metodyka-20zestawów, AWF, Metodyka wf


METODYKA KULTURY FIZYCZNE

PYTANIA EGZAMINACYJNE

Zestaw I.

1. INTENSYFIKACJA PROCESU WYCHOWANIA FIZYCZNEGO - FORMY, METODY.

METODY INTENSYFIKUJĄCE LEKCJĘ:

a) metoda stacyjna (obwodowa) - polega na podziale całego zespołu ćwiczebnego na 6 - 12 mniejszych zespołów z których każdy ćwiczy na osobnej stacji. Stacje ustawione są na obwodzie koła ponumerowane i oznaczone, uczniowie powinni być dobrze poinformowani jakie ćwiczenia wykonywane będą na każdej ze stacji. Na sygnał prowadzącego zmiana stacji, aż każdy zespół zaliczy wszystkie stacje.

- zadania dodatkowe - wywodzą się ze Szwajcarii. Nauczyciele stwierdzili, że natężenie wysiłku i wykorzystanie czasu na ruch gwałtownie spada w części głównej lekcji, gdzie uczniowie ustawiają się w kolejkę do przyrządu. Aby zlikwidować te przestoje, wprowadzili oni zadania dodatkowe. Te zadania powinny być stosunkowo łatwe, już opanowane, bezpieczne, niewymagające dużej przestrzeni oraz znacznie różniące się od zadania głównego. Powinno się je stosować także przy zmianie stanowisk.

- tor przeszkód i ścieżka zdrowia - przeszkody powinny być tak dobrane, aby w sumie spełniały postulaty wszechstronności i były dostosowane do możliwości sprawnościowych ćwiczących. Tory przeszkód można organizować na wolnym powietrzu lub w zamkniętych pomieszczeniach. Dystans oraz liczba przeszkód zależą od warunków przestrzennych. Jeżeli tor jest tak pomyślany, aby zamiast przeszkód były na nim stanowiska ćwiczebne o dużej jakości ćwiczeń oraz liczbie powtórzeń wówczas nazywamy go ścieżką zdrowia, która również powinna spełniać wymogi wszechstronności.

- wiązanie ruchu z rytmem i muzyką - rytm i muzyka wciągają w ruch, inspirują go, uprzyjemniają zajęcia wychowania fizycznego, rytmizują, stają się elementem pobudzającym do ruchu bardziej wyrazistego, ekspresyjnego. Toteż ruch i muzyka rozbrzmiewają na salach ćwiczeń, lodowiskach, a nawet na boiskach i placach ćwiczeń w krajach o wysokiej kulturze fizycznej.

FORMY INTENSYFIKUJĄCE LEKCJĘ :

a) praca w małych grupach - ćwiczenia z partnerem lub w małych grupach mają zaletę, że wprowadzają czynnik ożywienia, większego zainteresowania, współpracy, dostosowania własnych działań do działań partnera. Tutaj wyraźnie ujawniają się zdolności organizacyjne, kierownicze, przejawiane inicjatywy, udzielanie pomocy, instruowanie, ocenianie - jednakże jest niedoceniana i zaniedbywana.

b) współzawodnictwo jako doping do intensywniejszego ćwiczenia - największy pułap możliwości dany osobnik osiąga w grupie, przy udziale współzawodnictwa. Rozróżniamy współzawodnictwo indywidualne ( kto jest lepszy ) oraz zespołowe.

Metody pomiaru intensywności:

2. FORMY ORGANIZACYJNE STOSOWANE W PROCESIE WYCHOWANIA FIZYCZNEGO.

3. CELE I ZADANIA LEKCJI WYCHOWANIA FIZYCZNEGO.

CELE LEKCJI:

a)poznawczy - przybliża wychowankowi wiedzę o potrzebach zdrowia fizycznego i psychicznego, zachowania się w różnych sytuacjach oraz uświadamia zasady poprawnego wykonania różnych czynności ruchowych.

b)kształcący - dotyczy biologicznej strony osobowości człowieka, jest osiągany za pomocą czynników i środków fizykalnej natury. Jego zadaniem jest kształtowanie struktury somatycznej oraz motoryki.

c)wychowawczy - wiąże wychowanie fizyczne z pedagogiką, kształtuje pełną osobowość człowieka nadając głębszy sens wychowawczy zajęciom ruchowym.

ZADANIA W ZAKRESIE: motoryka, wiadomości, działania wychowawcze.

Zestaw II.

1.AUTOEDUKACJA NA LEKCJACH WYCHOWANIA FIZYCZNEGO.

AUTOEDUKACJA - ma na celu przygotowanie jednostki do przyjęcia na siebie odpowiedzialności za dalszy rozwój po ustaniu stosunku wychowawczego. Wdrażanie do auto-edukacji wymaga upodmiotowienia, a zarazem wyposażenia go w określone wiadomości i umiejętności dotyczące metod pracy nad sobą oraz samokontroli i samooceny efektów.

2. SKS - ZADANIA, PROGRAM, REALIZACJA.

A)ZADANIA - prowadzenie „godziny sportu” i ćwiczeń śródlekcyjnych; organizacja SKS; udział reprezentacji SKS w zawodach międzyszkolnych; szkolenie młodzieżowych organizatorów sportu; inauguracja sportowego roku szkolnego; dzień sportu; budujemy ścieżkę zdrowia; biegi kultury.

B)ORGANIZACJA SKS: regulamin powinien być tak opracowany, aby stwarzał każdemu uczniowi szansę; w każdej z imprez uczeń zdobywa punkty dla swojej klasy; program powinien być urozmaicony; organizatorami powinni być młodzieżowi organizatorzy sportu; konieczne jest przeprowadzenie masowych imprez wewnątrz szkolnych między drużynami i klasami; im częściej zawody odbywają się tym większą ilość punktów można zdobyć; przeprowadzenie zawodów i imprez sportowych w wyrównanych grupach wiekowych; zastosowanie jednego kryterium oceny.

3. STRUKTURA PROGRAMU KULTURY FIZYCZNEJ KL. IV-VI.

Zestaw III.

1. CHARAKTERYSTYKA PROGRAMU KULTURY FIZYCZNEJ SZKOŁY ZAWODOWEJ.

2. BEZPIECZEŃSTWO W PROCESIE WYCHOWANIA FIZYCZNEGO.

3. SYSTEMATYKA METOD WG S. STRZYŻEWSKIEGO.

Zestaw IV.

1. BHP W PRACY NAUCZYCIELA WYCHOWANIA FIZYCZNEGO.

OBOWIĄZKI NAUCZYCIELA W ZAKRESIE BHP:

a)Wywiesić, omówić i skrupulatnie przestrzegać przepisów bezpieczeństwa i higieny na lekcji wychowania fizycznego.

b)Zabezpieczać bezpośrednio i zapewniać ochronę asekuracji ćwiczącym lub upoważniać osoby przygotowane (współćwiczący).

c)Systematycznie przygotować i szkolić uczniów w zakresie samoochrony i samoasekuracji.

TRZY RODZAJE WYPADKÓW:

a)Powstałe z winy prowadzącego - przyczyny:

b)Powstałe z osobowości ćwiczących:

c)O charakterze technicznym:

2. FUNKCJE WYCHOWANIA FIZYCZNEGO.

3. EFEKTYWNOŚĆ LEKCJI WYCHOWANIA FIZYCZNEGO.

Zestaw V.

1. ZASADY BUDOWY LEKCJI WYCHOWANIA FIZYCZNEGO.

Wyróżniamy trzy grupy zasad:

1) ZASADY BUDOWY LEKCJI:

a) wszechstronności - równomierne oddziaływanie na różne narządy i układy organizmu,

b) zmienności pracy mięśniowej - równomierne obciążenie wysiłkiem wszystkich grup mięśniowych w czasie lekcji,

c) stopniowego natężenia wysiłku - stopniowe zwiększanie wysiłku, aż do max potem uspokojenie.

2)ZASADY DYDAKTYCZNE:

a) świadomego i aktywnego udziału uczniów w procesie nauczania,

b) poglądowości,

c) systematyczności,

d) przystępności (stopniowania trudności),

e) trwałości.

3)ZASADY DOBORU TREŚCI ORAZ ORGANIZACJA KSZTAŁCENIA I WYCHOWANIA:

a) uwzględnia cechy nowoczesnego modelu nauczania i uczenia się,

b) podmiotowego traktowania uczniów jako współpartnerów,

c) różnicowanie treści i form kształcenia,

d) integracja kształcenia,

e) łączenie teorii z praktyką,

f) kształcenie ustawiczne.

2. ATYWIZACJA RUCHOWA DZIECI I MŁODZIEŻY NA ZAJĘCIACH WYCHOWANIA FIZYCZNEGO.

Ogół poczynań nauczyciela głównie dydaktycznych, organizacyjnych, wychowawczych zapewniających uczniom odgrywanie czynnej postawy w realizacji zadań lekcji. Aktywizacja uczniów wynika przede wszystkim z samej istoty nowoczesnej teorii nauczania - uczenia się z zasady podmiotowego traktowania uczniów oraz zasady świadomego i aktywnego udziału w procesie dydaktyczno - wychowawczym. Aktywizacja uczniów ma miejsce w każdej części lekcji. Szczególnego znaczenia nabiera w części wstępnej (zorganizowanie grupy) oraz głównej (samokontrola i samoocena).

3. Pedagogiczne interpretacje programu kultury fizycznej szkoły podstawowej.

Zestaw VI.

1. FUNKCJE DYDAKTYCZNE HOSPITACJI ZAJĘĆ KULTURY FIZYCZNEJ.

HOSPITACJA - uczestnictwo przedstawicieli władz szkolnych lub nauczycieli w zajęciach szkolnych w celu dokonania ich analizy i ewentualnie jej oceny, może to być również uczestnictwo w tych zajęciach kandydatów na nauczycieli w celu zdobycia orientacji w metodach pracy doświadczonych nauczycieli i ich analizy.

CELE HOSPITACJI:

Ze względu na zakres problemów interesujących wizytującego:

a) całościowa - celem jej jest styl pracy nauczyciela w sensie całokształtu jego działań w szkole,

b) problemowa - celem jest zbadanie struktury lekcji lub występującego w nim problemu,

c) przekrojowa - celem jest zbadanie problemu procesu dydaktycznego w szkole na wszystkich lekcjach danego przedmiotu.

Dobrze przygotowana hospitacja pozwala na dokonanie analizy rzeczowego i metodycznego przygotowania nauczyciela wychowania fizycznego do lekcji.

Ze względu na cel jaki przyświeca hospitującemu można wyróżnić hospitacje:

a) merytoryczną - zakończona przekazaniem uwag i wskazówek, powinna dawać odpowiedź na takie pytanie jak: Jaki zakres materiału wprowadza nauczyciel WF - u na zajęciach? Czy zna zasady budowy lekcji i umiejętnie dobiera typ lekcji do formalnych zadań? W jakim stopniu rozwija umiejętności uczniów? Czy troszczy się o uczniów najmniej sprawnych? Czy przestrzega zasad bezpieczeństwa na lekcji?

b) organizacyjno - formalna - kontroluje się czy zajęcia odbywają się zgodnie z programem kształcenia i wychowania fizycznego. Ocenia się przygotowanie przyborów i sposobu ich wykorzystania.

c) mieszana - zawiera elementy hospitacji merytorycznej i organizacyjno formalnej z przewagą tematyki jednego lub drugiego tematu. Rozmowa hospitacyjna, szczera dyskusja, klimat koleżeński nie może przekraczać trzech dni.

2. SZKOŁA PROMUJĄCA ZDROWIE - ZADANIA NAUCZYCIELA WYCHOWANIA FIZYCZNEGO.

Zadanie nauczyciela w szkole promującej zdrowie:

POMOC UCZNIOM W :

a) rozumieniu zdrowia - jako wartości dla człowieka, zdobywaniu wiedzy o rozwoju, zdrowiu i czynnikach ją warunkujących,

b) kształtowaniu postaw - wobec zdrowia w tym odpowiedzialny za zdrowie własne i innych, współpraca z pozostałymi nauczycielami, lekarzami,

c) umożliwienie uczniom - nabywania kompetencji do zdrowego stylu życia. Diagnoza rozwoju fizycznego (ocena możliwości organizmu uczniów),

d) obronie - własnych praw i systemu wartości,

e) podejmowanie działań - na rzecz ochrony zdrowia własnego i innych oraz tworzenie zdrowego środowiska,

f) radzenie sobie ze stresem - i trudnymi sytuacjami,

g) świadome rodzicielstwo,

h) udzielanie pierwszej pomocy - w wypadkach,

i) edukacja seksualna,

j) edukacja do życia w rodzinie i społeczeństwie,

k) życie bez nałogów,

l) przeciwdziałanie AIDS - i innym chorobom przenoszonych drogą płciową.

SZKOŁA PROMUJĄCA ZDROWIE:

Edukacja zdrowotna ma na celu podejmowanie odpowiednich decyzji i wyborów, kształtowanie zdrowego trybu życia i rozwiązywanie własnych problemów zdrowotnych. Za realizację edukacji zdrowotnej w szkole odpowiedzialny jest dyrektor szkoły i wychowawca. Program edukacji zdrowotnej powinien być dostosowany do potrzeb i warunków szkoły. Należy poprawić warunki higieniczno - sanitarne; zorganizować posiłki szkolne; organizować specjalne imprezy o tematyce zdrowia; prowadzić równoczesną edukację rodziców; zachęcać rodziców, którzy posiadają odpowiednią wiedzę do prowadzenia zajęć.

Wg Donnela promocja zdrowia jest dyscypliną nauki i sztuką pomagania ludziom w dokonywaniu zmian w ich stylu życia, aby mogli zbliżyć się do optimum swojego zdrowia.

Wg Kart Ottawskiej z 1386 r. - promocja zdrowia to proces umożliwiający ludziom zwiększenie kontroli nad swoim zdrowiem oraz jego poprawą. Istnieje Europejska sieć szkół promujących zdrowie. Pierwsze powstały w 91 roku. W Polsce wrzesień 92rok. W Europie istnieje około 5 szkół w 37 krajach.

3. METODY PRZEKAZYWANIA I ZDOBYWANIA WIADOMOŚCI.

POKAZ - towarzyszą mu słowa. Najczęściej stosowany jest tzw. „żywy pokaz ruchu” przez przodującego ucznia, pokaz może być wykonywany w tempie normalnym lub zwolnionym. Największe walory ma film dydaktyczny, pozwala on odtwarzać ruchy w całym jego przebiegu w różnym tempie nawet zatrzymać w konkretnej fazie.

OPOWIADANIE - zaznajomienie uczniów z nieznajomymi rzeczami i zjawiskami w formie słownego opisu. Opis powinien być jasny i zrozumiały.

WYKŁAD - przedmiotem wykładu jest zazwyczaj opis złożonych układów, zjawisk i rzeczy. W wyniku wykładu uczniowie powinni poznać główne związki i zależności pomiędzy różnymi elementami struktury.

POGADANKA - zmusza ona uczniów nie tylko do śledzenia myśli nauczyciela ale również do samodzielnej pracy myślowej. Polega ona na rozmowie nauczyciela z uczniami.

DYSKUSJA - Wymaga od uczniów dużej samodzielności, umiejętności jasnego formułowania swoich poglądów oraz odpowiedniego przygotowania się do omawianego zagadnienia.

PRACA Z KSIĄŻKĄ - metoda ta polega na samodzielnym korzystaniu z książki przez ucznia w czasie pozalekcyjnym, a nie na lekcji.

OPISYWANIE I RYSOWANIE POSTACI - stosuje się tą metodę w celach doskonalenia i pogłębiania wiadomości i umiejętności. Treścią opisów rysunków mogą być przeżycia podczas ćwiczeń i zawodów, różne sceny życia sportowego klasy. Opisy powinny być wykonywane samodzielnie w ramach pracy domowej.

Zestaw VII.

1. PLANOWANIE I DOKUMENTACJA NAUCZYCIELA WYCHOWANIA FIZYCZEGO

Plan pracy nauczyciela obejmuje:

a) diagnozę,

b) prognozę,

c) ordynację,

d) wykonawstwo,

e) ocenę wyników.

Planowanie pracy zależy od wielu warunków, środków, czynników, każdy nauczyciel planując proces wychowania fizycznego powinien wiedzieć co to jest plan, znać jego elementy, rodzaje.

Plan - przemyślenie doboru i kolejności przewidywanych działań z jednoczesnym postanowieniem podjęcia działań według obmyślonego toku.

Dobry plan powinien być:

a) celowy,

b) wykonalny,

c) maksymalnie operatywny,

d) plastyczny,

e) szczegółowy,

f) terminowy,

g) kompletny,

h) długodystansowy.

Planowanie pracy szkoły w zakresie kultury fizycznej obejmuje:

a) plan dydaktyczno - wychowawczy,

b) plan gospodarczy szkoły,

c) planowanie dydaktyczne czynności nauczyciela,

d) rozkład materiału,

e) przygotowanie lekcji,

f) plan SKS.

Dokumentacja nauczyciela:

a)obligatoryjna - dziennik lekcyjny, dziennik zajęć pozalekcyjnych, plan pracy dydaktyczno wychowawczej, ewidencja sprzętu sportowego;

b)zalecana - zeszyt nauczyciela, plan pracy w sekcji, kalendarz imprez.

2. KSZTAŁTOWANIE POSTAW W PROCESIE WYCHOWANIA FIZYCZNEGO.

Postawa wobec kultury fizycznej - globalny cal kierunkowy procesu szkolnego wychowania fizycznego, składa się z szeregu postaw o większym zakresie, to pewien system postaw wobec konkretnych elementów kultury fizycznej.

Na system kultury fizycznej składa się:

-postawa wobec doskonalenia sprawności fizycznej,

-postawa świadomej dbałości o zdrowie,

-postawa aktywna wobec różnych form aktywności,

-postawa wobec wypoczynku,

-postawa wobec hartowania organizmu,

-postawa wobec samooceny i samokontroli swojej sprawności fizycznej,

-postawa wobec higieny własnej i otoczenia,

-postawa wobec zasady fair - play,

-postawa wobec idei olimpizmu,

-postawa wobec tradycji i historii kultury fizycznej,

-postawa wobec przeciwnika w walce sportowej.

Na kształt postaw mają wpływ trzy komponenty:

-komponent poznawczy - wiedza, doświadczenie, poglądy, przekonania o sensie działania na rzecz tych wartości,

-komponent uczuciowo - motywacyjny - uczuciowy stosunek do przedmiotu działania i związane z tym zjawiska, utrwalanie motywacyjne do działania,

-komponent behawioralny - konkretne działania związane z przejawem postawy człowieka.

3. TYPY, RODZAJE I STYLE PROWADZENIA LEKCJI WYCHOWANIA FIZYCZNEGO.

STYLE PROWADZENIA:

AUTOKRATYCZNY - nauczyciel sam ustala środki i cela ich realizacji, sam przydziela pracę uczniom nie uzasadnia swoich ocen. Posługuje się raczej karami. Poziom wykonywanej pracy jest stosunkowo wysoki. Reakcją na ten styl jest apatia i agresja. Młodzież często rezygnuje z takich grup.

DEMOKRATYCZNY - grupa sama decyduje o celach i środkach. Wyniki pracy oceniane są obiektywnie, nauczyciel często sam bierze udział w czynnościach grupy. Posługuje się raczej nagrodami. Wysoka motywacja, przyjazne stosunki w grupie.

USTAWICZNY - nauczyciel pozostawia swobodę członkom grupy, nie uczestniczy w działalności, rzadko komentuje. Wydajność pracy jest bardzo niska.

LEKCJA - podstawowa jednostka metodyczna w systemie nauczania.

Lekcję powinny cechować:

a) celowość,

b) racjonalność,

c) ład w działaniu,

d) ekonomiczność,

e) twórczy charakter.

TYPY LEKCJI - taka odmiana lekcji, której układ uwzględnia stosunek do ogniw procesu nauczania i stopnia ich realizacji. Są to:

a) podające - wprowadzające nowe treści kształcenia i wychowania,

b) doskonalące - utrwalające wiadomości,

c) kontrolne - sprawdzające i oceniające,

d) mieszane.

RODZAJE LEKCJI - to takie jej odmiany, które odpowiadają określonym strategiom dydaktycznym wynikającym z teorii kształcenia wielostronnego, uczenia się przez przyswajanie. Są to:

a) podające,

b) problemowe - rozwiązywanie zadań i sytuacji odbywa się na drodze odkrywania,

c) eksponujące - uruchamia się emocjonalno - wolicjonalną sferę osobowości ucznia,

d) praktyczna aktywizacja ucznia w działaniu.

Zestaw VIII.

1. ROZWÓJ PSYCHOFIZYCZNY MŁODZIEŻY SZKÓŁ PONAD PODSTAWOWYCH - WSAZANIA DO ĆWICZEŃ.

Rozwój psychofizyczny: starszy wiek szkolny (15-17 lat) charakteryzuje się tym, że kończy w zasadzie formowanie konstytucji człowieka. Mało skoordynowany osobnik przekształca się w prawie doskonałego człowieka. Rozpoczęte przyśpieszanie wzrostu u dziewcząt 1-2 lata wcześniej niż u chłopców zatrzymuje się około16-17 roku życia, u chłopców rozpoczyna się między 13-14 rokiem życia, a kończy około 17-18 roku życia. Cykle dojrzewania płciowego to 4 lata (12,5-16,5) wg Milcerowej , może być od 2-6 lat. Wzrost ciała na długość góruje znacznie nad wzrostem szerokości. Przed 14 rokiem życia przestrzenie międzykręgowe są chrzęstne, później pojawiają się punkty kostnienia, ok. 20 roku życia, chrząstki międzykręgowe zrastają się z trzonami kręgów. Ostateczne wymiary kręgosłup osiąga około 24-25 roku życia. Rozwój klatki piersiowej odbywa się w czasie całego okresu wzrostowego i zależy od rozwoju całego kośćca i rozwoju czynnościowego płuc. Największy przyrost jej obwodu obserwuje się u dziewcząt między 13-14 rokiem życia, u chłopców między 13-16 rokiem życia. W okresie 15-18 roku kończy się okres dojrzewania płciowego obniża się znacznie tempo wzrostu i zwiększanie ciężaru ciała. Układ mięśniowy w starszym wieku szkolnym powiększa się w dalszym ciągu i doskonali czynnościowo. W stosunku do ciężaru ciała wynosi on w wieku 15 lat - 32,6%, a w wieku 18 lat - 44,3%. Towarzyszy temu wzrost siły i zdolności do długotrwałej czynności i zwiększa umiejętność kierowania swoim ciałem. Umożliwia to stosowanie ćwiczeń z kolejnym włączaniem w nie ruchów początkowo szybkościowych, później na wytrzymałość, a potem siłowych. Najszybsze narastanie mięśni zachodzi w okresie dojrzewania płciowego w ciągu 2-3 lat masa zwiększa się o 12%. Liczba skurczów serca dochodzi do 70-72, max ciśnienie krwi podnosi się do 114-116 mmHg oraz zwiększa się pojemność wyrzutowa i minutowa serca. Równolegle z tym w pewnych przypadkach nasilenie czynności gruczołów wydzielania wewnętrznego zwiększa napięcie ścian naczyń krwionośnych, co przyczynia się do nieznacznego podniesienia ciśnienia krwi. Serce w tym okresie staje się bardziej odporne na różne wpływy, ponieważ regulacja jego czynności jest doskonalsza. Liniowe wymiary serca ulegają trzykrotnemu zwiększeniu (w porównaniu z niemowlakiem). Stosunek masy lewej komory do prawej to 3:1, w okresie dojrzewania, później 2,5:1. Płuca pomimo ciągłego wzrostu w okresie dojrzewania znajdują się w ujemnej dysproporcji do potrzeb organizmu. Wzmaga się czynność tarczycy, gruczołów płciowych co zwiększa pobudliwość kory mózgowej, może to spowodować wzmożoną reaktywność układu nerwowego, układ wegetatywny wykazuje obniżony próg pobudliwości. Starszy wiek szkolny charakteryzuje się tym, że następuje znaczne przestrojenie czynnościowe układu nerwowego, sercowo - naczyniowego i wydzielania wewnętrznego, ponieważ wzrasta aktywna działalność gruczołów płciowych, nadnercza i przysadki mózgowej. Zjawiskom tym towarzyszy znaczne przyspieszenie wzrostu, zwiększenie przemiany energetycznej i wzmożenie pobudliwości narządów oraz ich nerwowo - hormonalnej regulacji. Zwiększa się w tym okresie siła, zdolność do długotrwałej pracy, polepsza się koordynacja ruchów ciała. Młodzież szuka w tym czasie rozwiązań jaki ma być ich stosunek do świata i społeczeństwa, planując jaką rolę będzie pełnił w życiu ogółu, cechuje ją wzmożone życie uczuciowe i intelektualne, krystalizuje się światopogląd oraz charakter, rozwija się w niej potrzeba społecznego oraz organizacyjnego życia. Doskonalą się cechy moralno - społeczne, inicjatywy, śmiałość szybkość decyzji, świadomość obowiązków społecznych, świadomego zdyscyplinowania.

2. METODY WYCHOWAWCZE.

Metoda wychowania to każdy wyodrębniony sposób postępowania wychowawcy polegający na aktywności wychowanka, związany zawsze z dokonaniem zmian w obrębie układu nagród i kar w danej sytuacji wychowawczej.

a)METODA WPŁYWU OSOBISTEGO:

-wysuwanie sugestii - polega na sygnalizowaniu wychowankowi swojego stanowiska i sugerowaniu mu czego się od niego oczekuje. Sugestie mogą mieć charakter zachęcania, przestrzegania lub oceniania,

-perswazja - polega na podsuwaniu wychowankom określonych rozwiązań. Posłużenie się repertuarem takich argumentów, które wywołują u wychowanków określone wewnętrzne przeżycie problemu.

-działanie przykładem osobistym - polega na dostarczaniu wychowankowi właściwych wzorów zachowania lub reagowania. Naśladowanie wychowawcy nie może narażać wychowanka na konflikty z otoczeniem. Wzory zachowania powinny być przydatne i wartościowe dla zaspokojenia obcych motywów wychowanka, a nie wychowawcy.

-wyrażanie aprobaty i dezaprobaty - w stosunku do zachowań wychowanka ujawnienie uznania lub dezaprobaty zachowań powinna dotyczyć tylko wychowanka i nie pociągać za sobą jakiś konsekwencji. Aby metoda ta była skuteczna, konieczne jest przejawianie przez wychowawcę życzliwego partnerskiego stosunku do wychowanka.

b)METODY WPŁYWU SYTUACYJNEGO:

-nagradzanie wychowawcze - powinno mieć miejsce wtedy, gdy zaspokaja określone motywacje wychowanka w następstwie przejawiania przez niego pożądanych wychowawczo i konstruktywnie form aktywności. Nagradzanie wychowawcze powinno mieć charakter oficjalny. Istotne jest również, aby nagradzanie następowało możliwie bezpośrednio po godnym nagrody zachowaniu się wychowanka.

-karanie wychowawcze - polega na udaremnianiu zachowań destrukcyjnych wychowanka i tłumieniu jego niepożądanych wychowawczo dyspozycji psychicznych. Kary nadmierne wywołują zazwyczaj dwa rodzaje reakcji: agresję lub reakcje obronne. Reakcjom obronnym towarzyszą zwykle stany lękowe. Kara powinna występować bezpośrednio po wykroczeniu.

-instruowanie - polega na uzyskaniu wychowankowi nie dostrzeżonych przez niego elementów sytuacji, na zwróceniu jego uwagi na następstwa poszczególnych zachowań i określeniu, w jaki sposób powinien się wychowanek zachować, aby zaspokoił własne motywy, a także dostarczeniu wzorów postępowania i wskazówek dotyczących ich realizowania. Stosuje się często w połączeniu z metodą perswazji.

-organizowanie doświadczeń wychowanka - polega na ingerencji nauczyciela - wychowawcy w sytuacje, w których wychowanek przejawiał określoną aktywność w ten sposób, że działania konstruktywne przynoszą wychowankowi następstwa pozytywne w stosunku do jego motywów, a destruktywne - następstwa negatywne a więc kary. Uświadomienie antycypacji następstw zachowania. Metoda ta polega na przedstawieniu wychowankowi takich konsekwencji jego czynów, które miały dla niego wartość nagrody lub kary.

-przydzielanie funkcji i ról społecznych - to podstawowa metoda wdrażania wychowanków do pożądanej aktywności i kształtowania ich przekonań. Wychowawca, przydzielając uczniom funkcje powinien unikać przymusu.

-ćwiczenie - polega ono na ugruntowaniu u wychowanka określonych czynności o ustalonym porządku.

c)METODY WPŁYWU SPOŁECZNEGO:

-modyfikacja celów zespołu - służy do podnoszenia atrakcyjności życia w zespole, a przez to większego wpływu na każdą jednostkę w zespole oraz do wprowadzenia nowych rodzajów aktywności zespołu, a tym samym nowych form postępowania w zespole.

-kształtowanie norm postępowania obowiązujących w zespole - polega na wprowadzeniu nowych kryteriów oceny zachowań członków zespołu.

-przekształcanie struktury wewnętrznej zespołu - przez wzmocnienie w zespole pozycji jednostek wywierających dodatni wpływ.

-nadawanie właściwego kierunku działania kontroli społecznej w zespole - stosując tą metodę wychowawca powinien dopuszczać wychowanka do udziału w podejmowaniu decyzji dotyczących zespołu, dążyć do tego, aby pewne działania i ich organizacja przebiegały z inicjatywy zespołu ich członków. Włączyć ogół członków zespołu do czynności kontrolnych. Dążyć do rozłożenia odpowiedzialności za sprawy zespołu na sprawy zespołu i na cały zespół, nawiązywać lojalną współpracę z przywódcami zespołu.

d)METODY KIEROWANIA SAMOWYCHOWANIEM:

-idealizacja - akceptacja i przyswojenie przez wychowanka określonego ideału lub wzoru osobowego, a następnie wytworzenie motywacji do przekształcenia własnej osobowości zgodnie z akceptowanym wzorem.

-poznanie - ukształtowanie sobie obrazu własnej osoby w kategoriach rozbieżności między cechami pożądanymi i posiadanymi samoocena wstępna. Przeżycie przez wychowania faktu rozbieżności między tym jaki powinien być, a tym jaki jest w rzeczywistości.

-aspiracje - przeżycie przez wychowanka dostatecznie silnej motywacji dokonania określonych zmian we własnej osobowości.

-decyzje samo realizacyjne - ustalenie przez wychowanka programu działań samowychowawczych, czyli określenie zadań i wymagań w stosunku do samego siebie na pewien okres.

-działanie samowychowawcze - podjęcie przez wychowanka treningu w zakresie określonego postępowania, czyli podjęcie systematycznej i kontrolowanej aktywności, zmierzającej do odpowiedniego urobienia swojej świadomości.

-samoocena końcowa - wychowanek wartościuje to co osiągnął w wyniku działań samowychowawczych na tej podstawie ustala dalsze zamierzenia samowychowawcze na miarę osobistych aspiracji.

3. INTELEKTUALIZACJA PROCESU WYCHOWANIA FIZYCZNEGO.

Zestaw IX.

1.SPECYFIKA PRACY Z DZIEWCZĘTAMI W OKRESIE DOJRZEWANIA.

Stopień aktywności ruchowej dziewcząt maleje wraz z wiekiem, najwyraźniej zaznacza się to w okresie pokwitania. Zwiększa się szerokość bioder, następuje przyrost tkanki tłuszczowej. Dziewczęta podczas wysiłku fizycznego osiągają wyższe wartości tętna, ciśnienia. Ponadto obserwuje się wzrost pobudliwości nerwowej, związanej z zaburzeniami hormonalnymi. Znika chęć do ruchu. Głównym zadaniem nauczyciela jest pobudzenie chęci do ruchu. Można to osiągnąć przez:

Należy kształtować estetykę ruchu poprzez:

Cele te można zrealizować za pomocą:

Muzyka jest istotnym elementem, przy niej ćwiczenia są szybciej wykonywane, dokładniej.

Taniec kształci:

W pracy z dziewczętami należy uwzględnić następujące wskazania:

2. PRAKSEOLOGICZNE OGNIWA PROCESU WYCHOWANIA FIZYCZNEGO - DIAGNOZA.

I etap diagnozy-zebranie faktów, ich klasyfikacja, doskonalenie opisu i natężenia cech badanych uczniów, czy środowisko jest pierwszym etapem diagnozy,

II etap diagnozy-dotyczy wyjaśnienia genezy badanych rzeczy i zdarzeń a mianowicie jak powstały, jak się rozwinęły i jaki przyczyny je wywołały.

Etap rozwiniętej diagnozy dotyczy wyjaśnienia znaczenia stwierdzonego faktu z punktu widzenia realizowanych celów.

Etap diagnozowania przewiduje ustalenie fazy rozwoju, w którym znajduje się uczeń czy grupa, klasa.

Etap stanowi prognozę rozwoju, czyli racjonalne przewidywanie, tego co może się stać w określonym wycinku czasu w wyniku określonych działań, a także naturalnych procesów rozwojowych takich jak: wzrastanie, zmienność proporcji ciała, dynamika przyrostu sprawności. Trafna prognoza rozwoju uczniów jest połową sukcesu w pracy dydaktyczno-wychowawczej i zależy nie tyle od intuicji, jak niektórzy sądzą, ile od wiedzy o człowieku i prawach jego rozwoju oraz możliwościach jego kształcenia i wychowania.

3. HOSPITACJA JAKO ELEMENT PROCESU PEDAGOGICZNEGO.

Schemat omawiania lekcji:

-podanie podstawowej informacji o przeprowadzonej lekcji (o klasie),

-własne stanowisko w sprawie tematu lekcji, celów, wykorzystania zasad i metod dydaktycznych (budowa lekcji),

-przebieg lekcji, krótkie omówienie,

-uwagi pozytywne o przeprowadzonej lekcji,

-uwagi krytyczne o przeprowadzonej lekcji,

-wnioski - jak miałby przeprowadzić lekcje jeszcze raz,

-tematyka hospitowanej lekcji.

Przygotowanie lekcji:

-ocena osnowy lekcji pod względem formalnym: staranność graficzna, ilustracje, umiejętność opisu ćwiczeń,

-ocena lekcji pod względem rzeczowym: zgodność założeń i doboru ćwiczeń z programem i usprawnianiem uczniów, celowość, atrakcyjność materiału ćwiczebnego.

Zagadnienia organizacyjne:

-rozpoczęcie i zakończenie lekcji,

-ustawienie uczniów z wykorzystaniem nie ćwiczących,

-wykorzystanie przyborów i przyrządów,

-zorganizowanie ochrony.

Zagadnienia metodyczne:

-metodyka nauczania - stosowana terminologii, sposób objaśnienia, pokaz, egzekwowanie poprawności wykonywanych ćwiczeń,

-gospodarowanie zasobem sił uczniów - stopniowanie wysiłku, dozowanie i natężenie ćwiczeń, zmienności pracy.

Wyniki lekcji:

-wszechstronność pracy,

-rozwijanie cech motorycznych,

-realizowanie zadań dydaktycznych - czego nauczyli się uczniowie podczas lekcji, zachowania się i udział w dyskusji.

-osiągnięcia wychowawcze.

Efekty lekcji:

-postawa prowadzącego - pewność wystąpienie; dykcja; ubiór, wygląd zewnętrzny; takt pedagogiczny,

-udział w dyskusji hospitacyjnej - umiejętność przedstawienia koncepcji lekcji; dobór zadań i sposób ich realizacji; fizjologiczne i psychologiczne uzasadnienie formy i sposobu przeprowadzenia lekcji; umiejętność obrony swojego postępowania pedagogicznego podczas lekcji; kultura zachowania się i udział w dyskusji

Zestaw X.

1.SPECYFIKA WYCHOWANIA FIZYCZNEGO W KL. I - III NA TLE ROZWOJU PSYCHOFIZYCZNEGO I POTRZEB DZIECKA.

Właściwości rozwojowe uczniów 7-10 letnich :

Rozwój fizyczny ucznia 7-10 letniego charakteryzuje się tzw. „mała stabilizacja”. Dzięki poszerzającym się coraz bardziej ogniskom kostnienia kościec mineralizuje się, wzmacnia dodając w rezultacie coraz stabilniejszą postawę przyczepom mięśniowym. Duża ruchliwość dziecka sprawia, że układ ruchowy, a w ślad za tym cały organizm, wzmacnia się, krzepnie, jest bardziej odporny na choroby. Substancja chrzęstna sprawia, że jest on elastyczny, giętki, dlatego też rzadko zdarzają w tym wieku złamania, przyrost wzrostu ciała dziecka rozpoczynającego naukę wynosi około 5 cm rocznie. Sylwetka dziecka szczupła, przy czym górna połowa ciała jest słabiej rozwinięta, klatka piersiowa zapadnięta, odstające łopatki, szczupłe ramiona, mięśnie dziecka stanowią 27,2% masy ciała , gdy osobnika dorosłego 44,2%. Układ krążenia w tym wieku jest coraz sprawniejszy. Mięsień sercowy jest wprawdzie jeszcze słaby, ale swoje braki nadrabia zwiększoną częstotliwością pracy (tętno około 90 ud/minutę), dość duże światło naczyń krwionośnych, niski ciśnienie skurczowe, a także znaczna sprężystość ścianek naczyń, wszystko sprawia, że układ krążenia pracuje w dobrych warunkach. Układ oddychania rozwija się nie przez zwiększenie pojemności tych pęcherzyków. Procesy utleniania u dzieci są żywsze, niż u dorosłych, a organizm potrzebuje znacznie zwiększonych dawek tlenu. W tym wieku dziecko szybko się męczy, ale jeszcze szybciej wypoczywa. System nerwowy dziecka w tym wieku nie funkcjonuje sprawnie .Włókna osiowe tkanek nerwowych są otoczone delikatną warstwą otoczki mielinowej, która powinna spełniać rolę izolatora, ale spełnia ją w sposób daleko niewystarczający. Motoryka charakteryzuje się przewagą procesów pobudzania nad hamowaniem. Bodźce ze świata zewnętrznego wywołują natychmiastową reakcję spontaniczną, często chaotyczną, nie celową, a zatem szkodliwą. Dzieci są na ogół zdolne ruchowo, lubią odwzorowywać ruchy, powtarzać je, ale lubią też tworzyć, eksperymentować, samo wyrażać się za pomocą ruchu i podkreślać swoją indywidualność. Psychikę dziecka charakteryzuje egocentryzm. Charakterystyczną cechą psychiki dziecka jest niemożność dłuższego skupiania uwagi na jednym temacie czy zadaniu ruchowym. W klasie 3 rozwój psychiczny przyjmuje postać bardziej dojrzałą. Stałe przyrosty wysokości i ciężaru ciała, dalszy proces mineralizacji kośćca, wzmocnienie mięśni oraz połączeń kostno stawowych, wszystko to sprawia, że organizm krzepnie, wzrasta siła wytrzymałość i ogólna sprawność fizyczna 9-10-latka. Manifestuje się to w coraz większe chęci zajmowania godnego miejsca w grupie, porównania swoich sił z innymi. Obserwujemy też w tym wieku tak znaczne zróżnicowanie między płciowe (dymorfizm), że wielu pedagogów uznaje, że jest to wiek wymagający rozdzielenia dziewczyn od chłopców w osobne grupy na zajęciach wychowania fizycznego. Ogólnie wiek 9-10 lat charakteryzuje się wielkimi możliwościami w zakresie rozwijania sprawności fizycznej i uzdolnień ruchowych, dużą odpornością na choroby oraz harmonią rozwoju psychofizycznego.

2. KRYTERIA OCENY, SAMOOCENY UCZNIA Z WYCHOWANIA FIZYCZNEGO.

Bardzo wnikliwa analiza zarówno pedagogiczna jak i psychologiczna spowodowała, że samokontrola i samoocena są bardzo ciekawym i jednocześnie skutecznymi formami pracy pedagogicznej.

Samowychowanie - jest swoistym treningiem świadomego kierowania przez jednostkę własnym postępowaniem i rozwojem. Jest ono zawsze wynikiem i wyższym etapem wcześniejszych wpływów wychowawczych i socjologicznych. Samowychowanie jest procesem kierowanym przez wychowawcę, a jego istotę stanowią inspiracje, organizacja i kierowanie procesem samowychowawczym swoich wychowanków. Występuje to przez realizację poszczególnych etapów wychowania:

  1. Idealizacja-akceptacja i przyswajanie przez wychowanka określonego ideału lub wzoru osobowego, a następnie wytworzenie motywacji do przekształcania własnej osobowości zgodnie z akceptowanym wzorem.

  2. Poznanie - ukształtowanie sobie obrazu własnej osobowości w kategoriach rozbieżności między cechami pożądanymi a posiadanymi.

  3. Samoocena wstępna - przeżycie przez wychowanka faktu rozbieżności między tym jaki powinien być, a jaki jest w rzeczywistości.

  4. Aspiracja perspektywiczna - przeżycie przez wychowanka dostatecznie silnej motywacji oraz dokonanie określonych zmian we własnej osobowości.

  5. Decyzje samo realizacyjne - ustalenie przez wychowanka programu działań samowychowawczych, czyli określenie zadań i wymagań w stosunku do samego siebie na pewien okres.

  6. Działanie samowychowawcze - podjęcie przez wychowanka treningu w zakresie określonego postępowania, czyli podjęcie systematycznej i kontrolowanej aktywności zmierzającej do odpowiedniego urabiania swojej osobowości.

  7. Samoocena końcowa - wychowanek wartościuje to co osiągnął w wyniku działań samowychowawczych i na tej podstawie ustala dalsze zamierzenia samowychowawcze na miarę własnych aspiracji.

Ocenianie - w programie nauczania podkreśla się, aby przy wystawianiu stopni nauczyciel brał pod uwagę postępy w usprawnianiu ucznia, jego stosunek do zajęć, systematyczność pracy itd. Grabowski wskazuje na dostosowanie metody oceny ucznia do poszczególnych etapów nauczania:

Nowy program kultury fizycznej zakładał niezależnie od klasy kontrole ocen w 3 działach programowych:

Oceniać należy tak, aby ocena była:

-jawna, sprawiedliwa, rzetelna, trafna, zindywidualizowana, porównywalna, opłacalna racjonalna.

Rodzaje ocen:

-aktualistyczna,

-dyspozycjonalna,

-etapowa,

-końcowa,

-ogólna,

-szczegółowa,

-subiektywna,

-obiektywna.

KRYTERIA OCEN:

6 - cel -ocena wybitna uczeń spełnia wymagania na bardzo dobry, uczestniczy w życiu sportowym w szkole, reprezentuje szkołę na zewnątrz,

5- bdb - całkowicie opanował materiał programowy, wysoka sprawność fizyczna, wysokie umiejętności ruchowe, znajomość aktualnych przepisów, szeroka wiedza w zakresie kultury fizycznej, doskonalenie swojej sprawności motorycznej, nienaganna postawa, zaangażowanie i stosunek do wychowania fizycznego, udział w zajęciach SKS/UKS,

4 - db - w zasadzie opanował materiał programowy, dobra sprawność fizyczna, drobne błędy techniczne w umiejętnościach ruchowych, dobry poziom wiadomości, dobra postawa społeczna i stosunek do wychowania fizycznego, nie bierze udziału w zajęciach pozalekcyjnych,

3 - dst - nie w pełni opanował materiał programowy, przeciętna sprawność fizyczna, błędy techniczne w umiejętnościach ruchowych, małe postępy w usprawnianiu motorycznym, słaby poziom wiedzy i umiejętności wykorzystania jej w praktyce, słaba postawa w stosunku do kultury fizycznej,

2 - mier - ocena dopuszczająca - uczeń nie opanował materiału, mało sprawny fizycznie, duże błędy techniczne, małe wiadomości, bardzo małe postępy w usprawnianiu się, niechętny stosunek do lekcji,

1 - ndst - nie spełnia wymagań stawianych przez program, bardzo niska sprawność fizyczna, rażące błędy techniczne, brak wiedzy, lekceważący stosunek do lekcji.

FUNKCJE OCENY:

Dydaktyczna - wiąże się z potrzebą stałego informowania nauczyciela i ucznia o stopniu realizacji celów wytyczonych przez program nauczania.

Wychowawcza - zakłada wpływ oceny na aktywność ucznia, jego motywację do uczenia się, poznania własnej sprawności.

Społeczna - czynnik kształtujący wzajemny stosunek między jednostką a zespołem klasowym. Ma ułatwić uczniowi wybór właściwego kierunku studiów i zawodu.

3. FUNKCJE ĆWICZEŃ ŚRÓDLEKCYJNYCH I MIĘDZY LEKCYJNYCH.

Rola ćwiczeń śródlekcyjnych:

Zbyt ciężka praca umysłowa ucznia osłabia sprawność umysłu, dziecko przybiera niedbałą postawę, garbi się.

ROLA:

-zrelaksowanie uczniów-przeciwdziałanie skutkom znużenia,

-odprężenie nerwowo-psychiczne,

-ożywienie wegetatywne oraz zmysłów, pobudzenie układu krążenia i oddychania,

-skorygować postawę ciała,

-wyrobienie trwałego nawyku stosowania aktywnego wypoczynku w toku pracy umysłowej, nauki w szkole, w domu,

-mobilizacja uczniów do pracy i podnoszenia efektów lekcji.

Przerwy na przeprowadzenie tych ćwiczeń powinny trwać 3-4 minuty. Ćwiczenia prowadzi się w klasie przy otwartych oknach bez względu na porę roku. Należy uwzględniać takie ćwiczenia, które uaktywniają narządy ruchu ukierunkowane na skutek jednostronnej pozycji ucznia. Ważną rolę odgrywa muzyka. Ćwiczenia muszą być łatwe i jednocześnie atrakcyjne. Ćwiczenia nie tylko są dla klas młodszych, ale też dla starszych.

KIEDY STOSOWAĆ:

-zmęczenie uczniów,

-spadek percepcji,

-rozmowa, wiercenie się uczniów,

-oznaki niepokoju lub apatii,

-klasy I-II metoda zabawowo-naśladowcza,

-kl. III metoda zadaniowa.

Zestaw XI.

1. ROZWÓJ MOTORYCZNY MŁODZIEŻY SZKÓŁ PONADPODSTAWOWYCH.

a)Szybkość - stopniowe jej narastanie pomiędzy 8 - 10 rokiem życia, jednak tempo tego zwiększania jest nierównomierne. U chłopców duży przyrost występuje do 15 roku życia, u dziewcząt są one coraz mniejsze już pomiędzy11 - 15 rokiem życia. Rozwój tej cechy kończy się u chłopców w 18 roku życia, a u dziewcząt w 15 roku życia. Najlepsze wyniki biegowe na 60m uzyskują dziewczęta 13 - 14 lat, chłopcy 15 - 17 lat. Potem wyniki te utrzymują się przez pewien czas, a następnie się pogarszają.

b) Siła - gwałtowny przyrost u chłopców 13-14 lat oraz 14-15 lat. Potem następuje zmniejszenie się wartości bezwzględnych, wartości maksymalnie osiągane są między 25 - 30 rokiem życia. U dziewcząt duże przyrosty 13-14 rok życia, a następnie następuje regres tej cechy i w zasadzie kończy się w okresie pobytu w szkole średniej.

c) Wytrzymałość - zdolność do długotrwałego wykonywania jakiejkolwiek pracy bez obciążenia. Tempo rozwoju tej cechy u chłopców jest słabsze, u dziewcząt następuje regres. W zakresie wytrzymałości stwierdza się różne warianty: indywidualne, spowodowane różnym poziomem rozwoju fizycznego, stanem układu nerwowego, sprawnością czynnościową układu oddechowego i sercowo naczyniowego. U dziewcząt po 14 roku życia rozwija się powoli a punkt szczytowy osiąga w 16 roku życia.

d) Zwinność - jest to zdolność opanowywania nowych ruchów, zdolność szybkiego dostosowania działalności ruchowych do wymagań zmieniających się warunków. Najwyższa zwinność 9 rok życia u chłopców, potem obniżenie 13 - 14 rok życia, wyrównany poziom utrzymuje się do 17-18 roku życia, ale jest nieco niższy. U dziewcząt największy regres w 13-14 roku życia, max zwinność 16 rok życia, po czym następuje niewielkie zmniejszenie zwinności.

e) Moc - u chłopców wzrasta od 13 roku życia i uzyskuje największe wartości pomiędzy15 rokiem życia, następnie wartości bezwzględne tej cechy maleją. U dziewcząt największe przyrosty w wieku 10 lat, a mniejsze między 18-19 rokiem życia.

2. STRUKTURA PROGRAMU KULTURY FIZYCZNEJ 8 - LETNIEJ SZKOŁY.

3. CZYNNOŚCI PRZYGOTOWAWCZE NAUCZYCIELA WYCHOWANIA FIZYCZNEGO DO ZAJĘĆ RUCHOWYCH.

To takie działanie, którego celem jest zapewnienie pomyślnych warunków pozwalających na realizację zadania. Punktem wyjścia jest wprowadzenie optymalnego nastroju dla podjęcia zadań lekcji. Można go wywołać przez zabawę ze śpiewem, ćwiczenia przy muzyce, znane kroki czy figury taneczne. Uczeń angażuje się emocjonalnie. Istotny jest nastrój nauczyciela, który udziela się uczniom. Do czynności przygotowawczych należy zaliczyć jeszcze przygotowanie z uczniami środków dydaktycznych oraz operowanie formami organizacyjnymi, podział uczniów, czynności motywujące, czynności informujące, czynności naprowadzające, czynności korygujące i alternatywne.

Zestaw XII.

1. MIEJSCE I ROLA WYCHOWANIA FIZYCZNEGO W STRUKTURZE WYCHOWANIA OGÓLNEGO.

2. FORMY ORGANIZACYJNE W LEKCJI WYCHOWANIA FIZYCZNEGO.

3. PROSPEKCJA.

Zestaw XIII.

1. WSPÓŁDZIAŁANIE NAUCZYCIELA WYCHOWANIA FIZYCZNEGO Z RODZINĄ.

2. SYSTEMATYKA METOD - OMÓW METODY WPŁYWU SYTUACYJNEGO.

3. OCENA I SAMOOCENA ROZWOJU FIZYCZNEGO DZIECI I MŁODZIEŻY.

Zestaw XIV.

1. OCENA I SAMOOCENA SPRAWNOŚCI FIZYCZNEJ - METODY.

2. OMÓW METODY REALIZACJI ZADAŃ RUCHOWYCH - SCHARAKTERYZUJ GRUPĘ METOD AKTYWIZUJĄCYCH.

3. ZADANIA ZWIĄZANE Z REALIZACJĄ PROGRAMU KULTURY FIZYCZNEJ W SZKOLE PODSTAWOWEJ.

Zestaw XV.

1. STRUKTURA LEKCJI WYCHOWANIA FIZYCZNEGO.

2. NOWOCZESNE TENDENCJE W PROCESIE SZKOLNEGO WYCHOWANIA FIZYCZNEGO - HUMANIZACJA.

3. SPECYFIKA PRACY NAUCZYCIELA WYCHOWANIA FIZYCZNEGO Z MŁODZIEŻĄ W OKRESIE DOJRZEWANIA.

Zestaw XVI.

1. METODY REALIZACJI ZADAŃ RUCHOWYCH - GRUPA METOD ODTWÓRCZYCH.

2.WYCHOWANIE FIZYCZNE W OKRESIE WCZESNOSZKOLNYM /KL. I-III/ NA TLE ZAŁOŻEŃ PROGRAMOWYCH.

3. ROLA NAUCZYCIELA WYCHOWANIA FIZYCZNEGO WE WSPÓŁCZESNEJ SZKOLE I ŚRODOWISKU.

A) DYDAKTYK - NOWATOR - jest twórczy w swojej pracy, stale doskonali swoją osobowość głównie przez samokształcenie, najwięcej czasu poświęca dzieciom najmniej sprawnym, na zajęciach pozalekcyjnych poświęca swój czas uczniom utalentowanym.

B) OPIEKUN - WYCHOWAWCA -jest doradcą, przyjacielem dzieci i młodzieży, dużo czasu poświęca dzieciom słabym, prezentuje moralną postawę, jest sprawiedliwy, życzliwy i pogodny.

C) ŻYWY WZÓR KF. - dba o utrzymanie wysokiej sprawności fizycznej, wartości KF prezentuje w środowisku i rodzinie.

C) ANIMATOR WYCHOWANIA ZDROWOTNEGO - wzór postępowania zgodnego z zasadami wychowania zdrowotnego.

D) ORGANIZATOR- wychowanie do rekreacji, sportu szkolnego, własnego warsztatu pracy pedagogicznej, pełnoprawnego członka rady pedagogicznej, współpracy z domem rodzinnym, organizator turystyki.

Zestaw XVII.

1. ZALECENIA PEDAGOGICZNE.

Osiągnięcie wyników nauczania możliwe jest, gdy uczniowie są zdyscyplinowani, jeżeli opiera się ono na ich świadomości i jeśli zajęcia dają im zadowolenie. Nauczyciel musi wiedzieć na czym polega właściwość uwagi ucznia , sposób jej powstawania, myślenia , emocje, wola, charakter, czyli na czym polegają psychiczne właściwości wychowanka, znajomość psychiki ucznia pomoże kształcić wolę, pamięć, dodatnie cechy charakteru. Wiedza psychologiczna o młodzieży jest nauczycielowi do codziennej pracy konieczna, aby mógł skutecznie stosować właściwe metody dydaktyczne i wychowawcze dla celów selekcyjnych np. w sporcie. Nauczyciel ma do czynienia z poszczególnymi uczniami, ale nie z abstrakcyjnymi jednostkami, musi ich widzieć na tle zespołu, a także we wzajemnych związkach z innymi jego członkami. Trzeba znać kształtujące się w zespole stosunki między osobnicze, nawiązujące się sympatie, koleżeństwo, przyjaźnie i uznania, a także wybuchające wzajemne niechęci i antypatie. Trzeba orientować się w nieformalnej strukturze zespołu. Struktura ta bowiem warunkuje w niemałym stopniu zachowania się poszczególnych jednostek, decyduje często o ich samopoczuciu oraz przejawia się w rezultacie ich wydajność sportowa. Od tego zależy dobór dyscyplin, zachowanie proporcji między nimi, ważne dla praktyki jest ujednolicenie kryteriów sprawności. Kiedy nauczyciel pragnący kształtować racjonalne podstawowe cechy motoryczne musi zdawać sobie sprawę, jak one się kształtują w osobniczym rozwoju jego wychowanków, a w związku z tym będzie mógł organizować jednorodne pod względem sprawności fizycznej grupy ćwiczeń.

2. METODY REALIZACJI ZADAŃ RUCHOWYCH - GRUPA METOD TWÓRCZYCH.

3. PROCES WYCHOWANIA FIZYCZNEGO - POJĘCIE, KRĘGI.

Zestaw XVIII.

1. NOWOCZESNOŚĆ W PROGRAMACH WYCHOWANIA FIZYCZNEGO W KL. I-III.

2. MIEJSCE, CELA I ZADANIA WYCHOWANIA FIZYCZNEGO WE WSPÓŁCZESNEJ SZKOLE.

3. PROGRAM KULTUTY FIZYCZNEJ W ŚRODOWISKU ZAWODOWYM - STRUKTURA, CELE I INTERPRETACJA.

Zestaw XIX.

1. INTERPRETACJA PROGRAMÓW ZASADNICZEJ SZKOŁY ZAWODOWEJ I TECHNIKUNM.

2. STRUKTURA PROGRAMU KULTURY FIZYCZNEJ W L.O.

3. INTERPRETACJA PROGRAMÓW LICEUM ZAWODOWEGO I OGÓLNOKSZTAŁCĄCEGO.

Zestaw XX.

1. SPECYFIKACJA WYCHOWANIA FIZYCZNEGO W SZKOLNICTWIE ZAWODOWYM.

2. NOWOCZESNE TENDENCJE W PROCESIE SZKOLNEGO WYCHOWANIA FIZYCZNEGO - SZKOŁA ŚRODOWISKOWA.

3. PROGRAM KULTURY FIZYCZNEJ W LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄCYM.

4. Literatura przedmiotu.

S. Strzyżewski- „Proces kształcenia i wychowania w kulturze fizycznej”

T. Maszczak- „Metodyka wychowania fizycznego” DSK Wa-wa AWF

17


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Metodyka -ściąga 3 strony, AWF, Metodyka wf
Ściąga52 pytania, AWF, Metodyka wf
Konspekt Nauka rzutu z wyskoku dla AWF(1), Metodyka WF (AWF)
Program autorski z wychowania fizycznego, AWF, Metodyka wf
cd. ściągi z metodyki, AWF, Metodyka wf
metodyka Wf egz1, Awf WSZYSTKIE MATERIALY
Spis tresci- 80pyt, AWF, Metodyka wf
metodyka WF ćwiczenia - semestr III, Wychowanie fizyczne (hasł awf)
formy organizacyjne - materiały sem 5, Metodyka WF (AWF)
Metodyka-27 pytań, AWF, Metodyka wf
Ściąga 80 pytań, AWF, Metodyka wf
Program autorski dlagimnzajum, AWF, Metodyka wf
Ocena z wychowania fizycznego, AWF, Metodyka wf
Metody wychowania fizycznego, AWF, Metodyka wf
Osnowa-siatkówka-zbicie-dynamiczne, Metodyka WF (AWF)

więcej podobnych podstron