CHÓD - OCENA ZMIAN STATYCZNO - KINETYCZNYCH

 

       Wpływ na statykę ciała mają:

1.       pozycja ciała

-          w symetrycznej pozycji stojącej na obu nogach punkt ciężkości ciała pada w środek czworoboku podparcia (pole na którym stoimy, zawarte pomiędzy linią łączącą obydwie pięty, końce paluchów obu stóp oraz brzegami bocznymi stóp)

-          środek ciężkości przesuwa się w obrębie tego pola w miarę tego jak pochylamy tułów w przód, tył oraz na boki

-          pozycje które rozszerzają czworobok podparcia i obniżają środek ciężkości zwiększają stabilność stania

-          trwałe zmiany w budowie ciała powodują bądź zawężenie pola podparcia (brak jednej nogi), bądź trwałe symetryczne ustawienie się środka ciężkości w obrębie pola podparcia z (przymusowe odciążenie jednej kończyny, ból, niepełny zrost kostny, przykurcz, porażenie)

-          rzutowanie środka ciężkości można prześledzić za pomocą pionu spuszczanego na przedniej powierzchni ciała z wysokości II kręgu kości krzyżowej

2.       masa ciała

-          nadwaga, ciąża, zwiększa obciążenie kończyn dolnych i może powodować obniżenie się środka ciężkości, przesunięcie go do przodu w obrębie pola podparcia oraz obniżenie się sklepienia stóp

3.       siła antygrawitacyjna mięśni

-          do utrzymania pozycji stojącej w warunkach fizjologicznych potrzebna jest minimalna siła mięśniowa

-          każde przesunięcie środka ciężkości ciała wciąga w grę inne grupy mięśniowe wprowadzając je w stan napięcia

-          ogólne osłabienie siły mięśniowej prowadzi do zapadania się postawy człowieka

 

 

 

 

 

CHÓD

-          sposób chodzenia utrwala się w 7 roku życia

Definicja:

1.       seria rytmicznych, zmiennych ruchów kończyn i tułowia powodujących w rezultacie przesunięcie się do przodu środka ciężkości człowieka

2.       rytmiczne gubienie i odzyskiwanie równowagi w zmieniających się na przemian fazach podporu i przenoszenia

Cykl chodu:

-          czynności i ruchy wykonywane przez idącego pomiędzy kontaktem pięty z podłożem jednej z kończyn i powtórnym jaj zetknięciem się z podłożem

-          podczas jednego cyklu chodu każda z kończyn dolnych przechodzi przez jedną fazę podporu i przenoszenia kończyny

Fazy chodu:

         faza podporu

-          podczas przeciętnie szybkiego chodu faza podporu jednej kończyny dolnej zajmuje około 60% czasu cyklu chodu

-          rozpoczyna się w momencie zetknięcia się pięty z podłożem, a kończy w chwili oderwania palucha

-          składa się z pięciu podfaz (w odniesieniu do stopy):

1.       kontakt pięty z podłożem

2.       „stopa płasko” - cała powierzchnia stopy przylega do podłoża

3.       pełne obciążenie - podpór właściwy (środek masy ciała znajduje się nad środkiem geometrycznym powierzchni styku stopy z podłożem)

4.       oderwanie pięty od podłoża - przetaczanie stopy (propulsja)

5.       oderwanie palucha - odbicie

         faza przenoszenia

-          podczas przeciętnie szybkiego chodu faza przenoszenia jednej kończyny dolnej zajmuje około 40% czasu cyklu chodu

-          rozpoczyna się w momencie oderwania od podłoża palucha, a kończy w chwili zetknięcia pięty tej samej kończyny z podłożem

-          składa się z trzech podfaz:

1.       przyspieszenie

-          rozpoczyna się w momencie gdy paluch kończyny dolnej zakrocznej odrywa się od podłoża i noga zakroczna goni tułów, a kończy w chwili gdy kończyna ta znajdzie się pod środkiem ciała 

2.       przenoszenie właściwe

-          sytuacja , w której oś poprzeczna stawu skokowo - goleniowego znajduje się w płaszczyźnie czołowej głównej ciała

-          w tym momencie przenoszona kończyna jest potrójnie zgięta (w stawie skokowym, kolanowym, biodrowym)

3.       hamowanie

-          po wyprzedzeniu tułowia przez kończynę dolną zakroczna następuje zwolnienie tempa ruchu kończyny ku przodowi i przygotowanie jej do kontaktu z podłożem

         faza podwójnego podparcia

-          sytuacja w której paluch nogi zakrocznej jeszcze się nie oderwał od podłoża a pięta nogi wykrocznej już się oparła

-          czas trwania fazy podwójnego podparcia jest zależny od szybkości chodu

-          im jest ona większa tym faza ta jest krótsza

-          podczas biegu faza podwójnego podparcia nie występuje - zastąpiona jest fazą lotu

 

 

CHÓD - ANALIZA DYNAMICZNA

-          określa wielkość siły mięśni, która jest potrzebna w trakcie prawidłowego chodu

-          na idącego człowieka działają dwa rodzaje sił:

1.       zewnętrzne

-          siła grawitacji, reakcja podłoża

-          na ogół działają zgięciowo

2.       wewnętrzne

-          pracujące mięśnie (utrzymanie prawidłowej postawy, stabilizacja stawów, hamowanie lub przyspieszanie poszczególnych części kończyn i tułowia)

 

       Największą aktywność podczas chodu wykazują:

-          mm. stabilizujące tułów

-          mm. odpowiedzialne za stabilizacje miednicy

         faza podporu:

-          prostownik grzbietu strony przeciwnej

-          mm. czworoboczny lędźwi strony przeciwnej

-          mm. pośladkowy średni

-          mm. przywodziciel wielki

         faza przenoszenia

-          mm. grupy strzałkowej (zabezpieczenie przed supinacją)

-          m. piszczelowy tylny (zabezpieczenie przed pronacją)

-          m. przywodziciel wielki

 

Stwierdzono iż najpracowitszą grupa dynamiczną w funkcji lokomocji jest zespół mięśniowy tylnej ściany goleni - odpowiedzialny za przetaczanie stopy.

 

 

 

WYZNACZNIKI (DETERMINANTY) CHODU

       Wyznaczniki chodu prawidłowego:

-          wyróżniamy 6 determinant chodu

-          trzy z nich dotyczą zmiany położenia miednicy i stawów biodrowych

-          dwa zakresu ruchu w stawach kolanowych

-          jeden stawów skokowo-goleniowych

-          są to wyznaczniki kinematyczne

-          dotyczą chodu po gładkiej poziomej płaszczyźnie

1.       Skręty miednicy w płaszczyźnie poziomej

-          określenie prawidłowego ustawienia miednicy i stawów biodrowych w płaszczyźnie poprzecznej w fazie podwójnego podparcia

-          w chwili wysunięcia nogi wykrocznej do przodu miednica podąża za ruchem i wysuwa swą wykroczna stronę nieco do przodu

-          wykazuje ona skręt w płaszczyźnie poziomej około 4° do przodu i 4° do tyłu

-          ruch odbywa się w obu biodrach

-          na skutek ruchów miednicy udo nogi wykrocznej - rotacja zewnętrzna, udo nogi podpierającej w rotacji wewnętrznej

-          skręcanie się miednicy wydłuża krok

2.       Pochylenie miednicy w płaszczyźnie czołowej

-          określa ustawienie miednicy i stawów biodrowych w płaszczyźnie czołowej

-          podczas chodu miednica (w warunkach prawidłowych) ustawia się lekko ukośnie, opadając w stronę kończyny przenoszonej

-          staw biodrowy kd. podporowej - ustawiony w przywiedzeniu

-          staw biodrowy kd. przenoszonej - ustawiony w identycznym odwiedzeniu

-          miednicę przed większym opadaniem w kierunku kończyny przenoszonej zabezpiecza napięcie mięśnia pośladkowego średniego po stronie przeciwnej

3.       Ruchy boczne miednicy

-          określa konieczność bocznych przemieszczeń miednicy w czasie chodu, wynikających z naprzemianstronnego obciążania kończyn dolnych

-          miednica podąża w kierunku nogi podporowej

-          ruchu boczne miednicy najbardziej widoczne są podczas wolnego chodu

-          podczas biegu zostają całkowicie zniwelowane

-          wykonywane są w odcinku lędźwiowym kręgosłupa i obu stawach biodrowych (przywodzenie + odwodzenie + rotacja)

-          wielkość wychyleń bocznych miednicy jest osobniczo różna

4.       Zgięcie w stawie kolanowym w fazie podporowej

-          określa wielkość kąta zgięcia stawu kolanowego kończyny podporowej w fazie pełnego obciążenia

-          musi on wynosić około 20°

-          w fazie podporu gdy pięta styka się z podłożem kolano  jest wyprostowane

-          zaraz potem ulega zgięciu, aż stopa przyłoży się podeszwą do podłoża

-          zaraz po okresie pełnego obciążenie stopy znowu następuje gwałtowny wyprost stawu kolanowego

-          zgięcie stawu kolanowego w chwili gdy masa ciała przenosi się do przodu ponad nogą podporową, redukuje wysokość środka ciężkości

5.       Skrócenie czynnościowe kończyny w fazie przenoszenia

-          określa wymaganą wielkość skrócenia czynnościowego kończyny dolnej w fazie przenoszenia

-          kończyna przenoszona powinna przemieszczać się do przodu dokładnie w płaszczyźnie strzałkowej przeprowadzonej przez staw biodrowy

-          miednica po tej stronie jest lekko opuszczona

-          skrócenie czynnościowe odbywa się we wszystkich trzech stawach

-          największe jest w stawie kolanowym

-          kolano zgina się  zaraz po styku pięty z podłożem gdy kostki unoszą się zakreślając łuk ponad stępem oraz po raz drugi gdy pięta zaczyna się unosić a stopa przygotowuje się do odbicia

-          aby chód mógł być prawidłowy, staw kolanowy musi mieć możliwość zgięcia do kąta 65° (w fazie przenoszenia)

6.       Ruchy stopy i stawu skokowo-goleniowego w płaszczyźnie strzałkowej

-          określa kątową wielkość zakresu ruchomości w stawach skokowo-goleniowych w płaszczyźnie strzałkowej, która jest potrzebna przy prawidłowym chodzie

-          od 15° (W) do 20° (Z)

7.       Izochronia

-          polega na równym w czasie obciążaniu lewej i prawej kończyny dolnej

8.       Izometria

-          polega na wykonywaniu równej długości kroków prawą i lewą kończyną dolną

9.       Izotonia

-          polega na prawidłowej koordynacji ruchów kończyn górnych i tułowia z praca kończyn dolnych

 Chód - forma lokomocji zwierząt i człowieka na lądzie, ukształtowana od biegania i pełzania. To seria cyklicznych, naprzemiennych ruchów kończyn i tułowia powodujących przemieszczanie środka ciężkości do przodu. Chodem nazywamy ruch podczas którego tylko jedna stopa ma kontakt z ziemią: dla ludzi i innych zwierząt dwunożnych bieg zaczyna się kiedy obie stopy nie mają kontaktu z ziemią podczas każdego kroku.

Przeciętne ludzkie dziecko potrafi poruszać się chodem gdy osiąga wiek pomiędzy dziewiątym i piętnastym miesiącem życia.

Ocena chodu jest jednym z elementów badania lekarskiego.

Chód sportowy - specjalność lekkoatletyczna polegająca na pokonywaniu trasy marszem.

Najważniejsze przepisy chodu sportowego nakazują zawodnikowi ciągły kontakt z podłożem (zawsze jedna ze stóp musi dotykać podłoża), co uniemożliwia pokonywanie trasy biegiem oraz wyprostowanie w kolanie nogi pozostającej z tyłu. Za złamanie tych zasad sędziowie rozmieszczeni wzdłuż trasy mogą dać zawodnikowi ostrzeżenie. Trzy ostrzeżenia powodują wykluczenie z zawodów.

Chód rozgrywany jest na bieżni stadionu (krótkie dystanse) oraz na ulicach aglomeracji miejskich. Mężczyźni startują najczęściej na dystansach: 5000 m (hala), 20 km i 50 km, a kobiety na: 3000 m (hala), 5000 m, 10 000 m i 20 000 m. Juniorzy oraz juniorzy młodsi startują na dystansie 10 000 m, juniorki na dystansie 10 000 m, a juniorki młodsze na 5 000 m.

Jednym z najlepszych chodziarzy wszech czasów był Polak Robert Korzeniowski, który specjalizował się w chodzie na dystansie 50 km.

Typy chodu

-chód spastyczny lub no_ycowy _ przy niedowładzie spastycznym konczyn

-chód paretyczny _ przy niedowładzie wiotkim

-chód ataktyczny _ przy ataksji mó_d_kowej

-chód tylnopowrózkowy _ zaburzenia czucia głebokiego

-chód parkinsonowski _ brak współudziału kg , drobnym kroczkeim

-chód defiladowy _uszkodzenie układu pozapiramidowego

-chód histeryczny _zaburzenie czynnosci

-chód szczudłowy _pora_enie zginaczy podeszwowych stopy

-chód zapadajacy _przykurcz zgieciowy stawów biodrowych i kolanowych

-chód kłaniajacy _przykurcz i sztywnosc stawów biodrowych i kolanowych

(ograniczenie ruchu w odcinku ledzwiowym)

-chód brodzacy _niewydolnosc zginaczy grzbietowych stopy

-chód kaczkowaty _zwichniecie stawów biodrowych ( II) w przypadku dysplazji

-chód kołyszacy _koslawosc i szpotawosc kolan i podudzi

-chód antalgiczny _przeciwbólowy, przy ostrodze pietowej, stan zapalny kosci,

wiezadeł

-chód marynarski _nadmierne ruchy miednica i barkami

-chód majestetyczny _przedłu_ony wykrok

-chód drobnym krokiem _zmniejszony wykrok

-chód sztywny _sztuczna oscylacja miednicy i barków (zerwanie łakotek)

-chód normosteniczny _fizjologiczny

-chód asteniczny _ wolny , ostro_ny

-chód hipersteniczny _szybki, _ywy

-chód utykajacy _przy niesymetrycznych konczynach

-chód unoszacy _sztywnosc kolan ( przemieszczenie sie srodka cie_kosci)

-chód nieharmonijny _zwichniecie jednego stawu biodrowego ( I)

-chód koszacy _w niedowładzie połowicznym

-chód na szerokiej podstawie podparcia(nistabilny)_przy zaburzeniach czucia

powierzchniowego i głebokiego, uszkodzenie wiezadeł pobocznych piszczelowych i

strzałkowych ,zerwania łakotek stawu kolanowego

-astazja,abazja-całkowita niemo_nosc samodzielnego chodzenia i stania, je_eli ni epowoduje

jej pora_enie konczyn dolnych

Zaburzenia chodu związane z niedowładami

Rozpatrując nieprawidłowości chodu u pacjentów neurologicznych, wyróżnić możemy następujące przyczyny tych zaburzeń:

1.    Jednostronne uszkodzenie układu piramidowego - dające tzw. chód koszący (połowiczno-niedowładny, hemiparetyczny) spowodowany ułożeniem kończyny w patologicznym synergizmie wyprostnym (czynnościowe wydłużenie kończyny). Nie występuje balansowanie kończyną po stronie porażonej. Dochodzi tu również do tzw. „chodu podskakującego” podczas obciążenia przododstopia, wynikające ze wzmożonego reagowania mięśnia trójgłowego łydki na rozciąganie.                           W sytuacji wystąpienia zmian obustronnych chód podobny jest do „chodu parapatyczno-spastycznego”.

2.    Uszkodzenie układu pozapiramidowego - w przypadku takiego uszkodzenia, chory wykonuje małe kroczki, w zwolnionym tempie, bez współruchów kończynami górnymi. Start z miejsca, zmiana kierunku lub zatrzymanie się jest utrudnione. Czasami występuje „przymusowy pęd” do przodu, tyłu lub na boki.

3.    Uszkodzenie móżdżku - daje chód na szerokiej podstawie (móżdżkowy, bezwładny) Chory dodatkowo chwieje się i zatacza. Przy jednostronnym uszkodzeniu występuje zbaczanie w stronę ogniska chorobowego. Polecając choremu wykonanie kilku kroków w przód i kilku w tył, otrzymamy tzw. „chód gwiaździsty”

4.    Wiąd rdzenia i zwyrodnienia tylnopowrózkowe - skutkują pojawieniem się „chodu tylnopowrózkowego” określany również jako tabetyczny, taktyczny, bezładny lub defiladowy. Pacjent wykonuje niepewne ruchy, dużymi krokami, różnej długości, nadmiernie zgina nogi w kolanach, gwałtownie „wyrzuca” stopy, uderzając jednocześnie piętą o podłoże. Przy zamkniętych oczach zaburzenia czucia ułożenia i ruchu jeszcze bardziej zwiększają się.

5.    Stwardnienie rozsiane - na ogół u chorego występuje połączenie spastyczności z bezładem kończyn dolnych, co daje „chód huśtający”. Kroki wykonywane przez kończynę dźwigającą ciężar ciała, określane jako „taneczne” lub „podskakujące” powodują nieregularne ruchy całego ciała w górę i w dół.

6.    Uszkodzenie rdzenia kręgowego - chód może być w tym przypadku „poprzeczno-niedowładny wiotki” lub „poprzeczno -niedowładny kurczowy” (paraparetyczno-spastyczny”) w zależności czy uszkodzenie przebiega z porażeniem wiotkim czy spastycznym.
W pierwszej sytuacji pacjent chodzi bez odrywania stóp od podłogi, bardzo powoli, (powłóczenie) z asekuracją lub pomocą ortopedyczną. Chory często ugina nagle kolana podczas chodu i chodzenie bez aparatu stabilizującego może być w pewnych przypadkach niemożliwe.
W drugim przypadku chory ma wyprostowane kończyny dolne, z trudnością odrywa je od podłogi, zahacza palcami o podłoże. Występuje zwieranie i krzyżowanie się nóg. Pacjent nie potrafi oprzeć pięt o podłoże. Chód taki nazwiemy „chodem nożycowym”.
W przypadku porażenia całkowitego obu kończyn, chód możliwy jest tylko przy pomocy kul. Chory w trakcie chodu wykorzystuje mięśnie tułowia do przerzucenia kończyny nieobciążonej do przodu, natomiast chód z kulami odbywa się na zasadzie „chodu kangurowego”.

7.    Dystrofie mięśniowe - daje „chód kaczkowaty”, dochodzi do opadania miednicy z powodu osłabienia mięśni pośladkowych średnich. Chory posiłkuje się „Mechanizmem Puttiego" przez zgięcie stopy w stawie skokowo-goleniowym              i przeprost stawu kolanowego. Stwarza to możliwość zablokowania stawu kolanowego i biodrowego w wyproście przy osłabionych mięśniach.

8.    „Izolowane” porażenia poszczególnych mięśni kończyny dolnej - zaburzenie chodu w tym przypadku zależy od funkcji porażonego mięśnia.

Niewydolność mięśnia pośladkowego wielkiego daje nagłe cofnięcie tułowia na początku fazy podparcia z wysunięciem biodra do przodu po stronie chorej oraz wyprost kolana w okresie pełnego podporu.

Niewydolność mięśnia pośladkowego średniego- to głównie brak stabilizacji miednicy w fazie podparcia (objaw Trendelenburga i Duchenne'a) co daj nam obraz chodu jedno lub obustronnie „kaczkowaty”.

Niewydolność mięśni zginaczy biodra- pacjent przenosi kończynę chorą poprzez obrót miednicy w zdrowym stawie biodrowym z wyrzucaniem chorej kończyny.

Niewydolność mięśnia czworogłowego uda- występuje nagłe zgięcie kolana spowodowane brakiem stabilizacji w fazie podporu. Chory nie jest w stanie chodzić pod górę, natomiast chód po płaskim możliwy jest tylko z ustabilizowanym kolanem, dzięki oparciu ręki chorego o udo, rotacji zewnętrznej kończyny lub zastosowaniu mechanizmu Puttiego. Generalnie kompensację uzyskuje się dzięki mięśniowi trójgłowemu łydki, tylnym mięśniom uda oraz mięśniowi pośladkowemu wielkiemu. Przy dobrej kompensacji, zaburzenia chodu widoczne będą dopiero przy szybkim marszu.

Niewydolność mięśnia trójgłowego łydki - nie występuje przetoczenie i odbicie stopy, wspięcie na palce i podskok. Chód określany jest mianem „chodu szczudłowatego”. Pacjent ma trudności z chodzeniem pod górę.

Niewydolność prostowników stopy- (grzbietowych zginaczy) występuje opadanie stopy czyli tak zwany „chód brodzący”(„chód koguci”, „chód bociani”). Pacjent nadmiernie zgina kończynę w stawie biodrowym i kolanowym, dodatkowo przy położeniu pięty na podłoże usłyszymy charakterystyczne „klapnięcie”.
 

Choroba Charcota-Mariego-Tootha (dziedziczne neuropatie ruchowo-czuciowe, ang. hereditary motor and sensory neuropathy, HMSN, Charcot-Marie-Tooth disease, CMT) - grupa chorób o charakterze dziedzicznych neuropatii. Eponim upamiętnia neurologów którzy przedstawili pierwsze opisy tej choroby: Jeana-Martina Charcota (1825-1893), Pierre'a Mariego (1853-1940) i Howarda Tootha (1856-1926).

Spis treści [ukryj] 1 Etiologia 2 Objawy i przebieg 3 Bibliografia 4 Linki zewnętrzne

Etiologia [edytuj]

Wyróżnia się szereg typów choroby, zbliżonych obrazem klinicznym, ale spowodowanych mutacjami w różnych genach.

Typ	OMIM	Gen	Locus	Opis
CMT1A	OMIM 118220	PMP22	17p11.2	Najczęstsza postać choroby, stanowi 70-80% przypadków CMT typu 1. Częstość występowania: 10,5/100.000. Średnia wartość przewodzenia w nerwach wynosi 15-20 m/s.
CMT1B	OMIM 118200	MPZ	1q22	Stanowi 5-10% przypadków CMT typu 1. Średnia wartość przewodzenia w nerwach wynosi <20m/s.
CMT1C	OMIM 603795	LITAF/SIMPLE	16p13.1-p12.3	Powoduje ciężką demielinizację. Dziedziczenie jest autosomalne dominujące, zwykle ujawnia się w dzieciństwie. Średnia wartość przewodzenia w nerwach wynosi 26-42 m/s; klinicznie postać CMT1J jest bardzo zbliżona do CMT1A.
CMD1D		EGR2	10q21.1-q22.1	Średnia wartość przewodzenia w nerwach wynosi 15-20 m/s.
CMT2A	OMIM 118210	MFN2 albo KIF1B	1p36	Szybkość przewodzenia w nerwach jest prawidłowa; charakterystyczne jest zwyrodnienie i utrata aksonów włókien mielinowych.
CMT2B	OMIM 600882	RAB7 (RAB7A, RAB7B)	3q21.
CMT2B1		LMNA	1q22	Postać dziedziczona w sposób autosomalny recesywny.
CMT2C	OMIM 606071		12q23-q24
CMT2D	OMIM 601472	GARS	7p15	Często ciężkie objawy neurologiczne dotyczące kończyn górnych, co nie jest charakterystyczne dla pozostałych typów CMT.
CMT2E		NEFL	8p21
CMT2F	OMIM 606595	HSPB1	7q11-q21
CMT2G	OMIM 608591		12q12-13
CMT2H	OMIM 607731	GDAP1	8q13-q21.1
CMT2J	OMIM 607736		1q22
CMT2K	OMIM 607831		8q13-q21.1
CMT2L	OMIM 608673		12q24
CMT3	OMIM 145900			Niekiedy nazywany chorobą Dejerine'a-Sottasa. Dziedziczy się w sposób autosomalny recesywny, pierwsze objawy manifestują się w niemowlęctwie albo wczesnym dzieciństwie. Prędkość przewodzenia w nerwach jest normalna (50-60 m/s).
CMT4A	OMIM 214400	GDAP1	8q13-q21.1	Dziedziczenie autosomalne recesywne.
CMT4B1	OMIM 601382	MTMR2	11q22	Dziedziczenie autosomalne recesywne.
CMT4B2		CMT4B2 (SBF2)	11p15	Dziedziczenie autosomalne recesywne.
CMT4C		KIAA1985 (SH3TC2)	5q32
CMT4D	OMIM 601455	NDRG1	8q24.3	Dziedziczenie autosomalne recesywne.
CMT1E	OMIM 118300	PMP22	17p11.2	Dziedziczenie autosomalne dominujące.
CMT4E		EGR2	10q21.1-10q22.1	CMT4E jest nazwą tymczasową.
CMT4F		PRX	19q13.1-19q13.2	CMT4F jest nazwą tymczasową.
CMTX1	OMIM 302800	GJB1	Xq13.1	Średnia wartość przewodzenia w nerwach wynosi 25-40 m/s
CMTX2	OMIM 302801		Xq22.2
CMTX3	OMIM 302802		Xq26
CMT	OMIM 118301			CMT z ptozą i parkinsonizmem
CMT	OMIM 302803			CMT z wrodzoną aplazją skóry

Objawy i przebieg [edytuj]

Choroba objawia się w dzieciństwie albo wczesnej młodości i charakteryzuje się powolnym, postępującym przebiegiem. Charakterystyczne są:

• deformacje stóp - tak zwana stopa wydrążona (pes excavatum)

• strzałkowy zanik mięśni

• opadanie stopy przy chodzeniu - chód brodzący

• osłabienie odruchów skokowych.

Chorzy zwykle zachowują zdolność chodzenia, ale poszczególne postaci mogą mieć cięższy przebieg i powodować poważne ograniczenie sprawności ruchowej.

Bibliografia [edytuj]

• Andrzej Szczeklik (red.): Choroby wewnętrzne. Przyczyny, rozpoznanie i leczenie, tom I. Kraków: Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, 2005. ISBN 83-7430-031-0. 

Bieganie odchudza

Większość ludzi rozpoczyna bieganie, aby zgubić zbędne kilogramy - i bardzo słusznie. Bieganie jest jednym z lepszych sposobów na powrót do szczupłej sylwetki. Dzięki aerobowemu charakterowi wykonywanych ćwiczeń oraz dzięki temu, że podczas biegu angażujemy prawie wszystkie główne grupy mięśni, bieganie powoduje, że organizm znacznie chętniej spala nagromadzony tłuszcz. Dodatkowo, dzięki poprawie gospodarki hormonalnej oraz z powodu rozwoju mięśni znacznie łatwiej jest nam spalać tłuszcz przez cały dzień.

Korzyści z biegania jest jednak o wiele więcej

Sporty takie jak bieganie wskazane są u osób cierpiących na nadciśnienie tętnicze. Bieganie pomaga obniżyć ciśnienie, co zmniejsza ryzyko zachorowania na choroby takie jak choroba wieńcowa, miażdżyca, zawał serca, udar mózgu i wiele innych. Faktem jest również, że bieganie znacząco obniża ryzyko zachorowania na cukrzycę.

To jednak nie wszystko:

Mięśnie

Podczas biegania wykorzystujemy wszystkie główne grupy mięśni. Okazję do ruchu otrzymują nie tylko mięśnie nóg, ale także pleców, ramion, rąk i brzucha. Dzięki wysiłkowi mięśnie dotleniają się i rozwijają, poprawia się również ich tonus. Bieganie jest doskonałym ćwiczeniem rozluźniającym napięte mięśnie i działa bardzo skutecznie szczególnie na bóle pleców związane ze stresem.

Wyzwanie

Osoby zaczynające biegać, choć z początku muszą przezwyciężyć pierwsze trudności związane z brakiem kondycji, są z reguły bardzo zaskoczone tym jak szybko odzyskują dobrą formę. Często już po kilku tygodniach zauważają zdecydowaną różnicę wydolności fizycznej. To doskonałe uczucie zorientować się, że Twój organizm ma takie możliwości. Często po pokonaniu pierwszych trudności bieganie staje się pasją, podczas której staramy się osiągać coraz to nowe rezultaty i przebiegać dłuższe dystanse.

Korzyści psychologiczne

Dla wielu osób bieganie staje się doskonałym sposobem na rozładowanie stresów gromadzących się w każdym z nas. Podczas biegu, dzięki dobremu dotlenieniu i wysiłkowi, rozluźniają się mięśnie pleców, które spinają się podczas stresu.

Regularne bieganie jest też doskonałą odskocznią od codziennych problemów. Wiele osób w codziennym pośpiechu praktycznie nie ma czasu dla siebie. Czas przeznaczony na bieganie jest jednak czasem jedynie dla Ciebie. Nikt Ci wtedy nie zawraca głowy, nikt nie dzwoni. Możesz uciec na chwilę od rodziny, przyjaciół, pracy, domu, szkoły i wszystkich swoich problemów. Masz też czas żeby przemyśleć różne sprawy i podjąć decyzje, które w codziennym hałasie trudno dobrze rozważyć

Skoki w konkurencjach lekkoatletycznych obejmują:

• skok w dal

• trójskok

• skok wzwyż

• skok o tyczce

W skoku w dal zawodnicy wykonują rozbieg (wcześniej odmierzony), odbijają się z jednej nogi z belki i lądują na piaszczystej skoczni na dwie nogi. Wynik mierzony jest od linii między plasteliną a belką do ostatniego (najbliższego belce) śladu pozostawionego na piasku. Jeśli zawodnik podczas odbicia dotknie butem plasteliny, skok jest nieważny (decyduje ślad na plastelinie). Zawodnicy wykonują trzy skoki eliminacyjne, a najlepszych ośmiu jeszcze trzy skoki finałowe.

Trójskok polega na wykonaniu trzech, po sobie następujących skoków:

• pierwszy - odbicie z jednej nogi i lądowanie na nogę odbijającą

• drugi - lądowanie na nogę przeciwną,

• trzeci - lądowanie na piaszczystej skoczni obunóż.

Zasady rozbiegu, odbicia, lądowania i mierzenia są identyczne jak w skoku w dal. Dwa pierwsze skoki odbywają się na twardej bieżni, trzeci skok kończy się na piasku.

Skok wzwyż polega na odbiciu się zawodnika (po wykonaniu rozbiegu) z jednej nogi i przeniesieniu całego ciała ponad poprzeczką zawieszoną na stojakach. Każdy zawodnik ma trzy próby na każdej wysokości. Jeśli zawodnik strąci poprzeczkę na jakiejś wysokości, może pozostałe próby przenieść na następną wysokość. Trzy kolejne nieudane próby eliminują z konkursu.

Skok o tyczce odbywa się na takich zasadach jak skok wzwyż, z tą różnicą, że zawodnik do pokonania poprzeczki używa tyczki. Dawniej (do końca lat 60.) tyczkarze używali tyczek sztywnych, wykonanych z aluminiowych rur, dziś skaczą na tyczkach elastycznych wykonanych z wysokiej jakości tworzyw sztucznych. Tyczki te sprzyjają uzyskiwaniu lepszych rezultatów. Dla porównania rekord świata w skoku o tyczce sztywnej wynosi 4,82 m, a o tyczce nowej generacji 6,14 m.

w sporcie :

• skoki (lekkoatletyka)

• skok w dal

• skok o tyczce

• skok wzwyż

• trójskok

• skoki do wody

• skoki narciarskie

• skoki łyżwiarskie

• skok (gimnastyka)

Bieganie (bieg, biegi)

• jogging

• Biegi lekkoatletyczne

• Bieg rzeki

• Bieg i upad

• Bieg zjazdowy

• Konkurencja biatlonu:

• Bieg indywidualny

• Bieg pościgowy

• Bieg masowy

Bieg długodystansowy - biegi obejmujące w swój skład dystanse dłuższe od biegu na 3000 m. Dystansami olimpijskimi są 5000 m, 10000 m, maraton oraz 3000 m z przeszkodami. Dodatkowo rozgrywa się zawody w półmaratonach.

Zawodnicy biegający długie dystanse wykonują podczas startu przede wszystkim pracę tlenową. Głównym środkiem treningowym długodystansowca jest wytrzymałość biegowa podparta wytrzymałością szybkościową. Bieg długodystansowy może odbywać się zarówno na stadionie, jak i na ulicy w postaci biegów ulicznych, często nie gorzej nagradzanych, gdzie nie ma żadnego ograniczenia co do dystansu.

---