Wprowadzenie miękkich rękawic zmieniło naturę obrony w walce na pięści, gdyż liczne sposoby obrony, znane współczesnemu boksowi, nie mogły być stosowane w walce na gołe pięści, względnie w walce na pięści uzbrojone w rękawice, bez miękkiej wyściółki. Fakt, że ciosy w walce na pięści kaleczyły ciało przeciwnika, wykluczał możliwość prowadzenia walki w bliskim dystansie i stosowania obron przez nadstawianie na cios przeciwnika dłoni (blokowanie), ramienia i innych części ręki, to jest obron najwięcej używanych we współczesnym boksie.

W indywidualnych walkach na pięści stosowano przede wszystkim ciosy boczne Najczęściej stosowanymi sposobami obrony były: odejścia, odchylenia, uniki i odbicia. Kiedy pole walki zostało ograniczone linami i wprowadzone zostały miękkie rękawice, rozpowszechniły się sposoby obrony charakterystyczne dla bliskiego kontaktu z przeciwnikiem (blokowania, odchylenia, uniki).

Nokautujące działanie poszczególnych ciosów bokserskich. Gruba włosiana wyściółka znacznie łagodzi ciosy, zadawane bokserską rękawicą. Jednakże silne ciosy, zadane w ściśle określone miejsca na ciele, mogą spowodować nokaut. Do najbardziej wrażliwych miejsc ciała należą (rys. 19); dolna szczęka (1), boczna powierzchnia szyi (okolica tętnicy szyjnej - 2), górna część brzucha (okolica splotu słonecznego - 3)).




Silny cios, zadany w dolną szczękę, wywołuje wstrząs otolitów - kamyków słuchowych znajdujących się w przedsionkowym aparacie ucha; prowadzi to w następstwie do podrażnienia jądra nerwu błędnego i do zmiany czynności układu sercowo - naczyniowego. Bokser, który otrzymał taki cios, popada zazwyczaj na krótki czas w stan bezwładności.

Przy ciosie zadanym w boczną powierzchnię szyi następuje podrażnienie zatoki szyjnej. W odpowiedzi na to podrażnienie ulega osłabieniu akcja serca, obniża się ciśnienie krwi, oddech staje się powolniejszy. Przy ciosie zadanym w górną część brzucha (splot słoneczny), następuje odruchowe-zahamowanie akcji serca. Zasadniczą troską każdego boksera w walce powinna być obrona najbardziej wrażliwych miejsc ciała. Uniknąć ciosów można stosując odejścia w bok i do tyłu, odchylenia tułowia oraz parując ciosy rękami. Te środki obrony, wypracowane w wieloletniej praktyce boksu, wyczerpują prawie całkowicie zasób dozwolonych przepisami działań obronnych.

W technice bokserskiej rozróżnia się pięć zasadniczych rodzajów obrony: blok (wykonuje się z reguły ruchami ręki), odbicie (ruchami ręki), odchylenie (ruchami tułowia), unik (ruchami tułowia) i odejście (ruchami nóg). Te rodzaje obrony, podobnie jak ciosy, są strukturalnie różne. Każdy rodzaj obrony wykonuje się określonym sposobem. Np. można pod pięść przeciwnika nadstawić dłoń wewnętrzną lub zewnętrzną stroną, bark, względnie zgiętą rękę przyciśniętą do ciała, odbić cios dowolną ręką w lewo i w prawo; odchylić się w prawo, w lewo, do tyłu; wykonać unik pod zadającą cios rękę przeciwnika w prawo i w lewo i w końcu odejść przed ciosem wykonując krok do tyłu, w lewo, lub w prawo (tablica 3).




Ten czy inny sposób obrony zależy od rodzaju ciosu, od tego, którą ręką przeciwnik cios zadaje, wreszcie od celu, jaki przeciwnik sobie obrał dla zadania ciosu (głowa, tułów). I tak np. obronę unikiem stosuje się wyłącznie przed ciosami w głowę. Główną rolę w wyborze środków obrony w walce odgrywają taktyczne koncepcje boksera. Przepisy bokserskie i etyka sportowa wymagają od uczestników zawodów czystości walki, obowiązują boksera do niestosowania zabronionych środków obrony (chwytać ręce przeciwnika, trzymać je i równocześnie zadawać ciosy). Szkolenie boksera powinno być oparte, na nauce ogólnie przyjętych i dozwolonych środków obrony. Nie sdopuszczalne są w sportowej technice bokserskiej sposoby obrony, przemieniające boks w zapasy.

Systematyka obron. Określiwszy zasadnicze ciosy bokserskie i wszystkie racjonalne sposoby obrony przed nimi, wykładowca powinien zestawić działania obronne w pewien uporządkowany system. Szkolenie boksera nic może się ograniczać do przypadkowego poznawania poszczególnych sposobów obrony. To nic tylko ograniczyłoby zasób bokserskich środków technicznych wychowanka, lecz i zwęziłoby skalę jego możliwości taktycznych.

Bokser powinien być obeznany z całym zasobem różnorodnych środków, stosowanych w walce bokserskiej i umieć je wszechstronnie stosować, w najrozmaitszych warunkach walki na ringu.

Przeciwstawiając środki obrony formom ataku, wykładowca przedstawia wszystkie możliwe, najbardziej efektywne kombinacje ciosów, obron i kontrciosów. Zaproponowana przez M. I. Pcrelmana forma systematyki ciosów i obron (1937 r.) umożliwiła opracowanie niżej podanej tablicy, wskazującej stosowanie poszczególnych sposobów obrony przed zasadniczymi bokserskimi ciosami (tablica 4).




Ruch każdego rodzaju obrony pomyślany jest tak, by stanowiła ona równocześnie dogodną pozycję wyjściową do kontrciosu i do przejścia do kontrataku. Taka struktura techniki obron pozwala bokserowi łatwo, szybko i we właściwym czasie przechodzić od działań obronnych do zaczepnych.

Rozpatrując każdy kontrcios (w organicznym połączeniu z obrona) jako początek kontrataku, wykładowca określa i systematyzuje najbardziej celowe połączenia ciosów składających się na kontratak.

Zasady obrony. Przy nauce techniki bokserskiej najwięcej uwagi należy zwrócić na opanowanie środków obrony. Dokładna obrona jest podstawą sztuki pięściarskiej; ona sprawia, że akcje boksera mają charakter zorganizowany, daje równocześnie nieodzowną w walce pewność. Niedocenianie obrony prowadzi do brutalnej bójki, nic mającej nic wspólnego z prawdziwą sztuką pięściarską, która charakteryzuje się, przede wszystkim, kombinacyjnością, to jest umiejętnym i celowym pod względem taktycznym łączeniem rozlicznych środków bojowych, czyniących boksera-mistrza niedosiężnym w walce.

U podstaw obron, tak jak i całej techniki bokserskiej, leży ekonomia ruchów. Sprawia ona, że bokser nic tylko oszczędza swoją energię w walce, lecz zachowuje pewną i swobodną pozycjo ciała, co mu z kolei podwala przechodzić od jednej akcji do drugiej. Umiejętność dokładnego oceniania dystansu w walce określa poziom mistrzostwa boksera. Wybór sposobów obrony w walce zależy od dystansu. W walce na dystans można stosować wszystkie rodzaje obron; na półdystans - najodpowiedniejsze jest stosowanie, bloków, odchyleń i uników.

Ażeby przeprowadzić właściwą obronę we właściwym czasie, młody bokser powinien nauczyć się dostrzegać wyjściowe sytuacje atakującego partnera, określać, którą ręką będzie zadany cios i jaka będzie droga tego ciosu do celu. Najlepiej jest bronić się w ostatnim momencie ruchu ciosu, ażeby partner nic zdąży) zmienić jego kierunku. W niektórych wypadkach ruch ciosu może być przerwany zaraz na początku zatrzymaniem ręki zadającej cios.

Bokser powinien także nauczyć się stosować przeciw temu czy innemu ciosowi ten właśnie rodzaj obrony, który w danym konkretnym momencie walki jest z punktu widzenia taktyki najbardziej odpowiedni. Na przykład, kiedy przeciwnik energicznie atakuje mając przewago w walce na półdystans, najlepiej stosować odejście.

W sferze działania krótkich ciosów obrona powinna być szczególnie dokładna. W tym wypadku bronić się, nie odchodząc od przeciwnika i nic przerywając aktywnych działań, jest o wielo trudniej niż w walce na dystans. O ile w walce na dystans bokser może w szerokim zakresie stosować obronę, polegającą na przenoszeniu się po ringu z miejsca na miejsce, to w walce na półdystans broni się on odchylając się od ciosów, zakrywając najbardziej wrażliwe miejsca rękami i barkami oraz ,,nurkując" pod ciosami. Pozycja bokserska w walce na półdystans powinna być zwarta, ograniczająca przeciwnika w dużej mierze w wyborze celów dla zadawania ciosów. Ochronne ruchy tułowiem dopełniają środków obrony w walce na półdystans.

Opanować poszczególne rodzaje obron - znaczy umieć je zastosować w walce, zachowując ich techniczną dokładność, wybierając prawidłowo odpowiednie do przeprowadzenia obrony momenty i uwzględniając we właściwy sposób dystans. Wszystko to daje bokserowi pewność i nicprzymuszoność działania, w oparciu, o które będzie on mógł prawidłowo taktycznie prowadzić walkę.

---