Propozycje warsztatów teatralnych
dla dzieci w wieku wczesnoszkolnym, część 2
Krąg tematyczny: Jesienne szarugi
SPACERUJĘ PO PARKU
Materiały: pacynka psa Reksia, liście różnych gatunków drzew, pędzle, farby, plastelina, gumki recepturki, tasiemki, wstążki, CD. Entliczek, pentliczek. Utwory do słuchania i zabawy, cz. 1, nr 1 („Jesień” z cyklu Pory roku cz. I Allegro - A. Vivaldi); CD sześciolatka „Już w szkole”, semestr pierwszy, nr 15 -„Malowała jesień”.
Przebieg zajęć
1. Utrwalenie kształtu poznanej litery.
● Układanie kształtu litery „Ł” z odciętych ogonków liści.
● Pokazywanie kształtu litery „Ł” przy użyciu ramienia i przedramienia, palców dłoni; układanie kształtu litery z plasteliny.
2. Swobodne wypowiedzi - dzieci opowiadają Reksiowi innych czworonogach, także własnych, o tym jakie mają potrzeby i upodobania.
3. Scenki improwizowane.
Dzieci w parach improwizują scenkę, w której jedno dziecko prosi o wyjście na spacer, naśladując zachowanie psa.
4. Praca plastyczna - tworzenie sukienki „Pani Jesieni” z zebranych liści (np. bukiet liści połączonych ze sobą gumką recepturką lub tasiemką czy wstążką). Podczas pracy dzieci słuchają piosenki „Malowała jesień”.
5. Improwizowany dialog - nauczyciel improwizuje dialog z Reksiem, przekazując informacje o potrzebach psa i zwracając uwagę dzieci na urodę jesiennych liści.
Przykład dialogu:
NAUCZYCIEL: Reksiu, dlaczego tak się wiercisz?
REKSIO: Bo bardzo chcę wyjść na spacer. My, psy jesteśmy szczęśliwe, kiedy możemy biegać, ścigać się, przynosić w zębach rzucane nam patyki, wskakiwać do wody, pływać!
NAUCZYCIEL: To zupełnie tak samo jak dzieci. No, może tylko z tą różnicą, że dzieci nie biegają z patykami w buzi.
REKSIO: I uwielbiamy, jak ludzie troszczą się o nas. Ja mogę godzinami leżeć, kiedy ktoś mnie drapie za uchem albo głaszcze po sierści. Po takich pieszczotach skaczę z radości i merdam ogonkiem. Niestety, nie wszyscy ludzie potrafią troszczyć się o zwierzęta. Jeden z moich przyjaciół, który mieszka na wsi, ma porządną, ciepłą budę, a właściciele bardzo go kochają. Ale drugi przyjaciel, którego poznałem podczas wakacji, nie ma dobrych opiekunów. Trzymają go uwiązanego na krótkim łańcuchu, często jest głodny, a jego buda przecieka, kiedy pada deszcz.
NAUCZYCIEL (zwraca się do dzieci): A jak wy troszczycie się o wasze pieski? Dzieci opowiadają o swoich czworonogach.
NAUCZYCIEL: Nasz Reksio, jak każdy pies, bardzo lubi pieszczoty. Proponuję pogłaskać go i podrapać za uchem. Co wy na to?
Dzieci okazują czułość pacynce, nauczyciel, animując psa, daje wyraz jego zadowoleniu.
REKSIO: Dziękuję wam bardzo! Mam dla was niespodziankę. Przyniosłem wam w prezencie bukiet jesiennych liści. Gawędzę sobie z liśćmi, kiedy biegam po parku. Lubią szeptać mi do ucha różne historie, które wiatr opowiadał drzewom.
NAUCZYCIEL: A może namalujemy listkom buzie i porozmawiamy o urokach parku jesienią?
6. Praca plastyczna - dzieci malują na liściach oczy, nos, usta - w trakcie pracy słuchają muzyki Vivaldiego. Następnie łączą liście z suknią „Pani Jesieni”.
7. Improwizowane dialogi w parach.
Temat dialogów może dotyczyć potrzeb psów, sposobów okazywania przez nich przyjaźni wobec dzieci i dorosłych lub uroków jesiennego parku. Ważna jest stymulacja wyobraźni dzieci i stworzenie warunków do pełnej improwizacji, która poruszy wyobraźnię dziecka. Improwizowane dialogi początkowo mogą sprawiać niektórym dzieciom trudność, po pewnym czasie widać jednak bardzo wyraźny postęp w ich tworzeniu.
Krąg tematyczny: Zwierzęta wokół nas
POMAGAM PTAKOM
Materiały: gazety, papier ksero w różnych kolorach.
Przebieg zajęć
1. Praca plastyczna - dzieci, inspirowane przez nauczyciela, wykonują z gazet papierowe ptaki.
2. Improwizacje jesienno-zimowe - podział dzieci na dwie grupy. Pierwsza grupa improwizuje odgłosy deszczu, szarugi jesiennej, a następnie zamieci zimowej. Druga grupa animuje papierowe ptaki: zmarznięte, szukające pokarmu, walczące w przestworzach z silnymi podmuchami wiatru.
3. „Sąsiedzkie rozmowy” - dzieci w parach animują papierowe ptaki, improwizując między ptakami dialogi o ich trudnym losie zimą.
Przykład:
WRÓBEL: Pani sójko, co słychać u pani? Bo u mnie zimno i… głodno. Pusto w żołądku, pogoda taka, że nie chce się latać. A tu muszę poszukać jedzenia, chociaż z głodu nie mam już sił…
SÓJKA: Oj, marnie pan wygląda, panie sąsiedzie. A ja dzisiaj jestem w znakomitym nastroju. Trafiłam do ptasiej stołówki, którą zaopatrują dzieci. Porządnie najadłam się i od razu zrobiło mi się ciepło. Lećmy razem, pokażę panu gdzie jest stołówka! Ma pan siłę, aby polecieć?
WRÓBEL: Pani sójko! Z nieba chyba pani mi zleciała! Gdyby nie dzieci i dorośli, to pewnie umarlibyśmy z głodu. Lecimy!
4. Utrwalenie kształtu poznanej litery - tworzenie kształtu litery „G” z gazety zwiniętej w rulon.
5. Improwizowane dialogi (jedno dziecko w podwójnej roli) - dzieci w trakcie tworzenia gawrona z gazet, prowadzą z nim dialogi o sytuacji ptaków zimą i o pomocy, którą ptaki otrzymują od dzieci i dorosłych.
Krąg tematyczny: Nasze zajęcia
WIEM, JAK SIĘ UBIERAĆ
Materiały: pacynka Reksia, szalik dla Reksia, instrumenty perkusyjne (grzechotka, tamburyn).
Przebieg zajęć
Zabawa „Wiatr”.
Nauczyciel improwizuje zmienny dynamicznie akompaniament (grzechotka, tamburyn), naśladując szum wiatru. Dzieci pełnią rolę drzew, fal, flag na wietrze.
[Źródło: Ewa Skowrońska-Lebecka, „ Dźwięk i gest. Ćwiczenia muzyczno-ruchowe dla dzieci i młodzieży”, Wydawnictwo „Żak” 1995, ćw. 1, s. 27]
Zabawa „Wichura”.
Dzieci dobierają się w pary. Jedno dziecko naśladuje odgłosy wichury (szszsz…, ffff…), a drugie reaguje ruchem na to, co słyszy (stojąc w małym rozkroku, kołysze się całym ciałem).
[Źródło: jw., ćw.2, s. 27]
Improwizowane dialogi.
Nauczyciel improwizuje rozmowę z przemarzniętym Reksiem, który ma objawy przeziębienia, spowodowane niewłaściwym ubiorem. Reksio, powołując się na własne błędy, udziela dzieciom rad na temat właściwego stroju, dopasowanego do pory roku i pogody.
Przykład dialogu:
REKSIO: A psik!
NAUCZYCIEL: Reksiu, co się stało, że tak kichasz? Zakrywaj nos chusteczką, żeby nie zarazić dzieci.
REKSIO: Oj, przepraszam. Już będę zakrywał nos. Chciałem pobiegać z kolegami. Śpieszyłem się i wybiegłem bez czapki i kurtki. Przeziębiłem się i teraz pewnie długo nie będę mógł wyjść z domu.
NAUCZYCIEL: Wszyscy uczymy się na błędach. Reksiu. Co poradziłbyś dzieciom po tym przykrym doświadczeniu?
REKSIO: Dzieciaki, ubierajcie się ciepło, żebyście nie byli przeziębieni, tak jak ja. Czapki, szaliki i kurtki! Ko-nie-cznie! A! I nie wolno moczyć nóg w kałużach! Muszę się z wami pożegnać. Boli mnie gardło i głowa, mam temperaturę. Idę położyć się do łóżka.
Swobodne wypowiedzi.
Dzieci zawiązują Reksiowi szalik i udzielają porad, w jaki sposób ma się kurować, aby jak najszybciej mógł do nich wrócić.
Krąg tematyczny: Nasze zajęcia
PIELĘGNUJĘ ROŚLINY
Materiały: karton do malowania, kredki, CD. Entliczek, pentliczek. Utwory do słuchania i zabawy, cz. 1 nr 13 („Walc kwiatów” P. Czajkowskiego).
Przebieg zajęć
Zabawa pantomimiczna.
Dzieci w trakcie opowiadania nauczyciela ilustrują dłonią etapy wzrostu rośliny - od ziarenka do okazałej rośliny.
Przykładowe opowiadanie:
Wasza dłoń to malutkie ziarenko, które drzemie w ziemi. Ziarenko jest podlewane, wypuszcza pierwszy listek, powoli wzrasta łodyżka, która staje się z coraz dłuższa i grubsza, wyrastają kolejne listki, pokazuje się pierwszy pączek, rozchylają się płatki. Kwiatek kwitnie, pięknie pachnie, płatki opadają i po pewnym czasie na ziemię wysypują się nasiona.
2. Ilustracja pantomimiczna.
Podział dzieci na pary. Jedno dziecko komentuje wzrost rośliny, a drugie ilustruje pantomimicznie jej wzrost.
3. Zabawa w parach „Nieufny kwiatek”.
Jedno dziecko pantomimicznie pokazuje kwiat ze zwiniętymi płatkami: ciało zwinięte w kłębek lub pozycja przykucnięta, głowa schowana w dłoniach. Drugie dziecko jest opiekuńczym ogrodnikiem, który z czułością przemawia do kwiatka, prosząc go o zaufanie i rozłożenie płatków. Następnie zamiana ról.
4. Niezwykłe rośliny - dzieci malują w parach czarodziejski kwiat lub dowolną roślinę (przy muzyce P. Czajkowskiego „Walc kwiatów”). Następnie wspólnie nadają roślinie nazwę i komentują jej niezwykłe właściwości. Przykłady niezwykłych właściwości: porusza płatkami, kiedy ktoś kłamie, potrafi śpiewać czarodziejską pieśń, która rozwesela smutne dzieci, spełnia marzenia, rozsiewa złote ziarenka, które leczą choroby, itp.
Krąg tematyczny: Z życia owadów
KTO SIĘ BOI CIEMNOŚCI?
Materiały: pozytywka lub muzyka relaksacyjna z płyty CD cz. 2 „Utwory do słuchania i zabawy, entliczek… pentliczek…”, utwory nr 25 lub 26 (muzyka relaksacyjna), paski materiału lub chustki do zawiązywania oczu.
Przebieg zajęć
„Ślepiec” - zabawa w parach.
Jedno dziecko ma zawiązane oczy, a drugie trzymając je za dłoń, oprowadza ostrożnie po klasie; uważa, żeby towarzyszowi nie stała się krzywda. Dziecko przewodnik informuje „ślepca” o napotkanych przeszkodach (w tle muzyka relaksacyjna). Zamiana ról. Dzieci komentują, w jakiej roli czuły się lepiej. Jeżeli dziecko nie chce wejść w rolę „ślepca”, nauczyciel akceptuje odmowę.
„Oswajanie strachów” .
● Dzieci rysują na kartkach, niedużego formatu, swoje nocne strachy lub zły sen, który pamiętają. W tle rozbrzmiewa muzyka relaksacyjna.
● Następnie dzieci komentują swoje rysunki i nauczyciel proponuje, aby włożyły je do „odlotowego buta” (może to być inny przedmiot, np. „kuferek na kłopoty-zgryzoty”).
● Potem dzieci wykonują „strachy” z plasteliny. Po zakończeniu pracy, na sygnał nauczyciela, „strachy” zgniatane są w kulkę i również włożone do odlotowego buta.
Krąg tematyczny: Dbamy o swoje ciało
DOSKONALĘ SWOJE ZMYSŁY
Materiały: ręczny dzwonek, opaski do przewiązywania oczu, różne przedmioty, np. gumka, jabłko, linijka, plastelina, korektor, zakładka do książki, okazy przyrodnicze zgromadzone w klasie.
Przebieg zajęć
Zabawa „Wiązanie koła po ciemku”.
Uczniowie z zasłoniętymi oczami, podzieleni na dwa rzędy, stoją pod przeciwległymi ścianami sali. Na sygnał nauczyciela cała grupa stara się dojść w miarę równomiernie do środka sali i utworzyć koło z wzajemnie złączonych rąk.
„Dźwięk dzwonka”.
Dzieci zamykają oczy i koncentrują się na dźwięku dzwonka, którym posługuje się nauczyciel. Dźwięk powinien być czysty i wyraźny, ćwiczenie wykonywane jest w zupełnej ciszy. Dzieci w trakcie słuchania mają ręce rozłożone na wysokości żeber, dłonie otwarte, palec wskazujący i kciuk złączone ze sobą. Koncentrują się na słyszanym dźwięku i w miarę jak cichnie, przybliżają do siebie dłonie, aż do połączenia zetkniętych palców, prawej i lewej dłoni. Po serii takich ćwiczeń, powtarzanych w miarę systematycznie, dzwonek ten może służyć jako bardzo skuteczny sposób do koncentracji dzieci i przywołania ich porządku, w momencie rozgardiaszu.
„Co to jest?” - zabawa w parach.
Jedno dziecko ma zamknięte oczy, drugie podaje mu różne przedmioty. Dziecko z zamkniętymi oczami bada palcami podane przedmioty i podaje ich nazwę. Zamiana ról.
Krąg tematyczny: Zima wokół nas
UROKI KULIGU
Materiały: gazety, CD. Entliczek, pentliczek. Utwory do słuchania i zabawy, cz. 1 nr 22 („Muzyka do marszu i biegu”) lub rytm wybijany na dowolnym instrumencie przez nauczyciela, CD sześciolatka „Już w szkole”, semestr pierwszy, nr 66 („Mróz, mróz”).
Przebieg zajęć
1. Zabawy ruchowe.
● Każde dziecko wkłada między kolana gazetę i mocno ją zaciska, w taki sposób porusza się po sali w rytm muzyki.
● Podział na pary. Zadanie każdej pary polega na „transportowaniu” gazety po sali, bez pomocy rąk.
● Z dwóch gazet dzieci tworzą dwa zwinięte rulony - „lejce”. Jedno dziecko z pary jest koniem, trzyma ręce z tyłu, w każdej dłoni ma jedną końcówkę zwiniętego rulonu z gazety. Drugie dziecko, przy muzyce, powozi koniem, trzymając za „lejce”, czyli drugą końcówkę zwiniętego rulonu z gazety.
● Każda para staje na gazecie podwójnie złożonej i próbuje - bez jej rozdarcia - wspólnie poruszać się do przodu.
2. Utrwalenie kształtu poznanej litery z rulonów utworzonych z gazet, dzieci indywidualnie lub w parach modelują wyrazy „koń” i „sanie”.
Krąg tematyczny: Nasze uczucia, przyjaźnie, zainteresowania
DOWODY PRZYJAŹNI
Materiały: pacynka psa Reksia, krzesło.
Przebieg zajęć
Zabawa „Dobre gesty”.
Dzieci tworzą koło, w jego środku stoi jedna osoba. Pozostałe dzieci podchodzą i w sposób bezsłowny wyrażają pozytywne emocje.
Zabawa „Gorące krzesło”.
Dzieci siadają w kręgu, w środku stoi krzesło. Na krześle siada kolejno każde dziecko, a zadanie grupy polega na wymienianiu pozytywnych cech siedzącej na krześle osoby, każde dziecko podaje jedną cechę. Nauczyciel podpowiada, jakich określeń mogą użyć, na przykład: wesoły, miły, pogodny, koleżeński, umie pocieszyć, kiedy komuś jest smutno, szybko biega, świetnie jeździ na rowerze, nie dokucza dzieciom, broni kolegów, ma ładne włosy, oczy, jest przyjacielski, nie obgaduje. Nauczyciel szanuje odmowę, jeśli jakieś dziecko nie chce usiąść na krześle.
Zabawa „Zaklęte figury”.
Jedno z dzieci jest czarodziejem, pozostałe uciekają przed nim po sali. Zadaniem czarodzieja jest „zaklinanie” uciekających w zaklęte figury. Dziecko dotknięte ręką czarodzieja zastyga w bezruchu - jest zaklętą figurą. Aby postacie ponownie ożyły, niezaczarowani jeszcze uczestnicy muszą przejść między nogami zaklętych figur, które „po zdjęciu czaru” uciekają ponownie przed czarodziejem.
Improwizowane opowiadanie,
Reksio animowany przez nauczyciela prowadzi rozmowę z dziećmi o ich przyjaciołach i opowiada o swoim przyjacielu. Wymienia cechy, za które go ceni, opowiada o sytuacjach, w których przyjaciel go nie zawiódł (np. kiedy inni koledzy wyśmiewali się z Reksia, zaprzyjaźniony pies stanął w jego obronie). Istotne jest, aby Reksio zwerbalizował swoje emocje (np. osamotnienie, poczucie wstydu, odrzucenia) i prowokował dzieci do refleksji i współczucia. Na zakończenie Reksio może zapytać, czy w klasie jest dziecko, które w różnych sytuacjach mogło czuć się podobnie jak on. Jeżeli dzieci potwierdzą, Reksio wyraża współczucie i proponuje przyjaźń temu dziecku (istotne jest, aby nie oceniał dzieci!). Jeżeli dzieci nie zasygnalizują takiego problemu, Reksio chwali je za koleżeńskość i wrażliwość.
Przykładowe opowiadanie Reksia:
Dwa lata temu poznałem na wakacjach u babci mojego najlepszego przyjaciela. Zaproszę go kiedyś do naszej klasy, abyście go poznali. Wabi się Dino. Dino wpadł kiedyś pod koła samochodu i ma jedną łapkę krótszą. Wygląda to bardzo śmiesznie, kiedy Dino biegnie. Uwierzycie, że potrafi mnie prześcignąć? Dino podzieli się ze mną każdą kostką, jaką dostanie, a kiedy mnie zobaczy, z radości szczeka i podskakuje wysoko. Ja nie potrafię biegać za piłką tak szybko jak on, a w skokach do góry też nie jestem mistrzem. Wiecie, jak mi było przykro, kiedy wszyscy koledzy śmiali się ze mnie i mówili, że jestem niezdarą? Czułem się najgorszy i bardzo samotny, bo nikt nie chciał mnie przyjąć do swojej drużyny. Wszyscy, oprócz Dina, który zawsze mnie broni i wspiera. To właśnie on trenował ze mną skoki do góry, żebym nie czuł się najgorszy. A kiedy nasz kolega Pluto nazwał mnie łamagą, Dino zaszczekał: „Nie pozwolę abyś dokuczał mojemu przyjacielowi!”, i ugryzł go ze złości w ucho. Przeprosił go później za to ugryzienie, ale od tej pory Pluto nie zaczepia mnie i bawi się z nami bez awantur.
Krąg tematyczny: Z życia zwierząt
POZNAJEMY WARUNKI ŻYCIA LEŚNYCH ZWIERZĄT
Materiały: plastelina, wykałaczki, kredki, kartony, nożyczki, pacynka psa Reksia.
Przebieg zajęć
Improwizowane opowiadanie.
Reksio animowany przez nauczyciela opowiada o spotkaniu z jeżem, opowiada o jego zwyczajach i ulubionych przysmakach.
Przykładowe opowiadanie:
Cześć dzieciaki! Opowiem wam dzisiaj o mojej niezwykłej przygodzie. Spotkałem kiedyś jeża. Byłem bardzo pokojowo nastawiony, ale Dreptek - tak go nazwałem - bał się mnie panicznie! Kiedy tylko podbiegałem do niego, zwijał się w kłębek, a jego kolce raniły mój nos. Postanowiłem zachować się jak prawdziwy przyrodnik. Wypożyczyłem książki, poszperałem w Internecie i z ukrycia, zachowując zupełną ciszę, podglądałem Dreptka. Zauważyłem, że kiedy czuł się bezpiecznie, wysuwał zawsze wilgotny nos i wszystko obwąchiwał.
A przy tym głośno parskał, sapał, unosił ryjek i badał otoczenie, wciągając powietrze. Kiedy był zdenerwowany, cały opluwał się białą śliną! Wiecie, co? Byłem pewien, że jeże jedzą jabłka. A to nieprawda! Jeże są mięsożerne. Polują nocą na myszy, zjadają owady, płazy, ptasie jaja, ślimaki, dżdżownice, czasem grzyby i przejrzałe owoce. Zdarza się, że czasem jedzą jabłka, ale nigdy twarde. Jeże nie robią zapasów na zimę. Odżywiają się tłuszczem zgromadzonym w organizmie. Na zimę chowają się pod liśćmi lub w norkach, Serce bije im wtedy bardzo powoli, spada temperatura ciała i zasypiają. Śpią od listopada do marca lub kwietnia. Wiecie, ile jeży rodzą samiczki? Od jednego do pięciu. Małe jeże po urodzeniu są biało-różowe, ich kolce są białe i bardzo mięciutkie. Jeże są pod ochroną. Kiedy spotkacie jeża, nie dotykajcie go. Może się zdarzyć, że jest zarażony wścieklizną. To bardzo niebezpieczna, śmiertelna choroba. Żadne zwierzę, oprócz żmii, nie jest dla jeży zagrożeniem. A, zapomniałem jeszcze o samochodach, które są dla nich bardzo niebezpieczne, ponieważ jeże często wychodzą nocą na jezdnie w pobliżu lasów. Wrogiem tych kolczastych dreptusiów są również kleszcze i pasożyty, które na nich żerują i bardzo je osłabiają. Czy ktoś z was spotkał kiedyś jeża?
Praca plastyczna.
● Dzieci wykonują jeża z plasteliny, nakłuwają go wykałaczkami.
● Dzieci rysują przysmaki jeża na kartonie i wycinają swoje rysunki.
● Nadziewają wykonane przysmaki na kolce (wykałaczki).
3. Improwizowane dialogi.
Dzieci w parach improwizują dialogi między „jeżami” na temat przygotowań do snu zimowego, animując wykonanego przez siebie jeża.
„Głaskanie jeża” - zabawa w parach.
Jedno dziecko jest „jeżem”, zwiniętym w kłębek. Drugie dziecko delikatnie głaszcze go po „kolcach” i leciutko kołysze jak do snu, przemawiając czule i zapewniając o swoich dobrych intencjach. Zamiana ról.
Krąg tematyczny: Uroki zimy
BAWIĘ SIĘ BEZPIECZNIE
Materiały: pacynka psa Reksia z szalikiem na szyi, gazety.
Przebieg zajęć
Improwizowane dialogi.
Nauczyciel animuje Reksia, improwizując opowieść o dramatycznej sytuacji: Pies wskoczył do wody na ratunek dzieciom, pod którymi pękł cienki lód. Reksio może snuć również inne opowieści, np. o kocie, który wyjechał sankami na ruchliwą jezdnię. Na zakończenie pies żegna się z dziećmi, życząc im udanych, bezpiecznych ferii.
Przykładowy dialog:
NAUCZYCIEL: Reksiu, co się stało, że przyszedłeś do szkoły w szaliku?
REKSIO: Boli mnie gardło.
NAUCZYCIEL: Oj, Reksiu, pewnie znowu biegałeś bez czapki.
REKSIO (z uśmiechem): Niee… Ubieram się teraz tak, żeby znowu nie leżeć w łóżku przez dwa tygodnie z bólem gardła.
NAUCZYCIEL: A co się stało?
REKSIO: Biegałem z kolegami nad jeziorem. Nagle usłyszałem krzyk! Kiedy podbiegłem do brzegu, okazało się, że pod małą dziewczynką pękł cienki lód. Dziewczynka była przerażona. Natychmiast rzuciłem się na pomoc. Udało mi się wyciągnąć ją z lodowatej wody na brzeg, ale przy okazji przeziębiłem się. Ale to nic. Najważniejsze, że dziewczynce nic się nie stało.
NAUCZYCIEL: Reksiu! To ty jesteś bohaterem!
REKSIO: Niee... Nie jestem żadnym bohaterem. Pomogłem tylko tonącej dziewczynce i już. Każdy by tak postąpił na moim miejscu.
NAUCZYCIEL: Dzieci, bijemy brawa Reksiowi! I składamy gratulacje!
„Zabawa śnieżkami”.
Każde dziecko ma złożoną podwójnie gazetę, na której stoi jedną nogą, a drugą, próbuje wejść na gazetę innego dziecka i rozedrzeć ją stopą, chroniąc jednocześnie swoją przed zniszczeniem - odsuwając ją za siebie tak, aby była poza zasięgiem nogi przeciwnika. Dzieci nie mogą odpychać się żadną częścią ciała. Istotny jest refleks - każdy stara się rozerwać gazetę przeciwnika, chroniąc jednocześnie swoją. Kiedy gazety wszystkich uczestników są już uszkodzone, dzieci zdejmują buty i podają je sobie stopami do własnych rąk.
Z podartych gazet formują kule-śnieżki. Następnie stają w rozkroku w parach, twarzą do siebie, w odległości ok. 2 m i próbują wrzucić swoje kule między nogi partnera. Każdy broni swej „bramki” ramionami, usiłując również „strzelić gola” przeciwnikowi.
Elżbieta Gorzka-Kmieć
15
15