Sztuka romańska (styl romański, romanizm) - pojęcie odnoszące się do stylu w sztukach plastycznych wykonywanych z kamienia XI - XIII wieku. Najwcześniej formy stylistyczne zostały ukształtowane na terenach zajmowanych obecnie przez dzisiejsze północne Włochy, Francję i zachodnie Niemcy (XI - XII wiek). Wkrótce (X w. - XIII w.) zasięgiem nowego stylu objęte zostały kolejne tereny Europy i wraz z prowadzonymi wyprawami krzyżowymi przeniknął na Bliski Wschód.

Spis treści [ukryj] 1 Romanizm w Europie 1.1 Malarstwo i rzeźba 2 Romanizm w Polsce 2.1 Architektura romańska w Polsce 2.2 Malarstwo 3 Zobacz też 4 Linki zewnętrzne

Romanizm w Europie [edytuj]

Architektura romańska rozwijała się od X- XIII wieku w nowo powstających, samodzielnych krajach Europy. Termin "romańska" został wprowadzony dopiero w XIX wieku, naprzód w filologii dla określenia grupy języków wywodzących się z łaciny, później dla sztuki i architektury powstałej po ponownym zainteresowaniu się sztuką starożytnego Rzymu. Okres trwania architektury romańskiej jest umowny i przyjmowany różnie w poszczególnych państwach. Najtrudniej jest określić moment przejścia od architektury wczesnego chrześcijaństwa do romańskiej we Włoszech. Przyjmuje się, że pod tym względem Francja i Niemcy wyprzedziły Włochy. Tak samo mało precyzyjnie określa się moment zakończenia epoki romańskiej. Najwcześniej, bo już w połowie XII wieku, od tego stylu odeszli budowniczowie we Francji, w innych krajach Europy okres romański trwał jeszcze przez prawie cały wiek.

Po przekroczeniu 1000 roku, który wydawał się ludziom żyjącym w na przełomie wieków momentem szczególnym, rozpoczęto na szeroką skalę wznoszenie nowych kościołów. Właśnie budownictwo sakralne odegrało największą rolę w kształtowaniu się nowego stylu architektonicznego, nazwanego stylem romańskim. Kościoły pełniły w tym okresie podwójną rolę: były ośrodkami kultu oraz często spełniały funkcję obronną, dając schronienie podczas oblężeń. Użycie kamienia, jako najczęściej stosowanego budulca i obronny charakter budowli, miały duży wpływ na kompozycję bryły budowli. Kościół romański to budynek złożony z prostych brył (prostopadłościanów, walców, ostrosłupów) o surowym, ciężkim i monumentalnym charakterze. Grube mury i wąskie otwory okienne i drzwiowe, masywne wieże, podkreślają obronność założeń. Rzeźba i malarstwo są podporządkowane architekturze. Ponowne zainteresowanie się architekturą klasyczną i znaczny rozwój sztuki budowlanej, pozwoliły na powstanie wielu monumentalnych dzieł. Nie powielano jednak wzorów antycznych. Na kształtowanie się architektury romańskiej, oprócz architektury starożytnego Rzymu znaczny wpływ wywarła architektura wczesnego chrześcijaństwa i architektura przedromańska, a zwłaszcza dziedzictwo okresu karolińskiego. Zasięg architektury romańskiej przekroczył granice Cesarstwa Zachodniego, obejmując także Europę Środkowo-Wschodnią i Skandynawię. Jej wzorce wraz z krucjatami dotarły także do Syrii i Palestyny. W okresie romańskim po raz pierwszy od czasów starożytnych ukształtował się w miarę jednolity styl, obejmujący swoim wpływem tak duży obszar.

Malarstwo i rzeźba [edytuj]

Rzeźba romańska wykonywana była najczęściej w kamieniu, rzadziej z drewna i brązu. Charakterystyczną jej cechą było to że była nierozerwalnie związana z architekturą. Najczęściej wypełniała miejsca na portalach, w tympanonach i zagłębieniach muru. Umieszczano ją również na kapitelach i trzonach kolumn. Tematyką rzeźby romańskiej była przede wszystkim hagiografia oraz sceny ze starego testamentu przeplatane motywami roślinnymi i zwierzęcymi. Często rzeźbiono również Biblia Pauperum. W rzeźbie romańskiej stosowano tzw. prawo ram które kazało komponować postacie ludzkie tak aby mieściły sie one w kwadracie. Efektem tego prawa były nierealistyczne proporcje przedstawianych sylwetek.

Rzeźba jest podporządkowana architekturze. Głównym jej zadaniem staje się ukazanie boskiego tryumfu nad złem. Koncentrowała się przede wszystkim w tympanonach nad portalami, gdzie zazwyczaj przedstawiano postać Chrystusa. Bogata i ekspresyjna oraz silnie zróżnicowana powstała we Francji ( np. Moissac, Vézelay, Souillac) czasem obejmowała całą fasadę (Poitiers). Szczytowym osiągnięciem stylu romańskiego jest dekoracja rzeźbiarska katedry w Autun, dzieło Gislibertusa. Znakomitym twórcą późnoromańskiej rzeźby we Włoszech był B. Antelami. W Niemczech pojawiły się rzeźby nie związane z architekturą (brązowy krucyfiks z Werden).

Malarstwo także pozostawało na usługach doktryny kościoła. Malowidła ścienne wypełniały ściany kościołów, we Włoszech popularne były przedstawienia w postaci mozaik. Pozostałości są zachowane w licznych kościołach Francji (Saint-Savin-sur-Gartempe), Niemiec (Schwarzrheindorf), północnej Hiszpanii (Tahull), Włoch (S. Angelo in Formis, mozaiki w Wenecji i Palermo).

Również rękopisy wykonywane i ozdabiane w skryptoriach osiągnęły wysoki poziom artystyczny, zwłaszcza popularne iluminacje reprezentacyjnych dziel

Romanizm w Polsce [edytuj]

Architektura romańska w Polsce [edytuj]

Zobacz więcej w osobnym artykule: architektura romańska w Polsce.

W Polsce jest to najstarsza architektura, związana z początkami państwowości, stąd często jej surowsza i prostsza forma - przeważnie spotykamy u nas małe kościoły salowe kryte stropem, z prosto zamkniętym prezbiterium. Architektura romańska w Polsce kształtowała się pod wpływami niemieckimi i czeskimi. Początek rozwoju sztuki romańskiej przypada na okres po restytucji monarchii przez Kazimierza I Odnowiciela (1038-58). W XI w. Powstały, zachowane w niewielkim stopniu, katedry: w Poznaniu, II katedra w Gnieźnie i dwuchórowa II katedra w Krakowie, kościoły Benedyktynów w Tyńcu i Mogilnie, kolegiata Św. Andrzeja w Krakowie. Jej moment szczytowy to XII wiek, powstały wówczas kolegiaty w Kruszwicy, Opatowie, Tumie koło Łęczycy, kościoły: Kanoników Regularnych w Czerwińsku i Norbertanek w Strzelnie, niewielkie kościoły możnowładcze z emporą po stronie zachodniej (Żarnów, Inowłódz); okres schyłkowy przypada na pierwszą połowę XIII wieku. Największy rozmach miało budownictwo realizowane przez cystersów (Wąchock, Koprzywnica, Sulejów) i odmienne stylistycznie na Śląsku (Trzebnica); w tym czasie powstały pierwsze budowle ceglane (kościół Św. Jakuba w Sandomierzu, Kościół św. Andrzeja w Szprotawie); najwybitniejsze dzieła rzeźbiarskie to dekoracja portalu w Czerwińsku, tympanony fundacyjne ze Strzelna, Wrocławia i Trzebnicy, a przede wszystkim kolumny z kościoła Norbertanek w Strzelnie oraz brązowe Drzwi Gnieźnieńskie. Do unikatowych dzieł zaliczana jest ryta i impastowana posadzka w krypcie kolegiaty wiślickiej. W dwóch polach otoczonych bordiurą ozdobioną ornamentem o motywach roślinnych i zwierzęcych przedstawiono modlące się trzy postacie. W polu bliżej ołtarza przedstawia kapłana o otoczeniu starca i chłopca. Obok widnieje napis: "Ci pragną być deptani, aby kiedyś móc wznieść się do gwiazd." Na drugim polu wyryto postać mężczyzny, kobiety i dziecka. Najprawdopodobniej jest to fundator posadzki z żoną i synem. Płyta wykonana jest z gipsu a ryty wypełnia masa barwiona węglem drzewnym.

Malarstwo [edytuj]

W Polsce malarstwo ścienne raczej się nie zachowało, nielicznym przykładem jest np. Czerwińsk. Doskonale przetrwały natomiast iluminowane rękopisy (Sakramentarz Tyniecki, Ewangeliarz Emmeramski, Kodeks Pułtuski); przykładami sztuki złotniczej są kielichy z Trzemeszna i Czerwińska, kielich i patena Konrada I Mazowieckiego z Płocka oraz rękojeść miecza zwanego Szczerbcem i oprawa Ewangeliarza Anastazji. Milka był pierwszym malarzem sztuki romańskiej.

Termin architektura gotycka odnosi się do stylu w architekturze europejskiej okresu późnego średniowiecza, od około połowy XII do początku XVI wieku. Za wzorcowy przykład budynku gotyckiego uważa się gotycką katedrę, choć w rzeczywistości był to również okres rozwoju architektury świeckiej (mieszczańskiej i rezydencjonalnej). Architektura gotycka w zamierzeniu jej twórców miała w doskonały sposób odzwierciedlać boską naturę i wielbić Boga. Strzelista i ogromna bryła kościoła stała się symbolem czasów, w których religijność łączyła w sobie wyprawy krzyżowe i pragnienie wzniesienia się ku Bogu. W bryle dominują kierunki pionowe. Ich powtarzalność w bliskim sąsiedztwie, rozczłonkowanie bryły, delikatna dekoracja tworzą budowle ekspresyjne i lekkie. Barwne światło przenikające do wnętrza przez wysokie witraże stwarza wrażenie uduchowienia a powtarzające się we wnętrzu wertykalne linie i znaczna odległość do sklepienia kieruje wzrok ku górze.

Spis treści [ukryj] 1 Etymologia nazwy stylu: 2 Historia powstania: 3 Charakterystyka stylu: 3.1 Budownictwo sakralne 3.2 Budownictwo świeckie: 3.3 Rozwiązania materiałowe: 4 Gotyk w Polsce: 5 Najważniejsze budowle w stylu gotyckim: 6 Literatura: 7 Zobacz też:

Etymologia nazwy stylu: [edytuj]

Architektura i styl gotycki nie mają żadnego historycznego związku z plemieniem Gotów. Dla ludności italskiej gotyckie formy architektoniczne były równie obce i niezrozumiałe, jak poprzedzający go romanizm. Była to nazwa pogardliwa nawiązująca do plemion najeżdżających kraj w V i VI wieku. Określenie to było synonimem barbarzyństwa opisującym wytwory kultury uważanej za prymitywną, użyte po raz pierwszy w połowie XV wieku przez L.B. Albertiego. Negatywną ocenę stylu gotyckiego potwierdził Giorgio Vasari w XVI w.

Styl gotycki był nazywany także stylem ostrołukowym. Jednak i to określenie nie jest właściwe. Ostry łuk występował nie tylko w architekturze gotyku. Występował już (i to wcześniej) w stylu romańskim oraz w architekturze islamu.

Historia powstania: [edytuj]

Gotyk powstał około 1120 roku we Francji, następnie był stopniowo przejmowany przez pozostałe państwa (najwcześniej, ok. 1175 przez Anglię, po 1200 roku przez Niemcy). Miejscem narodzin gotyku był region Ile-de-France, jednak pewne rozwiązania konstrukcyjne umożliwiające jego powstanie (np. sklepienie krzyżowo-żebrowe) zaczęły pojawiać się już na przełomie XI i XII wieku w Normandii (Évreux, Jumièges, Lessay), północnych Włoszech (kościoły w Rivolta d'Adda i w Mediolanie) i Anglii (katedra w Durham, lata budowy 1093-1128). Łuk ostry pojawia się np. w Burgundii, m.in. w sklepieniu kościoła benedyktynów w Cluny z przełomu XI i XII wieku. Etapy bezpośrednio poprzedzające ukształtowanie się architektury gotyckiej mogą ilustrować kościoły klasztorne w Saint-Germer-de-Fly (dep. Oise) i Saint Martin-des-Champs (Paryż).

Łuk ostry, złożony zazwyczaj z dwóch odcinków kół, wraz z rozwojem gotyku staje się niejednokrotnie coraz bardziej skomplikowany. W Anglii pojawił się tzw. łuk Tudorów, łuk przybiera postać tzw. oślego grzbietu, a nad niewielkimi otworami występuje tzw. łuk kotarowy. Sam fakt pojawienia się coraz ostrzej budowanego łuku nie jest najistotniejszą cechą gotyku. Większe znaczenie miało odejście od przestrzeganej wcześniej rygorystycznej zasady wiążącej wysokość strzałki łuku z jego rozpiętością. Zmianie ulega także sposób konstruowania sklepień krzyżowych przez zastosowanie żeber podpierających kolebki. To z kolei, w połączeniu ze zmianami kształtu łuku, pozwala na znaczną dowolność w kształtowaniu rozwiązań sklepień przekrywających nawy. Dla odciążenia filarów część sił przenoszących się ze sklepienia przerzucono za pośrednictwem łęków na stawiane poza obrysem bryły kościoła tzw. wieże sił. Po raz pierwszy takie rozwiązanie zastosowano we Francji w XII wieku, w opactwie St-Denis pod Paryżem podczas przebudowy katedry przeprowadzonej w latach 1140 - 1144 według projektu opata Sugera. Części zrealizowane za życia opata obejmowały dwuwieżową fasadę zachodnią z przedsionkiem i część wschodnią (obejście prezbiterium). Ideą Sugera było stworzenie ziemskiego odpowiednika Niebieskiej Jerozolimy, budynku o wysokim stopniu linearności i przenikniętego światłem, inspirowanego pismami Pseudo-Dionizego Aeropagity. Cienkie kolumny, okna z witrażami i ogólne wrażenie wertykalizmu i lekkości złożyło się na architekturę, której elementy ulegną nasileniu w ciągu dalszego rozwoju stylu gotyckiego.

Charakterystyka stylu: [edytuj]

Gotyk w architekturze i sztuce - ilustracja z "Petit Larousse Illustre", 1912

Trójkondygnacyjny podział elewacji wewnętrznej kościoła w klasycznym gotyku - Bazylika w St. Denis

Budownictwo sakralne [edytuj]

W okresie gotyku najczęściej budowano kościoły na planie trójnawowej bazyliki, chociaż zachowało się także wiele przykładów zastosowania rozwiązań halowych. Bazyliki i hale mają znacznie wydłużony kształt i zakończone są podłużnymi prezbiteriami. Układ wzbogacają obejścia i wieńce kaplic. Fasadę zamyka jedna lub (częściej) dwie wieże. Czasem spotykane są także rozwiązania, w których zastosowano dwie wieże na zakończeniach transeptu albo obok niego. W Anglii powtarzane jest rozwiązanie znane z okresu romańskiego - wieża na skrzyżowaniu nawy głównej i poprzecznej. Wznoszone kościoły często odznaczały się ogromnymi rozmiarami. Wysokość wież często przekracza 100,0 m (np. kościół w Salisbury - 123,0 m, w Ulm - 161,5 m) a sklepienia nawy głównej wznoszą się średnio 20 - 30 m nad poziomem posadzki. Rozmach wiąże się nie tylko z rozwojem sztuki budowlanej, ale także z rosnącą pozycją mieszczaństwa, które w wielu przypadkach było fundatorem budowli stawianych w poszczególnych miastach. Skromniejsze kościoły powstawały przy ośrodkach zakonnych hołdujących regule ubóstwa. Cechą najbardziej charakterystyczną dla gotyckich kościołów jest ich ogrom i strzelistość. Gotyckie kościoły były budowane niejednokrotnie przez dziesiątki lat. Zmieniająca się niekiedy sytuacja materialna fundatorów powodowała przerywanie budowy niedokończonych wież (stąd w wielu gotyckich kościołach wieże mają różną wysokość) i wystroju elewacji. Dzieła kończono czasem po latach, w innej epoce i w innym stylu.

Gotyk podkreśla wertykalizm budynku i cechuje się szkieletową budową. Zastosowanie łuków przyporowych, ostrych łuków w elementach konstrukcyjnych i sklepień krzyżowo-żebrowych pozwoliło na prawie całkowite wyeliminowanie ściany, zastąpionej przez okna wypełnione witrażami. Masywne filary stosowane w romanizmie zmieniły się w gotyku w pęki służek, których przedłużeniami stały się żebra sklepienne. Część obciążeń przenoszonych przez żebra sklepienne przerzucono powyżej dachów na dobudowane z zewnątrz wieże sił zwieńczone ostro zakończonymi sterczynami. W budowlach halowych siły te przejmowały skarpy. Podparcie sklepień na żebrach pozwoliło na wprowadzenie sklepień żebrowych przekrywających pola o dowolnym kształcie. Udoskonalenie techniki pozwoliło na bardziej racjonalne wykorzystanie przekrojów żeber. Trójkątne pola sklepień krzyżowo-żebrowych dzieli się na mniejsze trójkąty i tak pojawia się sklepienie gwiaździste, ukośnie przecinające się żebra układają się w sklepienie sieciowe (siatkowe), ułożenie wysklepek pod różnymi kątami tworzy sklepienie kryształowe. Różny, często zawiły układ żeber, prowadzi do konstrukcji wielu odmian sklepień żebrowych o fantazyjnym rysunku. Całości wrażenia dopełniała dekoracja rzeźbiarska, pokrywająca kapitele kolumn i służek, zworniki (klucze) w miejscu przecięcia się żeber, konsole podpierające służki a także fasady zewnętrzne, w szczególności koncentrująca się na portalach zwieńczonych trójkątną wimpergą i w galerii królewskiej. Krzywizny zdobią czołganki (żabki), szczyty wieńczą kwiatony, w portalach miejsce półkolumn często zajmują rzeźby królów i proroków (tzw. portal królewski). Wśród ornamentów rzeźbiarskich pojawiają się motywy roślinne i zwierzęce. Artyści chętnie sięgają do rodzimych wzorów, wykorzystując powszechnie znane kształty np. winorośli, bluszczu, liści koniczyny, dębu czy najzwyklejszych polnych kwiatów. Motywy roślinne przeplatają się z wizerunkami ptaków i innych zwierząt. Nie obce są fantazyjne stwory w postawie wyprostowanej, albo skulone (maszkarony), niekiedy pełniące rolę rzygaczy. Rzeźbę cechuje realizm i coraz wyraźniejsza ekspresja. Obróbka detali rzeźbiarskich jest niezwykle staranna, nie ma znaczenia czy element architektoniczny będzie mógł być podziwiany przez widza, czy też umieszczony wysoko ponad ziemią pozostanie niewidoczny w swoich szczegółach. Artysta tworzył na chwałę Boga. Szczyt zdobią niewielkie wnęki zwane blendami, których wnętrze często pokrywane jest tynkiem, a czasem urozmaicane podziałem przy pomocy laskowania. Ściany dodatkowo zdobią wielobarwne freski. Najważniejszym elementem wnętrza są rozbudowane ołtarze szafiaste, a całość wzbogaca wielobarwne światło wpadające do wnętrza przez kolorowe witraże wbudowane w okna podzielone na mniejsze pola maswerkami, których układ stawał się coraz bogatszy i bardziej skomplikowany. Pod koniec gotyku (XV w.) rozbudowano go do stylu zwanego flamboyant (gotyk płomienisty).

Specyficzna odmiana gotyku, tzw. gotyk redukcyjny, rozwinęła się na terenach, na których przeważało budownictwo ceglane (północne Niemcy, Polska i kraje bałtyckie). Przykładami budowli reprezentujących tę odmianę mogą być kościoły Mariackie w Stralsundzie i w Gdańsku

Budownictwo świeckie: [edytuj]

Świeckie budownictwo epoki gotyku: Brama Holsztyńska w Lubece

Rozbudowa miast i siedzib władców to przede wszystkim doskonalenie ich funkcji obronnych, które musiały zabezpieczyć ich mieszkańców przed coraz to doskonalszymi technikami oblężniczymi. Okres gotyku to nie tylko udoskonalenie machin oblężniczych, ale i w jego schyłkowym okresie pojawienie się artylerii. Mury obronne wieńczy krenelaż, a obronę ułatwiają hurdycje, zastąpione w XIV wieku machikułami. Nad poszerzonymi fosami buduje się najczęściej mosty zwodzone, podnoszone w całości lub w części przy murach. Po podniesieniu stanowią dodatkową osłonę bram. Przedpole chronią budowane barbakany połączone szyją z bramami w murach obronnych. Na znaczeniu tracą donżony. W drugiej połowie XV wieku, w dolnej partii murów pojawiają się otwory strzelnicze dla ustawionej po jej wewnętrznej stronie dział artyleryjskich.

Coraz większe znaczenie w zabudowie miast mają ratusze, siedziby władzy miejskiej. W budowlach wznoszonych po północnej stronie Alp przeważa układ, w którym na parterze lokowane są hale targowe, a piętro zajmują biura i pomieszczenia obrad rajców. Wraz z rozwojem pełnionych funkcji budowle są rozbudowywane. W podziemiach coraz częściej lokowane są więzienia i izby tortur, a w nadziemnych częściach budowli sale sądownicze. Miejskie zbrojownie początkowo lokowano także w pomieszczeniach ratusza. Z czasem przeniesiono je do osobnych budowli zwanych arsenałami, a amunicję do prochowni. W miastach leżących w pobliżu szlaków handlowych pomieszczenia handlowe w ratuszach szybko stają się zbyt małe. Stąd często pojawiają się osobne budowle pełniące tę funkcję. Ponadto bogate cechy rzemieślnicze budują swoje własne hale mieszczące również biura, sale zebrań i pokoje gościnne.

Na obrzeżach miast powstają szpitale, budowane najczęściej przez bractwo Św. Ducha (rzadziej zajmują się tym inne zakony). W szpitalach oprócz jednej czy też dwóch izb dla chorych mieści się kaplica, sale dla zakonników i pomieszczenia gospodarcze.

Domy bogatszych mieszczan w końcowej fazie gotyku to budowle złożone z dwóch części połączonych niewielkim dziedzińcem. Część frontowa mieści na parterze pomieszczenia przeznaczone dla klientów, a na piętrze izby mieszkalne właściciela. Za podwórkiem, w części tylnej, lokowane są zazwyczaj na parterze składy, stajnie, wozownie. Piętro zajmują pomieszczenia dla służby. Początkowo były to budynki drewniane w całości lub budowane z kamienia albo cegły, w części dolnej z piętrem w konstrukcji drewnianej. Powtarzające się pożary zmusiły do zastąpienia drewna materiałami niepalnymi.

Rozwiązania materiałowe: [edytuj]

System przyporowy gotyckiego kościoła

Nadal istotną rolę w budownictwie odgrywał kamień. Zwłaszcza elementy konstrukcyjne przenoszące znaczne naprężenia ściskające musiały cechować się dużą wytrzymałością oraz odpornością na działanie czynników atmosferycznych. Żebra łęków i filarów systemu przyporowego umieszczone po zewnętrznej stronie budowli były narażone na opady deszczu i mróz. Zwłaszcza w tych miejscach lepiej sprawdzał się ściśle dopasowany kamień. Stosowana w tych miejscach cegła była nie tylko mniej odporna, ale także podczas wznoszenia budowli wymagała więcej czasu i cierpliwości z uwagi na zastosowanie do jej łączenia wolno twardniejącej zaprawy wapiennej. Jej mniejsza wytrzymałość powodowała z kolei zwiększenie przekrojów, a wrażliwość - konieczność jej zabezpieczenia okładzinami z płyt kamiennych. Zachowały się także budowle, w których przy pogrubionych filarach międzynawowych i zmniejszonej smukłości nawy głównej, ukrywano łęki oporowe pod zadaszeniem. Na terenach uboższych w kamień znacznie częściej sięgano do cegły jako głównego materiału, a budowle stawiano w układzie halowym. Cegła zdobiona jest różnobarwną polewą (stalowoczarną, brunatną, zieloną lub czerwoną). Układa się ją w wielobarwne wzory zdobiące obramowania np. portali lub płaszczyzny ścian. Od tego tła często odcinają się tynkowane blendy urozmaicające szczyty budowli.

Gotyk w Polsce: [edytuj]

Malbork

Zobacz więcej w osobnym artykule: Architektura gotycka w Polsce.

Za najwcześniejszą budowlę w stylu gotyckim w Polsce uważa się kaplicę św. Jadwigi w Trzebnicy (1268-1269). Dużo gotyckich zabytków znajduje się w Krakowie, Wrocławiu, Toruniu, Chełmnie, Gdańsku, Malborku i Poznaniu.

• Bazylika Mariacka Wniebowzięcia NMP w Gdańsku

• kościół NMP na Piasku we Wrocławiu

• kościół NMP i katedra na Wawelu w Krakowie

• zamek krzyżacki w Malborku

Najważniejsze budowle w stylu gotyckim: [edytuj]

Zobacz galerię na Wikimedia Commons:
Architektura gotycka

• klasyczne katedry francuskie w Chartres, Amiens, Paryżu, Reims, Bourges, czy Rouen

• katedry angielskie w Salisbury, Ely, York, Wells

• Sainte Chapelle w Paryżu

• zamek papieski w Awinionie

• kościoły w Lubece i Stralsundzie

• katedra w Kolonii (ukończona w XIX w.)

• kościół św. Sebalda w Norymberdze

• kościół NMP w Trewirze

• katedra św. Wita w Pradze

• kościół św. Anny w Wilnie

Styl Romański -skąd się wziął i czym jest ...

Romańska sztuka, styl w sztukach plastycznych rozwijający się w XI - XII w. (w Europie
dzięki wyprawom krzyżowym zaznaczył też są obecność na Bliskim Wschodzie) jako pierwszy powszechny kierunek sztuki średniowiecznej. Miał charakter głównie kościelny, a jego dokonania wiązały się przede wszystkim z działalnością zakonów, zwłaszcza benedyktynów i cystersów.
Sztuka romańska nawiązywała do sztuki późnoantycznej (antyk), zapożyczając od niej poszczególne elementy (np. architektoniczne), lecz jej nie naśladowała. Była odbiciem ścisłych stosunków społecznych i surowości w ujmowaniu spraw religii. Do jej upowszechnienia przyczynił się Kościół, jednoczący kulturowo narody ówczesnej Europy, i wzrost znaczenia władzy papieskiej.


Architektura

Architektura romańska charakteryzowala sie wymierną przestrzenią dzięki zastosowaniu przęseł w budowlach stanowiących zespół geometrycznych brył wznoszonych z kamiennych ciosów. Najważniejszymi typami budowli były kościoły zakonne i pielgrzymkowe o geometrycznych, surowych formach.
W rzutach stosowano formy centralne (okrągłe i wieloboczne) oraz plan krzyża łacińskiego w typie poantycznej bazyliki z kryptą pod chórem, z jednym lub trzema portalami flankowanymi dwiema wieżami w części zachodniej, i wieżą na skrzyżowaniu naw.
W części wschodniej wznoszono 3, 5 lub 7 apsyd (typ benedyktyński) albo wieniec kaplic promienistych (kościoły pielgrzymkowe). Pod koniec XI w. rozwinięto różne systemy sklepienne tworzące grupy regionalne - sklepienia kolebkowe dominowały we Francji i w Hiszpanii, krzyżowo-żebrowe w Niemczech, kopułowe w południowo-zachodniej Francji, żebrowe we Włoszech. Oprócz sklepień i przęseł stosowanych w systemie wiązanym, do głównych elementów romańskiego wnętrza należały filary, arkady, empory, biforia i triforia.


Rzeźba

Rzeźba romańska była przede wszystkim rzeźbą architektoniczną, wypełniała portale i tympanony, pokrywała głowice kolumn, trzony filarów oraz węgary. Prezentowała w prostej, ornamentalnej lub znakowej formie logiczne przesłanie dostępne dla ogółu wiernych. Przemawiała do nich wyrazistą, ostro zarysowaną i ekspresyjną formą, która odznaczała się hieratycznością przedstawień i charakterystycznymi, wydłużonymi proporcjami. Tematów dostarczał Stary i Nowy Testament oraz żywoty świętych. W ornamencie dominowała plecionka, częste były również motywy zwierzęce i roślinne symbolizujące m.in. walkę dobra ze złem.


Malarstwo

Romańskie malarstwo ścienne było również związane z architekturą - tworzyło wielkie kompozycje wypełniające apsydy bazylik i pokrywające ich sklepienia, płaskie i linearne, o ograniczonej skali barw (ochra żółta i czerwona, zieleń i błękit). W skryptoriach klasztornych Anglii, Francji, Niemiec i Austrii uprawiano malarstwo miniaturowe.
Malarstwo tablicowe rozkwitło w XIII w. we Włoszech (retabula). Kwitło też witrażownictwo, od wyobrażeń świętych wypełniających całe okna do małych scen w kwaterach. Snycerstwo dostarczało krucyfiksów i posągów Marii z Dzieciątkiem, złotnictwo zaś krzyży, relikwiarzy i naczyń liturgicznych (na tym polu wyróżniała się Nadrenia).
Sztuka romańska rozwinęła się najpełniej we Francji, w obrębie jej szkół regionalnych działających na terenie Burgundii , Owernii, Langwedocji, Prowansji, Poitou i Périgord, Île de France, Normandii. We Włoszech głównymi ośrodkami sztuki romańskiej były: Piza, Modena, Werona, Parma. W Hiszpanii: Santiago de Compostela, Zamora, Salamanca, León. W Niemczech: Trewir, Spira, Moguncja, Wormacja, Kolonia.


Sztuka Romańska w Polsce

W Polsce sztukę romańską reprezentują np.: pierwsze katedry w Gnieźnie (1000), Płocku (1126-1141), Poznaniu (1050-1079), Krakowie (poświęcenie 1142), Wrocławiu (1149-1169), kolegiaty w Opatowie (ok. połowy XII w.), Tumie (ok. 1140-1161), Kruszwicy (1120-1140), klasztor w Tyńcu (2. połowy XI w.), kościół grodowy w Inowłodzu (1086).
Ważnym zabytkami polskiej sztuki romańskiej są również Drzwi Gnieźnieńskie (ok. 1170), pokryte płaskorzeźbami kolumny kościoła Św. Trójcy w Strzelnie (po 1175), portal i (częściowo) polichromia w kościele NMP w Czerwińsku nad
Wisłą (XII w.).
Drzwi Gnieźnieńskie Klasztor w Tyńcu


Sztuka Romańska w Krakowie

Niestety w Krakowie zachowało się niewiele zabytków ze stylu Romańskiego, możemy podziwiać jedynie szczątki z tego okresu. Ten styl w Krakowie reprezentuja kościoły : sw. Andrzeja ,na ulicy Grodzkiej, Kościół sw. Wojciecha na Rynku Głównym, Kościół OO.Dominikanow, na placu Dominikańskim, Kościoł Norbertanek Norbertanek na Salwatorze ,Kościół Najświetszego Salwatora również na Salwatorze.

Kocioł Najświetszego Salwatora:
Znajduje się na ulicy Bł. Bronisławy, na Salwatorze.
Według Tradycji pierwotny z x wieku, styl romański.
Częściowo przebudowywany XVIIw.

Kościół Norbertanek :
Znajduje się na ulicy Kościuszki 88. Pierwotny fundowany w drugiej połowie XII w. Przebudowany w XVII i XVII w. W stylu Barokowym i Klasycystycznym. W kruchcie można podziwiac Romański Portal z około polowy XIII wieku . Niestety nie byłam w Kruchcie (niezdazylam na ) w zamian za to wklejam zdiecie kosiolaΛotawrcie kościolu Norbertanek z zewnatrz.

Kościół Swiętego Wojciecha :
Znajduje się na Rynku Głównym.
Kościołek z wieku XI/XII.W Fundamentach fragmenty budowli kamiennej Końca X wieku .Przebudowanej w XVIIw.
(w podziemiach wystawa Muzeum Archeologicznego dzieje Rynku Krakowskiego)


Kościół OO. Dominikanów Dominikanów .
Znajduje się na ulicy Stolarskiej ,przy placu Dominikańskim.
Pierwotny Kościół parafialny sw, Trójcy z XI/XII w fundamentach fragmenty budowli kamiennej z konca X wieku. Przebudowanej w XIV i XV wieku. .W Krużgankach pozostałości Romańskiego Kościoła z XIII w.

Styl romański X-XIIw.
Romańska sztuka, styl rozwijający się w XI-XII w. w Europie jako pierwszy powszechny kierunek sztuki średniowiecznej. Miał charakter głównie sakralny, a jego dokonania wiązały się przede wszystkim z działalnością zakonów, zwłaszcza benedyktynów i cystersów. Nazwa pochodzi od nazwy Rzymu - Roma - i oznacza podporządkowanie zasadom kierującym sztuką rzymskiej władzy kościelnej.
Sztuka romańska nawiązywała do sztuki późnoantycznej, zapożyczając od niej poszczególne elementy, lecz jej nie naśladowała. Do jej upowszechnienia przyczynił się Kościół, jednoczący kulturowo narody ówczesnej Europy, i wzrost znaczenia władzy papieskiej.

Architektura - budowle w stylu romańskim były proste, racjonalne, rozplanowane, zwykle zaokrąglone (rotundy), opierały się na prostocie brył geometrycznych. Charakteryzowały się obronną grubością murów wznoszonych z kamieni o kwadratowym ciosie, małymi otworami okiennymi, które zabezpieczały przed najazdem wroga, ponieważ świątynie pełniły wtedy rolę warowni. Surowy wygląd rekompensowały bogate zdobnictwo kolumn oraz portali (bram wejściowych). Pod koniec XI w. rozwinięto różne systemy sklepienne tworzące grupy regionalne - sklepienia kolebkowe dominowały we Francji i w Hiszpanii, krzyżowo-żebrowe w Niemczech, kopułowe w południowo-zachodniej Francji, żebrowe we Włoszech.

Rzeźba - tematyką tych kamiennych rzeźb było Pismo Święte oraz Stary Testament, a także żywoty świętych. W ornamencie dominowała plecionka, częste były również motywy zwierzęce i roślinne symbolizujące m.in. walkę dobra ze złem. Była to tak zwana „Biblia dla ubogich”, ponieważ przybliżała osobom nie umiejącym czytać (czyli większości społeczeństwa) prawdy wiary i następstwa ich nieprzestrzegania. Rzeźbiono nie tylko w kamieniu, ale także w drewnie i brązie. była ściśle związana z architekturą. Wypełniała przeznaczone dla niej miejsca na portalach, w tympanonach, w niszach i zagłębieniach muru, na kapitelach i trzonach kolumn. Jednym z najwspanialszych dzieł sztuki ludwisarskiej w Europie są Drzwi Gnieźnieńskie znajdujące się w Polsce (ok.1170r.), przedstawiające życie i męczeńską śmierć św. Wojciecha, a także pokryte płaskorzeźbami kolumny kościoła Św. Trójcy w Strzelnie (po 1175r.).

Malarstwo - wiązało się z architekturą. Tam gdzie nie było rzeźb, malowano malowidła (sklepienia, fragmenty ścian). Przedstawiały one również sceny z Pisma Świętego i Starego Testamentu, jednak w dużo bardziej naturalnych i ożywionych pozach. Miały ograniczoną skalę barw (ochra żółta i czerwona, zieleń i błękit).

W Polsce sztukę romańską reprezentują np.: pierwsze katedry w Gnieźnie (1000), Płocku (1126-1141), Poznaniu (1050-1079), Krakowie (poświęcenie 1142), Wrocławiu (1149-1169), kolegiaty w Opatowie (ok. połowy XII w.), Tumie (ok. 1140-1161), Kruszwicy (1120-1140), klasztor w Tyńcu (2. połowy XI w.), kościół grodowy w Inowłodzu (1086), portal i (częściowo) polichromia w kościele NMP w Czerwińsku nad Wisłą (XII w.).

Wraz z końcem pierwszego tysiąclecia nie nadszedł spodziewany koniec świata, w związki z czym natychmiast nastąpił nagły wybuch entuzjazmu religijnego. Po utworzeniu nowego Świętego Cesarstwa Rzymskiego i usytuowaniu się w nim naczelnych władz kościelnych rozpoczął się okres, który sam nazywam średniowieczem właściwym. Rozpoczęły się wtedy spory między papieżem, a patriarchą Konstantynopola o przewodnictwo światu chrześcijańskiemu, czego ostateczym skutkiem było powstanie kościoła prawosławnego. Do tego dochodzą tzw. krucjaty, czyli wyprawy krzyżowe, rozpoczęte wkrótce później.

Średniowiecze kojarzy się wiekszości ludzi ze strachem, ascezą, całkowitą wiarą w Boga, ciemnością i niewiedzą. Wydaje mi się, że styl romański bardzo dobrze oddaje te wyobrażenia.

Początek jego istnienia datuje się na przełom IX i X wieku. Narodził się on w południowej Fracji i północnych Włoszech, gdzie krzyżowały się wpływy bizantyjskie z rzymskimi. To tam władcy miast - państewek konkurowali ze sobą między innymi w dziedzinia wznoszenia piękniejszych, większych i wspanialszych świątyń. Z czasem styl romański rozprzestrzenił się na resztę Francji i Włoch, Hiszpanię, Niemcy, Anglię i kraje Słowiańskie, skąd wypierał poprzednie - bezstylowe porządki architektoniczne.

Kościoły wznoszone w stylu romańskim miały trzy lub pięć naw. Najczęsciej miały też nawy poprzeczne, tak, że całość miała kształt krzyża. Budowla od wewnątrz była przyozdabiana bardzo skromnie, a w krajach słowiańskich nie była prawie wcale przyozdabiana. W mniejszych kościołach wieża wznosiła się na głównym wejściem. Większe miały zazwyczaj dwie wieże, ustawione po dwóch stronach wejścia głównego. Prawdziwe olbrzymy prawie zawsze miały trzy portale wejściowe (wgłębienia w ścianie frontowej), z jednym wyraźnie większym od pozostałych. W stylu romańskim włoskim często wieże były nie połączone z samym kościołem. Już wtedy ukształtowała się klasyczna forma bazyliki, czyli dużego koscioła, otoczonego przez wieniec kaplic. Okna umieszczone były nad kaplicami, w części nawowej, wyższej od reszty.

Perłą polskiej romańskiej architektury jest kolegiata w Tumie pod Łęczycą (na zdjęciu). Jest to najlepiej zachowana budowla tego typu w naszym kraju. Wyraźnie można rozpoznać w niej formę bazyliki. Proszę zwrócić szczególną uwagę na wieże. Ich niewielka wysokość, w porównaniu z nawą główną, również była charakterystyczna dla stylu romańskiego, a także na półokrągłe prezbiterium - kolejna cecha charakterystyczna. Wnętrza kościołów były raczej ciemne, a to z powodu małych okien i skromnie przyozdobione. Nowością są sklepienia krzyżowo-żebrowe, które się wtedy pojawiły. Powstały one w skutek połączenia pod kątem prostym dwóch, przecinających się łuków. Ciężar stropu rozkłada się wtedy na cztery różne miejsca, co pozwala na podtrzymanie wiekszej części dachu.

Oczywiście architektura romańska to nie tylko kościoły, ale również, a może przede wszystkim zamki obronne. Na zdjęciu obok widnieje fragment zamku w Łęczycy. Myślę, że bez problemu można rozpoznać tu formy romańskie - przede wszystkim małe, zakończone półkolistym łukiem okna. Wieże najczęściej czoworkątne, ale zdażały się też okrągłe i sześciokątne.

W całej Europie do dziś istnieją setki doskonale zachowanych przykładów architektury Romańskiej. Niewątpliwie jednym z njasłynniejszych jest Krzywa Wieża w Pizie, we Włoszech (zdjęcie obok). Być może nawet nie domyślaliście się, że jest to budowla w tym stylu. Przykład ten ukazuje różnice między romanizmem słowaińskim, a włoskim. Wciąż jednak pozostają pewne cechy niezmienne, np. niewielkie okna, czy mała ilość ozdób zewnętrznych.

W gotyku budowle odznaczały się dużą lekkością w stosunku do budowli romańskich. Miały one wiele okien, wypełnianych zazwyczaj witrażami, strzeliste wieże, bogato zdobione portale. Cechami charakterystycznymi dla architektury gotyckiej jest stosowanie łuku ostrego, sklepienia krzyżowo-żebrowego i systemu łuków przyporowych, odciążających ściany budowli. Wnętrza kościołów zdobiły często freski, przedstawiające sceny biblijne. Kościoły były zazwyczaj na planie bazyliki (3 nawowe, z jedną nawą główną i dwoma bocznymi, bądź 5 nawowe z 4 nawami bocznymi).

Gotyk narodził się mniej wiecej w XII w., w północnej Francji, w czasie złotego wieku stylu romańskiego. Wtedy to stwierdzono, że sklepienie krzyżowo-żebrowe można oprzeć na kolumnach bądź filarach, zamiast na samych ścianach. W zasadzie właśnie w taki sposób powstał ten styl architektoniczny.

Gotyk uwarza się za dojrzalszą formę romanizmu, a jednak pierwszy od drugiego różni się bardzo. Przede wszystkim zaczęto rezygnować z naw poprzecznych, i wyrównano wysokość nawy głównej z bocznymi. Stało się to możliwe właśnie dzięki opracowaniu sklepienia krzyżowo-żebrowego, opartego na czterech filarach (kolumnach), a nie na ścianach, jak wcześniej. Dzięki temu też całość można było bardzo podwyższyć. W tej sytuacji same ściany stały się tylko osłoną chroniącą wnętrze świątyni przed wpływami atmosfrerycznymi. To z kolei umożliwiło budowę dużych okien, zakończonych łukiem ostrym. W romaniźmie nie było to możliwe, ponieważ fragmenty ściany między jednym dużym oknem, a drugim nie utrzymałyby dachu.

W późniejszym czasie - gdy w stylu gotyckim zaczęto stawiać prawdziwe katedry - olbrzymy, o długości ponad stu metrów i szerokości do trzydziestu, sklepienia były tak szerokie, że już nawet wewnętrzne filary nie mogły ich utrzymać. Stało się jasne, że część ciężaru znów trzeba będzie przenieść na ściany. Ale czy znów zrezygnować z dużych okien? Tego nie chciano robić. Wymyslono więc inny sposób - wsporniki zewnętrze, podpierające górną część ściany. Na początku miały ona kształt łuku. Później opacowywano coraz wymyślniejsze formy. W przypadku bazyliki wyrastały one ze ścian naw bocznych lub kaplic i podpierały górńą część ściany nawy głównej. W przypadku kościołów o równej wysokości wszystkich naw podpory wychodziły bezpośrednio z ziemi.

Zbieżmy więc teraz wszystkie główne cechy stylu gotyckiego: duże okna, zakończone łukiem ostrym, równa wysokość nawy głównej i bocznych, dach zawieszony na dużej wysokości i wsparty na kolumnach (filarach), wysokie i strzeliste wieże, wnętrza zdobione bogato lub skromnie - w zależności od regionu. W przypadku budowli bardzo dużych - wsporniki zewnętrzne, podpierające górną część ściany, a także - podobnie, jak w ramaniźmie - trzy portale wejściowe. Do tego prezbiteria zmieniły kształt z półokrągłego na wieloboczne.

Jeśli chodzi o moje prywatne zdanie, to styl gotycki podoba mi się o wiele bardziej od romańskiego. Na zdjęciu powyżej widzimy ściąnę boczną słynnej katedry Notre Dame w Paryżu. Widać wyraźnie charakterystyczne cechy gotyku - duże okna, wysokie wieże, zewnętrzne łuki podporowe ścian.

Opisane przeze mnie cechy charakterystyczne stylu gotyckiego wiążą się głównie z budowlami sakralnymi. I tak jest naprawdę. W budowlach obronnych nadal dominował raczej styl romański.

Na tym zdjęciu z kolei widzimy katedrę w Chartres we Francji - inny przykład czystego gotyku. Od katedry paryskiej różni się nieco odmianą gotyku. Notre Dame było budowane w formie gotyku wczesnego. Tutaj widzimy gotyk dojrzały, co wyraża się w jeszcze wyższych i strzelistrzych wieżach i braku olbrzymich portali wejściowych. Reszta cech pozostaje niezmienna.

Jeśli chodzi o polski gotyk, sądzę, że perłą tego okresu może być miasto Wrocław. W żadnym innym mieście w naszym kraju nie spotkałem się z tyloma tak wyraźnymi przykładami architektury gotyckiej. Znajdują się tam kościoły św. Elżbiety, św. Marii Magdaleny, św. Krzyża, Najświętszej Marii Panny, no i oczywiście Archikatedra św. Jana Chrzciciela. Wszystkie te budowle są przykładami najczystszego gotyku. Polecam je wszystkim wielbocielom architektury dawnej.

Na tym z kolei zdjęciu widnieje wrocławski kościół św. Marii Magdaleny - również przykład architektury gotyckiej. Proszę zwrócić szczególną uwagę na wspomniane przeze mnie podpory zewnętrzne. W tym przypadku wychodzą one ze ścian niższych naw bocznych. Na tym zdjęciu są one trochę słabo widoczne, jednak można rozpoznać ich górne części. Niestety to i tak najlepsze zdjęcie, jakie udało mi się znaleźć. Jeśli dysponujesz lepszym zdjęciem owego kościoła i chciałbyś się nim podzielić, to byłbym bardzo wdzięczny za przesłanie go mi. Możesz do tego celu wykorzystać formularz ankiety na dole rubryki po lewej.

A to z kolei wnętrze kościoła św. Elżbiety, również z Wrocławia. Doskonale widzimy elementy charakterystyczne dla gotyku - kolumnadę, odzielającą nawę główną od bocznych, wysokie okna nad prezbiterium (w głębi). Proszę też zwrócić szczególną uwagę na sklepienie. Również zupełnie gołe ściany są typowe dla kościołów gotyckich. Jeśli znajdziecie gdzieś kościół gotycki, ale mocno przyozdobiony we wnętrzu, to znaczy, że jest to wynik późniejszych przebudów, jak na przykład ma to miejsce w przypadku wrocławskiej archikatedry św. Jana Chrzciciela.

Na tym zdjęciu widzimy z kolei samą Archikatedrę św. Jana Chrzciciela we Wrocławiu. W większości jest to budowla gotycka, ale posiada pewne cechy innych stylów, a to dlatego, że została dobudowana do istniejącego wcześniej prezbiterium romańskiego, a potem była wielokrotnie przebudowywana. Chełmy na szczytach wież osadzono dopiero w 1997 roku.

A to z kolei koścół Najświętszej Marii Panny we Wrocławiu. Brak strzelistej wieży jest cechą charakterystyczną dla gotyku późnego, w Polsce raczej rzadko spotykanego. Innym przykładem kościoła o jednej dużej hali jest warszawska katedra św. Jana Chrzciela. Co ciekawe - kościoły tego typu mają zawsze rozmiary raczej średnie, przez co nigdy nie znajdziemy w nich zewnętrznych łuków przyporowych.

Ostatnią wrocławską budowlą, którą chcę pokazać, jest tamtejszy ratusz. Jest to jeden z niewielu zachowanych w Polsce przykładów gotyckiej architektury niesakralnej. Niestety nie występują tu duże okna, co sprawia, że trochę trudno wyróżnić tu gotyk od innych stylów. Przyjrzyj się jednak temu zdjęciu. Coś ci mówi, że styl romański to nie jest. Po następnym rozdziale stwierdzisz, że renesansowy też nie pasuje. Podobnie barok. Dlaczego tak jest? Głównie z powodu fasady frontowej. W górnej część ma ona kształt jakby schodkowanego trójkąta, którego każdy schodek wieńczy maleńka wieżyczka. Element taki jest rzadko spotykany, a jeśli już wytępuje, to raczej w przypadku kościołów. Tutaj jest osobliwością.

Z Wrocławia wędrujemy na północ i zatrzymujemy się dopiero na pomorzu, w Gdańsku. Na zdjęciu obok widnieje tamtejsza Bazylika Mariacka. Jako ciekawostki powiem, że jest to najwieksza średniowieczna europejska świątynia z cegły. Całość ma ponad 100 metrów długości. Na zdjęciu widzimy ścianę frontową kościoła. Wieża ma wysokość 78 metrów, a sama nawa ponad 30 metrów. Świątynia ta jest trójnawowa, otoczona wieńcem kaplic.

A to ta sama świątynia, widziana od boku. Bez problemu można rozpoznać w niej najbardziej charakterystyczne cechy gotyku (duże, zamknięte łukiem ostrom okna). Sklepienie jest podpierane od wewnątrz przez dwadzieścia siedem trzydziestometrowych filarów, które oddzielają nawę główna od bocznych.

A to z kolei ratusz w Gdańsku. Obecny budynek powstał w stylu gotyckim, jednak wielokrotnie przeprowadzano kilka modernizacji, skutkiem czego elementów gotyckich jest niewiele, jednak i tak są one lepiej widoczne, niz w przypadku ratusza wrocławskiego. Przyjrzyjmy się chociażby oknom, wokół których pozostały ślady wcześniejszych, zakończonych półostrym łukiem. Podobne znamiona widoczne są też na wieży.

Ostatnim obiektem, na który chcę zwrócić uwagę, jest najwiekszy europejski zamek z cegły. Chodzi oczywiście o Malbork (zdjęcie poniżej). W tym wypadku również elementy gotyckie nie są widoczne na pierwszy rzut oka, a to dlatego, że początkowo zamek powstał w stylu romańskim, a ślady gotyckie, to efekt wielu późniejszych przebudów.

Przyjrzyjmy się dokładniej budynkowi odstającemu z głównego muru, po prawej. Jest to kościół zamkowy. Okna chyba nie wymagają komentarza. poza tym w całym zamku, szczególnie od strony dziedzińców wewnętrznych jest wiele innych elementów charakterystycznych dla gotyku, jak choćby innych okien zakończonych łukiem ostrym. Również sklepienia niektórych pomieszczeń (np. refrektarza letniego) są typowo gotyckie.

Gotyk był pierwszym w pełni oryginalnym stylem architektonicznym jaki wykształcił się w zachodniej Europie. Przez ponad trzysta lat budowano strzeliste i pełne światła katedry i kościoły, które stanowiły spektakularny wyraz chrześcijańskiej dumy i wiary.

ARCHITRKTURA SAKRALNA:

Kościół gotycki był symbolem czasów, ucieleśnieniem ideologii średniowiecza czyli żarliwości religijnej wzmożonej w dobie wypraw krzyżowych i pragnienia wzniesienia się ku Bogu. Widoczny z daleka górował nad domami mieszczańskimi, ratuszami, sukiennicami. Jego rozmiary były tak wielkie, że w wielu z nich mogła się pomieścić ludność całego miasta.

O pięknie i wielkości kościołów decydowały również czynniki ambicjonalne. Miasta rywalizowały z sobą, prześcigały w demonstrowaniu swoich możliwości. Katedry, dzieła bardzo kosztowne, były wynikiem kolektywnego zamówienia i wspólnej pracy, świadectwem dumy i potęgi miasta. Fundowali je już nie tylko królowie i książęta, ale całe gminy miejskie. Dzięki wielkiemu wspólnemu wysiłkowi, dzieła tak ogromne powstawały w stosunkowo krótkim czasie.

Skromniejsze kościoły budowały nowe zakony:
franciszkanów i•
dominikanów.•
Przy nakładzie niewielkich środków wznoszono świątynie przystosowane do reguły głoszącej ubóstwo.
Kompozycja bryły.

Ogrom i strzelistość gotyckich katedr są cechami najbardziej rzucającymi się w oczy. Przytłaczająca przewaga licznych kierunków pionowych (wertykalizm) oraz drobne elementy dekoracyjne sprawiają, że najbardziej monumentalne kamienne kościoły Francji, Niemiec, Anglii wydają się odmaterializowane. Dynamika strzelistej bryły towarzyszy zjawisku ekspresji. Bryła jest niespokojna, żywa, lekka, silnie rozczłonkowana, organiczna. Rytmika pionów spotęgowana jest bardzo bliskim ich sąsiedztwem. We wnętrzu sklepienie wydaje się niezmiernie odległe, a płynna, spokojna rytmika niezliczonych kierunków pionowych unosi wzrok ku górze. Delikatna i oszczędna dekoracja rzeźbiarska podkreśla tylko pewne punkty konstrukcji, jej samej pozostawiając całe działanie estetyczne.
Różnobarwne światło przesączające się przez okna potęguje wrażenie uduchowienia.
Konstrukcja.

Tak zupełnie nową w wyrazie organizację bryły architektonicznej umożliwił przewrót w konstrukcji przygotowany przez styl romański. Już pod koniec romańszczyzny łuki półkoliste uległy lekkiemu załamaniu. Tak powstał łuk ostry. W jego konstrukcji większa jest siła rozporu na boki i znika stała zależność między jego wysokością a rozpiętością, zależność, która ograniczyła dotychczas wysokość budowli. Obecnie działają przede wszystkim siły ciążące w dół, a wysokość łuku prze określonej rozpiętości morze być teoretycznie dowolna.

Kształt łuków ostrych bogaci się i przybiera różne formy (łuk Tudorów, ośli grzbiet, łuk kotarowy). Niemały wpływ miała tu różnorodność formy łuku w architekturze islamu.

Ewolucję przeszło również sklepienie krzyżowe. Szycia powstałe w przecięciu kolebek zaczęto wyodrębniać w osobie żebra. Tak powstały sklepienia krzyżowo - żebrowe, cienki, mocny szkielet. Pola między żebrami wypełniały wysklepki. Takie sklepienie było o wiele lżejsze i nie wymagało już zupełnie pomocy ścian w podpieraniu. Ciśnienie w dół w czterech rogach sklepienia krzyżowo-żebrowego, opartego na łuku ostrym, wymagało to solidniejszego podparcia im budowla była wyższa. Rolę tę spełniały masywne filary międzynawowe pogrubione służkami. W tej sytuacji ściany stały się zbędne i zastąpiono je oknami.

Wobec rosnącego wertykalizmu, na przykład katedra w Beauvais miała sklepienie o wysokości 48 metrów, ciężar sklepień wzrastał i filary nie wystarczały. By je częściowo odciążyć, od ścian naw bocznych przybudowano kamienne wieże sił, a łuki przyporowe przerzucone ponad dachami naw bocznych odbierały z filarów międzynawowych część ciężaru sklepienia i przenosiły go na wieżę. Cała katedra gotycka była jednym wielkim szkieletem konstrukcyjnym niczym nie osłoniętym. Powyższy system konstrukcyjny, występujący wyłącznie w gotyku kamiennym, nazywa się systemem łuków przyporowych.

Prócz kościołów bazilikowych budowano hale dwu- lub trójnawowe. Nie stosowano wtedy łuków przyporowych, a jedynie szkarpy - elementy wzmacniające mur w miejscu zejść żeber sklepienia.

Plany kościołów gotyckich krzyża łacińskiego lub prostokątne, odznaczają się bardzo wydłużonym prezbiterium ze względu na rozbudowanie ceremonii religijnych z udziałem licznego duchowieństwa. Prezbiterium zamknięte jest półkoliście, prostokątnie lub wielobocznie. Wokół niego często występuje obejście (ambit) oraz wieniec kaplic. Nawę główną poprzedza przedsionek - narteks.

Na bazie sklepienia krzyżowo - żebrowego rozwinęło się wiele odmian:
sklepienie palmowe (oparte na jednym słupie),•
sklepienie gwiaździste,•
sklepienie sieciowe,•
sklepienie wachlarzowe,•
sklepienie kryształowe.•
Mnożenie dodatkowych żeber nabrało z czasem funkcji wyłącznie dekoracyjnej.
Konstrukcja a dekoracja.

Główną rolę dekoracyjną spełniają same elementy konstrukcyjne:
formy łuków,•
żebra sklepień•
rozczłonkowane służkami filary,•
rytmy licznych pionów przerywane poziomymi gzymsami.•

W wielkich kamiennych katedrach zwraca uwagę fasada o stałej zasadzie podziałów. Dzieli się na trzy poziome pasy oddzielone fryzami arkadowymi, rzędem rzeźb figuralnych lub gzymsami. Dolny pas stanowią portale. Środkowy portal zwieńczony jest trójkątną szczytnicą (wimpergą). Wyżej znajduje się olbrzymie koliste okno - różyca (rozeta) rozczłonkowane kamiennym laskowaniem (maswerk). Ostatni pas to wieże przeprute wielkimi pustymi oknami. Podział fasad jest pionowy i poziomy. Licznym gęstym pionom odpowiadają oszczędne, silnie zaznaczone poziomy.

Rzeźba figuralna w fasadzie pełni podobną rolę jak w stylu romańskim. Portal gotycki był rozwinięciem formy portalu romańskiego. Uskoki w murze schodziły się w łuk ostry, na obniżonych półkolumnach stały postacie królów i proroków ze Starego Testamentu. Był to typ portalu noszącego nazwę „królewskiego”, zastosowany po raz pierwszy w Chartres.

Dekoracyjna rzeźba architektoniczna ma charakter organiczny, operuje mięsistymi formami roślinnymi i motywami fantastycznymi. Punktuje, podkreśla miejsca złączeń elementów architektonicznych: występuje od spodu kluczy - zwrotników w miejscu przecięcia się żeber także w miejscu spływu żeber na filary, a spływ żeber na ściany podtrzymują wsporniki - konsole. Na zewnątrz elementy konstrukcyjne odrastają kamienne ozdoby. Wieże sił zakończone są sterczynami (fiale), żabki - czołganki „pełzną” po wszystkich krzywiznach, szczyty zwieńcza się kwiatonami.

Rzeźbiarską dekorację architektoniczną dopełniają freski, którymi zdobi się ściany, a głównym akcentem dekorującym są wielkie skrzydłowe obrazy umieszczane ponad ołtarzem. Różnobarwne światło witraży dodatkowo wzbogacało atmosferę wnętrz.

W późnym gotyku wzmaga się dekoracyjność bryły, przeważają miękkie, faliste, niespokojne linie stwarzające wrażenie ekspresyjnego ruchu. Tektonika zaznacza się słabo, widoczna jest przewaga optycznego działania dekoracji nad konstrukcją.


ARCHITEKTURA ŚWIECKA:

W architekturze miast wyróżniają się ratusz i domy mieszkalne. Ratusze były piętrowymi budynkami o ostrołukowych oknach. Nad zwartą, zamkniętą bryłą, górowała zazwyczaj wieża. Domy mieszkalne z kamienia i cegły były piętrowe, bardzo wąskie, przystosowane do ciasnej zabudowy ulic.

Osobną dziedzinę stanowi architektura obronna:
warowne zamki,•
miejskie mury obronne,•
arsenały i prochownie.•
Mury obronne zamków i miast poprzedzano mostem zwodzonym, przerzuconym nad fosą. Przy wyjściu głównych ulic poza mury usytuowane były bramy - w masywnej wieży lub pomiędzy dwiema wieżami. Mury wycięte były w zębate blanki, za którymi ukryty był chodnik dla broniących.

Wszystkie te budowle świeckie, podobnie jak sakralne, cechuje wertykalizm: podkreślano go jeszcze w architekturze mieszkalnej bardzo spadzistymi dachami ukrytymi za ceglanymi sterczynami szczytów. W domach i ratuszach, w basztach, stosowano ostrołukowe okna. Proporcje budowli są smukłe i miękkie. Nawet potężne sylwety zamków są najeżone licznymi wieżami o spiczastych hełmach, co urozmaica zwartą, ciężką masę zabudowy.


CECHY ARCHITEKTURY GOTYCKIEJ W KRAJACH EUROPY:

Francja.
Podstawowe zdobycze w dziedzinie konstrukcji ukształtowały się we Francji. Kościoły tego typu są oparte o system łuków przyporowych. W fasadzie występują zawsze dwie wielkie wierze o ściętych wierzchołkach. Prezbiterium zakończone jest półkoliście i otoczone kaplicami. Katedry w Laon, Paryżu, Noyon, Chartres, Amiens, Reims, Beauvais należą do arcydzieł architektury gotyckiej. Przykładem architektury obronnej jest twierdza Carcasonne i w Avignion.
Anglia.

Prezbiterium kościołów jest najczęściej zamknięte prostokątnie. Zdarzają się dwie lub nawet trzy nawy poprzeczne. W Anglii występuje największe bogactwo odmian sklepień, zwłaszcza w gotyku późnym. Bryły ukształtowane są różnie, dość silnie zaznacza się w nich kierunek horyzontu (poziomy). Brak łuków przyporowych. Dzieła reprezentowane są przez katedry w Lincoln, Peterborough, Salisbury, Canterbury, York i Exeter.
Niemcy.

W Niemczech występuje duża rozmaitość planów. Strzelistość budowli i rytmika pionów jest wyjątkowo silnie zaznaczona. W fasadzie dwie lub jedna wieża. Zabytki to katedra w Kolonii, Freiburgu, Naumburgu. Niemcy miały też sakralną architekturę ceglaną - były to kościoły halowe.
Włochy.

Styl gotycki słabo przyjął się w kraju jako kontrastowo różny do rodzimych tradycji. Na przykładzie katedry w Sienie można stwierdzić pewną niechęć do wertykalizmu i dążenie do osiągnięcia malowniczości przez zastosowanie dwukolorowego kamienia. Brak skarp i łuków przyporowych.

Porównanie sztuki romańskiej z gotycką.


SZTUKA ROMAŃSKA
Od X do XIII wieku
Nazwa pochodzi z łacińskiej Rzymu - Roma i oznacza jej podporządkowanie rzymskiej władzy kościelnej.

ARCHITEKTURA
Kościół romański wywodzi się z bazyliki starochrześcijańskiej. Jego kształt odznacza się na ogół znaczną prostotą. Plan, zwany inaczej rzutem, przypomina krzyż. Oś pionową tego krzyża stanowi nawa główna, przechodząca w miejsce ołtarzowe zwane prezbiterium, zakończone prosto albo też półkolistym wgłębieniem, zwanym absydą. Nawa główna wraz z prezbiterium składa się zawsze z pewnej liczby (np. pięciu lub siedmiu) kwadratów o długości boków równej odstępom między filarami. Identyczne w wymiarach kwadraty tworzą ramiona krzyża, czyli nawę poprzeczną, zwaną transeptem. Do nawy głównej przylegają z obu stron nawy boczne - po jednej w kościele trójnawowym, po dwie w kościele pięcionawowym. Szerokość naw bocznych równa się połowie boku kwadratów tworzących nawę główną. Podobnie prosta jest jego bryła. Składa się ona z kilku, kilkunastu, w wielkich kościołach nawet kilkudziesięciu mniejszych, lecz mimo to ogromnych brył: prostopadłościanów, graniastosłupów, ostrosłupów, półwalców. Dwa największe prostopadłościany skrzyżowane z sobą tworzą nawę główną, transept i prezbiterium. Dwa mniejsze, przystawione z obu stron do bryły nawy głównej, tworzą nawy boczne, w kościele bazylikowym zawsze niższe od nawy głównej.

RZEŹBA
Rzeˇba tej epoki - wykonywana w kamieniu - była w ogromnej większości swoich dzieł nierozdzielnie związana z architekturą; tak ściśle zespolona z murem, jakby doń "przyklejona". Umieszczano ją na fasadach kościołów, na portalach (ozdobnych obramieniach drzwi wejściowych), zwłaszcza nad ich półkolistymi łukami (w tzw. tympanonach), w niszach, załomach muru i w jego zagłębieniach, tworzących jakby ramy dla całej kompozycji, i wreszcie na kapitelach kolumn i na ich trzonach. W tych właśnie miejscach światło słoneczne "ześlizgując się" z gładkich powierzchni murów wydobywało z mroku tajemnicze postacie i całe sceny ilustrujące Nowy Testament.
Dzieła rzeˇby romańskiej służyły nie tylko dekoracji. Miały one do spełnienia znacznie ważniejszą rolę: ich zadaniem było po prostu nakłonienie ludzi, przeważnie nie umiejących czytać ani pisać, do wierności nakazom Ewangelii i Kościoła, pokazanie im, jak będzie nagrodzone po śmierci życie cnotliwe i pokora, a jak ukarane życie grzeszne i pełne pychy.

MALARSTWO
Malarstwo epoki romańskiej znamy przede wszystkim z wewnętrznych ścian kościołów (freski, czyli malowidła wykonywane na tynku jeszcze przed jego wyschnięciem) i z pergaminowych kart ręcznie pisanych i ilustrowanych ksiąg, tak zwanych kodeksów. Freski były dla wnętrz kościołów tym, czym rzeˇby dla ich ścian zewnętrznych: sposobem zapełniania dużych, pustych płaszczyzn obrazami równie zdobnymi, co pouczającymi. Pojawiały się one w absydach i na pasach ściennych po obu stronach nawy głównej, ponad łukami arkad.

PRZYKŁADY:
Katedry:
- w Bumbergu
- w Pizie
- w Wormacji
- w Gnieżnie
- w Krakowie

Inne:
- malowidła ścienne w Czerwińsku
- kolumny w Strzelnie

SZTUKA GOTYCKA
Od XII do XV wieku
Nazwa pochodzi od nazwy germańskiego plemienia Gotów, choć gotyk narodził się we Francji.

ARCHITEKTURA
Kościół gotycki sięgając strzelistością swoich wież nieraz do wysokości ponad stu metrów, górował nad okolicą, olbrzymi pośród otaczających go domów, niczym potężny galeon wśród rybackich łódeczek. Bezpieczeństwo i trwałość tak wielkiej budowli zapewnia system filarowo-żebrowy. Jak z olbrzymich drzew delikatne gałęzie, tak z gotyckich filarów wybiegają u szczytu ceglane lub kamienne łuki zwane żebrami, łączące się ze sobą po przekątnej. Każda czwórka filarów u góry powiązana jest więc na krzyż.
Przestrzenie między żebrami sklepienia wypełniają wklęsłe trójkąty z cegły lub kamienia, tzw. wysklepki. O trwałości kościoła romańskiego decydowały masywne kamienne ściany, o sile gotyckiego kolosa - mocny szkielet złożony z filarów i żeber, łuki przyporowe i skarpy. A skoro ściany, kamienne lub ceglane, nie miały już tak wielkiego znaczenia konstrukcyjnego, skoro niczego nie dˇwigały, a jedynie wzmacniały konstrukcję - można było przepruć je znacznie większymi oknami, a tym samym rozjaśnić wnętrze kościoła. Okna w grubym murze świątyni romańskiej były niewielkie, a od góry zamykał je łuk półkolisty. W gotyku zajmują one często całą niemal wysokość ściany, a u góry kończy je łuk ostry. Wspaniałą ozdobą okien gotyckiego kościoła były witraże, kompozycje z kolorowych szybek ułożone tak, że przedstawiały postacie świętych, a niekiedy nawet całe sceny z Pisma Świętego Starego i Nowego Testamentu.

RZEŹBA
Do sztuki kościelnej powoli zaczęło przenikać życie codzienne. Prócz rzeˇby kamiennej zaczyna rozwijać się bujnie rzeˇba drewniana, malowana wielobarwnie (polichromowana). Są to pojedyncze figury, a także wielkie ołtarze wypełnione tłumami postaci np. ołtarz Wita Stwosza (ok. 1447-1533) w Kościele Mariackim w Krakowie.

MALARSTWO
Prócz obrazów nierozdzielnie związanych z ołtarzem, w okresie gotyku po raz pierwszy w dziejach rozpowszechnił się obraz niezależny, przeznaczony do umieszczania na ścianie kościoła. Obraz taki malowano nie na płótnie, jak to czyni się dzisiaj, lecz na desce (tzw. obraz tablicowy) farbami temperowymi, których barwniki rozprowadzane były na ogół białkiem kurzego jaja.
Tematami obrazów gotyckich były nadal przede wszystkim sceny z Nowego Testamentu: życie Chrystusa, Marii, a także sceny z życia świętych i męczenników za wiarę. Zaczęły się jednak pojawiać także obrazy o tematyce całkiem świeckiej.
Pierwszą cechą odróżniającą malarstwo gotyckie od romańskiego jest usiłowanie pokazania człowieka takim, jaki jest naprawdę. Wiemy, że postać człowieka jest trójwymiarowa, zajmuje nieco miejsca w przestrzeni. Malarze czasów romańskich nie posiedli jeszcze wprawy w ukazywaniu tej przestrzenności. Dzięki opanowaniu przez malarzy gotyku podstaw techniki światłocienia, postacie na ich obrazach zyskują trójwymiarowość, sprawiając wrażenie jakby występowały z tła.

PRZYKŁADY:
Katedry:
- w Kolonii
- w Reims
- w Wenecji

Inne:
- ratusz we Wrocławiu
- dziedziniec Collegium Maius w Krakowie

---