Kamienice Polski

Apteka Dworska - zabytkowa kamienica w Słupsku znajdująca się przy Starym Rynku 5. Wybudowana w 1723 lub 1783 r. na piwnicach z XV/XVI wieku, na najszerszej działce w zachodniej pierzei rynku. Fasada o formach przejściowych z baroku do klasycyzmu. Reprezentuje typ budynku mieszkalno-handlowego.

Kamienica wzięła swą potoczną nazwę od jednego z jej właścicieli, aptekarza dworu Starka, który w 1852 r. zainstalował w budynku komin. W 1860 r. przebudowano wozownię, stajnię i bramę w podwórzu kamienicy. W 1905 r. kamienica została podłączona do wodociągów i kanalizacji (z tego roku pochodzi pierwsza inwentaryzacja całego budynku). Do 1945 r. dom był wielokrotnie przebudowywany, m.in. w 1928 r. wyremontowano jego elewację.

Po II wojnie światowej w kamienicy funkcjonowała apteka. W 1965 r. powstał projekt, by adoptować ją na klub lekarza. W latach 1966-1987 na parterze istniała apteka szpitalna, na piętrze i poddaszu mieszkania. Następnie kamienicę zajęła na swe biura Dyrekcja Rewaloryzacji i Modernizacji Miasta Słupska i Spółka „Starówka”. Od 1991 r. na parterze kamienicy znajduje się ponownie apteka, na piętrze są gabinety lekarskie i laboratorium, natomiast poddasze jest nieużytkowane.

Kamienica Pod Okrętem - kamienica przy ulicy Świętojańskiej 31 na warszawskim Starym Mieście. Swoją nazwę zawdzięcza płaskorzeźbie okrętu, umieszczonej nad wejściem.

Stwierdzenie oryginalnego wyglądu czy planu budynku, stojącego w miejscu obecnej kamienicy Pod Okrętem jest niemożliwe, ponieważ najwcześniejsze domy na parceli obecnie oznaczonej numerem 31 mogły tam powstać już za czasów Władysława Jagiełły. Drewniane gospody, chaty drwali i myśliwych rozciągały się wzdłuż każdego uczęszczanego traktu. Czasami były palone, burzone czy przenoszone, czasem właściciel doprowadzał je do tak złego stanu, że się rozpadały, a niebaczny gospodarz musiał wybudować sobie nowy dom. Nie sposób więc stwierdzić z całą pewnością, kiedy powstał najwcześniejszy budynek w tym miejscu. Najwcześniejszy znany budynek wzniesiony w tym miejscu to dom Dzerdzochowski, wybudowany w 1494 roku. Był to drewniany budynek, który dopiero w 1617 roku, gdy przeszedł we własność złotnika Andrzeja Zalewskiego, został częściowo podmurowany, a w następnym roku zyskał murowaną ścianę boczną (dzięki pracom murarskim przy ul. Świętojańskiej 33, należącej do Stobieckiego). Wówczas miała numer 29.

Całkowicie murowana kamienica stanęła w tym miejscu już w 1642 roku dzięki remontowi, przeprowadzonemu przez Stanisława Zalewskiego, syna Andrzeja, który także był złotnikiem, lecz niedługo później - bo już w 1669 roku - spłonęła w pożarze. Po odbudowie dodano do portalu hierogram IHS. w XVIII wieku zwieńczono portal płaskorzeźbą okrętu i wybudowano oficynę od strony ulicy Piwnej. Oficyna ta została połączona z kamienicą frontową piętrowym gankiem.

Kamienica Kencowska (Kamienica Kęcowska) - jedna z zabytkowych kamienic przy rynku w Krakowie. Nosi ona numer 38.

Powstała około połowy XIV wieku, a na przełomie XIV i XV wieku została przebudowana. Nowożytny wygląd uzyskała podczas modernizacji na przełomie XVI i XVII wieku. W tymże okresie (wiek XVI i początek XVII) kamienica była własnością bogatych mieszczańskich rodzin pochodzenia niemieckiego - Schillingów, Fogelewederów, Stauberów, a przez dużą część wieku XVII należała do Kenców. W pierwszej połowie XVIII wieku była własnością rajcy Andrzeja Szafałkowica, a od 1746 roku należała do Karola Tuszki - właściciela sąsiedniej Kamienicy Wosińskiej. W roku 1787 kamienicę zamieszkiwał architekt Józef Le Brun. W czwartej ćwierci XVIII wieku przeprowadzono modernizację, w rezultacie której budynek uzyskał klasycystyczne wyposażenie, dekorację i nową fasadę. Kształt obecny kamienica uzyskała w latach 1825-1831 kiedy m.in. wzniesiono trzecie piętro budynku frontowego i wymieniono dach.

W roku 1823 Lorenzo Paganino Cortesi założył w kamienicy cukiernię słynącą z produkcji likierów i wódek. W roku 1841 przejęta została przez szwajcarskich cukierników Gaudentego Redolfiego i Parysa Maurizio - nowych właścicieli domu. Rodziny zajmujące się cukiernią mieszkały tam aż do lat czterdziestych XX wieku. Na potrzeby zakładu dokonano licznych adaptacji..

---