4. Scharakteryzuj możliwości inwestowania w inwestycje o niskiej płynności.
Inwestycje o niskiej płynności. Poza opisanymi wyżej możliwościami inwestowania nadwyżek środków pieniężnych istnieje także możliwość ich lokowania w różnego rodzaju aktywa o niskiej płynności (nie bierzemy tutaj pod uwagę niektórych nieruchomości, które też mają niską płynność. Takimi aktywami nie są zainteresowane instytucje finansowe typu fundusze inwestycyjne, głównie z powodu ich niskiego stopnia płynności. Do takich inwestycji należą przede wszystkim: dzieła sztuki, antyki, diamenty oraz numizmaty (monety i znaczki pocztowe). Cechą charakterystyczną niektórych wymienionych tutaj aktywów jest stosunkowo wysoka cena oraz konieczność ich zakupu na aukcjach, co powoduje, że cena ich zakupu znacząco może odbiegać od ceny oczekiwanej. Ponadto z takimi inwestycjami są z reguły związane dosyć wysokie koszty transakcyjne, gdyż rynek krajowy tych inwestycji może być płytki i jest potrzeba poszukiwania nabywców (lub sprzedawców) zagranicą. Biorąc pod uwagę ryzyko związane z niską płynnością tego rodzaju aktywów wielu inwestorów traktuje je raczej jako hobby niż inwestycje, chociaż trzeba przyznać z kolei, że niektóre z nich w długim okresie osiągają całkiem pokaźne stopy zwrotu, np. dzieła sztuki lub niektóre kamienie szlachetne.
|
1. Podaj definicję papieru wartościowego oraz prawa wynikające z jego posiadania.
Papierem wartościowym nazywamy dokument określający pewne prawa majątkowe, których realizacja może nastąpić po przedłożeniu i zwrocie dokumentu. Jeżeli ta sytuacja nie występuje, wówczas mówimy o legitymacji lub dowodzie.W rozumieniu polskiej ustawy papierami wartościowymi są: akcje, prawa do akcji, kwity depozytowe, obligacje, listy zastawne, certyfikaty inwestycyjne, zbywalne prawa majątkowe, wynikające z wyżej wymienionych papierów wartościowych, lub prawa majątkowe, których cena zależy bezpośrednio albo pośrednio od ceny papierów wartościowych. Ogólnie mówiąc, papier wartościowy jest dokumentem, z którego wynika dla jego właściciela określone prawo, np. do otrzymywania odsetek, udziału w zysku spółki itp.
Papiery wartościowe dzielimy:
-według rodzaju inkorporowanego prawa na: wierzycielskie - weksel, czek, obligacja, list zastawny, świadectwo udziałowe NFI, publiczny papier wartościowy emitowany na podstawie przepisów o finansach publicznych i o banku centralnym (bon skarbowy, obligacja skarbowa, komunalny papier wartościowy, papier wartościowy NBP), bankowy papier wartościowy, warrant subskrypcyjny ,udziałowe (korporacyjne) - akcja, certyfikat inwestycyjny, towarowe - konosament, dowód składowy;
według sposobu wskazania osoby uprawnionej oraz trybu zbywania papierów na: imienne (zbywalne przez przelew), na okaziciela (zbywalne przez przeniesienie posiadania dokumentu), na zlecenie (zbywalne przez indos).
|
5. Przedstaw model Gordona wyceny akcji.
Model stałego wzrostu dywidendy (Gordona - Schapiro). Należy on do najpopularniejszych modeli wyceny akcji. U jego podstaw leży założenie, iż dywidenda wypłacana przez spółkę posiadaczom akcji rośnie w czasie w stałym tempie, czyli:Dt = Dt-1(1+g)
Gdzie g - stałe oczekiwane tempo wzrostu dywidendy (w%). Wewnętrzna wartość akcji obliczana jest na podstawie wzoru: P0 = D1 /(r-g) Gdzie D1 - oczekiwana dywidenda na koniec pierwszego (następnego) roku. Aby model Gordona miał sens ekonomiczny, musi być spełniony warunek g < r . Z modelu tego wynika, że wewnętrzna wartość akcji wzrasta, gdy:
- zwiększy się dywidenda wypłacana na akcje
- zmniejszy się stopa dyskonta - zwiększy się oczekiwana stopa wzrostu dywidendy g
Oczekiwana przez inwestora stopa zwrotu z akcji przy stałym wzroście dywidendy
ř = D1 / P0 +g, gdzie P0 jest ceną rynkową akcji.
7. Przedstaw możliwości pomiaru ryzyka papieru wartościowego.
Inwestorzy lokują swoje środki w obligacje po to, aby uzyskać z nich odpowiedni dochód. Może on pochodzić z bieżących płatności odsetkowych oraz z zysku kapitałowego, który wynika ze zmian rynkowych cen obligacji.
Zmiany te występują, ponieważ:- zbliża się termin wykupu obligacji i ich ceny dążą do wartości nominalnej,- zmieniają się rynkowe stopy %, które pozostają w odwrotnym stosunku do cen obligacji. Inwestorowi są, więc potrzebne pewne mierniki wzrostu lub spadku jego dochodu z inwestycji w obligacje, na podstawie, których mógłby ocenić ich rentowność i porównać z opłacalnością innych inwestycji kapitałowych lub z założonymi wcześniej celami.
Mierniki: Bieżąca stopa zwrotu - W przypadku wzrostu ceny obligacji przy stałym kuponie odsetkowym bieżąca stopa zwrotu będzie maleć, odwrotnie. Miernik ten może być użyteczny dla inwestorów zainteresowanych wysokimi bieżącymi zyskami z obligacji.
Prosta stopa zwrotu w terminie do wykupu - W odróżnieniu od bieżącej stopy powyższy miernik uwzględnia wysokość dyskonta (premii) przy zakupie obligacji (M-P0) i ilość lat do wykupu.
Całkowita stopa zwrotu. - Inwestorzy obracający obligacjami na rynku wtórnym są zainteresowani stopą zwrotu, którą uzyskują w okresie od momentu zakupu obligacji aż do daty jej sprzedaży. Aby całkowita stopa zwrotu z obligacji mogła być przedmiotem porównań z innymi stopami zwrotu uzyskanymi z inwestycji, należałoby jeszcze uwzględnić łączące się z nią ulgi lub obciążenia podatkowe.- odpisy podatkowe będą zwiększać stopę zwrotu z obligacji- zapłacone podatki będą ją zmniejszać.
Stopa zwrotu w terminie do wykupu. - YTMJest to stopa zwrotu (dochodu, rentowności), którą uzyskują inwestorzy nabywając obligacje po aktualnej cenie rynkowej i przetrzymując je w swoim portfelu do terminu wykupu. Obliczamy ją w celu porównania stopnia atrakcyjności inwestowania w daną obligację z innymi możliwościami inwestycyjnymi.
Obligacje z krótszymi terminami wykupu charakteryzują się niższymi stopami zwrotu w terminie do wykupu, niż obligacje długoterminowe.
11.Co to jest rynek finansowy i prawa własności
Rynki finansowe są to wszystkie transakcje, których rezultatem jest kreowanie i obrót aktywami finansowymi. Transakcje te umożliwiają przepływ funduszy pomiędzy podmiotami oszczędzającymi a podmiotami dokonującymi inwestycji w aktywa realne.
Rynek finansowy składa się z dwóch rodzajów podmiotów:1-mające nadwyżkę podmiotów finansowych, 2-podmioty, które środki potrzebują na aktywa realne. Dzielą się na aktywa materialne (maszyny, zapasy, wyposażenie) i niematerialne (patenty, licencje).
Zobowiązania, które na takim rynku powstają mogą być różne: np. papiery wartościowe- mogą one stwierdzać posiadanie przez właściciela 1-go lub 3-ch rodzajów praw:
1-prawo do współwłasności w spółce akcyjnej, 2-prawo przysługujące wierzycielom np. stwierdzenie udzielenia pożyczki, 3-prawo do otrzymania w przyszłości określonych aktywów np. instrumenty finansowe.W współczesnej gospodarce przyjmuje się, że są dwa rodzaje podmiotów: gospodarstwo domowe i przedsiębiorstwa, spółki. W odniesieniu do finansów poprzez rynek należy rozumieć obszar, na którym spotykają się:v Dostawcy aktywów finansowych; v Nabywcy; v Aktywa finansowe podlegające obrotowi i ich cena
v Instytucje pośredniczące w obrocie np. giełda papierów wartościowych. Na rynku finansowym występują banki, instytucje ubezpieczeniowe, inne instytucje finansowe oraz osoby fizyczne. Prawo własności jest to prawo do dysponowania w pełni daną rzaczą.
- nieograniczone prawo rzeczowe; prawnie zagwarantowana możliwość pełnego rozporządzania jakąś rzeczą. W szczególności właściciel względem rzeczy ma uprawnienia do jej posiadania, używania, pobierania pożytków i innych dochodów z rzeczy, zbycia, przetworzenia, zużycia lub zniszczenia. Granicami korzystania z rzeczy są przepisy ustaw, zasady współżycia społecznego i społeczno-gospodarcze przeznaczenie danej własności. Własność jest funkcją rozwoju stosunków społecznych, politycznych i ekonomicznych.
12. Co jest celem inwestowania na rynku fin. i co rozumie się pod pojęciem inwestycji.
Celem inwestowania jest to wydatkowanie środków pieniężnych w celu osiągnięcia korzyści w późniejszym okresie. Celem jest więc czerpanie dochodów albo również nadzieja na zysk.
Pod pojęciem inwestycji rozumie się - proces angażowania środków finansowych w różne rodzaje aktywności gospodarczej wyrażający się w: - pozyskiwanie rzeczowych składników majątkowych drogą zakupu ( spółek, nieruchomości, maszyn itp.), -wytwarzanie majątku rzeczowego w procesie inwestycyjnym, prowadzące do przyrostu lub/i odtworzenia tego majątku w celu osiągnięcia korzyści, -zakup lub tworzenie nowych wartości majątkowych charakterze niematerialnym ( licencje, patenty, prowadzenie badań i rozwoju), -nabywanie papierów udziałowych ( np. akcji ) lub papierów wartościowych ( np. obligacje).
Podstawowym celem występowania inwestorów, a więc podmiotów posiadających nadwyżki finansowe, na rynku finansowym jest oddawanie ich do zagospodarowania innym podmiotom w celu uzyskania w przyszłości określonego dochodu
13. Wyjaśnij pojęcie ryzyka inflacyjnego na rynku kapitałowym.
Jest to ryzyko związane z inflacją, ze zmianami stabilności cen, związane z niestabilnością cen np. ropy, energii i tym podobnych. Inny składnik ryzyka inwestowania na rynku kapitałowym łączy się z ryzykiem inflacyjnym. Zjawisko inflacji w dużym stopniu bowiem rzutuje na wybór odpowiedniego instrumentu rynku kapitałowego przez inwestorów. Chodzi tutaj głównie o wybór zakupu akcji albo obligacji w sytuacji zmniejszającej się lub zwiększającej stopy inflacji. Obserwacje prowadzone na rozwiniętych rynkach kapitałowych wskazują, iż w przypadku niższej stopy inflacji inwestorzy kupują na ogół akcje, jednak dla uzyskania z nich dodatkowego dochodu wybiera się te akcje, których kursy są skorelowane ze wskaźnikiem ogólnego wzrostu cen, natomiast wyższy stopień inflacji zachęca z reguły do zakupu obligacji
14. Wyjaśnij od czego inwestor indywidualny powinien rozpocząć swój program inwestycyjny.
Program inwestycyjny inwestor powinien rozpocząć od ubezpieczenia swojego życia oraz zaplanowania pewnej rezerwy gotówkowej.
Po ubezpieczeniu na życie oraz zapewnieniu sobie odpowiedniej rezerwy gotówkowej inwestor może przystąpić do planowania poważnego programu inwestycyjnego. Chociaż potrzeby i preferencje osób indywidualnych są odmienne i zmieniają się w miarę upływu czasu (wieku inwestora), jak również zmieniają się wartości nadwyżek pieniężnych oraz skłonność do ryzyka inwestycyjnego
15. Scharakteryzuj możliwości inwestowania w aktywa rzeczowe.
Oprócz możliwości inwestowania środków w liczną grupę instrumentów finansowych (aktywa finansowe) inwestor może także je lokować w aktywa rzeczowe, do których należą nieruchomości. Może to robić w sposób bezpośredni lub pośredni. Inwestowanie bezpośrednie polega na zakupie nieruchomości, do których należą zakup domu, zakup gruntu, zakup gruntu z zabudową, dzierżawa nieruchomości czy zakup praw wieczystego użytkowania. Taka inwestycja jest zwykle traktowana jako dobry sposób lokaty kapitału i może służyć powiększaniu majątku inwestora, np. zakup domu lub też uzyskaniu odpowiedniego dochodu w celu dalszego inwestowania, np. zakup nieruchomości w celu jej odsprzedaży po wyższej cenie. Przy tego typu inwestycjach należy się jednak liczyć z brakiem odpowiedniej płynności na rynku. Z kolei inwestowanie pośrednie w nieruchomości polega na zakupie akcji inwestycyjnego funduszu nieruchomości. W świecie istnieje już wiele takich funduszy, które emitując akcje (jednostki uczestnictwa lub certyfikaty inwestycyjne) gromadzą środki na inwestowanie ich w różnego rodzaju nieruchomości. Inwestor kupując akcje takiego funduszu nabywa pewien udział w portfelu funduszu i partycypuje w korzyściach osiągniętych z jego konstrukcji i przetrzymywania. Jest to dobra oferta na udział drobnych inwestorów w inwestowaniu w nieruchomości, zwłaszcza, iż na ogół jest ona długookresowa i bardziej płynna, niż w przypadku bezpośredniego inwestowania w nieruchomości, jednakże trzeba również wiedzieć, że cena akcji takiego funduszu może podlegać dosyć istotnym wahaniom w czasie.
17. Przedstaw podstawowy model wyceny obligacji.
Obligacja zobowiązuje emitenta do wypłaty jej posiadaczowi w określonych terminach odsetek do momentu wykupu oraz zapłaty w tym terminie wartości nominalnej. Są to korzyści pieniężne, które otrzymuje obligatariusz z tytułu zaangażowania w nią swojego kapitału. Ponieważ ich strumień jest rozłożony w czasie (np. 20 lat), dlatego wartość obligacji wyznacza się w oparciu o formułę wartości zaktualizowanej, która przyjmuje postać:
P0=ΣCt/(1+r)t P0 - wartość obligacji, zwana też wartością wewnętrzną, Ct - odsetki płacone na koniec okresu t z tytułu posiadania obligacji, r - stopa dyskontowa, uważana jednocześnie za wymaganą stopę zwrotu z obligacji n - liczba okresów do terminu zapadalności.
Wartość wewnętrzna obligacji, tzn cena przestrzeganą przez inwestora. Po przyrównaniu tej ceny do bieżącej ceny rynkowej inwestor ocenia czy daną obligację warto kupić, czy sprzedać. - jeżeli wartość wewnętrzna obligacji przewyższa jej cenę rynkową, to warto ją kupić (obligacja jest niedowartościowana) - jeżeli wartość wewnętrzna jest niższa od ceny rynkowej, to warto ją sprzedać (obligacja jest przewartościowana).
Interesującym zjawiskiem jest kształtowanie się wartości obligacji (ceny) w czasie, czyli od momentu jej emisji do terminu zapadalności. W terminie wykupu, każda obligacja ma cenę równą wartości nominalnej. Natomiast w momencie emisji może być sprzedawana powyżej lub poniżej tej wartości. Jednak w całym okresie wykupu jej cena będzie zmierzać do wartości nominalnej. W rzeczywistości mamy do czynienia z sytuacją, w której w momencie emisji obligacje są sprzedawane według wartości nominalnej, bo ich oprocentowanie z reguły odpowiada bieżącym stopom zwrotu z alternatywnych inwestycji. Ponieważ stopy procentowe w gospodarce zmieniają się, to w całym okresie do wykupu obligacji mogą być one wyższe lub niższe od oprocentowania kuponu odsetkowego.
Obligacja będzie wówczas kwotowana powyżej (z premią) lub poniżej (z dyskontem) jej wartości nominalnej, ale jej cena będzie zmierzać do wartości nominalnej w momencie wykupu. Efekt wypukłości obligacji. Wynika on z tego, iż wzrost wartości obligacji wywołany spadkiem stopy zwrotu o określoną liczbę jest wyższy niż spadek wartości obligacji spowodowany wzrostem tej stopy o tę samą liczbę
21. Opisz podstawowy cel zawierania transakcji hedgingowych w kontraktach futures.
Podstawowy cel zawierania transakcji hedgingowych czyli zabezpieczających jest ochrona przed stratami, jakie mogą wyniknąć ze zmiany cen. Zawierane mogą być one zarówno przez sprzedawców jak i kupców, którzy rzeczywiście chcą sprzedać lub kupić instrumenty finansowe w przyszłości, aby wyeliminować lub zmniejszyć ryzyko związane z możliwą niekorzystną zmianą ich cen na rynku kasowym do czasu realizacji rzeczywistych transakcji. Przez niekorzystną zmianę ceny przedmiotu transakcji rozumie się jej spadek w przyszłości w stosunku do okresu bieżącego. Operacje hedgingu są stosowane przede wszystkim przez przedmioty unikających ryzyka. Mogą nimi być banki, różne instytucje finansowe oraz przedsiębiorstwa prowadzące transakcje eksportowo-importowe.
Można stosować w dwóch rodzajach hedgingu: hedging sprzedażowy czyli short hedging i zakupowy long hedging. Hedging sprzedażowy powinny stosować te podmioty, które są posiadaczami określonych aktywów i chcą je sprzedać w przyszłości.
Z kolei podmioty, które planują zakup określonych aktywów w przyszłości w obawie przed wzrostem ich cen powinny zająć pozycję długą na rynku futures czyli kupować kontrakty financial futures opiewające na pożądane aktywa
|
8. Przedstaw model jednoindeksowy rynku kapitałowego.
Model Markowitza. Pierwszą udaną próbą wyjaśnienia, dlaczego inwestorzy kupują więcej niż jedną akcję była teoria Markowitza. Wcześniejsze modele opisujące zachowanie inwestorów zakładały, że starają się oni maksymalizować wartość bieżącą przyszłych dochodów wynikających z przyrostu cen akcji i praw przysługujących z ich posiadania. Takie podejście powinno według Markowitza skutkować zakupem jednego waloru o najwyższej oczekiwanej stopie zwrotu, a nie kilku, jak to się działo w praktyce. Zgodnie z modelem zaproponowanym przez Markowitza każdy inwestor indywidualny charakteryzuje się poziomem oczekiwanego zysku i akceptowanym dla danego zysku poziomem ryzyka. Zależności te jakkolwiek różne i zależne od indywidualnych cech osobowych mają dla wszystkich inwestorów jednakowy charakter. Stopa zwrotu określa przy tym długoterminową tendencję zachowania akcji, a ryzyko umożliwia ocenę wahań wokół wartości określającej tendencję. Ryzyko wynika stąd, że decyzje inwestycyjne dotyczą nieznanej przyszłości i są obarczone niepewnością. Wartości te są wyznaczane z użyciem metod statystycznych i pozwalają ściśle opisać akcję z użyciem parametrów ilościowych. Oprócz tych dwóch parametrów Markowitz zwrócił uwagę, że każda para akcji charakteryzuje się współczynnikiem korelacji, który określa powiązanie zachowań obu walorów. Wysoka korelacja świadczy o podobnym reagowaniu akcji na te same informacje. Niska świadczy o braku powiązań, a ujemna o przeciwnym reagowaniu na daną sytuację. Niska bądź ujemna korelacja charakteryzuje np. akcje firm należących do różnych branż. Do portfela powinny być wybierane firmy o najwyższej stopie zwrotu, najniższym ryzyku i najniższej korelacji, co obniża ryzyko portfela. Dodatkową zasługą Markowitza było zaproponowanie praktycznego sposobu poszukiwania optymalnego pakietu akcji (portfela), uwzględniającego wszystkie walory występujące na rynku i minimalizującego ryzyko przy zadanym zysku.
W modelu Markowitza, a także w większości innych modeli analizy portfelowej nie używa się wykresów dla poszczególnych akcji. Graficznie prezentuje się jedynie cały rynek w postaci mapy ryzyko-zysk. Poszczególne punkty na takiej mapie przedstawiające pojedyncze akcje określają wielkość historycznej, bądź prognozowanej stopy zwrotu oraz ryzyko każdego waloru. Zgodnie z intuicją najlepsze są akcje o najwyższej stopie zwrotu i najniższym ryzyku. Oprócz pojedynczych akcji na mapie umieszcza się krzywą portfeli efektywnych, gdzie portfel efektywny to zestaw akcji charakteryzujący się najniższym możliwym ryzykiem przy zadanym zysku bądź najwyższym możliwym zyskiem przy zadanym ryzyku. Krzywa efektywna jest to zbiór wszystkich takich najlepszych portfeli, wyznaczonych w tym przypadku właśnie z użyciem modelu Markowitza. Na rysunku poniżej przedstawiona jest przykładowa mapa ryzyko-zysk. Warto zwrócić uwagę, że na jednym końcu krzywej efektywnej (pogrubiona część krawędzi) znajduje się pojedyncza akcja o najwyższej stopie zwrotu, a na drugim portfel minimalnego ryzyka oznaczony jako MVP. Wzór s. 525
9. Przedstaw wskaźnik Traynora oceny efektywności inwestycji.
Inną miarą efektywności inwestycji jest, wprowadzony w 1965 r., wskaźnik Treynora, bazujący na równaniu rynku papierów wartościowych - SML (security market line). Po jego prostym przekształceniu można go zapisać jako:
gdzie: Rp - stopa zysku portfela, - współczynnik beta portfela.
Wskaźnikiem efektywności Treynora jest lewa strona równania 3, czyli wyrażenie:
gdzie:- wskaźnik Treynora efektywności portfela.
W stosunku do wskaźnika efektywności Sharpe'a, wskaźnik Treynora różni się tym, iż w mianowniku posiada on współczynnik , reprezentujący ryzyko systematyczne portfela, podczas gdy w mianowniku wskaźnika Sharpe'a jest ryzyko całkowite. Większe ryzyko systematyczne charakteryzuje portfel, który jest bardziej wrażliwy na zwroty i ryzyko rynku. Wskaźnik Treynora interpretuje się jako miarę dodatkowego zysku zrealizowanego ponad stopę wolną od ryzyka przypadającego na jednostkę ryzyka systematycznego. Tak więc im będzie przyjmował on wyższe wartości, tym dana inwestycja będzie bardziej zyskowniejsza, czyli wszyscy inwestorzy niechętni ryzyku powinni maksymalizować wartość tego wskaźnika.
Podobnie jak w przypadku wskaźnika Sharpe'a, wskaźnik efektywności Treynora można również odnieść do pewnego wzorca, którym będzie wyrażenie zapisane po prawej stronie wzoru 3, czyli , gdzie, jak wiadomo, jest współczynnikiem beta portfela rynkowego przyjmującym wartość 1. Mówi ono o dodatkowej premii rynku ponad stopę wolną od ryzyka. Tak więc można porównywać wskaźnik efektywności Treynora z tak zdefiniowanym wzorcem i oceniać jak zyskowna jest dana inwestycja w porównaniu z rentownością inwestowania w portfel rynkowy.
6. Wyjaśnij pojęcie ratingu obligacji.
Rating to ocena ryzyka inwestycyjnego związanego z określonymi papierami wartościowymi lub zdolnością emitenta do terminowej spłaty zaciągniętych zobowiązań, dokonywana przez wyspecjalizowaną instytucję.
Polega to na przeprowadzaniu szeregu testów mających na celu wskazanie słabych i mocnych stron sytuacji finansowej emitenta.
Ich głównym zadaniem jest jednakże sprawdzenie zdolności kredytowej przedsiębiorstwa emitującego obligacje, czyli możliwości wywiązywania się z zaciągniętych zobowiązań. Analizie poddaje się poziomy i trendy wielu wskaźników finansowych emitenta, spośród których do najważniejszych zalicza się:
-wskaźniki zadłużenia, mówiące o stopniu ryzyka kredytowego przedsiębiorstwa. Ryzyko to się postrzega na ogół jako udział długu w aktywach ogółem lub w kapitale własnym,
-wskaźniki pokrycia informujące o możliwości pokrycia rat spłacanej pożyczki obligacyjnej odsetek z wygospodarowanego zysku lub nadwyżki finansowej,
-wskaźniki płynności oznaczające zdolność emitenta do terminowego regulowania zobowiązań bieżących,
-wskaźniki rentowności, które mówią o zdolności przedsiębiorstwa do generowania zysku z posiadanego majątku lub kapitału,
wskaźnik zdefiniowany jako stosunek strumienia gotówki do całkowitego zadłużenia, odpowiadający na pytanie: czy generowana przez firmę gotówka jest w stanie pokryć jej zobowiązania z tytułu pożyczki obligacyjnej.
16. Wyjaśnij pojęcie modelu dyskontowego wyceny obligacji.
Model dyskontowy wyceny akcji opiera się na założeniu oczekiwanych korzyści(dochodów), które może przynieść akcja, przy czym te korzyści rozumiane są jako suma wypłaconej dywidendy i zysku kapitałowego, co oznacza w tym przypadku jako sumę zdyskontowanych przyszłych korzyści , czyli zaktualizowanych przewidywanych dochodów K w poszczególnych okresach t mogących przypaść na daną akcję, co formalnie można zapisać jako Po= suma od t =1 do n Kt/(1+r) Gdzie r jest stopą dyskontową
Metoda ta uwzględnia wartość pieniądza w czasie, w myśl zasady, iż pieniądz otrzymany wcześniej (dzisiaj) ma większą wartość od pieniądza otrzymanego później (jutro). Ma ona również tę zaletę, że przyszłe dochody z akcji sprowadza do porównywalności. Zapewnia to zastosowanie stopy dyskontowej (r), za którą można uważać rynkową stopę korzyści oczekiwaną przez inwestora. Jest także określana jako wymagana stopa zwrotu z zainwestowanego kapitału lub rynkowa stopa kapitalizacji.
18. Przedstaw możliwości pomiaru oczekiwanej stopy zwrotu z papierów wartościowych.
Można to zaprezentować za pomocą wzoru R = suma od i=1 do m piRi Gdzie: R jest oczekiwaną stopą zwrotu z danego papieru wartościowego. Z tego wzoru wynika, że wartość oczekiwanej stopy zwrotu otrzymujemy jako średnią ważoną możliwych do uzyskania stóp zysku na danym papierze wartościowym, dla których wagami są prawdopodobieństwa ich osiągnięcia.
19. Przedstaw istotę modelu równowagi rynku kapitałowego.
Powstanie tego modelu jest zasługą trzech badaczy: Williama Sharpe'a, Johna Lintnera
i Jana Mossina, którzy opracowali go niemal niezależnie. W modelu tym podstawowymi parametrami każdego portfela występującego na rynku kapitałowym są: oczekiwana stopa zysku i ryzyko, z tym, że jako miarę ryzyka wykorzystuje się współczynnik beta. Z tego punktu widzenia jest on podobny do modelu zbudowanego w oparciu o teorię Markowicza, ale jest bardziej od niego rozwinięty.
Założenia klasycznej wersji CAPM
-nie ma kosztów transakcji,
-jest doskonała podzielność instrumentów finansowych,
-nie ma podatków od dochodów osobistych,
-transakcje pojedynczego inwestora nie mogą mieć wpływu na cenę instrumentu finansowego,
-przy podejmowaniu decyzji inwestorzy biorą pod uwagę tylko oczekiwaną stopę zwrotu i ryzyko instrumentów finansowych,
-występuje krótka sprzedaż akcji,
-istnieje nieograniczona możliwość udzielania bądź zaciągania kredytu przy stopie wolnej od ryzyka,
-wszyscy inwestorzy podejmują decyzje na jeden okres,
-wszyscy inwestorzy mają te same oczekiwania co do charakterystyk instrumentów finansowych (oczekiwanych stóp zwrotu, ryzyka, współczynników korelacji); nazywa się to jednorodnością oczekiwań (homogeneous expectations) inwestorów,
-wszystkie instrumenty mogą być bez przeszkód kupowane lub sprzedawane na rynku
20. Przedstaw wskaźnik Sharp`a oceny efektywności inwestycji.
Wskaźnik efektywności Sharpe'a. Jego konstrukcja oparta jest ba równaniu linii rynku kapitałowego zapisanym wzorem
R-Rf =RM - Rf/delta m* delta
R = Rf + RM - Rf/deltaM* delta
Otóż można ten wzór można zapisać jako:
(Ri - Rf)/delta i = ( RM - Rf)/delta m
Konstruując ten wskaźnik Sharpe założył, że inwestor na ogół zwiększa swoje ryzyko, jeżeli w zamian otrzymuje relatywnie wyższy zysk niż z papierów , które z założenia przynoszą mu określony zysk, czyli ponad stopę wolna od ryzyka. Tak więc inwestycje o zwiększającym się ryzyku będą akceptowane , jeżeli wzrost ryzyka będzie się wiązał z odpowiednio wysokim zyskiem. Za taką miarę efektywności inwestycji Sharpe przyjął lewą stronę wzoru
WESi = ( Ri - Rf)/delta i
Można to także odnieść do prawej strony wzoru i otrzymamy
Może być on interpretowany jako zysk z portfela rynkowego (indeksu giełdy), uzyskany ponad stopę wolną od ryzyka przypadającą na jednostkę ryzyka portfela rynkowego.
To portfel inwestora przynosi większy zysk niż portfel rynkowy (jest zatem lepszy niż na rynku) czyli opłaca się w niego inwestować . W przypadku odwrotnym efektywność portfela jest niższa od efektywności rynku, co oznacza, że nie opłaca się w niego inwestować.
|