Reh Pulmonologiczna szczególne utrudnienia, KWSPZ, pulmunologia


REHABILITACJA CHOREGO NIEPRZYTOMNEGO

Przyczyny śpiączki:

Udar naczyniowy mózgu;

Uraz czaszkowo - mózgowy;

Stan po napadzie padaczkowym;

Cukrzyca;

Mocznica;

Zapalenie opon;

Zatrucie alkoholem;

Ocena stanu pacjenta przez rehabilitanta:

Ocena oddychania

Regularność oddychania (oddech miarowy, wysiłkowy)

Częstość oddechów (16 - 18/min.)

Ocena saturacji (98%-100%)

Pomiar ciśnienia tętniczego krwi

Ocena stanu pacjenta przez rehabilitanta c.d.:

Pomiar temperatury ciała

Ocena stanu napięcia mięśniowego

Ocena ruchomości kończyn (niedowłady, przykurcze)

Zmiany skórne

Złamania, zwichnięcia.

Przeciwwskazania do rehabilitacji
w okresie ostrym

Złamania kręgosłupa i kończyn

Nie wyrównana niewydolność oddechowo - krążeniowa

Zaburzenia gospodarki wodno - elektrolitowej

Świeże krwawienie podpajęczynówkowe z tętniaka

Przeciwwskazania do kontynuowania rehabilitacji

Nasilony zespół psychoorganiczny;

Rozległe odleżyny;

Czynne procesy zapalne i choroby zakaźne;

Choroba nowotworowa wymagająca pilnego leczenia onkologicznego;

Przeciwwskazania do kontynuowania rehabilitacji c.d.

Przewlekła nie wyrównana, niestabilna choroba wieńcowa;

Arytmia prowokowana wysiłkiem fizycznym;

Tętniak rozwarstwiający aorty;

Nadciśnienie tętnicze nie poddające się kontroli farmakologicznej.

Główne założenia w rehabilitacji pacjenta nieprzytomnego

Głównym celem rehabilitacji jest zachowanie dobrego stanu narządów i układów

Zapobieganie komplikacjom wynikającym z leżenia: zapalenie płuc, odleżyny, przykurcze mięśni, ujemny bilans białkowy, odwapnienie kości, zapalenie żył, spadek siły w zdrowych kończynach.

Główne założenia w rehabilitacji pacjenta nieprzytomnego c.d.

Pobudzanie proprioceptywne porażonej części ciała. Możliwe pojawienie się niedowładu jest konsekwencją odnerwienia lub przerwania kontroli napięcia mięśniowego.

Dążymy do odtwarzania utraconych funkcji ruchowych, a nie kompensacji w oparciu o nowoczesne metody bazujące na zjawisku plastyczności neuronalnej.

Główne założenia w rehabilitacji pacjenta nieprzytomnego c.d.

Wielokrotne powtarzanie tych samych ćwiczeń powiększa korową reprezentację dla części ciała, która w tym uczestniczy.

Ćwiczenia oddechowe powinny być wykonywane na początku, w środku i na koniec zabiegów rehabilitacyjnych. U pacjentów nieprzytomnych wykonuje się uciski na łuki żebrowe synchronizowane z wydechem.

Główne założenia w rehabilitacji pacjenta nieprzytomnego c.d.

Usprawnianie ruchowe rozpoczynamy od ruchów biernych kończyny górnej i dolnej strony porażonej (lub słabszej). Pacjenta z niedowładem wiotkim ćwiczy się od stawów proksymalnych do stawów dystalnych, pacjentów z niedowładem spastycznym w odwrotnej kolejności.

Główne założenia w rehabilitacji pacjenta nieprzytomnego c.d.

W czasie biernego wysiłku fizycznego zwiększa się zapotrzebowanie organizmu na tlen: wzrasta wentylacja minutowa płuc, wzrasta pojemność minutowa serca, wzrasta oddawanie tlenu w pracujących mięśniach, zwiększa się pojemność dyfuzyjna błony płucnej.

Masaż pobudzający ogólną trofikę kończyn górnych i dolnych.

Rehabilitacja pacjenta nieprzytomnego c.d.

Zmiany pozycji ułożeniowych w leżeniu zmieniamy co 2 - 3 godziny. Oklepywanie klatki piersiowej przy zmianie pozycji.

Pozycje ułożeniowe

1) Leżenie na stronie udarowej z barkiem wysuniętym wyraźnie do przodu. Masa ciała jest podparta całą płaszczyzną łopatki. Zapobiegamy uciskowi na staw ramienny.

2) Leżenie na stronie zdrowej. Ręka porażona powinna być wysunięta wyraźnie do przodu z barkiem przywiedzionym. Kończyna dolna zgięta w stawie biodrowym i kolanowym.

3) Przewracanie pacjenta na stronę zdrową.

Rehabilitacja pacjenta nieprzytomnego c.d.

Przywracanie ruchów dowolnych przeprowadza się w oparciu o znajomość kolejnych faz rozwoju ruchowego (obracanie tułowia, siadanie z podniesionym zagłówkiem itp).

Ocena napięcia mięśniowego u pacjenta nieprzytomnego

Stan napięcia mięśniowego bada się poprzez opór przeciwstawiany kończyną niedowładną przy ruchach biernych, w porównaniu z analogicznym oporem w kończynach zdrowych. Stan ten określa się opisowo

Ocena stanu napięcia mięśniowego u pacjenta przytomnego

Skala Lovetta (niedowład wiotki)

Skala Ashworta używana przy niedowładach spastycznych z powodu niemożności wykonywania dowolnych ruchów wyodrębnionych. Skurcz mięśnia, jego napinanie, ruch przeciwko oporowi nie są miernikiem siły.

Goniometr

Skala Lovetta

0 brak skurczu lub napinania się mięśni - 0% siły w stosunku do siły normalnej

1 skurcz izometryczny (bez możliwości wykonania ruchu) - 10% siły mięśniowej

2 ruch w pełnym zakresie, w odciążeniu - 25% siły mięśniowej

3 ruch w pełnym zakresie przeciwko sile ciężkości - 50% normalnej siły mięśniowej

4 ruch w pełnym zakresie przeciwko średniemu oporowi - 75%siły mięśniowej

5 ruch w pełnym zakresie przeciwko maksymalnemu oporowi - 100% siły mięśniowej

Skala Ashworta - skala oceniająca stopień spastyczności

0 norma

1 niewielkie zwiększone napięcie, ruchomość pełna, lekki opór przy ruchach

1+ niewielkie zwiększenie napięcia, lekki opór przy ruchach

2 duże zwiększanie napięcia, ruchy możliwe do wykonania

3 duża sztywność, ruchy trudne, duży opór

4 bardzo duża spastyczność z przymusowym ułożeniem kończyn

Skala Ashworta - skala oceniająca stopień spastyczności

Spastyczności 1, 1+ nie należy zwalczać.

Nieznaczna spastyczność zapobiega osteoporozie, zanikom mięśni, zakrzepom żył głębokich, pomaga w utrzymaniu prawidłowej postawy ciała

Ocena niedowładu i wielkości przykurczu

Ocena niedowładu i wielkość przykurczu oceniamy za pomocą goniometru.

Ocena niedowładu i wielkości przykurczu c.d.

Wielkość przykurczu określa różnica między biernym a fizjologicznym zakresem ruchu dla badanego stawu;

Miarą niedowładu i stopnia obniżenia siły mięśniowej jest różnica między czynnym a biernym zakresem ruchu (u osób przytomnych)

Ocena niedowładu i wielkości przykurczu c.d.

Pomiary kontrolne należy zawsze wykonywać zawsze w takim samym położeniu, w jakim był wykonywany pierwszy.

Ocena niedowładu i wielkości przykurczu c.d.

Spastyczność piramidowej (maksymalny opór na początku ruchu zmniejsza się w fazie końcowej

Objaw scyzorykowy lub pozapiramidowy, zwany inaczej sztywnością (jednolity opór wyczuwalny w ciągu całej fazy ruchu)

Ocena skuteczności rehabilitacji

Skala Barthel

Skala Orgogozo

Skandynawska Skala Udarów

Karta pacjenta

Imię i nazwisko pacjenta

Wiek

Rozpoznanie

Data rozpoczęcia rehabilitacji

Ciśnienie tętnicze (przed i po ćwiczeniach)

Tętno

Saturacja

Ilość oddechów na minutę (przed i po ćwiczeniach)

Skala

Dziękuję za uwagę

Rehabilitacja po zabiegach chirurgicznych w obrębie jamy brzusznej i klatki piersiowej

Przyczyny konieczności rehabilitacji pooperacyjnej:

psychiczne

brak rozumienia przez chorego obecnej sytuacji

Przyczyny konieczności rehabilitacji pooperacyjnej:

fizyczne

- cięcie chirurgiczne

- sonda nosowo-żołądkowa

- porażenie perystaltyki

ból pooperacyjny

Cele rehabilitacji chorych po operacjach na narządach jamy brzusznej:

- wczesne uruchomienie chorego

1. profilaktyka zatorowo-zakrzepowa

2. poprawa oddychania

3. samodzielność przy wykonywaniu podstawowych czynności fizjologicznych

Cele rehabilitacji chorych po operacjach na narządach jamy brzusznej:

- wczesny powrót perystaltyki

1. zniesienie wzdęcia brzucha

2. zniesienie zaburzeń oddechowych

3. zapobieganie chorobie zrostowej

Zasady rehabilitacji chorych po operacjach na narządach jamy brzusznej:

- oddychanie trybem piersiowym

- bierne i czynne ruchy kończynami górnymi i dolnymi

- nauka bezbolesnego siadania i wstawania w zależności od rodzaju laparotomii

Kategorie chorych

1. Nowotwory płuc

2. Ropne choroby płuc

3. Gruźlica

4. Urazy klatki piersiowej

Usprawnienie ma być skuteczne, odpowiednio wczesne przed operacją i odpowiednio długie:

- 2 tygodnie przed operacją

- 6 miesięcy po operacji

Rehabilitacja lecznicza w chirurgii układu oddechowego ma bardzo duży wpływ na ostateczny wynik operacji.

Nieuwzględnienie usprawniania w torakochirurgii jest równoznaczne ze zwiększeniem ryzyka inwalidztwa, zwłaszcza oddechowego.

Cel rehabilitacji - zapobieganie ujemnym następstwom operacji:

- rehabilitacja przedoperacyjna

nauka oddychania przeponowego

nauka efektywnego kaszlu

- rehabilitacja pooperacyjna

pełne rozprężenie pozostawionego

miąższu płucnego

Trudności rehabilitacyjne:

- wiek chorych powyżej 50 lat

- mniejsze możliwości adaptacyjne po resekcji miąższu płucnego - zmiany anatomiczne i fizjologiczne związane z procesem starzenia się

Zasady rehabilitacji przedoperacyjnej:

Ocena układu kostno mięśniowego

- wady postawy

- zniekształcenie klatki piersiowej z zaburzeniami jej ruchomości (klatka lejkowata i kurza)

- ograniczenie ruchomości w stawach barkowych

Zasady rehabilitacji przedoperacyjnej:

Ocena mechanizmu wentylacji

- rozwój mięśni brzucha i grzbietu

- ruchomość przepony

kąty przeponowo żebrowe

obrysy przepony

- udział tłoczni brzusznej w oddychaniu

- spirometria

Sposoby rehabilitacji przedoperacyjnej:

Ćwiczenia oddechowe

- głębokie oddychanie z odwodzeniem kończyn górnych

- oddychanie grzbietowe w ułożeniu na brzuchu przy wadach klatki piersiowej

- oddychanie przeponowe

Zasady rehabilitacji pooperacyjnej:

- rozpoczynamy w 1 dniu po zabiegu i stopniowo rozszerzamy w miarę poprawy stanu ogólnego chorego, zanikania bólu i gojenia się rany

Zasady rehabilitacji pooperacyjnej:

- ćwiczenia poprawiające ukrwienie kończyn górnych i dolnych

- oddychanie przeponowe w pozycji leżącej (zabezpieczamy nadbrzusze podczas wydechu)

- usunięcie drenu pozwala na rozszerzenie zakresu usprawniania i stopniowego przejścia do ćwiczeń czynnych

Zasady rehabilitacji pooperacyjnej:

- 2 - 3 dni po zabiegu prowadzimy ćwiczenia poprawiające wentylację miąższu płucnego i efektywność odksztuszania w pozycji siedzącej

Sposoby rehabilitacji pooperacyjnej:

- ćwiczenia stawu barkowego po stronie operowanej

początkowo bierne

później bierno-czynne poprzedzone masażem okolicy stawu i rany pooperacyjnej

Sposoby rehabilitacji pooperacyjnej:

- ćwiczenia rozciągające operowanej połowy klatki piersiowej

głęboki oddech z odwiedzeniem kończyny górnej z ułożeniem na zdrowym boku

skłony i skrętoskłony z pogłębionym oddychaniem

MODEL REHABILITACJI KARDIOLOGICZNEJ U PACJENTÓW PO ZABIEGACH KARDIOCHIRURGICZNYCH Z TOWARZYSZĄCĄ NIEWYDOLNOŚCIĄ KRĄŻENIA

OKRES PRZEDOPREACYJNY - INSTRUKTAŻ

  1. Nauka ćwiczeń oddechowych

  2. Nauka samoobsługi po zabiegu

  3. Zalecenia dla pacjenta:

- informowanie na bieżąco personelu medycznego o niepokojących objawach
i pogorszeniu samopoczucia

- w okresie leczenia szpitalnego ograniczenie ruchomości w st. barkowych w zakresie zgięcia i odwiedzenia do kąta 90-100° zarówno podczas ćwiczeń jak i w aktywności dnia codziennego

- zalecane przez okres 3 miesięcy układanie się do wypoczynku/snu tylko w pozycji leżącej/półleżącej na plecach

- stabilizacja kl. piersiowej przy kaszlu poprzez odpowiednie ułożenie kkg lub zakładanie specjalnych pasów stabilizujących

- nie obciążanie, zwłaszcza asymetryczne, kkg (np. noszenie ciężkich toreb itp.)

OKRES POOPERACYJNY WCZESNY Rehabilitacja w oddziale intensywnej terapii

Zakładamy, że rehabilitacja w tym okresie powinna być prowadzona pomimo ciężkiego stanu klinicznego chorego, ponieważ ma ona na celu poprawę parametrów oddechowych oraz zapobieganie powikłaniom unieruchomienia. Zgodnie ze zdrowym rozsądkiem, a nie z konkretnymi dowodami uważamy, że na oddziale intensywnej terapii zabiegi rehabilitacyjne nie powinny stanowić dodatkowego obciążenia dla układu krążenia i układu oddechowego. Dlatego jako ogólną zasadę można przyjąć, że parametry takie jak: tętno, ciśnienie tętnicze, saturacja, ośrodkowe ciśnienie żylne, częstość oddechów nie powinny ulegać zmianie podczas rehabilitacji. Ponieważ nie zawsze jest to jednak możliwe ostateczną decyzję o momencie przerwania zabiegów należy prawdopodobnie pozostawić w gestii osoby wykonującej zabiegi rehabilitacyjne, która powinna pamiętać o powyższej ogólnej zasadzie. W związku z tym dopuszczalne są w tym okresie następujące ćwiczenia: bierne zmiany pozycji ciała (drenaż ułożeniowy, profilaktyka powstawania odleżyn), masaż podudzi u chorych nieprzytomnych i czynne ich napinanie u chorych przytomnych, bierne ćwiczenia pełnego zakresu ruchów dużych stawów kończyn.

Rehabilitacja oddechowa

U chorego nieprzytomnego głównym celem rehabilitacji oddechowej jest utrzymanie prawidłowej drożności dróg oddechowych poprzez: oklepywanie, drenaż ułożeniowy, odsysanie wydzieliny oraz nawilżanie dróg oddechowych. W momencie przełączenia respiratora na tryb CPAP (Continuous Possitive Airways Pressure) powinno wprowadzić się manewry mające na celu pogłębienie ruchów oddechowych, polegające na werbalnym pobudzaniem oddychania z jednoczesną stymulacją czuciową klatki piersiowej. Możliwe jest również wymuszanie odruchu kaszlu przez respirator, a u chorych podsypiających korzystne jest przykładanie kostek z lodem wzdłuż żeber i kręgosłupa. Tego typu terapia powinna być prowadzona w pięciominutowych interwałach zwykle 1 godzinę przed usunięciem rurki intubacyjnej. Po ekstubacji przez 30 minut stosuje się bierną tlenoterapię ze stałym monitorowaniem saturacji. W razie nieskuteczności powyższej terapii (cechy niewydolności oddechowej typu hipowentylacyjnego w badaniu gazometrycznym) lub braku współpracy chorego można rozważyć zastosowanie nieinwazynego wspomagania oddychania aparatem typu BiPAP.

Podczas rehabilitacji oddechowej chorych przytomnych preferowana jest pozycja półsiedząca ponieważ powoduje ona obniżenie przepony i zwiększenie powierzchni oddechowej, ułatwia także ćwiczenia skutecznego kaszlu. Ćwiczenia oddechowe należy prowadzić co 1-2 godziny, a chory powinien wykonywać 3-4 powtórzenia w kilku seriach. Niewielka ilość powtórzeń i częstsze wykonywanie ćwiczeń zapobiega hiperwentylacji. W zależności od stanu chorego prowadzi się ćwiczenia oddechowe bierne, czynne, wspomagane lub z oporem.

Do metod opisanych powyżej dołącza się ćwiczenia oporujące takie jak: wizualne wymuszanie głębokich oddechów przez stosowanie aparatów Tri-Flo i butelki z wodą. Bardzo istotna jest również nauka skutecznego kaszlu, który zapewnia prawidłową ewakuacje wydzieliny i ułatwia rozprężanie płuc. Ćwiczenia skutecznego kaszlu powinno się prowadzić bezpośrednio po każdym ćwiczeniu oddechowym. Jedną z najskuteczniejszych metod pobudzania kaszlu są inhalacje za pomocą środków rozszerzających oskrzela, rozrzedzających wydzielinę i wykrztuśnych. Stosuje się je przez 15 minut trzy razy dziennie. W trakcie inhalacji chory powinien oddychać głęboko i spokojnie. Im wolniejszy rytm oddechowy tym większa skuteczność inhalacji. Zalecany rytm oddechowy to 5-6 oddechów na minutę. Na szczycie wdechu powinna nastąpić 3-5 sekundowa przerwa oddechowa, sprzyja to odkładaniu się aerozolu.

W przypadku niedodmy konieczna jest intensyfikacja rehabilitacji oddechowej, szczególnie ćwiczeń skutecznego kaszlu, wydechu z oporem, inhalacji i oklepywanie klatki piersiowej. Bardzo istotne jest również rozprężanie obszaru niedodmowego poprzez stosowanie odpowiednich pozycji drenażowych oraz torów oddechowych. Każdą pozycję drenażową należy utrzymywać przez co najmniej 3-4 minuty, kilka razy dziennie.

  1. Pacjent zaintubowany

  1. Bezpośrednio po ekstubacji pacjenta prowadzenie przez rehabilitanta półgodzinnych ćwiczeń oddechowych

  1. Modele rehabilitacji o odpowiednio wzrastającym obciążeniu: A, B, C, D

  1. Model A - rehabilitacja indywidualna w pozycji leżącej lub półleżącej

- ćwiczenia oddechowe: wspomagane rękami terapeuty, pogłębiające wdech, ćwiczenia oddechowe z lekkim oporem, ćwiczenia oddechowe różnymi torami, ćwiczenia oddechowe wspomagane ruchami czynnymi kkg symetryczne
i asymetryczne

- inhalacje (lek zgodnie ze zleceniem lekarskim) minimum 4 razy dziennie po
10 min

- oklepywanie i odksztuszanie

- ćwiczenia czynne kkg (z zalecanym ograniczeniem ruchomości w st. barkowych w zakresie zgięcia i odwiedzenia do kąta 90-100° przez cały okres rehabilitacji szpitalnej) i kkd (ćw. typu przeciw zakrzepowego) w pozycji leżącej/półleżącej

  1. Model B - rehabilitacja indywidualna w pozycji siedzącej z nogami spuszczonymi na podłogę

- ćwiczenia oddechowe jak w modelu A ale wykonywane w pozycji siedzącej

- ćwiczenia czynne kkd i kkg w pozycji siedzącej

- ćwiczenia izometryczne mm. czworogłowych

- inhalacje wg zleceń lekarskich min. 2 razy na dobę po 10 min

- oklepywanie i odksztuszanie

  1. Model C - rehabilitacja indywidualna w pozycji siedzącej na krześle lub fotelu, pionizacja pacjenta

- ćwiczenia oddechowe jak w modelu A wykonywane w pozycji siedzącej

- inhalacje wg zleceń lekarskich min. 2 razy na dobę po 10 min

- oklepywanie i odksztuszanie

- ćwiczenia czynne kkg i kkd w pozycji siedzącej

- ćwiczenia izometryczne mm. czworogłowych i pośladkowych

- pionizacja

- pionizacja + marsz w miejscu

  1. Model D - rehabilitacja w pozycji siedzącej, pionizacja, spacery początkowo
    o balkoniku i z asekuracją ze stopniowym przejściem do samodzielnego chodzenia

- ćwiczenia oddechowe jak w modelu A wykonywane w pozycji siedzącej

- inhalacje wg zleceń lekarskich

- oklepywanie i odksztuszanie

- ćwiczenia czynne kkg i kkd w pozycji siedzącej

- ćwiczenia izometryczne mm. czworogłowych i pośladkowych

- pionizacja

- spacery początkowo o balkoniku i z asekuracją rehabilitanta ze stopniowym przejściem do samodzielnego chodzenia

W RAZIE ZŁEJ TOLERANCJI WYSIŁKU LUB POGORSZENIA STANU OGÓLNEGO PACJENTA ZALECA SIĘ POWRÓT DO WCZEŚNIEJSZEGO MODELU ODPOWIADAJĄCEGO AKTUALNEMU STANOWI PACJENTA.

REHABILITACJA DZIECI ZE SCHORZENIAMI UKŁADU ODDECHOWEGO


REHABILITACJA ODDECHOWA

CELE REHABILITACJI W CHOROBACH UKŁADU ODDECHOWEGO:

REHABILITACJA KOMPLEKSOWA ZAWIERA:

WSKAZANIA DO REHABILITACJI ODDECHOWEJ:

TECHNIKI DRENAŻOWE

DRENAŻ UŁOŻENIOWY

DRENAŻ c.d.

WADY DRENAŻU:

TECHNIKA NATĘŻONEGO WYDECHU
(Barbara Weber i Jennifer Pryor 1979)

skurczu mięśni klatki piersiowej i brzucha

DRENAŻ AUTOGENICZNY
J CHEVAILIER

TECHNIKA AKTYWNEGO CYKLU ODDECHOWEGO

ZALETY TECHNIKI AKTYWNEGO CYKLU ODDECHOWEGO

TECHNIKA DODATNIEGO CIŚNIENIA OSKRZELOWEGO (MASKA PEP)

TECHNIKA ZMIENNEGO CIŚNIENIA OSKRZELOWEGO- FLUTTER

5 spokojnych wydechów i 2 „huffy”

DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ

Deformacja kręgosłupa, która na zdjęciu rtg w płaszczyźnie czołowej przekracza 10 Ⴐ

(pomiar wg Cobba)

- rotacja kręgów (przesunięcie kręgów względem siebie )

- torsja kręgów ( deformacja kręgów)

- rotacja kręgosłupa

Kręgosłup :

Klatka piersiowa:

Miednica:

Czynnościowe

Strukturalne

CZYNNOŚCIOWE

  1. Posturalne

  2. Reflektoryczne

  3. Pozapalne

  4. Związane z nierówną długością kończyn

  5. Związane z przykurczami bioder

  6. Torakogenne

STRUKTURALNE

A. Wczesnodziecięca (infantile) 0-3 r.ż.

B. Dziecięca (juvenile) 3-10 r.ż.

C. Młodzieńcza (adolescent) > 10 r.ż.

A. Neurogenne

1. Górny neuron ruchowy

a. Mózgowe porażenie dziecięce

b. Zwyrodnienie mózgowo-rdzeniowe (Friedrich, Charcot-Marie-Tooth, Roussy-Levy)

c. Syringomielia

d. Guzy rdzenia

e. Urazy rdzenia

2. Dolny neuron ruchowy

a. Poliomyelitis

b. Inne wirusowe zapalenia rdzenia

c. Urazy

d. Rdzeniowy zanik mięsni

e. Myelomeningocoele

f. Dysautonomia (Riley-Day)

B. Miogenne

1. Artrogryopoza

2. Dystrofia mięśniowa (Duchenne)

3. Dysproporcje włokien mięśniowych

4. Wrodzona hipotonia

5. Myotonia dystrophica

III. Wrodzone

A. Nieprawidłowe formowanie

1. Kręgi klinowe

2. Kręgi połowicze

B. Nieprawidłowa segmentacja

1. Jednostronne (blok kręgowy)

2. Obustronne

C. Mieszane

IV. Nerwiakowłókniakowatość (Recklinghausen)

V. Choroby tkanki łącznej

A. Z. Marfana

B. Z. Ehlersa-Danlosa

C. Inne

VI. Choroby reumatyczne

VII. Pourazowe

A. Złamania

B. Jatrogenne

1. Po laminektomii

2. Po torakoplastyce

3. Po napromieniowaniu

VIII. Osteochondrodystrofie

A. Karłowatość

B. Mukopolisacharydozy (Morquio)

C. Dysplazja wielonasadowa

IX. Poinfekcyjne

X. Choroby metaboliczne (krzywica, osteogenesis imperfecta, homocystynuria)

XI. Guzy : kręgosłupa (osteoid osteoma, histicytoza X)

rdzenia


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Badania przydatne do kwalifikacji i monitorowania rehabilitacji oddechowej, KWSPZ, pulmunologia
Wybrane zagadnienia z anatomii i fizjologii1, KWSPZ, pulmunologia
Choroby oskrzelowo, KWSPZ, pulmunologia
Rehabilitacja w chorobach układu oddechowego, KWSPZ, pulmunologia
wejsciowka z pulmunow gr3, 4 rok, Pulmonologia
Testy wydolnościowe w pulmonologii, Pulmunologia
pulmunologia, AWF, pulmonologia
Pulmunologia notatki, , Pulmonologia notatki
Fizjoterapia w Pulmonologii, Fizjoterapia, Pulmunologia
guzy część szczegółowa rzadsze
REHABILITACJA PULMONOLOGICZNA ZAGADNIENIA
Wyklad 2 Eksploatacja przepisy szczegolowe
Reh amb w ch Parkinsona
czaszka część szczegółówa

więcej podobnych podstron