Imię i nazwisko:
|
Ćwiczenie nr O1 Wyznaczanie współczynnika załamania światła przy pomocy mikroskopu. |
||
Kierunek i rok:
|
Ocena z kolokwium:
....................................... data ....................... podpis........................... |
Ocena ze sprawozdania:
....................................... data ....................... podpis........................... |
Ocena końcowa:
....................................... data ....................... podpis........................... |
Nazwisko prowadzącego zajęcia:
|
|
|
|
Prawa odbicia i załamania:
Prawo obicia - kąt odbicia ( kąt pomiędzy promieniem odbitym a normalną w punkcie padania) jest równy kątowi padania (kątowi pomiędzy promieniem padania a normalną) i oba kąty leżą w tej samej płaszczyźnie.
Prawo załamania (prawo Snelliusa) - stosunek sinusa kąta padania promienia świetlnego na granicę dwóch ośrodków do sinusa kata załamania (kata między promieniem załamanym a normalną do płaszczyzny załamania) jest stały i nazywa się współczynnikiem załamania światła.
Budowa i zasada działania mikroskopu:
Mikroskop składa się z dwóch układów soczewek (rys.2a.) obiektywu i okularu. Dodatkowy układ - kondensator służy do oświetlania przedmiotu. Okular i obiektyw znajdują się na dwóch końcach metalowej rury zwanej tubusem T. Sam tubus zamocowany jest na statywie H i za pomocą układu kół zębatych może być przesuwany w kierunku pionowym. Istnieją dwa układy do przesuwania tubusa: zgrubny Z powodujący szybki przesuw oraz precyzyjny P przesuwający tubus bardzo precyzyjnie. Zazwyczaj jeden obrót pokrętła P przesuwa tubus o 0,1 mm. Dodatkowo na pokrętle P znajduje się skala dzieląca cały obrót na 100 części. Poniżej tubusa znajduje się stolik S na stałe połączony ze statywem. W niektórych mikroskopach stolik ma pokrętła L, G pozwalające przesuwać preparat w dwóch prostopadłych kierunkach leżących w płaszczyźnie stolika. W środkowej części stolika znajduje się otwór. Znajdujący się poniżej stolika kondensator K zaopatrzony jest w układ przesłon. Zwierciadło O kieruje światło z lampy mikroskopowej w kierunku tubusa. Mikroskop z prostym tubusem jest bardzo niewygodny. W większości przypadków przedmiot musi spoczywać na poziomo ustawionym stoliku i trzeba patrzeć pionowo w dół. Celem ułatwienia pracy z pomocą mikroskopu bieg promieni zmienia się za pomocą pryzmatu wielokątnego (rys.2b.), dzięki czemu część tubusa zawierająca okular jest nachylona o pewien kąt względem pionu.
Obiektyw i okular są złożonym układem optycznym, w którym do maksimum skompensowano wpływ wad soczewek, a więc w pierwszym rzędzie aberracji sferycznej i chromatycznej. Stosując mikroskop musimy pamiętać, że istotną rolę w tworzeniu obrazu odgrywa również samo oko. Przedmiot OA znajduje się w niewielkiej odległości za ogniskiem obiektywu, stąd obi9ektyw daje obraz powiększony, rzeczywisty i odwrócony O1A1 zwany obrazem pośrednim (rys.1). obraz ten stanowi przedmiot dla okularu i znajduje się między ogniskiem i okularem. Okular daje więc obraz pozorny, prosty i powiększony mniej więcej w odległości dobrego widzenia od okularu. Obraz ten stanowi przedmiot O2A2 dla soczewki oka. Na siatkówce S powstaje więc obraz O3A3 rzeczywisty i odwrócony względem przedmiotu. Okular może równocześnie służyć do oglądania dodatkowego przedmiotu umieszczonego w przybliżeniu w miejscu, w którym znajduje się obraz O1A1. przedmiotem tym może być nić pajęcza lub też naniesiona na przezroczystym szkle skala zwana skalą okularowa, która może służyć do pomiaru wymiarów liniowych małych przedmiotów. Okular zaopatrzony w mikromierz przesuwający krzyż z nici pajęczych nazywamy okularem mikrometrycznym.
W mikroskopie zarówno przedmiot jak i obraz leżą mniej więcej w odległości dobrego widzenia δ. Przedmiot znajduje się tuż przed ogniskiem obiektywu, stąd w przybliżeniu możemy założyć, że a = f1. Obraz pośredni O1A1 znajduje się blisko soczewki okularu i założyć możemy, że b = l, gdzie l - długość tubusu. Dla omawianego przypadku powiększenie obiektywu zdefiniowane stosunkiem wielkości obrazu O1A1 do wielkości przedmiotu OA wyniesie więc:
Odległości obrazu O2A2 uzyskanego w okularze wynosi w przybliżeniu b' = δ, a odległość przedmiotu O1A1 wynosi a' = f2. stąd powiększenie okularu:
Powiększenie całego mikroskopu wyrazi się wzorem:
Z powyższego wzoru wynika, że powiększenie mikroskopu jest iloczynem powiększenia obiektywu W1 i okularu W2:
Rys. 1. Bieg promieni w mikroskopie.
Rys.2. Budowa mikroskopu (a) i pryzmatu kierującego (b).
Wyniki pomiarów:
Nr płytki |
L.p. |
Grubość rzeczywista |
Grubość pozorna |
Współczynnik załamania światła n |
||
|
|
d [m] ×10-3 |
dśr [m] ×10-3 |
h [m] ×10-3 |
hśr [m] ×10-3 |
|
I |
1 |
2,85 |
2,853 |
2,00 |
1,877 |
1,52 |
|
2 |
2,85 |
|
1,78 |
|
|
|
3 |
2,86 |
|
1,85 |
|
|
II |
1 |
4,13 |
4,143 |
2,39 |
2,637 |
1,57 |
|
2 |
4,15 |
|
2,57 |
|
|
|
3 |
4,15 |
|
2,95 |
|
|
III |
1 |
6,03 |
6,023 |
3,86 |
3,917 |
1,54 |
|
2 |
6,02 |
|
3,99 |
|
|
|
3 |
6,02 |
|
3,90 |
|
|
∆d = ± 0,01×10-3 [m]
∆h = ± 0,01×10-3 [m]
Obliczenia:
Wyznaczam wartość średnią grubości rzeczywistej dla każdej z płytek:
Płytka I: dśr = 2,853×10-3 [m]
Płytka II: dśr = 4,143×10-3 [m]
Płytka III: dśr = 6,023×10-3 [m]
Wyznaczam wartość średnią grubości pozornej dla każdej z płytek:
Płytka I: hśr = 1,877×10-3 [m]
Płytka II: hśr = 2,637×10-3 [m]
Płytka III: hśr = 3,917×10-3 [m]
Wyznaczam współczynniki załamania światła dla każdej z płytek:
Płytka I: n = 1,52
Płytka II: n = 1,57
Płytka III: n = 1,54
Wyznaczam niepewności współczynników załamania światła dla każdej z płytek. Stosuje metodę różniczki zupełnej:
Płytka I: ∆n = ± 0,0134
Płytka II: ∆n = ± 0,0098
Płytka III: ∆n = ± 0,0079
Wyznaczam niepewności procentowe współczynników załamania światła dla każdej z płytek.
Płytka I: Np = ± 0,87%
Płytka II: Np = ± 0,62%
Płytka III: Np = ± 0,51%
Wnioski:
Tablicowa wartość współczynnika załamania światła wynosi od n = 1,52 do n = 1,57, w zależności od rodzaju szkła. Wyniki moich pomiarów są więc zgodne z tymi wartościami. Niepewności procentowe moich pomiarów nie przekraczają 1%.