Praktyczny sposób na świętość

1. Muszę być świętym jak największym.

2. Jak największa chwała Boża przez zbawienie i jak najdoskonalsze uświęcenie wszystkich co są i będą przez Niepokalaną.

3. Grzech ciężki i powszedni (dobrowolny) - z góry wykluczać. Spokój o przeszłość. Gorącością wynagradzać czas stracony.

4. Nie opuszczę żadnego grzechu, zła bez naprawienie go (zniszczenia go) i żadnego dobra, które mógłbym zrobić, powiększyć lub w jakikolwiek sposób przyczynić się do niego.

5. Regułą twoją - posłuszeństwo. Wola Boża przez Niepokalaną. Narzędzie.

6. Czyń, co czynisz i na wszystko inne dobro czy zło nie zwracaj uwagi.

7. Zawsze spokojne, pełne miłości działanie.

8. Zachowaj porządek, a porządek ciebie zachowa.

9. Przygotowanie, działanie, wniosek.

10. Pamiętaj zawsze, że jesteś rzecz i własność bezwzględna, bezwarunkowa, bezgraniczna, nieodwołalna Niepokalanej i czymkolwiek jesteś, cokolwiek masz, wszystkie myśli, słowa, uczucia przyjemne, przykre, obojętne Jej są własnością. Niech więc z tym wszystkim czyni cokolwiek Jej się podoba (a nie tobie). Tak samo Jej są wszystkie twe intencje. Niech więc zmienia, dodaje, odejmuje jak się Jej podoba, gdyż, Ona sprawiedliwości nie umie naruszyć. Jesteś narzędziem w Jej ręku więc czyń to wszystko, co Ona chce, wszystko z Jej ręki przyjmij. Do Niej jak dziecko we wszystkim się uciekaj. Jej powierz wszystko. Staraj się o Nią, o Jej cześć, o Jej sprawy, a troskę o siebie i twoich Jej zostaw. Nic sobie, ale wszystko uznaj jako otrzymane od Niej. Cały owoc twych prac zależy od jedności z Nią, tak jak i Ona jest narzędziem miłosierdzia Bożego. Życie (każda jego chwila), śmierć (gdzie, kiedy i jak) i wieczność moja, wszystko to jest Twoim - o Niepokalana. Czyń z tym wszystkim cokolwiek Ci się podoba.

11. Wszystko mogę w tym, który mnie umacnia przez Niepokalaną. Maryja wszystko może przeze mnie.

12. Życie wewnętrzne: wszystko to najpierw zastosować dla siebie i tak przekazywać wszystkim innym.

now. Dominik Gręda

PISMO ŚWIĘTE

PRZEZ PRYZMAT KATECHIZMU KOŚCIOŁA KATOLICKIEGO

Pismo święte jest mową Boga, utrwaloną pod natchnieniem Ducha Świętego na piśmie.

Według Katechizmu Kościoła Katolickiego całe Pismo święte jest wypowiedziom jednego Słowa. Bóg wypowiada Jedyne Słowo, w którym wypowiada się cały. Pismo święte jest objawieniem. W swej dobroci Bóg zniża się do człowieka i przemawia ludzkimi słowami, aby objawić się ludziom. Podobnie jak Chrystus przyjął postać człowieka by objawić Miłość światu.

Autorem Pisma świętego jest Bóg, powstało ono pod natchnieniem Ducha Świętego. Kościół uznaje wszystkie księgi Nowego i Starego Testamentu za święte i kanoniczne, ponieważ ich autorem jest Duch Święty.

Bóg posłużył się ludźmi używającymi własnych zdolności i sił, by dzięki Jego działaniu oni przekazali w Piśmie świętym to, czego chciał. Dlatego wierzymy, że Pismo święte uczy prawdy, która z woli Bożej została utrwalona dla naszego zbawienia. Aby jednak Pismo święte nie pozostało „martwą literą”, Chrystus przez Ducha Świętego oświeca nasze umysły byśmy je rozumieli.

Kościół „usilnie i szczególnie zachęca wszystkich wiernych... by przez częste czytanie Pisma świętego nabywali...poznania Jezusa Chrystusa...” Czytanie Pisma świętego jest rozmową między Bogiem a człowiekiem, gdyż „do Niego zwracamy się, gdy się modlimy, to Jego słuchamy, gdy czytamy Boskie wypowiedzi.” Pismo święte wraz z tradycją uosabia i ożywia w Kościele tajemnicę Chrystusa, który obiecał pozostać ze swoimi przez wszystkie dni do skończenia świata. Dla kościoła Pismo święte jest pokarmem i mocą. Przez nie dokonuje się spotkanie Ojca, który jest w niebie ze swymi dziećmi.

Bóg mówi do nas przez Pismo święte w sposób ludzki. Aby prawidłowo interpretować biblię trzeba zwracać uwagę na to, co chcieli powiedzieć natchnieni autorzy i co rzeczywiście Bóg chciał przez nią przekazać.

Aby zrozumieć intencje autorów trzeba uwzględnić okoliczności, czas, styl literacki, którym się posługiwali, symbolikę tego okresu itp.

Istnieje druga zasada interpretacji. Pismo święte powinno być czytane i interpretowane w tym samym duchu, w jakim zostało napisane. Katechizm Kościoła Katolickiego opierając się na dokumentach Soboru Watykańskiego II wskazuje trzy kryteria interpretacji Pisma świętego odpowiadające Duchowi Świętemu:

- Należy zwracać uwagę na jedność całego Pisma świętego. Nowy jak i Stary Testament traktują o Chrystusie i historii zbawienia.

- Należy czytać Pismo święte według tradycji Kościoła. Teksty święte zostały dane Kościołowi po to, aby podtrzymywać wiarę i kierować życiem opartym na miłości.

- Należy uwzględnić analogię między pojedynczą osobą i całym planem zbawienia.

Istnieją różne sensy Pisma świętego. Katechizm Kościoła Katolickiego dzieli je na dwa: dosłowny i duchowy. Przy czym duchowy dzieli się na kolejne trzy: alegoryczny, moralny i anagogiczny.

- Sens dosłowny odkrywany przez egzegetę opiera się na zasadach poprawnej interpretacji. Wszystkie rodzaje interpretacji powinny się opierać na sensie dosłownym.

- Sens duchowy: Wydarzenia i rzeczywistość, które opisuje Pismo święte mogą być znakami.

- Sens alegoryczny: możemy zrozumieć sens wydarzeń, poznając ich znaczenie w Chrystusie.

- Sens moralny: wydarzenia z Pisma świętego powinny nas pouczać.

- Sens anagogiczny: możemy doszukiwać się w Piśmie świętym analogii do własnego życia.

Tradycja Apostołów pozwoliła rozpoznać Kościołowi, jakie pisma powinny być zaliczone do ksiąg świętych. Powstał w ten sposób „kanon”, który składa się z 46 ksiąg Starego i 27 ksiąg Nowego Testamentu.

Ekonomia Starego Testamentu była ukierunkowana przede wszystkim na przygotowanie przyjścia Zbawiciela. Chrześcijanie czczą Stary Testament jako prawdziwe słowo Boże.

Nowy Testament przekazuje ostateczną prawdę Objawienia Bożego. Jego centralnym punktem jest Jezus Chrystus, wcielony Syn Boży. Ewangelie są sercem całego Pisma świętego, „są bowiem świadectwem życia i nauki Słowa Wcielonego, naszego Zbawiciela.”

W formowaniu Ewangelii wyróżniamy trzy etapy:

1. Życie i nauczanie Jezusa. Kościół utrzymuje, iż Ewangelie wiernie podają to co Jezus rzeczywiście uczynił.

2. Tradycja ustna. Apostołowie przekazali to słuchaczom w zrozumieniu i z wyjaśnieniem.

3. Spisanie Ewangelii. Święci autorzy napisali cztery Ewangelie, wybierając niektóre wiadomości, ujmując pewne rzeczy syntetycznie, objaśniając, przy uwzględnieniu sytuacji Kościołów, ale zawsze tak, aby przekazać szczerą prawdę.

Kościół już w czasach Apostołów wyjaśniał jedność planu Bożego w dwóch Testamentach. Rozpoznaje On w Starym Testamencie figury tego, czego Bóg dokonał w Pełni czasów. Chrześcijanie czytają Stary Testament w świetle Chrystusa. „Nowy Testament jest ukryty w Starym, natomiast Stary znajduje wyjaśnienie w Nowym.”

Słowo Boże jest dla Kościoła podporą i siłą, utwierdzeniem wiary, pokarmem duszy oraz źródłem życia duchowego. Słowem Bożym rozwija się wszelkie nauczanie chrześcijańskie. „Nieznajomość Pisma świętego jest nieznajomością Chrystusa.”

Mateusz Kopaniecki

SUMIENIE

PRZEZ PRYZMAT KATECHIZMU KOŚCIOŁA KATOLICKIEGO

Definiując sumienie możemy powiedzieć, że jest ono Głosem Boga w naszym wnętrzu, dzięki któremu możemy mieć rozeznanie co do naszych czynów. Sumienie pomaga nam ocenić czy czyn, który dokonaliśmy, dokonujemy lub dokonamy będzie dobry (zgodny z wolą Bożą i nie będzie odsunięciem się od Miłości Bożej poprzez wykroczenie przeciw bliźniemu).

„Sumienie jest najskrytszym ośrodkiem i sanktuarium człowieka, w nim pozostaje on sam z Bogiem, którego głos rozbrzmiewa w jego wnętrzu.” ¹

Każdy człowiek posiada Sumienie moralne i dzięki temu sam jest odpowiedzialny za swoje czyny - ich konsekwencje. Czyny ludzkie (wybrane w sposób wolny na podstawie sądu sumienia) mogą być kwalifikowane moralnie. Są dobre albo złe. Poprzez głos sumienia człowiek w swoim wnętrzu odkrywa prawo, które nie jest jego prawem (ludzkim), ale prawem któremu powinien być posłuszny. Głos tego prawa zawsze nawołuje człowieka do czynienia dobra oraz unikania zła. Człowiek roztropny słuchając sumienia moralnego, może usłyszeć Boga, który mówi. Sumienie moralne jest sądem rozumu dzięki któremu człowiek rozpoznaje jakość moralną swoich czynów (aprobuje dobre czyny a złe potępia).

„Wróć do swego sumienia, jego pytaj!... Zejdźcie więc - bracia - do waszego wnętrza i we wszystkim, co czynicie, patrzcie na Świadka - Boga!”.²

Sumienie poświadcza o dokonaniu złego czynu i przypomina, że należy prosić o przebaczenie, a także czynić dobro. Sumienie dzięki łasce Bożej pomaga w rozwijaniu cnót.

Sumienie formułuje swoje sądy kierując się rozumem, zgodnie z prawdziwym dobrem chcianym przez mądrość Stwórcy. Wychowanie sumienia jest zadaniem całego życia (od najmłodszych lat). Zapewnia ono wolność i rodzi pokój serca. Światłem na drodze formowania sumienia jest dla nas Słowo Boże, które powinniśmy przyjmować przez wiarę i modlitwę, oraz stosować w praktyce. Również patrząc na Krzyż Chrystusa badamy nasze sumienie. W formowaniu naszego sumienia jesteśmy wspierani darami Ducha Świętego, wspomagani świadectwami i radami innych ludzi i prowadzeni nauczaniem Kościoła.

Sumienie może wydać prawy, zgodny z rozumem i prawem Bożym sąd, jak i sąd błędny, który od tego odbiega. Nigdy nie czyni się zła z którego wynikałoby dobro (nigdy konsekwencją złe nie będzie dobro). Powinniśmy zachowywać się w stosunku do innych ludzi tak jakbyśmy chcieli aby zachowywano się względem nas.

Nikt nie powinien być zmuszany do działania wbrew własnemu sumieniu. Odmowa posłuszeństwa władzom cywilnym znajduje swoje uzasadnienie gdy ich wymagania są sprzeczne z wymaganiami prawego sumienia. (Władze publiczne powinny sprawiedliwie uwzględnić przypadki tych, którzy z pobudek sumienia odmawiają użycia broni; są oni jednak zobowiązani w inny sposób służyć wspólnocie ludzkiej).

Człowiek powinien być zawsze wierny prawemu sądowi swojego sumienia. Natomiast człowiek, który dobrowolnie działa przeciw prawemu sumieniu sam siebie potępia. Zdarza się, że sumienie jest w niewiedzy i wydaje błędne sądy. Dzieje się tak gdy człowiek niewiele troszczy się o dochodzenie do prawdy i dobra, sumienie przyzwyczaja się do grzechu i ulega stopniowo zupełnemu zaślepieniu. Dlatego konieczna jest nieustanna praca nad własnym sumieniem. Początkiem wypaczeń sądu sumienia mogą być: nieznajomość Chrystusa i Ewangelii, złe wzorce (demoralizujące przykłady innych ludzi), zniewolenie przez uczucia, odrzucenie autorytetu Kościoła i Jego nauczania oraz brak nawrócenia i miłości. Dobre i czyste sumienie jest oświecane przez prawdziwą wiarę.

Sumienie każdego człowieka w sądzie moralnym dotyczącym jego osobistych czynów powinno unikać zamykania się w rozważaniu indywidualnym. Powinno ono jak najpełniej otwierać się na uwzględnienie dobra wszystkich.

Wierni powinni pilnie odróżniać prawa i obowiązki, jakie spoczywają na nich jako na członkach Kościoła, od tych które przysługują im jako członkom społeczności ludzkiej. Niech się starają godzić jedne z drugimi, pamiętając o tym, że w każdej sprawie doczesnej mają obowiązek kierować się chrześcijańskim sumieniem.

WIARA

PRZEZ PRYZMAT KATECHIZMU KOŚCIOŁA KATOLICKIEGO

CZĘŚĆ I

DEFINICJA WIARY, WIARA JAKO CNOTA TEOLOGALNA;

ŻYCIE WIARY I ODPOWIEDŹ CZŁOWIEKA

„Wiara jest aktem rozumu, przyjmującego prawdę Boga z nakazu woli, poruszonej łaską przez Boga.”

św. Tomasz z Akwinu

• DEFINICJA WIARY

Wiara jest osobowym (synowskim) przylgnięciem do Boga i dobrowolnym uznaniem całej prawdy, którą On objawił. Jest ona możliwa dzięki łasce Bożej i wewnętrznej pomocy Ducha Świętego, a także dzięki temu, że Jezus otwiera nam przystęp do Ojca. Jest ona aktem autentycznie ludzkim, w którym człowiek poddaje swą wolę i rozum objawiającemu się Bogu, wchodząc przez to w komunię z Bogiem, ponieważ przez swoje Objawienie niewidzialny Bóg w swojej wielkiej miłości zaprasza ludzi do wspólnoty ze sobą. Wiara jest odpowiedzią człowieka daną Bogu, który mu się objawia i udziela, przynosząc równocześnie obfite światło człowiekowi poszukującemu ostatecznego sensu swego życia. Jest ona także cnotą teologalną, dzięki której wierzymy w Boga i w to, co Kościół podaje nam do wierzenia.

Nasza wiara opiera się na podstawie autorytetu samego Boga, na Jego słowie (dlatego też jest pewna).Z kolei Duch Święty ukazuje nam zewnętrzne argumenty „Jego Objawienia”, które są pomocą w wierze, a którymi są cuda. Owe znaki (cuda) zdziałane przez Jezusa zachęcają nas do wiary w Niego i umacniają ową wiarę, w Tego, który pełni dzieła swego Ojca. Największym cudem było zaś zmartwychwstanie, ponieważ bez niego próżna by była nasza wiara, gdyż zmartwychwstanie potwierdziło to co Jezus czynił i czego nauczał. Wiara pobudza nas do poznania Tego, w którego wierzymy, dlatego też głębsze poznanie domaga się głębszej wiary.

„Zrozum, abyś uwierzył, uwierz, abyś głębiej zrozumiał.”

św. Augustyn

W tym celu Duch Święty obdarza nas swoimi darami, abyśmy nieustannie udoskonalali swoją wiarę, otwierając „ oczy serca” na żywe rozumienie treści Objawienia, gdyż jedynie wiara może przylgnąć do tajemniczych dróg wszechmocy Bożej. Wiara ta chlubi się ze swych słabości, by pociągnąć do niej moc Chrystusa. Również godność człowieka jest ściśle powiązana z wiarą, ponieważ został on stworzony na obraz Boży, a przez łaskę powołany jest do przymierza ze swoim Stwórcą, do dania Mu odpowiedzi wiary i miłości, jakiej nikt inny nie może za niego dać.

• WIARA A ROZUM

Między wiarą a rozumem nie istnieje rzeczywista niezgodność, ponieważ sprawy świata i sprawy wiary pochodzą od tego samego Boga. Wynika to z tego, iż Bóg nie przeczy samemu sobie, gdyż to On objawia tajemnicę i udziela wiary i to On złożył w człowieku światło rozumu.

• WOLNOŚĆ WIARY

Wiara ma charakter ludzki, gdyż jest przyjmowana dobrowolnie, nie jest narzucana. Zaś konieczność wiary wyraża się w tym, że bez niej nie można być zbawionym i nie można podobać się Bogu [Hbr11,6], dlatego też jest ona jednocześnie początkiem życia wiecznego poprzez naszą służbę i świadectwo o niej. Służba ta ukazuje się w naszych uczynkach, bo wiara bez uczynków jest martwa. Wiara musi być połączona z nadzieją i miłością, aby zjednoczyć nas z Chrystusem. Natomiast życie w Chrystusie tu na ziemi poprzez wiarę i praktykowanie Ewangelii oświeca nas i uzdalnia do oceniania rzeczywistości Boskich i ludzkich według Ducha Świętego. Dzięki temu w wierze w Boga znajdujemy nasze życie moralne.

• ODPOWIEDŹ CZŁOWIEKA, PRÓBA I POSŁUSZEŃSTWO WIARY

Wiara jest bezinteresownym darem Boga, którym powinniśmy się opiekować poprzez słowo Boże, prośby o przymnożenie wiary, podtrzymywanie przez nadzieję i zakorzenienie jej w wierze Kościoła. Z pomocą przychodzi nam tutaj również I przykazanie Dekalogu, które nakazuje nam umacnianie naszej wiary, strzeżenie jej z roztropnością i czujnością oraz odrzucanie wszystkiego, co się jej sprzeciwia. Wynika to z tego, iż dar ten możemy utracić, ze względu na zło i świat, który nas otacza i który wystawia naszą wiarę na próbę. W takich chwilach powinniśmy utkwić nasz wzrok w świadkach wiary, czyli w Abrahamie i Maryi Dziewicy. Stanowią oni także wzory posłuszności w wierze, która oznacza zawierzyć w sposób wolny usłyszanemu słowu pochodzącemu od Boga, który jest Prawdą.

• SPOSOBY ZGRZESZENIA PRZECIWKO WIERZE:

• Dobrowolne wątpienie, czyli lekceważenie tego, co Bóg objawił i co Kościół podaje do wierzenia;

• Wątpienie niedobrowolne oznacza chwiejność w wierze, trudności w przezwyciężaniu zarzutów związanych z wiarą lub też niepokój spowodowany jej niejasnością. Wątpienie może prowadzić do duchowego zaślepienia, jeśli jest dobrowolnie podtrzymywane;

• Niewiara jest zaś lekceważeniem prawdy objawionej lub dobrowolną odmową wyrażenia zgody na nią. Mają tutaj swoje miejsce: herezja, apostazja i schizma.

CZĘŚĆ II

WIARA APOSTOŁÓW I SYMBOL WIARY

Niewątpliwie dzisiejszy Kościół zawdzięcza bardzo wiele Apostołom. Szczególnie wdzięczni jesteśmy im za tzw. „święty depozyt” wiary (depositum fidei), który jest zawarty w świętej Tradycji i Piśmie Świętym, a który został przez nich powierzony całemu Kościołowi. Na nim opiera się wiara i działanie całego Ludu Bożego. Do depozytu wiary nie należą objawienia prywatne. Wiara chrześcijańska nie może przyjąć „objawień” zmierzających do przekroczenia czy poprawienia Objawienia, którego Chrystus jest wypełnieniem.

Na podstawie wiary apostolskiej Kościół uznaje Stary i Nowy Testament za księgi święte i kanoniczne, gdyż autorem ich jest Bóg, a zostały spisane pod wpływem Ducha Świętego. Kościół jest jak matka dla dzieci, uczy nas języka wiary, by wprowadzić nas w rozumienie i życie wiary, gdyż zachowuje pamięć o wszystkim co zostało mu przekazane od Apostołów.

Dzięki łasce Ducha Świętego i pociągnięci przez Ojca wierzymy w Jezusa Chrystusa. Skałą wiary apostolskiej w Chrystusa jako Boga jest wyznanie św. Piotra , dzięki któremu Chrystus odsłonił treść swojego mesjańskiego królowania. Tylko przez wiarę można poznać Jezusa i tylko w wierze można o Nim głosić, że jest Mesjaszem. Wiara pierwszej wspólnoty opierała się na świadectwie konkretnych ludzi np.; św. Piotra i Dwunastu. Chrystus chce zachować Kościół w czystości wiary przekazanej przez Apostołów, dlatego udziela swojemu Kościołowi uczestnictwa w swojej nieomylności. Stąd „nadprzyrodzony zmysł wiary” Ludu Bożego, „który trwa niezachwianie w wierze” pod przewodnictwem żywego Urzędu Nauczycielskiego Kościoła.

Podstawowym wyznaniem wiary chrześcijańskiej jest Credo, które posiada artykuły-prawdy, w które w sposób odrębny mamy wierzyć. Według starożytnej tradycji, o której świadczy św. Ambrożego wymienia się 12 artykułów „Wyznania wiary” symbolizujących liczbę Apostołów całości wiary apostolskiej. Credo chrześcijańskie jest wyznaniem naszej wiary w Boga Ojca, Syna i Ducha Świętego oraz w Jego stwórcze, zbawcze i uświęcające działanie, które osiąga punkt kulminacyjny w głoszeniu zmartwychwstania umarłych na końcu czasów oraz życia wiecznego. Credo jest odpowiedzią Kościoła na potrzebę wspólnego języka wiary, normatywnego dla wszystkich i który jednoczy w tym samym wyznaniu wiary. Dlatego też Credo ma formę krótkich i normatywnych formuł. Są one zaczerpnięte z całego Pisma Świętego jako najważniejsze elementy, które Kościół podaje w całości jako jedną naukę wiary. Dlatego też Credo jest swoistym znakiem rozpoznawczym, znakiem jedności między wierzącymi oraz jest zbiorem podstawowych prawd wiary. „Symbol wiary” jest najpierw symbolem chrzcielnym, ponieważ przy chrzcie składa się pierwsze „wyznanie wiary”. A ponieważ chrzest jest udzielany „w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” prawdy wiary wyznawane podczas chrztu są ułożone według ich odniesienia do trzech osób Trójcy Świętej. Przez to symbol podzielony jest na trzy części:

• Pierwsza poświęcona jest Bogu Ojcu i przedziwnemu dziełu stworzenia;

• Druga dotyczy Jezusa Chrystusa i tajemnicy odkupienia ludzi;

• Trzecia tyczy się zaś Ducha Świętego, będącego źródłem i zasadą naszego uświęcenia, gdyż dzięki darom Ducha Świętego w wierze, miłości i nadziei stajemy się święci.

Warto również zauważyć, iż w ciągu wieków powstało wiele symboli wiary takich jak: symbole różnych Kościołów apostolskich i starożytnych, symbol Quicumque - nazwany symbolem św. Atanazego, wyznanie wiary niektórych synodów i soborów ( Toledeńskiego, Laterańskiego, Lyońskiego, Trydenckiego) lub niektórych papieży, jak Fides Damasi, czy „Wyznanie wiary Ludu Bożego” ułożone przez Pawła VI (1968r). Jednakże obecnie wśród tych wszystkich symboli wiary dwa zajmują szczególne miejsce w życiu Kościoła:

• Symbol Apostolski, gdyż uważany jest za wierne streszczenie wiary Apostołów i stanowi on „ najstarszy katechizm rzymski”;

• Symbol Nicejsko-Konstantynopolitański - jako owoc dwóch pierwszych soborów.

W Symbolu Apostolskim Kościół wyznaje tajemnicę wiary, która wymaga tego, aby wierni w nią wierzyli, celebrowali ją i żyli nią w żywej i osobistej więzi z Bogiem żywym i prawdziwym. Tą więzią jest modlitwa. Odmawiać w wierze Credo to znaczy wchodzić w komunie z Bogiem Ojcem, Synem i Duchem Świętym, a także z całym Kościołem, który przekazuje nam wiarę i w którym wierzymy.

CZĘŚĆ III

WIARA I SAKRAMENTY

Symbol wiary ukazał wielkość darów Bożych, natomiast tego co wyznaje wiara, udzielają sakramenty, dzięki którym stajemy się dziećmi Bożymi. To Kościół wierzy jako pierwszy i w ten sposób prowadzi, karmi i podtrzymuje naszą wiarę. W nim jesteśmy również my zachęceni do wyznania wiary i to on daje nam wiarę poprzez sakrament chrztu. Kościół od wieków nie przestaje wyznawać swojej jedynej wiary otrzymanej od jednego Pana, która przekazuje przez jeden chrzest.

• WIARA I SAKRAMENT CHRZTU

Pierwszym sakramentem wiary jest akt chrztu, w którym życie, które ma swoje życie w Ojcu i zostaje nam ofiarowane w Synu, jest nam udzielane wewnętrznie i osobowo przez Ducha Świętego w Kościele. Przez wiarę i chrzest wchodzimy do Ludu Bożego. Ochrzczeni stanowią bowiem przez odrodzenie i namaszczenie Duchem Świętym dom duchowy i święte kapłaństwo. Chrystus zaś z wiarą i sakramentem Chrztu połączył odpuszczenie grzechów. Sakrament ten jest przygotowywany przez Słowo Boże i wiarę, będącą zgodą na to słowo. Wiara jednak potrzebuje wspólnoty wierzących, gdyż wiara wymagana do chrztu nie jest wiarą doskonałą i dojrzałą , dlatego też katechumeni lub rodzice chrzestni proszą o wiarę. Co się tyczy katechumenatu umożliwia on osiągnięcie dojrzałości w nawróceniu i wierze. Dlatego katechumeni są wprowadzani w życie wiary, liturgii i miłości ludu Bożego.

• WIARA I SAKRAMNET BIERZMOWANIA

Bierzmowanie przynosi wzrost i pogłębienie łaski chrzcielnej. W tym sakramencie otrzymujemy moc Ducha Świętego do szerzenia i obrony wiary słowem i czynem.

• WIARA I SAKRAMENT EUCHARYSTII

Eucharystia jest streszczeniem i podsumowaniem całej naszej wiary.

• WIARA I SAKRAMENT NAMASZCZENIA CHORYCH

Według Katechizmu modlitwa pełna wiary nad chorym i namaszczenie olejami są dla chorego ratunkiem.

• WIARA I SAKRAMENT MAŁŻEŃSTWA

Wspólnota małżeńska pogłębia się przez życie wspólną wiarą i przez wspólne przyjmowanie Eucharystii. Sakramenty mają za cel ostatnią Paschę dziecka Bożego. Przez nie przybliżamy się do Królestwa Bożego , czyli do spełnienia się tego co wyznajemy w wierze i nadziei.

CZĘŚĆ IV

WIARA I RODZINA CHRZEŚCIAŃSKA

Rodzina chrześcijańska jest jak gdyby „Kościołem domowym”, gdyż rodzina wierząca jest ogniskiem żywej i promieniującej wiary, jest ona zaczątkiem wiary. Członkowie rodziny pomagają sobie wzrastać w wierze przez świadectwo życia chrześcijańskiego zgodne z Ewangelią. Rodzice zaś powinni być dla swoich dzieci pierwszymi zwiastunami wiary. Tak więc rodzina jest wspólnotą wiary, nadziei i miłości.

CZĘŚĆ V

WIARA KOŚCIOŁA, WYZNANIE I NAUKA

Kościół święty jest to wspólnota wiary, nadziei i miłości ustanowiona przez Chrystusa. Do tej wspólnoty należą wierni katolicy, inni wierzący w Chrystusa, jak i ludzie, którzy z łaski Bożej zostali powołani do zbawienia. Kościół jest apostolski, ponieważ pozostaje przez następców św. Piotra i Apostołów w harmonii wiary i życia ze swoim początkiem. Natomiast moc i potęga Słowa Bożego stają się dla Kościoła podstawą i siłą żywotną, a dla dzieci Kościoła umocnieniem wiary.

Naukę katolicką przedstawia katechizm, który obejmuję wiarę i moralność w świetle Soboru Watykańskiego II i całości Tradycji Kościoła. Katechizm jest podzielony na IV części:

• W I części wyjaśnia on co to jest Objawienie, przez które Bóg zwraca się do człowieka, a także wyjaśnia na czym polega wiara. Mówi również o symbolu wiary, który streszcza dary, których Bóg udziela człowiekowi i formułuje je wokół „ trzech rozdziałów” naszego chrztu;

• II część dotyczy sakramentów wiary. W niej to katechizm wykłada, jak zbawienie Boże jest uobecniane w świętych czynnościach liturgii Kościoła, a szczególnie w siedmiu sakramentach;

• III część obejmuje życie wiary, w której katechizm ukazuje cel ostateczny człowieka oraz drogi wiodące do niego: prawe i wolne działanie z pomocą prawa i łaski Bożej i działanie, które wypełnia podwójne przykazanie miłości wyrażone w X przykazaniach Bożych;

• IV część dotyczy modlitwy w życiu wiary. Katechizm mówi w niej o sensie i znaczeniu modlitwy w życiu wierzących.

Niezmiernie ważną rolę w zakresie wiary odgrywa Urząd Nauczycielski Kościoła, który definiuje dogmaty, aby lud chrześcijański przez wiarę przylgnął do prawd zawartych w Objawieniu Bożym. Wzajemne związki i spójność dogmatów z podstawami wiary chrześcijańskiej wyznacza porządek czyli „ hierarchię” prawd nauki katolickiej. Misją Urzędu Nauczycielskiego jest ochrona przymierza zawartego przez Boga w Chrystusie z Jego Ludem przed wypaczeniami i słabościami oraz zapewnienie obiektywnego wyznania bez błędu autentycznej wiary. Urząd Nauczycielski posiada charyzmat nieomylności w dziedzinie wiary i moralności, dlatego też orzeczenia, które przedkłada „do wierzenia jako objawione przez Boga” i jako nauczanie Chrystusa „należy przyjąć posłuszeństwem wiary”. Zaś nauczaniu zwyczajnemu, które podaje Biskup Rzymu wierni powinni okazać religijną uległość ducha, która różni się od uległości wiary, a jednak jest jej przedłużeniem. Poza tym ogół wierzących nie może zbłądzić w wierze i tę swoją szczególną właściwość ujawnia przez nadprzyrodzony zmysł wiary całego ludu. Dzięki temu zmysłowi wiary Lud Boży niezachwianie trwa przy wierze raz podanej świętym; wnika w nią głębiej i w sposób pełniejszy stosuje ją w życiu.

Natomiast wzrost w rozumieniu wiary odbywa się dzięki pomocy Ducha Świętego i polega na rozumieniu argumentów jak i też słów depozytu wiary. Odbywa się to poprzez:

• Kontemplację oraz dociekanie wierzących, którzy rozważają je w swoich sercach;

• Głębokie rozumienie „spraw duchowych”, których doświadczają wierzący;

• Przepowiadanie tych, którzy wraz z sukcesją biskupów otrzymali niezawodny charyzmat prawdy.

Uwzględnić należy także „analogię wiary”, przez którą rozumiemy wiary między sobą i w całości planu Objawienia.

CZĘŚĆ VI

WIARA I MODLITWA

Akt wiary wyraża się w modlitwie, w której istotne jest słuchanie serca skłaniającego się do Boga, i które jest gotowe pełnić Jego wolę. W wierze i modlitwie mamy przylgnąć do Boga, gdyż On tego od nas oczekuje. Pragnienie Boga jest zawsze początkiem miłości, a jest On poszukiwany w czystej wierze, która sprawia nasze narodzenie z Niego i życie w Nim.

Kontemplacja natomiast jest słuchaniem Słowa Bożego, a słuchanie to jest posłuszeństwem wiary, czyli bezwarunkowym przyjęciem Go.

now. Michał Kwiatkowski

ŚWIĘTOŚĆ

PRZEZ PRYZMAT KATECHIZMU KOŚCIOŁA KATOLICKIEGO

CZĘŚĆ I

DEFINICJA ŚWIĘTOŚCI

Święty/a: tylko Bóg, imię Boże, związek małżeński, depozyt wiary, góra Horeb, miasto Jeruzalem, Przybytek, cała ziemia Kananejska;

Świętość: powołanie do świętości, podążanie do, ciągła droga do pełnego zjednoczenia z Bogiem, przezwyciężanie grzechu, ciągłe nawracanie;

Świętość określa tajemnicę wewnętrznego życia Trójcy Świętej i sposób w jaki ludzie dzięki łasce uczestnictwa w tym życiu.

Wg Starego Testamentu w sensie pełnym przysługuje tylko Bogu Święty jest On sam, Jego imię, Arka Pańska, Jego Przybytek, Miasto Jeruzalem, przedmioty służące do kultu, dni Szabatu, cała ziemia Kananejska.

Wg Nowego Testamentu objawia się On w Synu - świętym Bożym, przez Ducha, Kościół Święty, Maryję, wierni ofiarują siebie Bogu na ofiarę żywą, świętą i przyjemną.

Wg Soboru Watykańskiego II Powszechne powołanie do świętości - ,,Wszyscy chrześcijanie… powołani są do pełni życia chrześcijańskiego i do doskonałej miłości.”

Miłość jest duszą świętości, do której wszyscy są powołani. ,,Kieruje wszystkimi środkami uświęcenia, formuje je i do celu prowadzi.”

CZĘŚĆ II

PREHISTORIA

Kościół interpretując symbolizm języka biblijnego naucza, że pierwsi rodzice Adam i Ewa zostali „ukonstytuowani” czyli stworzeni, uformowani w stanie świętości i sprawiedliwości pierwotnej, uczestniczyli w życiu Bożym.

Stworzony w stanie świętości człowiek przeznaczony był do pełnego przebóstwienia przez Boga w Jego chwale. Zwiedziony jednak przez diabła chciał być ,,jak Bóg ale bez Boga i ponad Boga a nie wg Boga”.

Pierwsi rodzice poprzez nieposłuszeństwo Bogu stracili łaskę pierwotnej świętości. Następuje inwazja grzechu, który zalewa świat, czego dowodem jest w niedługim czasie bratobójstwo Kaina przez Abla. W historii Izraela grzech jawi się jako niewierność Bożemu przymierzu i przekroczenia prawa Mojżeszowego.

Po swoim upadku człowiek nie został opuszczony przez Boga. Bóg wzywa go, zapowiada tajemnicze zwycięstwo nad złem i podniesienie człowieka z upadku. W Księdze Rodzaju pojawia się zapowiedź Mesjasza Odkupiciela, walki między wężem a Niewiastą oraz ostatecznego zwycięstwa Jej potomka.

Odtąd Bóg będzie ukazywał Swoją świętość, objawiając i dając Swoje imię, aby człowieka odnowić na obraz tego, który go stworzył. Bóg dążąc do ocalenia chociaż części rodzaju ludzkiego, nie ogarniętego jeszcze pychą zawiera przymierzę z Noem po potopie. ,,Bóg położył łuk na obłoki, aby był znakiem przymierza między Nim a każdą żywą istotą.” Przymierze z Noem trwa do czasu powszechnego głoszenia Ewangelii. Pismo Święte pokazuje w ten sposób, jakie wyżyny świętości mogą osiągnąć ci, którzy żyją według przymierza z Noem w oczekiwaniu, aby Chrystus rozproszone dzieci Boże zgromadził w jedno.

CZĘŚĆ III

STARY TESTAMENT

Biblia w Starym Testamencie stawia nam jako wzory świętości wielkie postacie należące do narodów: sprawiedliwego Abla, Króla - kapłana Melchizedeka - figury Chrystusa, Noego i Hioba.

Również posłanie Maryi zostało przygotowane w Starym Przymierzu przez posłanie wielu świętych kobiet: Sarę, Annę matkę Samuela, Deborę, Rut, Judytę i Esterę oraz wiele innych. Bóg wybiera to, co było uważane za niemocne i słabe by pokazać wierność swej obietnicy.

Przez szacunek dla Świętości Boga naród Izraelski nie wypowiada Jego imienia. W czasie czytania Pisma Świętego imię objawione zastępowane jest boskim tytułem „Pan” (ADONAI, po gr. Kyrios). Ten tytuł będzie wyrażał także boskość Jezusa „Jezus jest Panem”.

Drugie przykazanie nakazuje szanować imię Pańskie. Bóg powierza swoje imię tym, którzy w Niego wierzą; objawia się w swoim osobistym misterium. Dar imienia jest znakiem zaufania i zażyłości. „Imię Pańskie jest Święte” .

Bóg wykupił Izraela wezwał go po imieniu, imię każdego człowieka jest święte, domaga się szacunku ze względu na godność tego kto je nosi.

CZĘŚĆ IV

NOWY TESTAMENT

Nawet najświętszy człowiek nie był w stanie wziąć na siebie grzechów wszystkich ludzi i ofiarować się za wszystkich.

„Jak przez nieposłuszeństwo jednego człowieka wszyscy stali się grzesznikami, tak przez posłuszeństwo jednego - aż do śmierci - wszyscy staną się sprawiedliwymi.''

Jezus którego Ojciec posłał na świat począł się jako święty w Dziewiczym Łonie Maryi, która od samego początku została zachowana od grzechu.

Słowo stało się Ciałem by być dla nas wzorem świętości

„Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode mnie”

Jezus jest rzeczywiście wzorem błogosławieństw i nowego Prawa:

„…to jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak ja was umiłowałem”.

Miłość ta zakłada rzeczywistą ofiarę z siebie w pójściu za Jezusem. Kościół, którego członkowie nazwani są świętymi, świętym Ludem Bożym. Jako wspólnota żyjąca w wierze apostołów, który tę wiarę przekazuje jest miejscem poznania Ducha Świętego i świadectwem życia Świętych, w którym ukazuje swoją świętość i kontynuuje dzieło zbawienia. To właśnie w Kościele złożona została pełnia środków zbawienia. W Nim ,,dzięki łasce Bożej osiągamy świętość”.

Nadprzyrodzony zmysł wiary trawa w Świętym Ludzie Bożym, który uczestniczy w funkcji prorockiej Chrystusa by niezachwianie trwać przy wierze raz podanej świętym.

Miłości nigdy nie ustaje - komunia Boga z ludźmi w Kościele - cel do którego dąży wszystko, co jest w nich środkiem sakramentalnym. Cała struktura podporządkowana jest całkowicie świętości członków Chrystusa.

Świętość mierzy się wg ,,Wielkiej tajemnicy'', w której Oblubienica (Kościół, ludzie, Maryja) odpowiada darem miłości na dar Oblubieńca.

,,Nie ma innej tajemnicy Boga niż Chrystus.”

Maryja wyprzedza nas w drodze do świętości, która jest tajemnicą Kościoła jako Oblubienicy, bez skazy czy zmarszczki. Wzbogacona od pierwszej chwili poczęcia blaskiem szczególnej zaiste świętości. ,,Wybrał Ją z miłości przed założeniem świata, aby była święta i nieskalana przed Jego obliczem.” Maryja sama wyznaje że dla Boga nie ma nic niemożliwego „Wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny, święte jest Jego imię”. W raz z Maryją, po długim oczekiwaniu spełnienia obietnicy, przychodzi pełnia czasu i nastaje nowa ,,ekonomia zbawienia”. Chrześcijanie wznoszą swe oczy ku Maryi by przezwyciężyć grzech i wzrastać w świętości.

Świeccy uczestnicząc w kapłaństwie Chrystusa: przez zjednoczenie, pomnażanie łask chrztu i bierzmowania we wszystkich wymiarach życia rodzinnego społecznego. Uczestniczą w ten sposób w powszechnym powołaniu do świętości do której są wezwani wszyscy ochrzczeni.

Świętość jest konieczna by wejść do radości nieba - wzrastając w łasce i przyjaźni z Bogiem i doskonałym oczyszczeniu życia na zawsze z Chrystusem.

,,Chrześcijanie są w ciele, ale nie żyją wg Ciała. Żyją na ziemi, lecz są obywatelami nieba.”

Chrystus - wzór posłuszeństwa do śmierci, udzielając wiernym daru królewskiej wolności, by przez zaparcie się siebie oraz przez życie święte, pokazywali w sobie samych panowanie nad grzechem.

,,Jeśli kro chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie swój krzyż i niech mnie naśladuje”

Droga do doskonałości wiedzie przez Krzyż. Nie ma innej świętości bez wyrzeczenia i bez walki duchowej.

,,Doskonałość chrześcijańska ma tylko jedną miarę, tę, że nie ma żadnej”

CZĘŚĆ V

TERAŹNIEJSZOŚĆ

Objawienia prywatne, które zostały uznane przez autorytet Kościoła; mają nam pomóc w pełniejszym przeżywaniu Chrystusa w jakiejś epoce historycznej. Nie należą one jednak do depozytu wiary. Przez zmysł wiary wiernych i Urząd Nauczycielski Kościoła rozróżnia to, co stanowi wezwanie Chrystusa lub świętych skierowanych do Kościoła.

Święci uczestniczą w żywej tradycji prze wzór swego życia, przez swoją modlitwę oraz przez pozostawione pisma. Wchodząc do radości swego Nauczyciela zostali ,,postawieni nad wieloma''. Wstawiennictwo ich jest najwyższą służbą zmysłowi Bożemu. Powinniśmy modlić się do Nich o wstawiennictwo za nami i całym światem.

Rozwój różnych duchowości w historii Kościoła w Komunii świętych - osobisty charyzmat świadka miłości Boga do ludzi by uczniowie mogli uczestniczyć w tym duchu, jako przewodnik dla wiernych w których rozszczepiają czyste i jedyne światło Ducha Świętego.

,,Duch jest rzeczywiście miejscem świętych, a święty jest właściwym miejscem dla ducha, ofiaruje się On bowiem, by zamieszkać z Bogiem i został nazwany Jego świątynią.”

Katechizm Kościoła Katolickiego, akapit 81.

Sobór Watykański II, konst. Dei verbum, 8.

Św. Ambroży, De officiis ministrorum, 1.

Sobór Watykański II, kontst. Dei verbum, 11.

Sobór Watykański II, kontst. Dei verbum, 18.

Św. Augustyn, Questionesi in Hepteteuchum, 2, 73: PL 34, 623.

Św. Hieronim.

¹ Sobór Watykański II

² św. Augustyn

Wg Encyklopedii Chrześcijaństwa, wyd. ,,Jedność”, Kielce 2000

Sobór Watykański II, Lumen gentium, rozdz. V

Św. Teresa od Dzieciątka Jezus

Rz 5,19

Mt 11,29

J 15,12

Św. Augustyn

Sobór Watykański II, Lumen gentium,56

List do Diogneta, 5, 8-9

Mt 16, 24

Por. 2 Tm 4.

Św. Grzegorz z Nysy, De viva Mosis

Mt 25, 21

Św. Bazyli

---