Budowa pierwotnej i wtórnej ściany komórkowej
Ściana pierwotna:
tworzona w okresie wzrostu komórki i umożliwiająca taki wzrost.
Ściany pierwotne przylegających do siebie komórek oddzielone są warstewką amorficznych substancji (głównie pektyn) - blaszka środkowa
wyróżniamy 2 typy:
typ I - spotykamy u większości roślin
typ II - charakterystyczny dla traw
cechy charakterystyczne ściany traw:
obniżona zawartość pektyn
inny rodzaj dominujących chemiceluloz
zwiększona zawartość związków fenolowych ( spajanie i stabilizacja struktury ściany )
Zahamowanie wzrostu komórki inicjuje etap tworzenia wtórnej ściany komórkowej
Ściana wtórna:
- pokład odłożony na wewnętrznej powierzchni ściany pierwotnej po zakończeniu wzrostu komórki
- warstwy wtórnej ściany komórkowej różnią się:
zawartością celulozy
grubością
kątem nachylenia makrofibryli
nierównomierne odkładanie się wtórnych warstw ściany komóekowej prowadzi do powstania:
różnego rodzaju zgrubień
- rodzaje jamek:
proste - mają powstać kanału, niekiedy rozgałęzione, występują w kom. ….....
lejkowate - zwężające się w kierunku światła komórki, charakterystyczne dla elementów drewna i sklerenchymy
- poprzez jamki przechodzą plazmodesmy
Plazmodesma - cieniutkie niteczki cytoplazmy, łączą cytoplazmę jednej komórki z cytoplazmą komórek sąsiednich, dzięki czemu utrzymuje się ciągłość i jedność cytoplazmy w całej roślinie
Modyfikacje ściany komórkowej
Inkrustacja: odkładanie nowych substancji wewnątrz istniejącej ściany komórkowej
drewnienie - gromadzenie się ligniny pomiędzy istniejącym układem fibrylarnym celulozy co nadaje sztywność i zwiększa odporność na działanie mikroorganizmów, umożliwia funkcjonowanie komórek martwych
mineralizacja - wysycenie ściany komórkowej solami wapnia (krasnorosty) lub krzemionką (trawy, skrzypy)
Adkrustacja: odkładanie się substancji na powierzchni ściany komórkowej (pierwotnej lub wtórnej)
kutynizacja - proces odkładania się kutyny na powierzchni pierwotnej ściany komórkowej, zabezpiecza roślinę przed utratą wody
woskowacenie - odkłada się wosk w postaci szarobiałego nalotu
śluzowacenie - śluz tworzy otoczki wokół komórek np. u glonów
korkowacenie - odkładanie suberyny na granicy między pierwotną i wtórną ścianą komórkową, chroni przed utratą wody, usztywnia i zapobiega przedostawaniu się pasożytów
Budowa jądra komórkowego
jądro komórkowe w komórce roślinnej ma zwykle postać drobnego ciałka o kształcie kulistym, jajowatym lub soczewkowatym
komórki roślinne mają przeważnie jedno jądro
otoczone cienką błoną jądrową, w której znajdują się pory ( za ich pośrednictwem odbywa się wymiana składników między jądrem a cytoplazmą )
wnętrze wypełnione kariolimfą (sok jądrowy) - półpłynna masa, składająca się z substancji białkowych ze znaczną zawartością fosforu. Są w niej rozproszone liczne nici chromatynowe
wewnątrz jądra znajduje się jedno lub więcej jąderek zbudowanych głównie z białka i RNA
Chromatyna - budowa i funkcje poszczególnych składników
włóknista substancja występująca w jądrze komórkowym
zbudowana z DNA, histonów i niehistonowych białek
główny składnik chromosomów
posiada kilka stopni upakowania
podwójna helisa DNA
włókno chromatyny - nukleosomy
chromatyna z centromerem podczas interfazy
skondensowana chromatyna podczas profazy
chromosom w metafazie
może kurczyć się i rozkurczać powodując zmianę upakowania struktury chromosomów
białka chromatyny wpływają na transkrypcje DNA
histony wpływają hamująco na aktywność genetyczną DNA
białka niehistonowe działają aktywująco
w czasie podziałów komórkowych chromatyna ulega kondensacji i spiralizacji i wyodrębniają się chromosomy (zbudowane z DNA i białek)
Podział chromatyny:
euchromatyna - aktywna genetycznie ( zawiera geny, których treść jest przez komórkę odczytywana i wykorzystywana do syntezy białek)
heterochromatyna - nieaktywna genetycznie
Mitotyczny podział komórki roślinnej
z chwilą rozpoczęcia podziału mitotycznego pojawiają się w masie jądrowej chromosomy
po uformowaniu się chromosomów błona jądrowa i jąderka zanikają; pojawia się tzw. wrzeciono podziałowe ( składa się z licznych, delikatnych niteczek białkowych rozciągniętych między biegunami komórki )
w kolejnym etapie mitozy chromosomy grupują się w środkowej części komórki (każdy z nich podzielony jest na dwie podłużne połowy)
połówki poszczególnych chromosomów oddzielają się od siebie i przesuwają się do przeciwległych biegunów komórki
z chromosomów zaczynają się formować dwa jądra potomne, które otaczają się błoną jądrową, a wewnątrz mich pojawiają się jąderka
pod koniec mitozy wrzeciono podziałowe zanika
do obu komórek potomnych zostają rozdzielone wszystkie składniki cytoplazmy
w środkowej części komórki tworzy się nowa ściana komórkowa, dzieląca cytoplazmę na dwie części ( podział cytoplazmy - cytokineza )
Budowa i funkcje retikulum endoplazmatycznego
trójwymiarowy system kanalików i pęcherzyków, połączonych między innymi z błoną komórkową, błoną jądrową
wyróżniamy
siateczkę śródplazmatyczną szorstką - zawiera rybosomy, w komórkach szybko rosnących oraz w komórkach, w których zachodzi biosynteza białka
siateczka śródplazmatyczna gładka - brak rybosomów , rozwinięta w komórkach syntetyzujących niebiałkowe związki organiczne
Funkcje retikulum endoplazmatycznego:
zwiększa powierzchnię wewnętrzną komórki
dzieli cytozol na przedziały
modyfikuje niektóre białka syntetyzowane na rybosomach
siateczka gładka wyspecjalizowana jest w detoksykacji ( niszczeniu substancji toksycznych)
Mechanizm działania aparatu Golgiego
???????????????
Budowa i funkcje mitochondrium
półautonomiczne organelle
owalne lub cylindryczne
otoczone dwiema błonami białkowo-lipidowymi
błona zewnętrzna jest gładka, przepuszczalna dla jonów
błona wewnętrzna wpuklona do wewnątrz tworzy grzebienie mitochondrialne, słabo przepuszczalna dla jonów
wnętrze wypełnia macierz ( Matrix ) zawierająca enzymy przyspieszające reakcje utleniania substancji organicznych, DNA
koliste DNA
rybosomy (produkcja białka)
Funkcje:
wytwarza energię w formie ATP w procesie oddychania komórkowego
zawiera przenośniki i enzymy cyklu Krebsa, łańcucha oddechowego
brak u bakterii
Rodzaje plastydów i ich funkcję
drobne ciałka rozmieszczone w cytoplazmie
zbudowane z substancji białkowych
otoczone błoną białkowo-lipidową
wnętrze wypełnia stroma i zanurzony w niej system błoniastych woreczków - tylakoidów
w młodych komórkach roślinnych mają postać drobnych, bezbarwnych ziarenek zwanych proplastydami
w starszych komórkach występują trzy rodzaje plastydów:
chloroplasty (plastydy zielone) - występują w komórkach położonych blisko powierzchni ciała rośliny, zwykle mają kształt soczewkowaty i zielone zabarwienie (zawierają zielony barwnik chlorofil), odbywa się w nich fotosynteza
chromoplasty - zawierają karoten i ksantofil, występują w postaci ciałek lub kryształów przybierając wówczas postać nieregularnych płytek lub igieł, nadają barwę kwiatom jaskrów, nasturcji, owocom jarzębiny, róży pomidorów, korzeniom marchwi itp.
Leukoplasty - bezbarwne plastydy o kulistym lub wrzecionowatym kształcie, występują w cytoplazmie, w komórkach położonych głębiej pod powierzchnią ciała roślin ( korzenie, kłącza, bulwy ), odbywa się w nich przetwarzanie cukru w skrobię, która się w nich odkłada
Budowa chloroplastu
otoczony podwójną błoną białkowo-lipidową
błona zewnętrzna dobrze przepuszcza jony
błona wewnętrzna jest słabo przepuszczalna i tworzy woreczki zwane tylakoidami (lamelle)
wnętrze wypełnia stroma (koloid białkowy)
koliste DNA
skrobia
rybosomy
Cytoszkielet - budowa i funkcje
filamenty aktynowe
powstają przez połączenie (polimeryzację) wielu cząsteczek białka
zbudowane ze specjalnych łańcuchów białka - aktyny
występują głównie tuż pod błoną komórkową
odpowiadają za zmianę kształtu i ruch komórki
włókienka aktynowe umożliwiają wielu komórką 'pełzanie' po podłożu
filamenty pośrednie
zbudowane z różnych białek
w komórkach nabłonkowych tworzą je głównie keratyny
układają się pod błoną komórkową, ale przebiegają także poprzez cytoplazmę
zapewniają komórce wytrzymałość mechaniczną
mikrotubule
zbudowane z jednego rodzaju białka - buliny, choć w różnych miejscach do mikrotubul dołączone są inne białka
długie, puste w środku rurki
są strukturami dynamicznymi, które nieustannie się wydłużają i skręcają
ograniczają swobodne przemieszczanie się organelli w komórce
stanowią szlaki transportowe komórki, po których porusza się wiele białek
dwa różne rodzaje białek, dyneiny i kinezyny, poruszają się po mikrotubulach w przeciwnych kierunkach
budują rzęski i wici umożliwiające niektórym komórką eukariotycznym poruszanie się (np. wić plemnika) lub przesuwanie dużych cząstek
Podział tkanek twórczych (merystemy)
komórki są cienkościenne
mają duże jądra
mało wakuoli
dzielą się intensywnie
produkują nowe partie komórek
przyczyniają się do wzrostu młodych i starych organów
merystemy pierwotne:
powstają już u zarodka
powodują przyrost rośliny na długość
zaliczamy do nich stożki wzrostu korzenia i łodygi
merystemy wtórne:
powodują przyrost rośliny na grubość
powstają z tkanek stałych
zaliczamy do nich: miazgę (kambium), która wytwarza wiązki przewodzące oraz fellogen, który tworzy wtórną tkankę okrywającą (korek)
Budowa stożka wzrostu korzenia
-okryty czapeczką korzeniową, która chroni go podczas przeciskania się między cząstkami gleby
-w miarę przybywania nowych komórek stożek wzrostu przesuwa się dalej, wydłużając w ten sposób korzeń
Budowa stożka wzrostu pędu
Stożek wzrostu pędu znajduje się na szczycie pędu.
Merystemy, które budują ten stożek wzrostu, są zazwyczaj zaokrąglone, stożkowate.
Czasami zdarzają się płaskie oraz znajdujące się w zagłębieniu wierzchołka łodygi
Delikatne tkanki merystemu wierzchołkowego chronione są przez okrywę z łusek, zawiązków liściowych lub nasadowych części liści.
Składa się on (ten merystem) z komórek inicjalnych i dzielących się pochodnych.
Ze stożka wzrostu biorą początek tkanki łodygi, liście oraz zawiązki odgałęzień bocznych w postaci pąków pachwinowych.
Tkanka miękiszowa - rodzaje i funkcje
niezbyt mocno przylegające, cienkościenne komórki
dobrze rozwinięty system wakuoli
miękisz zasadniczy - wypełnia przestrzenie między tkankami, cienkościenne komórki
miękisz asymilacyjny- w liściach, posiada liczne chloroplasty
miękisz spichrzowy - gromadzi materiały zapasowe np. skrobię; występuje np. w korzeniach i kłączach roślin wieloletnich
miękisz wodny - komórki o dużych wodniczkach, występuje u roślin gromadzących wodę w zgrubiałych organach (sukulenty) np. kaktus
miękisz powietrzny (aerenchyma) - przewietrzanie ciała, duże przestwory międzykomórkowe, rośliny wodne
Typy przestworów międzykomórkowych
????????????????????????????
Pierwotne tkanki okrywające - podział i funkcje
Pierwotne tkanki okrywające :
Ryzo derma (epiblema)- skórka korzenia
Epiderma - skórka pędu
Endoderma (śródskórka)
Egzoderma (skórka)
Ryzoderma
- tkanka okrywająca pierwotna.
-Okrywa ona korzeń.
-Główną jej funkcją jest pobieranie wody i soli mineralnych z gleby, w niewielkim stopniu również wymiana gazowa
-Zbudowana z jednej warstwy komórek, silnie do siebie przylegających.
-Ściany nie są pokryte kutikulą.
-Liczne komórki skórki korzeniowej wytwarzają włośniki, stąd strefa zróżnicowania nosi również nazwę włośnikowej
-Rozwijający się włośnik stanowi początkowo uwypuklenie komórki włośnikowej do której przechodzi jądro komórkowe
-Uwypuklenie to szybko rośnie , a co za tym idzie wakuolizacja całej komórki.
Epiderma
pojedyncza warstwa komórek na młodym organizmie .
-zbudowana z komórek żywych otoczonych celulozową ścianą, ściśle do siebie przylegających i zwykle pozbawiona typowo wykształconych chloroplastów.
-Stanowi graniczną warstwę pomiędzy rośliną a środowiskiem zewnętrznym.
-Zewnętrze ściany komórkowe są grubsze, a ich warstwy podpowierzchniowe często zawierają kutynę.
-na powierzchni komórek występuje kutyna w postaci warstwy zwanej kutykulą.
-Dyfuzja pary wodnej i wymiana gazowa przez takie warstwy jest równe zeru więc w skórce możemy znaleźć aparaty szparkowe, które odpowiedzialne są za wymianę gazową oraz transpirację
-skórka może być gładka lub pokryta wyrostkami (kolce, włoski)
Endoderma
Egzoderma(podskórnia)
tkanka okrywająca, chroniąca wnętrze w starszych partiach korzenia roślin naczyniowych;
-powstaje w wyniku skorkowacenia zewnętrznych warstw kory pierwotnej korzenia pod skórką korzenia i przejmuje rolę okrywającą po obumarciu skórki.
Typy aparatów szparkowych i sposoby ich rozmieszczenia
Typ gramineae
- występuje u traw. Mają kształt hantli. Komórki zamykające są wydłużone,
przy czym partie środkowe są wąskie i silnie zdrewniałe, podczas gdy ich końce są
pęcherzykowato rozszerzone i cienkościenne.
-Wzrost turgoru powoduje zwiększenie średnicy
pęcherzykowatych zakończeń, wskutek czego środkowe zdrewniałe partie odchylają się od
siebie, poszerzając w ten sposób otwór.
-Przy zmniejszaniu turgoru zbliżają się one do siebie i
szparka zamyka się.
-Komórki szparkowe otoczone są innymi komórkami epidermy,określanymi jako przyszparkowe, które wspomagają komórki przyszparkowe np. w regulacji
rozwarcia szparki. W pęcherzykowatych zakończeniach mikrofibryle celulozowe ułożone są
promieniście, dzięki czemu przy wzroście turgoru zakończenia komórek szparkowych mogą
zwiększyć swoją średnicę, wskutek czego wąskie zdrewniałe partie odchylają się od siebie,
poszerzając w ten sposób otwór.
-W przypadku spadku turgoru dzieje się odwrotnie.
Typ Amaryllis
- występuje u dwuliściennych. Komórki szparkowe mają kształt nerkowaty,
ich ściany graniczące ze szparką są grubsze, ściany zaś znajdujące się po przeciwnej stronie -
cieńsze.
-Przy wzroście turgoru ściany cienkie rozdymają się, wskutek czego kształt komórek
staje się bardziej wygięty i szparka powiększa się.
-W razie zmniejszenia turgoru - przeciwnie
typ Mnium
- występuje u mchów i paproci. Komórki szparkowe fasolowate, zgrubiałe ściany zewnętrzne, ruch w kierunku prostopadłym do powierzchni skórki
komórki szparkowe wyprostowują się i ich ściany schodzą się razem zamykając szparkę.
Budowa i sposób powstawania perydermy w korzeniu i łodydze
okrywa organy starsze lub starsze części organów
tkanka wtórna składająca się z felogenu, felodermy i felemu
fellogen (miazga korkotwórcza) powstaje w obwodowych partiach organu w wyniku odróżnicowania żywych tkanek stałych np. miękiszu, łyka; składa się z komórek merystematycznych
korek (felem) powstaje przez zróżnicowanie komórek odkładanych przez fellogen na zewnątrz; korek jest tkanką nieprzepuszczalną dla powietrza i chroni organizm przed utratą wody oraz uszkodzeniami mechanicznymi
wymianę gazową umożliwiają przetchlinki (zespół luźno ułożonych, cienkościennych, komórek powstający w miejsce aparatów szparkowych)
Porównanie kolenchymy i sklerenchymy
KOLENCHYMA (zwarcica) |
SKLERENCHYMA (twardzica) |
Występuje w silnie rosnących częściach roślin |
Występuje w wyrośniętych organach |
Komórki są żywe, zawierają protoplast |
Komórki martwe pozbawione protoplastu |
Ściany komórkowe celulozowe ze zgrubieniami w kątach (kolenchyma kątowa) lub na ścianach stycznych-równoległych (kolenchyma płatowa) |
Ściany korkowe, zdrewniałe, silnie zgrubiałe |
Pojedyncze komórki mogą zawierać chloroplasty |
Wyróżnia się 2 typy komórek: -włókna sklerenchymatyczne -komórki kamienne (sklereidy) |
Występuje w peryferyjnych częściach łodyg |
Występuje często w centralnej części łodyg, twardych częściach nasion i owoców |
Ksylem - powstawanie, budowa, funkcje
jego główną funkcją jest przewodzenie wody z solami mineralnymi z korzenia do łodygi i liści. Do pełnienia tej funkcji wyspecjalizowały się 2 rodzaje elementów drewna:
Naczynia - elementy martwe, powstałe z wielu ułożonych jedna na drugą komórek, w których stopniowo zanikał protoplast i ściany poprzeczne. Ich ściany często są wzmocnione zdrewniałymi zgrubieniami. W zależności od stopnia i rodzaju zgrubień wyróżniamy naczynia pierścieniowe, siatkowe i z jamkami (jamkowe). Jamki są charaktrystycznym elementem ściany komórkowej roślin, nie ulegają one zdrewnieniu dlatego zapewniają kontakt między sąsiednimi komórkami
Cewki - pierwotne komórki przewodzące wodę z solami mineralnymi. Komórki o ostro zakończonych końcach zachodzących na siebie klinowato. Nie mają protoplastu (są martwe). Mają silnie zdrewniałe ściany komórkowe z wieloma jamkami, przez które woda przepływa z jednej komórki do drugiej.
Oprócz cewek i naczyń wyróżniamy także:
włókna drzewne - elementy martwe będące główną częścią składową szkieletu podtrzymującego całość rośliny, podstawowa masa drewna i decydują o jego twardości
miękisz drzewny - zbudowany z żywych komórek przechowujących substancje zapasowe np. skrobię
Floem - powstawanie, budowa, funkcje
elementami łyka są głównie rurki sitowe służące do przewodzenia produktów asymilacji z liści do łodygi i korzenia
komórki rurek sitowych są żywe, silnie zwakuolizowane, zachowany protoplast pozbawiony jest jądra komórkowego
obok rurek sitowych występują komórki przyrurkowe
wyróżniamy także:
włókna łykowe - komórki o charakterze wzmacniającym
miękisz łykowy - gromadzi materiały zapasowe
Typy wiązek przewodzących
wiązki kolateralne - łyko po stronie zewnętrznej drewno po wewnętrznej
wiązki kolateralne otwarte - z warstewką kambium pomiędzy łykiem a drewnem
wiązki kolateralne zamknięte - całe prokambium zróżnicowane na łyko i drewnp
wiązki bikolateralne - dwie warstwy łyka rozdzielone drewnem (między łykiem zewnętrznym a drewnem występuje miazga)
wiązki hadrocentryczne - drewno otoczone łykiem
wiązki leptocentryczne - łyko otoczone drewnem
wiązki promieniste (radialne) - naprzemienny układ drewna i łyka, rozdzielone pasmami miękiszu (w korzeniach)
Pierwotna budowa korzenia
młody korzeń zbudowany jest z tkanek pierwotnych, które tworzą trzy warstwy:
skórkę pokrywającą młody korzeń. Należy do tkanek okrywających. Część komórek skórki wytwarza włośniki zwiększające powierzchnię chłonną korzenia.
kora pierwotna leżąca pod skórką, zbudowana głównie z tkanki miękiszowej. Miękisz kory pierwotnej, w drodze osmozy i aktywnego transportu, dostarcza wodę i sole mineralne pobrane przez włośniki z komórki skórki do walca osiowego.
walec osiowy otoczony przez korę pierwotną, składa się z warstwy korzonkorodnej (okolnicy) i tkanek przewodzących.
Okolnica znajduje się tuż pod śródskórnią, przybiera częściowo charakter tkanki twórczej, z której powstają korzenie boczne
śródskórnia tworzy sztywną pochwę ochronna wokół walca osiowego
pod okolnicą znajduje się duża wiązka przewodząca
Endoderma - budowa, rodzaje, funkcje
wewnętrzna warstwa miękiszu kory pierwotnej
zbudowana z komórek ściśle ze sobą złączonych
jej komórki są martwe, częściowo zgrubiałe i skorkowaciałe lub zdrewniałe i ściśle ze sobą zrośnięte
tworzy sztywną pochwę ochronną wokół walca osiowego
niektóre komórki endodermy są żywe i cienkościenne; są to tzw. komórki przepustowe - przepuszczają wodę z kory do walca osiowego
Wtórna budowa korzenia
wtórny przyrost korzenia jest wynikiem działania nowych tkanek twórczych: miazgi twórczej (kambium) i miazgi korkotwórczej ( fellogenu)
kambium jest wtórną tkanką twórczą boczną, składa się z jednej warstwy komórek formującej walec przebiegający między tkanką naczyniową a tkanką sitową
komórki miazgi wtórnej dzielą się równolegle do obwodu korzenia i odkładają po obydwu stronach miazgi warstwy komórek potomnych, z których powstają wtórne tkanki stałe. Dzięki temu korzenie rozrastają się na grubość
kambium wytwarza w korzeniu nowe wiązki przewodzące, w których po zewnętrznej stronie miazgi narasta tkanka sitowa (łyko) a po wewnętrznej tkanka naczyniowa (drweno)
pomiędzy wiązkami miazga odkłada pasma miękiszu tworząc promienie rdzeniowe, stanowiące tkankę spichrzową korzenia (gromadzi materiały zapasowe)
fellogen wytwarza na zewnątrz warstwy ochronne korka ( nowej wtórnej tkanki okrywającej, zbudowanej z komórek martwych).
Korek tworzący się wokół walca osiowego odcina korę pierwotną korzenia od wiązek przewodzących co powoduje obumarcie kory pierwotnej; korek pokrywa teraz korzeń od zewnątrz
korek, łyko i miękisz znajdujący się na zewnątrz miazgi wtórnej tworzy korę wtórną korzenia
w wyniku przyrostu wtórnego korzeń rośnie na grubość o składa się z drewna wtórnego i łyka wtórnego
przyrost wtórny korzenia idzie równolegle z ogólnym rozrostem rośliny i silnym rozwojem pędu
Cechy budowy łodygi roślin jednoliściennych
łodyga pokryta jest bezbarwną skórką, pod którą występuje cienka warstwa sklerenchymy tworząca sztywną walcowatą pochwę na obwodzie łodygi
ku wnętrzu łodygi sklerenchyma przechodzi w cienkościenną tkankę miękiszową
komórki miękiszu wypełnia sok komórkowy zawierający duża ilość cukrów
wśród miękiszu rozrzucone są nieregularnie liczne, małe wiązki przewodzące, w których tkanka łykowa skierowana jest ku zewnętrznej stronie łodygi a tkanka drzewna ku środkowi
każda wiązka otoczona jest wzmacniającą pochwą sklerenchymatyczną
w części naczyniowej znajdują się 2-3 małe i 2 duże naczynia, otoczone drobnymi komórkami miękiszu i sklerenchymy
w źdźbłach traw wnętrze łodygi jest puste, a wiązki przewodzące skupione są blisko obwodu, gdzie występuje także silnie rozwinięty walec sklerenchymy
przyrost wtórny łodyg jednoliściennych
Cechy budowy łodygi roślin dwuliściennych
u roślin dwuliściennych wyróżnia się budowę pierwotną (wynik działania stożka wzrostu) jak i wtórna (działalność miazgi twórczej-kambium)
w budowie pierwotnej występuje skórka, kora pierwotna i walec osiowy
skórka składa się z jednej warstwy komórek i pokryta jest nabłonkiem
kora pierwotna zbudowana jest głównie z miękiszu asymilacyjnego. Zwykle występuje w nim żywa tkanka wzmacniająca - zwarcica
dolną granicę kory pierwotnej często stanowi śródskórnia (pochwa skrobiowa - ze względu na dużą zawartość skrobi)
walec osiowy składa się z okolnicy, wiązek przewodzących, rdzenia i promieni rdzeniowych
w okolnicy często wykształca się sklerenchyma w postaci włókien łykowych; mogą z niej także wyrastać korzenie przybyszowe
wiązki przewodzące walca osiowego tworzą regularny pierścień dokoła szerokiego miękiszowego rdzenia; za ich pośrednictwem łodyga rozprowadza po roślinie wodę z solami mineralnymi oraz produkty asymilacji
wiązka przewodząca otoczona jest pochwą miękiszową, która ułatwia wymianę roztworów pomiędzy tkankami przewodzącymi a miękiszem
wiązki roślin dwuliściennych są otwarte (pomiędzy łykiem a drewnem przebiegają żywe komórki miazgi twórczej);
podział tych komórek powoduje wtórny przyrost łodygi na grubość
Kambium międzywiązkowe - sposoby powstawania, rodzaje aktywności
tkanka twórcza wtórna (merystem wtórny)
u roślin z przyrostem wtórnym ( nagozalążkowe, dwuliścienne)
podziały komórkowe miazgi powodują przyrost rośliny na grubość
komórki potomne różnicują się w elementy:
drewna wtórnego - odkładanie do środka
łyka wtórnego - odkładanie na zewnątrz
w korzeniu miazga odróżnicowuje się z okolnicy i częściowo z miękiszu leżącego między wiązkami łyka
w łodydze wyróżnia się:
kambium wiązkowe ( z pramiazgi )
międzywiązkowe - różnicuje się z miękiszu międzywiązkowego
Kambium międzywiązkowe
???????
Budowa pnia drzewnego (33 też)
długotrwały przyrost wtórny przerywany w okresach zimy lub suszy; przyrost ten jest spowodowany działaniem wtórnych tkanek twórczych: miazgi twórczej i korkotwórczej
na poprzecznych przekroju pnia możemy wyróżnić od zewnątrz do środka:
korek lub martwicę korkową (korę) składającą się z komórek martwych; w miarę gdy pień grubieje zwiększa się warstwa korka lub martwicy korkowej, ale nie osiąga dużej grubości, ponieważ łuszczy się i odpada; korek i martwica korkowa chronią pień przed wysychaniem i szkodliwym wpływem otoczenia
łyko zawierające komórki żywe; w miarę grubienia pnia starsze warstwy łyka ulegają zgnieceniu, a tylko najmłodsza warstwa położona przy miazdze, pełni funkcję przewodzenia; pokład łyka w pniach jest cienki
cienką warstwę miazgi twórczej - kambium
drewno ułożone w słojach przyrostu rocznego - stanowi główną masę pnia. W miarę wzrostu pnia na grubość przybywa go coraz więcej; w promieniach rdzeniowych i miękiszu drzewnym gromadzone są materiały zapasowe, które na wiosnę są doprowadzane do rozwijających się pączków; wszystkie składniki drewna pełnią funkcję tkanek mechanicznych, wzmacniając pień i gałęzie; drewno narasta corocznie warstwami, które układają się pierścieniami wokół rdzenia (tzw. słoje przyrostu rocznego). Każdy słój składa się z warstwy wiosennej i letniej. Drewno wiosenne jest jaśniejsze oraz bardziej miękkie (służy do zaopatrywania młodych pędów w materiały odżywcze). Drewno letnie jest ciemniejsze i twardsze (wzmacnia mechanicznie pień)
miękiszowy rdzeń - zajmuje środkową część pnia, zbudowany jest z tkanki miękiszowej, gromadzą się w nim materiały zapasowe; w starszych pniach rdzeń zamiera
Budowa anatomiczna liścia ( rośliny typu C3, C4, CAM )
blaszka liściowa zbudowana jest z okrytego skórką miękiszu asymilacyjnego i przebiegających w nim nerwów, czyli wiązek przewodzących
liść jest zwykle płaski i ma grzbietobrzuszną budowę (górna strona liścia zbudowana jest inaczej niż dolna)
miękisz liścia pełni głównie funkcje asymilacyjne i jest najważniejszym składnikiem blaszki liściowej
w liściach roślin dwuliściennych występuje miękisz gąbczasty i palisadowy
miękisz palisadowy - znajduje się w górnej części blaszki liściowej (zwrócony do słońca), zbudowany z komórek wydłużonych. Ustawionych prostopadle do promieni blaszki, komórki cienkościenne z duża zawartością ciałek zieleni, pomiędzy komórkami występują przestwory międzyokomórkowe, z których komórki pobierają CO2 do asymilacji
miękisz gąbczasty - znajduje się pod miękiszem palisadowym, od dolnej strony blaszki liściowej, składa się z komórek o nieregularnych kształtach i zawierających mniejsza ilość ciałek zieleni niż komórki miękiszu palisadowego, odznacza się dużymi przestworami międzykomórkowymi, które łączą się ze szparkami w skórce; odgrywa ważną rolę w procesach transpiracji i oddychania; dolna strona liści jest ciemniejsza ( wskutek obecności powietrza i mniejszej ilości ciałek zieleni)
skórka górnej strony liścia jest pokryta zwykle grubszym nabłonkiem, ponieważ z wierzchu miękisz jest bardziej narażony na wysychaniem; skórka liścia jest mocniej owłosiona na dolnej jego stronie
aparaty szparkowe występują głównie na stronie dolnej liścia, mniej narażonej na działanie promieni słonecznych
wiązki przewodzące, znajdujące się w nerwach, przechodzą z łodygi do liści w ten sposób, że rurki sitowe leża w nich od dolnej strony liścia, a naczynia od górnej; otoczone są zwykle tkanką wzmacniającą dzięki czemu nerwy stanowią mocny szkielet liścia; bezpośrednio do wiązki przylega warstwa komórek miękiszowych tworzących tzw. pochwę wokółwiązkową, która pośredniczy między wiązką przewodzącą a miękiszem liścia; gęsta sieć wiązek przewodzących zaopatruje miękisz w wodę i sole mineralne oraz odprowadza z niego asymilaty
Porównanie liści bifacjalnych i unifacjalnych
LIŚĆ BIFACJALNY |
LIŚĆ UNIFACJALNY |
Część grzbietowa i brzuszna pochodzą od odpowiadającym im stron zawiązka |
Jego górna i dolna strona pochodzą z jednej, dolnej części primordium |
? |
Pierścieniowe lub łukowe ułożenie wiązek przewodzących |
? |
Zewnętrznie skierowany floem |
Budowa morfologiczna kwiatu
kwiat rośliny okrytozalążkowej osadzony jest na cienkiej łodyżce zwanej szypułką, która u góry rozszerza się w tzw. dno kwiatowe
niekiedy szypułka jest bardzo krótka lub nie występuje wcale, wtedy kwiat jest siedzący
dno kwiatowe może być płaskie ( w postaci talerzyka lub krążka), wypukłe (stożkowate) oraz wgłębione ( kubkowate). Środek dna kwiatowego zajmuje słupkowie złożone ze słupków.
Słupkowie otoczone jest pręcikowiem złożonym z pręcików
zewnętrzna część kwiatu (okwiat) złożona jest z barwnych płatków korony i zielonych działek kielicha. Istnieją także kwiaty w okwiatem pojedynczym, niezróżnicowanym na kielich i koronę
w kwiecie znajdują się także gruczołowe organy wydzielające nektar - miodniki
Budowa słupka:
słupek jest przekształconym owocolistkiem
w dolnej części jest on rozszerzony w tzw. zalążnię, która tworzy komorę z umieszczonymi w niej zalążkami
słupek zwęża się ku górze w szyjkę zakończoną znamieniem. Gdy nie ma szyjki, znamię jest siedzące
podczas zapylenia na znamieniu słupka osiadają ziarna pyłku
słupkowie może składać się z wielu wolnych słupków jednokrotnych, częściej jenak owocolistki zrastają się w jeden słupek wielokrotny
zalążki osadzone są na tzw. łożysku, występującym na ścianie zalążni najczęściej w miejscu zrastania się owocolistków
u niektórych roślin liczba zalążków jest zredukowana do jednego
zalążnia z zalążkami przekształca się w owoc z nasionami
słupki mogą być dolne i górne w zależności od osadzenia ich na dnie kwiatowym