„TURYSTYKA:

SKŁADANIE KAWAŁKÓW w CAŁOŚĆ”

ROŹDZIAŁ 1

Profil turystyki i perspektywy: przegląd

Turystyka jest prawdopodobnie największym światowym przemysłem w kategoriach udziału
w globalnym produkcie narodowym (GDP), jest również kreatorem miejsc pracy. Turystyka posiada potencjał mogący zmieniać (na dobre lub złe) nasze struktury społeczne, ekonomię oraz jakość życia. Wymagania konsumenta oraz struktury społeczne zmieniają się szybko, tak samo szybko zmieniają się również legislatywy i warunki polityczne w jakich przychodzi działać turystyce. Rząd Federalny również musi być przygotowany na zmiany, tak aby sprostać potrzebom XXI wieku. Turystyka jest ważnym sektorem gospodarki amerykańskiej, lecz jej wkład nie został jeszcze do końca oszacowany
i w pełni zrozumiany. Na sektor ten składa się relatywnie mała liczba dużych kompanii, oraz ponad
1 mln małych i średnich firm. Sektor turystyczny obejmuje swą działalnością szeroką
i zróżnicowaną gamę przemysłów, m.in. transport, zakwaterowanie, gastronomię, zwiedzanie
i organizowanie wycieczek, rozrywkę, rekreację, komputerowe systemy informacji i rezerwacji, przemysł pamiątkarski oraz gry hazardowe. Turystyka wspiera i inne dziedziny takie jak sport, kultura i sztuka, przemysł samochodowy i samolotowy, produkty żywnościowe, itp. Rozważając potencjalny wpływ takich inicjatyw, ważnym jest uświadomienie sobie, iż sektor turystyki Stanów Zjednoczonych stanowi największy przychód eksportowy kraju. Jest również drugim sektorem zapewniającym miejsca pracy.

Badania pod kierownictwem „Travel Industry of America” dowodzą, iż obecnie, dzięki szybszemu wzrostowi stawek w turystyce, średnia płaca godzinna pracowników w tym resorcie jest równa średniej płacy we wszystkich innych sektorach przemysłu prywatnego. Stwierdzono także, że podróże i turystyka to przedsięwzięcia stabilne pod względem wzrostu ekonomicznego. W ostatnich 10 latach zatrudnienie w tym sektorze zwiększyło się o ponad 56%, a w przeciągu najbliższych 12 lat wzrost ten nadal będzie się utrzymywać (ok. 30%). Jeśli jednak nie zapewni się turystyce odpowiedniego, zrównoważonego rozwoju w harmonii ze środowiskiem, ekspansja ta może zostać zatrzymana.

W 1993 roku ponad 6 mln miejsc pracy było wspieranych dzięki wydatkom krajowych
i zagranicznych turystów. Wypłaty w sektorze w tym roku przekroczyły łącznie 104 mld $, co dało 76% wzrost w porównaniu z rokiem 1986. Spowodowało to, iż sektor przemysłu turystycznego stał się drugim największym (po służbie zdrowia) pracodawcą w U.S.A. Szczególnie liczną grupę zatrudnionych stanowią kobiety oraz mniejszości narodowe.

Wcześniej sektor turystyczny postrzegany był, jako generujący osoby o niskich kwalifikacjach, a także słabo opłacany. Obecnie opinia taka przestała już mieć rację bytu, a stały wzrost ekonomiczny pozwala systematycznie podnosić umiejętności personelu i awansować na kolejne stopnie kariery.

We wspomnianym już roku 1993, krajowi i zagraniczni turyści wydali w Stanach Zjednoczonych ponad 380 mld $ (transport, zakwaterowanie, gastronomia, rozrywka, rekreacja, zakupy pamiątek, itp.). Ta suma to około 6% całkowitego produktu narodowego Stanów Zjednoczonych. Dla porównania w roku 1986 wydatki turystów wynosiły około 237 mld $, tak więc odnotowano ponad 60% wzrost.

Dodatkowo, niemal 55 mld $ zostało uiszczonych w formie podatków (1993r.), z czego podatki Federalne stanowiły niemal 31 mld.

Jeśli podzielić turystykę na rynek turystów krajowych i zagranicznych, to szczególnie wśród tych drugich widać znaczny wzrost wydatków (w latach 1986-93 wzrost o 183%), co powoduje,
że sektor ten jest najszybciej rosnącą gałęzią eksportową kraju. W przyszłości gwarantuje to kolejne miejsca pracy, wysoką stopę zwrotu inwestycji, oraz dalsze zwiększanie się eksportu.

Podróże i turystyka stały się mile widzianymi alternatywami dla innych (zmienionych ekonomicznie) gałęzi przemysłu takich jak: rolnictwo, górnictwo, leśnictwo, itp. Takie wzmożone zainteresowanie zwiększa potrzebę wspierania poszczególnych działań lokalnymi, stanowymi oraz federalnymi środkami. Istnieje również potrzeba bardziej efektywnego koordynowania środkami, oraz kierowania bezpośrednich wysiłków na odpowiednie rynki, na których istnieją nowe, dogodne możliwości.

Aby sprostać wyzwaniu, przemysł, społeczność oraz rząd federalny muszą wspólnie skoordynować wysiłki.

Wcześniej Rząd Stanów Zjednoczonych skupiał swą ekonomiczną politykę zagraniczną głównie na Europie i Japonii. Obecnie zaczęto dostrzegać także inne rynki turystyczne
i przybywających z nich turystów, mogących zostawić znaczne ilości gotówki. Mowa tu o Korei Płd., Meksyku, Chinach, Brazylii, Argentynie, Wenezueli, Tajwanie, Hongkongu, Kanadzie oraz Australii.

Porównując ranking rynków turystycznych wysyłających największą liczbę turystów w roku 1990, z przewidywanym rankingiem na rok 2000, widać wyraźnie, że spada rola rynków Europejskich, a wzmacniają się pod tym względem państwa Azjatyckie i Południowo - Amerykańskie. Stany Zjednoczone przewidują, że również Meksyk oraz Kanada zwiększą liczbę swych turystów przybywających do U.S.A. (średnio o 33%).

Dzięki ponownemu ożywieniu amerykańskiej gospodarki, także amerykańscy turyści coraz częściej odwiedzają zagraniczne kurorty oraz centra turystyczne. W roku 1994 przewidywano, że będzie to około 46,5 mln obywateli.

• Potrzeba federalnej strategii rozwoju turystyki

W roku 1993 istniało ponad 170 programów federalnych związanych z turystyką, zarządzanych przez 30 departamentów i agencji. Wydano na nie (programy) ponad 1 mld $.
W programach związanych z podróżami, turystyką i rekreacją pracowało około 107 000 pracowników.

Działania federalne nie zawsze jednak były skonstruowane tak, aby mogły „pracować” na jedną wspólną strategię. Powodowało to zbyt duże zróżnicowanie, oraz liczne konflikty programowe, związane głównie z rozwojem handlu w turystyce. To z kolei dotkliwie odbijało się na turystyce krajowej, ale również międzynarodowej Stanów Zjednoczonych.

Pierwszym krokiem w stronę efektywnej strategii turystyki narodowej są długotrwałe zobowiązania stron, a także jasne zrozumienie właściwej roli państwa we wspieraniu rozwoju turystyki we wszystkich możliwych aspektach.

Przeprowadzone badania wykazały, iż rola rządu federalnego w turystyce i rekreacji winna głowni skupiać się na:

• promocji przy wchodzeniu na nowe rynki międzynarodowe,

• badaniach,

• ochronie i utrzymaniu terenów publicznych,

• rozwoju i odpowiednim utrzymaniu infrastruktury,

• zapewnieniu bezpiecznego i czystego środowiska.

Jeśli wszystkim zainteresowanym stronom uda się wypracować wspólną strategię rozwoju turystyki, wtedy widoczny będzie jej pełen potencjał jako narzędzie rozwoju ekonomicznego, dającego miejsca pracy, zwiększającego eksport kraju, oraz osiągającego wysoką stopę zwrotu z inwestycji. W/w cele strategiczne spowodują natomiast lepsze wykorzystanie środków federalnych.

Ważnym jest, aby wysiłek ten został uwieńczony sukcesem. Obecnie Stany Zjednoczone notują wpływy rzędu 74 mld $ z samej tylko turystyki międzynarodowej (1993r.), jednak do roku 2000 planują zwiększyć je do około 116 mld $. Spowodowałoby to, iż około 1,2 mln miejsc pracy utrzymywanych byłoby dzięki tym lukratywnym źródłom zarobkowania.

ROŹDZIAŁ 2

Alokacja środków

A. Założenia ogólne (tło) i szacunki

Rozwój turystyki dotyczy szerokiej gamy dyscyplin. Mowa tu o

badaniach,

rozwoju infrastruktury,

rozwoju produktu,

promocji,

redukcji barier,

sprawach środowiska,

bezpieczeństwa i ochrony.

Dodać trzeba, że w rozwijającym się świecie high-tech, technologia może okazać się kluczowym elementem rozwoju turystyki.

Rzeczą podstawową w strategicznym podejściu rządu do rozwoju turystyki jest taka alokacja środków oraz koordynowanie wysiłków, aby móc otrzymać jak najwyższy zwrot z inwestycji federalnych. Rząd musi wydawać swoje ograniczone fundusze w sposób sprawiedliwy i taki, który najlepiej odpowiada obecnym potrzebom kraju.

W tym celu powołano specjalny Komitet Koordynujący Promocję Handlową (TPCC). Zajmuje się on głównie ustalaniem ram i norm, pozwalających na zacieśnienie wysiłków promocyjnych krajowego eksportu.

Aby osiągnąć wysoki poziom zwrotu z inwestycji, konieczne jest lepsze zrozumienie rynków, jak i ich indywidualnych potencjałów, a także niszowych produktów budzących zainteresowanie konsumentów, którzy mogą je ewentualnie zakupić.

Badania dowodzą, że w XXI wieku największy wzrost w przemyśle turystycznym nastąpi na rynkach międzynarodowych. W rezultacie tego, Rząd Federalny powinien skupić swe wysiłki głównie na rynkach międzynarodowych, które mogą zapewnić Stanom Zjednoczonym największą liczbę odwiedzających. Na rynkach o już uznanej reputacji, Rząd Federalny winien głównie angażować się w działania, które nie znajdują się w kręgu zainteresowań kręgu prywatnego. (np. rozwój nowych produktów, turystyka wielo (multi) kulturowa, itp.).

Miarą sukcesu winna być przede wszystkim zwiększająca się liczba miejsc pracy, a także wyższe wskaźniki eksportu usług i dóbr.

Podczas fazy planowania trzeba ustalić

konkretne cele i założenia,

zarówno dla inicjatyw krótko- jak i długoterminowych.

Integralną częścią każdego planu powinno być również oszacowanie postępów programu, inicjatywy i jego wyników. Szacunki wyników przedstawione muszą być w kategoriach: nowych turystów odwiedzających, wydatków, miejsc pracy, a także podatków uzyskiwanych dzięki programom.

B. Cele / założenia

1. Strategicznie koordynować rozwój turystyki we wszystkich jego aspektach.

2. Stworzyć zunifikowany budżet rozwoju turystyki.

3. Rozwinąć proces priorytetów rozwoju nowego produktu (również geograficznie), który będzie bazą dla budżetu promocji rozwoju turystyki zintegrowanej.

4. Używać federalnych koordynatorów lokalnych do kontrolowania federalnych oraz stanowych środków, jak również do kierowania planami rozwoju turystyki.

5. Rozwinąć i utrzymać elektroniczną sieć danych i informacji o środkach federalnych, dostępną dla wszystkich.

6. Rozwinąć wydajny sposób pomiarów działań związanych z rozwojem turystyki.

C. Podejmowane kroki (w działaniach)

1. Strategicznie koordynować rozwój turystyki we wszystkich jego aspektach.

Koordynacja działań związanych z turystyką spowoduje, iż wszelkie duplikacje, bądź kolizje, będą minimalizowane lub eliminowane, a działania, gdy to będzie konieczne, będą się wzajemnie uzupełniać.

Przykładem może być program szkoleniowy rozwoju turystyki wielokulturowej, koordynowany m.in. przez USTTA. Jego istnienie eliminuje potrzebę wprowadzenia kilkunastu programów oferujących podobne usługi (szkolenia) dla tej samej grupy osób zainteresowanych.

Łączone planowanie i administrowanie zapewnia lepsze działanie i jakość usług, mniejszym kosztem.

2. Stworzyć zunifikowany (jednorodny) budżet rozwoju turystyki..

Bazując na strategicznym planie rozwoju turystyki, agencje mogłyby rozwinąć pierwotne wnioski (zapotrzebowania) środków pieniężnych z budżetu na obszarach swego działania. Mogłyby również wypracować w sposób skoordynowany (poprzez współpracę z innymi, zajmującymi się tymi sprawami agencjami) wspólny wniosek o wydatkowanie środków z budżetu, tam gdzie jest to najbardziej potrzebne.

Dla przykładu Agencje ds. Zarządzania Obszarami Federalnymi w przeszłości często promowały swoje parki oraz tereny rekreacyjne niezależnie od siebie. Promocja w/w obszarów federalnych pod wspólnym patronatem mogłaby zaoszczędzić wiele kosztów i wysiłków. Odwiedzający mogliby porównać położenie, jak i same obszary, co z pewnością pomogłoby rzadziej odwiedzanym parkom
i terenom „pustym” poza sezonem. Odciążyłoby także tereny najbardziej recepcyjne, jak choćby Parki Narodowe Yellowstone czy Josemite.

Wiadomym jest, iż turysta nie dba o to z informacji której agencji korzysta. Stąd też, kluczową sprawą jest zapewnienie mu efektywnej informacji (przez jakąkolwiek jednostkę / zespół jednostek), tak aby jako miejsce swego pobytu, wybrał on Stany Zjednoczone Ameryki.

3. Rozwinąć proces priorytetów rozwoju nowego produktu, który będzie bazą dla budżetu rozwoju turystyki zintegrowanej.

Kryteria ustalania priorytetów, winny być ustanawiane, aby móc zweryfikować potrzeby,
w spełnieniu których Rząd okaże się najbardziej przydatny. Chodzi również o odpowiednią alokację środków. Pewną opcją wydatkowania tychże środków jest współpraca sektora prywatnego
i publicznego. Środki federalne powinny być wydatkowane głównie tam, gdzie środki sektora prywatnego byłyby niedostępne, lub też nie byłyby w stanie same sprostać zadaniu.

W decydowaniu o tym, które obszary geograficzne mają pierwszeństwo, musimy najpierw ustalić obecny potencjał rynków głównych i ich możliwości wzrostu. Pod uwagę bierze się również rynki nowo powstające odznaczające się szybkimi stopami wzrostu oraz szybko wzrastającym standardem życia.

Tradycyjne rynki wiodące nie koniecznie muszą być nasycone danym produktem, tak więc promocja nowych produktów ma tu swoje znaczenie, stwarzając nowe możliwości, np. dla pobudzenia aktywności turystycznej w kraju. Podobnie, promując kraj na rynkach o ustabilizowanej pozycji ekonomicznej i wysokim standardzie życia, zwiększamy możliwość marketingu i promocji zarówno dla produktów nowych, jak i tradycyjnych.

Decydując o tym, który nowy produkt należałoby szczególnie rozwinąć, kierujemy się badaniami celowości, a także inteligencją / wyczuciem rynkowym, które pozwala „wyłowić” produkt mający największe szanse na eksport.

4. Utworzyć federalnych koordynatorów na polu turystyki regionalnej (lokalnej), tak aby współpracowali z poszczególnymi stanami oraz wpływali na kierowanie funduszami rozwoju turystyki stanowej i federalnej poprzez lepsze planowanie i rozwój.

Turystyka wchodzi w skład większości planów rozwoju ekonomicznego kraju. Często zdarza się jednak, iż oficjele stanowi oraz federalni wzajemnie nie wiele wiedzą o swoich programach
i celach. Niejednokrotnie powoduje to niepotrzebną stratę środków, a także liczne frustracje
i niedomówienia. Oczywistą rzeczą jest, że gdyby obie strony wzajemnie się wspierały (w działaniu), można byłoby osiągnąć znacznie więcej nie tylko dla siebie, ale i dla całego kraju.

Ażeby naprawić te błędy, w każdym z 6 głównych regionów kraju pojawi się 1 koordynator federalny, który współpracować będzie ze stanami, miastami, terytoriami oraz lokalnymi społecznościami, w celu planowania i wprowadzania programów rozwoju turystyki na bazie regionalnej. Koordynatorzy służyć będą społecznościom jako swoistego rodzaju „łącznicy”, między wcześniej wymienionymi jednostkami (stany, miasta, itp.), a wszelkimi agencjami federalnymi zajmującymi się turystyką oraz programami i działaniami z nią związanymi, które mogłyby przynieść tymże społecznościom ewentualne korzyści.

Koordynacja w terenie służyć ma wspieraniu krajowych i regionalnych decyzji dotyczących rozwoju, jak również strategicznemu koordynowaniu działań federalnych w kraju, zapewniając tym samym
o istnieniu efektywnej sieci technicznego wsparcia (pomocy), tam gdzie to niezbędne.

Koordynatorzy skupią się na tym co niezbędne dla odpowiedniego wspierania wszystkich komponentów rozwoju turystyki w regionach.

5. Rozwinąć i utrzymać elektroniczna sieć danych i informacji o środkach federalnych dostępną dla wszystkich.

Niezliczone mnóstwo programów federalnych związanych z turystyką, a także działań
i rozporządzeń obowiązujących w 30 departamentach, powoduje, iż niełatwo jest się zorientować, kto tak naprawdę czym zarządza.

W czasach strategicznego koordynowania działaniami oraz środkami, niezbędne jest wzajemne komunikowanie tego, czym owe działania / programy są i jak miasta bądź przemysł mogą mieć do nich dostęp. Jeżeli działania / programy nie będą znane, bądź należycie rozumiane, wtedy agencje federalne nie będą w stanie zapewnić ewentualnych zysków wielu zainteresowanym (potencjalnie) grupom.

Tworzona i rozwijana baza danych i informacji ma za zadanie pomagać ludziom, odnajdywać oraz zrozumieć istotę programów i działań federalnych związanych z rozwojem turystyki.

Na początku baza zawierać ma głównie statystyki turystyczne; listę z opisami wszystkich federalnych działań rozwojowych w turystyce, rozporządzeń, punktów kontaktowych; informacji
o programach, kalendarz imprez, punkty kontaktowe programów i organizacji pozarządowych, itd.

6. Rozwinąć wydajny sposób pomiarów działań związanych z rozwojem turystyki.

Program pomiarów zawierać będzie następujące elementy:

• wypracowanie odpowiednich mierników dla programów rozwoju w turystyce

• oszacowanie działań rozwojowych przez sektor przemysłowy, czy obszar geograficzny,

bardziej niż przy udziale agencji rządowych

• rozwój utrwalonego wcześniej raportu półrocznego TPC

• zapewnienie, iż agencje będą stosować się do wymaganych mierników.

ROŹDZIAŁ 3

Badania

• Tworzenie zintegrowanego, dostępnego systemu badań

A. Tło oraz szacunki

Zbiór wielkości, zakresu, charakterystyki oraz skutków ekonomicznych przemysłu turystycznego w U.S.A. jest obecnie zdecentralizowany i brakuje mu odpowiedniej standaryzacji. Podstawową sprawą jest brak bezpośrednich danych ekonomicznych przynależnych każdemu sektorowi przemysłu.

• ZAGADNIENIE FEDERALNE

• USTTA upoważniona jest do zbierania, analizowania oraz rozpowszechniania danych dotyczących zarówno rynku krajowego jak i międzynarodowego.

• Obecnie dane dotyczące np. zatrudnienia w turystyce, znajdują się w kilku różnych rodzajach usług (transport, handel detaliczny, itp.), stąd też niemożliwe jest faktyczne ustalenie ilości osób pracujących w tym sektorze. Dane dotyczące turystyki winny być wydzielone lub przynajmniej sklasyfikowane w odpowiednich kategoriach, tak aby możliwe było oszacowanie miejsc pracy, które zapewnia w rzeczywistości sektor, oraz by można było ocenić stopę zwrotu inwestycji, poczynionych zarówno przez państwową jak i prywatną część sektora.

• MIĘDZYNARODOWE STATYSTYKI DOTYCZĄCE PODRÓŻY

• USTTA polega w tej sprawie na pomocy w zbieraniu danych, głównie ze strony agencji federalnych, jako że często dane te są jedynym źródłem informacji pozwalającym stworzyć bazę.

• Dodatkowo USTTA prowadzi także program badań ankietowych wśród „podróżnych międzynarodowych” przybywających do Stanów Zjednoczonych. Pozwala to na określenie miejsca,
  z którego turysta przybył, a także pomaga go scharakteryzować marketingowo.

• Dział sporządzania analiz (strategicznych) podaje, iż obecnie zbieraniem danych o turystyce
  i podróżnych, zajmują się 23 agencje prowadzące 62 programy z pomocą Rządu Federalnego.

• Koordynacja działań tych jednostek jest niezbędna dla zapewnienia zcentralizowanej „inteligencji marketingowej”.

• KRAJOWE STATYSTYKI TURYSTYCZNE

• Od roku 1977, żadna agencja federalna nie zebrała danych, które odzwierciedlałyby wpływy krajowego przemysłu turystycznego.

• Zbiór statystyk dotyczących turystyki krajowej, znajdował się w rękach prywatnych przedsiębiorców, przeprowadzających („na własną rękę”) wiele programów wspierających, bez odpowiedniej standaryzacji krajowej.

• Obecnie Departament Transportu (DOT) zamierza uruchomić ogólnoamerykański system badań, dotyczący głównie spraw transportu intermodalnego, przy współpracy doradczej ze strony USTTA.

• Także Komórka ds. Badań Ekonomicznych USDA, rozpoczęła zbieranie i analizę danych dotyczących roli turystyki wśród społeczności wiejskich.

• SPRAWY DOTYCZĄCE SEKTORA PAŃSTWOWEGO, MIEJSKIEGO ORAZ PRYWATNEGO

• Poza danymi międzynarodowymi dostarczanymi na szczeblu federalnym, określającymi stany, miasta oraz społeczności lokalne, zdobywać powinny dane własne, z własnych środków finansowych.

• Istnieje wiele jednostek sektora prywatnego, mogących takie dane dostarczać. Jedną z nich jest TIA - Stowarzyszenie Amerykańskiego Przemysłu Turystycznego. Posiada ono Centrum Danych Turystycznych U.S.A., pozwalające na dostarczanie całego wachlarza statystyk dotyczących turystyki krajowej. Zwykle jest to zbiór zcentralizowanych danych sektora przemysłu, takich jak; zakwaterowanie, przeloty pasażerów (w milach), czy poziomy odpowiedzialności parków narodowych.

• Stany takie jak Floryda, Kalifornia, Hawaje i Alaska, również zwiększają swoje środki na pozyskiwanie oraz szacowanie swoich danych bazowych dotyczących turystyki.

• Las Vegas oraz Orlando inwestują środki finansowe w ochronę swojej unikalnej bazy danych dotyczącej odwiedzających.

• Niemniej jednak, jednostki nowe, uczestniczące w działaniach przemysłu (sektora) twierdzą, iż dosyć trudnym jest odpowiednie rozpoznanie tego, które źródło informacji jest statystycznie najbardziej wiarygodne i odpowiednie dla oceny terenu ich działalności.

• Sytuacja taka spowodowana jest głównie zbyt dużym zróżnicowaniem posiadanych zasobów, jak również brakiem standardów narodowych. Zbiory danych dotyczące statystyk turystycznych nie figurują pod wspólną definicją, stąd też proces wzrostowego maksymalizowania potencjału Rządu Federalnego, stanów, miast oraz prywatnych sektorów przemysłu zostaje zahamowany.

• Aby móc odpowiednio oszacować pozycję konkurencyjną podmiotu na rynku oraz jego potencjał, niezbędne jest zcentralizowane oszacowanie danych z wszystkich punktów, gdzie są one zbierane.

• Ważne jest również odpowiednie oszacowanie stanowisk projektowych, tak aby we właściwy sposób skoncentrować dostępne zasoby w przemyśle turystycznym, co z kolei pozwoliłoby utrzymać poziom ekonomicznego wpływu turystyki, zarówno na gospodarkę światową, jak i Amerykańską.

B. Cele (założenia):

1. Zachęcić do zaadoptowania przez Rząd Federalny Stany oraz miasta, standardowych definicji

i terminologii w turystyce, tak aby zapewnić właściwe i zgodne zbieranie danych.

2. Koordynować wszystkie „wysiłki badawcze” Rządu Federalnego oraz sektora prywatnego,

zmierzające do zbierania i analizy danych dotyczących sektora podróży, turystyki i rekreacji.

3. Poprawić ramy czasowe dotyczące zbierania, analizy i dystrybucji danych badawczych, związanych

z podróżami i turystyką.

4. Ustanowić podróże i turystykę „pełnoprawnym przemysłem” w Standardowej Klasyfikacji

Przemysłowej (SIC).

5. Rozwinąć „satelitarne zestawienie” dla turystyki.

6. Poprawić dostęp do danych związanych z turystyką, jak również do informacji, poprzez centralny

elektroniczny ośrodek przekazu.

C. Podejmowane środki:

Ad.1.

• WTO jako Organizacja Narodów Zjednoczonych odpowiedzialna za wprowadzanie pewnych definicji i standardów, zaleca krajom dążenie do:

• sprawdzania kompatybilności oraz konsystencji definicji, a także klasyfikacji używanych
  w codziennych badaniach (ankietach) z nowymi standardami międzynarodowymi,

• organizowania wspólnych spotkań z zainteresowanymi, kompetentnymi organizacjami publicznymi i prywatnymi, w celu przedyskutowania nowych definicji i ich praktycznego wprowadzenia,

• zawierania porozumień z krajami sąsiednimi, co do harmonizacji metodologii oraz wymiany statystyk dotyczących „przepływów turystycznych” między nimi,

• reprodukcji zaaprobowanych definicji we wszystkich ukierunkowanych turystycznie publikacjach statystycznych,

• USTTA partycypowało już w podpisaniu porozumienia międzynarodowego z Kanadą, dotyczącego oszacowania i unifikacji istniejących obecnie definicji oraz procedur dla międzynarodowych statystyk turystycznych.

Ad.2.

• Używając spisu programów Federalnych, można zidentyfikować obszary zbierania danych, które są integralne w stosunku do statystyk. Można także dowiedzieć się, gdzie w zbiorach (danych) następuje pokrycie, a gdzie występują braki. To z kolei pozwala stwierdzić, które obszary mogłyby być skonsolidowane, a na których istnieje potrzeba dofinansowania i rozszerzenia funduszy.

• Dodatkowo spowoduje to większą dostępność do danych (informacji), oraz ich wzajemne przekazywanie przez agencje federalne.

Ad.3.

• W połączeniu z lepszą koordynacją federalnych „wysiłków badawczych”, agencje muszą również poprawić kwestię ram czasowych - zbierania, analizy oraz dystrybucji danych.

• Często z powodów budżetowych lub technicznych dane nie są dostępne w „rozsądnym” odstępie czasu, przez co nie są efektywne w użyciu.

• Odpowiednie planowanie i ewolucja wysiłków / działań przemysłu są najbardziej efektywne, gdy dostarczone dane, są natychmiast w bazie danych.

• TPC dzięki strategicznej koordynacji działań oraz zintegrowanemu procesowi planowania budżetu, sprawdzi sposoby poprawy / przyspieszenia dostępności czasowej do danych.

• Dodatkowo USTTA obejmie przodownictwo w identyfikowaniu bieżących źródeł informacji
  w których dostępność czasowa do danych będzie najistotniejsza.

Ad.4.

• Obecny system Standardowej Klasyfikacji Przemysłowej (SIC) nie ma możliwości odpowiednich pomiarów turystyki w kategoriach przemysłu.

• Na dzień dzisiejszy w systemie SIC, znajduje się ponad 25 kategorii mających związek
  z przemysłem turystycznym.

• Bez uznania jakiejś gałęzi gospodarki za oficjalny przemysł, zarówno rząd, jak i sama gałąź, nie są w stanie odpowiednio oszacować wzrostu oraz wpływu ekonomicznego (turystyki) na gospodarkę.

• W systemie SIC musi zostać dokonana rewizja, tak aby podróże i turystyka zostały do niego włączone jako przemysł.

• Powodami dla bardziej poważnego potraktowania tego problemu, są chociażby dane dotyczące miejsc pracy, zawdzięczanych dzięki wydatkom podróżnych krajowych i zagranicznych. W ten sposób w U.S.A. - w turystyce - w 1993 roku zatrudnienie znalazło ponad 6,2 mln osób.

• USTTA stanie na czele programu edukacyjnego dla stanów, miast, społeczności, jak również jednostek prywatnych i publicznych, dotyczącego wagi procesów w systemie SIC, a także zmian zachodzących w tym obszarze.

Ad.5.

• Kolejnym zaleceniem WTO, jest stworzenie wskaźników (dyrektyw) dla Systemu Narodowych Sprawozdań (zestawień) - SNA. Jednym z elementów SNA, jest satelitarne zestawienie dla turystyki. Jest to narzędzie służące do pomiarów i analizy, które zapewnić może szacunki dla całej dziedziny aktywności turystycznej, w kategoriach porównywalnych dla innych dziedzin ekonomii.

• Biuro Analiz Ekonomicznych wprowadziło podobne zestawienia satelitarne także w innych gałęziach przemysłu. Podobny system funkcjonuje już również w Kanadzie.

Ad.6.

• Technologia może odgrywać główną rolę w dostępności obecnych (już istniejących), jak
  i przyszłych danych.

• Elektroniczna baza danych dotycząca wszystkich danych i informacji turystycznych, jest niezbędna dla zapewnienia skoordynowanego szacunku oraz dystrybucji.

• Jeśli obecnie baza taka nie zostanie rozwinięta, Stany Zjednoczone stracą grunt na konkurencyjnej arenie globalnej.

• Celem nadrzędnym zarządzających bazą będzie zatem dostarczenie (zapewnienie) wyczerpującego dostępu do danych badawczych, jak również informacji, wszystkim jednostkom turystycznym, dużym i małym. Zostanie to osiągnięte poprzez użycie kilku dróg dostępu do danych badawczych.

• System pozwoli na dostęp do danych drogą elektroniczną, pocztową oraz osobiście.

• Systemem zarządzać będzie TPC, a wszystkie agencje związane z turystyką i dostarczaniem danych, odpowiedzialne będą za ich aktualność.

ROŹDZIAŁ 4

Infrastruktura i rozwój produktu

A. Tło i szacunki

Nawet najlepsze i najbardziej atrakcyjne miejsce nie osiągnie odpowiedniego potencjału, dopóki nie stworzy się ekonomicznych i wydajnych dróg transportu, adekwatnego zakwaterowania oraz gastronomii dla odwiedzających. Ważne są również udogodnienia (usługi) publiczne oraz lokalna społeczność.

Budowanie dróg, mostów, lokalnych systemów transportu jest równie ważne, jak rozwój samego produktu i jego reklama.

Jeżeli zbyt trudnym jest dotarcie do jakiegoś miejsca, bądź też nie ma się (tam) gdzie zatrzymać, jedynie garstka podróżujących zdecyduje się tam pojechać i zatrzymać na dłużej niż kilka godzin.

Jeśli drogi lokalne, system transportowy, bądź też komunalny system wód i odprowadzania odpadów, są przepełnione (przeciążone), wtedy lokalne społeczności żyją w napięciu, co może wywołać spięcia z odwiedzającymi te tereny podróżnymi, jako że będą się oni przyczyniać do pogarszania jakości życia miejscowych.

Wydatki na infrastrukturę (jej rozwój) są często oddzielnym problemem jako, że zwykle nie są dostępne na czas, bądź też trudno osiągalne.

Uzyskanie wsparcia ze strony społeczności w przepływie środków na rozwój może okazać się problemem, nawet gdy przewidywane przychody z turystyki stanowią atrakcyjną alternatywę dochodów oraz istotne źródło wpływów z podatków.

Decyzje dotyczące transportu, rozwoju terenów i udogodnień publicznych zwykle muszą być podejmowane na poziomie federalnym.

Podróżni zagraniczni, stanowiący o wzroście rynkowym w przyszłości, muszą być w stanie nie tylko dotrzeć do pierwotnych „portów” docelowych, ale również móc podróżować do miast, miejscowości, społeczności i regionów, które obecnie nie są w sieci szybkich, międzynarodowych połączeń / dojazdów lotniczych.

Tereny publiczne, tj. parki narodowe, lasy oraz inne federalne tereny rekreacyjne, także muszą być odpowiednio połączone z systemami międzystanowych i stanowych autostrad, oraz lokalnymi społecznościami, które mogłyby wspierać podróżnych w ich potrzebach.

W miejscach, gdzie obszary federalne znajdują się w oddaleniu od większych skupisk społeczności, zakwaterowanie (włączając kampingi), a także baza żywnościowa muszą być dostępne, spełniając jednocześnie odpowiednie wymagania środowiskowe.

B. Cele (założenia):

• TRANSPORT

1. Rozwinąć intermedialny system lepszych połączeń powietrznych, drogowych oraz kolejowych.

2. Zidentyfikować potrzeby długoterminowe, jak również pojemność (przestrzeń) krajowego systemu powietrznego (awiacji).

3. Zidentyfikować potrzeby krajowego systemu kolei pasażerskich.

• PARKI NARODOWE ORAZ TERENY PUBLICZNE NA OBSZARACH FEDERALNYCH

1. Ustanowić (poprzez dyrektywy wykonawcze) odpowiedzialność turystyczną dla agencji zajmujących się zarządzaniem obszarami.

2. Poprawić oraz skoordynować zarządzenia, dotyczące zarządzania terenami publicznymi, związane z turystyką.

3. Poprawić poziom (utrzymania) usług i udogodnień na obszarach federalnych.

4. Wyklarować rolę sektora prywatnego w operowaniu usługami, za pozwoleniem, bądź
   w wyniku specjalnych kontaktów na terenach publicznych.

5. wydać legislatywy powodujące wpływy pieniężne dla agencji, w celu utrzymania istniejącej infrastruktury, a także zapewnienia lepszej obsługi klientów.

C. Podejmowane kroki

• TRANSPORT

Ad.1.

Wiele lotnisk usytuowanych jest poza granicami miast. W wielu wypadkach chcąc uniknąć nadmiernego zatłoczenia, naraża się pasażerów (w szczególności dotyczy to „podróżnych biznesowych”) na brak niedrogich, szybkich oraz wygodnych środków transportu łączących lotniska
z centrami biznesu, zakwaterowania itp. Dzieje się tak, podczas gdy inne kraje zbudowały specjalne sieci wspierające transport lokalny, łączące główne centra turystyki.

Międzynarodowe lotnisko „Schipol” w Amsterdamie jest tego świetnym przykładem. Pasażer może tam opuścić samolot, a następnie po kontroli paszportowej i celnej, przejść przez ulicę, wsiadając do pociągu, który w ciągu kilku minut dowiezie go do Amsterdamu, lub też do innego europejskiego miasta (w ciągu paru godzin).

Bezpodstawnym byłoby sądzenie, iż Stany Zjednoczone stworzą system kolejowy przewozów pasażerskich mogący rywalizować z tymi w europie. Są jednak oznaki poprawy, które winny być kontynuowane w celu osiągnięcia większego dostępu do wielu miejsc w kraju.

Nie istnieje jedno uniwersalne rozwiązanie dla całego kraju. Każde miejsce jest unikalne geograficznie. Z tego też powodu konieczne jest rozważenie wielu opcji i wybrania tych najbardziej sensownych dla danego miejsca. Oznaczać to może np. niedrogi i bezpieczny system autobusowy
z lotniska do centrum miasta, bądź też zwiększoną liczbę taksówek i przeszkolonych kierowców. Można także rozważyć linie metra prowadzące do lotnisk, tam gdzie byłoby to możliwe. Inne opcje to m.in. transport wodny oraz helikoptery.

Władze powinny rozważyć jak uzyskać środki w przypadkach, gdy dane potrzeby nie zostały jeszcze zmaterializowane, jednak są już zaprojektowane.

Ad.2.

Krajowa Komisja ds. Zapewnienia Silnej Konkurencji w przemyśle lotniczym stwierdziła,

iż „transport lotniczy stał się rzeczą niezbędną (podstawową) dla ekonomicznej progresji obywateli
i interesów tego kraju”.

Bez odpowiedniego transportu dla obecnych oraz przyszłych potrzeb „turystów i podróżnych biznesowych”, projektowany wzrost będzie trudno osiągalny.

Rozwój turystyki w kraju nie osiągnie zapewne swego wzrostowego potencjału.

Podróżni muszą mieć wygodny oraz ekonomiczny transport powietrzny do i z kraju (dotyczy to wszystkich regionów wewnątrz kraju).

Przyszłe plany obejmować muszą potrzeby długoterminowe, jak również objętość (ładowność) amerykańskiego przemysłu lotniczego w celu sprostania przyszłym wyzwaniom, związanym ze wzrostem podróży do Stanów Zjednoczonych. Wzrastać będzie również liczba podróży wewnątrz samych Stanów, szczególnie w miejscach nowo otwartych na turystykę, nie będących dotychczas tradycyjnymi kierunkami turystycznymi.

Rzeczą kluczową jest także unikanie zbyt dużego zatłoczenia na oraz wokół portów, zarówno w terminalach przylotów krajowych, jak i zagranicznych. Podczas ich renowacji, bądź budowy, wymagania te muszą być brane pod uwagę.

Ad.3.

Podróże pasażerskie pociągami, nie są w U.S.A. tak częste, jak to bywa w Europie, ale istnieje zapotrzebowanie na ten model podróży.

Pomimo, iż podróż koleją jest bardziej czasochłonna niż transport lotniczy, zapewnić może malownicze trasy widokowe, oraz może stać się formą swoistego relaksu, którego poszukuje wielu podróżnych.

Niemniej jednak, zmiana upodobań turystów (z transportu kolejowego na lotniczy) w niektórych „korytarzach”, spowodowała zmniejszoną liczbę utrzymywanych miejsc sypialnych w pociągach, oraz ograniczyła liczbę opcji dotyczących podróży koleją. Aby poprawić ten stan rzeczy, przygotowano specjalną strategię naprawczą Krajowego Systemu Kolei Pasażerskich, której przewodniczyć będzie AMTRAK (główny przewoźnik na rynku amerykańskim), we współpracy z Departamentem Transportu.

• PARKI NARODOWE I TERENY PUBLICZNE NA OBSZARACH FEDERALNYCH

Ad.1.

Obszary Federalne reprezentują obszerne i zróżnicowane zasoby turystyki.

Tereny tak zróżnicowane jak: parki narodowe, lasy, sanktuaria przyrody, zbiorniki wodne, rezerwaty morskie, oraz inne tereny chronione, są skarbami bez porównania w świecie. Razem przynoszą istotne zyski ekonomiczne.

Najbardziej rozpoznawalne atrakcje turystyczne znajdują się bez wątpienia na terenie Parków Narodowych. Oferują one wiele miejsc pracy, zapewniają również eksport turystyczny, a także wpływy z podatków.

Przykładem terenów przynoszących korzyści finansowe, są tereny narciarskie, z których 60%
w Stanach Zjednoczonych, znajduje się na obszarach federalnych.

Każda z głównych agencji federalnych ds. zarządzania obszarami państwowymi ma określoną misję, własną władzę i obowiązki zarządcze. Większość misji dotyczy turystyki lub rekreacji.

Różnorodne władze, pod rządami których działają owe agencje, prowadzą osobną politykę, reguły oraz regulacje dotyczące turystyki.

Dyrektywy wykonawcze potrzebne są, aby jasno określić dane obowiązki i przepisy, jak również pomagają skupić się na koordynowaniu działań agencji zarządzania obszarami, dotyczących turystyki.

Ad.2.

Różnice wśród agencji doprowadziły do pewnych niejasności, jako że turyści oraz przemysł turystyczny, korzystają z zarządzanych przez nie terenów.

Niektóre obszary federalne znajdują się pod zarządem 2-óch lub więcej agencji (każda ma swoją jurysdykcję w wyszczególnionych częściach parku czy terenu).

Zarządzanie często odbywa się bez należytej koordynacji powodując podwajanie się funkcji. Zdarzają się i przypadki bardziej absurdalne. Np. gdy touroperator prowadzi grupę przez rezerwat federalny, musi najpierw uzyskać pozwolenie od trzech agencji. Każda ma swoją własną formę, reguły oraz opłaty. Touroperator musi dojść do porozumienia z każdą z agencji osobno. Jest to oczywiste marnowanie czasu dla touroperatora, jak również rzecz dosyć frustrująca.

Innym problemem, który się pojawił, jest wzrost opłat za użytkowanie obszarów. Sprzedawcy usług turystycznych oraz operatorzy nie są o takich wzrostach informowani odpowiednio wcześniej.

Ma to swoje odbicie w sytuacji ekonomicznej tych jednostek, które niejednokrotnie z powodu nagłej zmiany ceny, muszą renegocjować kontrakty, bądź nawet odwoływać „toury” w ostatniej chwili.

Odwoływanie imprez, oznaczać może stratę obecnej i przyszłej wielkości sprzedaży przez firmy
i utratę wiarygodności obszarów federalnych, jako celów wycieczek turystycznych, jak również utratę wpływów z obszarów federalnych (także dla lokalnych społeczności).

Właściwa problemowi rada, ustanowiła bardziej skoordynowany oraz „przyjazny - użytkownikowi” system rozwoju i administrowania zarządzeniami / regulacjami. System taki zostanie stworzony w celu ochrony zasobów federalnych, oraz bycia bardziej responsywnym na potrzeby / problemy sektora turystycznego i samych turystów.

Ad.3.

Obszary Federalne oferują unikalne produkty turystyczne, zarówno dla odwiedzających krajowych, jak i zagranicznych. Istnieje tam wiele możliwości doświadczania (zewnętrznego) piękna natury, obszernych przestrzeni otwartych, nie spotykanych na obszarach miejskich, z których przybywa większość odwiedzających.

Agencje federalne odpowiedzialne są za zachowanie tych zasobów naturalnych, oraz edukowanie społeczeństwa w sprawach ochrony środowiska.

Zapewniają także (na terenie zarządzanym) różnego rodzaju schronienia, zakwaterowanie, pola kempingowe, obozowiska, drogi, mosty, szlaki, systemy zarządzania odpadami (w sposób wydajny finansowo i bezpieczny dla środowiska), oraz bezpieczną ochronę przeciwpożarową.

W przypadku, gdy dany obszar posiadałby niską wydajność, a jego infrastruktura byłaby w kiepskim stanie, możliwości odpowiedniego „odbioru” tego obszaru znacznie by się zmniejszyły.

Mówiąc o infrastrukturze, chodzi tu przede wszystkim o kiepsko utrzymane drogi, szlaki, centra dla odwiedzających, zatarasowane jezdnie w parkach i na innych obszarach federalnych, oraz brak materiałów odpowiednich np. do przeprowadzania pikników.

W wyniku długoletnich zaniedbań finansowych dotyczących utrzymania infrastruktury na odpowiednim poziomie, doznania odwiedzających znacznie zubożały, zasoby są często zniszczone,
a atrakcje nieczynne. Co za tym idzie, gospodarki społeczności zależnych od funkcjonowania tych terenów, zastały zagrożone.

Rozwiązanie tych problemów infrastruktury jest jednym z największych wyzwań przed jakimi stoją agencje. Aby sprostać wyzwaniu, potrzebne są nowe, innowacyjne drogi rozwoju, np. nowe sposoby przewożenia odwiedzających „do” i „z” parków narodowych, odrzucając raczej użycie samochodów.

Być może większe zaangażowanie się sektora prywatnego, stanowić będzie w dużej mierze odpowiedź na to, jak poradzić sobie z w/w wyzwaniami.

Także agencje, dzięki zintegrowanemu planowaniu budżetu i lepszej koordynacji działań, postarają się z maksymalizować dostępne środki w celu utrzymania oraz ulepszania obecnej infrastruktury.

Ad.4.

Brak odpowiednich funduszy, spowodował w wielu przypadkach „zaległości” w utrzymaniu parków oraz terenów publicznych, włączając w to: szlaki, obozowiska, itp.

Także działalność związana z żywnością (gastronomią), zakwaterowaniem oraz innymi typami usług komercyjnych, przeszła w ręce agencji zarządzających terenami federalnymi.

Obecnie trend ten zmienia się dzięki koncesją przekazywanym sektorowi prywatnemu przez agencje federalne.

Koncesje te spowodują, iż sektor prywatny będzie mógł zatrzymać ewentualne wpływy
i później reinwestować je w różnego rodzaju udogodnienia / usługi, które miałyby być utrzymywane zgodnie ze standardami agencji.

Ad.5.

W sektorze prywatnym, opłaty pobierane za użytkowanie terenów turystycznych, zużywane / wydatkowane są na utrzymanie tychże terenów oraz wszelkich istniejących udogodnień.

Niemniej jednak federalne składki członkowskie pobierane na utrzymanie terenów / obszarów federalnych, często nie są zwracane odpowiednim agencjom, które troszczą się o utrzymanie tych terenów.

Większość turystów wspiera swymi składkami / opłatami (które następnie przekazywane są odpowiednim agencjom) utrzymanie terenów, oraz poprawę udogodnień na nich się znajdujących.

W przyszłości zarekomendowana zostanie także legislatywa, pozwalająca na przekazywanie agencjom nowych składek użytkowników, w celu utrzymania i poprawy stanu jakości wcześniej wymienionej infrastruktury.

• Rozwój produktu

A. Tło i szacunki

Zróżnicowanie produktu turystycznego oferowanego przez kraj, region czy społeczność jest jego inwentarzem.

Rozszerzanie tego inwentarza o kolejne zdywersyfikowane atrakcje i udogodnienia jest ważną częścią zachęcenia ludzi do kolejnych wizyt, a także nowych turystów (odwiedzających) z różnorodnymi zainteresowaniami do dłuższych wizyt (pobytów).

Wszystko to zaowocować ma większą liczbą miejsc pracy, oraz większym wpływem ekonomicznym dla Stanów Zjednoczonych.

Rozwój turystyki spowodować może dywersyfikację przychodów oraz baz wpływów na obszarach cierpiących z powodu dramatycznych zmian ekonomicznych i socjalnych, takich jak: zamykanie baz wojskowych, utrata rodzinnych terenów rolniczych (farm), bądź też restrykcje dotyczące plonów (zbiorów) drewna.

Rozwój produktów i usług jest przede wszystkim rzeczą za którą w swej działalności odpowiedzialny jest sektor publiczny.

Firmy są dobrze przygotowane do kreatywnego rozwoju atrakcji turystycznych, oraz do odpowiednich usług / udogodnień dla potencjału rynkowego. Starają się także sprostać wymaganiom klientów, dzięki środkom indywidualnym w danym miejscu.

Są jednak obszary, gdzie Rząd Federalny może wspomagać zwiększanie się krajowego „produktu mix”. Dotyczy to głównie biednych terenów wiejskich, bądź też konkretnych obszarów zurbanizowanych, gdzie długotrwały rozwój produktu przynieść może powodzenie w ich dalszym eksporcie.

W wielu takich przypadkach, sektor prywatny obawia się, iż ten rodzaj produktu, wymagać będzie zbyt dużo poświęceń, w kategoriach czasu oraz pieniędzy, tak więc lepiej jest „odsunąć się” od jego rozwoju „jak najdalej”.

Dzięki roli Rządu Federalnego w rozwoju ekonomicznym, a także jego odpowiedzialności za dalszy wzrost ekonomiczny w kraju, agencje federalne mogą pomagać społecznościom w rozwijaniu produktów do sprzedaży przez nie same. Następnie produkty te mogą być eksportowane.

Taki rozwój mógłby w przyszłości spowodować wzrost możliwości zatrudnienia, jak również zwiększyć potencjał eksportowy.

Wraz ze zrównoważonym rozwojem, uważanym jako istotny(szczególnie w gałęzi turystyki), Rząd Federalny ma nieco inną rolę. Może służyć jako narzędzie rozwoju produktów alternatywnych, które w przyszłości mogłyby odciążyć miejsca przeludnione (zatłoczone), takie jak choćby dobrze znane parki narodowe, czy inne federalne tereny rekreacyjne.

A. Cele (założenia)

Skupić środki na rozwijaniu nowych „produktów specjalnego zainteresowania”, które można by z sukcesem eksportować w celu zainteresowania podróżnych (nowych i „powracających”)
i zachęcenia ich do dłuższych pobytów w danym miejscu.

B. Podejmowane kroki

Ostatnie badania dowodzą, iż konkretne „produkty specjalnego zainteresowania” przyciągać będą głównie odwiedzających z tzw. stabilnych rynków dojrzałych.

Dany produkt, jego promocję, trzeba dostosować do konkretnego rynku, np. wyprawy plecakowe, powiązane z kontemplowaniem dzikiej przyrody, plasują się wśród turystów niemieckich, w niedawno przeprowadzonym rankingu, na miejscu pierwszym. W tym samym rankingu Australijczycy postawili taką opcję wycieczki na miejscu ósmym.

Podobnie jest z wyprawami do miejsc rdzennych społeczności Amerykańskich powiązanych
z rękodziełem, oraz innymi programami kulturalnymi. Turyści z Francji plasowali się pod tym względem na miejscu pierwszym, podczas gdy Brytyjczycy dopiero na dziewiątym.

Zachęcenie do rozwoju wielo-kulturowych miejsc (obszarów) turystycznych, oraz programów dla ich promocji, jest jedną z ról, którą Rząd Federalny rozpoczął i widzi sensownym (produktywnym) jej kontynuowania.

Inne możliwości to m.in. wspieranie rozwoju „produktów / programów specjalnego zainteresowania” dla rynków niszowych, poprzez pakiety turystyczne, bądź też włączenie „produktów specjalnego zainteresowania”, takich jak elementy wiejskie, czy eko-turystyczne, do pakietów oferowanych turystom.

ROŹDZIAŁ 5

Promocja

A. Tło i szacunki

Międzynarodowa rywalizacja o 500 mln podróżnych zagranicznych rozgrywa się głównie na poziomie poszczególnych państw.

Wiele rządów zrozumiało rolę i potencjał oferowany przez turystykę przyjazdową i obecnie w sposób „agresywny” promują swoje kraje, za pośrednictwem dobrze finansowanych kampanii narodowych.

Rywalizacja jest intensywna. Ponad 170 krajów aktywnie stara się o tego samego klienta, oraz
o współpracę z tymi samymi turystycznymi (międzynarodowymi) partnerami handlowymi.

Konkurencja nie ogranicza się jedynie do krajów. Istnieje również pomiędzy i wewnątrz poszczególnych segmentów rynku (przemysłu).

Jednak bez odpowiedniego wydatkowania (kooperatywnego) środków, będzie możliwa jedynie niewielka działalność promocyjna Stanów Zjednoczonych.

Żadna indywidualna firma, stan czy też miasto, nie będzie w stanie niezależnie promować Stanów Zjednoczonych jako miejsca przyjazdów / odwiedzin docelowych dla potencjalnych odwiedzających
z zagranicy. Przywódcza rola rządu jest tu niezbędna!

W koordynowaniu ogólnokrajowych wysiłków, rolę taką sprawować będzie agencja USTTA. Zajmie się ona głównie skupianiem / kierowaniem promocyjnych środków przemysłu, tak by móc podnieść ogólny poziom turystyki przyjazdowej do kraju, z czego czerpać mieliby wszyscy partycypujący.

W 1992 roku Stany Zjednoczone sklasyfikowano na 18 miejscu, w kategorii turystycznych budżetów promocyjnych rządów narodowych. Pierwsza 10-tka to: Hiszpania, Francja, Wielka Brytania, Australia, Meksyk, Korea Płd., Singapur, Holandia, Bahamy oraz Portugalia.

Budżety promocyjne tych państw kształtowały się w kategoriach 30 - 85 mln $. Stany Zjednoczone na promocję wydały w roku 1992 zaledwie 13 mln $.

Oczywistym jest więc, że Stany Zjednoczone zaczynają odczuwać tą, nie komfortową dla siebie sytuację na rynku konkurencji. Wraz z wciąż zmieniającym się rynkiem globalnym, coraz lepiej finansowane narodowe przedstawicielstwa turystyczne doświadczają wzrostu koniunktury
w przychodach z turystyki przyjazdowej, dzieląc między sobą udziały rynkowe często kosztom samych Stanów Zjednoczonych.

W 1995 roku przewidywano, iż U.S.A. straci ponad półtora punktu procentowego w światowym udziale turystów odwiedzających. W kategoriach pieniędzy, przedkłada się to na ponad 1,6 mld dolarów starty, na rzecz innych krajów.

Wszystkie wyżej wymienione wskaźniki świadczą, iż Rząd Federalny powinien angażować się bardziej bezpośrednio w promocję międzynarodową turystyki Stanów Zjednoczonych, tak aby zapewnić wzrost na rynku przyjazdów turystów z innych krajów.

Tego rodzaju pomostowe programy promocji są efektywnym i rekomendowanym mechanizmem podnoszenia świadomości turystycznej w potencjalnych odwiedzających.

Są oni poddawani silnym wrażeniom wizualnym, reklamie pośredniej i bezpośredniej, a także otrzymują materiały o danym kraju (regionie).

Promocja międzynarodowa obszarów federalnych jest istotnym komponentem wysiłków marketingowych, które muszą być rozwijane.

Jeżeli Stany Zjednoczone chcą utrzymać i zwiększyć swój udział w rynku odwiedzających międzynarodowych, muszą partycypować w światowym rynku, poprzez silne kampanie narodowe, poparte adekwatnymi środkami finansowymi.

Promocyjne środki finansowe muszą być ukierunkowywane na te rynki międzynarodowe, które oferują możliwości większych zwrotów z inwestycji.

W ostatnim czasie dużo mówiło się o „dojrzałych” oraz „wschodzących” międzynarodowych rynkach turystycznych. Były one tematem licznych debat na wszystkich szczeblach rządowych
i przemysłowych. Dyskutowano głównie o poziomie inwestycji federalnych i obecności kraju na tych rynkach, posiadających największy potencjał wzrostowy.

Eksperci reprezentujący przemysł oraz firmy na nim działające, dogłębnie spenetrowali rynki „dojrzałe” i przekonali rząd do zredukowania swej obecności na tych obszarach. Wg nich, rząd bardziej powinien skupić się (poprzez otwierane placówki i inwestycje) na rynkach „wschodzących”.

Wsparcie dla utrzymania efektywnej obecności na kluczowych rynkach było również zawarte we wnioskach studium, pod przewodnictwem USTTA („Potencjał Międzynarodowych Rynków Turystycznych dla Stanów Zjednoczonych”).

Jako dwa kluczowe, nie w pełni „wykorzystane” rynki wymieniono Niemcy i Włochy.

Badania potencjału rynków międzynarodowych, prowadzone przez USTTA, wykazały, iż obecnie
19 rynków jest dla Stanów Zjednoczonych „obiecujących” pod względem zwiększenia wpływów
z eksportu dóbr turystycznych.

Te rynki to: Japonia, Meksyk, Wielka Brytania, Wenezuela, Tajwan, Korea Płd., Niemcy, Kanada, Holandia, Belgia, Francja, Brazylia, Włochy, Szwajcaria, Austria, Argentyna, Australia, Chiny oraz Hongkong.

B. Cele (założenia):

Poprawić międzynarodową konkurencyjność przemysłu turystycznego Stanów Zjednoczonych poprzez silny, trwały program promocyjny.

C. Podejmowane kroki:

1. Rozszerzyć i zintegrować marketing międzynarodowy.

Zintegrować marketing federalny, stanowy, lokalny oraz przemysłowy, a także planowanie
i plany wdrażania tak, aby zapewnić komplementarną i zrozumiałą „osłonę” dla szerszego wachlarza amerykańskich produktów i usług turystycznych.

Takie skoordynowane podejście pozwoli na najlepsze zużycie ograniczonych środków, a także pozwoli zgromadzić szerszą wiedzę dotyczącą całości, od tej która mogłaby być osiągnięta dzięki indywidualnym wysiłkom.

Koordynacja między agencjami federalnymi następować powinna na wiele sposobów, włączając w to 3 poniższe przykłady:

1. Promocja obszarów federalnych zarządzanych przez Rząd Federalny, musi być koordynowana bardziej efektywnie, tak aby zapewnić „regionalną sprawiedliwość / równość” oraz by znana była rola jaką odgrywają ekonomicznie, powstałe na tych terenach atrakcje / udogodnienia.

Obecne wysiłki promocyjne są niewystarczające i często stoją w całkowitej sprzeczności do potrzeb społeczności

Istnieje potrzeba połączenia środków oraz koordynacji programów i rozporządzeń, w celu lepszego zarządzania turystyką, odpowiadając przy tym na potrzeby krajowej społeczności.

2. USTTA powinna koordynować, wraz z Administracją Autostrad Federalnych, promowanie atrakcyjnych widokowo dróg bocznych a także program Wszystkich Dróg Amerykańskich.

W/w administracja była już partnerem Amerykańskiego Związku Automobilistów
w procesie (rozwoju) tworzenia parametrów dla atrakcyjnych widokowo dróg bocznych, oraz wszystkich pozostałych dróg Amerykańskich.

Współtworzyła również bazę danych, dotyczącą wymienianych już wcześniej dróg bocznych (w formie banku pomysłów i informacji dla użytku ogólnokrajowego).

3. Krajowa (Narodowa) Federacja Humanistyczna oraz Narodowa Fundacja Sztuki będą pracować wspólnie nad rozwojem specjalnych działań promocyjnych przedstawiających amerykańskie, unikalne „produkty” kultury, zarówno na rynku krajowym, jak
   i międzynarodowym.

USTTA powinna kooperatywnie współpracować z tymi agencjami w celu rozwoju spisu / inwentarza głównych festiwali i imprez kulturalnych, które zainteresowałyby zarówno turystów / odwiedzających krajowych, jak i zagranicznych.

Gdy lista / spis zostanie skompletowany, informacje te będą dostępne dla biur regionalnych USTTA, oraz innych turystycznych podmiotów handlowych.

Jak zostało wcześniej podkreślone, program rozwoju produktu dla rynku niszowego (specjalnego zainteresowania), powinien odgrywać główną rolę w całościowej promocji Stanów Zjednoczonych, jako międzynarodowego miejsca recepcji.

2. Kierować zasoby / środki finansowe oraz wysiłki promocyjne na te rynki, gdzie możliwy jest do osiągnięcia największy zwrot z inwestycji.

Rząd Federalny musi skupić swoje środki i wysiłki promocyjne na te rynki kluczowe, jak również rynki „wschodzące”, które oferują największy, potencjalny zwrot z inwestycji.

Musi również zachęcać „nie - federalny” sektor publiczny, oraz sektor prywatny (organizacje w nim działające) do chętniejszego kierowania swych funduszy oraz wysiłków promocyjnych w przemyśle.

Wszystkie elementy programu zostaną uznane za spełnione, wraz z celem nadrzędnym - rozwoju potencjału rynkowego oraz dalszym rozwojem relacji handlowych.

Ustalenia miedzy poszczególnymi krajami, dotyczące wspólnych wysiłków będą odbierane jako ze wszech miar „odpowiednie”.

3. Ustanowić kooperatywnie finansowane Centra Turystyczne U.S.A. na rynkach kluczowych.

Centra te byłyby organizowane przez rząd U.S.A, przy jednoczesnym współ finansowaniu partnerskim z przemysłem turystycznym.

Fizyczna lokacja pozwoliłaby, a wręcz zachęciła ruch konsumencki, do częstszych odwiedzin, dając jednocześnie Stanom Zjednoczonym lepszy ogląd na pozycję rynkową w danym kraju.

Materiały (dzięki centrom) promocyjne byłyby dostarczane wprost do klientów, a partnerzy mieliby szansę na zorganizowanie specjalnych promocji oraz pokazów wideo, bądź też innych promocyjnych programów audio - wizualnych.

4. „Włączyć” / zorganizować specjalną kampanię promocyjną dotyczącą Igrzysk Olimpijskich
   w roku 1996.

W 1996 roku światowa uwaga skupiać się będzie na mieście Atlanta, w stanie Georgia.

Publiczno - prywatne formy partnerstwa wspierane będą na wszystkich poziomach, szczególnie poprzez projektowane programy z tzw. „kooperatywnym podejściem marketingu
i promocji”, przy pomocy których inicjatywy publiczno - prywatne będą mogły się zacieśniać.

Szczególną rolę odegrać może kooperatywna kampania telewizyjno - reklamowa, oraz specjalne programy promocyjne, przeprowadzane w połączeniu z goszczącym igrzyska Komitetem Olimpijskim.

Departament Stanu zastosuje specjalne wizy dla olimpijczyków, trenerów oraz rodzin towarzyszących, co ułatwi i przyspieszy ich wjazd do Stanów Zjednoczonych.

5. Ustanowić Regionalne Urzędy Promocji Turystyki, które są zdolne do zwiększonego generowania inwestycji sektora prywatnego, oraz do szybkiego wprowadzania programów promocyjnych.

Ten mechanizm wspierałby i szybko reagował na wszelkie „wyzwania” rynkowe, a także nadarzające się możliwości.

W przypadku katastrofy naturalnej, wybuchu wojny, bądź też przestępstwa popełnionego na turyście zagranicznym, przemysł turystyczny Stanów Zjednoczonych musi być w stanie szybko i zadowalająco odpowiedzieć publice, tak aby zminimalizować straty udziału w rynku.

Stworzonych zostanie 6 Urzędów ds. Promocji Turystyki, a ich członkowstwo oparte będzie na regionalnych reprezentantach, którzy będą ściśle współpracować z krajowymi, lokalnymi (regionalnymi) koordynatorami federalnymi. Urzędy współpracować będą również z obecnymi grupami federalnymi, które koordynują wiele różnych działań.

Rozwinąć wskaźniki /mierniki dotyczące osiągów/ wydajność działań, dzięki którym można odpowiednio zmierzyć „skalę sukcesu”.

Ważnym jest, aby w czasie fazy planowania zarówno długo- jak i krótkoterminowych inicjatyw strategicznych, odpowiednio oszacować cele w sposób ilościowy.

Szacunki postępów oraz rezultatów programu także muszą być integralną częścią każdego planu.

Mechanizmy dotyczące „śledzenia”, rozpatrywania oraz ewaluacji programu, winny być zawarte
w standardowej części wymagań.

Na obszarze promocji skupiać powinno się na mierzeniu wyników w kategoriach nowych przyjezdnych, wydatków, pracy oraz produktów pozyskiwanych dzięki takim programom.

ROŹDZIAŁ 6

Ułatwienia i redukcja barier

• Ułatwienia

A. Tło i szacunki

Tak jak turyści odwiedzają dane miejsce z wielu różnych powodów, mogą równie dobrze nie zdecydować się na jego odwiedzanie z całej gamy innych powodów. Te powody to np. doniesienia
o tym, iż dany kraj nie jest bezpieczny, gościnny, bądź „czysty”.

Dużą rolę może także odegrać fakt, iż informacja o produkcie turystycznym lub miejscu nie jest odpowiednio przygotowana (dostępna), bądź też transakcje są trudne do zrealizowania.

Ponowne wizyty zaś, mogą być „wspierane” przez ułatwienia w procedurach wjazdowych do kraju,
a także wyrobienie mu opinii „przyjaznego dla odwiedzających” m.in. poprzez międzynarodowe symbole w miejscach publicznych, wielojęzyczne napisy oraz łatwy dostęp do usług związanych
z wymianą waluty.

B: Cele (założenia)

1. Poprawić ułatwienia dotyczące wjazdu do Stanów Zjednoczonych, utrzymując jednocześnie odpowiedni poziom ochrony granic.

2. Wspierać dostępność informacji elektronicznej oraz transakcji światowych poprzez technologię.

3. Usprawnić dostęp do udogodnień związanych z turystyką i podróżami dla podróżnych międzynarodowych oraz niepełnosprawnych

C. Podejmowane kroki

Ad. 1

Usługi tzw. „posprzedażowe” są często czynnikiem „krytycznym” w decyzji konsumenta co do tego, który produkt nabyć. Gdy niemożliwym jest gwarantowanie tego, że każdy turysta / odwiedzający „delektować się” będzie każdym (jednym) posiłkiem, satysfakcjonować go będzie każdy nocleg w hotelu i nie doświadczy on żadnego niemiłego zdarzenia odwiedzając Stany Zjednoczone, ważne jest aby spowodować by jego pierwsze odczucia po przybyciu były tak pozytywne, jak to tylko możliwe, utrzymując jednocześnie poziom ochrony na granicach.

W przeszłości zdarzało się, iż podróżni narzekali na skomplikowany proces wizowy, dwugodzinne kolejki do kontroli celnej, a także „wrogo” usposobionych inspektorów po długim locie.

Takie „doświadczenia” z pewnością nie dają Stanom Zjednoczonym dobrych not i powodują pogarszanie się opinii o tym kraju, dlatego też takich sytuacji trzeba za wszelką cenę unikać:

a) Stworzyć stały program pilotażowy „zwalniający” z posiadania wiz. Program ten ustanawiany jest, aby znieść wymagania wizowe dla obywateli krajów, które także nie wymagają wiz od obywateli USA. Obywatele ci posiadają paszporty tzw. „czytane maszynowo”: zwykle posiadają niewielką stopę „odmawianych” aplikacji wizowych do Stanów Zjednoczonych w ostatnich dwóch latach.

Obecnie programem objęte są 23 kraje. Ma on pozytywny wpływ na wzrost przyjazdów do Stanów Zjednoczonych. Departament Stanu, który wydaje wizy szacuje, iż dzięki programowi zaoszczędził w 1993 roku ok.175,5 mln $.

Program stworzono także po to, by zaoszczędzić czas podróżnych oraz ich wysiłek w celu udania się do Stanów Zjednoczonych.

W przyszłości do programu zostanie włączonych więcej państw, a przybywający do USA tracić będą jeszcze mniej czas czasu na kontrolach (inspekcjach itp.).

b) Dalej integrować Agencje Inspekcji Federalnych oraz „agresywnie” stosować technologię w celu ułatwienia przyjazdów odwiedzającym (turystom).

Aby dostać się do Stanów Zjednoczonych międzynarodowy turysta (odwiedzający) musi posiadać ważny paszport swojego kraju oraz ważną wizę (za wyjątkiem krajów, dla których obowiązek nie został zniesiony).

W punkcie „wyjazdowym” odwiedzający musi przejść pomyślnie wiele kontroli oraz inspekcji.

Obecnie komórki te działają wspólnie i dużo sprawniej, niż to było kilka lat temu. Z tego też powodu proces kontroli dla osoby przyjeżdżającej jest dużo prostszy, jak również mniej kosztowny dla Agencji Federalnych.

(1) Skompletować oraz utrzymać połączenia komputerowe pomiędzy Federalnymi Służbami Inspekcyjnymi, co do aplikacji wizowych oraz danych o nich.

Federalne Agencje Inspekcyjne w ciągu ostatnich kilku lat poczyniły ogromny postęp
w komputeryzacji informacji (danych, dotyczących pasażerów przybywających, co znacznie przyśpieszyło proces kontroli).

Technologia odegrała ogromną rolę w tych przemianach, jednak zasoby technologiczne jeszcze nie zostały wykorzystane w 100%. Niektóre braki oraz opóźnienia wciąż wynikają z niewystarczających funduszy.

TPC radzi, aby Agencje Inspekcyjne oraz Departament Stanu doprowadziły do końca swoje technologiczne połączenia, tak by stworzony program (system) mógł na bieżąco odnotowywać wszystkie zaistniałe zmiany.

Niektóre, bardziej zapobiegliwe kraje, chcąc chronić swoje granice już stworzyły podobne systemy.

Są to m.in. Nowa Zelandia oraz Australia, które współpracują ze sobą w tym względzie.

(2) Stworzyć program INSPASS oraz rozszerzyć go na wszystkich często przyjeżdżających podróżnych.

INSPASS jest programem pilotażowym rozwijanym i testowanym przez służby imigracyjne oraz naturalizacyjne.

O członkowstwo w nim mogą się ubiegać obywatele z ograniczonego grona krajów, często przylatujących do Stanów Zjednoczonych.

Każdy taki podróży otrzymuje specjalną kartę, która zawiera najważniejsze informacje o jego osobie, odcisk dłoni itp., potrzebne podczas kontroli przyjezdnych.

Gdy przybędzie na któreś z lotnisk objętych programem, po wyjściu z samolotu udaje się do specjalnej maszyny, gdzie po włożeniu karty oraz przyłożeniu dłoni do skanera, otrzymuje specjalne zaświadczenie o zgodności danych. Następnie po jego okazaniu odpowiednim osobom, jest wpuszczany na terytorium Stanów zjednoczonych.

Jak dotąd system okazuje się być efektywny i wydajny. Większość pasażerów z niego korzystających jest zadowolona, tak samo jak służby imigracyjne oraz naturalizacyjne.

c) Zwiększyć „pre-inpekcję” oraz „pre-kontrolę”.

„Pre-inpekcja” to inspekcja podróżnych dla celów imigracyjnych, na punktach odpraw do stanów Zjednoczonych. Celem inspekcji jest upewnienie się, że dany pasażer zostanie „przyjęty' po przylocie do USA.

„Pre-kontrola” jest przeprowadzana na punktach odpraw podróżnych, w celu pozytywnego przejścia zarówno kontroli celnej, jak i inspekcji INS (służb imigracyjnych oraz naturalizacyjnych).

Procedury te zostały zainicjowane w roku 1952 i w tej chwili są przeprowadzane na 6 lotniskach
w Kanadzie, na Bermudach oraz na kilku Wyspach Karaibskich.

Procedury te powinny być rozszerzone także na porty międzynarodowe w innych krajach, co spowodowałoby mniejsze kolejki do odpraw celnych i kontroli imigracyjnych w miastach docelowych.

Poprawić szkolenia oficjalnych oficerów inspekcyjnych w sprawach obsługi pasażerów (przybywających).

Pierwszym wrażeniem po przybyciu do danego kraju (dla osoby odwiedzającej) jest postawa (zachowanie) Federalnych Oficerów (Inspektorów). Może ona rzutować na całą dalszą opinię o danym miejscu. Stąd też oficerowie (inspektorzy) otrzymują specjalne szkolenia w tym temacie, które mają dodatkowo wzbogacić ich już posiadaną wiedzę prawną. Szkolenia te musza być kontynuowane.

Ad. 2

W erze wzmożonej komunikacji, „czasu rzeczywistego/realnego” oraz sieci komputerowych, konsumenci natychmiast mogą zapoznać się z opcjami podróży dla nich możliwymi (dostępnymi).

Poprzez agentów turystycznych, bądź komputery domowe mogą szybko dotrzeć do informacji

o kontrolowanym miejscu, którym są zainteresowani, poszukać nowych pomysłów wakacyjnych, dokonywać różnorakich rezerwacji, czy też dokonywać płatności bezgotówkowych.

Firmy sprzedające swe informacje (usługi) w ten sposób, maja wyraźną przewagę nad konkurencją
w przemyśle, która (jeszcze) tego nie robi.

Linie lotnicze oraz hotele, używają coraz częściej specjalnych systemów rezerwacji komputerowej (CRS), co pozwala im osiągnąć przewagę w zarządzaniu międzynarodową komunikacją.

Wprowadzenie tej technologii w sektorze turystycznym będzie trwało nadal tak, aby jej używalność wzrosła oraz adoptowała się do potrzeb konsumenta (klienta).

Ad. 3

Gdzie jechać, jak tam dotrzeć oraz gdzie znaleźć odpowiednią informację, to 3 najważniejsze pytania dla turysty międzynarodowego.

Gotowe i dostępne odpowiedzi, zwiększają rozumienie danego kraju przez osobę go odwiedzającą oraz dają jej większą satysfakcję z pobyt w nim.

Takimi „odpowiedziami” mogą być m.in. znaki (oznaczenia) w kilku językach, bądź też symbole międzynarodowe, szczególnie w miejscach takich jak: lotniska, dworce kolejowe czy autobusowe.

Znaki kierunkowe (drogowskazy) w miastach oraz na autostradach do turystycznych miejsc przeznaczenia, także staja się użytecznymi narzędziami promocyjnymi.

Dostęp do udogodnień (usług turystycznych) dla osób niepełnosprawnych, jest również sprawa kluczową dla wspierania podróżujących.

Praca nad uczynieniem udogodnień (usług turystycznych) bardziej dostępnymi, pomogą zwiększyć potencjał tego rynku konsumentów.

W najbliższej przyszłości rozwinięte zostaną rekomendacje (założenia), dotyczące lepszej informacji oraz oznaczeń dla odwiedzających zagranicznych, a także dostępu do dóbr (udogodnień turystycznych) dla osób niepełnosprawnych.

Redukcja barier

A. Tło i szacunki

Zdolności firmy dotyczące sprzedaży towaru (produktu turystycznego), bądź też usług, tak samo jak możliwości podróży międzynarodowych jednostki, mogą być utrudniane przez istniejące prawo, regulacje oraz zarządzenia danego kraju.

Przykładowo dany touroperator może zdecydować się na sprzedaż wycieczek do innego kraju
z powodu niezrozumiałych restrykcji dotyczących ewentualnych zysków, bądź też wymagań,
iż wszystkie materiały promocyjne winny być produkowane na tym samym rynku, który same reklamują. Również sama jednostka może zostać poddana np. restrykcjom dotyczącym sum pieniędzy, które może (on, ona) wydać za granicą, bądź też ostrym i trudnym wymaganiom w celu otrzymania wizy wyjazdowej np. do USA.

Te i inne utrudnienia tworzą bariery dla międzynarodowego handlu turystycznego oraz wolnego przepływu podróżnych.

Bariery dotyczące turystyki eksportowej Stanów Zjednoczonych powinny być wyeliminowane lub zredukowane tam gdzie to możliwe.

B. Cele (założenia)

Zredukować bądź wyeliminować bariery dotyczące przemysłu turystycznego i przepływu podróżnych.

B. Podejmowane kroki:

1) Zliberalizować bilateralne uzgodnienia dotyczące awiacji (lotnictwa).

Ogromna liczba odwiedzających Stany Zjednoczone przybywa tam drogą powietrzną. Loty pomiędzy Stanami Zjednoczonymi i innymi krajami są typowo regulowane porozumieniami bilateralnymi. Te porozumienia kontrolują liczbę planowych i czarterowych lotów, punktów przylotów i odlotów, częstotliwość, pojemność itp.

Obecnie USA mają tylko jedne porozumienie „otwartego nieba” z Holandią. Porozumienie `otwarte niebo” zawarte zostało wstępnie także z 9 innymi państwami europejskimi, tj. z Austrią, Szwajcaria, Belgią, Luksemburgiem, Finlandią, Islandią, Norwegią, Szwecją i Danią. Porozumienie to realnie weszło w życie latem roku 1995.

Stany Zjednoczone maja również szereg liberalnych porozumień, dotyczących „otwartego nieba”
z Meksykiem i Kanadą.

Obecnie coraz bardziej docenia się wagę zwiększenia możliwości podróży lotniczych między Stanami Zjednoczonymi a innymi partnerami handlowymi (szczególnie tymi krajami, które są postrzegane jako rynki „wschodzące”, bądź rynki „dojrzałe' z dalszym potencjałem wzrostowym).

Jednostki kompetentne dołożą zatem wszelkich starań, aby wydawane zarządzenia bilateralne dotyczące awiacji, były nadal liberalizowane, tak aby korzyści z nich mogła czerpać jak najszersza gama jednostek zaangażowanych w procesy turystyki międzynarodowej.

2) Zidentyfikować istotne bariery i pracować nad ich wyeliminowaniem.

Generalne porozumienia o handlu w usługach (GATS), a także inne porozumienia inwestycyjne pozwoliły wyeliminować niektóre bariery nałożone na turystykę eksportową USA przez inne kraje. Zagwarantowały również wolny, bardzo otwarty dostęp do rynku dla innych usług turystycznych.

Nie mniej jednak, bariery nałożone przez rządy niektórych krajów nadal istnieją. Te powinno się monitorować oraz eliminować, bądź redukować na drodze negocjacji.

ROŹDZIAŁ 7

Szkolenie i edukacja

A. Tło i szacunki

Jak na każdym polu działalności, także i tutaj, edukacja i szkolenie są niezbędne do osiągnięcia produktywnej siły roboczej, która spowoduje, iż przemysł będzie globalnie konkurencyjny. Jest to tym bardziej potrzebne jako, że dzisiejszy podróżni są bardziej zróżnicowani kulturowo, mają wyższe wymagania, coraz szerszą gamę krajów, które mogą wybrać na cel swej podróży.

Kreatywne sprostanie potrzebom klientów i zapewnienie im wysokiego poziomu jakości usług nie jest już wyjątkiem. Dobrze przeszkolona i wyedukowana siła (kadra) robocza jest rzeczą podstawową.

Podczas szkoleń, szczególną uwagę winno się zwrócić na młodych pracowników - absolwentów szkół średnich oraz college'ów.

Wraz z rosnącą liczbą opcji w komunikacji oraz w przeprowadzaniu transakcji finansowych, możliwości również wzrastają.

Kompetentna siła robocza musi być szkolona, aby móc z tych możliwości czerpać korzyści. Zmiany
w podejściu i demografii konsumenckiej nadal, nieprzerwanie wpływać będą na przemysł turystyczny.

Podróżujący będą w coraz większym stopniu „domagać się” bardziej zindywidualizowanych produktów wysokiej jakości, które zostaną stworzone w celu zaspokojenia ich pragnień.

Obecnie wielu naszych konkurentów międzynarodowych w Europie i Azji, znanych jest przede wszystkim z dostarczania usług wyższej jakości niż my w Stanach Zjednoczonych.

Kładzie się tam większy nacisk na szkolenie i rozwój kadry.

B. Cele (założenia):

1) Rozwinąć i spowodować bardziej dostępnymi materiały szkoleniowe wysokiej jakości, tam gdzie

jest to potrzebne.

2) Zachęcić (wesprzeć) sektor prywatny do utworzenia programów szkoleniowych dla przyszłych

(obecnych) pracowników w przemyśle..

C. Podejmowane kroki:

1) Skatalogować (poprzez sieć elektroniczną) wszystkie istniejące turystyczne materiały szkoleniowe sponsorowane przez Rząd Federalny, tak aby zapewnić łatwy dostęp do przemysłu.

Różne materiały szkoleniowe zostały stworzone przez Agencje Rządu Federalnego. Obejmują one szeroką gamę tematów i są używane do wielu programów szkoleniowych zarówno przez jednostki federalne, jak i nie federalne.

Niestety nie istnieje źródło, które katalogowałoby te informacje, co utrudnia do nich dostęp innym jednostkom, które chciałaby z nich skorzystać.

W przyszłości taki spis całościowy zostanie rozwinięty (utworzony) i przetrzymywany będzie
w specjalnej elektronicznej bazie danych.

Będzie on zawierał m.in. nazwę agencji, która rozwinęła materiały szkoleniowe, tematy w nich poruszane i dodatkowe materiały audiowizualne oraz obecny adres i nazwę placówki, gdzie dany materiał można (w całości) zamówić.

2) Ustanowić przegląd kontroli jakości dla materiałów szkoleniowych, sponsorowanych przez Rząd Federalny.

Członkowstwo TPC stworzy przegląd kontroli jakości dla materiałów szkoleniowych, sponsorowanych przez Rząd Federalny.

Obecnie nie ma żadnych efektywnych kontroli jakości dla materiałów używanych przez agencje federalne do szkoleń, a także dla materiałów dostarczanych przez Rząd Federalny „źródłom niezależnym”.

Przegląd prowadzony będzie w istniejących zasobach agencyjnych.

Jego intencjom jest upewnienie się, że materiały federalne są odpowiednie i zawierają aktualne informacje ze wszystkich źródeł federalnych.

3) Rozwinąć materiały szkoleniowe na tych obszarach, gdzie istnieje taka potrzeba.

TPC w trakcie zbierania informacji do powyższego raportu (sprawozdania), zdało sobie sprawę,
iż edukacje rządowa oraz możliwość szkoleń są szczególnie potrzebne na obszarach, do których jak dotąd, nie były odpowiednio kierowane.

Chodzi przede wszystkim o programy szkolenia dotyczące handlu w turystyce międzynarodowej
i skupiające się na atrybutach podróży do USA oraz na tym jak je najlepiej sprzedać.

Programy edukacyjne winny stać się częścią planu każdej agendy stanowej, który byłby rozwijany corocznie przez zespół reprezentantów federalnych, stanowych oraz lokalnych.

W ten sposób zasoby (fundusze) mogłyby być wydatkowane efektywnie, na bazie rozwoju turystycznego, zidentyfikowanego wcześniej przez Stany.

4) Wesprzeć narodowe (krajowe) stowarzyszenia oraz inne organizacje, w celu stworzenia akredytowanych programów certyfikatowych, kontynuujących edukację związana z turystyką.

Przemysł turystyczny musi zapewnić swoim pracownikom szanse (możliwości) kontynuowania edukacji, w celu osiągnięcia usług o wysokim poziomie jakości w przemyśle, utrzymując jednocześnie jego konkurencyjność.

5) Skatalogować (poprzez sieć elektroniczną) programy praktykantów, dostępne dla uczniów szkół średnich oraz innych perspektywicznych pracowników, tworzone w celu rozwoju umiejętności oraz nabycia doświadczenia w sektorze.

Elektroniczna sieć danych turystycznych zawierała informacje o dostępnych programach praktykanckich oferowanych przez przemysł turystyczny.

Wymienione programy zawierałyby krótki opis, cele (dla jakich zostały stworzone) oraz informacyjne punkty kontaktowe.

Informacje te byłyby dostępne dla szkół, bądź też jednostek indywidualnych, zainteresowanych uczestnictwem.

ROŹDZIAŁ 8

Środowisko, bezpieczeństwo i ochrona

Środowisko

A. Tło i szacunki

Turyści często wybierają miejsce odwiedzin bazując na jego pięknie, możliwości przygód lub też okazji doświadczenia odmiennej kultury.

Jeżeli woda stanie się zanieczyszczona, kultura zepsuta przez zbyt wielu odwiedzających, wtedy image danego miejsca staje się „zniszczony”.

W przyszłości nie łatwo będzie nakłonić (ponownie zachęcić) podróżnych do powrotu w te strony, dlatego też rzeczą nadrzędną jest utrzymanie środowiska na dobrym poziomie „fizycznym” oraz kulturowym.

Zależy od tego liczba miejsc pracy, przychód oraz wpływające podatki.

W utrzymaniu („fizycznym” i kulturowym) środowiska, nie małą rolę odgrywają sami turyści (odwiedzający), szczególnie, gdy „edukuje się” ich w temacie ekosystemów, czy też kulturowego zróżnicowania terenu.

Taka koncepcja zrównoważonego rozwoju jest niezbędna dla ochrony oraz rozszerzenia bazy produktu turystycznego w kraju.

W przyszłości pozwoli to na stały wzrost ekonomiczny, a także pozwoli zachować powstałe miejsca pracy.

Na danym obszarze naturalnie występować musi także odpowiednia infrastruktura tj. zakwaterowanie, gastronomia, zbiorniki wody pitnej, transport itp., tak aby móc spełnić wymagania turystów, nie „naruszając” jednak ogólnej kondycji środowiska.

Bez takiego (zrównoważonego) planowania, „fizyczne” oraz społeczne (kulturowe) elementy środowiska mogą zostać całkowicie zniszczone, a wartość turystyczna danego miejsca zmniejszona.

B. Cele (założenia)

Użyć środków federalnych, związanych z rozwojem turystyki do wprowadzenia zrównoważonego rozwoju w turystyce.

C. Podejmowane kroki

1) Przekierować „przepływy turystyczne” na mniej wykorzystane tereny publiczne, dzięki efektywnemu rozwojowi wycieczek (podróży objazdowych) oraz public relations.

Niektóre obszary federalne są świetnie znane i często (nadmiernie) odwiedzane.

Są też i inne, które oferują piękno, przygody oraz rekreację i wypoczynek, ale nie są już tak często odwiedzane.

W skład tych drugich wchodzą i krajowe tereny leśne, mniej znane parki narodowe i inne tereny wypoczynkowe.

Agencje federalne winny (poprzez media, publikacje handlowe itp.) promować te obszary, co
w przyszłości może skłonić potencjalnych odwiedzających do ewentualnych odwiedzin tych miejsc.

2) Kontynuować edukowanie turystów, co do ich obowiązków ochrony „fizycznej” oraz kulturowej środowiska, które odwiedzają.

Uczenie odwiedzających o ważności istnienia ekosystemu, bądź też o wartościach jakie niesie ze sobą inna kultura może w dużej mierze wzmocnić szacunek oraz troskę o dany ekosystem czy kulturę.

Odpowiednie zrozumienie problemu, może prowadzić do zwiększonej tolerancji oraz woli ochrony tych miejsc i społeczności.

3) „Uzbroić” przemysł w odpowiednie narzędzia rozwoju turystyki na zróżnicowanej bazie.

Fundusze są rzeczą kluczową dla rozwoju infrastruktury, wspierającego turystykę oraz środowisko miejsca docelowego.

Federalne, stanowe oraz lokalne rządy wraz z sektorem prywatnym, muszą osiągnąć konsensus co do tego, co jest niezbędne / potrzebne, oraz jak to zbudować bez „fizycznych”, socjalnych oraz kulturowych szkód dla środowiska.

Innym narzędziem jest praktyczny, „łatwy w użyciu” rozwój wskaźników środowiskowych, który wskazuje przyszły (spodziewany) wpływ turystów / przyjezdnych na środowisko.

W takiej sytuacji społeczności mogą ustalić, jak ewentualnie zapobiec spodziewanym szkodom.

Bezpieczeństwo i ochrona podróżnego

A. Tło i szacunki

Podczas gdy podróżni mogą wybierać miejsca z powodu jego „fizycznego” / kulturowego stanu środowiska, mogą również zdecydować by nie jechać do danego stanu, miasta, czy też społeczności, bo postrzegają je za niebezpieczne.

Przestępstwa / zbrodnie na odwiedzających oraz rezydentach są rzeczą tragiczną i trzeba im zapobiegać.

Działalność kryminalna, bądź terrorystyczna przeciw podróżnym, a w szczególności odwiedzającym międzynarodowym, ma wyraźny (bezpośredni) oddźwięk ekonomiczny dla społeczności, miast czy stanów, w których ma miejsce.

B. Cele (założenia)

Współpracować partnersko ze stanami, miastami oraz przemysłem w celu poprawy poziomu bezpieczeństwa i ochrony podróżnych.

C. Podejmowane kroki:

1. Stworzyć bazę danych o programach modelowych oraz użytecznych praktykach w dziedzinie ochrony i bezpieczeństwa turystów, będącą bazą zasobów (środków) dla rządów oraz przemysłu.

Uczynienie ulic, atrakcji turystycznych itp. bezpiecznymi często może być osiągnięte poprzez zwiększone oświetlenie, efektywną sygnalizację oraz obecność policji i innych służb publicznych (porządkowych).

Pierwszą i najważniejszą linią obrony przed terroryzmem zagranicznym są granice państwa, a co za tym idzie ich ochrona przez Agencje Inspekcji Federalnej.

Nie sposób być w tym temacie efektywnym w 100%, jednak musimy podejmować kroki, aby pomóc czuć się podróżnym tak bezpiecznymi jak to tylko możliwe.

Kroki należy podjąć również, aby upewnić się, że osoby wchodzące z turystami / podróżnymi

w kontakt najczęściej są nastawione pomocnie i przyjacielsko (np. taksówkarze, sprzedawcy).

Można także rozwinąć program wyszukiwania osób pracujących w sklepach bądź w innych miejscach publicznych, które władają innymi językami i mogłyby być wezwane na wypadek pomocy podróżnym międzynarodowym, którzy popadliby w kłopoty, bądź gdyby język okazał się barierą uniemożliwiającą poczucie bezpieczeństwa w „nowym” kraju danemu turyście.

2. Wspierać zbieranie rzetelnych danych dotyczących przestępstw popełnionych na turystach w celu ich dalszego zapobiegania, a także pomocy w bieżących (przyszłych) raportach o przestępstwach popełnionych na turystach.

Ostatnio utworzony system raportowania wypadków krajowych stworzony został między innymi, aby donosić czy dana ofiara przestępstwa jest, bądź nie jest rezydentem danego obszaru, na którym wypadek miał miejsce.

System jest wciąż w fazie wprowadzania, dlatego też pewne modyfikacje są możliwe. Będzie to jednak wymagało dodatkowych środków z różnych źródeł oraz współpracy raportowej 16 tysięcy zaangażowanych agencji.

ROŹDZIAŁ 9

Przyszłość Federalnej Strategii Rozwoju Turystycznego

A. Tło i szacunki

Urząd ds. ustaleń turystycznych został utworzony w celu zapewnienia, iż narodowy interes
w turystyce jest w pełni brany pod uwagę, podczas federalnych procesów podejmowania decyzji.

Urząd posiada władzę, która koordynuje ustalenia, programy oraz sprawy związane z turystyką, rekreacją i zasobami dziedzictwa narodowego.

Szczególnie angażuje się w rozwijaniu obszarów kooperatywnej działalności programowej, a także w pomoc w rozwiązywaniu konfliktów dotyczących zarządzeń.

Urząd powinien się konsultować ze stanowymi oraz lokalnymi rządami, a także z przemysłem za pośrednictwem Rady Doradczej Turystyki.

W 1993 roku zaproponowano, aby Urząd ustanowił specjalny komitet w celu stworzenia skoordynowanej Federalnej strategii rozwoju turystycznego. Urząd przyjął i zgodził się na powyższą propozycję.

B. Cele (założenia):

1. Wprowadzić w życie strategię federalną, tak aby bardziej responsywne i skoordynowane rządy mogły efektywnie wspierać wzrost rozwoju turystycznego w tym kraju.

2. Koordynować działania narodowej strategii rozwoju turystycznego, rozwiniętej na Konferencji ds. Turystyki i Podróży w Białym Domu, tak by były one zakończone przed końcem roku 1995.

C. Podejmowane kroki:

1. Rozpocząć wprowadzanie w życie strategii Federalnej.

Praca nad siedmioma głównymi sugestiami strategii rozpocznie się natychmiast wraz z ustalonym przez Urząd planem działania oraz ramami czasowymi, w których każda z sugestii musi zostać rozpoczęta i zakończona.

Te sugestie to:

• rozwinąć zunifikowany budżet rozwoju turystyki

• rozwinąć Federalną sieć elektroniczną danych i informacji związanych z turystyką

• ustanowić krajowych koordynatorów na „polu” regionalnym

• kierować środki promocyjne na rynki z największym potencjałem

• ustanowić regionalne Rady / Urzędy zdolne generować zwiększone inwestycje sektora prywatnego oraz szybko powiększać liczbę programów promocyjnych

• rozwinąć „zestawienie satelitarne” dla turystyki

• naturalnie poprowadzić i przyspieszyć system procesowy dla przybywających podróżnych.

2. Wzmocnić strukturę Urzędu / Rady ds. Ustaleń (Rozporządzeń) Turystycznych.

Praca nad strukturą Rady odbywać się będzie poprzez specjalnie utworzone Komitety.

Rada / Urząd w pełnym składzie spotykać się będzie przynajmniej raz w roku, aby podsumować postępy oraz nadać instytucji nowy, odpowiedni kierunek działania.

Rada rekomenduje, aby ogłosić tzw. „Egzekutywę Nadrzędną”, która miałaby zapewnić wzmocnienie struktur instytucji.

Egzekutywa ta zawierałaby między innymi następujące postanowienia:

a) Skrystalizować, iż wszystkie organizacje członkowskie w Radzie / Urzędzie mają określone obowiązki związane z turystyką w ramach posiadanych mandatów. Są również odpowiedzialne za koordynację działań wynikowych prowadzonych poprzez Urząd / Radę.

b) Stworzyć Komitety zarządzające (wykonawcze), które wprowadzać będą w życie podejmowane kroki Federalnej Strategii Rozwoju Turystycznego.

c) Formalnie ustanowić między agencyjny Sekretariat, tak by mógł on pomagać Radzie / Urzędowi oraz Komitetom Zarządczym w koordynowaniu spraw, decyzji zarządczych, programów, oraz we wspieraniu wspólnej strategii.

d) Ustanowić systematyczną komunikację z przemysłem turystycznym, kongresem, Stanami oraz rządami lokalnymi.

e) Oszacować produktywność oraz responsywność Rady / Urzędu i odpowiednio je dostosowywać.

EPILOG

Stworzenie Federalnej Strategii Rozwoju Turystycznego, dało wiele pozytywnych oznak
i korzyści.

Każda z jednostek nauczyła się więcej o swojej działalności i priorytetach innych agencji, szukając jednocześnie dróg łączenia wspólnych wysiłków w przemyśle.

Agencje federalne, jak i Kongres mogły teraz bardziej otwarcie rozmawiać o wspólnych celach
i założeniach.

Wśród agencji federalnych zauważono chęć zainteresowanie do spojrzenia na dane sprawy / problemy z perspektywy turystyki, nawet jeśli nie były za to odpowiedzialne w pierwszej kolejności.

Powyższa strategia kładzie nacisk na komunikację oraz rezultaty. W gronie członków Rady / Urzędu oraz innych agencji federalnych, można pracować bardziej efektywnie.

Z pomocą lepszych narzędzi mierzących „zachowanie się” przemysłu oraz potencjalnych rynków, można bardziej odpowiednio kierować ograniczone środki i zasoby.

Kontynuacja partnerstwa ze stanami, miastami, sektorem prywatnym oraz Kongresem pomoże
w ustaleniu przyszłych kierunków rozwoju.

Strategia jasno określa rolę Federalną w rozwoju turystyki.

W skrócie mówiąc strategia daje nam mocne narzędzie dla kontroli potencjału turystycznego. Chodzi tu przede wszystkim o miejsca pracy, zwiększenie eksportu oraz wzrost zwrotu z inwestycji dla wszystkich zaangażowanych jednostek.

Rozpoczęte zostanie również tworzenie bazy danych i informacji o programach federalnych, dostępnych dla wszystkich zainteresowanych.

Sugestie dla Narodowej Strategii Rozwoju Turystycznego ustanowione w Białym Domu, podczas Konferencji ds. Turystyki, będą bez wątpienia musiały ulec pewnym zmianom po roku 1995.

Powyższy dokument jest początkiem naszych formalnych wysiłków, dążących do strategicznego wspierania rozwoju turystyki w kraju. Żadna z grup nie może robić tego sama.

Progres możliwy jest jedynie dzięki partnerstwu stanów, miast, sektora prywatnego oraz Kongresu.

Razem możemy stworzyć miejsca pracy, zwiększyć eksport oraz otrzymać wysoką stopę zwrotu
z inwestycji.

Dodatki (suplementy)

Suplement „A”

• Szacunki dotyczące potrzeb klienta

: Raport Grupy Roboczej

Wśród respondentów wypełniających ankietę panowała faktyczna zgodność w następujących sprawach:

• Istnieje zbyt niska świadomość , co do roli sektora niepaństwowego, a także roli odgrywanej przez niewielkie, indywidualne agencje w przemyśle turystycznym.

• Brak efektywnej organizacji koordynującej programy turystyczne, wśród agencji federalnych jest znaczącym problemem, szczególnie, gdy widziany jest on w kontekście braku świadomości sektora niepaństwowego, dotyczącego istniejących programów federalnych.

• Fundusze (całkowite) przeznaczane na programy turystyczne nie są adekwatne.

• Wartość ekonomiczna turystyki jest ogromna, szczególnie jako przemysłu generującego miejsca pracy.

• Panuje poczucie, iż przedsięwzięcia turystyczne płacą dysproporcjonalnie wysokie podatki. Bierze się to stąd, iż podróżni / turyści są łatwym „celem” do nakładania podatków, jako że nie są oni zwykle rezydentami w danych miejscach / krajach odpoczynku, tak więc działalność turystyczna postrzegana jest jako pewnego rodzaju luksus.

• Przemysł nie otrzymuje odpowiednich zwrotów z podatków, które płaci rządowi.

• Najważniejsze potrzeby klientów zawarte były w obszarach: badań, utrzymania i rozwoju infrastruktury oraz promocji (międzynarodowej).

• Relatywnie najmniej ważną potrzebą był obszar szkoleń (wg badań).

• Nieadekwatne fundusze / środki, komunikacja oraz koordynacja były powtarzającymi się tematami związanymi z problemami na danych obszarach/terenach.

• Istniało poparcie dla postanowień Konferencji ds. Turystyki w Białym Domu, co zostało odczytane jako pozytywny objaw rosnącej dalekowzroczności turystycznej oraz tworzenia pozytywnego wizerunku.

Suplement „B”

• Spis / Inwentarz Programów Federalnych

: Raport Grupy Roboczej

Grupa Robocza starała się odnaleźć jak najwięcej Agencji Federalnych mających jakikolwiek związek z przemysłem turystyki i wypoczynku

Okazało się, iż istnieje około 70 biur, agencji i administracji zajmujących się tym tematem.

Z 14 departamentów - 12 zgłosiło programy związane z turystyką, natomiast z 60 istniejących niezależnych agencji rządowych - 22 odgrywało w przemyśle różnorakie role.

Na pytanie, dlaczego agencje różnych sektorów zajmowały się programami związanymi turystyką, najczęstszą odpowiedzią była chęć sprostania potrzebom klientów.

Jeśli chodzi o dane finansowe, to w 1993 roku rząd federalny zainwestował łącznie w turystykę
i rekreację ponad 1.014 mld $.

Spośród respondentów grupy roboczej jedynie 34 jednostki podały dane dotyczące funduszy przeznaczonych na turystykę. Naturalnie, aby dane te były bardziej obrazowe potrzebne są dalsze badania, raporty itp.

Liczba pracowników zatrudnionych, bądź związanych z turystyką i rekreacją w innych sektorach wynosiła 107,504, jednak po bliższym przyjrzeniu się danym sektorom (jednostkom) można dojść do wniosku, że liczby te należałoby nawet podwoić.

Stworzony spis jest dobrym początkiem dla przyszłych badań TPC dotyczących wielu różnych aspektów roli jednostek federalnych w turystyce i rekreacji.

Suplement „C”

• Ramy robocze

: Raport Grupy Roboczej

1. Zbiór wykonawczy.

2. Słowo wstępne.

3. Wstęp.

4. Perspektywy wzrostu ekonomicznego.

5. Identyfikacja rynku.

6. Elementy Turystycznego Rozwoju Handlu.

1. badania,

2. utrzymanie i rozwój infrastruktury,

3. sprawy środowiska.

7

---