PYTANIA DYPLOMOWE

1.Elementy atrakcyjności turystycznej miejsca docelowego

tu musisz wybrać swój rejon

2.Rola parków narodowych w rozwoju turystyki

W cywilizowanym świecie społeczeństwo szukając ucieczki przed cywilizacją/współczesnością, coraz częściej poszukuje miejsc, które pozwoliłoby o nim zapomnieć podczas urlopu, dlatego takim wielkim zainteresowaniem cieszą się tereny bogate terytorialnie pod względem przyrodniczym, estetyczno-krajobrazowym, dydaktycznym i naukowym. Ze względu na ochronę tych terenów, nie ma tam maszyn, urządzeń dla turystyki stacjonarnej, czy penetracji obszaru parków samochodem, ze względu na spaliny i hałas. dlatego są to tereny otwarte na wszelką formę ruchu krajoznawczego. Dotychczas utworzono 23 parki narodowe o łącznej powierzchni ok.3137km.kw.(ok.1%obszaru pol)

-nadmorskie- Woliński, Słowiński

-pojezierne- Wigierski, Wielko, Borów Tucholskich, Drawieński, Poleski

Wart. dydaktyczne i atrakcyjność form krajobrazu, uzasadniają turystyczne zainteresowanie parkami, nie wpływa na nią ich wielkość lecz położenie i krajobrazy. Najw. Zainteresowaniem cieszą się parki: Tatrzański, Pieniński, Ojcowski, Karkonoski i Gór Stołowych. W pełni sezonu letniego Soliński i Słowiński.

Białowieski P.N.-wpisany na listę światowego Dziedzictwa kultur. I naturalnego UNESCO w 1979r.

3.Charakterystyka wybranych walorów turyst. Woj. Pomorskiego-lesistość ok.36% na obszarach sandrów, jeziora na ogół czyste co sprzyja sportom wodnym i wędkarskim.

Pomorze Środkowe-Kraina Gór piaskowych, zmienne krajobrazy pustkowia, pofałdowane tereny, piękne kompleksy leśne, obok malowniczych jezior(Łebsko, Gardno, Serbsko)oraz olbrzymie piaszczyste wydmy Słowiańskiego Parku Narodowego, wzdłuż trasy nad morzem wydmy ruchome. Można wędrować, uprawiać turystykę rowerową, jeździć konno, żeglować, pływać, zwiedzać muzea(przyrodnicze w Smołdzinie, gatunki zwierząt, zdjęcia z działalności morza, utworzony w 1967) latarnie morskie(na szczycie Czołpińskiej Góry), wiejskie kościółki, pałace(Wolin)

”Region turystyczny o najintensywniej wykorzystywanym terenie dla celów wypoczynkowych. Pobrzeża: Szczecińskie, Słowińskie, Gdańskie.
Krajobraz: idealny teren dla wypoczynku dzięki szerokim piaszczystym plażom, wałom wydmowym i ciągnącym się na ich zapleczu lasom; występowanie atrakcyjnych piaszczystych mierzei, odcinających od morza spokojne zatoki, zalewy lub jeziora przybrzeżne; trudno dostępne lub chronione odcinki brzegu morskiego między nadmiernie zagęszczonymi miejscowościami turystycznymi (fragmenty wybrzeża w granicach parków narodowych Wolińskiego i Słowińskiego o raz odcinek od Łeby do Jastrzębiej Góry).
Klimat: warunki klimatyczne ograniczające sezon turystyczny do miesięcy letnich zmniejszają znacznie walory tego regionu.
Infrastruktura: zagospodarowanie turystyczne jest nierównomierne; obiekty zabudowane nad morzem mają charakter sezonowy; duże zagęszczenie i niski standard wielu obiektów wypoczynkowych; największa liczba miejsc na kempingach; pierwsze miejsce wśród regionów turystycznych Polski pod względem liczby miejsc noclegowych.
Atuty: teren służący wypoczynkowi urlopowemu dzięki walorom przyrodniczym (morze, świeże i zdrowe powietrze, odpowiednia wilgotność, lasy, plaże).”

4.Walory krajoznawcze Polski w rozwoju turystyki

Największą wagę przywiązuje się do analiz środowiska naturalnego pod kątem jego przydatności dla wypoczynku pobytowego. Z jednej str- w zależności od poszcz. Rodz. Walorów, z drugiej-odnoszą się do przeciętnego turysty uwzględniając kierunki zainteresowań masowego ruchu turyst. W pol literaturze tur. ugruntował się nast. podział walorów krajoznawczych:

-w.k.środowiska przyrodniczego

-w.k.dóbr kultury

-w.k.tradycyjnej kultury ludowej

-w.k.historii najnowszej i współczesnych osiągnięć człowieka

wspólną funkcją wszystkich w.k. jest ich treść poznawcza ruchu turystycznego we wszelkich przejawach i formach. Poprzez treści k. realizowana jest funkcja wychowawcza turystyki.

5.Koncesje i zezwolenia w działalności turystycznej

to jedna z form ograniczenia działalności gospodarczej(wolna -regulowana- zezwolenie-koncesja)

KONCESJA-to upoważnienie do wykonywania jakiejś działalności wydanej przez władze administracyjne os.fiz. lub prawnej. Monopol państwa. Wyłączność z możliwością dopuszczenia.(np.: wytwarzanie, przetwarzanie, obrót paliwami i energią. Ochrona osób i mienia, rozpowszechnianie progr. radiowych i techn. przewozy lotnicze.

ZEZWOLENIA-jest zgodą właściwego org. Na podjęcie działalności gosp. 1.Licencja(transp. drogowy, kolejowy)2.Zgoda(obrót papierami wartościowymi)

????

6.umowy zawierane przez biura podróży z klientami

Celem jest przedstawienie problemu, jakim jest odpowiedzialność biur podróży, co za tym idzie także problemu ochrony prawnej konsumenta w dziedzinie turystyki zagranicznej i krajowej z tytułu różnego rodzaju umów. kompletu usług umożliwiających klientowi realizację pewnego celu(wypoczynek, nocleg, rozrywka)Jest określona jako umowa o podróż.

Cechy umowy o imprezę turystyczną:

-kwalifikacje zawodowe,

-kompleksowy charakter świadczenia

-zryczałtowana odpłatność

-element opieki świadczonej uczestnikom

Forma pisemna umowy

Treść umowy

-Dane organizatora, wpis do rejestru, NIP, nazwisko os. upoważnionej do podpisania umowy

-miejsce i trasę wycieczki

-czas trwania

-program(rodz. transp, zwiedzanie, kat.hotelu, położenie, ilość i rodz. posiłków)

-cena(wyszczególnienie wszystkich należności i opłat oraz podatków)

-sposób zapłaty

-rodz. I zakres bezp..

-termin powiadomienia o ewentualnym odwołaniu imprezy

-sposób zgłaszania reklamacji

-wymagania specjalne(ustalone przez str.)

-podst. prawne i konsekwencje z niej wynikające

• Możliwość zmian umowy, klient może bez zgody organizatora tur. Przenieść na inną os. Przysługujące mu uprawnienia, jeśli zawiadomi go o tym w term. Okr. W umowie.

Obowiązki inf. I opieki nad uczestnikami imprez- dot. org.i uczestnika

Biuro podróży zobowiązuje się świadczyć usługi turystyczne na rzecz klientów, wchodzi z klientami w stosunki umowne uregulowane przez kodeks cywilny i inne szczególne akty prawne dotyczące na przykład przewozu.
-Mogą to być pojedyncze świadczenia lub imprezy turystyczne zawierające, co najmniej dwie usługi turystyczne tworzące jednolity program za jedną cenę, obejmujące, co najmniej nocleg lub przewóz lub jedną z tych usług związaną z innymi usługami.
-Biuro podróży może działać we własnym imieniu (jako organizator wycieczki lub właściciel autokaru czy hotelu) lub jako agent przewoźników, hotelarzy lub innych biur podróży, bądź jako przyjmujący zlecenie klienta, może też reprezentować obie strony. Ma to istotny wpływ na stanowisko prawne biur podróży i na jego odpowiedzialność za szkody powstałe w skutek niewykonania lub nienależytego wykonania określonych usług.
-Umowy o umowy turystyczne mogą być zawierane z biurami podróży przez osoby, które mają otrzymać świadczenie albo też przez inne osoby na przykład zakład pracy na rzecz tych pierwszych. Zawarcie umowy z biurem podróży om udział w wycieczce (umowy o podróż) następuje przez podpisanie przez uczestnika wycieczki „zgłoszenia na wycieczkę wyjazdową”.
-W razie, gdy uczestnik nie ma pełnej zdolności do czynności prawnej za niego owo zgłoszenie podpisuje przedstawiciel ustawowy.
-Organizator turystyki nie może żądać od klienta żadnych kwot tytułu odstąpienia od umowy, poza uzasadnioną opłatą manipulacyjną, kiedy klient odstępując od umowy wskaże osobę spełniającą warunki udziału w imprezie turystycznej, której przekaże uprawnienia i która przejmie obowiązki wynikające z tej umowy. W takim przypadku organizator turystyki jest zobowiązany zwrócić wszelkie kwoty wpłacone przez klienta na rzecz ceny imprezy turystycznej. Umowy o świadczenia usług turystycznych polegających na organizowaniu wycieczek wymagają formy pisemnej. Biuro podróży, które proponuje klientom imprezy lub usługi turystyczne udostępnia im broszury jest zobowiązane wskazać w tych materiałach dokładnie i zrozumiale:
Organizator turystyki zobowiązany jest poinformować klienta o szczególnych zagrożeniach życia i zdrowia na odwiedzanych obszarach oraz o możliwości związanego z tym ubezpieczenia. Zobowiązany jest również przed rozpoczęciem imprezy turystycznej, podać klientom

Szczególne znaczenie w stosunkach pomiędzy biurami podróży a klientami maja ogólne warunki uczestnictwa w imprezach turystycznych, które obok programu imprezy stanowią najważniejszą część umowy. Ogólne warunki określają zasady zawarcia umowy, skutki prawne odwołania imprezy przez biura podróży, zmiany warunków imprezy, rezygnację z imprezy, postanowienia dotyczące wykonania umowy, obowiązków uczestników, odpowiedzialności za wyrządzone szkody, postępowania reklamacyjnego. W prawie cywilnym dąży się do zachowania interesów stron. Jeżeli ogólne warunki zastrzegają dla biura nieuzasadnione korzyści, druga strona może wystąpić do sądu o uznanie ich za bezskuteczne, lecz nie może to nastąpić po upływie miesiąca od wykonania umowy. /na przepis ten nie może się powołać strona, która zawarła umowę w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej na przykład przewoźnik wobec biura podróży, ponieważ ze względu na kwalifikacje zawodowe musi ponosić ryzyko akceptacji niekorzystnych postanowień.

II. Umowa o pojedyncze świadczenie

Umowa o pojedyncze świadczenie polega na dokonaniu przez biuro podróży rezerwacji miejsca w hotelu, samochodu, załatwieniu formalności wizowych, sprzedaży biletów komunikacyjnych itp. Na podstawie zlecenia biuro podróży ułatwia klientowi zawarcie umów z różnymi przedsiębiorcami i za to pobiera wynagrodzenie.

III. Odpowiedzialność biura podróży z tytułu umowy o pojedyncze świadczenie

Odpowiedzialność biura podróży za niewykonanie lub nienależyte wykonanie umowy opiera się na zasadzie winy. Niedołożenie wymaganego stopnia staranności jest winą biura, co pociąga za sobą odpowiedzialność za wyrządzoną szkodę. Zakres staranności jest niezależny od tego, czy biuro podróży dokonuje czynności odpłatnie czy nieodpłatnie. Z analizy orzecznictwa wielu państw wynika, że wina biura podróży przy wykonaniu zlecenia najczęściej dotyczy niewłaściwej rezerwacji miejsca w hotelu lub środka komunikacji.

IV. Odpowiedzialność biura podróży z tytułu umowy o podróż

Umowa o podróż stanowi umowę mieszaną. W jej skład wchodzą elementy różnych umów. Niektóre z nich zobowiązują biuro podróży tylko do dołożenia należytej staranności, inne do rezultatu. Do pierwszej grupy zaliczyć możemy umowę zlecenia i umowę przechowania. Zarówno zleceniobiorca jak i przechowawca nie odpowiadają za szkodę, jeśli spełniając swoje zobowiązanie dołożyły należytej staranności. Podobny charakter ma zobowiązanie zapewnienia uczestnikowi wycieczki bezpieczeństwa. Szkoda obejmować będzie z reguły poniesione straty, rzadziej utracone korzyści. Może być szkodą na osobie(np. uszkodzenie ciała) lub szkodą w imieniu turysty. Łatwo jest ją określić, gdy chodzi o kradzież, uszkodzenie lub zniszczenie rzeczy, bądź poniesienie przez turystę dodatkowych wydatków.

V Podstawy i granice odpowiedzialności

VI. Odpowiedzialność biura podróży za osoby trzecie świadczące usługi

Biuro podróży w umowie o podróż (o wycieczkę) zobowiązuje się w swoim imieniu wobec klienta do wielu świadczeń (jak przewóz, zakwaterowanie, wyżywienie, określony program, usługi przewodników, opieka pilota itp.), tworzących zintegrowaną całość. Przy dokonywaniu tych świadczeń często posługuje się innymi osobami w kraju i za granicą.

Osobami trzecimi są tylko osoby pozostające poza kręgiem pracowników i podwładnych biura podróży działające „na zewnątrz" biura podróży na podstawie zawartych z nim odpowiednich umów. Są to przewoźnicy, prowadzący hotele, restauracje, inne biura podróży itp. Za ich działania i zaniechania biuro podróży odpowiada tak jak za własne działania i zaniechania. Nie są osobami trzecimi kierownicy wycieczek (piloci), którzy występują w imieniu biura podróży wobec klientów i wobec różnych usługodawców, udzielających świadczeń turystycznych. Mają oni odpowiednie dokumenty (kopie umów, vouchery itp.), na podstawie których wykonują zawarte przez biuro podróży umowy. Ich działalność jest traktowana jako działalność samego biura, ich wina jest winą własną biura podróży.

7. prawa konsumenta usług turystycznych i ich ochrona

Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych pozostająca w zgodzie z wymaganiami prawa Unii Europejskiej -  Dyrektywy Rady Wspólnot Europejskich z dnia 13 czerwca 1990 r. o podróżach i wycieczkach zagranicznych sprzedawanych w formie pakietów usług,  jest jedną z pierwszych regulacji kompleksowo chroniących interes konsumenta.

-Celem nadrzędnym ustawy jest ochrona interesów konsumenta, koncentrują się na możliwości wykorzystania administracji, spełnianie przez przedsiębiorców turystycznych obowiązków względem klientów, w tym przede wszystkim obowiązku zabezpieczenia wnoszonych przez nich przedpłat.

-Organizator turystyki nie może w umowie lub przez inną czynność prawną wyłączyć lub ograniczyć swojej odpowiedzialności za niewykonanie lub nienależyte wykonanie umów zawieranych z klientami.

-Odpowiedzialność Organizator odpowiada także za osoby trzecie uczestniczące w realizacji imprezy. Jest odpowiedzialność na zasadzie ryzyka, co oznacza, że organizator nie może się z niej zwolnić udowadniając brak winy własnej w wyborze czy nadzorze tych osób. Organizatora zwalniają z odpowiedzialności tylko okoliczności leżące po stronie klienta, osób trzecich niw związanych z wykonywaniem świadczeń z umowy oraz siła wyższa.  Zdarzenia o charakterze siły wyższej ujęte są w prawie polskim jako nadzwyczajne zdarzenia o charakterze zewnętrznym, nie dające się przewidzieć i uniknąć.
-Ustawa o usługach turystycznych przewiduje sankcje za nierzetelne wykonywanie obowiązków wynikających z ustawy w postaci cofnięcia zezwolenia na działalność organizatorów  turystyki i pośredników turystycznych czy też cofnięcia uprawnień pilota wycieczek lub przewodnika turystycznego.
-Jeżeli wypoczywający turysta uważa, że otrzymuje świadczenia, które odbiegają od warunków określonych w podpisanej umowie, powinien w trakcie imprezy takie uchybienia reklamować u pilota wycieczek czy innego opiekuna reprezentującego organizatora.

-W przypadkach kiedy organizator np. nie zaoferował turyście hotelu tej klasy jaka była określona w umowie, ma obowiązek zaproponować świadczenia zastępcze, oczywiście za jego zgodą.

- W sytuacjach kiedy uchybienia organizatora nie można załatwić w trakcie imprezy należy zaraz po powrocie zgłosić reklamację bezpośrednio u organizatora.

- Należy w niej wskazać konkretne zarzuty i sprecyzować swoje roszczenia. Oprócz samej skargi należy również dołączyć dokumenty, które mogą uwiarygodnić zgłaszane roszczenie np.: umowę imprezy, potwierdzone przez pilota uchybienia w realizacji imprezy.

- Jeśli organizator nie reaguje na wniesioną skargę należy również powiadomić   wojewodę, który wydał zezwolenie organizatorowi turystyki. Wojewoda rozpatruje taką skargę poprzez np. bezpośrednią kontrolę u  nierzetelnego organizatora.

- Gdyby zarzuty wobec organizatora okazały się zasadne, w przypadku powtarzających się skarg, wojewoda może zastosować wobec takiego organizatora sankcje administracyjne, nawet do cofnięcia zezwolenia włącznie.
-W sytuacji gdy skargi klientów odnoszą się do kwestii cywilnoprawnych wówczas swoich roszczeń można dochodzić na drodze cywilnoprawnej w sądzie.

-Podsumowując należy stwierdzić, że sprecyzowane w ustawie prawa konsumenta i jednoczesne  obowiązki  przedsiębiorców świadczących usługi turystyczne są  skutecznym instrumentem ochronnym dla konsumentów usług, które najczęściej są wykupywane z wielomiesięcznym wyprzedzeniem, a ich realizacja odbywa się bardzo często w miejscu oddalonym tysiące kilometrów od miejsca zawarcia świadczenie.

8.kategoryzacja obiektów hotelarskich

Klasyfikacja obiektów.

 I Zakłady hotelarskie właściwe (hotele, motele, schroniska, zajazdy, inne).

II Zakłady uzupełniające (schroniska młodzieżowe, ośrodki kolonijne, wioski wakacyjne, pokoje gościnne, kwatery prywatne, schroniska górskie).

III Zakłady uzdrowiskowe (domy zdrojowe, sanatoria, obiekty rehabilitacyjne).

pensjonaty,

 Typy hoteli:

- miejskie - dla podróżnych w centrach miejskich

- rezydenckie i wakacyjne

- dla podróżnych tranzytowych

- kongresowe

9.ochrona przyrody w świetle przepisów prawa

USTAWA z dnia 16 kwietnia 2004r. o ochronie przyrody.

Rozdział 1 
Przepisy ogólne

Art. 1. Ustawa określa cele, zasady i formy ochrony przyrody żywej i nieożywionej oraz krajobrazu.
 1) dziko występujących roślin, zwierząt i grzybów;
 2) roślin, zwierząt i grzybów objętych ochroną gatunkową;
 3) zwierząt prowadzących wędrowny tryb życia;
 4) siedlisk przyrodniczych;
 5) siedlisk zagrożonych wyginięciem, rzadkich i chronionych gatunków roślin, zwierząt i grzybów;
 6) tworów przyrody żywej i nieożywionej oraz kopalnych szczątków roślin i zwierząt;
 7) krajobrazu;
 8) zieleni w miastach i wsiach;
 9) zadrzewień.
Rozdział 2
Formy ochrony przyrody
 Art. 6. 1. Formami ochrony przyrody są: -parki narodowe; -rezerwaty przyrody; -parki krajobrazowe; -obszary chronionego krajobrazu; -obszary Natura 2000; -pomniki przyrody; -stanowiska dokumentacyjne; -użytki ekologiczne; -zespoły przyrodniczo-krajobrazowe; -ochrona gatunkowa roślin, zwierząt i grzybów.
Rozdział 3
Ogrody botaniczne, ogrody zoologiczne oraz ośrodki rehabilitacji zwierząt

Art. 65. 1. Ogrody botaniczne, ogrody zoologiczne oraz tereny przewidziane w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego na rozbudowę istniejących lub budowę nowych ogrodów podlegają ochronie w celu zapewnienia ich prawidłowej działalności i rozwoju.
2., polega na zakazie:
 1) wznoszenia na terenie ogrodu botanicznego lub zoologicznego obiektów budowlanych i urządzeń niezwiązanych z ich działalnością;
 2) zmniejszenia obszaru ogrodu botanicznego lub zoologicznego na rzecz działalności niezwiązanej z ich rolą i przeznaczeniem;
 3) zmiany na terenie ogrodu botanicznego lub zoologicznego lub w ich sąsiedztwie stosunków wodnych, w tym obniżenia poziomu wód gruntowych;
 4) zanieczyszczania na terenie ogrodu botanicznego lub zoologicznego lub w ich sąsiedztwie powierzchni ziemi, wód i powietrza;
 5) wznoszenia w sąsiedztwie ogrodu botanicznego lub zoologicznego obiektów budowlanych lub urządzeń przeznaczonych do prowadzenia działalności produkcyjnej lub usługowej, wpływających szkodliwie na warunki przyrodnicze niezbędne do prawidłowego funkcjonowania ogrodów.
3. Sposoby korzystania z ogrodu botanicznego lub zoologicznego ustala w regulaminie zarządzający ogrodem.

Rozdział 4
Ochrona terenów zieleni i zadrzewień
 Art. 78. Rada gminy jest obowiązana zakładać i utrzymywać w należytym stanie tereny zieleni i zadrzewienia.
Art. 79. Zadrzewienia mogą być zakładane poza obszarami o zwartej zabudowie za zgodą właściciela gruntu.

Rozdział 5
Organy ochrony przyrody
 Art. 91. Organami w zakresie ochrony przyrody są:
 1) minister właściwy do spraw środowiska;
 2) wojewoda;
 3) starosta;
 4) wójt, burmistrz albo prezydent miasta.

Rozdział 6
Służby ochrony przyrody
 Art. 101. 1. Parkiem narodowym zarządza dyrektor parku narodowego.
2. Minister właściwy do spraw środowiska powołuje dyrektora parku narodowego na okres 5 lat spośród kandydatów wyłonionych w drodze konkursu.
Art. 102. 1. Dyrektor parku narodowego reprezentuje Skarb Państwa w stosunkach cywilnoprawnych w zakresie zarządzanego mienia parku narodowego.
2. Dyrektor parku narodowego realizuje ustalenia planu ochrony oraz wydaje zarządzenia określające sposoby korzystania z obszarów parku narodowego w celach naukowych, edukacyjnych, turystycznych, rekreacyjnych i sportowych.
3. Dyrektor parku narodowego ma prawo prowadzenia postępowania w sprawach o wykroczenia oraz udziału w rozprawach przed sądami powszechnymi w charakterze oskarżyciela publicznego i wnoszenia odwołań od postanowień i orzeczeń tych sądów w sprawach o wykroczenia z zakresu ochrony przyrody.
4. Do wykonywania czynności, o których mowa w ust. 3, dyrektor parku narodowego może upoważnić funkcjonariusza Straży Parku.

Rozdział 7
Zwalczanie przestępstw i wykroczeń na obszarach chronionych
Rozdział 9
Gospodarowanie zasobami i składnikami przyrody
 Art. 117. 1. Gospodarowanie zasobami dziko występujących roślin, zwierząt i grzybów oraz zasobami genetycznymi roślin, zwierząt i grzybów użytkowanymi przez człowieka powinno zapewniać ich trwałość, optymalną liczebność i ochronę różnorodności genetycznej

2. Na gruntach użytkowanych gospodarczo w parkach narodowych lub rezerwatach przyrody stosuje się ochronę krajobrazową.
Art. 118. 1. Prowadzenie robót polegających na regulacji wód oraz budowie wałów przeciwpowodziowych, a także robót melioracyjnych, odwodnień budowlanych, oraz innych robót ziemnych zmieniających stosunki wodne - na terenach o szczególnych wartościach przyrodniczych, zwłaszcza na terenach, na których znajdują się skupienia roślinności o szczególnej wartości z punktu widzenia przyrodniczego, terenach o walorach krajobrazowych i ekologicznych, terenach masowych lęgów ptactwa, występowania skupień gatunków chronionych oraz tarlisk, zimowisk, przepławek i miejsc masowej migracji ryb i innych organizmów wodnych, następuje na podstawie decyzji wojewody, który ustala warunki prowadzenia robót.

Rozdział 10
Skutki prawne objęcia ochroną
 Art. 126. 1. Skarb Państwa odpowiada za szkody wyrządzone przez:
 1) żubry - w uprawach, płodach rolnych lub w gospodarstwie leśnym;
 2) wilki - w pogłowiu zwierząt gospodarskich;
 3) rysie - w pogłowiu zwierząt gospodarskich;
 4) niedźwiedzie - w pasiekach, w pogłowiu zwierząt gospodarskich oraz w uprawach rolnych;
 5) bobry - w gospodarstwie rolnym, leśnym lub rybackim.

10.podstawowe zadania rekreacji fizycznej

11.wpływ rekreacji ruchowej-aktywności fizycznej na rozwój biologiczny człowieka

Aktywność fizyczna ma ogromny wpływ na:

1. Poprawę lub zachowanie zadowalającego poziomu sprawności i wydolności fizycznej człowieka.

-np. poprawa kondycji

2. Ekonomizację czynności serca ( wolniejsza praca w spoczynku i mniejsze przyspieszenie podczas wysiłku).

3. Zmniejszenie szansy zachorowania na chorobę niedokrwienną serca.

-polepszają sieć tętnic

4. Zbilansowanie przyjmowania i wydatkowania energii, co powoduje zachowanie optymalnej masy ciała.

-poprawiają niektóre zaburzenia gospodarki tłuszczowej

5. Przeciwdziała postępowi chorób przemiany materii.

-sprzyjają traceniu na wadze

6. Korzystne zmiany w układzie ruchu.

7. Wzrost poziomu nieswoistej odporności przeciw zakaźnej.

8. Uzyskanie równowagi psychicznej i przeciwdziałanie naporowi frustracji.

-radzenie sobie ze stresem

12.uczestnictwo indywid., rodzinne i gr., w rekreacji fiz., jako czynniki do uprawiania różnych form sportowo-rekreacyjnych.

• Rekreacyjna-odnowa sił po pracy(biopsychicznych)

• Rozrywkowa-dobra zabawa, miłe spędzanie czasu w odp. Towarzystwie

• Rozwojowa-rozszerzenie wiedzy o świecie, poznawanie nowych ludzi i miejsc

• Kompensacyjna-wyrównywanie braku ruchu, pozycji w grupie

• Kreacyjna-twórcze spełnianie w zajęciach. Których realizacja jest niemożliwa w czasie zajętym

• Katartyczna-pozwala na odreagowanie, ucieczka od kłopotów, obniżenie poziomu samotności emocjonalnej

• Integracyjna-poznanie ludzi spoza kręgu domowego i zawodowego

• Adaptacyjna-pomoc w przystosowaniu się do nowych warunków środowiskowych

• Stymulatywna -wspomaganie i pobudzanie rozwoju psychicznego i fizycznego

• Korektywna-przeciwdziałanie i niwelowanie potencjalnych odchyleń

• Emancypacyjna-uwalnianie się od narzucanych niepisanych norm społecznych ,nakazów i zakazów

• Ekonomiczna-dbanie o kondycję psychofizyczną ,obniża wydatki na leczenie

• Społ.-ideologiczna-w skali makro kreowanie odp. wzorców zachowań rekreacyjnych pożądanych społ.

• Lokalizacyjna-umiejętność i sposób spędzania czasu wolnego

13.podstawowe czynniki wpływające na prozdrowotny styl życia

Do czynników warunkujących prozdrowotny styl życia zaliczyć można:

-cz.mechaniczne -głaskanie, tarcie, ucisk, walka z hałasem, ciasne obuwie, masaż, gładzenie, drapanie, nacisk, uderzenie itp. ważne jest aby zachować umiar i rozwagę

-cz.chemiczne -odgrywają ważną rolę w klasach szkolnych, gimnastycznych ,pomieszcz. gdzie przebywa duża ilość osób(skł.powietrza -duża ilość CO2,siarkowodoru i amoniaku, ciśnienie-gazy spalinowe i wyziewy)wpływają na psychikę i są przyczyną braku apetytu. Spożywanie herbaty, kawy, alkoh., tytoniu

-cz.termiczne -powietrze i woda mogą mieć różną temp. Zbyt niska -bladość, gęsia skórka, drżenie, kulenie się, zaburzenia w rytmie oddychania, w konsekwencji nieżyt dróg moczowych i płciowych, błon śluzowych, schorzenia reumatyczne, nerwobóle. Wysoka temp.-białe i sinawe plamy(w miejscach oparzenia),silne pocenie się, przyspieszone tętno, uczucie osłabienia, zawroty.

Właściwa temp. dla pracy mięśni to 12-18C, przy wilgotn.40-60%

-cz.świetlne -słońce- wywołuje szereg korzystnych reakcji ustroju m.in. przemianę materii (przyswajanie wapna, fosforu, żelaza, zwiększa odporność na bakterie, pobudza czynności krwiotwórcze, obniża ciśnienie krwi, działanie przeciwkrzywicze)

-cz.terenowe -oddziałuje. na aktywność człowieka, teren jest źródłem wszechstronnych bodźców o walorach zdrowotnych, higienicznych, sprawnościowych, psychicznych. Kształtuje cechy motoryczne(siła, szybkość, koordynacja, wytrzymałość)biologiczne i modeluje kształty ciała, stymuluje działanie poszcz.ukł. i podwyższa koordynację ruchową, jak: chód ,bieg, skok, rzut, pełzanie itd

-środow.społeczne- zespół czynników rzeczowych i osobowych, instytucji powst. w wyniku współżycia społ.ludzi. Wpływa na zachowania jednostek i gr.społ

14.ocena sprawności motorycznej przy pomocy testów polskich

Pod pojęciem sprawności fizycznej rozumie się najczęściej „aktualną możliwość wykonywania czynności ruchowych wymagających zaangażowania siły, szybkości, wytrzymałości, koordynacji ruchowej (zwinności), gibkości. Do oceny jej poziomu, niezależnie od testów ruchowych - przeprowadza się często ocenę właściwości psychofizycznych cech budowy ciała”. Taką definicję sprawności fizycznej podaje „Mała Encyklopedia Sportu”.
Dotychczas możliwości motoryczne człowieka określono przy pomocy pojęcia „cech motorycznych”. We współczesnej literaturze z zakresu kultury fizycznej używa się określenia „zdolności motoryczne”. Pojęcie „cecha” oznacza, bowiem utrwalone właściwości organizmu człowieka, które indywidualizują przebieg jego czynności ruchowych, zaś termin „zdolność” określa możliwość wykonywania czynności ruchowej, a nie tylko jej przejaw.
-W ostatnich latach dokonano klasyfikacji ogółu zdolności motorycznych dzieląc je na dwie podstawowe grupy, to jest na:
• zdolności kondycyjne, uwarunkowane głównie procesami energetycznymi,
• zdolności koordynacyjne, zdeterminowane głównie procesami sterowania i regulacji ruchu.
Osobne ogniwo w tej klasyfikacji zajmuje gibkość, której zdefiniowanie okazało się niemożliwe przy zastosowaniu powyższych kryteriów podziału.
Do grupy zdolności kondycyjnych zalicza się:
- siłę,
- szybkość,
- wytrzymałość,
Do grupy zdolności koordynacyjnych zalicza się:
- zwinność,
- zdolność orientacji,
- szybkość reakcji,
- zdolność różnicowania ruchu,
- równowagę,
- poczucie rytmu,
- zdolność łączenia ruchu,
- zdolność dostosowania i przestawienia ruchowego.

Oceny rozwoju poszczególnych zdolności motorycznych dokonuje się przy pomocy naukowo opracowanych testów.
Mnogość testów i różnych metod pomiaru sprawności fizycznej spowodowało podjęcie działań w celu ich uporządkowania i ujednolicenia.
Ostrożnie jednak należy postępować z testami przy wystawianiu ocen szkolnych, bowiem wyniki zależą w dużej mierze od czynników genetycznych i ściśle wiążą się z cechami budowy ciała. Często zasadniczą rolę odgrywają czynniki zmienne, do których zaliczyć możemy stan psychiczny, stan zdrowia, zmęczenie czy poziom motywacji.
2. Testy polskie:
• Indeks Sprawności Fizycznej K. Zuchory,
• Test Chromińskego,
• Miernik Trześniowskiego,
• Test Sprawności Motorycznej Denisiuka,
• Wrocławski Test Sprawności Fizycznej dla Dzieci w wieku 3-7 lat,
• Test Sprawności Fizycznej dla Dzieci i Młodzieży w wieku 8-18 lat

-Do oceny poziomu sprawności fizycznej niezbędne są tabele punktacyjne dla chłopców i dziewcząt. Uzyskane wyniki (w cm, s, kg) są przeliczane na punkty w skali od 1 do 100. Po uzyskaniu punktów ze wszystkich ośmiu prób, możemy je porównać do norm klasyfikacyjnych i na tej podstawie ustalić poziom sprawności fizycznej. Wysoki poziom sprawności posiada osoba, która otrzymała łącznie, co najmniej 481 punktów, średni - jeśli mieści się w przedziale punktowym 320-480, niski - 319 punktów i mniej.

15.bariery rekreacji ruchowej osób niepełnosprawnych w czasie wolnym

Przez wiele lat cele i zadania sportu, szczególnie wyczynowego, nie mieściły w swoich ramach pojęcia inwalidztwa. Areny   i obiekty sportowe były hermetycznie zamknięte przed inwalidami, za sprawą niewiedzy o ich potrzebach i możliwościach. Stopniowo przełamując konwencjonalne bariery niechęci, brak zrozumienia społecznego, jak i zahamowań ze strony czysto medycznej sport niepełnosprawnych powoli torował sobie drogę rozwoju. Dziś o potrzebie rozwijania sportu osób niepełnosprawnych przekonani są lekarze, fizjoterapeuci, sami niepełnosprawni, a nawet politycy. W XXI wieku już nikogo nie dziwi widok niepełnosprawnych sportowców. Do ich potrzeb, a przede wszystkim do ich możliwości dostosowywane są coraz to nowe dyscypliny sportowe. Dla nich organizowane są coraz liczniej imprezy sportowe różnego szczebla i różnego typu (turnieje, mistrzostwa, olimpiady).
w latach pięćdziesiątych XX wieku, głównie w Poznaniu za sprawą profesora Wiktora Degi, zaczęto wprowadzać sport, bądź jego elementy, do programów rehabilitacji wielu schorzeń. Dało to początek tzw. polskiej szkole rehabilitacji, której twórcami byli obok Wiktora Degi, profesorowie Marian Weiss i Aleksander Hulek. Aktywna rehabilitacja oraz propagowanie nowych, często rewolucyjnych metod leczenia zyskały w polskim środowisku medycznym wielu zwolenników. Jan Dziedzic organizował dla niewidomych zajęcia z wioślarstwa i jazdy konnej oraz biwaki sportowo-rekreacyjne, a Aleksander Kabsch przygotowywał i prowadził obozy narciarskie dla osób niepełnosprawnych ruchowo. Powstanie nowego kierunku studiów w uczelniach wychowania fizycznego, jakim była fizjoterapia zdecydowanie umocniło w Polsce związki sportu osób niepełnosprawnych z rehabilitacją ruchową. Uprawianie sportu miało być dla osób niepełnosprawnych kontynuacją procesu kinezyterapii zapoczątkowanego podczas leczenia szpitalnego. Wdrażanie do uprawiania sportu rozpoczynano już we wczesnych okresach leczenia szpitalnego. Polegało ono na udowodnieniu osobom niepełnosprawnym, że uprawianie sportu jest możliwe, na wskazaniu tych możliwości i przekonaniu ich, że jednym z celów ich usportowienia jest integracja ze światem ludzi zdrowych.
16.Istota marketingu usług i jego rodzaje

istotą jest zaspokajanie wszelkich potrzeb ludzkich, nie służące bezp., do wytwarzania produktów

cechy usługi:

-niematerialność-trudność z ustaleniem standartów, niepewność klienta(jego negat. nastawienie),trudność w odróżnieniu od usługi konkurencji/jak je pokonywać-nacisk na materialne wskazówki, zwiększenie materialności usług, stworzeni silnego wizerunku org., zaangażowanie w komunikacji po zakupie

-nierozdzielczość produkcji i konsumpcji-usługi są najpierw sprzedane a nast. Produkowane i konsumowane, niemożność kontroli jakości przed sprzedażą i konsumpcją, bierne lub czunne uczestnictwo klienta w procesie produkcji/właściwy dobór i szkolenia personelu kontaktowego

-ulotniść-problemy z wykorzystaniem potencjału w okr. Mniejszego popytu, niemożność zaspokajania popytu w okr.jego zwiększenia/ciągle dostosowywać możliwości produkt do popytu.

-różnorodność-zróżnicowanie usługi i jej jakości w zależności kto je świadczy, można oferować tą samą usługę w różny sposób/szkolenia personelu, indywidualizacja usługi

17.Metody badań marketingowych

Do metod badań marketingowych zaliczamy:
Obserwacje - jest to metoda gromadzenia informacji, polega ona na dokonywaniu spostrzeżeń w sposób zamierzony i systematyczny w celu znalezienia odpowiedzi na określone i wyraźnie postawione pytanie. Obiektem obserwacji mogą być zarówno osoby, ich zachowania, jak i przedmioty.
Obserwacje kontrolowane będzie miała zastosowanie w badaniach z ingerencją w stosunku do respondenta. Mamy tu do czynienia z obserwacja ukrytą -gdy badacz ukrywa że kogoś obserwuje, i obserwacją jawną - gdy nie ma możliwości obserwacji ukrytej. Wtedy obserwowani są nienaturalni.
Niekontrolowane istotą obserwacji niekontrolowanej jest obserwowanie zachowań, zjawisk w warunkach naturalnych, bez ingerencji badacza.
Wywiady - należą do grupy metod gromadzenia informacji opartych na procesie wzajemnego komunikowania. Wywiad jest szczególnego rodzaju rozmową którego celem jest uzyskanie określonego rodzaju informacji. Narzędziem pomiarowym w wywiadzie jest najczęściej kwestionariusz , ale może być również tzw. scenariusz wywiadu lub dyspozycje wywiadu.
Ankieta - jest najbardziej powszechną i najczęściej stosowana metodą gromadzenia informacji w badaniach marketingowych. Ankieta to zbiór standaryzowanych technik badawczych, za pomocą których badacz otrzymuje informacje w procesie wzajemnego komunikowania się z innymi osobami odpowiadającymi na pisemne na jego pytania. Ankieta jest metodą opartą na porozumiewaniu się za pomocą pisemnego przekazu informacji. Kwestionariusz - jest to zbiór pytań o określonej treści na które respondent udziela odpowiedzi. Pytanie musi być sformułowane w taki sposób by zachęcało do odpowiedzi i było dobrowolne, nie sugerujące odpowiedzi

"Omnibus" to wielotematyczne badanie ankietowe prowadzone z reguły przez wyspecjalizowane agencje badawcze na określonej próbie. Badanie to przeprowadzone jest w sposób ciągły na terenie całego kraju. Zwykle obejmuje on wiele tematów, które zamawiane są przez różne firmy. Tym samym kwestionariusz jest zbiorem pytań dotyczących odmiennych problemów którymi są zainteresowani zleceniodawcy
Panele charakteryzują się tym, że informacje dotyczące badanych zagadnień są zbierane systematycznie, w regularnych odstępach czasowych, od jednostek poddanych badaniu. Pozwalają one na otrzymanie ciągłych, systematycznych i kompletnych informacji o badanych zjawiskach. Jednostki, od których zbierane są informacje, stanowią stałą grupę, która jest określana jako panel. Osoby uczestniczące w badaniach panelowych systematycznie zapisują informacje dotyczące badanych zagadnień w dziennikach. Badaniami panelowymi z reguły są objęte gospodarstwa domowe i sklepy.
Badania panelowe sklepów dotyczą najczęściej następujących zagadnień:
- wielkości sprzedaży poszczególnych produktów w różnych okresach
- wielkości zapasów
- testowania nowych produktów
- stosowanych środków aktywizacji sprzedaży
Eksperymenty to forma doświadczenia badawczego polegająca ustaleniu wpływu zmiennej niezależnej na zmienną zależną. W badaniach marketingowych zmienna zależną jest zazwyczaj wielkość sprzedaży. Zmienne niezależne to:
- produkt
- cena
- promocja
- dystrybucja
Metody badań heurystycznych (twórczego myślenia) :
- metoda oceny ekspertów - znajdują zastosowanie w budowaniu prognoz, których podstawą są pisemne lub ustne formy wypowiedzi uczestników - ekspertów dobranych w sposób celowy. Ekspertami mogą być osoby, które potrafią udzielić odpowiedzi na dobrane pytania dotyczące przyszłej sytuacji a więc specjaliści, handlowcy, producenci. Z reguły wyodrębnia się :
· . pomysły "gorące" - do natychmiastowego praktycznego zastosowania
· . pomysły, których wykorzystanie wymaga czasu
· . pomysły bezużyteczne
Jeżeli chcemy uzyskać jak najwięcej informacji o rynku , konsumpcji, potrzebach i mechanizmach kierujących postępowaniem ludzi przy wyborze produktu musimy odpowiednio dobrać jedną z metod badań marketingowych. Przy zastosowaniu metod badań marketingowych uzyskamy niezbędne informacje , które zastąpią i uzupełnią dotychczasowe doświadczenia oraz ograniczą ryzyko przy podejmowaniu decyzji.

18.pojęcie i struktura planu marketingowego firmy

PLAN MARKETINGOWY
Plan marketingowy jest podstawowym narzędziem przygotowania, wdrażania i kontroli działań marketingowych
Plan marketingowy jest zbiorem założeń ustalających planowane cele rynkowe i sposoby ich realizacji. Pełni on cztery podstawowe funkcje:
1) funkcja motywacyjna - wskazuje warunki podejmowania decyzji, co i jak należy osiągnąć
2) funkcja weryfikacyjna - stanowi podstawę oceny realności założeń celów i przedsięwzięć
3) funkcja koordynacyjna - dotyczy wyznaczania i koordynacji szczegółowych zadań
4) funkcja kontrolna - kontrola skuteczności działań marketingowych

Plan marketingowy należy wyznaczać ambitnie, ale i realistycznie, aby w pełni wykorzystać atuty rynkowe i szanse firmy. Dobry plan powinien być celowy, jasno sformułowany, wykonalny operatywny, elastyczny, szczegółowy, terminowy, zupełny i komunikatywny, opracowany w formie pisemnej.

Zasady przygotowywania planu marketingowego:
- ustalenie celu firmy
- przeprowadzenie zewnętrznych i wewnętrznych badań marketingowych
- przeprowadzenie analizy SWOT
- ustalenie założeń
- ocena spodziewanych rezultatów
- opracowanie strategii i planu działania
- wydzielenie budżetu
- zapisanie planu
- zakomunikowanie planu
- zastosowanie systemu kontroli
- wprowadzenie ewentualnych poprawek

Plan marketingowy składa się z następujących działów:
Wstęp - zawiera powody i podstawy przygotowania planu, cele i zastosowanie. Streszczenie dla Zarządu - powinno zawierać główne założenia, na których opiera się plan co pozwoli na szybką ocenę realiów i zdobycie zaufania.
Streszczenie powinno zawierać:
- opis założeń
- opis sposobów realizacji celów
- opis rynku
- opis zarządzania
- analizę finansową
- przedział czasu w którym plan ma być realizowany
Analiza aktualnej sytuacji marketingowej - przedstawia podstawowe dane dotyczące rynku, produktu, konkurencji, dystrybucji, oraz mikro- i makrootoczenia.
Założenia - to podstawowe fakty i koncepcje na których oparto plan.
Sprzedaż - określenie rodzaju cen stosowanych przy sprzedaży.
Rynki strategiczne - sprzedaż produktu na rynku
Podstawowe produkty - należy wymienić podstawowe produkty, szczegóły technologiczne i cechy komercyjne oraz zamieścić wyniki analizy”
19.instrumenty marketingu mix. w turystyce

Podstawowym celem strategii cenowej jest osiągnięcie zysku (główny cel działalności firmy). Każda firma musi posiadać środki na opłacenie różnych kosztów oraz gromadzenie funduszy na przyszłe inwestycje.
Podział kosztów :
1) koszty stałe - są to wydatki firmy (czynsz, wynagrodzenie pracowników, opłaty, itp.), których wysokość nie zależy od poziomu obrotu.
2) koszty zmienne - to wydatki firmy, które zmieniają się w bezpośredniej zależności od poziomu obrotów (koszty surowców, zapasów ).
Ustalając cenę produktu firma opiera się głównie na kosztach stałych i zmiennych - tak, aby pokryła wszystkie wydatki oraz umożliwiła powstanie nadwyżki (zysku).
Proces ustalania ceny jest złożony i obejmuje następujące etapy:
DYSTRYBUCJA RYNKOWA
Dystrybucja to zespół działań i decyzji związanych z zapewnieniem warunków efektywnego pod względem społecznym i ekonomicznym przesuwania dóbr i usług ze strefy ich wytwarzania do ostatecznych konsumentów, przy uwzględnieniu ich potrzeb i wymagań Dystrybucja pełni dwie funkcje:
1) funkcje koordynacyjne dystrybucji obejmują zbieranie i przekazywanie usługodawcom informacji o popycie, nawiązywanie kontaktów z rynkiem, rozmieszczanie produktu na rynku, promocję produktu.
2) funkcje organizacyjne obejmują transport, magazynowanie, sprzedaż. polegają na dostosowaniu struktury podaży do popytu w sensie jakościowym

Do podstawowych czynników determinujących wybór kanałów dystrybucji można zaliczyć:
- popularność produktu i jego cechy
- stopień znajomości firmy na rynku
- popyt
- koszty dystrybucji
- doświadczenie z dotychczasowej współpracy z uczestnikami kanałów
Franchising - umowa zgodnie z którą firma znana na rynku przekazuje prawo do posługiwania się jej nazwą, znakiem towarowym, pośrednikom uczestniczącym w produkcji lub sprzedaży jej produktów, usług.
ZARZĄDZANIE PROMOCJĄ
Promocja oznacza zespół środków za pomocą których firma komunikuje się z rynkiem (przekazuje informacje, kształtuje potrzeby, ukierunkowuje popyt ).
W skład promocji wchodzą:
Reklama - bezosobowa, płatna, masowa forma prezentowania produktu przez określonego nadawcę.
Cele reklamy:
- dostarczenie informacji o produkcie
- podanie przyczyn, dlaczego warto kupić produkt
- zmienianie postaw nabywców wobec firmy
- wywołanie pragnienia zakupu
- utrwalenie produktu w świadomości konsumentów
Reklama spełnia cztery podstawowe funkcje:
-informacyjną-nakłaniającą-wyróżniającą-utrwalającą
Funkcje sprzedaży osobistej:
- sprzedawca przekazuje informacje o produkcie
- sprzedawca pozyskuje informacje o potrzebach, preferencjach odbiorców
- sprzedawca ma możliwość przekonania nabywcy
- sprzedawca kształtuje wizerunek firmy
STRATEGIE KONKURENCJI
Strategia konkurencji jest kombinacją celów, do których firma zmierza i środków, za pomocą których chce do nich dojść.
Dwa podstawowe czynniki wymagające uwzględnienia podczas formułowania ogólnej strategii konkurencji:
-Środowisko wewnętrzne firmy - silne i słabe strony przedsiębiorstwa
-Środowisko zewnętrzne firmy - szanse i zagrożenia środowiskowe.
Najważniejszym elementem otoczenia firmy jest sektor, w którym ona funkcjonuje. Sektor to grupa firm, która oferuje produkt lub pewną kategorię produktów wzajemnie substytucyjnych

Ryzyko - firma musi wiedzieć że istnieje ryzyko nie osiągnięcia celów strategii lub że przewaga uzyskana dzięki danej strategii zniknie wraz ze zmianami w danym sektorze.
Rodzaje stylu prowadzenia konkurencji:
Styl ostrożnego pretendenta - cechuje przedsiębiorstwa usiłujące zwiększyć swój udział w rynku w sposób nie prowokujący ostrego konfliktu z konkurentami.
Styl statecznego lidera - firmy posiadające ugruntowaną pozycję lidera rynku i bronią jej sposobami konwencjonalnymi.
Styl agresywnego pretendenta - firmy usiłujące różnymi sposobami zdobyć zaplanowaną pozycję rynkową lub chcą przebojem wejść na rynek nie oglądając się na inne firmy
Styl młodego lidera - charakteryzuje firmy które od niedawna zajmują czołową pozycję na rynku i bronią jej wszelkimi dostępnymi sposobami.
PLAN MARKETINGOWY
Plan marketingowy jest podstawowym narzędziem przygotowania, wdrażania i kontroli działań marketingowych
Plan marketingowy jest zbiorem założeń ustalających planowane cele rynkowe i sposoby ich realizacji. Pełni on cztery podstawowe funkcje:
1) funkcja motywacyjna - wskazuje warunki podejmowania decyzji, co i jak należy osiągnąć
2) funkcja weryfikacyjna - stanowi podstawę oceny realności założeń celów i przedsięwzięć
3) funkcja koordynacyjna - dotyczy wyznaczania i koordynacji szczegółowych zadań
4) funkcja kontrolna - kontrola skuteczności działań marketingowych
Zasady przygotowywania planu marketingowego:
- ustalenie celu firmy
- przeprowadzenie zewnętrznych i wewnętrznych badań marketingowych
- przeprowadzenie analizy SWOT
- ustalenie założeń
- ocena spodziewanych rezultatów
- opracowanie strategii i planu działania
- wydzielenie budżetu
- zapisanie planu
- zakomunikowanie planu
- zastosowanie systemu kontroli
- wprowadzenie ewentualnych poprawek

Plan marketingowy składa się z następujących działów:
Wstęp - zawiera powody i podstawy przygotowania planu, cele i zastosowanie. Streszczenie dla Zarządu - powinno zawierać główne założenia, na których opiera się plan co pozwoli na szybką ocenę realiów i zdobycie zaufania.
Streszczenie powinno zawierać:
- opis założeń
- opis sposobów realizacji celów
- opis rynku
- opis zarządzania
- analizę finansową
- przedział czasu w którym plan ma być realizowany
Analiza aktualnej sytuacji marketingowej - przedstawia podstawowe dane dotyczące rynku, produktu, konkurencji, dystrybucji, oraz mikro- i makrootoczenia.
Założenia - to podstawowe fakty i koncepcje na których oparto plan.
Sprzedaż - określenie rodzaju cen stosowanych przy sprzedaży.
Rynki strategiczne - sprzedaż produktu na rynku
Podstawowe produkty - należy wymienić podstawowe produkty, szczegóły technologiczne i cechy komercyjne oraz zamieścić wyniki analizy
SWOT.
Główne obszary sprzedaży - informacja o geograficznych regionach sprzedaży, wielkość każdego z rynków, pozycję na rynku w danej chwili i w przyszłości.
Cele marketingowe - mogą dotyczyć zwiększenia sprzedaży, wprowadzenia nowego produktu, osiągnięcia zysku itp.
Strategia marketingowa - szeroko rozumiane instrumenty marketingowe stosowane w celu realizacji planu.
Harmonogram -wskazuje zakres odpowiedzialności i czas prowadzenia działań.
Sprzedaż promocyjna - dotyczy formy promocji oraz koszty kampanii promocyjnej i sprzedaży.
Źródła finansowania - określa całkowity koszt przeprowadzenia planu, zwrot kosztów oraz osiągnięty zysk.
Rachunek zysków i strat - określa dodatkowe koszty, które powodują albo zyski albo straty przedsiębiorstwa.
Kontrola wyników - umożliwia zbadanie osiągalności celów i wprowadzanie ewentualnych działań korygujących.
Aneks - może zawierać szczegółowe dane pochodzące z badań marketingowych.
ZARZĄDZANIE PRODUKTEM
Produktem jest każda rzecz,idea,usługa lub kombinacja tych 3 elementów zarówno korzystna jak i nie korzystna którą otrzymujemy w ramach wymiany..Jest to zbiór materialnych i niematerialnych cech zawierających użyteczność oraz korzyści funkcjonalne,społecznei psychologiczne .Produktem jest wszystko co można zaoferować na rynku w celu zaspokojenia potrzeb konsumentów indywidualnych oraz nabywców zbiorowych.Dla konsumenta produktem jest to co może zapewnić określone korzyści i przynieść satysfakcje.Dla producenta produkt jest czymś co należy sprzedać z zyskiem.
CYKL ŻYCIA PRODUKTU
W fazie wprowadzenia produktu na rynek sprzedaż jego rośnie powoli ponieważ nie jest on jeszcze znany szerszemu ogółowi. Podczas tej fazy ważne jest dostarczenie inf. o cechach i zastosowaniu produktu oraz korzyściach dla konsumenta.
W fazie wzrostu konsumenci znają już produkt a jego sprzedaż szybko rośnie co pozytywnie wpływa na poziom zysków. Producentowi zależy na zdobyciu najw.liczby nabywców.
Faza dojrzałości charakteryzuje się spowolnieniem sprzedaży. W pewnym momencie sprzedaż osiąga punkt maksymalny i od tego czasu spada oraz spada poziom zysków. Związane jest to z nasyceniem rynku oraz pojawieniem się innych produktów zaspokajających te same potrzeby.
W fazie spadku wskutek dostępności na rynku licznych substytutów oraz wprowadzenie przez firmę nowych produktów sprzedaż gwałtownie spada ,zyski przekształcają się w straty. Wpływ na to ma także konkurencja, zmiany w upodobaniach konsumentów, zmiany mody postępu tech.
20.Struktura produktu turystycznego

Punktem wyjścia do projektowania produktu turystycznego są motywacje podróży. Ich intensyfikacja pozwala na stwierdzenie, że ludzie podróżują w poszukiwaniu możliwości zaspokojenia pewnych potrzeb. Zestaw usług turystycznych służących zaspokojeniu kompleksowych potrzeb nazywamy pakietem.

Przygotowując ofertę turystyczną zawsze należy mieć na względzie potrzeby i oczekiwania grup celowych czyli gości o podobnych cechach osobowych, motywacjach urlopowych oraz sposobach spędzania wolnego czasu. Kryteria podziału turystów na grupy celowe mieszczą się w dwóch kategoriach: socjologiczne (zawód, dochody, wiek, stan rodzinny, poziom wykształcenia, itp.), oraz psychologiczne ( zainteresowania, hobby, sposób spędzania urlopu, motywacje).

Kształtowanie ceny produktu turystycznego

Cena jest - obok produktu - kluczowym narzędziem marketingowego oddziaływania na rynek w tym także na rynek turystyczny. Między ceną a innymi elementami marketingu zachodzą ścisłe związki. Poziom ceny jest zdeterminowany z jednej strony możliwościami sprzedaży produktu turystycznego, a z drugiej - jego właściwościami funkcjonalnymi i jakością. Na cenę wpływają także unikalne właściwości oferty (np. gorące źródła w pobliżu) i nakłady ponoszone na promocję.

Promocja produktu turystycznego
Aby odnieść sukces na rynku, przedsiębiorstwo musi rozpoznać potrzeby konsumenta i zaoferować we właściwym miejscu i czasie stosowny produkt oraz zachęcić potencjalnego konsumenta do dokonania zakupu. Sama atrakcyjność produktu nie wystarcza w wielu wypadkach, aby go sprzedać. Produkt gorszy może - przy skuteczniejszym oddziaływaniu na konsumenta - stać się skutecznym konkurentem dla produktu lepszego, o którego istnieniu nabywca po prostu nie wie lub nie został przekonany o walorach. Ważne jest więc stworzenie efektywnej drogi informowania rynku o zaletach produktu oferowanego przez firmę oraz systemu nakłaniania konsumentów i pośredników do jego zakupu.
Elementy promocji w turystyce
Reklama bywa zwykle definiowana jako masowe przekazywanie informacji, związanych z jakąś koncepcją, dobrem lub usługą, w celu wytworzenia u odbiorcy klimatu przychylności i spowodowanie działań zgodnych z intencjami nadawcy. Przy reklamowaniu produktu turystycznego chodzi oczywiście o podtrzymanie już istniejącego popytu oraz zdobycie nowych nabywców na dobra i usługi już znane lub wprowadzane na rynek.

21.Istota i funkcje promocji w turystyce

Elementy promocji w turystyce

Reklama bywa zwykle definiowana jako masowe przekazywanie informacji, związanych z jakąś koncepcją, dobrem lub usługą, w celu wytworzenia u odbiorcy klimatu przychylności i spowodowanie działań zgodnych z intencjami nadawcy. Przy reklamowaniu produktu turystycznego chodzi oczywiście o podtrzymanie już istniejącego popytu oraz zdobycie nowych nabywców na dobra i usługi już znane lub wprowadzane na rynek.
22.Funkcje i podział infrastruktury turystycznej

Infrastruktura: zagospodarowanie turystyczne jest nierównomierne; obiekty zabudowane nad morzem mają charakter sezonowy; duże zagęszczenie i niski standard wielu obiektów wypoczynkowych; największa liczba miejsc na kempingach; pierwsze miejsce wśród regionów turystycznych Polski pod względem liczby miejsc noclegowych.

-Infrastruktura pojezierzy: sieć dróg niezbyt mocno rozbudowana, najlepiej rozwinięta w okolicach odkrytych dla turystyki.

-Infrastruktura Mazur: najlepiej rozwinięta sieć dróg i bazy turystycznej skupia się wokół krainy wielkich jezior.

-Infrastruktura Karpat: największy i najważniejszy region turystyczny w Polsce. W porównaniu z Sudetami jest tu mniej zabytków historycznych, ale więcej ludowej architektury drewnianej i folkloru.

23.Baza noclegowa w Polsce i jej specyfika

Klasyfikacja obiektów.

 I Zakłady hotelarskie właściwe (hotele, motele, schroniska, zajazdy, inne).

II Zakłady uzupełniające (schroniska młodzieżowe, ośrodki kolonijne, wioski wakacyjne, pokoje gościnne, kwatery prywatne, schroniska górskie).

III Zakłady uzdrowiskowe (domy zdrojowe, sanatoria, obiekty rehabilitacyjne).

pensjonaty,

 Typy hoteli:

- miejskie - dla podróżnych w centrach miejskich

- rezydenckie i wakacyjne

- dla podróżnych tranzytowych

- kongresowe

Hotele to obiekty posiadające co najmniej 10 pokoi, w tym większość miejsc w pokojach jedno- i dwuosobowych, świadczące szeroki zakres usług związanych z pobytem klientów.

Motele to hotele położone przy drogach, zapewniające możliwość korzystania z usług motoryzacyjnych i dysponujące parkingiem.

Pensjonaty to obiekty posiadające co najmniej 7 pokoi, świadczące dla swoich klientów całodzienne wyżywienie.

Kempingi to obiekty strzeżone, umożliwiające nocleg w namiotach i przyczepach samochodowych, domkach turystycznych lub innych obiektach stałych, oraz przyrządzanie posiłków i parkowanie samochodów. Wyróżnia się cztery kategorie zaszeregowania kempingów, oznaczone gwiazdkami.

Pola biwakowe to obiekty niestrzeżone, umożliwiające nocleg w namiotach. Ewidencję pól prowadzi wójt (burmistrz, prezydent) właściwy ze względu na miejsce ich położenia.

Pola biwakowe zlokalizowane na terenie gospodarstw rolnych muszą mieć zapewniony przez te gospodarstwa dostęp do wody pitnej i urządzeń sanitarnych.

Domy wycieczkowe to obiekty posiadające co najmniej 30 miejsc noclegowych, dostosowane do samoobsługi klientów oraz świadczące minimalny zakres usług związanych z pobytem klientów.

Schroniska młodzieżowe to obiekty przeznaczone do indywidualnej i grupowej turystyki młodzieżowej, dostosowanej do samoobsługi klientów.

Wyróżnia się trzy kategorie domów i schronisk oznaczone cyframi rzymskimi.

24.Baza gastronomiczna i jej podział

Rodzaje - gastronomia otwarta (ogólnodostępna):
· typu zywieniowego - restauracje, jadłodajnie, zakłady szybkiego zywienia, punkty sprzedające z automatami, bary,
· sprzedające napoje (piwiarnie, bary ekspress, winiarnie, pijalnie, bary typu "aparitif" i "coctail-bary",
· rozrywkowe (kawiarnie, bary, nocne kluby młodzieżowe, bary rozrywkowe),
· w ośrodkach transportu gastronomia zamknieta - nie dla turystów - zakłady gastronomiczne przy hotelach i inyych obiektach noclegowych (często dostępne równiez dla osób nie będących gośćmi hotelowymi)

25.Wybrane wskaźniki zagospodarowania turystycznego

Podstawowe pojęcia z zakresu zagospodarowania turystycznego

-Elementy zagospodarowania turystycznego - walory turystyczne, infrastruktura turystyczna i paraturystyczna. Znaczenie zagospodarowania turystycznego dla atrakcyjności turystycznej regionu (omówienie na przykładach z różnych regionów Polski). Wskaźniki rozwoju zagospodarowania turystycznego i ich interpretacja. Gospodarka przestrzenna w głównych rodzajach ruchu turystycznego - urządzenia turystyczne i ich programowanie w zależności od rodzaju ruchu turystycznego. Zagospodarowanie turystyczne w planowaniu przestrzennym. Elementy geografii turystyki Polski, regionalne zróżnicowanie bazy turystycznej. Ważniejsze podmioty kształtujące infrastrukturę turystyczną, rola samorządu lokalnego gospodarczych i społecznych organizacji turystycznych. Zagospodarowanie turystyczne dla danego regionu

26.Kształtowanie zagospodarowania turystycznego na obszarach chronionych

Kryteria i wskaźniki ochrony parków narodowych w Polsce-PROJEKT SPOŁECZNY - wersja 1.0 z dnia 28 lipca 2002

3. Prawo ochrony przyrody na terenie parku jest przestrzegane.
Nie są budowane ani rozbudowywane w granicach parku obiekty i urządzenia inne niż służące celom parku lub prowadzeniu gospodarstwa rolnego i leśnego (dotyczy kolejek linowych, wyciągów, strażnic granicznych, dróg, nierolniczych domów prywatnych, obiektów komunalnych itp.)
Park nie wydaje żadnych uzgodnień dopuszczających taką budowę.
Żadne takie przedsięwzięcia nie są przewidziane w planie ochrony parku.
Lokalizacja, wielkość ani architektura obiektów i urządzeń budowanych przez park lub inne podmioty w granicach parku, a służących celom parku lub prowadzeniu gospodarstwa rolnego lub leśnego nie szkodzi przyrodzie ani nie zaburza walorów krajobrazowych.
Park ma szczegółowe zasady i procedury zapewniające powyższe.
Nie ma wątpliwości, że wszelkie działania na terenie parku narodowego przyporządkowane są ochronie przyrody i mają pierwszeństwo przed wszystkimi innymi działaniami.
Żadne działanie parku nie ma charakteru komercyjnej eksploatacji zasobów przyrody.
Zasady udostępnienia parku do turystyki i rekreacji określono w planie ochrony parku. Nie są stosowane zasady inne, niż tam określone.
Miejsca i drogi, w których dopuszcza się poruszanie się turystów, palenie ognisk, biwakowanie, uprawianie sportów wodnych, wspinaczkę itp. (czynności wymienione w art. 23a ustawy o ochronie przyrody) zostały wyznaczone w planie ochrony parku.
Przestrzeganie wszystkich obowiązujących zakazów jest skutecznie egzekwowane.
Nie stosuje się nie przewidzianych prawem odstępstw od obowiązujących zakazów.
Uzgadnianie projektów miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego jest dokonywane stosownie do strategii ochrony parku.

27.Problemy rozwoju turystyki na obszarach wiejskich

ZAŁOŻENIA OGÓLNE

Wciągu ostatnich lat obserwuje się wzrost zapotrzebowania na turystykę na obszarach wiejskich. Rozwój turystyki na terenach wiejskich niesie pewne perspektywy rozwojowe, ale także stwarza zagrożenia, dlatego rozwój turystyki powinien dokonywać się w zgodzie ze środowiskiem, winien być zaplanowany i mieć charakter zrównoważony.  Istotnym warunkiem turystyki zrównoważonej, szczególnie na obszarach cennych przyrodniczo jest:

zastąpienie, zmniejszenie przewagi turystyki pobytowej typu zbiorowego na rzecz  kameralnych form turystyki aktywnej

wydłużenie sezonu turystycznego

określenie chłonności turystycznej, rekreacyjnej w celu wyeliminowania intensywnego, skoncentrowanego ruchu turystycznego na małej powierzchni

Podstawą produktu turystycznego gminy będą zasoby przyrodnicze, dobra kultury i inne wytwory działalności człowieka, które stanowią trzon i warunkują program zagospodarowania turystycznego gminy.

Instrumentem sterowania rozwojem produktu turystycznego w gminie jest planowanie przestrzenne. Właściwe zagospodarowanie turystyczne, oparte na przesłankach ekologicznych stworzy unikatowy wizerunek gminy.

Głównym celem strategii rozwoju przestrzennego gminy jest turystyka nie zagrażająca środowisku, możliwe to będzie wówczas gdy zostaną opracowane założenia ekorozwoju.

W celu ochrony środowiska, zmniejszenia antropopresji związanej z ruchem turystycznym na szczeblu gminy możliwe są takie działania jak:

określenie w lokalnych planach terenów przeznaczonych pod rozwój funkcji turystycznej

objęcie ochroną obszarów o wysokich walorach środowiska przyrodniczego

właściwe zorganizowanie ruchu turystycznego

wytyczenie tras spacerowych, rowerowych, konnych, wodnych

zorganizowanie na obrzeżach obszarów najcenniejszych przyrodniczo (parków krajobrazowych) stref buforowych zatrzymujących ruch turystyczny przez specjalnie przygotowane atrakcje np. muzea, parki leśne, ścieżki przyrodnicze, miniskanseny, restauracje

obsługa ruchu turystycznego poprzez centra, agencje, biura turystyczne

rozwój infrastruktury technicznej

opracowanie zasad i zakresu rewaloryzacji cennych przyrodniczo obiektów, obszarów, które uległy degradacji

edukacja ekologiczna  lokalnej społeczności jak również stymulowanie różnych inicjatyw społecznych związanych z ochroną środowiska

Unikatowe walory przyrodniczo- krajobrazowe oraz kulturowe przy odpowiednie promocji i rozwinięciu infrastruktury mogą przyciągać turystów krajowych i zagranicznych przynosząc tym samym korzyści ekonomiczne lokalnej społeczności, a także tworzyć nowe miejsca pracy.

28.Cele i środki polityki turyst. W Unii Europejskiej

1. Unia uzupełnia działania Państw Członkowskich w sektorze turystycznym, w szczególności poprzez wspieranie konkurencyjności przedsiębiorstw Unii w tym sektorze.

W tym celu działania Unii skierowane są na:

a) zachęcanie do tworzenia korzystnego środowiska dla rozwoju przedsiębiorstw w tym sektorze;

b) wspieranie współpracy między Państwami Członkowskimi, w szczególności poprzez wymianę dobrych praktyk.

2. Ustawy europejskie lub europejskie ustawy ramowe ustanawiają szczególne środki przeznaczone do uzupełnienia działań podejmowanych w Państwach Członkowskich służących realizacji celów, o których mowa w niniejszym artykule, z wyłączeniem jakiejkolwiek harmonizacji przepisów ustawowych i wykonawczych Państw Członkowskich.

1. W art. I-17 turystyka została włączona do działań wspierających, koordynujących i uzupełniających:

Unia ma kompetencję do podejmowania działań wspierających, koordynujących i uzupełniających. Do dziedzin takich działań o wymiarze europejskim należą:

a) ochrona i poprawa zdrowia ludzkiego,

b) przemysł,

c) kultura,

d) turystyka,

e) edukacja, sprawy młodzieży, sport i szkolenie zawodowe,

f) obrona cywilna,

g) współpraca administracyjna.

Polityka turystyczna w Unii Europejskiej a Konstytucja Europejska. Pomimo że turystyka sama w sobie nie stanowi części wspólnej polityki UE, niemniej jednak niektóre europejskie instytucje podejmują środki i działania, które ze względu na ich przekrojowy charakter mają wpływ na turystykę lub polegają na niej jako na instrumencie osiągania niektórych z podstawowych celów UE, takich jak zrównoważony rozwój, zatrudnienie, spójność gospodarcza i społeczna itp. - krótko mówiąc jako na instrumencie zapewnienia lepszej jakości życia dla obywateli Europy.

Kryteria działalności turystycznej w UE

1.Zrównoważony rozwój

2. Społeczeństwo oparte na wiedzy

3. Zatrudnienie: Strategia lizbońska mówi, że Europa powinna przejąć prowadzenie w tworzeniu coraz większej ilości coraz lepszych jakościowo miejsc pracy w ciągu najbliższych kilku lat. Nie może być wątpliwości, że turystyka, która odpowiada 5% PKB i zatrudnienia w Europie - a nawet do 10% w niektórych państwach członkowskich - może być źródłem większej ilości lepszych miejsc pracy w powiększonej Europie.

4.Spójność społeczna: Turystyka jest znaczącym instrumentem spójności, poprzez poznawanie innych ludzi i miejsc i tym samym jest elementem pomagającym nadać konkretny kształt idei obywatelstwa poszerzonej Europy. Aby móc dzielić wspólne cele z innymi, konieczna jest wiedza o nich, a turystyka ułatwia jej zdobywanie. Turystyka przyniesie postęp społeczny w powiększonej Europie poprzez poprawienie spójności pomiędzy wszystkimi jej narodami.

 Należy zwrócić uwagę na inicjatywę Europejskie Forum Turystyczne, która już została wdrożona. To doroczne spotkanie skupia wszystkie podmioty sektora turystyki i ma wielką wartość naukową, jak i w zakresie planowania i polityki współpracy, dla ulepszania turystyki europejskiej.

 Te i inne działania promujące świadomość turystyki europejskiej, z udziałem podmiotów z sektora, są bardzo pozytywne. forum, które odbyło się w Budapeszcie w 2004 roku,

29.Fundusze strukturalne Unii Europejskiej a rozwój turystyki

Szanse na przyszłość
Uzyskanie przez Polskę członkostwa w Unii Europejskiej w roku 2004, aktywność promocyjna na rynkach wschodnich oraz w ramach Grupy Wyszehradzkiej na rynkach dalekich może przynieść zwiększenie liczby turystów, odwiedzających nasz kraj.
Wskazują na to również wyniki za 7 miesięcy br. (wzrost przyjazdów turystów w zagranicznej turystyce przyjazdowej o 2% i wzrost w turystyce krajowej o 18%).
Możliwym jest powrót do „rekordowego” 1997 r., kiedy Polskę odwiedziło 19.520.000 turystów zagranicznych, a przychody dewizowe wyniosły 8,7 mld USD.
Inwestowanie w promocję turystyczną przynosi wymierne korzyści. Nie wystarczy dysponować walorami turystycznymi, mieć przygotowane usługi turystyczne i gotowy produkt do sprzedania. Dopiero promocja powoduje, że produkty turystyczne znajdują swoje miejsce na rynku i to zarówno krajowym, jak
i zagranicznym. Należy przy tym pamiętać, że promocja turystyki ma swoją specyfikę i różni się od promocji innych dziedzi

30.Czynniki rozwoju turystyki

Podział ruchu turystycznego z wzglednieniem:
· miejsca pobytu - krajowa lub zagraniczna,
· stopnia aktywności turystów - aktywna lub pasywna,
· celu wyjazdnu - np. lecznicza, urlopowa, weekendowa, sportowa, kongresowa,
· sposobu organizacji - zorganizowana lun niezorganizowana, indywidualna lub zbiorowa,
· różnic w intensywności przemieszczeń turystycznych - stała lub sezownowa,
· czasu pobytu turystów - krótkotrwała lub długotrwała,
· używanego środka lokomocji - samochód, kolej, samolot, statek,
· rodzaju zakwaterowania

31.Bilans korzyści i strat rozwoju współczesnej turystyki

GOSPODARCZE SKUTKI ROZWOJU TURYSTYKI
Na pewno rozwój turystyki w wielkim stopniu ożywia gospodarkę: zmniejsza bezrobocie, wzrost wpływów do budżetu, wzrost zainteresowania innych państw, a co za tym idzie pojawiają się zagraniczni inwestorzy. Na pewno rozwój gospodarki turystycznej zajmuje miejsce wśród priorytetów polityki gospodarczej państwa, ponieważ państwo zaczyna czerpać ogromne zyski. Większa część budżetu będzie przeznaczona na dalszy rozwój. Przykładem mogą być państwa, które utrzymują się tylko z turystyki jak Cypr np. można także powiedzieć, że skorzystają na tym też prywatne instytucje: obiekty noclegowe, restauracje, sklepy z pamiątkami itp.

Turystyka jest często promowana jako ważny czynnik rozwoju ekonomicznego, szczególnie na terenach nadmorskich, gdzie turystyka stanowi atrakcyjną alternatywę do istniejących form działalności gospodarczej, takich jak rolnictwo i rybactwo. Region bałtycki oferuje wiele miejsc, gdzie zrównoważony rozwój turystyki (projekty ekoturystyczne) stanowi niepowtarzalną okazję do tworzenia zarówno miejsc pracy, jak i dodatkowych źródeł dochodu dla społeczności lokalnej, zapewniając jednocześnie lepszą ochronę cennych habitatów i cennych gatunków. Prognozy Światowej Organizacji Turystycznej przewidują do roku 2020 szybszy rozwój turystyki w tym regionie niż w innych częściach Europy. Promocja i wdrażanie odpowiedniej polityki w sektorze turystycznym jest zatem ważnym elementem rozwoju zrównoważonego na wielu nieuprzemysłowionych terenach w regionie.

32.Międzynarodowe Organizacje Turystyczne

- ONZ - Organizacja Narodów Zjednoczonych:
- IATA - International Air Ravel Assosation (Międzynarodowe Stowarzyszenie Transportu Lotniczego)
- ASTA - Amerykańskie Stowarzyszenie Biur Podróży
- FUAAV - Światowa Federacja Stowarzyszeń Biur Podróży
- SPATA - Stowarzyszenie Polsko - Amerykańskich Biur Podróży
- IHA - Międzynarodowe Zrzeszenie Hoteli (Londyn 1946r.)
- FICC - Międzynarodowa Federacja Kempingu i Karawaningu (1932)
- WYHF - Międzynarodowe Stowarzyszenie Schronisk Młodzieżowych (Amsterdam 1932r.)

33.Rola i zadania Pol. Org. Turyst.

Ustawowe zadania POT:

1.    Promocja Polski jako kraju atrakcyjnego turystycznie.
2.    Zapewnienie funkcjonowania i rozwijania polskiego systemu informacji turystycznej w kraju i na świecie.
3.    Inicjowanie, opiniowanie i wspomaganie planów rozwoju i modernizacji infrastruktury turystycznej.

Główne funkcje POT (zbieżne z klasycznymi zadaniami NTO) to:

•    kształtowanie wizerunku Polski,
•    promocja walorów turystycznych Polski w kraju i zagranicą,
•    działanie na rzecz rozwoju polskiego produktu turystycznego,
•    prowadzenie analiz i badań rynku,
•    prowadzenie krajowego systemu informacji turystycznej,
•    współpraca przy określeniu strategii i polityki rządu w dziedzinie turystyki.
Ponadto, mając na uwadze polskie potrzeby i Polską Agencję Rozwoju Turystyki, w której POT ma 97% udziałów
•    inicjowanie, opiniowanie i wspomaganie planów rozwoju i modernizacji infrastruktury turystycznej.

34. Turystyka międzynarodowa jako zjawisko gospodarcze

?????

35. Rynek turystyczny i jego specyfika

Definicja rynku
1. Rynek turystyczny jest to zbiór aktualnych lub potencjalnych nabywców produktu turystycznego.
2. Rynek turystyczny jest to ogół stosunków wymiennych towarowo-pieniężnych między instytucjami i osobami sprzedającymi dobra oraz usługi turystom reprezentującymi podaż oraz osobami i instytucjami nabywającymi te dobra i sługi stanowiące przedmiot potrzeb turystycznych przedstawiającymi popyt turystyczny (ogólna)
3. Rynek turystyczny jest procesem w ramach którego sprzedawcy oraz nabywcy określają co mają zamiar sprzedać jak też kupić i na jakich warunkach ma być realizowana transakcja kupna sprzedaży(J.Altkorn)
specyfika rynku turyst.
1. Rynek turyst. rozpatrujemy w aspekcie przestrzennym, przestrzeń stanowi podstawową determinantę wyodrębnienia tego ruchu. Wynika to z faktu że zarówno podmioty popytu jak i podaży wykazują bardzo wysoki stopień uzależnienia od warunków środowiska naturalnego danego obszaru. W znacznym stopniu determinują czynniki przyrodnicze jak również czynniki historyczne
2. Rynek turyst. W przeważającej mierze charakteryzuje się sezonowością co związane jest ze specyficznymi cechami obszarów recepcji turyst. wpływających na właściwości popytu turystycznego, skala sezonowości wyróżnia rynek turyst na całym rynku konsumpcyjnym
3. Branżowość-związane jest to z faktem że rynek turyst ma charakter bardzo złożony i składa się z wielu odrębnych rynków mających względem siebie relacje komplementarne

36.Przeds. turyst. jako kategoria rynkowa-def.,cele, funkcje, typy

POJĘCIE TURYSTYKI.
Turystyka - obejmuje działalność osób podróżujących pozostających poza swym codziennym środowiskiem nie dłużej niż rok, w celach wypoczynkowych, służbowych lub innych celach turystycznych
Turystyka - (wg WTO) obejmuje ogół czynności osób, które podróżują i przebywają w celach wypoczynkowych, służbowych lub innych, nie dłużej niż rok, bez przerwy poza swoim codziennym otoczeniem

Funkcje:

wypoczynkowa, zdrowotna, wychowawcza, kształceniowa, miastotwórcza, ekonomiczna, etniczna, polityczna, kształtowania świadomości ekologicznej, edukacji kulturowej

37. Cechy usług turyst. a zagrożenia interesów turystów(przykłady)

- uslugowy charakter,

- komplementarność,

- zlozoność,

- nieuchwytność,

- jedność procesu wytwarzania i konsumpcji,

- niepodzielność,

- niemozliwość magazynowania,

- sezonowość

38. Rodzaje ubezpieczeń w turystyce

UBEZPIECZENIA W TURYSTYCE:
- od następstw nieszczęśliwych wypadków NNW
- od kosztów leczenie KL
- od odpowiedzialności cywilnej OC
- rzeczy osobistych - Assistance
- pojazdu Auto - Casco (AC)
- Zielona Karta - rodzaj OC w międzynarodowym ruchu turystycznym
Rodzaje ubezpieczeń, które powinien wykupić turysta:
- NNW i KL - obowiązkowo przez biuro
- ubezpieczenie bagażu
- ubezpieczenie kosztów leczenia z zabezpieczeniem powrotu do kraju
- ubezpieczenie osoby od kosztów transportu

39. Komputerowe systemy rezerwacji

-Chart-

-Dm Plaza

40. Formy organizacyjne informacji turyst.

Przewiduje się funkcjonowanie następujących krajowych form organizacyjnych informacji turystycznej:

-Regionalne centra informacji turystycznej

-Lokalne centra informacji turystycznej (powiatowe, gminne, miejskie, ewentualnie międzypowiatowe i międzygminne - np. zgodne z zasięgiem działania lokalnej organizacji turystycznej).

-Punkty „it” - stałe, sezonowe i okazjonalne.

-Multimedialne punkty informacyjne zlokalizowane w centrach i punktach „it” lub poza ich siedzibami.

Punkty „it”

Punkty informacji turystycznej to placówki, w których udzielanie informacji jest na ogół zadaniem dodatkowym. Osoby udzielające tych informacji pracują w zawodach np. recepcjonisty hotelu, bibliotekarza. Zakres informacji udzielanych w punktach „it” wynika z lokalizacji punktu, jednakże powinien uwzględniać informacje ogólnopolskie.

41.Dokumenty w podróży zagranicznej i formalności graniczne

RODZAJE PASZPORTÓW, OPŁATY PASZPORTOWE.
Opłaty paszportowe:
- do 16 lat bezpłatnie, potem 50 złotych, w przypadku kradzieży lub zgubienia, zniszczenia 100 złotych.
Okres ważności i rodzaje paszportu:
- paszport zwykły na 10 lat;
- paszport blankietowy - dokument jednorazowy
- dyplomatyczny - ważny przez okres pobytu na placówce dyplomatycznej
- paszport służbowy MSW - na 1 rok
RODZAJE KONTROLI GRANICZNYCH:
k. paszportowa, k. dewizowa, k. wizowa, odprawa celna, odprawa sanitarna
ETAPY ODPRAW CELNYCH:
Jest 5 etapów odprawy celnej:
1) TZW. ZGŁOSZENIE USTNE

2) PRZESZUKANIE BAGAŻU

3) PRZESZUKAN IE OSOBISTE

4) PRZESZUKANIE ŚROD KÓW TRANSP
42. Transport w turystyce- rodzaje i znaczenie

- lotniczy
- morski

- autokarowy

1

---