Sterylizacja - zabicie i usunięcie form żywych (drobnoustrojów)

Sterylizacje rozdzielamy na :
* sterylizację z uwzględnieniem prionów

* sterylizację bez uwzględnienia prionów

Prion (skrót od angielskiego proteinaceous infectious particle - zakaźna cząsteczka proteinowa) - samopowielająca się struktura proteinowa. Nie zawierają żadnego kwasu nukleinowego, nie wykazują metabolizmu. Należą do grupy patogenów, których budowa oraz mechanizm zakażania nie zostały dokładnie zbadane.

Metody sterylizacji:
1. Fizyczne
- Autoklaw jest to aparat w którym czynnikiem działającym jest przegrzana para wodna. Temp. 121°C- 15 min.  (działając taką temperaturą na priony efektu nie uzyskamy).   

Temp. 134°C - 5 min. (aby zlikwidować priony trzeba w temp. 134 C działać przez 120 min)

- Promieniowanie gamma

- Metoda plazmowa. Plazma to zjonizowane cząsteczki gazu.

2. Chemiczne
-Gazowa (tlenek etylenu)

-Sterylizacja w roztworach (aldehyd glutarowy)

Związki stosowane do dezynfekcji:
- związki organiczne: alkohole (np. alkohol etylowy 70%),  aldehydy (aldehyd glutarowy),  słabe kwasy organiczne (kwas borowy, salicylowy, benzoesowy).
- związki utleniające (woda utleniona),  związki zawierające aktywny chlor – chloroamina B, pochodne fenoli i krezoli.
Metody fizyczne:
- gotowanie
- naświetlanie gładkich powierzchni promieniami UV

Jak sprawdzamy skuteczność sterylizacji i dezynfekcji??
Sterylizacja

– Stosowanie SPORALI

– sprasowane spory bakterii niechorobotwórczych (np.: Sporal A (spory Bacillus stearothermophilus)
Dezynfekcja

– metody posiewowe do sprawdzania

Antybiotyki mają aktywność w stosunku do drobnoustrojów, jest ich kilka tysięcy-10% to leki).

Chemoterapeutyki

– syntetyki

* 0,5- czas kiedy stężenie antybiotyku w organizmie spada o połowe.

Antybiotyk może być wydalony z organizmu dwiema drogami:
        -droga wydalania i moczowa
        -droga wydalania i żółciowa

Stężenie hamujące MIC ( w organizmie zazwyczaj 4-8x MIC)

Działania nieporządane:
- efekt toksyczny
- odczyny alergiczne
- dyzbakteriozy-efektŕzniszczenie flory bakteryjnej

Chlorafenikol- antybiotyk wydalony tylko po transformacji, w innym wypadku kumuluje się w organizmie, przyjmowanie w ciąży ŕdochodzi do zabicia płodu a także dzieci narodzonych mających mniej niż 4 miesiące.

Antybiotyki aminoglikozydowe streptomycyna, gentamycyna-dla dorosłych, natomiast dla dzieci-netylmycyna, przyjmowanie tego antybiotyku w czasie ciąży może doprowadzić do tego że dziecko urodzi się głuche. Ten antybiotyk uszkadza nerw słuchowy nawet u dorosłych. Efekt kuraropodobny.

Tetracykliny- uszkodzenie zalążków kości (wydłużenie lub skrócenie kości), zębów, uszkodzenie wątroby – efekt hepatotoksyczny.

Fluorochinolony- nie zalecane u młodzieży tak jak poprzedni antybiotyk!!

Odczyny alergiczne występują w 1% leczonych.
Odczyny uogólnione wstrząs anafilaktyczny po np.: penicylinie stosowanej pozajelitowo. Może to się skończyć śmiercią.

Cztery podstawowe mechanizmy działania antybiotyków:
1. na syntezę ściany
2. białek
3. kwasów nukleinowych
4. błon cytoplazmatycznych

Mechanizmy odporności bakterii na antybiotyki:
1. wytwarzanie enzymów które rozkładają antybiotyki (transferazy, betalaktamazy)
2. zmiana miejsca docelowego
3. aktywne usuwanie antybiotyków (pompa błonowa)

2

Sterylizacja, jednostkowy proces technologiczny polegający na zniszczeniu wszystkich, zarówno wegetatywnych, jak i przetrwalnikowych form mikroorganizmów. Sterylizację przeprowadza się głównie metodami fizycznymi. Prawidłowo wysterylizowany materiał jest jałowy - nie zawiera żadnych żywych drobnoustrojów (także wirusów) oraz ich form przetrwalnikowych czy toksyn. Sterylizacji można dokonać mechanicznie, fizycznie, bądź chemicznie. Proces ten bywa też nazywany wyjaławianiem.

Metody sterylizacji

autoklawowy sterylizator laboratoryjny

Wyróżnia się następujące metody wyjaławiania:

• Wyżarzanie lub spalanie

• Sterylizacja suchym gorącym powietrzem

• Sterylizacja nasyconą parą wodną pod ciśnieniem

• Sterylizacja przez sączenie

• Sterylizacja promieniowaniem

• promieniowaniem jonizującym

• promieniowaniem UV

• Sterylizacja gazami

• tlenkiem etylenu

• formaldehydem

• Sterylizacja roztworami środków chemicznych

• aldehydu glutarowego

• kwasu nadoctowego

Wyżarzanie lub spalanie

Wyżarzanie przedmiotu poddawanego wyjaławianiu w płomieniu palnika powoduje spalenie komórek drobnoustrojów. Metoda ta jest stosowana tylko do drobnych przedmiotów metalowych - na przykład do sterylizacji ez stosowanych do posiewów mikrobiologicznych.

Spalanie stosujemy wówczas, gdy chcemy zniszczyć skażony materiał - na przykład odpady szpitalne.

Sterylizacja suchym gorącym powietrzem

Suche gorące powietrze powoduje utlenianie, a co za tym idzie inaktywację i degradację składników komórkowych drobnoustrojów.

Wyjaławianie suchym gorącym powietrzem prowadzi się w sterylizatorach powietrznych, stanowiących zamknięte komory z termoregulacją, stosując temperatury 160-200 stopni utrzymywane w czasie od dwóch godzin do kilkunastu minut. Warunki sterylizacji zależą w głównej mierze od wyjaławianego materiału i jego wytrzymałości termicznej. Materiał powinien być suchy, czysty i zabezpieczony przed ponownym skażeniem, na przykład za pomocą termoodpornej folii z tworzywa sztucznego.

Aby materiał został wyjałowiony, suche gorące powietrze musi przeniknąć do jego wnętrza - czas potrzebny na zajście tego procesu nazywany jest czasem przenikania. Gdy materiał osiągnie odpowiednią temperaturę, rozpoczyna się czas utrzymywania się, będący właściwym procesem sterylizacji. Zwykle dla bezpieczeństwa oba czasy wydłuża się o połowę. Materiał powinien być ułożony w sterylizatorze tak, by nie utrudniać dostępu gorącego powietrza.

Sterylizacja parą wodną pod ciśnieniem

Nasycona para wodna powoduje gwałtowną hydrolizę, denaturację i koagulację enzymów i struktur komórkowych. Wyjaławianie jest rezultatem zarówno wysokiej temperatury, jak i aktywności cząsteczek wody. Zwykle stosowane temperatury sięgają 108-134 °C, zaś czas wyjaławiania wynosi 15-30 minut. Aby osiągnąć taką temperaturę pary, podnosi się ciśnienie o wartość od jednej atmosfery w górę. Wzrost ciśnienia o jedną atmosferę powoduje podniesienie temperatury wrzenia wody o około 10 stopni.

Wyjaławianie parą wodną przeprowadza się w autoklawach (aparatach ciśnieniowych), wyposażonych w przyrządy do pomiaru temperatury i ciśnienia oraz odpowiednie elementy zabezpieczające (zawory).

Wyjaławianie hermetycznie zamkniętych pojemników z roztworami możliwe jest dzięki temu, że doprowadzona do autoklawu nasycona para wodna oddaje im swoje ciepło utajone, ogrzewając je do własnej temperatury. Roztwór w pojemniku paruje, wytwarzając "własną" parę, która jest faktycznym czynnikiem sterylizującym.

Proces sterylizacji parą wodną składa się z następujących etapów:

• Czas nagrzewania - ciepło przenika wówczas w głąb materiału. Czas ten jest różny dla różnych obiektów, dlatego np. różne rodzaje pojemników należy wyjaławiać oddzielnie.

• Czas wyrównania temperatury - para wodna oddaje swoje ciepło utajone materiałowi aż do chwili, gdy temperatury wyrównają się i wymiana ciepła ustąpi.

• Czas wyjaławiania - właściwa sterylizacja, podczas której staramy się utrzymywać temperaturę przez stosowny okres. Zwykle dla bezpieczeństwa wydłuża się go o połowę.

• Czas schładzania autoklawu - czas od chwili przerwania ogrzewania do momentu, gdy manometr wskaże, że ciśnienie wewnątrz autoklawu jest równe atmosferycznemu.

Wyjaławianie parą wodną nie może być, rzecz jasna, stosowane do płynów niebędących układami wodnymi oraz do pustych pojemników, gdyż nie ma w nich z czego powstawać para. Uzyskane wówczas warunki sprowadzają się do podwyższenia temperatury (jak w

przypadku sterylizacji suchym gorącym powietrzem). Jest ona jednak zbyt niska, by proces osiągnął wymaganą skuteczność.

W hermetycznie zamkniętych pojemnikach wytwarza się nadciśnienie, którego wielkość zależy od stopnia wypełnienia - jeśli roztwór zajmuje ponad 90% pojemości, ciśnienie może rozerwać pojemnik. Dlatego też zaleca się, by pojemnik nie był wypełniony w więcej niż 85 procentach.

Drugim istotnym zjawiskiem jest to, że płyn w pojemniku stygnie wolniej, niż komora autoklawu. Powstaje więc nadciśnienie, które grozi implozją pojemnika. Aby się przed nią ustrzec, nie należy wyjmować zawartości autoklawu tuż po jego otwarciu. Można też zastosować chłodzenie cieczą, aby temperatury wyrównywały się szybciej.

Nasyconą parą wodną możemy wyjaławiać zarówno roztwory wodne, jak i odzież ochronną, opatrunki, narzędzia. Materiały należy zabezpieczyć przed powtórnym skażeniem.

Sączenie

Istotą tego procesu jest fizyczne usuwanie drobnoustrojów z roztworu lub gazu przez zatrzymanie ich na jałowym sączku membranowym o średnicy porów mniejszej niż 0,2 mikrometra. Sączki te to cienkie błony o grubości około 70-140 mikrometrów, mające kształt krążków lub arkuszy.

Korzyści wynikające z tej metody są znaczące - nie zmienia się pH roztworu, nie rozpadają się jego składniki wrażliwe na temperaturę (termolabilne, na przykład witaminy), substancje nie ulegają adsorpcji na materiale sączka.

Zestawy do sączenia należy wyjałowić za pomocą pary lub suchego gorącego powietrza. Koniecznie jałowy musi być też pojemnik, do którego zbieramy roztwór, a dozowanie do opakowań jednostkowych musi odbywać się w warunkach aseptycznych.

Ten typ wyjaławiania, z racji zagrożenia wtórnym skażeniem podczas dozowania, stosujemy tylko wówczas, gdy roztworu nie można wyjałowić termicznie - na przykład gdy jest to roztwór zawierający witaminy lub preparat biologiczny (enzymy, surowica). Metodą sączenia wyjaławia się również powietrze - rolę filtra pełnią arkusze z włókien szklanych (filtry HEPA).

Sterylizacja promieniowaniem

Promieniowanie UV

Wyjaławianie polega na naświetlaniu materiału promieniowaniem ultrafioletowym. Promieniowanie to zmienia strukturę kwasów nukleinowych, dlatego najsilniej działa na formy wegetatywne drobnoustrojów. Używa się fal o długości 210-328 nm (najbardziej aktywne jest promieniowanie o długości fali 254 nm), emitowanych np. przez lampy rtęciowe (niskociśnieniowa rura z kwarcu, wypełniona parami rtęciowymi).

Promieniowanie ultrafioletowe jest szkodliwe dla ludzi - może powodować między innymi stany zapalne skóry i zapalenie spojówek.

Promieniowanie ultrafioletowe nie przenika w głąb płynów i ciał stałych, jest adsorbowane przez szkło i tworzywa sztuczne. Dlatego też wyjaławiamy w ten sposób na ogół tylko powietrze lub powierzchnię przedmiotów. Jest to metoda pomocnicza.

Promieniowanie jonizujące

Sterylizacja promieniowaniem jonizującym przebiega zarówno w sposób bezpośredni, jak i pośredni, przez produkty radiolizy wody. Źródłem tego promieniowania mogą być na przykład izotopy - zwykle używa się kobaltu-60.

Zwykle stosowaną dawką jest 25 000 Gy (2,5 Mrad).

Metodę tę stosujemy do wyjaławiania materiałów termolabilnych - sprzętu medycznego jednorazowego użytku, opatrunków, materiałów transplantacyjnych oraz żywności.

Wyjaławianie gazami

Stosujemy je w szczególnych przypadkach, gdyż z reguły stosowane gazy są agresywnymi reagentami i zachodzi ryzyko zajścia niekorzystnych zmian chemicznych w materiale poddawanym wyjaławianiu lub sorpcji gazów.

Tlenek etylenu

Jest to czynnik o działaniu alkilującym, bakterio- i wirusobójczy. W wyższych stężeniach niszczy też przetrwalniki.

Tlenek etylenu może powodować u ludzi podrażnienie błon śluzowych, nudności i wymioty. Jest też łatwopalny, a z powietrzem tworzy mieszaninę wybuchową - ryzyko wybuchu zmniejsza się, mieszając 10% lub 20% tlenku etylenu z dwutlenkiem węgla lub azotem.

Do sterylizacji używany jest czysty tlenek etylenu lub jego mieszanina z dwutlenkiem węgla (w proporcji 1:9). Sterylizację prowadzi się w komorze gazoszczelnej w temperaturze 30-65°C, przy wilgotności względnej 40-60%. Stężenie gazu nie powinno przekraczać 1200 mg/l. Skuteczność procesu bardzo zależy od tych warunków.

Zaletą tlenku etylenu jest jego przenikliwość - gaz ten przedostaje się przez tworzywa sztuczne, którymi owija się wyjaławiane przedmioty, dzięki czemu po wyjęciu są one od razu zabezpieczone przed wtórnym zakażeniem. Jednocześnie, ze względu na możliwość sorpcji gazu przez wyjaławiany materiał, konieczne jest zachowanie tzw. okresu resorpcji.

Tlenkiem etylenu wyjaławiamy materiały i sprzęt medyczny z tworzyw sztucznych, które mogą odkształcać się po wpływem temperatury, np. cewniki.

Formaldehyd

Formaldehyd jest czynnikiem alkilującym, aktywnym względem form wegetatywnych i przetrwalników. Ma jednak ograniczone zastosowanie ze względu na toksyczność. Do wyjaławiania używa się sterylizatorów.

Sterylizacja roztworami środków chemicznych

Metoda stosowana tylko w szczególnych przypadkach, gdy wyjaławianie innymi metodami jest niemożliwe. Wyjaławianie prowadzimy w temperaturze pokojowej w zbiornikach pełnych roztworu środka chemicznego. Po zakończeniu sterylizacji meteriały opłukuje się jałową wodą, suszy na jałowej serwecie i zabezpiecza przed wtórnym skażeniem.

Aldehyd glutarowy

Aldehyd glutarowy jest aktywny w stosunku do form wegetatywnych bakterii, wirusów, przetrwalników, i grzybów. Nie powoduje korozji metali i nie uszkadza wyrobów gumowych.

Do wyjaławiania stosowany jest przeważnie roztwór 2% o pH 7,5-8,5 (o największej aktywności w stosunku do przetrwalników), do którego dodaje się 0,3% wodorowęglanu sodu. Materiał zanurza się w nim na trzy godziny.

Aldehyd glutarowy może powodować podrażnienie skóry, oczu i błon śluzowych.

Kwas nadoctowy

Kwas nadoctowy jest silnie utleniający, toksyczny i reaktywny. Wykazuje aktywność w stosunku do form wegetatywnych i przetrwalników. W roztworach wodnych łatwo rozkłada się do tlenu i kwasu octowego.

Do wyjaławiania stosuje się roztwory 0,1-0,5%.

Autoklaw - hermetycznie zamknięty, ogrzewany zbiornik służący do przeprowadzania różnych procesów chemicznych lub do wyjaławiania w podwyższonej temeraturze i przy zwiększonym ciśnieniu, np. narzędzi chirurgicznych, środków spożywczych i farmaceutycznych.

Autkolaw składa się zazwyczaj z następujących elementów:

• naczynia głównego o grubych ściankach, zdolnych wytrzymywać wysokie ciśnienie

• pokrywy o równie grubych ściankach, posiadająca kryzę zamykaną na śruby, co tworzy mocne i szczelne połączenie

• monometru pokazujące panujące wewnątrz nadciśnienie

• zaworu ciśnieniowego, pełniącego rolę zabezpieczenia przed eksplozją gdyby wewnątrz autoklawo powstało zbyt wysokie ciśnienie.

Promieniowanie gamma to wysokoenergetyczna forma promieniowania elektromagnetycznego. Za promieniowanie gamma uznaje się promieniowanie o energii kwantu większej od 10 keV, co odpowiada częstotliwości większej od 2,42 EHz, a długości fali mniejszej od 124 pm. Zakres ten częściowo pokrywa się z zakresem promieniowania rentgenowskiego. W wielu publikacjach rozróżnienie promieniowania gamma oraz promieniowania X opiera się na ich źródłach, a nie na długości fali. Promieniowanie gamma wytwarzane jest w wyniku przemian jądrowych lub zderzeń jąder lub cząstek subatomowych, a promieniowanie rentgenowskie, w wyniku zderzeń elektronów z atomami. Promieniowanie gamma jest promieniowaniem jonizującym. Nazwa promieniowania gamma pochodzi od greckiej litery γ.

Metoda plazmowa przetwarzania odpadów niebezpiecznych jest metodą zapewniającą całkowite unieszkodliwienie substancji toksycznych zawartych w odpadach, a pozostałości w formie zeszklonej są całkowicie bezpieczne i możliwe do wykorzystania bez dodatkowej obróbki.

Tlenek etylenu

Jest to czynnik o działaniu alkilującym, bakterio- i wirusobójczy. W wyższych stężeniach niszczy też przetrwalniki.

Tlenek etylenu może powodować u ludzi podrażnienie błon śluzowych, nudności i wymioty. Jest też łatwopalny, a z powietrzem tworzy mieszaninę wybuchową - ryzyko wybuchu zmniejsza się, mieszając 10% lub 20% tlenku etylenu z dwutlenkiem węgla lub azotem.

Do sterylizacji używany jest czysty tlenek etylenu lub jego mieszanina z dwutlenkiem węgla (w proporcji 1:9). Sterylizację prowadzi się w komorze gazoszczelnej w temperaturze 30-65°C, przy wilgotności względnej 40-60%. Stężenie gazu nie powinno przekraczać 1200 mg/l. Skuteczność procesu bardzo zależy od tych warunków.

Zaletą tlenku etylenu jest jego przenikliwość - gaz ten przedostaje się przez tworzywa sztuczne, którymi owija się wyjaławiane przedmioty, dzięki czemu po wyjęciu są one od razu zabezpieczone przed wtórnym zakażeniem. Jednocześnie, ze względu na możliwość sorpcji gazu przez wyjaławiany materiał, konieczne jest zachowanie tzw. okresu resorpcji.

Tlenkiem etylenu wyjaławiamy materiały i sprzęt medyczny z tworzyw sztucznych, które mogą odkształcać się po wpływem temperatury, np. cewniki.

Aldehyd glutarowy jest aktywny w stosunku do form wegetatywnych bakterii, wirusów, przetrwalników, i grzybów. Nie powoduje korozji metali i nie uszkadza wyrobów gumowych.

Do wyjaławiania stosowany jest przeważnie roztwór 2% o pH 7,5-8,5 (o największej aktywności w stosunku do przetrwalników), do którego dodaje się 0,3% wodorowęglanu sodu. Materiał zanurza się w nim na trzy godziny.

Aldehyd glutarowy może powodować podrażnienie skóry, oczu i błon śluzowych.

Dezynfekcja (odkażanie) - niszczenie w środowisku zewnętrznym (a także na powierzchni ciała) wegetatywnych form drobnoustrojów, głównie drobnoustrojów chorobotwórczych.

Do dezynfekcji stosuje się metody fizyczne (wysoka temperatura, różne rodzaje promieniowania) i chemiczne.

Antybiotyki (z greki anti - przeciw, bios - życie) - związki chemiczne - naturalne, wytwarzane przez drobnoustroje, ale także syntetyczne, produkowane przez człowieka, które są stosowane w lecznictwie jako leki przeciwdziałające infekcjom wywoływanym przez drobnoustroje (najczęściej bakterie, ale także mykoplazmy i pierwotniaki). Bywają także używane profilaktycznie w zapobieganiu zakażeniom bakteryjnym w przypadku osłabienia odporności, np. neutropenii, a także w profilaktyce bakteryjnego zapalenia wsierdzia.

TRANSFERAZY [łac.], ferazy, liczna (ponad 450) klasa enzymów przenoszących różne grupy chem. z cząsteczki jednego związku na cząsteczkę innego związku; obejmuje ona enzymy przenoszące grupy: 1) jednowęglowe, np. metylowe (w biosyntezie kreatyny, metioniny), formylowe (w biosyntezie pierścienia purynowego) czy karboksylowe (powstawanie szczawiooctanu); 2) dwuwęglowe — aldehydowe i ketonowe (transaldolazy i transketolazy działające w cyklu pentozowym); 3) acylowe (acylotransferazy); 4) glikozylowe (glikozylotransferazy); 5) alkilowe (np. w biosyntezie tiaminy); 6) zawierające azot (aminotransferazy); 7) zawierające fosfor (fosfotransferazy, kinazy); 8) zawierające siarkę (np. tworzące siarczany chondroityny lub steroidów).

---