Autyzm to rozległym zaburzeniem rozwojowym, które staje się widoczne w ciągu pierwszych 30-tu miesięcy życia. Jest on wyjątkowo trudny do zdiagnozowania, ponieważ ma bardzo zróżnicowany charakter i występuje pod wieloma postaciami. Objawy są w różnym stopniu nasilone oraz różna jest dynamika zmian. Autyzm- wpływa na podstawowe ludzkie właściwości: proces socjalizacji i złożone porozumienie się. Zazwyczaj to rodzice dziecka autystycznego, są pierwszymi osobami, które zauważają, że rozwój dziecka odbiega znacznie od prawidłowej normy. Dzieci z autyzmem cechuje: brak reagowania na ludzi, nie przytulają się we wczesnych miesiącach życia, maja obsesyjną potrzebę nie zmienności w otoczeniu, często występują u nich zachowania autostymulacyjne (takie jak bujanie się, kręcenie w kółko, machanie rękami) i zachowania autodestrukcyjne (takie jak walenie głową, uderzanie się w ręce i gryzienie się) woli rzeczy od ludzi. Jest zawsze samotne, zamknięte w sobie, nie nawiązują kontaktu wzrokowego z innymi ludźmi, powtarzanie słów i naśladowanie ruchów, brak używania gestów. Po raz pierwszy autyzm opisał Kannner. Według niego podstawową i wyróżniającą cechą autyzmu jest „niezdolność dziecka do nawiązywania normalnych relacji z ludźmi, ujawniająca się od początku życia.” Przykładem dziecka z tego rodzaju zaburzeniem jest Chuck, który posiada cechy charakterystyczne dla autyzmu:

„Chuck był ładnym 5-latkiem, średniego wzrostu i wagi, ale wydawało się, że w ogóle nie słyszy ani nie reaguje na innych ludzi. Jego rodzice myśleli na początku, że jest głuchy lub, że ma poważnie upośledzony słuch. Dorośli mogli wchodzić i wychodzić z jego pokoju, do pokoju, a on nie dawał żadnego sygnału, ze zdaje sobie sprawę z ich obecności. Kiedy ktoś zwracał się do niego bezpośrednio po imieniu, Chuck nie odpowiadał. Dorośli musieli zwykle poklepać go po ramieniu, aby okazał najmniejsza oznakę zwrócenia na nich uwagę. Chuck silnie reagował na zmianę w otoczeniu, na przykład przesunięte krzesło, aby zrobić miejsce przy stole kuchennym, Chuck wybuchnął rozdrażnieniem. Przestawienie mebli w salonie czy wstawienie nowego regału na książki denerwowało go, ale nadal nie był skłonny inicjować żadnej formy porozumienia się. Nawet w zabawie w jego zachowaniu było cos dziwnego. Gdy bawił się sam, był tym ogromnie pochłonięty. Kiedyś zdarzyło się, że bawi się zepsutym kontaktem nawet 30 minut.”

Zasady jakimi powinien kierować się każdy terapeuta w pracy z dzieckiem autystycznym- opracowane przez V. Axline:

• Istotną rolę w wychowaniu dziecka autystycznego zajmuje postawa nauczyciela, który powinien cechować się ufnością, wiarą w zdolności ucznia i zaufaniem. Taka postawa pomaga w nawiązywaniu więzi miedzy tymi osobami,

• Całkowita akceptacja dziecka - takiego jakim ono jest,

• Wytworzenie atmosfery swobody, zapewnienie dziecku wyrażenia swoich uczuć,

• Rozpoznawanie i odzwierciedlenie uczuć przez terapeutę,

• Szanowanie dziecka- nauczyciel traktuje dziecko jako zdolne do rozwiązania własnych problemów i za to odpowiedzialne,

• Dziecko kieruje przebiegiem spotkań - „podążanie za dzieckiem”. Terapeuta przyjmuje propozycję zabawy, naśladuje jego ruchy i akceptuje, że dziecko może odrzucić przez niego proponowaną zabawę.

• Terapeuta nie przyspiesza terapii

• Przypisywanie dużego znaczenia do określonych reguł (dziecku nie wolno niczego niszczyć, atakowanie innych osób, terapeuta nie może narażać dziecka na niebezpieczeństwo),

Dobrą sprawą jest zastosowanie u dzieci autystycznych metody „nagród i kar”. Aby dziecko mogło nauczyć się skomplikowanych umiejętności, których wcześniej nie mogło sobie przyswoić. Przez wdrażanie drobnymi kroczkami i wzmacnianie drobnego posunięcia nagrodami. Natomiast kary mobilizują do odrobienia poniesionych strat poprzez dobre zachowanie. W ten sposób uczy dzieci współdziałania w społeczeństwie tak odległych dla dzieci autystycznych. Jednak ważną sprawą jest tutaj konsekwencja, ponieważ oszustwo to pojęcie nieznane dzieciom autystycznym

W ostatnich latach badania wykazały że głównym czynnikiem wpływającym na powstawanie zaburzeń (autyzmu) może mieć zatrucie organizmu toksynami - głównie rtęcią. Odkrycie to daje nowe możliwości leczenia a także nadzieję na skuteczną terapię i w ostateczności na wyleczenie z tej choroby. Badania ciągle trwają i na dzień dzisiejszy nie ma jednoznacznej odpowiedzi czy autyzm jest uleczalny (tak jak nie ma jednoznacznej definicji autyzmu) ale na pewno pojawiła się możliwość, która daje dużą szansę na końcowy sukces. Celem referatu nie będzie więc, próba odpowiedzenia na pytanie czy autyzm jest i czy będzie uleczalny. Zadaniem tego referatu jest przedstawienie metody, która naszym zdaniem daje największe możliwości wyleczenia. W pierwszej części referatu przedstawiliśmy ogólna definicję autyzmu, podział oraz objawy. Druga zasadnicza część to historia badań nad zakażeniem przez toksyny organizmu powodujące objawy autystyczne, dowody zatrucia, testy na wykrycie zakażenia oraz najczęstsze sposoby zatrucia rtęcią. Ostatnim rozdziałem naszego referatu będzie przedstawienie form leczenia - Detoksyfikacja.

Autyzm jest zaburzeniem rozwojowym, które najczęściej ujawnia się w ciągu pierwszych trzech lat życia jako rezultat zaburzenia neurologicznego, które oddziałuje na funkcje pracy mózgu. Wyróżniamy następujące rodzaje zaburzeń

1. ZABURZENIE AUTYSTYCZNE /zwane inaczej autyzmem wczesno dziecięcym, wczesnym autyzmem dziecięcym, autyzmem kannerowskim lub autystycznym syndromem/
2. ZESPÓŁ RETTA
3. DZIECIĘCY ZESPÓŁ DEZINTEGRACYJNY (zaburzenie to określa się również jako zespół Hellera, „dementia infantilis” lub psychozę dezintegracyjną).
4. ZESPÓŁ ASPERGERA
5. ROZLEGŁE (wzgl. GŁĘBOKIE) ZABURZENIA ROZWOJU NIE WYSZCZEGÓLNIONE W ŻADEN INNY SPOSÓB (PDD-NOS), łącznie z AUTYZMEM ATYPOWYM..

Wszystkie dzieci dotknięte tą chorobą charakteryzuje wycofanie się z kontaktów społecznych, brak akceptacji zmian w otoczeniu, skłonność do powtarzania pewnych czynności i zachowań.

Wyróżnia się trzy kategorie syndromów autyzmu:

1. zaburzenia stosunków społecznych:

- zaburzenie zachowań niewerbalnych,

- brak kontaktów rówieśniczych,

- brak potrzeby dzielenia się przeżyciami z innymi ludźmi,

- brak społecznej lub emocjonalnej wymiany;

2. jakościowe zaburzenia komunikacji w kontaktach z innymi:

- upośledzona lub niewykształcona mowa,

- stereotypowe powtarzanie wyrazów (echolalie),

- brak spontanicznych umiejętności językowych, charakterystycznych dla danego poziomu rozwoju;

 3. ograniczone i stereotypowe wzorce zachowań:

- powtarzanie jednego lub kilku wzorców zainteresowań, odbiegających od normy przyjętej dla danego wieku rozwojowego,

- przywiązanie do rytuałów, zwyczajów,

- powtarzanie pewnych sekwencji ruchowych,

- uporczywe zajmowanie się tylko przedmiotami z pominięciem ludzi.

Teoretyczne wyjaśnienie autyzmu sięga od przyczyn organicznych uszkodzeń mózgu poprzez przyczyny metaboliczne, biochemiczne oraz związane z genetyką, aż do przyczyn psychogennych. Uszkodzenia centralnego układu nerwowego mogą być następstwem występujących podczas porodu defektów. W ostatnich latach pojawiło się wiele kontrowersji dotyczących ewentualnej roli rtęci jako czynnika powodującego obecną światową epidemię autyzmu.

Porównanie symptomów zakażenia rtęcią i symptomów autyzmu.

W ciągu ostatnich kilkunastu lat gromadzonych jest coraz więcej klinicznych i naukowych dowodów na to, że większość dzieci z autyzmem cierpi z powodu zatrucia rtęcią/metalami. Ponadto, istnieje wiele raportów lekarzy i rodziców, zgodnie, z którymi usuniecie rtęci i innych toksycznych metali może być bardzo korzystne dla dzieci z autyzmem, prowadząc czasem do dużej redukcji autystycznych symptomów. Rtęć jest ekstremalnie toksyczną substancją i nawet bardzo niskie ilości rtęci (nanomolowe) mogą wywołać uszkodzenia neurologiczne i inne uszkodzenia. Rtęć uważana jest za toksynę rozwojową. Symptomy obserwowane u potomstwa matek zatrutych rtęcią są przede wszystkim pochodzenia neurologicznego i ich zakres sięga od opóźnień w rozwoju motorycznym i językowym do poważnego uszkodzenia mózgu. Dziecko może urodzić się wyglądając jak normalne dziecko, lecz później pojawią się efekty zatrucia, począwszy od tego, że dziecko wolniej osiąga różne stopnie rozwoju, takie jak wiek, w którym stawia pierwsze kroki i wiek, w którym mówi, aż do poważniejszych skutków obejmujących uszkodzenie mózgu z opóźnieniem umysłowym, niską koordynacją i niezdolnością do poruszania się. Inne poważne objawy obserwowane u dzieci, których matki zostały zatrute bardzo dużą ilością rtęci w czasie ciąży obejmują ślepotę, mimowolne skurcze mięsni i napady padaczkowe, słabość mięsni i niezdolność mówienia. Należy jednak pamiętać, że surowość tych objawów zależy od poziomu zatrucia rtęcią i czasu zatrucia. Powyższy opis jest uderzająco podobne do symptomów autyzmu.
Limity dopuszczalnego totalnego wchłaniania rtęci jest następujący:

Agencja Ochrony Środowiska (EPA) 0.1 mikrogramów rtęci /kg dziennie,

Agencja d.s. Substancji Toksycznych i Rejestrowania Chorób (ATSDR) 0.3 mikrogramów rtęci/ kg dziennie, Administracja Żywności i Leków (FDA) 0.4 mikrogramów rtęci /kg dziennie. Więc dla dorosłego ważącego 70kg totalne bezpieczna ilość rtęci, która może wchłonąć wynosiłaby 7-28 mikrogramów dziennie. Czas kontaktu z rtęcią jest również istotnym czynnikiem determinującym toksyczność. Np. rozwijający się płód jest 5- 10 razy bardziej wrażliwy na rtęć. Ponadto ludzki mózg rozwija się i dojrzewa w ogromnym tempie w pierwszym roku życia. Wiadomo, że rtęć ingeruje w te mechanizmy wzrostu.
Kontakty z rtęcią, które następują w tych krytycznych "oknach rozwoju" są bardziej szkodliwe.
Istniej wielkie zróżnicowanie we wrażliwości różnych osób na rtęć i kompozycja genetyczna, wiek, płeć i stan zdrowia wpływają na tę wrażliwość. U dorosłych stwierdzono istnienie 78 typów wrażliwości, a u niemowląt to zróżnicowanie może sięgać 10 tysięcy typów. Metabolizm i wydzielanie również są ogromnie zróżnicowane. Z badań nad zwierzętami wynika, że młode zwierzątka nie wydzielają rtęci dopóki nie zostaną odstawione od piersi, a dieta mleczna podwyższa żołądkowo-jelitowe wchłanianie rtęci. Odpowiednia produkcja żółci jest także niezbędna dla wydzielania i  często jest ona nieodpowiednia u noworodków. Flora jelitowa odgrywa rolę w rozbijaniu rtęci w celu jej wydzielenia, dlatego używanie antybiotyków spowoduje zmniejszone wydzielanie. Stres i choroba zmniejszają poziomy glutationu , co także redukuje wydzielanie.

Przełomowy raport opublikowany w  roku 2001 podaje, że wszystkie kryteria diagnostyczne niezbędne do zdiagnozowania autyzmu są również obecne w przypadkach zatrucia rtęcią. Dla przykładu: zatrucie związkami rtęci objawia się głównie w Centralnym Ośrodku Nerwowym ,jakkolwiek system odpornościowy i układ trawienny są również często uszkodzone. Takie same nieprawidłowości w wymienionych systemach znajduje się u dzieci z autyzmem. Rtęć powoduje trwale uszkodzenia przez wiązanie się z siarką, co wywołuje powszechną dysfunkcję enzymów, mechanizmu transportu i strukturalnych białek .Dlatego objawy kliniczne obejmują wiele układów z zróżnicowanymi objawami i ich nasileniem. To samo jest prawdą w przypadku autyzmu. Podatność na uszkodzenie rtęcią wydaje się mieć powiązanie genetyczne, chłopcy wydają się być nim bardziej dotknięci. Udokumentowane jest, że autyzm występuje częściej u chłopców niż dziewczynek, stosunek ten w przybliżeniu wynosi 4:1. ·Zatrucie rtęcią powoduje deficyty w mowie i słuchu, włącznie z trudnościami w wymowie i rozumieniem mowy. Jednym z głównych objawów jest opóźnienie w mowie receptywnej i ekspresywnej.

Zaburzenia sensoryczne ,w tym drętwienie ust, dłoni, stóp, wrażliwość na głośne dźwięki, awersja na dotyk, podwyższona lub obniżona wrażliwość na ból są częstymi objawami zatrucia  rtęcią. Wystawienie na działanie rtęci powoduje zaburzenia w procesie poznawczym, trudności w myśleniu abstrakcyjnym i wykonywaniu złożonych poleceń, wyłączenie z zachowań społecznych, niepokój, oraz zachowania obsesyjno- kompulsywne. Te same symptomy są także dobrze udokumentowane u dzieci autystycznych.

Rtęć zaburza funkcjonowanie takich neuroprzekaźników jak :serotonina, dopamina, glutaminian, acetylocholina. Takie same nieprawidłowości znaleziono u dzieci cierpiących na autyzm. Rtęć w mózgu atakuje komórki Purkiniego ,warstwę ziarnistą móżdżku oraz ciało migdałowate (amygdala) i hipokamp, podczas gdy inne obszary mózgu pozostają nienaruszone. Taki sam model patologii znaleziono w mózgach autystyków.
Zatrucie rtęcią może powodować zaburzenia przewodu pokarmowego i hamować prawidłową funkcję enzymów i peptydów. U wielu dzieci z autyzmem dochodzi do problemów ze strony układu pokarmowego i trudności w trawieniu nabiału, pszenicy i innych zbóż.

Sumując, raport dotyczący  powiązania zatrucia rtęcią i autyzmu wykazuje, że wszystkie podawane w literaturze symptomy charakterystyczne dla autyzmu są także podawane w literaturze traktującej  o zatruciach rtęcią i vice versa. Wydaje się bardzo prawdopodobne, że niektórym z dzieci cierpiących na zatrucie rtęcią przyznano by diagnozę "autyzm”, co po prostu oznacza etykietkę wskazującą ,że mają one zaburzenia komunikacyjno (behawioralno) społeczne nieznanej przyczyny. Zatrucie rtęcią wydaje się być prawdopodobną przyczyną wielu przypadków autyzmu

Dowody zatrucia rtęcią - Istnieją rozlegle dowody na to, że wiele dzieci z autyzmem cierpi z powodu zatrucia rtęcią. Dzieci z autyzmem mają niski poziom glutationu i cysteiny (prekursor glutationu), które są główną ścieżką usuwania toksycznych metali, takich jak rtęć. Prawidłowo rtęć wydzielana jest z organizmu łącząc się z glutationem, następnie zostaje wydzielona wraz z żółcią do jelita cienkiego. Badanie wykazało, że badane młode małpy miały znacznie niższy poziom glutationu niż małpy dorosłe, poziom glutationu korelował blisko z ich zdolnością wydzielania rtęci. Wydaje się to tez mieć miejsce w przypadku dzieci, oznaczałoby to, że w ciągu pierwszych 6 miesięcy życia niemowlęta prawie w ogóle nie pozbywają się rtęci. Osiągniecie pełnej produkcji glutationu przez organizm ludzki zajmuje prawdopodobnie kilka lat. Przeprowadzono badania, które zgodnie wskazują na niski poziom cysteiny u dzieci autystycznych. Cysteina jest prekursorem glutationu i niski jej poziom będzie w rezultacie powodować niski poziom glutationu. Zmierzono również poziou glutationu w osoczu krwi, badania wykazały że o 50% niższe wartości u altystów w porównaniu do dobranej wiekiem grupy kontrolnej. Jedno z tych badan (James et al) mierzyło utlenianie glutationu, wykazało ono, że dzieci z autyzmem wykazują wyższy stosunek utlenionego glutationu (nieaktywnego),prawdopodobnie ze względu na stres generowany przez utlenienie.

Testy na wykrycie zatrucia rtęcią - Istnieje wiele testów, które można wziąć pod uwagę, aby wykryć ewentualne zatrucie rtęcią. Testy prowokujące i testy na przeciwciała wydają się być najlepszymi metodami, lecz czasami potrzeba wielu cykli  terapii detoksyfikującej zanim nastąpi istotne wydzielanie rtęci/metali. Krew, włosy i nie sprowokowany mocz (tj. bez podania środka chelatującego) ogólnie NIE są dobrymi metodami testowania zatrucia rtęcią, ponieważ rtęć i inne metale mają jedynie krótki okres połowicznego zaniku we krwi. Włosy i mocz natomiast stanowią miernik wydalania przez organizm toksycznych metali, na który wpływa zarówno toksyczne obciążenie organizmu  jak i poziom glutationu (który kontroluje wydalanie). Włosy rosną z prędkością około jednego cala przez 1-2 miesiące, wiec długość włosów określa okres badanego czasu.  Mocz jest miernikiem niedawnego zatrucia, najczęściej w ciągu ostatnich kilku dni.  Poziomy glutationu są często niskie w autyzmie, co prowadzi do niskiej zdolności wydalania, więc obniżony poziom glutationu może maskować/ukrywać wysokie toksyczne obciążenie organizmu.

Najbardziej rozstrzygającą metodą testowania zatrucia rtęcią/metalami jest podawanie czynników detoksyfikujacych, po którym zbiera się mocz lub stolec, w zależności od metody wydzielania.
Taki test daje dwie ważne informacje :

1) metal był obecny w organizmie  i  2) detoksyfikacja może usunąć ten metal.  
Jednym ważnym ograniczeniem tych testów jest fakt, że skala normalnych wyników dla moczu i stolca najczęściej związana jest z wynikami osób, które nie biorą czynnika detoksyfikujacego, więc nawet normalna osoba mogłaby mieć wysokie rezultaty.  W konsekwencji, doświadczony lekarz musi ostrożnie interpretować wyniki. Innym ograniczeniem jest to, że niskie dawki czynników detoksyfikujacych mogą nie wywołać istotnego wzrostu wydzielania. Nie jest to w pełni zrozumiałe, lecz wydaje się, że pierwsza cześć dawki może zostać zneutralizowana przez organizm, zatem większe dawki mogą być potrzebne dla testów prowokacyjnych, w przeciwieństwie do długotrwałej terapii.
Jedną z komplikacji testów prowokacyjnych jest fakt, że czynnik detoksyfikujący może preferencyjnie wiązać się najpierw tylko z jednym metalem, wiec wydzielanie tego metalu może ukrywać/maskować obecność innych metali. Rtęć może być ściśle powiązana z tkanką ciała i może nie zostać usunięta do momentu, gdy znaczne ilości innych toksycznych metali zostaną już usunięte. Poza bezpośrednim poszukiwaniem obecności metali ciężkich, można szukać dowodów ich działania w organizmie. Rtęć i inne metale ciężkie powstrzymują efektywność działania wielu enzymów, w przypadku niektórych z nich może to być łatwo zbadane ( np. ilościowa aktywność glukozo-6-fosfodiesterazy. Innym dostępnym badaniem jest badanie kwasu pirogronowego z moczu lub krwi. Poziom kwasu pirogronowego może być podwyższony z kilku powodów, lecz rtęć jest notoryczną przyczyną zakłóceń w kompleksie mitochondrialnej dehydrogenazy pirogronianowej, gdzie następuje wiązanie i dezaktywacja koenzymu kwasu liponowego ,dając rezultat podwyższonego poziomu kwasu pirogronowego. Rtec powoduje także produkcje pre-koproporfiryny ,która może być uznana za specyficzny wyznacznik zatrucia rtęcią. Analiza uroporfiryny i koproporfiryny może być wykonana w większości laboratoriów klinicznych.

Najczęstsze sposoby zakażenia

Ryby i owoce morza. Stwierdzono, że kobiety które regularnie konsumowały ryby (9 lub więcej porcji miesięcznie) miały 7 razy więcej rtęci we krwi niż kobiety, które nie jadły ryb.
Poza EPA, Administracja Żywności i Leków wydal w 2004 roku swe zalecenia dotyczące ryb. Zaleciła, aby ciężarne kobiety nie konsumowały ani jednej porcji pewnych typów ryb (rekin i miecznik) i aby ograniczyły konsumpcje innych rodzajów ryb. Jedna porcja rekina lub miecznika o wadze 200 gramów zawiera 200 mikrogramów rtęci.

Plomby. Najczęściej stosowanym materiałem do wypełnień jest w Stanach Zjednoczonych amalgamat rtęciowo-srebrowy zawierający 50% rtęci. Z wielu badań wynika, że plomby wydzielają opary rtęciowe i ze około 80% tych oparów wchłanianych jest przez organizm. Ilość rtęci wchłanianej przez organizm mieści się w granicach od 1-10 mikrogramów dziennie, w zależności od liczby plomb z rtęcią. Ta ilość rtęci - sama w sobie - jest prawdopodobnie nieszkodliwa dla większości ludzi, lecz zwiększa całościowe obciążenie organizmu i podwyższa ryzyko wynikające z dodatkowego wchłaniania rtęci.

Thimerosal w szczepionkach dla dzieci. Thimerosal. Thimerosal to środek konserwujący zawierający 50% rtęci, który do niedawna był powszechnie stosowany w większości szczepionek dla dzieci. Niektóre przykłady zawartości thimerosalu w szczepionkach dla dzieci są następujące : Hep B (12.5 mikrogramów), DTaP (25 mikrogramów), HiB (25 mikrogramów) i PCV (25 mikrogramów). Szczepionka Hep B jest podawana tuż po urodzeniu i jeśli założymy że noworodek wazy 3.4 kg to jego "bezpieczny" limit rtęci według EPA wynosi 0.34 mikrograma - zatem szczepionka Hep B przekracza zalecany "bezpieczny" limit 36 razy. Noworodki o niższej wadze są bardziej zagrożone, ponieważ szczepionki są jednymi z nielicznych leków, których dawka nie jest uzależniona od wieku lub wagi ciała (ta sama dawka podawana jest osobom dorosłym i wcześniakom). Jeśli jakieś dziecko było w pełni szczepione w latach 1990 to otrzymywało około 237.5 mikrogramów rtęci w pierwszych piętnastu miesiącach życia. Interesujący jest fakt, że thimerosal został po raz pierwszy dodany do szczepionek w późnych latach 1930, zaledwie kilka lat przed opisaniem przez Leo Kannera nowego zaburzenia psychicznego, które różniło się znacznie i unikalnie od czegokolwiek zarejestrowanego" uprzednio.  Na początku swej historii autyzm był częściej diagnozowany w zamożnych rodzinach, lecz stał się bardziej równomiernie rozłożony socjoekonomicznie w latach 1970. To widoczne rozszerzenie zasięgu demograficznego pokryło się w czasie z rosnącą dostępnością szczepionek dla wszystkich dzieci, dzięki federalnie sponsorowanym programom. W końcu lat 1980 i na początku lat 1990 program szczepień został ulepszony i dodano do niego szczepionki Hepatitis B i HiB. Ich dodanie do programu szczepień potencjalnie potroiło ilość rtęci wstrzykiwanej niemowlętom, które otrzymywały wszystkie zalecane szczepienia zawierające thimerosal. Potencjalna toksyczność thimerosalu jedynie ostatnio spotkała się z zainteresowaniem i przeprowadzono dotychczas bardzo niewiele badań dotyczących wpływu thimerosalu na małe zwierzęta. Potencjalne zagrożenie wynikające z thimerosalu prezentuje badanie Hornig i innych w roku 2004, w którym zbadano wpływ wstrzykiwania thimerosalu młodym myszom stosując dawkowanie i harmonogram odpowiadający dawkowaniu i harmonogramowi szczepień podawanych dzieciom w wieku 2, 4, 6 i 12 miesięcy (zgodnie z zawartością thimerosalu w szczepionkach Hep B, DTaP i HiB). Hornig stwierdziła, że dwa gatunki myszy nie uległy żadnym wpływom thimerosalu, lecz trzeci gatunek myszy (gatunek znany ze swej skłonności do autoimmunizacji) miał kilka poważnych problemów, takich jak opóźnienie wzrostu, ograniczone poruszanie się, wyolbrzymiona reakcja na nowości i nienormalny rozwój neuronów i synaps. To ważne, niedawne badanie sugeruje, że chociaż większość ludzkich dzieci nie uległaby wpływom thimerosalu w ilościach obecnych w szczepionkach dziecięcych, to może istnieć podgrupa genetycznie wrażliwych dzieci, którym mogłyby zaszkodzić dawki zawarte w szczepionkach dziecięcych. Ważny jest fakt, że w rodzinach dzieci autystycznych występują często choroby autoimmunologiczne , sugerujące że dzieci z tych rodzin będą bardziej wrażliwe na thimerosalu.

Antybiotyki doustnie i dieta mleczna. Badanie przeprowadzone na szczurach wykazało ,że zarówno antybiotyki doustne jak i mleko obniżają wydzielanie metylortęci .Wydzielenie połowy rtęci wprowadzonej do organizmu szczurów zajmuje im typowo do 10 dni, jakkolwiek u szczurów na diecie wyłącznie mlecznej (odpowiednik diety niemowlaka) okres połowicznego zaniku wzrósł z 10 do 30 dni. U szczurów ,którym podawano antybiotyki doustne okres połowicznego zaniku wzrósł do 300 dni. Ludzie wydzielają rtęć w tempie wolniejszym niż szczury, dlatego wyniki takich badan byłyby u nich odpowiednio wyższe.
Powód zmniejszonego tempa oczyszczania się z rtęci nie jest znany, ale może być spowodowany zaburzeniami równowagi flory bakteryjnej jelit. 90% rtęci wydalanej z kałem ma postać nieorganiczną, bakterie mają tendencję do od metylowywania  rtęci ,a drożdżaki mają zdolności metylowania rtęci. Rosseneu et al zademonstrował, że dzieci autystyczne z chronicznymi zaparciami /biegunkami mają wysoce nieprawidłową obecność bakterii jelitowych tym 10 000razy wyższe ilości E. Coli, produkującej endotoksyny o silnym działaniu. Kilka badan wykazuje, że dzieciom autystycznym znacznie częściej niż zdrowym podawano w okresie niemowlęcym antybiotyki doustne, głównie z powodu infekcji uszu. Jest to szczególnie smutne ,kiedy zdamy sobie sprawę, że antybiotyki doustne nie dają prawie żadnych korzyści w przypadku infekcji uszu (90% wyzdrowień bez interwencji vs. 95% przy użyciu antybiotyków doustnych), a używanie ich powoduje znaczny wzrost ryzyka ponownego zachorowania. Oprócz ograniczonego wydzielania rtęci i zaburzania równowagi flory bakteryjnej, antybiotyki doustne w dużym stopniu wzmagają toksyczność thimerosalu na komórki mózgu.

Detoksyfikacja

Ponieważ celem detoksyfikacji jest obniżenie toksycznego obciążenia organizmu, to ważne jest najpierw zredukowanie dostępności toksycznych metali w maksymalny sposób.

Obejmuje to :

1.Unikanie plomb z amalgamatu srebrowo-rtęciowego, które są głównym źródłem rtęci u większości Amerykanów. Jeżeli dziecko ma plomby z rtęcią, to trzeba je ostrożnie usunąć przed rozpoczęciem terapii detoksyfikacyjnej.  Plomby powinien usuwać jedynie doświadczony dentysta przeszkolony w bezpiecznym usuwaniu plomb, używając wysoko próżniowe ssanie i inne środki bezpieczeństwa. Nawet takie środki bezpieczeństwa mogą doprowadzić do tymczasowego wzrostu zatrucia rtęcią.

2.Unikanie ryb i skorupiaków morskich, szczególnie największych ryb (rekin, miecznik, tuńczyk). (0czyszczony olej rybny jest dozwolony, ponieważ zawiera ważne istotne kwasy tłuszczowe i nie zawiera istotnych ilości rtęci.) Najbezpieczniejsze oleje to te, które zostały przebadane także na obecność PCB i innych rozpuszczalnych w tłuszczach toksyn.
3.Oczyszczona woda: należy zlecić badania wody przez lokalne przedsiębiorstwo wodociągów, lub stosujcie odwróconą osmozę, aby usunąć wszelkie toksyczne (niestety także niezbędne) minerały.

4.Organiczna żywność (jest preferowana) lub intensywne mycie powierzchni owoców i warzyw.

5. Stosowanie JEDYNIE szczepionek bez thimerosalu.

Przed rozpoczęciem terapii detoksyfikacyjnej ważne jest uregulowanie, poprawa statusu żywieniowego, normalizacja poziomów glutationu, terapia dysbiozy jelitowej i kontrola podstawowego funkcjonowania nerek i wątroby oraz pełna analiza krwi (Complete Blood Count).

- Witaminy. Większość dzieci z autyzmem potrzebuje zwiększonej ilości witamin, minerałów i pewnych aminokwasów. Cynk jest szczególnie ważny, ponieważ jego poziom jest zazwyczaj niski w autyzmie. Niektóre czynniki detoksyfikujące mogą usuwać istotne minerały, wiec potrzebne będą dodatkowe minerały. Terapia antyoksydacyjna jest ważna w celu zredukowania stresu oksydacyjnego i podniesienia poziomów glutationu. Witamina C, witamina E, witamina B6, cynk i selen są szczególnie potrzebne, jako dodatki do stosowania preparatu z wieloma witaminami i minerałami. Należy unikać miedzi w większości przypadków, ponieważ zazwyczaj jest ona na wysokim poziomie.

WITAMINA C: Jako ważny antyutleniacz witamina C może być bardzo pożyteczna dla dzieci autystycznych. Wg jednego z badań, wysoka dawka witaminy C (110 mg/kg przez 10 tygodni) okazała się bardzo korzystna. Ponieważ witamina C jest witaminą rozpuszczalną w wodzie rzadkie są przypadki prawdziwej toksyczności, chociaż kryształy kwasu askorbinowego w moczu (i potencjalna groźba powstania kamieni nerkowych) mogą pojawić się w wyniku przedłużonego zażywania wysokich dawek. O wiele częściej ( i zwykle przy dawkach przekraczających 2000 mg dziennie) zakłócenia żołądkowo-jelitowe i biegunka są jedynymi skutkami ubocznymi witaminy C. Zażywanie formy buforowanej lub estrów witaminy C może znacznie zredukować częstotliwość skutków ubocznych witaminy C obejmujących żołądek i jelita. To samo dzieje się w przypadku dzielenia dziennej dawki na kilka porcji. Podawanie witaminy C należy zacząć od 5-10 mg/kg dziennie i stopniowo podwyższać dawkę, dopóki jest ona tolerowana. Niektórzy mogą tolerować, i w istocie potrzebują, ponad 50 mg/kg dziennie.

WITAMINA E : Jest również witaminą z grupy antyutleniaczy. Ponieważ jest witaminą rozpuszczalną w tłuszczach, może gromadzić się jeśli jest podawana w nadmiarze. Dawkowanie w ilości 2 - 4 mg/kg dziennie (3 - 6 IU/kg dziennie) mieści się w bezpiecznych granicach. Preferowanym preparatem są  mieszaniny z tokoferolem (tokoferol -wit. E) /Mixed tocopherols/. Wiele suplementów z witaminą E  produkowanych jest z soi, co może stanowić problem dla dzieci wrażliwych na produkty sojowe. Ponieważ witamina E odgrywa ważną role w zapobieganiu  utleniania kwasów tłuszczowych i tworzenia w nich grup większe ilości tej witaminy mogą być potrzebne jeśli dziecko zażywa suplementy z niezbędnymi kwasami tłuszczowymi.

WITAMINA B6 : Witamina B6 jest potrzebna do wielu reakcji enzymatycznych łącznie z produkcją  cysteiny która jest prekursorem glutationu . Witamina B6 występuje w postaci B6 (pirydoksal, pirydoksyna i P5P (pirydoksalo-5-fosforan Dawki chlorowodorku pirydoksalu (pirydoksal-HCl) w wysokości około 17mg/kg dziennie (do 500 - 1000 mg) zdają się być korzystne dla 50% dzieci i dorosłych z autyzmem, a czasami nawet wyższe dawki mogą być korzystne. W przypadku formy P5P podajemy zwykle tylko 1/5 powyższej dawki. Bądźcie świadomi faktu, że wiele preparatów na bazie pirydoksalo-5-fosforanu zawiera miedź, aby zapobiec retinopatii po leczeniu pirydoksalem u osób z niedoborem miedzi. Ponieważ dzieci z autyzmem zwykle mają wysoki poziom miedzi, upewnijcie się, że używacie preparatu bez miedzi.

Inne suplementy.

MELATONINA: Ten hormon szyszynki pomagający w regulacji cyklu snu i czuwania jest także antyutleniaczem. Jest on stosunkowo unikalny wśród naturalnych antyutleniaczy ponieważ jest ostatecznym antyutleniaczem: po utlenieniu nie może być z powrotem zredukowany. Ta cecha charakterystyczna oznacza, że melatonina nie może uczestniczyć w destruktywnym cyklu redoksowym w którym utleniony składnik ulega redukcji utleniając inny składnik. Wg jednego badania, hormonalne poziomy melatoniny chronią neurony przed uszkodzeniami wywoływanymi przez rtęć. Melatonina skoncentrowana jest także w mitochondriach i chroni je przed uszkodzeniem wskutek utlenienia.

Oprócz posiadania właściwości antyutleniaczowych melatonina pomaga w regulacji cyklu snu i czuwania, który jest często poważnie zakłócony u dzieci autystycznych. Dawki do  0.1 mg/kg przed snem powinny być odpowiednie aby pomoc w zaburzeniach snu. Niektórzy badacze zauważyli, że mniejsze dawki melatoniny (0.3 mg u dorosłych) są równie skuteczne dla regulacji snu i mogą powodować mniej problemów związanych ze zmorami  i/lub lękami nocnymi. Forma melatoniny o przedłużonym/zrównoważonym uwalnianiu jest obecnie opracowywana i powinna ona pomóc dzieciom, które budzą się 4 do 6 godzin po zażyciu melatoniny.
TAURYNA: Tauryna jest aminokwasem zawierającym siarkę, który jest ważny w produkcji soli kwasów żółciowych i w konsekwencji w naturalnym wydzielaniu toksyn i absorpcji tłuszczów i rozpuszczalnych w tłuszczach substancji. Niektóre dzieci autystyczne mają niedobór tauryny  i pomaga im jej suplementacja w wysokości 250 - 500 mg dziennie. Maksymalna dawka to 2 gramy dziennie dla dorosłych i dzieci o rozmiarze dorosłych.
GLUTATION :Glutation stanowi podstawę komórkowego systemu antyutleniaczowego i dzieci autystyczne często mają jego  niedobór. Pomimo licznych badań nad gryzoniami, z których wynika że doustnie podawany glutation jest dobrze absorbowany ogólnoustrojowo, dwa badania z udziałem ludzi pokazały ,że absorpcja doustnie podawanego glutationu jest zerowa. U ludzi, doustnie podawany glutation jest wchłaniany przez błonę śluzową jelita, która uszczupla zapas glutationu a następnie rozkłada pozostający glutation .Może to stanowić wyjaśnienie faktu, że doustnie podawany glutation pomaga dzieciom autystycznym nawet, jeśli wydaje się że nie ma absorpcji ogólnoustrojowej. Biorąc pod uwagę dysfunkcje jelita występującą u wielu dzieci autystycznych, podawanie doustne gluatationu w ilości 250 - 500 mg dziennie może być bardzo pomocne

Suplementy których należy unikać.

KWAS a-LIPONOWY:  ten ditiolowy kwas tłuszczowy jest natywnym czynnikiem chelatującym i jednocześnie silnym antyutleniaczem. Był używany na ogromną skalę w Niemczech w celu leczenia polineuropatii cukrzycowej ze wspaniałymi rezultatami. Jego antyutleniaczowi właściwości mogą być szczególnie pomocne dla dzieci z autyzmem, ponieważ wiele z nich posiada znaczny niedobór antyutleniaczy. Kwas a-liponowy jest naturalnym produktem ludzkich komórek więc ma minimalną toksyczność - dawki w wysokości do 25 mg/kg dziennie podawane dorosłym przez ponad trzy lata nie wywołały dającej się wykryć toksyczności. Istnieje teoretyczna obawa, że kwas a-liponowy mógłby wiążąc się z DMSA i redukować dostępność obu z nich, lecz nie zaobserwowano tego w praktyce klinicznej. Inny problem to fakt, że kwas a-liponowy redukuje usuwanie metylortęci przez glutation i dlatego powinien być podawany z DMSA. Istnieją dowody na to, że kwas a-liponowy zmniejsza wydzielanie miedzi. Ponieważ DMSA zwiększa wydzielanie miedzi (jest używane do leczenia zatrucia miedzią w chorobie Wilsona), nie powinno to stanowić problemu jeśli kwas a-liponowy jest używany razem z DMSA. Poważny problem z kwasem a-liponowym to fakt, że jest on chętnie konsumowany przez candide i jego stosowanie może często zaostrzyć przerost candidy w jelicie. Ryzyko rozrostu candidy może być zmniejszone jeśli obniżymy dawkę kwasu a-liponowego lub jeśli zastosujemy formę przez-skórna, jednakże absorpcja form przez-skórnych nie została określona. Uprzednia historia infekcji candidy stanowi przeciwwskazanie dla stosowania kwasu a-liponowego.

CYSTEINA/CYSTYNA: Jako aminokwasy zawierające siarkę (cystyna to dimer cysteiny) oba mogą wiązać się z rtęcią i mobilizować ją. Podobnie jak kwas a-liponowy , cysteina i cystyna mogą pogorszyć zatrucie rtęcią, przenosząc ją do innych tkanek. Ponadto, cysteina i cystyna są wspaniałą pożywką dla rozwoju Candidy i mogą sprzyjać i pogarszać jelitową kandydozę.
N-ACETYLO-L-CYSTEINA  (NAC) : NAC nie powinna być stosowana na początku lub jako samodzielny preparat u osób, odnośnie których istnieje podejrzenie że mają duże obciążenie organizmu rtęcią. Jak kwas a-liponowy, cysteina i cystyna, NAC może wiązać się z rtęcią i przenosić ją przez błony komórkowe. NAC jest także dobrą pożywką dla rozwoju candidy, podobnie jak cysteina. Ponieważ wiele dzieci autystycznych ma wysoki poziom cysteiny, podawanie im NAC jedynie zaostrzy ten problem.

NAC nie powinna być podawana doustnie, ponieważ stanowi pożywkę dla candidy i może często powodować lub zaostrzać problemy żołądkowo-jelitowe. Może być podawana jako preparat przez-skórny lub preparat do nosa.

D-PENICYLAMINA:
D-penicylamina jest aminokwasem podobnym do cysteiny  (troszeczkę inna struktura chemiczna), który ma wiele zastosowań terapeutycznych. W chorobie Wilsona D-penicylamina, nazywana także "Cuprimine" (Merck), podawana jest jako doustna substancja chelatująca w celu obniżenia poziomu miedzi we krwi. Okazała się korzystna w niektórych przypadkach reumatoidalnego zapalenia stawów, w  którym inne środki są nieskuteczne. W cystynurii  , D-penicylamina uczestniczy w wymianie sulfhydrylowo-disiarczkowej z cystyną. Służy to ograniczeniu poziomu cystyny poprzez tworzenie disiarczku cysteina-penicylamina, który wydalany jest w moczu łatwiej niż cysteina. W zatruciu metalami ciężkimi D-penicylamina została zastosowana zarówno do usuwania ołowiu jak i rtęci, i mówi się, że usuwa także arsen.

Chociaż usuwanie rtęci, ołowiu i arsenu może wydawać się korzystną interwencją dla osób z autyzmem, D-penicylamina może mieć także poważne szkodliwe skutki. Po pierwsze, obniża poziom cysteiny obniżając poziom cystyny we krwi, a cysteina jest często na niskim poziomie w autyzmie. W tym procesie D-penicylamina może także obniżać zasoby glutationu.
Po drugie, ten lek jest antagonistą pirydoksyny. Tworzy kompleks z tą witaminą i osłabia działanie witaminy B6 (w formie pirydoksalo-5-fosforanu) jako koenzymu. Prawie 50% osób z autyzmem potrzebuje i osiąga korzyści ze stosowania witaminy B6 (z magnezem) jako suplementu. Patologiczne skutki uboczne stosowania D-penicylamina obejmują : wrażliwość (wysypka, gorączka), leukopenia, uogólnione powiększenie węzłów chłonnych, białkomocz i objawy zapalenia nerek oraz forma zapalenia kłębuszków nerkowych i dysregulacji immunologicznej o nazwie Goodpasture's Syndrome. Poważne skutki uboczne są rzadkie, lecz problem wrażliwości jest częsty (około 1/3 użytkowników) a uszczuplenie zasobów cysteiny i pirydoksyny występuje zawsze w pewnym stopniu.

Zauważcie także, że większość dostępnych w handlu form D-penicylaminy zawiera laktozę, która tolerowana jest minimalnie przez przynajmniej 60% autystyków. Dlatego lekarze i badacze DAN! nie uważają D-penicylaminy za preferowaną substancję.
Stosowanie N-acetylo-D,L-penicylaminy zostało określone jako mniej toksyczne i być może bardziej skuteczne wobec usuwania rtęci i innych metali ciężkich. (W latach dziewięćdziesiątych lek ten był poddany badaniom ,lecz obecne doświadczenie kliniczne nie jest wystarczające, aby podjąć decyzje o jego stosowaniu w autyzmie.
CHLORELLA/INNE ALGI :Często reklamowana jako roślinne lekarstwo na zatrucie rtęcią. Twierdzi się, że może wiązać się z metalami ciężkimi. Jednakże w badaniu przeprowadzonym ostatnio w Southwest College of Naturopathic Medicine podawano 10 gramów chlorelli dziennie 15 osobom ze srebrnymi plombami (z rtęcią). ChlorelLa nie miała żadnego wpływu na wydzielanie rtęci w stolcu lub moczu po 3 do 8 dniach, w oparciu o porównanie poziomów przed i po terapii. Dlatego nie zalecamy stosowania chlorelli

- Dysbioza jelitowa: Przynajmniej 50% dzieci z autyzmem ma zaparcia i/lub biegunkę, stwierdzono również, ze 95% tych dzieci miało ogromnie wysoki poziom E.coli i innych bakterii, produkujących duże ilości endotoksyn. Dysbioza candidy może także stanowić problem. Niektóre terapie detoksyfikujace mogą spowodować lub zaostrzyć problem dysbiozy bakterii i candidy, albo bezpośrednio - oferując pożywkę dla tych organizmów, albo powodując wydzielanie toksycznych metali do jelita.  

- Monitorowanie wątroby/nerek i pełne badanie krwi przed i podczas detoksyfikacji. Ważne jest kontrolowanie funkcjonowania nerek (BUN, kreatynina) i funkcjonowania wątroby (SGOT, SGPT, GGT, ALT, AST) przed używaniem pewnych substancji detoksyfikujących, ważna jest także kontynuacja kontroli funkcjonowania wątroby i nerek podczas detoksyfikacji. Podobnie ważne jest badanie krwi łącznie z obliczeniem ilości płytek przed detoksyfikacją, ponieważ niektóre substancje detoksyfikujące mogą wpływać negatywnie na działanie wątroby/nerek, liczbę płytek krwi na limfocyty.

Istnieje wiele czynników (substancji) usuwających metale i niektóre z nich mogą być podawane na różne sposoby (dożylnie, doustnie, czopki do odbytnicy, przezskórnie). Dwa najważniejsze z nich, które omówimy, to DMSA, DMPS. Aby wybrać konkretny czynnik/czynniki należy rozważyć jego skuteczność, toksyczność, ewentualne usuwanie niezbędnych minerałów, wpływ na dysbiozę jelitową, sytuację prawną i doświadczenie kliniczne.
DMSA - w formie doustnej zostało zatwierdzono przez FDA (Amerykańska Agencja d.s. Żywności i Leków) w celu leczenia zatrucia ołowiem u dzieci (nawet  u dzieci rocznych), których poziom ołowiu we krwi wynosi > 45 mcg/100 ml. Jak w przypadku każdego  dopuszczonego leku, lekarze mogą przepisywać DMSA w innych celach, takich jak leczenie innego rodzaju zatrucia metalami. DMSA jest także dostępne jako suplement bez recepty, lecz zalecamy usilnie, aby brać ten lek tylko pod kontrolą lekarza posiadającego odnośną wiedzę. DMSA posiada zdolność wiązania i usuwania szerokiego zakresu toksycznych metali, łącznie z ołowiem, rtęcią, arszenikiem, cyną, niklem i antymonem. Doświadczenia na zwierzętach zademonstrowały, że DMSA może skutecznie obniżać poziom rtęci w nerkach i w wielu innych tkankach, lecz wydaje się, że nie posiada zdolności przenikania do wnętrza komórek lub przenikania bariery krew - mózg. Kilka badań pokazało, że DMSA nie obniża poziomu metali w mózgu zwierząt. W przypadku doustnego stosowania DMSA absorpcja wynosi około 20% a poziom DMSA we krwi osiąga maksymalna wartość w ciągu 2-4 godzin. Wydzielanie jest znacznie wolniejsze, a okres połowicznego rozpadu wynosi około 2 dni. DMSA jest wydzielane przede wszystkim w moczu, głównie jako disiarczek DMSA i cysteiny. DMSA powinno być podawane w doustnych dawkach nie przekraczających 10 mg/kg ciała (w każdej dawce) i nie większych niż 30 mg/kg ciała (łączna dawka dzienna). Maksymalna doza to 500mg/dawka (maksymalnie 1500 mg dziennie). Przekraczanie tych limitów wiąże się ze znacznie większą częstotliwością skutków ubocznych i toksyczności. Większość lekarzy zaleca podawanie DMSA, co osiem godzin, lecz niektórzy preferują częstsze podawanie leku (przy zachowaniu tej samej dawki dziennej). Typowe okresy terapii trwają trzy dni, po których następuje 11 dni odpoczynku - jest to wygodny cykl dwutygodniowy, zaczynający się w piątek popołudniu i trwający do poniedziałku rano. Takie cykle można kontynuować przez kilka/kilkanaście miesięcy do momentu, w którym ilość metali wydzielanych do moczu zmniejszy się do poziomu bliskiego normie. Jeśli stosujemy DMSA w formie czopka do odbytnicy to dawkowanie powinno być następujące : 25 mg/kg ciała, jeden raz dziennie, 3 dni terapii, 11 dni odpoczynku.DMSA nieznacznie zwiększa wydzielanie cynku i miedzi, wiec ich poziomy powinny być monitorowane, a cynk powinien być podawany jako suplement podczas terapii. The Physicians Reference Desk informuje o następujących skutkach ubocznych stosowania DMSA przez 19 dni z rzędu : zaburzenia żołądkowo-jelitowe u około 12% pacjentów, bóle ciała (5%), wzrost transaminaz w surowicy (4%), ból gardła/kaszel (4%), wysypki (3 %), senność (1 %), podrażnienia oka/ucha (1%). Przedłużone stosowanie DMSA może wywołać podwyższenie poziomu enzymów wątrobowych i zahamowanie czynności szpiku kostnego w mniej niż 1% przypadków. Jednakże, gdy stosujemy DMSA w cyklach 3 dni terapii, 11 dni odpoczynku,

prawdopodobieństwo takich skutków ubocznych jest zwykle mniejsze. Jeśli symptomy stają się dosyć poważne, to redukcja dawki powoduje zazwyczaj ich złagodzenie. Czasami pacjenci mają zmiany skórne grudkowato-plamkowe podczas terapii, których nie należy mylić z reakcją alergiczną. Niektóre dzieci autystyczne przeżywają przejściową regresję języka i zachowania podczas i  w krótki czas po terapii. Redukcja dawki może złagodzić te symptomy. Doświadczenie kliniczne sugeruje, że większość dzieci, które przeżywają regresje na początku terapii, będzie mieć coraz mniej regresji wraz z kolejnymi cyklami terapii. Wielu lekarzy DAN! informuje o dużej poprawie przy stosowaniu DMSA, chociaż poprawie towarzyszą czasem problemy z jelitami. Korzyści, o których informują lekarze to szybki postęp umiejętności językowych, poprawa kontaktów społecznych, poprawa kontaktu wzrokowego i redukcja zachowań autostymulujacych. Dzieci z problemami motorycznymi osiągnęły znaczną poprawę zarówno w sferze siły jak i koordynacji.

Przeprowadzono badania dotyczące stosowania DMSA z udziałem 152 autystycznych pacjentów. W badaniu zastosowano 10 mg/kg ciała, 3 dni terapii, 11 dni odpoczynku przez przynajmniej 6 miesięcy. W trzecim miesiącu dodano kwas a-liponowy w celu zwiększenia wydzielania.
W najmłodszej grupie (wiek 1 - 5 lat, liczba dzieci :66) stwierdzono :
brak poprawy: 10%
niewielka poprawa: 15%
umiarkowana poprawa : 39%
znaczna poprawa : 36%

DMPS - jest powszechnie dostępne w Europie jako lek na receptę, a w Niemczech jest dostępny bez recepty. W Stanach Zjednoczonych lekarze mogą prosić farmaceutów o sporządzanie preparatu dla indywidualnych pacjentów. DMPS jest skutecznym środkiem detoksyfikujacym (chelatem), szczególnie w przypadku rtęci, lecz również ołowiu, kadmu, srebra, cyny i arsenu .Z wielu badań nad zwierzętami wynika, że DMPS może obniżyć poziom rtęci w nerkach i większości innych organów. Niedawne doświadczenia na zwierzętach zademonstrowały, że wielokrotne stosowanie DMPS powoli obniżyło poziom metylortęci  w mózgu, lecz miało niewielki wpływ na rtęć nieorganiczn. DMPS jest szybko metabolizowane w organizmie - przechodzi w inną formę (disiarczek). DMPS jest przede wszystkim wydalane w moczu (84% dawki dożylnej zostało wydalone do moczu po 96 godzinach). Gdy podawane dożylnie, 12% wydalonego DMPS miało postać pierwotną leku (DMPS), a 88% zostało wydalone w formie disiarczku Pierwotny lek został wydalony bardzo szybko (okres połowicznego zaniku 1.8 godzin), lecz disiarczek był wydzielany znacznie wolniej, więc eliminacja całego DMPS miała okres połowicznego zaniku 20 godzin. Wydzielanie rtęci korelowało bardzo silnie (0.92) z wydzielaniem niezmienionego DMPS i osiągnęło punkt szczytowy w około 2 godziny po zażyciu. Wydaje się, że forma doustna - w porównaniu z DMSA - z mniejszym prawdopodobieństwem powoduje problemy żołądkowo-jelitowe, prawdopodobnie, ponieważ stosowane są znacznie mniejsze dawki i większy odsetek leku jest absorbowany, pozostawiając bardzo mało DMPS dla jelitowych bakterii/candidy. DMPS może być przyrządzone w formie zawiesiny dla dzieci, które nie połykają kapsułek. Dzieci leczone DMPS czasami skarżą się na niemile odczucia lub skurcze żołądka, szczególnie w przypadku formy doustnej. Typowe dawki to 1-2 mg/kg ciała, 3 razy dziennie, cała dawka dzienna - 3-5 mg/kg ciała. Typowe cykle terapii to 3 dni terapii i 11 dni odpoczynku - co stwarza wygodny cykl dwutygodniowy, zwykle od piątku popołudniu od poniedziałku rano. Takie cykle mogą być kontynuowane przez kilka/kilkanaście miesięcy do momentu, w którym ilość wydzielanych do moczu metali jest bliska normy.
Działania uboczne "Czasami pacjenci mogą mieć dreszcze, gorączkę lub reakcje skórne, prawdopodobnie natury alergicznej takie jak swędzenie lub wysypka (exanthema), które zazwyczaj ustępują w momencie przerwania terapii. Poważne reakcje alergiczne (np. erythema exudativum multiforme, Stevens-Johnson's syndrome) zostały opisane w kilku odizolowanych przypadkach. Szczególnie po zażywaniu przez dłuższy okres czasu DMPS może wpływać na równowagę mineralną organizmu, szczególnie takie pierwiastki jak cynk i miedź. Podawanie DMPS mobilizuje rtęć znajdująca się w organizmie, co w kilku przypadkach może wywołać kliniczne objawy zatrucia rtęcią. Nudności lub wymioty rzadko występują po zażyciu "Dimavalu”, (DMPS). W niektórych przypadkach może nastąpić wzrost poziomu transaminaz." Wydaje się, że DMPS jest skuteczniejsze niż DMSA w usuwaniu rtęci.
Badania wykazały ze 19 spośród 31 pacjentów stosujących DMPS z glutationem przez ponad rok, w połączeniu z innymi terapiami takimi jak surowa dieta, suplementy mineralne, specjalne składniki odżywcze i terapie przeciw patogenom, straciło kompletnie cechy autystyczne.

Zakończenie terapii

Terapia powinna być kontynuowana przynajmniej do momentu, w którym w próbkach moczu znajdą się tylko minimalne ilości toksycznych metali. Jeśli moglibyśmy założyć, że korzyści u dzieci autystycznych wynikają tylko i wyłącznie z usunięcia toksycznych metali, to terapia mogłaby zakończyć się w momencie gdy wydzielanie toksycznych metali spada do dolnego zakresu normalnych wyników. Ponieważ być może nie jest to jedyny mechanizm działania, decyzja o zakończeniu terapii powinna być oparta zarówno na dowodach laboratoryjnych jak i klinicznych. Oczywistym wskazaniem dla zakończenia terapii jest przerwanie postępów. Zatrzymajcie terapie gdy dziecko osiąga "plateau" i obserwujcie, czy pojawiają się oznaki regresji. Niektórzy rodzice i lekarze mogą chcieć kontynuować terapię przez kilka miesięcy po osiągnięciu "plateau" w nadziei, że może nastąpić niewielki dodatkowy postęp.  Można również poczekać przez kilka miesięcy i rozpocząć ponownie terapię jako próbę. Oczywiście, jeśli dziecko nie robi dużych postępów podczas terapii lub przeżywa regresje, to mogłaby to być kolejna wskazówka, aby przerwać terapię. Pamiętajmy, że znaczna liczba dzieci autystycznych przeżywa pewnego rodzaju regresje na początku terapii opartej na chelatowaniu, a później osiąga znaczne postępy.

W pracy zdefiniowaliśmy zespól chorobowy zwany Autyzmem. Opisaliśmy jego objawy. W celu przedstawienia nowej formy leczenia zawęziliśmy przyczynę powstania choroby do zatrucia organizmu przez rtęć i inne metale. W związku z tym, mogliśmy dość szczegółowo opisać terapię detoksykacji organizmu. Opis rozpoczęliśmy od porównania symptomów zakażenia rtęcią do symptomów autyzmu. Przeszliśmy przez takie zagadnienia jak: Dowody zatrucia rtęcią, Testy na wykrycie zakażenia metalami, najczęstsze sposoby zatrucia. Ostatnim rozdziałem naszego referatu było przedstawienie form leczenia Detoksyfikacja. Uważamy że przedstawione formy leczenia dają dużą szansę na końcowy sukces. Istnieje potrzeba dalszych badań nad nowymi terapiami, które będą jeszcze korzystniejsze niż obecne terapie. Potrzebne są formalne badania kliniczne dotyczące opisanych opcji terapeutycznych (DMSA, DMPS), aby ocenić pełniej ich relatywną skuteczność i potencjalne skutki uboczne. Takie badania są potrzebne, ABY PRZEKONAĆ SCEPTYCZNYCH LEKARZY I RODZICÓW O OGROMNYM ZNACZENIU WZIĘCIA POD UWAGĘ TERAPII DETOKSYFIKUJĄCEJ DLA DZIECI Z AUTYZMEM.

Wyleczyć znaczy "przywrócić do zdrowia fizycznego, psychicznego, stanu normalnego".

Philip C. Kendal, Zaburzenie okresu dzieciństwa i adolescencji. Mechanizmy zaburzeń i techniki terapeutyczne dla praktyków i rodziców, Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, Gdańsk 2004, s. 162-163

Lucyna Bobrowicz- Lewartoska, Autyzm dziecięcy - zagadnienia diagnozy i terapii, Oficyna Wydawnicza „Impuls”, Kraków 2005

Clara Claiborne Park , Oblężenie- rodzinna wyprawa w świat dziecka autystycznego, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2003

nieznaczna poprawa : dziecko teraz mówi posługując się frazami składającymi się z 1-2 słów, potrafi wyrażać pragnienia i potrzeby.
umiarkowana poprawa : poprawa lecz nie stan normalny. Oczywiste opóźnienie językowe, lecz posługuje się zdaniami, odpowiada na pytania.
znaczna poprawa: chodzi do normalnej szkoły, minimalne lub zerowe opóźnienie językowe, normalne kontakty społeczne i kontakt wzrokowy.

Poniższy fragment pochodzi z ulotki towarzyszącej lekowi "Dimaval" (DMPS),  którego producentem jest firma Heyl.

Materiały pochodzące ze strony http://www.autyzmpomoc.org.pl/dan.htm

14

---