STRUKTURA ONZ
Zgromadzenie Ogólne (General Assembly) - organ plenarny organizacji
siedziba: Nowy Jork
|
Kompetencje
omawianie wszystkich spraw, którymi zajmuje się organizacja
nadzór i koordynacja całego systemu ONZ
udzielanie zaleceń Radzie Bezpieczeństwa (o ile sytuacja nie jest powierzona wyłącznie RB wmyśl regulacji Karty NZ - [!] zasada priorytetu RB w sprawach pokoju i bezpieczeństwa) lub członkom Organizacji
przyjmowanie raportów Rady Bezpieczeństwa oraz innych organów ONZ
formułowanie rekomendacji dla pokojowego rozwiązania każdej kwestii, która mogłaby zagrozić przyjaznym stosunkom między narodami, niezależnie od okoliczności jej powstania
inicjacja badań w celu rozwijania prawa międzynarodowego oraz popierania i rozwijania współpracy międzynarodowej
przyjmowanie uchwał realizujących zadania statutowe
mianowanie Sekretarza Generalnegona wniosek Rady Bezpieczeństwa
wybór członków Rady Gospodarczej i Społecznej, Rady Powierniczej, niestałych członków Rady Bezpieczeństwa, części sędziów Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości (pozostałych wybiera RB), Sekretarza Generalnego ONZ na podstawie rekomendacji Rady Bezpieczeństwa
badanie i zatwierdzanie budżetu organizacji oraz wysokości kontrybucji członków organizacji
Procedury podejmowania uchwał
|
|
|
Uwaga !
Sprawy ważne zostały wyszczególnione w art. 18 Karty NZ
zalecenia dotyczące utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa
wybór niestałych członków Rady Bezpieczeństwa
wybór członków Rady Gospodarczej i Społecznej
wybór członków Rady Powierniczej
przyjmowanie nowych członków do Organizacji
zawieszenie w korzystaniu z praw i przywilejów członkowskich
wykluczenie członków z OrganizacjiCiała pomocnicze
Przy Zgromadzeniu Ogólnym działają liczne ciała pomocnicze. Najważniejsze z nich to sześć komitetów głównych sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ:
Komitet Pierwszy - sprawy rozbrojenia i bezpieczeństwa międzynarodowego (First Committee - Disarmament and International Security)
Komitet Drugi - sprawy ekonomiczne i finansowe (Second Committee - Economic and Financial)
Komitet Trzeci - sprawy społeczne, kulturalne i pomoc humanitarna (Third Committee - Social, Humanitarian and Cultural)
Komitet Czwarty - sprawy polityczne i dekolonizacja (Fourth Committee - Special Political and Decolonization)
Komitet Piąty - sprawy administracyjne i budżetowe (Fifth Committee - Administrative and Budgetary)
Komitet Szósty - sprawy prawne (Sixth Committee - Legal)
Rada Bezpieczeństwa
siedziba: Nowy Jork
|
|
|
Na mocy rezolucji RB wprowadzono zasadę parytetu geograficznego, która przyznaje:
5 miejsc - Afryka i Azja
2 miejsca - Ameryka Łacińska
2 miejsca - Europa Zachodnia i inne kraje
1 miejsce - Europa Wschodnia
Przewodnictwo Rady Bezpieczeństwa obejmowane jest na okres jednego miesiąca przez kolejnych członków według kolejności alfabetycznej
System głosowania
kwestie proceduralne oraz uchwała o zwołanie konferencji w celu rewizji Karty NZ- większość kwalifikowana (9 głosów)
kwestie szczególne - większość bezwzględna (8 głosów, wybór sędziów MTS); nakaz wstrzymania się od głosu stałego członka (zalecenia RB w sprawach, w których stały członek jest stroną sporu)
pozostałe sprawy (w tym wybór SG ONZ) - większość kwalifikowana + głosy ważone (zgoda wszystkich stałych członków, weto oznacza głos na „nie”)
Decyzje RB są podejmowane we wspólnym imieniu wszystkich członków ONZ - państwa człon-kowskie są zobligowane do wypełnienia decyzji Rady (Art. 24 Karty NZ)
Rada Bezpieczeństwa ponosi główną odpowiedzialność za zachowanie pokoju międzynarodowego i bezpieczeństwa (art. 24Karty NZ). Rada może przedsięwziąć środki dla wymuszenia przestrzegania jej postanowień. W wyjątkowych przypadkach może zezwolić państwom członkowskim ONZ na użycie "wszystkich dostępnych środków" w celu zapewnienia wykonania decyzji, łącznie ze zbiorową akcją militarną.
Kompetencje
możliwość badania każdego sporu i każdej sytuacji zagrażających pokojowi międzynarodowemu
wydawanie zaleceń w celu pokojowego załatwienia sporu
podejmowanie akcji prewencyjnej w razie zagrożenia pokoju, akcji represyjnej w razie naruszenia pokoju i aktów agresji (rozdział VII Karty NZ)
popieranie układów regionalnych w celu utrzymania pokoju
opracowanie planów ograniczenia zbrojeń
przyjmowanie nowych członków ONZ (zalecenia)
zawieszenie członków (zalecenie)
wykluczenie spośród państw członkowskich (zalecenie)
powołanie Sekretarza Generalnego (zalecenie)
zapewnienie skuteczności wykonania wyroków MTS
Sankcje dostępne Radzie Bezpieczeństwa
Sankcje niewojskowe (art. 41 Karty NZ) |
Sankcje wojskowe (art. 42 Karty NZ) - Wszelkie akcje sił zbrojnych, w tym: |
Zupełne lub częściowe przerwanie stosunków gospodarczych (embargo ) |
Demonstracja siły |
Zupełne lub częściowe przerwanie komunikacji: kolejowej, morskiej, lotniczej, pocztowej, telegraficznej, radiowej i innej |
Blokada |
Zerwanie stosunków dyplomatycznych |
Inne operacje sił zbrojnych |
Uwaga !
Sankcje wojskowe można zastosować jedynie wtedy, gdy sankcje niewojskowe zawiodą lub gdy Rada Bezpieczeństwa uzna, iż sankcje niewojskowe zawiodłyby (art. 42 Karty NZ)
Komitety
Przy Radzie Bezpieczeństwa funkcjonują liczne organy, z których najważniejsze to:
komitety stałe - Komitet Ekspertów do spraw Zasad Procedury (Committee of Experts on Rules of Procedure), Komitet do spraw Przyjmowania Nowych Członków (Committee on Admission of New Members).
komitety ad hoc - Komitet do spraw Posiedzeń Rady Bezpieczeństwa poza Siedzibą ONZ (Security Council Committee on Council meeting away from Headquarters), Rada Zarządzająca Komisji Narodów Zjednoczonych ds. Kompensacji ONZ (Governing Council of the United Nations Compensation Commmitee) oraz Komitet Antyterrorystyczny (Counter-terrorism Committee).
komitety sankcji (Sanctions Committees)
operacje i misje pokojowe
Międzynarodowy Trybunał Karny dla Rwandy (International Tribunal for Rwanda)
Międzynarodowy Trybunał Karny dla Byłej Jugosławii (International Tribunal for the Former Yugoslavia)
Rada Społeczno-Gospodarcza - organ o rosnącym znaczeniu, będący głównym narzędziem realizacji interesów politycznych państw rozwijających się
Dół formularza
Rada Społeczno-Gospodarcza
nazwa: Rada Społeczno-Gospodarcza (Economic and Social Council - ECOSOC)
|
|
|
Kompetencje
Zakres kompetencji opisany w rozdziałach IX i X Karty ONZ:
nadzór nad realizacją programów społecznych i gospodarczych, w tym nad funkcjonowaniem Komitetów ochrony praw podmiotowych
inicjacja badań w tych przedmiotach
przygotowanie umów międzynarodowych i konferencji dotyczących zagadnień gospodarczych i społecznych
promocja ochrony praw człowieka
utrzymywanie stosunków z organizacjami wyspecjalizowanymi systemu ONZ
współpraca z międzynarodowymi organizacjami pozarządowymi
świadczenie usług na rzecz państw członkowskich (za aprobatą ZO)
Ciała pomocnicze ECOSOC
komisje regionalne
Komisja Gospodarcza ds. Afryki (Economic Commission for Africa - ECA)
Komisja Gospodarcza ds. Ameryki Łacińskiej i Karaibów (Economic Commission for Latin America and the Caribbean - ECLAC)
Komisja Gospodarczo - Społeczna ds. Azji i Pacyfiku (Economic and Social Commission for Asia and the Pacific - ESCAP)
Komisja Gospodarczo - Społeczna ds. Azji Zachodniej(Economic and Social Commission for Western Asia - ESCWA)
Komisja Gospodarcza ds. Europy (Economic Commission for Europe - ECE)
komitety stałe
Komitet Programu i Koordynacji (Committee for Programme and Coordination)
Komitet do spraw Organizacji Pozarządowych (Committee on Non-Governmental Organizations)
Komisja do spraw Osiedli Ludzkich (Commission on Human Settlements)
Komisja do spraw Negocjacji z Agencjami Międzyrządowymi (Commission on Negotiations with Intergovernmental Agencies)
organy ad hoc
Otwarta Grupa Robocza do spraw Informatyki (Ad hoc Open-ended Working Group on Informatics)
komisje funkcjonalne
Między innymi:
Komisja Statystyczna (Statistical Commission)
Komisja ds. Ludności i Rozwoju (Commission on Population and Development)
Komisja Rozwoju Społecznego (Commission for Social Development)
Komisja ds. Środków Odurzających (Commission on Narcotic Drugs)
Komisja ds. Statusu Kobiet (Commission on the Status of Women)
organy specjalistyczne
Złożone z ekspertów rządowych, między innymi:
Grupa ad hoc Ekspertów do spraw Międzynarodowej Współpracy w Dziedzinie Podatków (Ad Hoc Group of Experts on International Cooperation in Tax Matters)
Komitet do spraw Praw Ekonomicznych, Społecznych i Kulturowych (Committee on Economic, Social and Cultural Rights)
Komitet do spraw Energii i Zasobów Naturalnych dla Rozwoju (Commitee on Energy and Natural Resources for Development)
Stałe Forum do spraw Ludów Tubylczych (Permanent Forum on Indigenous Issues)
organy pokrewne
Między innymi:
Międzynarodowy Organ Kontroli Środków Odurzających (International Drug Control Board)
Rada Powiernicza
siedziba: Nowy Jork |
Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości - organ sądowniczy ONZ
Początek formularza
Dół formularza
Informacje podstawowe
siedziba: Haga |
|
|
Obrady
Charakter i zasady naczelne
|
|
|
Kompetencje
Rozstrzyganie sporów i skarg wnoszonych przez państwa. Stronami sporu mogą być jedynie (1) państwa członkowskie ONZ, (2) państwa będące stroną statutu MTS lub (3) inne na warunkach określonych przez RB
Wydawanie opinii prawnych (określane w rozdz. IV Statutu MTS „opiniami doradczymi”) na zlecenie ZO i RB. Inne instytucje systemu ONZ również mogą zwracać się do Trybunału z pytaniami prawnymi, ale tylko z rekomendacji ZO lub RB
Sekretariat (Secretariat) - organ administracyjny ONZ
Początek formularza
Dół formularza
Informacje podstawowe
siedziba: Nowy Jork (biura terenowe: Genewa, Wiedeń, Nairobi)
skład: funkcjonariusze międzynarodowi niezależni od państw członkowskich Sekretarz Generalny + podległy mu personel
Sekretarz Generalny - najwyższy urzędnik międzynarodowy, wybrany przez ZO i RB na pięcioletnią kadencję
|
|
|
Personel organizacji - mianowany przez SG ONZ z zachowaniem reprezentacji geograficznej (około 8 700 urzędników)
Zadania personelu:
Bieżąca obsługa administracyjna, finansowa i prawna wszystkich organów ONZ
System Narodów Zjednoczonych
Początek formularza
Dół formularza
Informacje podstawowe
W skład Systemu Narodów Zjednoczonych wchodzą autonomiczne instytucje, współpracujące z ONZ na podstawie oddzielnych umów
System obejmuje następujące organizacje, programy i fundusze:
Międzynarodowa Organizacja Pracy (ILO)
Zajmuje się warunkami pracy, płacy oraz warunkami życia w państwach członkowskich; działa na rzecz umacniania sprawiedliwości społecznej. Siedziba: Genewa |
|
|
Organizacja Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa (FAO)
|
|
Wspiera rozwój rolnictwa w państwach członkowskich oraz działa na rzecz poprawy poziomu życia osób utrzymujących się z rolnictwa. Głównym celem organizacji jest uwolnienie ludzkości od klęski głodu. Siedziba: Rzym |
Organizacja Narodów Zjednoczonych ds. Oświaty, Nauki i Kultury (UNESCO)
Wspiera rozwój oświaty i szkolnictwa; pomaga w rozwoju kultury, nauki i techniki; wspiera zbliżenie, wzajemne poznanie i zrozumienie między narodami oraz wolność prasy i przekazu. Siedziba: Paryż |
|
|
Światowa Organizacja Zdrowia (WHO)
|
|
Działa na rzecz poprawy kondycji zdrowotnej (warunków życia) w państwach członkowskich (głównie Trzeciego Świata) oraz poprawy poziomu ochrony zdrowia na świecie. WHO prowadzi akcje powszechnego szczepienia, dostarcza najważniejsze leki i przyczynia się do krzewienia edukacji zdrowotnej. Siedziba: Genewa |
Grupa Banku Światowego
Zapewnia pożyczki oraz doradztwo techniczne dla krajów rozwijających się, w celu zmniejszenia ubóstwa i umożliwienia stałego wzrostu ekonomicznego. Siedziba: Waszyngton |
|
|
Międzynarodowy Fundusz Walutowy (IMF)
|
|
Działa na rzecz współpracy monetarnej oraz osiągnięcia finansowej stabilności w skali globalnej. IMF jest również stałym forum konsultacyjnym, doradczym i wspomagającym w kwestiach finansowych. Siedziba: Waszyngton |
Międzynarodowa Organizacja Lotnictwa Cywilnego (ICAO)
Ustanawia standardy międzynarodowe niezbędne dla zapewnienia bezpieczeństwa i wydajności transportu lotniczego. Koordynuje także współpracę międzynarodową we wszystkich dziedzinach lotnictwa cywilnego. Siedziba: Montreal |
|
|
Powszechny Związek Pocztowy (UPU)
|
|
Ustala międzynarodowe przepisy regulujące usługi pocztowe, służy wsparciem technicznym oraz promuje współpracę międzynarodową w sprawach dotyczących wymiany pocztowej. Siedziba: Berno |
Międzynarodowy Związek Telekomunikacyjny (ITU)
Wspomaga międzynarodową współpracę w celu polepszenia wszelkich rodzajów telekomunikacji, koordynuje wykorzystanie częstotliwości telewizyjnych i radiowych, propaguje środki bezpieczeństwa i prowadzi badania. Siedziba: Genewa |
|
|
Światowa Organizacja Meteorologiczna (WMO)
|
|
Promuje badania naukowe nad atmosferą Ziemi i nad zmianami klimatu. Siedziba: Genewa |
Światowa Organizacja Własności Intelektualnej (WIPO)
Działa dla globalnej ochrony własności intelektualnej oraz umożliwia współpracę w dziedzinie praw autorskich, znaków towarowych, patentów oraz wzorów przemysłowych. Siedziba: Genewa |
|
|
Międzynarodowy Fundusz Rozwoju Rolnictwa (IFAD)
|
|
Pozyskuje zasoby finansowe konieczne do zwiększenia produkcji żywności oraz jej wartości odżywczej w krajach ubogich i rozwijających się. Siedziba: Rzym |
Organizacja Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju Przemysłowego (UNIDO)
Wspomaga postęp krajów rozwijających się poprzez zapewnienie wsparcia technicznego, doradztwa i szkoleń. Siedziba: Wiedeń |
|
|
Międzynarodowa Agencja Energii Atomowej (IAEA)
|
|
Jest to autonomiczna agencja międzyrządowa pod egidą ONZ, która pracuje nad bezpiecznym i pokojowym zastosowaniem energii atomowej. Siedziba: Wiedeń |
ONZ i misje pokojowe
Początek formularza
Dół formularza
Informacje podstawowe
Zgodnie z art. 1(1) Karty Narodów Zjednoczonych fundamentalnym zadaniem Narodów Zjednoczonych jest przeciwdziałanie siłowemu rozwiązywaniu sporów międzynarodowych, działanie na rzecz pokoju i bezpieczeństwa międzynarodowego. Realizacja tego zadania spoczywa na wszystkich organach statutowych ONZ, a szczególnie na Radzie Bezpieczeństwa.
Misje ONZ
W związku z tym, Narody Zjednoczone podejmowały i podejmują szereg działań, mających na celu wypełnienie podstawowej funkcji organizacji. Działania te noszą zbiorczą nazwę „misji pokojowych”. Polegają one na:
|
Historia powstania Rady Europy
Początek formularza
Dół formularza
Uwaga !
Rada Europy jest efektem inicjatyw integracyjnych państw Zachodniej Europy. Idea przewodnia: integracja polityczna w oparciu o wzorzec ustrojowy (demokracja parlamentarna) oraz prawa człowieka. Współpraca międzypaństwowa i międzyparlamentarna. Wśród innych organizacji promujących prawa człowieka Rada Europy wyróżnia się wysoką skutecznością realizacji swych zadań statutowych.
Informacje podstawowe
Data powstania: 5 maja 1949 roku Państwa założycielskie: 10 państw - Dania, Norwegia, Szwecja, państwa Beneluksu, Wielka Brytania, Irlandia, Francja i Włochy, które podpisały Traktat Londyński |
Cele organizacji. Zasady członkostwa
Początek formularza
Dół formularza
Statut
Art. 1 (rozdział 1 Statutu RE)
Celem Rady Europy jest osiągnięcie większej jedności między jej członkami, aby chronić ideały i zasady, stanowiące ich wspólne dziedzictwo, oraz aby ułatwić ich postęp ekonomiczny i społeczny.
Cel ten będzie urzeczywistniany za pośrednictwem organów Rady w drodze omawiania wspólnych problemów, przez zawieranie porozumień i wspólne działanie w sprawach gospodarczych, społecznych, kulturalnych, naukowych, prawnych, administracyjnych, jak również przez przestrzeganie praw człowieka i podstawowych wolności.
Uczestnictwo członków w pracach Rady Europy nie będzie miało wpływu na ich udział w dziele Narodów Zjednoczonych lub w innych organizacjach czy związkach międzynarodowych, których są stronami.
Sprawy dotyczące obrony narodowej nie wchodzą w zakres kompetencji Rady Europy.
Cele statutowe i sposób ich realizacji
cele statutowe
Z art. 1 Statutu Rady Europy wyłaniają się następujące cele główne organizacji:
osiągnięcie większej jedności między jej członkami;
postęp ekonomiczny i społeczny
środki realizacji
Cele te zostaną zrealizowane poprzez:
omawiania wspólnych problemów;
zawieranie porozumień i wspólne działanie w sprawach gospodarczych, społecznych, kulturalnych, naukowych, prawnych, administracyjnych;
przestrzeganie praw człowieka i podstawowych wolności
cele sformułowane w czasie szczytu wiedeńskiego (Deklaracja Szczytu Wiedeńskiego, 1993)
rozwijanie współpracy w dziedzinie ochrony praw człowieka, demokracji i prawo-rządności. Promocja pokoju;
koordynacja współpracy RE z innymi organizacjami budującymi demokratyczną i bezpieczną Europę;
rozwiązywanie problemów stojących przed europejskim społeczeństwem (mniejszości, ksenofobia, nietolerancja, ochrona środowiska, bioetyka, AIDS, narkotyki itd.);
wspieranie transformacji ekonomicznej i politycznej państw Europy Środkowo-Wschodniej;
rozwój współpracy transgranicznej;
rozwój współpracy w przedmiocie ochrony praw mniejszości narodowych;
działania na rzecz integracji społecznej migrantów i kontrola ruchów migracyjnych;
rozpowszechnianie pokoju i demokracji.
cele sformułowane w czasie szczytu w Strasburgu (październik 1997)
wzmocnienie aktywności Rady Europy w czterech obszarach: (1) demokracja i prawa człowieka, (2) spójność społeczna, (3) bezpieczeństwo obywateli oraz (4) wartości demokratyczne i zróżnicowanie kulturowe.
cele sformułowane w czasie szczytu w Warszawie (maj 2005)
promowanie wspólnych podstawowych wartości praw człowieka, rządów prawa i demokracji;
wzmacnianie bezpieczeństwa obywateli Europy, w szczególności poprzez walkę z terroryzmem, przestępczością zorganizowaną i handlem ludźmi;
popieranie współpracy z innymi międzynarodowymi i europejskimi organizacjami.
Warunki członkostwa
Z art. 3 Statutu RE wyłaniają się następujące zasady członkostwa:
każdy członek uznaje zasadę rządów prawa
każdy członek szanuje prawa i wolności człowieka
każdy członek będzie dążył do realizacji celów organizacji
Art. 3 Statutu RE
Każdy członek RE uznaje zasadę rządów prawa oraz zasadę, na mocy której każda osoba znajdująca się pod jego jurysdykcją musi korzystać z praw człowieka i podstawowych wolności. Zobowiązuje się on współpracować szczerze i skutecznie dla osiągnięcia celu określonego w Rozdziale 1.
Uwaga !
„Prawo Halonen”
W 1992 roku Zgromadzenie Parlamentarne przyjęło Dyrektywę nr 484 (nazywane „prawem Halonen”), umożliwiające Komitetowi Ministrów przyjęcie w szeregi Rady Europy państwa, które w momencie złożenia wniosku akcesyjnego nie wypełniało warunków członkostwa wskazanych w art. 3, ale zobowiązało się wypełnić je w przyszłości. Realizację tego zobowiązania powierzono specjalnej komisji monitorującej. „Prawo Halonen” otworzyło drzwi Rady Europy przed Słowacją oraz w 1996 roku przed Federacją Rosyjską Komitet Ministrów Europejskie Biuro do Spraw Języków Rzadziej Używanych - jest wspierane przez Radę. Ma na celu wspieranie i promowanie rzadziej używany.
KOMITET MINISTRÓW
Organ decyzyjny organizacji. Jest organem rządowym, w którym państwa mogą równorzędnie prezentować narodowe podejście do problemów stojących przed społecznością europejską. Jest zbiorowym forum, na którym formułowane są ogólnoeuropejskie odpowiedzi na te wyzwania.
skład: Ministrowie spraw zagranicznych wszystkich państw członkowskich lub stali przedstawiciele dyplomatyczni tych państw w Strasburgu
tryb prac: Ministrowie - spotkania dwa razy w roku. Przedstawiciele dyplomatyczni - spotkania dwa razy w miesiącu. Obrady mają charakter niejawny.
Procedowanie
zwykle decyzje zapadają większością 2/3 głosów
kwestie proceduralne - zasady zwykłej większości
kwestie najważniejsze - wymagana jest jednomyślność
Kompetencje
określanie głównych kierunków działalności organizacji
uchwalanie konwencji i porozumień; uchwalanie dyrektyw kierowanych do państw członkowskich
przyjmowanie nowych członków
monitoring wypełniania zobowiązań przyjętych przez państwa członkowskie
uchwalanie budżetu organizacji
ZGROMADZENIE PARLAMENTARNE
Organ plenarny o kompetencjach doradczych. 315 członków i 315 zastępców reprezentujących 47 parlamentów krajowych - delegacje od 2 do 18 osób proporcjonalnie do liczby ludności- przy zachowaniu parytetu reprezentacyjności ugrupowań politycznych w parlamentach krajowych. Parlament wybiera swego przewodniczącego na roczną kadencję (możliwość co najwyżej dwukrotnej reelekcji). Obecnie funkcję tę sprawuje Hiszpan, Luis Maria de Piug.
Tryb prac i kompetencje
tryb prac: Coroczne sesje zwyczajne (4 tygodnie). Obrady jawne
kompetencje:
omawianie wszystkich kwestii związanych ze statutowymi celami organizacji
wybór Sekretarza Generalnego i jego zastępców na zalecenie KM
wybór szefa Sekretariatu Zgromadzenia Parlamentarnego
wybór sędziów Europejskiego Trybunału Praw Człowieka
wybór Komisarza Praw Człowieka Rady Europy
formułowanie propozycji i zaleceń do Komitetu Ministrów we wszystkich kwestiach statutowych
wydaje opinie o państwach kandydujących, projektach traktatów, protokołach, budżecie i sposobów implementacji Europejskiej Karty Społecznej
KONGRES WŁADZ LOKALNYCH I REGIONALNYCH RADY EUROPY
Organ doradczy,powołany do życia w 1994 roku przez KM
skład: Przedstawiciele samorządów (Izba Władz Lokalnych) oraz regionów (Izba Regionów), w liczbie odpowiadającej liczbie "parlamentarzystów" i ich zastępców
funkcje:
organ promocji i rozwoju współpracy transgranicznej
monitorowanie przestrzegania traktatów państw-członków organizacji w dziedzinie współpracy trans granicznej
SEKRETARIAT GENERALNY + SEKRETARIAT
Administracja organizacji. Sekretarz Generalny (od 01.09.2004 Terry Davis, Wielka Brytania) i jego zastępca wybierani są na okres 5 lat. Personel sekretariatu liczy około 1800 osób.
Kompetencje
planowanie strategiczne oraz kierowanie programem działań i budżetem organizacji
nadzór nad codziennym funkcjonowaniem organizacji
wskazywanie priorytetów i przygotowanie Międzynarodowego Programu Działania, corocznie przedstawianego do zatwierdzania Komitetowi Ministrów
reprezentacja organizacji na zewnątrz
wspomaganie pracy KM i ZP
KOMISARZ PRAW CZŁOWIEKA RE
Informacje ogólne
Urząd Komisarza Praw Człowieka RE został utworzony w 1999 roku, jako niezależna instytucja. Kadencja 6 lat, bez prawa reelekcji. Wyboru dokonuje Zgromadzenie Parlamentarne spośród trzech kandydatów przedstawionych przez Komitet Ministrów. Pierwszym Komisarzem został wybrany przez KM RE Hiszpan, Alvaro Gil-Robles. Obecnie Komisarzem jest Szwed, Thomas Hammarberg.
Zadania
promocja edukacji i świadomości praw człowieka;
zachęcanie rządów krajowych do utworzenia krajowych instytucji ochrony praw człowieka, jeśli mamy do czynienia z ich brakiem, oraz działanie na rzecz wzmocnienia ich działalności w państwach, w których już one istnieją;
identyfikacja mankamentów prawnych i instytucjonalnych w porządkach krajowych w przedmiocie ochrony praw człowieka;
promocja szacunku dla praw człowieka i zachęta dla pełnej ich realizacji pośród państw-stron RE;
wspomaganie działalności krajowych ombudsmanów
przygotowywanie raportów dla Komitetu Ministrów i Zgromadzenia Parlamentarneg
SYSTEM RADY EUROPY
Instytucje traktatowe
W ramach Rady Europy funkcjonuje szereg instytucji formalnie nie będące jej organami, lecz funkcjonujących w oparciu o umowy międzynarodowe przyjęte przez państwa członkowskie Rady Europy.
Europejski Trybunał Praw Człowieka - organ Europejskiej Konwencji Praw Człowieka
Europejski Komitet Zapobiegania Torturom- organ Europejskiej Konwencji do spraw zapobiegania torturom oraz nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu albo karaniu
Europejski Komitet Praw Społecznych - organ Europejskiej Karty Socjalnej.
Inne instytucje
System Rady Europy obejmuje również instytucje powołane do życia w drodze uchwał Komitetu Ministrów. Należą do nich:
Europejska Komisja Przeciwko Rasizmowi i Nietolerancji (ECRI), powołana do życia w czasie szczytu wiedeńskiego. Komisja jest ciałem monitorującym, zajmującym się problematyką praw człowieka, zwalczaniem przejawów nietolerancji na tla różnic rasowych i etnicznych, ksenofobii, uprzedzeń religijnych itp. Europejska Komisja na rzecz Demokracji przez Prawo (tzw. Komisja Wenecka);
Bank Rozwoju Rady Europy - udziela pomocy finansowej państwom członkowskim;
Grupa Państw Przeciwko Korupcji (GRECO);
Europejskie Obserwatorium Audiowizulane - zajmuje się gromadzeniem informacji na temat mediów;
Europejskie Centrum na rzecz Współzależności i Solidarności Światowej (Centrum Północ-Południe);
Grupa Pompidou - forum współpracy międzynarodowej do spraw zwalczania narkomanii i nielegalnego handlu narkotykami;
Europejska Farmakopea;
Porozumienie dotyczące Poważnych Zagrożeń EUR-OPA;
OBWE
Początek formularza
Dół formularza
Informacje podstawowe
OBWE (OSCE, Organization for Security and Co-operation in Europe) powstała z przekształcenie Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie. KBWE była inicjatywą współpracy państw Bloku Wschodniego i Demokracji Zachodnich (34 państwa europejskie + USA i Kanada). KBWE powstał w celu poprawy, a poniekąd instytucjonalizacji, relacji Wschód-Zachód w latach siedemdziesiątych. Współpraca miała objąć wszystkie dziedziny stosunków międzynarodowych, ze szczególnym podkreśleniem wspólnego celu: zachowanie pokoju w Europie i na świecie. |
|
oficjalne logo OBWE
Uwaga !•
Dwie przesłanki współpracy w ramach OBWE:
koncepcja niepodzielnego i wszechstronnego bezpieczeństwa - obejmującego aspekty polityczno-wojskowe, gospodarcze i prawa człowieka;
koncepcja kooperatywnego bezpieczeństwa - stawiającego sobie za cel współpracę wzajemnie wspierających się struktur bezpieczeństwa.
Członkowstwo
kraje OBWE |
|
Dziś członkostwo OBWE obejmuje 55 państw. Status współpracujących partnerów posiadają Japonia, Korea Południowa, Algieria, Egipt, Izrael, Jordania, Maroko i Tunezja. Tak liczne członkostwo spowodowało, że OBWE jest obecnie największą organizacją regionalną na świecie. |
Struktura
Zgromadzenia Parlamentarne
tryb spotkań: dwie sesje w roku przedstawicieli parlamentów krajowych (w sumie ok. 300 osób)
kompetencje: omawianie spraw organizacji, przyjmowanie rezolucji i rekomendacji dla innych organów OBWE; udział jej członków w międzynarodowych misjach obserwacyjnych podczas wyborów w państwach członkowskich OBWE
siedziba: Kopenhaga
Rada Ministerialna
2.1) tryb spotkań: coroczne spotkanie ministrów spraw zagranicznych (organ plenarny)
2.2) kompetencje: organ plenarny OBWE, główne forum regularnych konsultacji politycznych i planowania zadań organizacji
Wysoka Rada
3.1) skład: dyrektorzy departamentów MSZ
3.2) tryb spotkań: dwa razy w roku spotkania urzędników państw członkowskich
3.3) kompetencje: organ zarządzający organizacji pierwotnie była ciałem pomocniczym Stałej Rady. Dziś funkcjonuje jako Rada Gospodarcza omawiająca kwestie bezpieczeństwa ekonomicznego.
3.4) siedziba: Praga
Stała Rada
4.1) tryb spotkań: cotygodniowe spotkania przedstawicieli państw przy OBWE
4.2) kompetencje: bieżąca działalność OBWE (ciało zarządzające)
4.3) siedziba: Wiedeń
Forum Współpracy w Dziedzinie Bezpieczeństwa
5.1) skład: przedstawiciele wszystkich członków OBWE
5.2) tryb spotkań: spotkania cotygodniowe
5.3) kompetencje: stałe negocjacje porozumień o kontroli zbrojeń, rozbrojeniu oraz o środkach budowy zaufania i bezpieczeństwa; regularne konsultacje i współpraca w dziedzinach związanych z bezpieczeństwem; redukcja ryzyka powstawania konfliktów; monitorowanie implementacji porozumień
Przewodniczący
Organ zarządzający OBWE. Funkcję tę sprawuje minister spraw zagranicznych państwa, które obecnie przewodzi OBWE. Kadencja trwa jeden rok
6.1) kompetencje: reprezentuje OBWE na zewnątrz. Współpracują z nim przewodni-czący z dwóch ubiegłych lat i minister spraw zagranicznych, który przejmie po nim stanowisko przewodniczącego. Razem stanowią tzw. Trójkę, co zapewnia ciągłość pracy organu.
Sekretarz Generalny
Wybierany na trzy lata. Obecnie jest nim Marc Perrin de Brichambaut (Francja)
7.1) kompetencje: nadzór nad misjami długoterminowymi i innymi misjami w terenie. Sekretariat - organ administracyjny OBWE. W ramach Sekretariatu funkcjonuje Centrum Zapobiegania Konfliktom.
7.2) siedziba: Wiedeń
Trybunał Koncyliacji i Arbitrażu
Niestały organ rozstrzygania sporów między członkami OBWE na drodze koncyliacji lub arbitrażu (póki co "martwy organ")
8.1) siedziba: Genewa
Biuro Instytucji Demokratycznych i Praw Człowieka
9.1) kompetencje: działanie na rzecz upowszechniania prawa humanitarnego, praw człowieka; promocja tolerancji i walki z dyskryminacją, promocji praw kobiet, zwalczania handlu ludźmi oraz szeroko pojętego wymiaru ludzkiego bezpieczeństwa, szczególnie na obszarze b. ZSRR i Bałkanów; wspieranie rozwoju demokracji; współpraca z Radą Europy
9.2) siedziba: Warszawa
9.3) personel: ok. 140 pracowników, w tym 70 obywateli polskich. Biuro jest największą instytucją międzynarodową mającą swoją siedzibę w Polsce
Wysoki Komisarz OBWE ds. Mniejszości Narodowych
10.1) kompetencje: zapewnić ma "wczesne ostrzeganie" w przypadkach napięć dotyczących mniejszości narodowych, mogących doprowadzić do wybuchu wojny. Obecnie funkcję tę wypełnia Max van der Stoel (Holandia)
10.2) siedziba: Haga
Przedstawiciel ds. Wolności Mediów
11.1) kompetencje: monitorowanie przestrzegania zasady wolnych mediów, jako kluczowego elementu otwartości życia politycznego i demokracji. Obecnie funkcję tę wypełnia Freimut Duve
11.2) siedziba: Wiedeń
Misje i operacje terenowe
12.1) kompetencje: pomoc państwom członkowskim w realizacji celów organizacji na ich terytorium, zapobieżenie lub załagodzenie konfliktu (element "dyplomacji prewencyjnej")
12.2) miejsce operacji: dziś rozlokowane na terytorium Federacji Rosyjskiej i w byłej Jugosławii
Biuro Specjalnego Przedstawiciela ds. Walki z Handlem Ludźmi
13.1) kompetencje: pomoc państwom w budowie systemu przeciwdziałania zjawisku handlu ludźmi; wizytacja państw adaptujących odpowiednie regulacje zwalczające handel. Obecnie funkcję tę piastuje Eva Biaudet (Finlandia)
Dorobek
Początek formularza
Dół formularza
Kwestie społeczne
OBWE uczyniła swym priorytetem poprawę sytuacji prawnej mniejszości narodowych w Europie odnosząc na tym polu poważne sukcesy. m.in. określiła europejski standard ochrony praw członków mniejszości narodowych i etnicznych (Dokument Kopenhaski)
Kwestie bezpieczeństwa międzynarodowego
Po swojej poprzedniczce (KBWE) organizacja odziedziczyła Traktat o Ograniczeniu Zbrojeń Konwencjonalnych w Europie (Conventional Armed Forces in Europe - CFE, podpisany w Paryżu 19 XI 1990), który jest zbiorem prawnych instrumentów ustanawiających równowagę w uzbrojeniu konwencjonalnym w Europie. Na szczycie OBWE w Stambule w 1999 r. został przyjęty nowy (tzw. zaadaptowany) Traktat o Ograniczeniu Zbrojeń Konwencjonalnych w Europie. Dotychczas został on ratyfikowany tylko przez 4 państwa (Rosję, Ukrainę, Białoruś, Kazachstan) |
Pakt Północnoatlantycki - sojusz militarno-polityczny jako organizacja międzynarodowa
Początek formularza
Dół formularza
Informacje podstawowe
Organizacja powstała w wyniku „poczucia” zagrożenia Demokracji Zachodnich ze strony Związku Radzieckiego, realizującego swą imperialną politykę prowadzącą do pomniejszania suwerenności państw leżących w sowieckiej strefie wpływów oraz podwyższenia stanu zagrożenia dla bezpieczeństwa w Europie i na świecie. |
|
|
Cele statutowe i środki ich realizacji
Początek formularza
Dół formularza
Opis celów organizacji w Preambule Karty Paktu Północnoatlantyckiego•
Preambuła:
Strony niniejszego traktatu potwierdzają swą wiarę w cele i zasady Karty Narodów Zjednoczonych oraz pragnienie życia w pokoju ze wszystkimi narodami i wszystkimi rządami.
Są zdecydowane ochraniać wolność, wspólne dziedzictwo i cywilizację wszystkich narodów, oparte na zasadach demokracji, wolności jednostki i rządów prawa.
Dążą do umocnienia stabilizacji i dobrobytu na obszarze północnoatlantyckim.
Są zdecydowane połączyć swe wysiłki w celu zbiorowej obrony oraz zachowaniu pokoju i bezpieczeństwa.
W związku z powyższym uzgadniają one niniejszy Traktat Północnoatlantycki:
Art. 1. Strony zobowiązują się, zgodnie z postanowieniami Karty Narodów Zjednoczonych, załatwiać wszelkie spory międzynarodowe, w które mogłyby być zaangażowane, za pomocą środków pokojowych w taki sposób, aby pokój i bezpieczeństwo międzynarodowe oraz sprawiedliwość nie zostały narażone na niebezpieczeństwo, jak również powstrzymywać się w swych stosunkach międzynarodowych od użycia siły lub groźby użycia siły w jakikolwiek sposób niezgodny z celami Narodów Zjednoczonych.
Art. 2. Strony będą przyczyniały się do dalszego rozwoju pokojowych i przyjaznych stosunków międzynarodowych przez umacnianie swych instytucji, przez przyczynianie się do lepszego zrozumienia tych zasad, na jakich opierają się te instytucje, oraz przez rozwijanie warunków dla stabilizacji i dobrobytu. Będą one dążyły do usuwania konfliktów w prowadzonej przez nie międzynarodowej polityce gospodarczej i będą popierały współpracę gospodarczą między wszystkimi Stronami lub częścią z nich.
Art. 3. Dla skuteczniejszego osiągnięcia celów niniejszego traktatu, Strony, każda z osobna i wszystkie razem, poprzez stałą i skuteczną samopomoc i pomoc wzajemną, będą utrzymywały i rozwijały swą indywidualną u zbiorową zdolność do odparcia zbrojnej napaści.
Art. 4 (...)
Art. 5 Strony zgadzają się, że zbrojna napaść na jedną lub więcej z nich w Europie lub Ameryce Północnej będzie uznana za napaść przeciwko nim wszystkim i dlatego zgadzają się, że jeżeli taka zbrojna napaść nastąpi, to każda z nich, w ramach wykonywania prawa do indywidualnej lub zbiorowej samoobrony, uznanego na mocy artykułu 51 Karty NZ (zobacz poniżej), udzieli pomocy Stronie lub Stronom napadniętym, podejmując niezwłocznie, samodzielnie jak i w porozumieniu z innymi Stronami, działania, jakie uzna za konieczne, łącznie z użyciem siły zbrojnej, w celu przywrócenia i utrzymania bezpieczeństwa obszaru północnoatlantyckiego.
O każdej takiej zbrojnej napaści i o wszystkich podjętych w jej wyniku środkach zostanie bezzwłocznie powiadomiona Rada Bezpieczeństwa. Środki takie zostaną zaniechane, gdy tylko Rada Bezpieczeństwa podejmie działania konieczne do przywrócenia i utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa.
Artykuł 51 Karty NZ•
Nic w niniejszej Karcie nie może uchybiać niepozbywalnemu prawu do samoobrony indywidualnej lub zbiorowej w przypadku napaści zbrojnej na któregokolwiek członka Narodów Zjednoczonych, zanim Rada Bezpieczeństwa nie podejmie niezbędnych zarządzeń w celu utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa. Środki podjęte przez członków w wykonaniu tego prawa do samoobrony będą natychmiast podane do wiadomości Radzie Bezpieczeństwa i w niczym nie mogą uszczuplać władzy i odpowiedzialności Rady Bezpieczeństwa, wynikających z niniejszej Karty, do podejmowania w każdym czasie takiej akcji, jaką ona uzna za niezbędną do utrzymania lub przywrócenia międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa.
Rekonstrukcja celów statutowych
pokój światowy i bezpieczeństwo międzynarodowe
ochrona dziedzictwa państw demokracji liberalnej
współpraca gospodarcza
militarna pomoc wzajemna w sytuacji zbrojnej napaści
Realizacja celów statutowych
Wzmocnienie potencjału obronnego państw członkowskich
Koordynacja planów obronnych
Oddziaływanie polityczne na środowisko międzynarodowe w celu osiągnięcia stanu korzystnego dla uczestników organizacji
Struktura polityczna
Początek formularza
Dół formularza
Rada Północnoatlantycka (Rada Ministerialna, Rada Atlantycka, NAC, North Atlantic Council)
Ogan decyzyjny i koordynujący działalność organizacji. Przedstawiciele wszystkich państw członkowskich (ambasadorowie) + Sekretarz Generalny NATO + przedstawiciele innych organów i agencji organizacji.
|
|
Komitet Planowania Obrony (DPC, The Defence Planning Committee)
skład: stali przedstawiciele państw (raz do roku spotkania na szczeblu ministra obrony)
kompetencje: organ planowania obronnego oraz przygotowanie wytycznych dla wojskowych funkcjonariuszy organizacji; integracja systemu obronnego państw członkowskich
Komitet Planowania Nuklearnego (NPG, The Nuclear Planning Group)
skład: stali przedstawiciele lub ministrowie obrony
kompetencje: organ polityki nuklearnej sojuszu. Zajmuje się zastosowaniem broni jądrowej Sojuszu, przechowywaniem, obroną przed nią oraz systemami informacyjnymi i komunikacyjnymi. Podejmuje działania na rzecz powstrzymania proliferacji broni jądrowej oraz kontrolą bieżących arsenałów jądrowych.
Sekretarz Generalny + Sekretariat
Mianowany przez państwa członkowskie; kadencja 4 lata. (Dziś: Jaap de Hop Scheffer, Holandia). 6 zastępców.
kompetencje: reprezentuje organizację na zewnątrz; prowadzi mediacje w sporach między członkami organizacji.
Zgromadzenie Północnoatlantyckie
skład: przedstawiciele parlamentów państw członkowskich
kompetencje: brak zdolności prawodawczych; funkcja doradcza i prezentacja stanowisk parlamentów uczestników sojuszu
przewodniczący Zgromadzenia: obecnie Jose Lello
Struktura wojskowa
|
|
|
zasięg terytorialny |
Struktura sił zbrojnych Sojuszu
NATO i koniec Zimnej Wojny
Początek formularza
Dół formularza
Zakończenie Zimnej Wojny wymusiło zmianę charakteru organizacji z sojuszu obronnego w strukturę stabilizacji i umacniania (przywracania) pokoju i bezpieczeństwa. Postzimnowojenna rzeczywistość (brak bezpośredniego zagrożenia ze strony bloku państw komunistyczntych) umożliwiła rozszerzenie aktywności organizacji o działania zaczepne (interwencje zbrojne), w imię racji humanitarnych. W l istopadzie 1991 - Rada Północnoatlantycka przyjęła Nową Koncepcję Sojuszu , która weszła w życie w kwietniu 1999. W jej myśl do zadań NATO należą:
Umacnianie demokracji - dyplomacja prewencyjna
Prowadzenie transatlantyckich konsultacji - pogłębianie współpracy politycznej
Odstraszanie - konieczność utrzymania w Europie sił nuklearnych, reforma sił zbrojnych państw członkowskich
Utrzymywanie równowagi strategicznej - ograniczenie i kontrola zbrojeń
Inicjowanie współpracy z państwami spoza Sojuszu w celu umacniania pokoju i bezpieczeństwa międzynarodowego (np. „Partnerstwo dla Pokoju”)
Interwencje zbrojne Sojuszu
Historia interwencji zbrojnych
Nowa Koncepcja Sojuszu umożliwiła podjęcie działań zaczepnych i stabilizujących. Wojska działające pod auspicjami Paktu Północnoatlantyckiego przeprowadziły następujące operacje:
1993-1996 - operacja „Ostre Cięcie” w byłej Jugosławii - egzekwowania embarga morskiego i sankcji ekonomicznych nałożonych na Federacyjną Republikę Jugosławii przez ONZ
Marzec 1994 - bombardowania sił serbskich zagrażających UNPROFOR
Kwiecień 1994-grudzień 1995 - operacja „Zakaz Lotów”. Zamknięcia przestrzeni powietrznej nad Bośnią i Hercegowiną.
Grudzień 1995-grudzień 2004 - operacja „Rozważna Siła” w Kosowie. Z mandatu ONZ w ramach Partnerstwa dla Pokoju w Bośni i Hercegowinie wprowadzono Wielonarodowe Siły Wdrożeniowe (IFOR, Implementation Force, 1995-1996) oraz Siły Stabilizacyjne (SFOR, Stabilization Force, 1996-2004)
1999 - bombardowania Serbii
Od czerwca 1999 - Międzynarodowe Siły Pokojowe w Kosowie, w ramach Partnerstwa dla Pokoju (KFOR, Kosovo Force), działające na mocy mandatu ONZ
Od września 2001 - operacja „Active Endeavour” - ochrona statków handlowych w rejonie Cieśniny Gibraltarskiej przed atakami terrorystycznymi
Od kwietnia 2003 - Międzynarodowe Siły Wsparcia Bezpieczeństwa (ISAF, International Security Assistance Force) - misja wojskowa w Afganistanie zajmująca się utrzymaniem pokoju.
Międzynarodowy Fundusz Walutowy
Początek formularza
Dół formularza
Historia organizacji
Organizacja powstała w 1944 roku w wyniku konferencji w Bretton Woods (New Hampshire, USA), by wraz z Bankiem Światowym i Międzynarodową Organizacją Handlu kształtować powojenny ład gospodarczy, oparty na wolnym przepływie kapitału, rozwoju handlu, pełnym zatrudnieniu oraz zewnętrznej równowadze handlowej. |
|
|
Statutowe cele MFW
Statut art. 1, wymienia następujące cele MFW:
zrównoważony wzrost gospodarczy; unikanie nierównowagi w bilansie płatniczym między państwami członkowskim; działanie na rzecz pełnego zatrudnienia i wzrostu dochodów realnych;
popieranie i koordynowanie międzynarodowej współpracy walutowej oraz budowa zaufania do międzynarodowych mechanizmów wymiany gospodarczej;
stabilizacja kursów walutowych w celu uniknięcia niekontrolowanego spadku wartości walut krajowych;
wsparcie dla utworzenia sprawnego systemu regulowania należności między członkami MFW w taki sposób, aby uniknąć odwoływania się do środków będących zagrożeniem dla narodowej i międzynarodowej koniunktury;
zmniejszanie barier dewizowych hamujących rozwój handlu międzynarodowego;
wsparcie finansowe dla państw członkowskich w razie problemów z równowagą płatniczą.
Funkcje organizacji
kontrolna - nadzór nad przestrzeganiem przez państwa ustanowionych reguł kształtowania kursów walutowych - coroczne konsultacje, których efektem jest raport na temat polityki kursowej danego państwa, fiskalnej i monetarnej oraz równowagi płatniczej
operacyjna - udostępnianie państwom członkowskim środków umożliwiających zachowanie równowagi w bilansie płatniczym (przeciwdziałanie kryzysom finansowym)
regulacyjna - tworzenie forum negocjacji i tworzenie norm gwarantujących stabilność międzynarodowego systemu walutowego
konsultacyjna - świadczenie usług konsultacyjnych; tworzenie forum wymiany doświadczeń między krajami walczącymi z trudnościami gospodarczymi
Struktura organizacji
Podstawowe organy organizacji:
Rada Gubernatorów
Komitet Wykonawczy (Rada Administracyjna)
Departamenty regionalne
Departamenty funkcjonalne i usług specjalnych
Departament Finansów Publicznych
Instytut MFW
Departament Prawny
Departament Pieniądza i Wymiany
Departament Opracowań i Analiz Polityki
Departament Studiów
Departament Statystyki
Departament Skarbu
Rada Gubernatorów
Rada Gubernatorów - główny organ decyzyjny, plenarny.
skład: ministrowie finansów lub prezesi banków centralnych państw członkowskich
obrady: spotkania raz do roku
funkcje:
wyznaczanie kierunków aktywności organizacji oraz nadzór nad działalnością innych organów MFW
przyjmowanie nowych członków, wykluczanie i zawieszanie w prawach członka
ustalanie wysokości składki członkowskiej (wkład członkowski)
decyzja o wykorzystaniu SDR
zawieranie umów z innymi organizacjami międzynarodowymi
wybór Komitetu Wykonawczego
podejmowanie decyzji: każde państwo w Radzie Gubernatorów dysponuje liczbą 250 głosów oraz liczbą głosów dodatkowych przyznanych proporcjonalnie do wkładu w SDR (1 głos = 100 tyś. SDR). Stany Zjednoczone jako największy udziałowiec organizacji dysponują ponad 370 tyś. głosów (~ 17% wszystkich głosów). Japonia, Niemcy, Wielka Brytania, Francja 5-6%.
tryb głosowania: większość kwalifikowana
85 % - ustalenie wysokości kwot (państwa wnoszą swój wkład w oparciu o ocenę ich kondycji ekonomicznej), przydział SDR, zmiany w statucie, powołanie nowych organów
75 % - zawieszenie w prawach członka, wysokość oprocentowania pożyczek (dziś około 3%)
50% - inny przedmiot decyzji
ciała doradcze Rady : Międzynarodowy Komitet Monetarny i Finansowy Rady Gubernatorów; Komitet Rozwoju
Uwaga !•
SDR (Special Drawing Rights, Specjalne Prawa Ciągnienia) - jednostka rozliczeniowa IMF wprowadzona w 1969 roku. SDR-y stanowią rezerwy finansowe MFW i podstawę systemu podejmowania decyzji. Jeden SDR odpowiada około 1,5 USD (maj 2009). Obecnie MFW dysponuje ponad 200 mld SDR. Na szczycie grupy G-20 w Londynie podjęto decyzje o podniesieniu budżetu MFW do 1 biliona USD (ok. 660 mld SDR).
Komitet Wykonawczy
Komitet Wykonawczy (Rada Administracyjna) - organ zarządzająco-wykonawczy MFW
W strukturze MFW funkcjonuje liczne ciała doradcze i pomocnicze, wykonujące zadania na rzecz Rady Gubernatorów i Komitetu Wykonawczego. Do najważniejszych zaliczymy: |
|
|
Departamenty regionalne
Sześć departamentów regionalnych: Afryki, Azji i Pacyfiku, Europy I, Europy II, Środkowego Wschodu i Półkuli Zachodniej - ciała doradcze Rady Gubernatorów i Komitetu Wykonawczego w sprawach dotyczących ewolucji sytuacji gospodarczej regionów. Zajmują się negocjacjami, nadzorem i oceną rezultatów programów dostosowaw czych.
Departamenty funkcjonalne i usług specjalnych
Zalicza się do nich departamenty: finansów publicznych, Instytut MFW, prawny, walutowy, opracowal1 i analizy polityki, studiów, statystyki i skarbu. Uczestniczą one w opracowywaniu polityki, procedur oraz pomocy technicznej dla krajów członkowskich.
Departament Finansów Publicznych - organ odpowiedzialny za całość działalności MFW w przedmiocie finansów publicznych krajów członkowskich. Prowadzi badania dotyczące kwestii budżetowych prowadzonych przez misje departamentu regionów geograficznych ze szczególnym uwzględnieniem podziału dochodów, zakresu biedy, opieki socjalnej, wydatków publicznych i środowiska naturalnego.
Instytut MFW - organ odpowiedzialny za kształcenie funkcjonariuszy krajów członkowskich w dziedzinie programowania, polityki finansowej, polityki sektora zagranicznego, metodologii obliczania bilansu płatniczego, rachunkowości społecznej i statystyki finansowej państwa, a także finansów publicznych.
Departament Prawny- pomoc prawna organom MFW, a także krajom członkowskim w sprawach zasad i stosowania prawa. Występuje też w przypadku sporów, a także udziela porad prawnych.
Departament Pieniądza i Wymiany - pomoc techniczną bankom centralnym w zakresie polityki pieniężnej i wymiany walutowej; misje ekspertów do banków centralnych, którzy pomagają w opracowaniu i analizie prowadzonej polityki pieniężnej.
Departament Opracowań i Analiz Polityki- opracowywanie i analizy realizacji mechanizmu finansowania i operacji finansowych oraz nadzoru MFW; współpraca z Departamentem Studiów i departamentami regionalnymi w zakresie ustalenia i organizacji dodat kowych środków na realizację programów dostosowawczych i oddłużania krajów członkowskich.
Departament Studiów- badania i analizy, zwłaszcza dotyczące funkcjonowania międzynarodo wego systemu walutowego; opracowywanie publikacji dotyczących perspektyw gospodarki światowej, sytuacji na międzynarodowych rynkach kapitałowych, analizy dotyczące koordynacji polityki gospodarczej krajów G-8; kontakty z instytutami badawczymi i naukowcami.
Departament Statystyki - zarządzanie bazą danych dotyczącą gospodarki i finansów krajów członkowskich, regionów i świata.
Departament Skarbu - kontrola operacji i transakcji finansowych MFW.
Korzystanie z pomocy MFW
Uzyskanie pomocy MFW warunkowane jest spełnianiem określonych kryteriów - realizacja programu gospodarki wolnorynkowej, wprowadzenie reform ograniczających deficyty budżetowy (dyscyplina budżetowa), kontrola podaży pieniądza, liberalizacja handlu,
Ilość SDR, która może zostać pożyczona państwu członkowskiemu jest uzależniona od kwoty, jaką zasila ono budżet MFW
Polska korzystała z pomocy kredytowej IMF w latach 1986-94 pożyczając łącznie 1,2 mld SDR. W maju 2009 MFW otworzył dla Polski linię kredytową w wysokości 20.6 mld USD na wypadek trudności z zachowaniem kursu walutowego PLN wobec innych walut w obliczu kryzysu gospodarczego.
Uwaga !
Krytyka polityki MFW
MFW jest powszechnie krytykowany za swą nieefektywność (nie uchronił świata przed poważnymi kryzysami ekonomicznymi) i obronę interesów jedynie rozwiniętych państw zachodnich. Najbardziej znanym krytykiem MFW jest Joseph Stiglitz (ekonomista amerykański, laureat Nagrody Nobla 2001 oraz główny ekonomista Banku Światowego w latach 1997-2000). W swej pracy Globalizacja pisał:
„Międzynarodowy Fundusz Walutowy nie jest jednak szczególnie zainteresowany wysłuchiwaniem przemyśleń swoich "krajów klientowskich" na takie tematy, jak strategia rozwoju czy oszczędności budżetowe. Aż nazbyt często podejście Funduszu do krajów rozwijających się miało posmak podejścia władcy kolonialnego. Jedno zdjęcie może zastąpić tysiąc słów, a zdjęcie zrobione w 1998 roku, które obiegło cały świat, wryło się w pamięć milionów ludzi, zwłaszcza w dawnych koloniach. Na zdjęciu tym dyrektor zarządzający MFW (szefa MFW nazywa się "dyrektorem zarządzającym"), Michel Camdessus, niewysoki, gustownie ubrany były urzędnik francuskiego ministerstwa finansów, który kiedyś twierdził, że jest socjalistą, stoi ze skrzyżowanymi rękoma i z marsową miną surowo patrzy na siedzącego, upokorzonego prezydenta Indonezji. Nieszczęsny prezydent został w istocie zmuszony do przekazania suwerenności gospodarczej swojego kraju w gestię MFW w zamian za pomoc, jakiej kraj ten potrzebował. Jak na ironię, większość tej pomocy w końcu poszła wcale nie na pomoc dla Indonezji, lecz na wyciągnięcie z kłopotów prywatnych wierzycieli z "mocarstw kolonialnych". (Oficjalnie była to "ceremonia" podpisania umowy faktycznie podyktowanej przez MFW, chociaż często nadal stwarza on pozory, że z listem intencyjnym występuje rząd danego kraju!).”
Joseph Stiglitz, Globalizacja
Bank Światowy
Początek formularza
Dół formularza
Historia organizacji
Podmiot "systemu Bretton Woods". Element odpowiedzialny za wspieranie rozwoju ekonomicznego państw. W początkowym okresie skupiał się na odbudowie zniszczeń II wojny światowej, w późniejszym okresie na walce z ubóstwem w krajach rozwijających się.
Kapitał zakładowy Banku: 10 mld USD (1944), obecnie ~ 190 mld USD |
|
|
Struktura organizacji
Rada Gubernatorów - główny organ decyzyjny; plenarny.
skład: ministrowie finansów państw członkowskich
funkcje:przyjmowanie nowych członków,; zawieszanie w prawach członkowskich; powiększanie kapitału zakładowego; zawieranie umów z innymi organizacjami międzynarodowymi; podział dochodów
podejmowanie decyzji: system głosów ważonych (w zależności od partycypacji w kapitale Banku). Łączna liczba głosów 1 618 661. USA (16,41%); Japonia (7,86%); Niemcy (4,49%); Francja i Wielka Brytania (po 4,3%)
Rada Dyrektorów Wykonawczych - organ zarządzająco-wykonawczy organizacji
prezes - dziś Robert Zoellick, USA. Jego zadaniem jest: przewodniczenie Radzie Dyrektorów Wykonawczych; polityka administracyjna; oraz bieżące zarządzanie Bankiem
24 Dyrektorów Wykonawczych - 5 wyznaczonych przez USA, Wielką Brytanię, Japonię, Niemcy i Francję z racji kwot udziałowych; pozostali z wyboru państw członkowskich. Zadaniem Dyrektorów jest nadzór nad operacjami Banku, zatwierdzanie budżetu; dysponowanie środkami Banku; zatwierdzanie projektów finansowych; dokonywanie przeglądu sytuacji gospodarczej w państwach członkowskich; wybór Prezesa
MFW i Bank Światowy
Od sierpnia 2001 datuje się ścisła współpraca obu organizacji na mocy Porozumień Waszyngtońskich (IMF, IBRD, Departament Skarb USA). MFWskupia swoją uwagę na wskaźnikach makroekonomicznych; stabilności finansowej państw i równowadze ekonomicznej; IBRD koncentruje się na problemach strukturalnych państw w kontekście rozwoju gospodarczego (na co rząd wydaje pieniądze, instytucjami finansowymi danego kraju, jego rynkiem pracy, polityką handlową). Obie przestrzenie wzajemnie się przenikają.
Międzynarodowa Organizacja Handlu
Początek formularza
Dół formularza
Historia organizacji
Trzeci element systemu Bretton Woods
1 stycznia 1948 powstaje GATT (General Agreement on Tariffs and Trade, Układ Ogólny w Sprawie Taryf Celnych i Handlu. Wielostronna umowa (nie jest organizacją!) promocji wolnego handlu, niedyskryminacji w stosunkach gospodarczych jako warunku powszechnego dobrobytu. 20 sygnatariuszy.
Naczelna zasada GATT
15 kwietnia 1994 - Konferencja w Marakeszu - porozumienie ustanawiające WTO (World Trade Organization, Światowa Organizacja Handlu). |
|
|
Struktura
Konferencja Ministerialna - spotkania przynajmniej raz na dwa lata ministrów finansów państw członkowskich. Organ decyzyjny w przedmiotach wskazanych w odpowiednich umowach systemu GATT/WTO.
Organy wykonawcze podległe Radzie Generalnej - Rada ds. Handlu Towarami, Rada ds. Usług, Rada ds. Handlowych Aspektów Własności Intelektualnej Sekretariat - organ administracyjny. Na czele stoi Dyrektor Generalny (dziś Pascal Lamy, Francja) |
Międzynarodowe trybunały karne - typologia
Początek formularza
Dół formularza
Międzynarodowe trybunały karne - typologia
Międzynarodowe trybunały karne można podzielić na:
Geneza powstania
Międzynarodowe trybunały karne powstawały w odpowiedzi na potrzebę urzeczywistnienia idei sprawiedliwości w odniesieniu do zbrodni, które stanowią zagrożenie dla fundamentów poczucia bezpieczeństwa, wartości ogólnoludzkich i dobra rodzaju ludzkiego, zaś dopuszczających się tego rodzaju aktów nie sposób osądzić w oparciu o sądownictwo krajowe. |
|
godło organizacji |
Początki MTK
Statut•
PREAMBUŁA
Państwa-Strony niniejszego statutu,
świadome, iż wszyscy ludzie są połączeni wspólnymi więzami, że ich kultury tworzą wspólne dziedzictwo, oraz zaniepokojeni, iż ta delikatna mozaika może w każdej chwili zostać zniszczona,
pamiętając, iż w mijającym wieku miliony dzieci, kobiet i mężczyzn były ofiarami niewyobrażalnych okrucieństw, które głęboko poruszyły sumienie ludzkości,
uznając, iż tego typu poważne zbrodnie zagrażają pokojowi, bezpieczeństwu i pomyślności świata,
potwierdzając, iż najpoważniejsze zbrodnie wagi międzynarodowej nie mogą pozostać bezkarne oraz że ich skuteczne ściganie musi zostać zapewnione poprzez podjęcie odpowiednich działań zarówno przez poszczególne państwa, jak i poprzez wzmocnienie współpracy międzynarodowej,
zdecydowane, by położyć kres bezkarności sprawców tych zbrodni i w ten sposób przyczynić się do zapobieżenia ich popełnianiu,
przypominając, iż obowiązkiem każdego Państwa jest wykonywanie jurysdykcji karnej w stosunku do osób odpowiedzialnych za zbrodnie międzynarodowe,
potwierdzając cele i zasady Karty Narodów Zjednoczonych, a w szczególności zasadę powstrzymywania się przez każde państwo od groźby użycia siły lub jej użycia przeciwko całości terytorialnej lub niezawisłości politycznej któregokolwiek państwa, jak i w inny sposób niezgodny z celami Narodów Zjednoczonych,
podkreślając, iż żadne z postanowień niniejszego Statutu nie może być traktowane jako upoważnienie dla któregokolwiek Państwa-Strony do interweniowania w konflikt zbrojny lub w wewnętrzne sprawy jakiegokolwiek państwa,
zdecydowane, ze względu na powyższe cele oraz dla dobra obecnych i przyszłych pokoleń, utworzyć niezależny stały Międzynarodowy Trybunał Karny związany z systemem Narodów Zjednoczonych, posiadający jurysdykcję w stosunku do najpoważniejszych zbrodni wagi międzynarodowej,
podkreślając, iż Międzynarodowy Trybunał Karny utworzony na podstawie niniejszego statutu ma charakter komplementarny w stosunku do krajowych systemów wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych,
postanawiając zagwarantować trwałe poszanowanie sprawiedliwości międzynarodowej i jej realizację,
uzgodniły, co następuje (...)
Pion organizacyjny
Zgromadzenie państw-stron - organ plenarny
obrady: posiedzenie raz do roku + posiedzenia nadzwyczajne (na wniosek Biura lub 1/3 państw członkowskich)
miejsce obrad : Haga lub siedziba ONZ w Nowym Jorku
funkcje :
rozpatruje i przyjmuje zalecenia Komisji Przygotowawczej
pełni inne funkcje stosownie do postanowień Statutu oraz Reguł Procesowych i Dowodowych
rozpatruje sprawozdania z działalności Biura oraz podejmuje w związku z tym odpowiednie działania
rozpatruje oraz uchwala budżet Trybunału
powołuje sędziów Trybunału, decyduje o zmianie liczby sędziów
rozpatruje zgodnie kwestie dotyczące braku współpracy
sprawuje nadzór nad Prezydium, Prokuratorem oraz Sekretarzem w zakresie administracji Trybunału
podejmowanie decyzji :
zalecany konsensus
kwestie merytoryczne - 2/3 obecnych i głosujących. ½ państw członkowskich stanowi quorum
kwestie proceduralne - zwykła większość obecnych i głosujących Państw-Stron.
Biuro MTK - organ wykonawczo-zarządzający
skład: Prezes, dwóch wiceprezesów oraz 18 członków wybieranych przez Zgromadzenie na trzyletnią kadencję z zachowaniem parytetu geograficznego
obrady: posiedzenia nie rzadziej niż raz do roku
podejmowanie decyzji: ten sam tryb, co w Zgromadzeniu
Pion sądowniczy
Skład
18 sędziów - wybieranych w tajnym głosowaniu na okres 9 lat na posiedzeniu Zgromadzenia (pierwszy skład podzielono na trzy grupy: 3, 6 i 9 letnia kadencja). Każde z państw może przedstawić dwie kandydatury sędziów, osób o wysokich walorach moralnych, posiadających najwyższe kwalifikacje sędziowskie, doświadczenie w sądzeniu spraw karnych oraz uznane kompetencje w dziedzinie prawa międzynarodowego. Wybór 18 kandydatur zdobywających najwięcej głosów (z państwa-strony nie może pochodzić więcej niż jeden sędzia), quorum stanowi 2/3 państw-stron. Brak możliwości reelekcji (za wyjątkiem sędziów pierwszego składu wybranych na okres 3 lat).
Struktura administracyjna trybunału
Sekretariat (Sekretarz + Zastępca). Wybór na 5 lat, możliwa reelekcja, przez bezwzględną większość sędziów Trybunału.
Funkcje: pozaorzecznicze aspekty administracji oraz obsługa Trybunału.
Sekretarz - główny urzędnik administracyjny Trybunału. W wykonywaniu swoich funkcji Sekretarz podlega bezpośrednio Prezesowi Trybunału
Personel - biurokracja Trybunału zatrudniana przez Sekretarza i Prokuratora
Struktura sądowa trybunału
Prezydium (Prezydent + dwóch Vice). Wybór na trzy lata, brak możliwości reelekcji. Podstawowa funkcja: prawidłowe administrowanie Trybunałem, z wyjątkiem Urzędu Prokuratora. Prezydentem w latach 2003-2009 był Philippe Kirsch (Kanada)
Urząd Prokuratora - funkcje: przyjmowanie zawiadomień i innych informacji o zbrodniach podlegających jurysdykcji Trybunału, badanie tych zawiadomień i informacji oraz prowadzenie postępowania przygotowawczego. Skład: Prokurator + 2 Vice, wybrani przez ZP-S na okres 9 lat, brak możliwości reelekcji przez większość bezwzględną
Wydziały i Izby - jednostki organizacyjne Trybunału. Wydziały to elementy strukturalne; izby to elementy funkcjonalne
Wydziały: Przygotowawczy (Pre-Trial Division), ≥ 6 sędziów; I Instancji (orzekający), ≥ 6 sędziów; II Instancji (odwoławczy, apelacyjno-zażaleniowy), Prezes + 4 sędziów;
Izby: Przygotowawcza, orzekająca jedno lub trzyosobowo; Orzekająca, trzech sędziów; Odwoławcza, Prezes + czterech sędziów
Zadania Izby Przygotowawczej:
wydawanie na wniosek Prokuratora nakazu tymczasowego aresztowania oraz wezwania do stawienia się przez podejrzanego;
stosowanie innych środków przymusu (areszt);
zatwierdzenie zasadności oskarżenia wnoszonego przez Prokuratora, zatwierdzenie zarzutów;
nadzór nad pouczeniem podejrzanego o przysługujących mu prawach;
kontrola pracy Prokuratora;
rozstrzyganie zarzutów kwestionujących jurysdykcję MTK
Zadania Izby Orzekającej:
ustalenie kwestii technicznych (np. powiadomienie wszystkich stron zainteresowanych sprawą, określenie języka sprawy)
rozpoznanie sprawy, ocena materiału dowodowego
wydanie orzeczenia (max. wymiar kary - dożywocie)
Zadania Izby Odwoławczej:
rozpoznanie zaskarżonego wyroku (dopuszczone jest zaskarżenie wyroku uniewinniającego - błędy w ustaleniach faktycznych)
apelacja w przedmiocie winy lub kary
zwrócenie sprawy do ponownego rozpoznania przez Izbę Orzekającą
Impuls procesowy:
wniosek złożony do Prokuratora przez państwo-stronę;
wniosek złożony do Prokuratora przez Radę Bezpieczeństwa ONZ na podstawie rozdziału VII Karty NZ ( jurysdykcja uniwersalna!);
działanie Prokuratora inicjowane przez Izbę Przedprocesową
JURYSDYKCJA MTK I KATALOG KAR
Jurysdykcja
ściganie i rozpoznawanie spraw o najcięższe zbrodnie międzynarodowe (naruszenie prawa humanitarnego) - ludobójstwo, zbrodnie przeciwko ludzkości, zbrodnie wojenne, agresja
MTK wykonuje swe uprawnienia jedynie wobec osób fizycznych, które w chwili popełnienia czynu miały ukończone 18 lat. Zdarzenia po 1 lipca 2002
MTK wykonuje swoje uprawnienia wobec osób związanych z państwem będącym stroną Statutu (chyba że impuls procesowy został uruchomiony przez RB ONZ)
Jego jurysdykcja ma charakter komplementarny - jeśli państwo rzeczywiście prowadzi postępowanie przeciwko oskarżonej osobie, MTK nie podejmuje działań (zasada ne bis in idem)
PRZEKAZANIE PODEJRZANEGO MTK A SUWERENNOŚĆ PAŃSTWA. PROBLEMATYCZNOŚĆ JURYSDYKCJI TRYBUNAŁU
zakres pojęciowy - extradition (ekstradycja, wydanie) i surrender (jak rozumieć: wydanie, przekazanie,dostarczenie?)
przekazanie podejrzanego państwu a przekazanie organizacji międzynarodowej - zasadniczo tożsame czy zasadniczo odmienne działania?
Art. 102 MTK
Wyjaśnienie pojęć
W rozumieniu niniejszego statutu:
"dostarczenie" (surrender) oznacza wydanie osoby Trybunałowi przez państwo, w trybie przewidzianym niniejszym statutem; "ekstradycja" oznacza wydanie osoby przez jedno państwo drugiemu państwu na podstawie traktatu, konwencji lub ustawodawstwa krajowego.
Art. 27 MTK
Irrelewantność pełnionej funkcji publicznej
1. Niniejszy statut ma równe zastosowanie do wszystkich osób, bez jakichkolwiek różnic wynikających z pełnienia funkcji publicznej. W szczególności pełnienie funkcji głowy państwa czy szefa rządu, członka rządu czy parlamentu, wybieralnego przedstawiciela lub funkcjonariusza państwowego w żadnym razie nie może zwolnić sprawcy od odpowiedzialności karnej przewidzianej niniejszym statutem, ani nie może samo w sobie stanowić podstawy do zmniejszenia wymiaru kary.
2. Immunitety i inne przywileje związane z pełnieniem funkcji publicznej danej osoby, przewidziane przez prawo krajowe lub międzynarodowe, nie stanowią przeszkody do wykonywania jurysdykcji Trybunału wobec takiej osoby.
SUWERENNOŚĆ
Suwerenność - sprawowanie przez państwo zwierzchnictwa personalnego (w tym jurysdykcji karnej) nad swoimi obywatelami
KATALOG KAR
Artykuł 77
Z zastrzeżeniem postanowień artykułu 110, osobie skazanej za zbrodnię wymienioną w artykule 5 niniejszego statutu Trybunał może wymierzyć jedną z następujących kar:
karę pozbawienia wolności wymierzoną na czas oznaczony, nieprzekraczający 30 lat; lub
karę dożywotniego pozbawienia wolności, jeżeli przemawia za tym wyjątkowy ciężar popełnionej zbrodni i właściwości osobiste skazanego.
Obok kary pozbawienia wolności Trybunał może orzec:
grzywnę na warunkach określonych w Regułach Procesowych i Dowodowych;
przepadek korzyści, majątku i aktywów pochodzących bezpośrednio lub pośrednio z przestępstwa, bez naruszania nabytych w dobrej wierze praw osób trzecich.
STANOWISKO USA WOBEC MTK
Zasada naczelna
„Państwo ma obowiązek dbać o interesy swoich obywateli wysyłając ich w niebezpieczne operacje poza swymi granicami”
Stany Zjednoczone wytrwale odmawiają MTK statusu organu sprawiedliwości międzynarodowej, nie przystępując do tej organizacji (USA wycofały swój podpis pod Statutem Rzymskim), odmawiając współpracy z nią i zabezpieczając immunitet swoich obywateli wobec działań MTK
Ustawa o ochronie członków amerykańskich sił zbrojnych (ASPA, American Servicemember`s Protection Act), 2 VIII 2002
zakaz odpowiadania na wnioski MTK o udzielenie pomocy prawnej
zakaz dostarczania osób podejrzanych lub oskarżonych MTK
zakaz udzielania jakiegokolwiek wsparcia MTK
zakaz prowadzenia czynności MTK na terytorium USA
Rezolucja RB 1422 (12 lipca 2002) - Stany Zjednoczone przeforsowały również odpowiednią rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ, która obejmuje immunitetem wobec działań Trybunału żołnierzy w "niebieskich hełmach", w tym żołnierzy amerykańskich. W jej myśl, MTK nie mogło wszcząć postępowania wobec obecnych lub byłych urzędników ONZ lub personelu pochodzącego z państw nie będących stroną Statutu Rzymskiego, a biorących udział w operacjach ONZ do 1 VII 2003
Porozumienia dwustronne ze Stanami Zjednoczonymi - Stany Zjednoczone zawarły umowy dwustronne o nieprzekazywaniu obywateli umawiających się stron pod jurysdykcję MTK z Izraelem, Rumunią i Tadżykistanem
PROCESY PRZED MTK
Obecnie (maj 2009) przed MTK toczy się postępowanie przeciwko Thomasowi Lubanga'o Dyilo, byłem przywódcy rebeliantów w wojnie domowej w Kongo (Demokratyczna Republika Konga), któremu zarzuca się zmuszanie dzieci do udziału w działaniach zbrojnych. Lubanga był pierwszą osobą, która została aresztowana w oparciu po nakaz wystawiony przez MTK (17 III 2006).
Za zbrodnie wojenne przed MTK odpowiadają również inni obywatele Konga, Germain Katanga i Mathieu Ngudjolo Chui. Na postawienie zarzutów czeka Jean-Pierre Bemba Gombo.
MTK czyni starania o wydanie zbrodniarzy winnych zbrodni ludobójstwa, będących obywatelami Republiki Środkowoafrykańskiej, Ugandy oraz Sudanu.
Osoby zatrzymane i aresztowane przez MTK przebywają w więzieniu w Scheveningen (Haga, Holandia).