowodowało to różne stany skupienia, ziemia najgęstsza pozostała w środku).
ANAKSYMENES: (uczeń Anaksymandra) Zachował zasadniczy pogląd poprzednika, że świat jest bezkresny, a ruch wieczny. Ale za ARCHE przyjmuje powietrze. Uważa, że jest ono ilościowo nieskończone, więc z niego może wszystko powstawać. Powietrze jest zmienne. Wszystko zbudowane jest z powietrza, więc wszystkie przedmioty stanowią jedność. Ruch jest nieodłączny od materii. Powoduje zagęszczanie i rozrzedzanie powietrza.

HERAKLIT Z EFEZU (ok. 540-480 p.n.e.) - filozof, który odegrał znaczącą rolę w filozofii jońskiej. Napisał traktat składający się z 3 części a/ kosmologicznej; b/ politycznej; c/ teologicznej. Zyskał miano Heraklita „ciemnego” , bo wyrażał się niejasno. Z jego dzieł pozostało nieco ponad 130 fragmentów ( reszta uległa zniszczeniu). Podobnie jak inni wielcy Jończycy Heraklit poszukuje ARCHE. Wg niego ARCHE to ogień. Z ognia wszystko powstaje i znajduje się on w stałych przemianach. Zasadniczą własnością przyrody jest zmienność. Obrazem tej zmienności dla Heraklita jest rzeka - „… niepodobna wstąpić dwa razy do tej samej rzeki..”. Sformułował słynne „PANTA REI” - wszystko płynie. Teorię zmienności Heraklita nazywano heraklityzmem. Obrazem w rzeczywistości wg Heraklita była też śmierć. Bo wciąż coś umiera. Natura jest ciągłym rodzeniem się i umieraniem. Nie możemy, więc powiedzieć, że jesteśmy, bo „jesteśmy i nie jesteśmy zarazem” ( nie znał on jeszcze prawa sprzeczności). Heraklit uważał, że ciągle zmieniamy się i nigdy nie jesteśmy tacy sami. Ta teoria nosi nazwę WARIABILIZMU. Dało to też początek nauce o rozwoju, zmienności, czyli DIALEKTYCE. Heraklit sformułował pierwociny poglądu dialektycznego. Zmienność przebiega poprzez ścieranie się przeciwieństw, ale w trakcie ruchu różnice przeciwieństw zacierają się - pozostają tylko przejścia (brak granicy między dzień - noc; młodość - starość). Jest to swoisty relatywizm. Skoro istnieją ciągłe zmiany nie może być mowy o początku świata.
Heraklit jako pierwszy formułuje pojęcie prawa (zmienność zachodzi wg określonych praw). Człowiekiem i jego zmianami rządzi LOGOS. Heraklit był pierwszym myślicielem, który mówił o działającym w świecie rozumie. Rozum jest tak samo wieczny jak świat.
Twierdził on, że zmysłom nie można w poznaniu wierzyć w pełni. Wyrażał sceptycyzm wobec poznania zmysłowego. Akcentował rolę rozumu w poznaniu. Zaczyna się wypowiadać o problemach społecznych i etycznych. Pojawia się u niego kult prawa i kult jednostki.
SZKOŁA ELEŃSKA:
Funkcjonowała w okresie Heraklita ( nazwa od miasta Elea). Eleajczycy wytworzyli doktrynę przeciwstawną do Heraklitańskiej. Naczelną zasadę bytu widziano w stałości.
Twórcą tej szkoły był:
PARMENIDES: Nie zaprzeczał on teorii przeciwieństw Heraklita, ale uważał, że przeciwieństwa nie tkwią w naturze samego bytu. Uważał, ze przeciwieństwa się wykluczają. Zgadzał się ze zmiennością przyrody, ale wnioskował, że o przyrodzie nie można powiedzieć nic poza tym, że się staje. Wg Parmenidesa istnieje tylko to, co jest, bo byt jest a niebytu nie ma. Wysnuł wniosek, że byt nie ma początku ( a więc nie ma i końca i jest niezmienny). Byt jest niepodzielny ( części bytu nie mogą być samym bytem). Parmenides dochodził do swoich wniosków wyłącznie drogą rozumu. Uważał, że rozumowanie a nie zjawiska dają prawdziwy obraz bytu oraz, że rzeczywistość można całkowicie poznać, gdy abstrahujemy od różności zjawisk. Parmenides dał początek DEDUKCJONIZMOWI. Należy do filozofów, którzy odrzucili doświadczenie jako źródło powstania. Wg Parmenidesa 1/ byt jest wieczny ( nie ma początku ani końca) 2/ byt jest nieruchomy 3/ byt jest niezmienny 4/ byt jest niepodzielny. Wysunął też tezę, że myśl i byt to, to samo.
(Jego poprzednik - KSENOFANES - pochodzący z Jonii, urodzony ok. 580 p.n.e. - uważał, że pratworzywem wszystkiego jest ziemia. Przejął on ideę jedności od Jończyków. To do tej idei nawiązał potem Parmenides).
Drugim przedstawicielem tej szkoły był:
ZENON Z ELEI (490-430 p.n.e.) - jeden z najwybitniejszych przedstawicieli tej szkoły. Stał na stanowisku niezmienności bytu, atakował pojęcie ruchu, stworzył szereg argumentów, że ruchu nie ma.
Formułował AFORIE (ANTYMONIE)
1/ DYCHOTOMIA - przedmiot pozostający w ruchu musi przebyć drogę, najpierw połowę tej drogi, połowę tej połowy i tak w nieskończoność, bo przestrzeń jest nieskończona ( problem skończoności i nieskończoności)
2/ PARADOKS ACHILLES - wg niego najszybszy biegacz nie dogoni najwolniejszego żółwia, jeśli ten wystartuje trochę wcześniej, ( bo gdy biegacz pokona odległość, jaka dzieli go od żółwia gdzie był on przed chwilą, ten przesunie się dalej i tak na okrągło)
3/ STADION - jedna osoba biega prędkością 5km/h a w stosunku do innych przedmiotów z prędkością 10km/h
4/ PARADOKS STRZAŁY - strzała wypuszczona z łuku nie doleci do celu ( przestrzeń składa się z punktów ściśle do siebie przylegających) - brak przestrzeni między punktami powoduje, że strzała nie leci.
Zwracano w tym okresie uwagę na problem wyrażalności i problem skończoności i nieskończoności.
SZKOŁA MEGAREJSKA :
Jej założyciel Euklides. Wysublimowano tam erystykę. Formułowano też różne antymonie megaryjskie.
1/ KŁAMCA - mówi prawdę, ale kłamie, jeśli kłamie mówi, że kłamie to zarazem kłamie i mówi prawdę
2/ ELEKTRA - O Orestesie Elektra wie, że jest jej bratem, ale gdy zasłonięty stanął przed nią Elektra nie wie tego, co wie.
3/ ŁYSINA - nie można ustalić granicy po ilu straconych włosach jesteśmy łysi.
4/ ROGACZ - rogów nie zgubiłeś, a czego nie zgubiłeś to posiadasz. Więc posiadasz rogi.

Rozłam pomiędzy heraklityzmem a eleatyzmem wywołał prośby ich pogodzenia.
Jednym z rozjemców był:
EMPEDOKLES (490-430 p.n.e.) - napisał dzieło „O naturze” , zgadzał się z Parmenidesem, że nic nie powstaje z niczego, ale twierdził, że to odnosi się wyłącznie do rzeczy prostych. Rzeczy złożone powstają i giną. Niezmienność składników nie sprzeciwiała się zmienności rzeczy. Rzeczy złożone powstają z pomieszania różnych niezmiennych składników. Stał na stanowisku pluralizmu - uznawał mnogość materii.
Empedokles przyjął cztery składniki. Wodę, powietrze, ogień, ziemię. Nazywał je „korzeniami świata”. Potem utarły się nazwy „Żywioły” lub „Pierwiastki”. Empedokles był w pewnym sensie twórcą teorii pierwiastków.
Drugim zagadnieniem Empedoklesa było:, dlaczego żywioły łączą się i rozłączają. Wg niego powodowały to dwie siły - siła miłości i siła niezgody. Ustrój świata wg niego zależy od tego, która z tych sił przeważa. Dzieje świata z tego punktu widzenia dzielimy na cztery okresy:
1/ stan pierwotny, - gdy nie działa żadna siła
2/ stan działania niezgody - powstaje chaos
3/ stan pomieszania żywiołów
4/ stan miłości
I stopniowo znów kształtuje się stan pierwotny i tak ciągle.
W problematyce poznawania Empedokles czynił nacisk na postrzeganie. Gdy działa postrzeganie to podobne przyciąga podobne. Sformułował on teorię wypływów, (Fakt, że widzimy rzeczy odległe tłumaczył tym, że z rzeczy oddalonej i z oka wypływają składniki, spotykają się, stykają i wracają do oka.), a tym samym problem progu postrzegania.
Na tych samych założeniach oparta była filozofia:
ANAKSAGORASA (500-428 p.n.e.) - był pierwszym filozofem, który z Azji Mniejszej przyjechał do Aten, w czasie rządów Peryklesa i tam osiadł. Sformułował on tezę, że to, co jest nie może przestać być. Sądził też, że składniki świata są niezmienne, ale tworzą one zmienne układy rzeczy.
Niezmienne dla niego były nie tylko pewne pierwiastki, ale też wszelkie jakości. Te różne składniki, z których zbudowane są rzeczy nazywał zarodkami.
Stworzył jako pierwszy teorię zarodkową przyrody. Wszystko, co istnieje jest złożone. Złożone są nawet małe części materii. Jeśli w każdej rzeczy są takie same składniki powstawało pytanie jak odróżnić je od innej. Odpowiadał, że składniki były w różnych rzeczach i w różnych proporcjach. Anaksagoras uznawał rolę zmysłów w poznaniu, ale uważał, że są one słabe. Uważał też, że jakości zmysłowe są obiektywne, a świat jest taki, jakim go postrzegamy. Oddzielał on też siłę od materii.
Największym, najdojrzalszym tworem, jaki wydała wczesna grecka filozofia przyrody - był
ATOMIZM - jego twórcą był :
DEMOKRYT Z ABDERY (460-360 p.n.e.) - był on główną postacią naturalizmu.
(Twórcą ATOMIZMU, był, co prawda LEUKIPOS, - ale Demokryt znacznie go rozwinął.)
Wg niego i jego podobnych materia składa się z niepodzielnych i niezmiennych atomów poruszających się w przestrzeni i wytwarzających zmienne układy świata.
Atomy posiadały tylko następujące własności ilościowe:
-kształt ( różnią się kształtem)
-położenie ( różnią się położeniem
-porządek (różnią się porządkiem)
Nie posiadały własności jakościowych. Ruch niezmienny. Poruszają się dzięki próżni. Atomy stanowią byt, a próżnia jest niebytem. Atomiści uznają istnienie niebytu. Istnienie próżni oznacza, że materia nie jest ciągła.
Demokryt rozróżniał:
a/ wiedzę prawdziwą (dostarcza ją rozum)
b/ wiedzę ciemną ( dostarczają ją zmysły)
W ten sposób Demokryt próbował godzić empiryzm i racjonalizm.
(Atomiści starali się wszystko, co istnieje wyjaśnić przyczynowo - szukali głębszych przyczyn. Atomiści nigdy nie pytali o pierwszą przyczynę, ale sięgali głębiej. Powiadali oni, że „nic nie dzieje się bez przyczyny, lecz wszystko z jakiejś racji i konieczności”.
Przyczyny wg nich były materialne i mechaniczne.)
Demokryt uznawał istnienie duszy, ale traktował ją tak samo jak ciało. Dusza wg niego składa się z atomów ( jest materialna). Zjawiska psychiczne są zależne od układu samych atomów. Demokryt traktował całą rzeczywistość jako materialną. Zyskał on miano - ojca materializmu.
Demokryt formułował też tezy etyczne np. - Najwyższym dobrem jest zadowolenie, za najwyższą wartość uważamy szczęście osobiste lub społeczne ( stan harmonii, ciszy, spokoju ducha) - ten pogląd nazywamy EUDAJMONIZMEM.
Ostatnim myślicielem tego okresu był:
PITAGORAS (ok. 590-487 p.n.e.) - stworzył system pitagorejski, około połowy VI stulecia założył on Związek etyczno - religijny. Stał się on ośrodkiem badań naukowych, zwłaszcza matematyczno - przyrodniczych. Sam Pitagoras nie zostawił po sobie żadnych dzieł. Wszystkie teorie i idee były mu przypisywane przez jego uczniów. Głosił on surowe zasady etyczne. Podłożem Związku były wierzenia religijne. Uprawiano różne misteria w celu bycia w bliskości z bóstwem. W V stuleciu nastąpił rozłam i wzięły górę dążenia do racjonalnych wyjaśnień.
Wtedy powstała:

SZKOŁA PITAGOREJSKA
Uprawiano w niej matematykę, wprowadzono oznaczenia symboliczne, z geometrii uczyniono naukę. Sklasyfikowano liczby, zajmowano się akustyką.
Liczba u Pitagorejczyków stała się zasadą bytu. Wszystko wg nich można wyrazić za pomocą liczb. Nie rozumieli oni liczby jako abstrakcji, ale traktowali ją jako realną siłę w przyrodzie. Po raz pierwszy za istotny czynnik świata uznana została forma. Uważali, że w przyrodzie istnieją dwa czynniki a/ kształtujący
b/ kształtowany
Liczba pełniła funkcję kształtującą. Uważali, że świat jest kulą, ( bo to kształt najdoskonalszy). Najdoskonalsza liczba wg nich to 10. Dokonali epokowego odkrycia, bo uważali, że ziemia jest kulista. Odkryli, że szybkość planet jest w odwrotnym stosunku do ich odległości (im dalej, tym szybciej się oddalają). Świat wg pitagorejczyków nie jest dziełem przypadku.
Sformułowali kilka hipotez:
1/ obrotu ziemi dookoła swej osi
2/ świat jest urządzony harmonijnie, więc nazwali go kosmosem (Kosmo- znaczy ład)
Mocno wpłynęli na rozwój filozofii. U pitagorejczyków szczególną rolę odegrały zaczątki HELIOCENTRYCZNEGO poglądu na świat. - Zwolennikiem tych teorii był PLATON.
(wrócono do teorii heliocentrycznej dopiero w XIV - Dzieło Kopernika „O obrocie ciał niebieskich”, które zostało opublikowane dopiero po jego śmierci).

II okres rozwoju filozofii greckiej:
Ośrodek umysłowy od V stulecia przeniósł się do Aten. Był to złoty wiek kultury. Filozofia w tym okresie zmieniła nieco swój charakter. Teraz akcent przesunął się w kierunku humanistycznym. Interesowano się bardziej człowiekiem. Zmiany te wprowadzili SOFIŚCI - Arystoteles i Platon.
SOFIŚCI:
Nie stanowili żadnej szkoły filozoficznej, z zawodu wychowawcy i myśliciele. Głowni to Protagoras i Gorgiasz. Pierwotnie sofista był to uczony, potem tyle, co pseudouczony. To drugie znaczenie otrzymali, gdy zaatakowano ich, że nauczają za pieniądze. W końcu wyraz sofista stał się synonimem fałszywego rozumowania. Wzięło się to stad, że sofiści udowadniali swoje idee wynajdując różna „kruczki” językowe. W teorii poznania sofiści doszli do przekonania, że trzeba docenić poznanie zmysłowe. Prawda dla każdego człowieka wg sofistów jest inna - jest to RELATYWIZM POZNAWCZY. (prawda jednego człowieka ma wyższość nad prawdą drugiego człowieka, gdy ma większą użyteczność publiczną)
IDEA SOFISTÓW: nasza wiedza jest wiedzą względną, a co za tym idzie jest wiele sądów o rzeczywistości i wszystkie one są prawdziwe.
Sofiści sformułowali zasadę NIESPRZECZNOŚCI. Nie negowali oni praw natury, uważali jednak, ze prawo natury to prawo silniejszego. Sofiści badali człowieka, położyli podwaliny pod sensualizm, relatywizm, realizm, odrzucali myśli o istnieniu sił nadprzyrodzonych.
Wybitnym myślicielem sofistycznym był:
PROTAGORAS (451-411 p.n.e.) - pochodził z Abwery, był mówcą i nauczycielem, przyjacielem Peryklesa. Jako pierwszy podjął badania humanistyczne. Przedmiotem jego badań oprócz dialektyki był też język. Zdaniem Protagorasa należało stosować naukę do zarządzania prawem i państwem. Starał się prowadzić swoje badania oparte na faktach. To stanowisko zyskało potem nazwę EMPIRYZMU. Przez doświadczenia naukowe rozumiał obserwowanie i wyciąganie wniosków na podstawie innego zjawiska. Protagoras sformułował tezę: wszystkich rzeczy miarą jest człowiek.
SOKRATES (499-399 p.n.e.) - działał w tym samym czasie, co sofiści w Atenach. Ale Sokrates nauczał bezinteresownie. Nauczał cnoty (ściślej rozumu, który do cnoty ma prowadzić). Sokrates skupiał wokół siebie gracką młodzież i nauczał jak należy żyć. Miał też wrogów ( rządzących i władze) z powodu krytyki panujących stosunków. (Ale nikt nie odważył się go oskarżyć przed 72 rokiem życia. Osądzono go i skazano na śmierć. Jednak nie wykonano wyroku w ciągu 2 tygodni z powodu uroczystości religijnych. Pomimo propozycji ze strony przyjaciół nie zdecydował się uciec. Otruto go cykutą.)
Wolał śmierć niż złamanie własnych zasad. Nie pozostawił po sobie żadnych pism. O jego nauce wiemy tylko z relacji Platona. Sokrates zajmował się jak sofiści głównie człowiekiem, przyroda go nie interesowała.. Interesował się też logiką.
Poglądy etyczne Sokratesa ujmujemy w 3 płaszczyznach:
1/ Cnota jest dobrem bezwzględnym. Należy do niej odwaga, sprawiedliwość i panowanie nad sobą. Wśród zalet człowieka wyróżnił moralność. Prawa moralne wywodzą się z natury rzeczy. Największą cnota jest dobro najwyższe, dobrem jest dobro moralne -MORALIZM
2/ Cnota wiąże się z pożytkiem i szczęściem.
3/ Cnota jest wiedzą a wszelkie zło pochodzi z nieświadomości. Skoro cnota jest wiedzą, a wiedzę można nabyć, to cnotę też można nabywać.
Z nauki Sokratesa wynikają pewne wskazówki: należy szukać wiedzy, a kto może powinien i innych tej wiedzy uczyć. Sokrates także rozwinął metodę ELENKTYCZNĄ ( metodę zbijania). Przyjmował on fałszywą tezę przeciwnika i zmusza go do wyciągania konsekwencji z tej fałszywej tezy. A on zaczyna wtedy formułować tezy prawdziwe.
Sokrates sądzi, że każdy człowiek jest nosicielem wiedzy pomocniczej, ale nie jest tego świadom, trzeba pomóc mu wydobyć te prawdę. Sokrates był twórcą słów „wiem ze nic nie wiem”
Sokrates wskazał na dwie sprawy z zakresu logiki
1/ indukcja - miała służyć formułowaniu definicji
2/ definiowanie pojęć.
Sokrates wraz z sofistami zajmował się znaczeniem wyrazów. Jednak sofistom chodziło o język jako taki bez względu na zastosowanie, natomiast Sokratesowi chodziło o język, który daje nazwy rzeczom.
Korzyści dla sofistów: materialne, doraźne
Sokrates: trwałe, duchowe
Prawda - Sofiści: umowna
Sokrates: prawdziwa, zawsze skuteczna.
PLATON: (427-347 p.n.e.) - żył w czasach rozkwitu Aten. Po śmierci Sokratesa opuścił Ateny, przez 12 lat podróżował. Po powrocie założył Akademię zwaną - AKADEMIĄ PLATOŃSKĄ. Uważał, że polityka powinna być natchniona przez filozofię. Platon był stale otoczony uczniami. Co prawda głosił ascetyzm, ale sam lubił zbytek. Rozwinął szeroko swoje poglądy. Wpłynęli na nie : w zakresie logiki i etyki - Sokrates; w zakresie przyrody i matematyki - Pitagorejczycy. Był zajadłym przeciwnikiem Atomizmu i Demokryta.
Główny pogląd Platona: w pojęciach zawarta jest wiedza pewna i bezwzględna.
Sformułował on jednak pytanie:, co jest z tą rzeczywistością, którą poznajemy przez pojęcia. Był przekonany, że jeśli pojęcia zawierają wiedzę, to muszą mieć jakiś przedmiot rzeczywisty. Własnością pojęć jest jedność i stałość. Zadaje, więc pytanie:, Co jest przedmiotem pojęcia piękna? Nie są nim rzeczy piękne, które są różnorodne i zmienne, lecz jest to jakieś nieznane nam z bezpośredniego doświadczenia piękno, które jest zawsze jedno i niezmienne.
Wg Platona każde z pojęć musi mieć swój przedmiot.
Dzieli on byt na 2:
-materialny ( złożony z rzeczy)
-idealny ( złożony z ideałów)
Na tej podstawie tworzy Platon całą swoją filozofię. Wszystkie idee są ułożone hierarchicznie. Najwyższą ideą jest idea dobra. Swoje pomysły Platon stosował też w matematyce.
Wg niego bytem jest to, co nie przestaje być. Rzeczy nie mogą tworzyć bytu. Tylko idee są stałe i niezniszczalne.
Wg Platona jest jeden byt - byt idealny - IDEE.
Wedle Platona Bóg stworzył świat na wzór idei, które wiecznie istnieją (tj., które już istniały).
Idee nie są bytami psychicznymi ani fizycznymi. Wg niego dusza nie jest czynnikiem materialnym, jest wręcz przeciwieństwem materii. Pełni ona funkcje poznawcze, (poznaje własności wspólne) - narzędzia duszy to ciało i zmysły. Dusza poznaje, więc bezpośrednio lub za pomocą narzędzi - zmysłów. W duszy dopatrywał się też nieśmiertelności, uważał, że dusza to pierwiastek człowieka.
Platon był zwolennikiem dualizmu - dusza i ciało. Dusza jest niezależna od ciała , i doskonalsza od niego - jest źródłem prawdy i dobra.
Człowiek to dusza władająca ciałem. Jednak jak twierdzi Platon połączenie duszy z ciałem jest dla duszy niekorzystne. Dusza wolna od ciała byłaby lepsza i szczęśliwsza (ciało jest dla nie więzieniem i mogiłą). Ze śmiercią ciała zaczyna się prawdziwe życie duszy. Dusza w przeciwieństwie do ciała jest nieśmiertelna i posiada wiedzę wrodzoną. Każda rzecz ginie od swoistego zła. Złem duszy jest niesprawiedliwość, niewstrzemięźliwość, tchórzostwo i ciemnota.
Platon czerpał też wiedzę przyrodniczą z nauk. Uważał, ze nie jest ona wytworem ślepej konieczności. Przyroda zwiera w sobie wg Platona pierwiastki idealne i duchowe. Przyrodę wg niego zbudowało bóstwo, które kierowało się dobrocią. Stwórca uczynił świat żywym, rozumnym i uduchowionym, i nadał mu najdoskonalszy kształt - kształt kulisty. Budowa świata to nie był przypadek, lecz celowe i konieczne działanie. Takie stanowisko nazywamy -TELEOLOGIĄ, - czyli nauką o celowości.
Wg Platona, świat został stworzony z czegoś, z jakiejś materii, która poprzedzała istnienie świata. Materia istniała wiecznie bóg jej nie stworzył, świat, więc nie został stworzony, lecz zbudowany z istniejącego już tworzywa.
Materia wg Platona - była nieograniczona, bezkształtna i nieokreślona, mogła natomiast przyjmować różne kształty. Z materii ukształtował się wszechświat. Zło, też powstało z materii, dlatego,że materia jest niedoskonała, więc i świat nie jest całkowicie celowy
Poza bogiem dla Platona istniały jeszcze dwa czynniki bytu idee i materia. Świat realny i kosmos nie jest wieczny. Świat został stworzony możliwie najdoskonalszym, lecz potem zaczął skłaniać się ku gorszemu.
Dusze (najdoskonalsze składniki świata) stworzone zostały jako pierwsze, potem stworzone zostały ciała (jako niedoskonałe nie mogły być pierwotnym dziełem boga). Dusze są, więc składnikiem pierwotnym a ciała wtórnym. Dusza przebywa w różnych ciałach organicznych i nieorganicznych, stanowi źródło ruchu. Dusza istnieje we wszystkim, co istnieje.
Poznanie wg Platona - postrzeganie nie daje właściwej wiedzy. Do poznania idei nie nadają się zmysły. Idei nie można widzieć wiec do jej poznania nadają się tylko myśli. Niektóre spostrzeżenia nie są jednak możliwe bez rozumu. Więc podobnie jak istnieją dwa rodzaje bytu: idee i rzeczy, tak istnieją dwa rodzaje poznania: rozumowe i zmysłowe.
Wg Platona wiedzę posiadamy z chwilą urodzenia, jest ona wrodzona.
Do badania idei służy dialektyka. Jest to wiedza umysłowa. Nauka wg Platona to czyste, racjonalne rozważania. Dialektyka służy do ustalania logicznych zależności między zjawiskami. Doprowadził on do sformułowania zasad dedukcji.
Platon był przeciwnikiem empiryzmu, ale nie był też stanowczym zwolennikiem racjonalizmu.
Etyka wg Platona - poświęcił on sprawom etyki najwięcej uwagi. Przejął on od Sokratesa, że największym dobrem jest cnota, ale wkrótce przekonuje się, że cnota nie tylko od rozumu zależy. Wyróżniał on cztery cnoty:
1/mądrość - jest częścią rozumnej duszy
2/ męstwo - jest częścią duszy impulsywnej
3/ panowanie nad sobą - jest częścią duszy pożądliwej
4/ sprawiedliwość - łączy wszystkie części duszy.
Platon rozwinął też szeroko naukę o państwie i prawie. W swoim dziele sformułował szereg tez do wyjaśnienia rozwoju społecznego, rozwoju państwa itp.
ARYSTOTELES (384-322 p.n.e.) - uważa się go za ojca wszechnauk. Spędził on w Akademii Platońskiej 12 lat. Na krótko został powołany na nauczyciela Aleksandra Macedońskiego po zakończeniu nauczania go, założył własną szkołę - AKADEMIĘ PERPATETYCKĄ.
Arystoteles uważał, że byt jest jednostkowy, ale wiedza jest ogólna. Jego badania rozkładają się na dwie części:
1/ naukę o wiedzy
2/ naukę o bycie
Szczególną wagę przywiązywał do logiki, gdyż ta traktowała o wiedzy ogólnej.
Logika wg Arystotelesa - nauczyć jak posługiwać się pojęciami i sądami. Podstawą prawidłowości pojęć jest definicja. Wg Arystotelesa istnieją pewne pojęcia, których nie da się zdefiniować, ale uważa, ze nie ma takiej potrzeby. Sądy były dla niego zespołem pojęć. Każdy sąd zawiera w sobie dwa pojęcia ( jedno w podmiocie , drugie w orzeczeniu). Sądy mniej ogólne podporządkowuje ogólniejszemu . Arystoteles traktował logikę jako samodzielną dyscyplinę. Uważał, że za pomocą logiki nie poznaje się wiedzy, lecz wykłada się wiedzę.
Arystoteles zastosował metodę wnioskowania indukcyjnego. Sformułował też teorię SYLOGIZMU Kategorycznego - z dwóch przesłanek wyprowadza się określony wniosek.
Dla Arystotelesa, zmysły odgrywały tak ważną rolę jak rozum. Aby coś wiedzieć należy zetknąć się z ta rzeczywistością. Wrodzonych pojęć w umyśle nie ma. Umysł jest niezapisaną tablicą. Poznanie należy zaczynać od postrzeżeń, potem dochodzimy do nich droga abstrakcji dochodzimy do pojęć. Tu dopiero rozpoczyna się funkcja rozumu, na podstawie dostarczonego przez zmysły materiału poznaje to, co jest w rzeczach ogólne a więc istotne.
W tym sensie Arystoteles jest racjonalistą, ale jego racjonalizm ma podstawy empiryczne.
Arystoteles ufał rozumowi i zmysłom. Wg niego wszystkie sądy, które formułujemy muszą być jednak dowiedzione. Dowodzić jednak w nieskończoność nie można, musza istnieć jakieś początkowe przesłanki. są też prawdy i twierdzenia oczywiste, których uzasadniać i dowodzić nie trzeba, przyjmujemy je na wiarę (Np. człowiek jest śmiertelny, lub wiedza jest ponad ignorancją).
Swoje filozofie Arystoteles dzieli na dwie części:
- praktyczną
- teoretyczną
Teoretyczna Praktyczna
a/ fizyka a/ etyka
b/ matematyka b/ polityka
c/ pierwsza filozofia (rozważa byt jako taki - potem zyskała nazwę metafizyki)
Arystoteles uważał, że bytem samoistnym (substancją), są tylko konkretne rzeczy. Rozliczne jakości rzeczy (twardość, kolor itp.) wg niego istnieją tylko w łączności z rzeczami. Zrywa on w ten sposób całkowicie z myślą Platona.
W substancjach rozróżnia dwa składniki: własność ogólna ( inaczej własności gatunkowe - określa je mianem formy) i własności jednostkowe. Substancja wg niego rozpada się na formę i materię. Forma jest zawsze pojęciowa, natomiast materią w substancji jest to, co nie jest formą. ( Nie był on jednak konsekwentny w tym poglądzie).
Wcześniej filozofowie twierdzili, że substancja jest materia, Platon, ze substancją są idee.
Dla Arystotelesa ani materia ani idee nie są substancjami, a tylko składnikami substancji. Materia nie istnieje oddzielnie, tak jak nie istnieją oddzielnie idee ( wszystko to są abstrakcje). Naprawdę istnieje tylko konkret ( konkretne zespoły materii i formy). Taki pogląd Arystotelesa nosi nazwę HILEMORFIZMU.
Forma dla Arystotelesa była najważniejsza. Prawdziwe poznanie zaś, jest zawsze natury pojęciowej, czyli poznajemy jedynie formę. Co za tym idzie materia jest niepoznawalna. Forma jako składnik pojęciowy rzeczy jest składnikiem istotnym, najważniejszą częścią substancji - jest istotą rzeczy.
Arystoteles wprowadził pojęcia :istota rzeczy oraz cechy istotne i nieistotne.
Wprowadził on też:
1/ przyczynę (Np. pomysł rzeźbiarza)
2/ cel ( posąg)
Przyczyna, to obmyślenie pomysłu ( to, co stwarzamy w swoim umyśle), cel to realizacja pomysłu.
Podobnie jest we wszystkich wytworach ludzkich, w przyrodzie. Przyczyna sprawcza leży wg Arystotelesa w pojęciowej formie. Forma ta jest siłą sprawczą, która wytwarza skutki. Forma jest, więc czynnym pierwiastkiem w substancji.
W astronomii cofnął się: odrzucił hipotezę ruchu ziemi.
Przyroda wg Arystotelesa - jest jakościowa, celowa, dynamiczna i substancjalna. Świat jest wieczny, lecz przestrzennie ograniczony. Cały świat jest materialny. Znany nam świat jest światem jedynym, ( ponieważ jest wieczny nie był innego świat przed nim i nie będzie po nim). W tym świecie każda rzecz ma swoją przyczynę, a ta swoją, ale łańcuch przyczyn nie może iść w nieskończoność, więc zasadniczym przekonaniem Arystotelesa było, istnienie p i e r w s z e j p r z y c z y n y.
Pierwsza przyczyna posiada własności
1/ nieruchoma i niezmienna
2/ niezłożona
3/ niematerialna
4/ istota duchowa
5/ rozumna
6/ porusza świat będąc celem tego świata zarazem
7/ myśląca
8/ jedna
9/ konieczna
10/ doskonała
-bóg jest pierwszą przyczyną.
Zasady moralne Arystotelesa - nie ma innego dobra niż dobro moralne. W życiu musi być cel najwyższy, tj. wg Arystotelesa - osiąganie szczęścia - jest to stanowisko EUDAJMONISTYCZNE. Naturą człowieka jest rozum, znaczy to, że eudajmonizm Arystotelesa leży w działaniu rozumu.

III Okres filozofii greckiej:
Od IV do I w p.n.e. istniały różne szkoły. Znaczące były trzy, które odegrały rolę w starożytności i wpłynęły na późniejszy rozwój filozofii.
SZKOŁA STOICKA:
Stworzyli obóz rywalizujący z Platonizmem i Arystotelesem. Ich system był monistyczny, przeciwny do idealistycznego. Szkoła ta akcentowała etykę. Szkołę stoicką założył Zenon z Kitionu ( ok. 600 r p.n.e.). Szkoła stoicka przetrwała pięć stuleci. Powstała w Atenach. Rozwinął tę szkołę CHRYZYP (232-235) - erudyta, umiejętności pisarskie i dialektyczne.
Główne poglądy stoików:

- świat ma budowę jednolitą, jest materialny a zarazem cały świat jest ożywiony, ma boską doskonałość. W przeciwieństwie do Platona stoicy stworzyli system monistyczny, ( czyli taki, w którym podstawą jest jeden element - dla nich materialny).
- ciała stanowią byt
-, jeśli istnieją dusze to SA one cielesne. Cielesne są również własności rzeczy, cnoty też są cielesne, i bogowie są cieleśni.
- świat niematerialny i duchowy nie istnieje
- to, co niematerialne jest niebytem - jak próżnia, przestrzeń i czas
Pojęcia ogólne - pojęcia ogólne dotyczą tylko oderwanych ogółów, to tylko wytwory mowy i nie mają żadnych odpowiedników rzeczywistości.
Stoicy zapoczątkowali spór pomiędzy nominalizmem ( pojęcia samodzielne nie istnieją), a realizmem ( pojęcia istnieją tak realnie jak rzeczy).
Wg stoików ciała, z których składa się świat posiadają dwa pierwiastki: bierny i czynny.
Materię pojmowali tak samo jak Arystoteles ( pierwiastek czynny to forma), lecz uważali, że forma czynna to materia. Materie te określali mianem PNEUMA. Pneuma przenika całą bierną materię, a przenikając kształtuje ją. Pneuma istnieje wszędzie, jest jedna i ta sama. Nie ma, więc różnych rodzajów ciał, a tylko różne stopnie natężenia pneumy. Skoro wszystkie ciała posiadają pneumę - to wszystkie ciała są czynne. Wszelka materia zawiera w sobie źródło życia - tym źródłem jest pneuma. Jest to materialistyczny punkt widzenia, ale inny niż w atomizmie.
Aby wykazać, ze wszystko jest materią, stoicy przyjęli pojecie pneumy i pokazali w ten sposób, że wszędzie działają siły. Wyróżniają nieznany dotychczas rodzaj ruchu - RUCH TONICZNY. Wg nich ten ruch powodował wewnętrzne przemiany samej materii.
Wg stoików materia i ruch przyjmują różne postacie, ale poza materią i ruchem nie istnieje nic więcej. Ruch nie jest możliwy bez przyczyny. Aby działać przedmioty muszą nabywać cielesną pneumę. Pneuma zaś jest wszędzie jedna, wiec i przyczyny są wszędzie jednej i tej samej natury. Pneuma działa celowo.
Stoicy stoją na stanowisku celowości w przyrodzie. Celowość jest naturalną własnością materii. Świat wg stoików jest całością - wieczny, nieskończony, nieograniczony, żywy.
Świat ma, więc boska naturę za sprawą pneumy - pneuma jest, więc prawie boska.
Stoicy dopatrywali się w świecie natury nadprzyrodzonej, bo dopatrywali się w pneumie natury Boga. Nie byli, więc konsekwentni w swoim materializmie. Wg nich istnieje jakieś bóstwo, ale jest ono w samym świecie a nie poza nim - to stanowisko określamy mianem - PANTEIZMU.
Porządek świata wg stoików był boską pneumą, z niej powstały wszystkie żywioły. Uznawali jak Heraklit, : co z ognia powstało w ogniu ginie, a potem znów wszystko zaczyna się od początku - świat na nowo rozwija się wg tych samych praw, powstają te same rzeczy i giną w tym samym porządku.
Świat wg nich jest jednak celowy, więc musi być jakiś cel tych przemian.
Poglądy etyczne stoików:
- tylko cnota jest warunkiem szczęścia
- cnota to jedyne prawdziwe dobro
- życie powinno być zgodne z naturą, bo istnieją te same prawa dla natury i człowieka - żyć cnotliwie to żyć zgodnie z naturą


Zajmowali się również problemem prawdy ( co jest kryterium prawdy). Wg nich istnieją pewne twierdzenia prawdziwe , bezpośrednie i niezawodne. Wszystkie inne porównujemy z tymi twierdzeniami pewnymi, gdy się zgadzaja one też są prawdziwe. Tak więc kryterium - to koncepcja kryterium prawdy.
Prawda i fałsz, wg stoików stanowią nierozerwalną całość. Jednostką logiczną jest, nie pojęcie, a sąd. Pojęcie formułuje się na podstawie postrzeżenia.
SZKOŁA EPIKUREJSKA:
Twórcą tej szkoły był Epikur (341-270).
Wyznawał on: materializm, hedonizm i sensualizm.
Szkołę epikurejską założono w Atenach u progu III w. Jej twórca Epikur napisał ponad 300 ksiąg, lecz zachowały się tylko 3 listy i jedno jego dzieło.
Hedonizm: szczęście jest największym dobrem, celem jest wyjaśnienie, na czym szczęście polega i jak je osiągać. Szczęście wg Epikura polega na doznawaniu przyjemności ( nieszczęście to doznawanie cierpień).
Podstawową myślą Epikura, było to, że do szczęścia wystarcza brak cierpienia ( brak cierpienia, bowiem odczuwamy już jako radość). Samo życie jest radością i radość ta jest wrodzona. Jeśli ciało jest zdrowe, a dusza spokojna, to życie będzie rozkoszą.
W epikureizmie hedonizm ściśle łączy się z kultem życia, życie jest jedynym dobrem, jakie jest nam dane. W przeciwieństwie do wiecznej przyrody życie jest jednak tylko epizodem, więc należy je cenić, bo jest przemijające i jedyne.
Składnikiem szczęścia wg Epikura są:
- radość życia,
- przyjemności pozytywne, ( aby je osiągnąć trzeba mieć potrzeby i trzeba te potrzeby zaspokajać), są fizyczne i duchowe. Cielesne są bardziej zasadnicze, bo stanowią podłoże przyjemności duchowej. Wg Epikura dobra duchowe są wyższe, bo dają więcej przyjemności. Przyjemności bywają więcej lub mniej przyjemne.
- przyjemności negatywne
Myśl Epikura: „Najwięcej przyjemności ma ten, kto ma najmniej potrzeb”.
Istotę epikureizmu stanowi - wysubtelnione życie
Środki prowadzące do szczęścia to: cnota i rozum.
Wg Epikura nie ma nic gorszego od lęku. U człowieka jest on dwojakiego rodzaju: przed bogami i przed śmiercią. Uważał on, że altruizm nie jest nikomu potrzebny, najlepszymi obywatelami są egoiści, ( ale rozumni).
Teoria przyrody w epikureizmie:
Przyrodę rozumiał materialistycznie. Ciała składają się z niezależnych od siebie atomów. Co nie jest atomem jest własnością. Epikur był skrajnym przeciwnikiem idealizmu. Ruch atomów tłumaczył ich ciężarem. Wg niego atomy poruszają się z góry na dół - zaczepiając się tworzą rzeczy złożone. Przyroda jest bez udziału bóstwa. Ale Epikur nie był ateistą, uważał, że bogowie istnieją poza światem i nie wtrącają się w istnienie świata, ( jeśli bogowie istnieją poza światem nie ma powodu bać się ich).
Epikur formułuje myśl: Śmierć nie dotyczy zmarłego, a tylko tych, którzy pozostają. Kto to zrozumie nie będzie się lękał śmierci i skoncentruje się na życiu doczesnym.
Cztery rzeczy mogą unieszczęśliwiać człowieka:
1/ obawa przed śmiercią
2/ obawa przed bogami
3/ brak szczęścia
4/ obawa przed cierpieniem
Sensualizm Epikura
Rzeczywistość postrzegamy za pomocą zmysłów. O rzeczach, których nie postrzegamy możemy mówić pośrednio. Błędne mogą być sądy, a nie postrzeżenia zmysłowe.
Epikureizm wypływał z dwóch źródeł: kultu życia i pragnienia szczęścia i z trzeźwej postawy umysłu ufającego tylko temu, co jest mu bezpośrednio dane i operującego konkretnymi wyobrażeniami. Ze źródeł tych pochodzi zarówno hedonistyczne etyka, materialistyczna fizyka i sensualistyczne teoria Epikura.
Epikureizm: to etyka, która uznaje jedynie dobra doczesne, czyni człowieka odpowiedzialnym za własne szczęście i nieszczęście, uważa spokój za najdoskonalszy stan człowieka i oświecenie umysłu za jedyny środek do uzyskania spokoju. W rozumnym, kulturalnym i cnotliwym trybie życia widzi środek do osiągnięcia egoistycznego szczęścia, a egoistycznej postawie najpewniejszą drogę do szczęścia ogółu. Epikureizm to również filozofia przyrody, która wyrzekła się czynników nadprzyrodzonych i uznaje wszelki byt za cielesny, a ciała za zbudowane atomistycznie, zdarzenia za uwarunkowane przyczynowo, a przyczyny za działające mechanicznie.
Epikureizm przetrwał aż do 4 stulecia naszej ery - był, więc trwały, odwoływali się do niego różni myśliciele, głownie ze względu na jego poglądy etyczne.
SZKOŁA SCEPTYCZNA :
Sceptycyzm odegrał ważną rolę w filozofii.
Jego twórcą był: PIRRON (376-286) - malarz, wpłynęła na niego najbardziej szkoła Demokryta, a potem magowie i asceci indyjscy. Pieron przeniósł idee obojętności wobec życia i cierpienia wyznawane przez magów i ascetów indyjskich na obszary greckie.
Głowni przedstawiciele sceptycyzmu oprócz Pirrona to:
TYMON z FLIUNTU -(325-235) -podążał za Pieronem, był nauczycielem retoryki i filozofii,
AREZYLAKOS (315-241) - typ sceptyka światowca, miłośnik piękna, sztuki i poezji
KARNEADES - większość argumentów sceptycznych pochodzi od niego ( w szczególności krytyka dogmatyzmu religijnego), przyczynił się do rozbudowy sceptycyzmu.
Najistotniejszy pogląd sceptyków:
- tylko sceptycyzm zapewnia szczęście, bo zapewnia on spokój ( sceptyk nie wtrąca się do niczego i to zapewnia spokój).
Sceptycy zajmowali się rozwijaniem krytyki wiedzy ludzkiej, wytwarzali stanowisko krytyczne i destrukcyjne, odrzucali wszystkie sądy naukowe jako niepewne ( nie kwestionowali tylko sądów o zjawiskach).
Wg sceptyków analizujących logicznie twierdzenia, każde twierdzenia nie ma większej pewności niż twierdzenie przeciwne.
Rozumowanie sceptyków było następujące: chcąc potępić jakieś twierdzenie przeciwstawiali mu inne twierdzenie przeciwne. Wg nich te same rzeczy są różnie postrzegane przez innych ludzi i zwierzęta. Nie można, więc rozstrzygnąć, które postrzeżenia są prawdziwe, a które nie.
Poznanie zmysłowe wg sceptyków jest niemożliwe, ale niemożliwe jest też poznanie pojęciowe, bo pojęcia są uogólnieniami, które nie uwzględniają pewnych jednostek. Żadna metoda udowadniania twierdzenia nie jest trafna.
Etyka wg sceptyków:
Nie można zdefiniować dobra ani zła, dobro jest nie poznawalne, najlepiej jest, więc powstrzymać się od wydawania jakichkolwiek sądów.
Sceptykom nie chodzi o ustalenie prawdy, lecz o obalenie fałszu. Zmuszali oni myślicieli do maksymalnie wysubtelnionej argumentacji suchych twierdzeń. Rugowali oni błędy w twierdzeniach filozofów, zmuszali ich do formułowania nowych argumentów na potwierdzenie twierdzeń. Byli „teoretycznym sumieniem” swojej epoki. Przyczynili się do podniesienia poziomu wymagań stawianych w nauce. Z ich poglądów korzystali i inni, również w późniejszych epokach.

FILOZOFIA EPOKI ŚREDNIOWIECZA:
ŚW. AUGUSTYNA (354-430) - jego ojcem był poganin, a matka chrześcijanka. Pracował w różnych miejscach, był nauczycielem retoryki. Do filozofii pobudziły go pisma Cycerona. W 387r został ochrzczony, a w 391 otrzymał święcenia kapłańskie, by już w już w 396 zostać biskupem. Z zapałem bronił kościoła, zwalczał najmniejsze przejawy herezji.
W końcu swojego życia zaczął głosić pogląd, że celem człowieka jest szczęście. Do szczęścia potrzebne jest poznanie Boga i własnej duszy. Wg niego badanie przyrody, choć ciekawe jest próżne. Wbrew sceptykom twierdził, że poznanie jest możliwe, zmysły nie zawsze mylą, a myśl może ustalać pewne prawdy. Augustyn uważał, że błędy powstają wtedy, gdy wypowiadamy się o rzeczach, nie powstają tylko wtedy, gdy mówimy o zjawiskach. To określenie nazywano mianem stanowiska: FENOMENOLOGICZNEGO.
Własna myśl wg Augustyna jest najpewniejszym faktem -„Wszystko jest wątpliwe, prócz tego, że jestem i myślę”.
Augustyn uważał, że należy poznawać samych siebie, nie rzeczy i świat zewnętrzny. Wnętrze człowieka, a nie zewnętrzny świat stanowi punkt wyjściowy poznawania rzeczy.
Poza przeżyciami własnymi można najlepiej poznawać tylko prawdy wieczne.
Wg Augustyna poza światem materialnym istnieje świat idealny, ściśle złączony z Bogiem, ( który istnieje wiecznie). Sformułował on teorię iluminacji zwaną też i l u m i n i z m e m.
Poznawanie Boga jest dziełem intuicji i kontemplacji. Na drodze rozmyślania dochodzimy do odkrycia Boga. Pojęcie intuicji było w okresie średniowiecza podstawowym pojęciem teorii poznania.
Łaska oświecenia ( iluminacji) przypada wg Augustyna tylko dobrym i odbywa się poprzez oczyszczenie serca. Bezpośrednie poznanie bóstwa jest poznaniem mistycznym. Augustyn stworzył podstawy odrębnego mistycyzmu poznawczego. Opierając się na wiedzy apriorycznej o ideach, dowodził o istnieniu Boga i nieśmiertelności duszy, czyli o podstawach swoich filozofii. Uważał, że mamy niezachwianą świadomość prawd wiecznych, wszystko, co wieczne istnieje tylko w Bogu, Bóg jest źródłem prawdy, dusza ma swój udział w wieczności.
W filozofii Augustyna Bóg jest ośrodkiem całej myśli filozoficznej - to pogląd TEOCENTRYCZNY - przewaga Boga nad wszelkim stworzeniem
- całkowita przewaga Boga nad światem
Wg Augustyna: Bóg: jest jeden, istnieje z własnej natury, jest niestwarzalny i jest przyczyną wszelkiego bytu. Stworzył świat i nieustannie tworzy go od nowa, kieruje światem w najdrobniejszych szczegółach i jest najważniejszym przedmiotem powstania. Jest najważniejszym dobrem i zarazem przyczyną wszelkiego dobra. Zespolenie z Bogiem daje szczęście.
Dusza: jest samoistna i niematerialna. Jej funkcja to myśl, wola i pamięć.
Jest doskonalsza od ciała, bo bliższa Boga. Dusza jest czynna. Naturę ludzką stanowi wola, która zależy od duszy.
U Augustyna brak śladów greckiego intelektualizmu, wszystko tkwi w duszy. Najważniejszą rolę odgrywa to, co nie jest rozumem.
Wg niego Bóg rozumowo jest niepoznawalny, poznajemy go wierząc, że istnieje.
Koncepcja Augustyna jest dopasowana do potrzeb chrześcijaństwa. Szczęście osiągamy przez miłość, a miłość to miłość do Boga a nie do innego człowieka. Wszystkie dziedziny wiedzy mają za przedmiot swych badań Boga, Jest on źródłem poznania i przedmiotem etyki. Wg Augustyna Bóg jest osobą godną miłości, kierownikiem i sędzią świata.
Bóg stworzył świat, - dlaczego w tym świecie istnieje tyle zła? - Augustyn tłumaczył to tym, że zło nie należy do przyrody, lecz jest dziełem wolnych stworzeń. Zło mogą czynić tylko istoty wolne, gdy nie czynią dobra. Złe są: pycha i pożądliwość. Wg niego zło jest potrzebne światu i nie psuje harmonii świata. Bóg wolał stworzyć większe dobro ze złem, niż mniejsze bez zła. Zło pochodzi wyłącznie od człowieka, dobro wyłącznie od Boga. Dobro i zło musza istnieć wiecznie. Wg Augustyna zło jest rzeczą przypadku, a dobro rzeczą łaski. Ludzie są dobrzy nie z samych siebie, ale z łaski bożej. Człowiek jest odpowiedzialny za zło a nie za dobro (dobro uczynione przez człowieka zależy od Boga, zło zależy od człowieka).
TOMASZ Z AKWINU (1225-1274) - Włoch, studiował u benedyktynów w klasztorze Monte Cassino, w 1243r został dominikaninem. Od 1252r wykładał w Paryżu.
Nie podporządkowywał on nauki Bogu, ale dokonał oddzielenia filozofii od teologii, a tym samym dał bodziec do rozwoju nauki. Pisma Tomasza są bardzo liczne, najważniejsze z nich to: Komentarz do Sentencyj Piotra Lombarda, Suma filozoficzna i Suma Teologiczna.
Oddzielał on wiarę od wiedzy, i dziedziny od objawienia.
Wg niego wiara i wiedza to inne dziedziny, dogmaty wiary przewyższają rozum. Na tej podstawie powstała koncepcja rozgraniczenia teologii i filozofii ( teologia buduje naukę na podstawie objawienia, filozofia buduje prawdę wyłącznie na zasadach rozumu). Wg niego żadna prawda nie sprzeciwia się rozumowi. Nie może istnieć podwójna prawda o tym samym przedmiocie. Wszelka prawda pochodzi od Boga ( w formie łaski).
Filozofia powinna służyć teologii tj. przygotowywać człowieka do wierzy i bronić tej wiary.
Człowiekowi nie są znane prawdy ogólne, dane są mu tylko rzeczy jednostkowe - tylko takie rzeczy są substancjami - samoistnymi bytami. Powszechniki ( pojęcia ogólne) istnieją tylko o ile są w łączności z jednostkowymi rzeczami. Istnieją w substancjach, więc nasz umysł może je (powszechniki) wyabstrahować z substancji.
Powszechniki są trojakiego rodzaju:
1/ zawarte w jednostkowych substancjach i stanowią ich istotę
2/konstruowane przez nasz umysł
3/ niezależne od rzeczy - idee w umyśle boskim tj. takie idee wg, których bóg stworzył świat.
Składniki bytu:
Jednostkowe przedmioty SA bytami samodzielnymi i złożone są z istoty ( esencja) i z istnienia( egzystencja).
Istotą rzeczy - jest to, co wspólne całemu gatunkowi
Istotą człowieka - jako gatunku jest pojecie człowieka
Istota Boga - jest taka, że implikuje jego istnienie ( tj. Bóg coś tworzy)
Istota rzeczy stworzonych - nie implikuje żadnego istnienia.
Z idei rzeczy nie wynika, że musza one istnieć.
Różnica pomiędzy Bogiem i istnieniem: Bóg implikuje istnienie, rzeczy istnienia nie implikują
Bóg jest bytem koniecznym, istnieje z własnej natury. Wszelkie stworzenia stanowią byt przypadkowy i zależny. Bóg jest bytem prostym a stworzenie bytem złożonym. Tomasz korzysta z dwóch pojęć:
- potencja
- akt
Ilustruje je następująco: potencja to byt możliwy, akt to byt rzeczywisty. Forma jest aktem, materia tylko potencją.
Każda rzecz stworzona zawiera w sobie czynnik potencjalny, który stopniowo urzeczywistnia się. Wg Tomasza z Akwinu istnienie Boga nie jest prawdą oczywista, czyli niewymagającą dowodzenia. Istnienie Boga nie jest też prawdą opartą na rozumowaniu poza doświadczalnym. Dowody o istnieniu Boga trzeba oprzeć na doświadczeniu. Doświadczenie, to jedyna droga by upewnić się o istnieniu Boga. Analizując byt skończony, ( czyli świat) dochodzimy do wniosku, że sam powstać nie mógł, musiał mieć przyczynę powstania - ta przyczyna był Bóg. Dzieło Boże, - czyli to, co stworzył świadczy o istnieniu Boga.
Dowody na istnienie Boga wg Tomasza z Akwinu:
1/ z istnienia ruchu, - jeśli wszystko, co nas otacza jest w ruchu, to naturalna przyczyna ruchu to pierwsza przyczyna, - czyli Bóg
2/ z niesamowitości świata - świat jest niesamoistny, ale coś w nim musi być samoistne i powołało do życia to, co niesamoistne - tym czymś jest Bóg
3/ z przypadkowości rzeczy
4/ z różnej doskonałości - z tego faktu, że w świecie istnieją istoty o różnej doskonałości wynika, że musi istnieć istota najdoskonalsza - Bóg
5/ z powszechnej celowości - wszystko w przyrodzie jest celowe, łańcuch celowości nie może iść w nieskończoność - ktoś te cele ustalił - to Bóg
Dowody te SA typu kosmologicznego ( opierają się na założeniu, że szereg przyczyn nie może iść w nieskończoność, musi istnieć pierwsza przyczyna).
Te dowody były niejednokrotnie krytykowane, zarówno przez filozofów jak i przez przyrodników.
Poznanie Boga wg Tomasza z Akwinu możliwe jest przez rozum, ale rozum własności Boga nie może poznać wprost, tylko pośrednio poprzez analizę istot skończonych.
Bóg istnieje samoistnie, nie ma żadnej przyczyny, jest wieczny, niematerialny, prosty ( niezłożony), doskonały, mądry, wszechmocny.
Świat został stworzony z niczego, stworzenia dokonano wprost przez Boga. To akt woli, a nie konieczność.
Stworzenie zostało dokonane wg idei Bożych. Nastąpiło to w czasie, ( ale tego nie można dowieść, to kwestia wiary).
Bóg stworzył świat i kieruje nim, dlatego świat jest uporządkowany, rozwija się celowo wg planu boskiego. Części wyższe służą niższym a wszystkie razem służą Bogu. Bóg jest celem świata i siłą sprawczą.
Świat to dzieło Boże, rozumne i celowe. Mnogość i różnorodność stworzeń potrzebna była Bogu do wyrażenia w pełni swojej istoty. W całej różnorodności stworzeń Boga wg Tomasza z Akwinu muszą istnieć jakieś istoty pomiędzy stworzeniem i Bogiem, są to czysta inteligencja - inaczej aniołowie.
Ciało stanowi naturę człowieka.
Dusza wg Tomasza stanowi część człowieka wraz z ciałem i złączone są ze sobą jak forma i materia. Dusza jest rozumna i stanowi formę człowieka.
Poznanie wg Tomasza z Akwinu:
Stał on na stanowisku receptywności poznania oraz łączności poznania wyższego z niższym ( umysłowego ze zmysłowym).Rola zmysłów w poznaniu jest niezastąpiona. Poznanie ma podstawy empiryczne. Wg niego nie posiadamy idei wrodzonych, istnieją tylko:
- władze zmysłowe
- władze umysłowe
W poznaniu idziemy droga abstrakcji.
Duszę własną poznajemy pośrednio gdyż bezpośrednio można poznać to, co rzeczywiście istnieje.
Moralne idee Tomasza z Akwinu:
- cenił każde dobro i chciał wyznaczyć należne mu miejsce
- szczęście polega na poznaniu Boga
- Bóg ostatecznym celem i miarą wszystkich czynów człowieka
Tomasz z Akwinu oparł filozofię chrześcijańską w średniowieczu na doświadczeniu. Był wielkim myślicielem i wniósł znaczny wkład w historię myśli ludzkiej.
KARTEZJUSZ (Rene des Kartes) (1596-1650) - jego studia matematyczne miały wpływ na poglądy filozoficzne, 20 lat przebywał w Holandii, tam powstały jego główne dzieła: „Medytacja o pierwszej filozofii”, „O metodzie”.
Kartezjusz mocno wpłynął na nowoczesną filozofię. Znany z metody łączonej ze spekulacją metafizyczną.
Wg Kartezjusza brakowało metody, aby nauka mogła się rozwijać. Metoda wg niego jest pierwszym zasadniczym zadaniem filozofii. Musi ona zapewnić rozwój i niezawodność wiedzy. Miara niezawodności wiedzy była jasność i wyraźność. Jasność i wyraźność to cechy racjonalności - Kartezjusz jest racjonalistą.
Nauce potrzeba, wg niego metody wykrywającej proste składniki myśli. Metoda musi być analityczna ( taka jak w arytmetyce). Wszystkie nauki należy ograniczyć do rozważań własności ilościowych. Kartezjusz chce znaleźć twierdzenia bezwzględnie pewne i na ich podstawie zbudować wiedzę. Szukał on twierdzeń opierających się wszelkim wątpliwościom. Nawiązywał do sceptyków greckich i wziął to jako punkt wyjścia w swoim rozumowaniu, szczególnie wobec twierdzeń o istnieniu czegokolwiek.
Argumenty sceptyczne Kartezjusza były takie jak w starożytności:
1/ brak granicy między jawą a snem
2/ złudzenia wprowadzają nas w błąd
3/ jakaś istota wyższa może wprowadzać nas w błąd.
Kartezjusz znajduje ostoję pewności z zwątpieniu.
,„Jeśli wątpię, to myślę. Gdybym nie myślał nie wątpiłbym. Jeśli myślę to jestem”
„Cogito ergo sum” - myślę, więc jestem
Wg niego nie ma pewności, czy istnieją inne rzeczy.
Kartezjusz uważa, że istnieje jaźń, ( jeśli istnieje myśl, to musi być ktoś, kto myśli). Jaźń myśląca wg niego to dusza. Ciało zaś, może być złudzeniem.
Inne byty wg Kartezjusza:
- z tego ze istnieje jaźń i myślenie wynika, że istnieje Bóg
Istnienie Boga wynika z idei, jaką mamy o Bogu. Idea Boga została wytworzona ( urodzona) w człowieku.
Stanowisko, że idee są wrodzone ( włącznie z ideami boskimi) to: NATYWIZM
Istnienia ciała, wg Kartezjusza można dowieść dopiero po uzasadnieniu istnienia Boga. Istnienie ciał, bowiem jest przez Boga zagwarantowane.
Zasada sceptycyzmu metodologicznego Kartezjusza służy dowiedzeniu, że istnieje Bóg, dusza i ciało - tylko na drodze rozumowania.
Kartezjusz pisze wiele o Bogu, wg niego Bóg jest wolą, jego władza jest nieograniczona.
Przymioty duszy:
- świadomość
- z duszami nie są związane na stałe żadne własności cielesne
- jest czynnikiem myśli
Przymioty ciała:
- ciało jest rozciągłe
To stanowisko Kartezjusza, to stanowisko DUALIZMU. Kartezjusz był przeciwnikiem atomizmu.
Teorie poznania i idee wrodzone:
Miarą poznania jest rozum. Wrażenia zmysłowe służą do życia, ale nie do poznania. Idee wrodzone dzieli on na:
- wrodzone
- nabyte
- skonstruowane przez nas samych
W XVII stuleciu Kartezjusz stał się bezwzględnym autorytetem. Każdy, kto go pomijał, lub sprzeciwiał się mu wychodził na tym źle.
Kartezjusza uważa się za ojca nowożytnej filozofii.

---