Propedeutyka rehabilitacji, Licencjat Kalisz (fizjo), Fizjoterapia różne materiały


Propedeutyka rehabilitacji.

I. FIZYKOTERAPIA

Jest to leczenie rehabilitacyjne z wykorzystaniem czynników fizykalnych.

  1. Leczenie ciepłem czyli ciepłolecznictwo:

  1. Leczenie za pomocą światła-światłolecznictwo:

  1. Elektroterapia:

-Jonoforeza, czyli połączenie prądu stałego z lekiem,

kąpiele elektryczno-wodne,

  1. Leczenie ultradźwiękami czyli falami drgającymi powyżej 20 kHz:

Łączenie głowicy urządzenia z powierzchnia ciała:

  1. Leczenie wodą czyli wodolecznictwo-hydroterapia:

  1. Leczenie polem elektromagnetycznym- magnetronik, magnetostymulacja, biopuls, alphatron.

Jest to leczenie pulsującym polem magnetycznym o małej częstotliwości, przy użyciu specjalnych aplikatorów. Mogą mieć one kształt cewkowaty, owalny lub płaski.

  1. Leczenie terapią skojarzoną:

  1. Leczenie za pomocą naturalnych zasobów uzdrowisk-balneoterapia:

Wody o właściwościach leczniczych inaczej zwane wodami mineralnymi. Są to takie wody, które zawierają minimalnie 1 gram mikroelementów w decymetrze sześciennym. Do mikroelemetów zaliczamy miedzy innymi: chlorki, siarczany, sód, potas, magnez (kationy), wapń, węglowodany (aniony). Wyróżnia się tez tzw. słabo zmineralizowane wody lecznicze, czyli takie które nie posiadają 1 grama na decymetr sześcienny, ale za to posiadają choćby jeden z wyżej wymienionych mikroelementów. Są to tzw. wody swoiste.

Definicja wód leczniczych obowiązująca dnia dzisiejszego mówi, że jest to woda podziemna, bakteriologicznie i chemicznie bez zarzutu, o niewielkich wahaniach składu chemicznego i właściwości fizycznych o działaniu leczniczym udowodnionym naukowo.

Wody lecznicze dzielimy na:

wody hiptermalne: powyżej 40ºC

Następujące rodzaje wód jakie możemy wyróżnić wśród wód swoistych oraz wód mineralnych:

Zabiegi wykonywane za pomocą wód leczniczych:

-całkowite,

-częściowe,

-zbiorowe (na przestrzeniach basenowych, zbiornik na wolnym powietrzu),

Według Straburzyńskiego do kąpieli zaliczane są te kąpiele, przy których stosuje się tylko naturalne zasoby mineralne: wody lecznicze, gazy, peloidy. Natomiast za kąpiele lecznicze sztuczne uważa on, kąpiele w wodzie gospodarczej i w gazie technicznym.

Ogólnie można powiedzieć, że kąpiele lecznicze to wszelkie kąpiele stosowane w lecznictwie i rehabilitacji, a więc w celu zdrowotnym.

Wyróżniamy również kąpiele medyczne według Pratzela oraz Schnitzera:

Peloidy:

Za peloidy uważa się zasoby przyrody pochodzenia naturalnego. Składają się one z składników mineralnych, organicznych oraz mieszanych czyli substancji mineralno-organicznych.

Rodzaje peloidów:

(a. Peloidy w formie osadu podwodnego:

-krzemionkowe ,

-wapniowe,

(b. Peloidy w formie leczniczych ziem:

  1. Inne metody lecznicze fizykalne:

  1. KINEZYTERAPIA:

Jest to leczenie rehabilitacyjne za pomocą ruchu i stosowania ćwiczeń fizycznych.

  1. Metody kinezyterapeutyczne działające miejscowo:

  1. Ćwiczenia bierne:

Jest to rodzaj takiego ruchu, który jest bezpośrednio wykonywany przez terapeutę, ewentualnie przez specjalna aparaturę CPM czyli Continuous Passive Motion. Ruch odbywa się bez jakiejkolwiek pracy pacjenta. Ćwiczenia bierne można podzielić na ćwiczenia bierne właściwe oraz na ćwiczenia bierne redresyjne.

Ćwiczenia bierne właściwe mają za zadanie:

Metodyka wykonywania ćwiczeń właściwych biernych:

Zastosowanie ćwiczeń biernych:

  1. Ćwiczenia redresyjne:

Są to również ćwiczenia wykonywane bezpośrednio przez rehabilitanta, ale z jednoczesnym odciągnięciem od siebie ćwiczonych powierzchni stawowych. Redresja może być również wykonana za pomocą specjalnych przyborów takich jak: ciężarki, bloczki, worki z piaskiem, wyciągi redresyjne (fizjoterapeutyczne), system bloczkowo-ciężarkowy, dźwignie. Przed wykonaniem redresji stosuje się często znieczulenia ogólne i miejscowe oraz nagrzewania lampą sollux lub poprzez okłady parafinowe.

Stosuje się je w przykurczach tak zwanych miękkich, kiedy to przykurcz rozluźnia się podczas ćwiczeń; przykurczach tak zwanych twardych, opornych na ćwiczenia, do których stosuje się specjalne wyciągi lub szyny; oraz przykurcze bardzo oporne zarówno na ćwiczenia jak i na aparaty, przy których konieczne jest użycie znieczulenia ogólnego lub miejscowego oraz likwidacja przykurczu siłą.

  1. Ćwiczenia czynno-bierne:

To ćwiczenia, w których ruch jest prowadzony biernie przez terapeutę, ale z zastrzeżeniem, że pacjent musi rozluźnić mięsnie i intensywnie myśleć o danym ruchu.

  1. Ćwiczenia samowspomagane:

Ćwiczenia, w których pacjent za pomocą siły mięśniowej kończyny zdrowej pomaga w wykonaniu ruchu w kończynie chorej lub też gdy kończyna górna pomaga w wykonaniu ruchu przez kończynę dolną. Pacjent wykonuje ćwiczenia bez pomocy terapeuty, bazując tylko na swojej sile mięśniowej.

W ćwiczeniach samowspomaganych używa się zestawu linkowo-bloczkowego, który pomaga w ustaleniu i podwieszeniu pacjenta w właściwej pozycji. Ćwiczenia te najczęściej wykonywane są w tzw. UGULu, czyli w kabinie utworzonej z krat, która umożliwia dokładne zaczepienie linek. Można tez prowadzić ćwiczenia z użyciem laski gimnastycznej lub w formie autoredresji.

  1. Ćwiczenia czynne w odciążeniu:

Ćwiczenia wykonywane samodzielnie przez pacjenta, ale w odciążeniu danego odcinka ciała. Tempo powinno zależeć od aktualnej siły mięśniowej pacjenta

Odciążenie możemy uzyskać dzięki:

Celem ćwiczeń czynnych w odciążeniu jest:

Wskazania do stosowania ćwiczeń czynnych w odciążeniu:

Metodyka wykonywania ćwiczeń czynnych w odciążeniu:

Ruch jest wykonywany w płaszczyźnie poziomej, równoległej do podłoża, odciążenie w formie podwieszek musi całkowicie przytrzymywać i odciążać ćwiczoną kończynę, ruch wykonywany w istniejącym zakresie ruchu.

  1. Ćwiczenia izometryczne:

Ćwiczenia polegające na czynnym napięciu mięsni przez pacjenta, ale bez zmiany długości tego mięśnia. Zmienia się tylko napięcie. Wyróżniamy dwa rodzaje napięć w ćwiczeniach izometrycznych. Pierwsze to takie, w których mięśniowi napinającemu się, towarzyszy przeciwstawne działanie mięśnia antagonisty lub całej grupy mięśniowej. Natomiast drugi rodzaj to taki gdy siła napierania na mięsień jest większa niż możliwości siłowe jakie może rozwinąć ćwiczony mięsień.

Celem ćwiczeń izometrycznych jest:

Wskazania do stosowania ćwiczeń izometrycznych:

Metodyka ćwiczeń izometrycznych:

Metodyka wykonywania krótkich ćwiczeń izometrycznych:

  1. Ćwiczenia czynne w odciążeniu z oporem:

Ćwiczenia te, polegają na ćwiczeniu w odciążeniu, ale z uwzględnieniem pewnego oporu.

  1. Ćwiczenia czynne wolne inaczej czynne właściwe:

Opierają się na samodzielnym wykonywaniu ruchu, których podstawą jest przezwyciężenie ciężaru własnego ciała i ciężaru odcinka ćwiczonego; ćwiczenia bez użycia jakichkolwiek przyrządów w ruchu.

Celem jest:

Wskazania do stosowania ćwiczeń czynnych właściwych:

W ćwiczeniach wolnych tempo powinno być umiarkowane, wolne, ale ze stopniowanym wzrostem, ćwiczenia te można prowadzić i wykonywać indywidualnie bądź tez zbiorowo, jednak nie powinno się przekraczać czasu 15 minut dla jednej grupy mięśni. Należy pamiętać, aby ćwiczenia były prowadzone w płaszczyznach złożonych, ze stopniowym wzrostem poziomu trudności.

  1. Ćwiczenia czynne oporowe:

To ćwiczenia, w których pacjent musi pokonać zarówno ciężar odcinka ciała, który jest ćwiczony jak i również dodatkową przykładaną siłę w celu utrudnienia ruchu. Używa się do tego zestawu ciężarkowo - bloczkowego, maszyn do ćwiczeń z oporem, sztangi, hantli i innych przyborów. Można wymienić wiele metod treningu oporowego między innymi metodę de Lorma, metodę Mc Quena, metodę Oksfordzka i inne.

W treningu oporowym rozróżnia się kilka rodzajów skurczów:

Rodzaje przykładanego oporu:

W zależności od wykonywanego ruchu, pracę wykonują różne grupy mięśniowe, mięśnie agonistyczne są mięśniami, które odpowiadają za konkretny ruch, mięśnie antagonistyczne, będące przeciwdziałaczami agonistów, mięsnie synergistyczne, wspomagające działanie agonistów przeważnie w ruchach złożonych oraz mięśnie stabilizujące, mające za zadanie ustabilizowanie i zabezpieczenie sąsiadujących stawów i powierzchni okołostawowych.

  1. Ćwiczenia prowadzone:

Są to ćwiczenia, w których niezbędna jest pomoc rehabilitanta.

Wskazania do stosowania ćwiczeń prowadzonych:

Metodyka:

  1. Inne działania rehabilitacyjne:

  1. ćwiczenia kontrlateralne,

  2. ćwiczenia ipsilateralne,

  3. ćwiczenia synergistyczne,

  4. ćwiczenia oddechowe,

  5. ćwiczenia relaksacyjne,

  6. ćwiczenia ogólnie usprawniające,

  7. pionizacja postawy,

  8. nauka prawidłowego chodzenia,

  9. ergoterapia,

  10. nauka jazdy oraz wprowadzanie ćwiczeń na wózku inwalidzkim,

2.Metody kinezyterapeutyczne o działaniu ogólnousprawniającym:

  1. Ćwiczenia ogólnokondycyjne: