Wydział Budownictwa Mechaniki i Petrochemii

Politechniki Warszawskiej

w Płocku

Egzamin

Z przedmiotu „Organizacja produkcji budowlanej”

(rok IV semestr 7)

Zagospodarowanie placu budowy - odsyłam do notatek na temat placu bodowy od marcinkowskiego jest tam wszystko

1. Scharakteryzuj proces realizacji zagospodarowania placu budowy (podaj czynności i kolejność).

2. Jakie funkcje w zabezpieczeniu bezpieczeństwa na placu budowy powinny spełniać drogi i przejścia i jakie są wymagania bhp dla tych dróg i przejść.

3. Scharakteryzuj wymagania do przygotowania na budowie: instalacji i sieci wodnych.

4. Jakie funkcje w zabezpieczeniu bezpieczeństwa na placu budowy powinno spełniać zaplecze socjalno-bytowe i jakie są wymagania bhp dla tego zaplecza.

5. Kto sporządza informację do planu bioz, i co ta informacja powinna zawierać?

6. W jaki sposób ustala się potrzeby magazynów tymczasowych w zagospodarowaniu placu budowy?

7. Jakie funkcje w zabezpieczeniu bezpieczeństwa na placu budowy powinny spełniać składowiska i magazyny i jakie są wymagania bhp dla tych obiektów.

8. Co powinien zawierać i jakie są zasady opracowania graficznego planu zagospodarowania placu budowy?

9. Scharakteryzuj sposób obliczania zapotrzebowania budowy na energię elektryczną.

10. Kto sporządza plan bioz, i co ten plan powinien określać?

11. Scharakteryzuj sposób obliczania zapotrzebowania budowy na wodę.

12. Jakie strefy wyróżniłbyś w zagospodarowaniu placu budowy i gdzie one powinny być sytuowane?

13. W jaki sposób ustalisz koszt zagospodarowania placu budowy?

14. Jakie są przepisy bezpieczeństwa obowiązują w zagospodarowaniu placu budowy, i gdzie one są określone?

15. Scharakteryzuj wymagania do przygotowania na budowie ogrodzenia i przejść dla pieszych.

16. Scharakteryzuj metodykę projektowania zagospodarowania placu budowy.

17. Scharakteryzuj możliwe rozwiązania dróg na placu budowy.

18. Scharakteryzuj wymagania do przygotowania na budowie: barier ochronnych, pomostów i pochylni.

19. Scharakteryzuj wymagania do przygotowania na budowie: instalacji i sieci elektrycznych

20. Jakie funkcje w zabezpieczeniu bezpieczeństwa na placu budowy powinny spełniać oświetlenie budowy i jakie są wymagania bhp dla tego oświetlenia.

Harmonogramy

1. Jakie informacje można przypisać zasobom analizowanym w planie realizacji przedsięwzięcia sporządzanym programem MS Project?

Zadanie produkcyjne w budownictwie powinno mieã okre.lone:

 nazwê . skrótowe okre.lenie tego, co jest do wykonania w ramach zadania,

 jednostkê miary, w której okre.lony zostanie zakres zadania (jego wielko.ã),

 zakres zadania . ilo.ã jednostek miary,

 nakùady rzeczowe na wykonanie zadania oraz koszty,

 wykonawcê (brygadê lub rodzaj i liczbê zasobów czynnych skierowanych do wykonania

zadania),

 czas realizacji . zu¿ycie czasu na wykonanie zadania,

 normê wydajno.ci dziennej (zmianowej).

2. Jakie harmonogramy mogą być jednocześnie analizowane w programie MS Project - podaj zakres tych analiz.

Harmonogramy zadañ rzeczowych w zale¿no.ci od szczegóùowo.ci, etapu i celu opracowania

mog¹ byã: dyrektywne, ogólne i szczegóùowe.

Harmonogramy dyrektywne opracowywane s¹ w pierwszej fazie cyklu inwestycyjnego .

w ramach biznes planu i ujmują strukturę zadaniową inwestycji wraz z kosztami w skali czasu.

W harmonogramach tych okre.la się gůównie terminy rozpoczęcia i zakończenia poszczeg

ólnych specjalistycznych robót, przygotowania dokumentacji, odbiory oraz ustala się planowane

koszty realizacji inwestycji z podziaůem na etapy i okresy rozliczeniowe.

Harmonogram ogólny jest zasadniczym opracowaniem planistycznym realizacji budowy.

Ujmuje wszystkie procesy budowy i dotyczy caůego cyklu realizacji obiektu budowlanego.

Opracowuje się go na etapie przygotowania realizacji budowy . w ramach dokumentacji wykonawczej.

Podstawą do opracowania tego harmonogramu jest dokumentacja kosztorysowa,

harmonogram dyrektywny i ustalenia pomiędzy inwestorem a wykonawcami.

W operatywnym zarządzania budową mogą byă sporządzane harmonogramy szczegóůowe.

Mogą one dotyczyă poszczególnych elementów budowli, okre.lonych rodzajów robót (np.

montażowych) lub ujmowaă zadania do wykonania w okre.lonych okresach realizacji budowy

(miesiącach, kwartaůach, latach).

Każdy z wymienionych harmonogramów skůada się z dwóch powiązanych ze sobą czę.ci:

zestawieniowo-obliczeniowej, zwanej czę.cią analityczną, oraz wykre.lnej, zwanej czę.cią

graficzną. Czę.ă analityczna ma różną formę w zależno.ci od rodzaju i przeznaczenia harmonogramu.

Zawsze jednak ujmuje zadania do wykonania i czas ich realizacji. Informacje te

uzupeůnione mogą byă zestawieniami nakůadów rzeczowych, kosztów, opisem wykonawcy

(skůad brygady) wydajno.cią dzienną, itp. Czę.ă graficzna obrazuje realizację wyszczególnionych

zadań na poziomej skali czasu. Planowany przebieg realizacji zadań na skali czasu rysowany

jest grubą kreską . zwaną często belką harmonogramu.

Często w dolnej czę.ci harmonogramu ujmuje się wykresy lub zestawienia identyfikujące

nakůady związane z realizacją zaplanowanych zadań. Odnoszone one są do zatrudnienia,

kosztów, zużycia materiaůów, itp.

3. Jakie informacje można uzyskać z harmonogramu sporządzonym w programie MS Project, i jaka jest ich użyteczność?

4. Co to są zapasy czasu, które wyznacza się np. w MS Project, jak je należy interpretować?

W systemach komputerowych wyliczane s¹ dwa rodzaje zapasów

czasu dla zadañ:

 zapas caùkowity, który sùu¿y gùównie do zidentyfikowania zadañ krytycznych

w MSP,

 zapas swobodny, o który mo¿na czas realizacji zadania wydùu¿yã.

Caùkowity zapas czasu (ang. total slack [float]) dotyczy ci¹gów zadañ wystêpuj¹cych

w modelu sieciowym przedsięwzięcia. Zadania poůączone szeregowo mają jedną staůą warto.ă

tego zapasu. Na drogę (którą tworzy ůańcuch zadań) wychodzącą ze zdarzenia kończącego

kilka innych dróg, przenosi się najmniejsza warto.ă zapasu caůkowitego z dróg u zbiegu.

W modelu sieciowym przedsięwzięcia zapas ten dla zadania (i, j) wyznacza się wedůug wzoru:

ZC(i, j)  TP( j) TW(i)  t(i, j) .

Mo¿e on byã do wykorzystania (poprzez przedùu¿enie czasu trwania zadania) tylko wtedy,

gdy inne zadania ci¹gu (drogi) nie wykorzystaùy swych rezerw czasowych. Wykorzystanie

pewnej czê.ci tego zapasu przez jedno zadanie powoduje zmniejszenie caùkowitych zapasów

czasu pozostaùych zadañ ci¹gu.

Zapas caùkowity sùu¿y do zidentyfikowania tzw. zadañ krytycznych. Zadania te w spójnej

sieci (MSP) tworz¹ drogê krytyczn¹ przedsiêwziêcia (lub kilka dróg).

5. Jakie kalendarze mogą być definiowane w programie MS Project i co one określają?

W programie Microsoft Office Project istnieją cztery typy kalendarzy: kalendarze bazowe (kalendarz bazowy: Kalendarz, który może być używany jako kalendarz projektu i zadania, określający domyślny czas pracy i czas wolny dla zestawu zasobów. Różni się od kalendarza zasobu, który określa czas pracy i czas wolny dla jednego zasobu.), kalendarze projektu (kalendarz projektu: Podstawowy kalendarz używany przez projekt.), kalendarze zasobów (kalendarz: Kalendarz, który określa czas pracy i czas wolny pojedynczego zasobu. Kalendarz zasobu różni się od kalendarza bazowego, który określa czas pracy i czas wolny wielu zasobów.) oraz kalendarze zadań (kalendarz zadania: Kalendarz bazowy, który można stosować do poszczególnych zadań, aby kontrolować ich harmonogram, zazwyczaj niezależny od kalendarza projektu ani żadnych przypisanych kalendarzy zasobów. Domyślnie wszystkie zadania korzystają z kalendarza projektu.). Używa się ich do określania dostępności zasobów, sposobu planowania zasobów przydzielonych do zadań i planowania zadań. Do planowania zadań są używane kalendarze projektów i zadań, a jeśli do zadań są przydzielone zasoby, również kalendarze zasobów.

Modyfikowanie kalendarzy umożliwia zdefiniowanie dni roboczych i godzin pracy dla całego projektu, grup zasobów, poszczególnych zasobów i dla zadań. Te kalendarze różnią się od widoku Kalendarz, w którym harmonogram projektu jest wyświetlany w formacie kalendarza.

6. W jaki sposób można definiować w programie MS Project dostępność i zużycie zasobów?

Dostępność zasobu to ilość czasu pracy, którą można przewidzieć w harmonogramie na pracę nad zadaniami. Dostępność zasobu jest określana przez:

• czasy pracy określone w kalendarzu zasobu;

• daty rozpoczęcia i zakończenia pracy zasobu w projekcie;

• dostępność jednostki zasobu (na przykład: 50 procent, 100 procent lub 300 procent) w danym okresie.

Dostępność zasobów dotyczy tylko zasobów pracy i nie ma zastosowania do zasobów materiałowych.

Aby ustawić standardowy czas pracy, czas wolny oraz dni pracy i dni wolne dla wszystkich zasobów w projekcie, należy użyć kalendarza projektu (kalendarz projektu: Podstawowy kalendarz używany przez projekt.) w oknie dialogowym Zmienianie czasu pracy. Aby ustawić dla pojedynczych zasobów wyjątki od czasu pracy, takie jak dni wolne lub wakacje, należy użyć kalendarza zasobów (kalendarz: Kalendarz, który określa czas pracy i czas wolny pojedynczego zasobu. Kalendarz zasobu różni się od kalendarza bazowego, który określa czas pracy i czas wolny wielu zasobów.) . Kalendarz zasobu określa sposób przydzielania zasobów do zadań w harmonogramie.

Jeśli zasób nie rozpoczyna i nie kończy pracy w projekcie w tym samym czasie, w którym przypadają daty rozpoczęcia i zakończenia projektu, to w oknie dialogowym Informacje o zasobie można określić daty początku i końca dostępności zasobu.

Istnieje możliwość określenia dostępności jednostek (dostępność jednostek: Czas wyrażony jako procent lub liczba dziesiętna, który można zaplanować dla zasobu jako czas pracy nad przydzielonym zadaniem. Odnosi się on do dostępności zasobu; zasób może być na przykład dostępny przez 50%, 100% lub 300% pełnego wymiaru godzin.) zasobu dla projektu jako całości: pełny wymiar czasu (100 procent), niepełny wymiar czasu (na przykład 50 procent) lub wielokrotność (na przykład 300 procent w przypadku trzech stolarzy w danym projekcie). W oknie dialogowym Informacje o zasobie można także określić zmieniającą się dostępność jednostek zasobu w różnych okresach w czasie trwania całego projektu. Tabeli tej należy na przykład użyć w celu wskazania, że trzech stolarzy (300 procent) będzie dostępnych od stycznia do marca włącznie, pięciu stolarzy (500 procent) będzie dostępnych od kwietnia do sierpnia włącznie, a następnie dwóch stolarzy (200 procent) będzie dostępnych od września do października włącznie.

7. Scharakteryzuj zasady modelowania sieciowego przedsięwzięć.

Przy opracowywaniu modelu sieciowego nale¿y przestrzegaã nastêpuj¹cych zasad

i wskazówek:

1. Strzaùki oznaczaj¹ce zadania powinny mieã kierunek zgodny z postêpem prac. Graficznie

ich dùugo.ã jak i nachylenie mo¿e byã dowolne lecz z reguůy należy im nadawaă kierunek

z lewa na prawo.

2. Zadania (rzeczywiste i pozorne) muszą następowaă po sobie w porządku logicznym. Nie

mogą one tworzyă pętli zamkniętych. Nie należy też definiowaă zależno.ci sprzecznych

(nie do speůnienia) lub nieistotnych (rys.4.14).

3. Konstruowanie modelu sieciowego przedsięwzięcia może byă dokonywane w caůo.ci lub

w wycinkach. W drugim przypadku tworzy się modele sieciowe dla grup robót lub dla rob

ót realizowanych przez okre.lonego wykonawcę, po czym ůączy się w caůo.ci w plan realizacji

przedsięwzięcia.

4. Sieă można opracowywaă sposobem .wprzód. przez ustalenie następników zadania, oraz

sposobem .wstecz. przez definiowanie poprzedników dla rozpatrywanego zadania.

5. Rysowanie ukůadu zadań powinno byă rozpoczęte od sporządzenia modelu technologicznego

tj. o powiązaniach podyktowanych technologią robót. Dopiero na etapie analizy dost

ępno.ci .rodków produkcji można wprowadzaă powiązania organizacyjne.

8. W jaki sposób definiuje się w programie MS Projekt różne rodzaje zadań?

Definiowanie zadań i ich własności

Zadania to najczęściej zwykłe czynności składające się na przedsięwzięcie. Istnieją jednak inne

typy zadań, o odmiennych funkcjach: zdarzenia, zadania sumaryczne i zadania cykliczne.

Na wykresie Gantta zadania będące czynnościami przedstawiane są w postaci niebieskich pasków,

pozostałe typy zadań przedstawiane są w inny sposób.

1. Zdarzenie (~Punkt kontrolny).

Zdarzenie jest to zadanie, którego czas trwania wynosi 0. Wyznacza ono pewien moment czasowy,

zazwyczaj punkt zwrotny w przedsięwzięciu (np. zakończenie/rozpoczęcie jakiegoś etapu projektu).

Na wykresie Gantta zadanie tego typu oznaczane jest czarnym rombem z przypisaną datą.

2. Zadanie sumaryczne

Zadanie sumaryczne to zadanie składające się z innych zadań, nazywanych wtedy podzadaniami.

Zadania mogą tworzyć wielopoziomową hierarchię, tzn. moŜna określić, Ŝe dowolne zadanie składa się z

podzadań, te podzadania z jeszcze bardziej szczegółowych zadań itd.

Czas trwania zadania sumarycznego jest automatycznie wyliczany jako długość przedziału

czasowego, w którym wykonują się wszystkie jego podzadania (od rozpoczęcia najwcześniejszego

podzadania do zakończenia najpóźniejszego).

3. Zadania cykliczne

Istnieją czynności, które wykonywane są periodycznie, np. co miesiąc, co tydzień, codziennie.

4. Określanie szczegółowych informacji o zadaniu

Podstawowe oraz większość szczegółowych informacji o danym zadaniu zebrana jest w oknie Task

Information.

Wstaw pod wybranym zadaniem zadania, które będą jego podzadaniami (wykorzystaj klawisz Insert)

Zaznacz dopisane zadania

Kliknij na pasku narzędzi ikonę: lub Wybierz menu Projekt → Konspekt → Zwiększ wcięcie

Tworzenie podzadań dla danego zadania

Ustaw kursor w miejscu gdzie ma być wstawione zadanie cykliczne

Otwórz okno zadania cyklicznego: menu Wstaw → Zadanie cykliczne

Wpisz nazwę w polu Nazwa zadania

Wpisz czas trwania pojedynczego wystąpienia zadania cyklicznego w polu Czas trwania

Wybierz schemat powtarzania zadania w sekcji Wzorzec cyklu

Wybierz przedział czasowy, w którym zadanie ma się powtarzać w sekcji Zakres cyklu

Wstawianie zadania cyklicznego

Ustal dla wybranego zadania (zdarzenia) czas trwania równy zero

Otwórz dla tego zadania okno Informacje o zadaniu

Przejdź do zakładki Zaawansowane

Zaznacz opcję Oznacz zadanie jako punkt kontrolny

Określanie zadania jako zdarzenie/ punkt kontrolny

Lidia Dutkiewicz Instrukcja do MS Project 2007 2010-03-20

5. Typy zaleŜności między zadaniami.

Domyślnie kaŜde zadanie, zanim będzie mogło się rozpocząć, musi zaczekać na zakończenie

kaŜdego ze swoich poprzedników. W MS Project dołoŜono jeszcze trzy moŜliwości:

- zadanie moŜe się rozpocząć jeŜeli rozpocznie się jego poprzednik,

- zadanie moŜe się zakończyć jeŜeli zakończy się jego poprzednik

- zadanie moŜe się zakończyć jeŜeli rozpocznie się jego poprzednik.

6. Zwłoka

W niektórych przypadkach wymagane jest zachowanie odstępu czasowego po zakończeniu

poprzednika danego zadania, a przed terminem rozpoczęcia tego zadania. Sytuacja taka ma często

miejsce w przedsięwzięciach budowlanych, w których - zanim zacznie się kolejne zadanie - naleŜy

odczekać aŜ wyschnie farba, zaschnie zaprawa itp. W MS Project takie opóźnienie moŜna wyrazić w

jednostkach czasu lub procentowo. MoŜliwe jest takŜe zdefiniowanie opóźnienia ujemnego.

9. Jakie ograniczenia mogą być definiowane do zadań wyróżnionych w planowanym przedsięwzięciu?

Ograniczenia czasowe zadania

JeŜeli pewne zadanie musi się rozpocząć albo zakończyć w określonym terminie czy teŜ po lub

przed ustaloną datą, naleŜy ustawić odpowiednie ograniczenie czasowe dla tego zadania. JeŜeli zadanie

nie ma ograniczeń czasowych wykonywane jest najszybciej jak to tylko moŜliwe, ewentualnie najpóźniej

jak to jest moŜliwe (np. przy harmonogramowaniu od daty końcowej). Ograniczenia czasowe nie są

poŜądane w projekcie, gdyŜ mogą utrudniać optymalizację jego planu.

Zaznacz wybrane zadanie

Otwórz menu Projekt → Informacje o zadaniu

lub

Kliknij dwukrotnie na wybrane zadanie

Otwieranie okna Informacje o zadaniu

Otwórz dla wybranego zadania okno Informacje o zadaniu

Przejdź do zakładki Poprzedniki → kolumna Typ

Wybierz odpowiedni typ zależności dla danego poprzednika

Ustalanie typu zależności między zadaniem a poprzednikiem

Otwórz dla wybranego zadania okno Informacje o zadaniu

Przejdź do zakładki Poprzedniki → kolumna Zwłoka

Wpisz odpowiednią wartość zwłoki dla wybranego poprzednika

Ustalanie typu zależności między zadaniem a poprzednikiem

Otwórz dla wybranego zadania okno Informacje o zadaniu

Przejdź do zakładki Zaawansowane → pole Typ ograniczenia

Wybierz odpowiednie ograniczenie czasowe w polu Typ ograniczenia

Wskaż właściwą datę ograniczenia w polu Data ograniczenia (jeśli wymagane)

Ustalanie ograniczenia czasowego dla zadania

Otwórz menu Widok → Tabela → Więcej tabel

Wybierz Daty ograniczeń

Naciśnij przycisk Zastosuj

10. Jakie rodzaje zasobów wyróżnia się w harmonogramowaniu przedsięwzięć w aplikacjach komputerowych, na czym polega ich analiza w planie realizacji przedsięwzięcia?

Definiowanie zasobów

Zasoby to ludzie, narzędzia, maszyny, materiały itp. niezbędne do wykonania zadań. W projekcie

budujemy bazę zasobów w Arkuszu zasobów.

Typ - typ zasobu: Praca, Materiał lub Koszt

Etykieta materiału - jednostki, w jakich liczony jest dany materiał (np. m2, kg, sztuka)

Inicjały - skrót nazwy

Grupa - grupa do jakiej dany zasób można przypisać (np. pojazdy, pracownicy, dział sprzedaży, ... itd.)

Maks. jednostek - maksymalna dostępna ilość danego zasobu (definiowana tylko dla typu Praca)

Stawka zasad. - stawka za godzinę pracy (dla typu Praca) lub stawka za jednostkę (dla typu Materiał)

Stawka za nadg. - stawka za godzinę pracy nadliczbowej (definiowana tylko dla typu Praca)

Koszt każdego - kosz każdorazowego użycia danego zasobu

Naliczanie - sposób naliczania kosztów

Kalendarz bazowy - kalendarz według którego pracuje zasób

2. Przypisywanie zasobów

Uwaga: przypisanie zasobów innego zadania wykonuje się bez zamykania okna Przydzielanie

zasobów, po kliknięciu myszką na wybrane zadanie

3. Bilansowanie zasobów przeciąŜonych

Po przypisaniu zasobów do poszczególnych zadań moŜe okazać się, Ŝe występują tzw. konflikty

zasobowe (dany zasób przyporządkowany jest do więcej niŜ jednego zadania w tym samym czasie). Na

arkuszu zasobów zasoby przeciąŜone są wyświetlane na czerwono. Konflikty zasobowe moŜna usunąć za

pomocą funkcji bilansowania zasobów. Funkcja ta polega na rozsuwaniu w czasie tych zadań, które

wymagają jednoczesnego uŜycia tego samego zasobu (moŜe to powodować wydłuŜenie czasu trwania

całego projektu).

Uwaga: Przycisku Bilansuj teraz używa się, gdy zaznaczona jest opcja Ręczne (wtedy funkcja wyrównywania

zasobów jest uaktywniana tylko na wyraźne polecenie użytkownika). W przypadku zaznaczonej

opcji Automatyczne program bez udziału użytkownika porządkuje zasoby po każdej wprowadzonej

zmianie (funkcja bilansowania jest cały czas aktywna).

Przycisk Wyczyść bilansowanie przywraca stan projektu sprzed wyrównania zasobów.

Otwórz menu Widok → Arkusz zasobów

Wpisz zasoby w kolejnych wierszach tabeli

Uzupełnij odpowiednie dane

Definiowanie zasobów w arkuszu zasobów

Przejdź do widoku podstawowego Wykres Gantta

Otwórz okno Przydzielanie zasobów (z menu Narzędzia lub naciskając ikonę na pasku narzędzi)

Ustaw kursor na wybranym zadaniu w tabeli z zadaniami

Przypisz zasób przez naciśnięcie Przydziel

Wpisz w kolumnie Jednostki ilość zasobu wymaganą do tego zadania

Przypisywanie (alokacja) zasobów do zadań

Przejdź do widoku podstawowego Wykres Gantta

Otwórz menu Narzędzia → Bilansuj zasoby

Ustaw tryb działania w ramce Obliczenia bilansowania (Ręczne lub Automatyczne)

Ustaw odpowiednią rozdzielczość w polu Szukaj nadmiernych alokacji z dokładnością do

Naciśnij przycisk Bilansuj teraz lub OK (w zależności od ustawionego trybu)

Funkcja bilansowania zasobów

Lidia Dutkiewicz Instrukcja do MS Project 2007 2010-03-20

4. `Własnoręczne' rozwiązywanie konfliktów zasobowych

JeŜeli efekt działania funkcji bilansowania jest niezadowalający (gdy nie uda się rozwiązać wszystkich

konfliktów zasobowych lub powoduje to zbytnie wydłuŜenie czasu trwania projektu) stosuje się inne

metody, np.:

- zwiększenie ogólnej ilości danego zasobu (w arkuszu zasobów, w kolumnie Maks.jednostek) co

równoznaczne jest z zatrudnieniem dodatkowych osób, dokupieniem maszyn, narzędzi itp.

- zmiana typów, ilości jednostek zasobu itp. przypisanych do określonych zadań

- zmiany zasobów przypisanych do danego zadania

- dodanie godzin nadliczbowych

- zmiana godzin pracy dla przeciąŜonych zasobów

11. Mając dane wydajności sprzętu (maszyn) jak określisz nakłady pracy tego sprzętu na wykonanie określonego zakresu robót?

12. Co to jest SPP, i czym się należy kierować w jej ustalaniu?

13. Co to jest droga krytyczna przedsięwzięcia, w jaki sposób program MS Project ustala zbiór zadań krytycznych?

Droga krytyczna w MSP jest nieprzerwanym ci¹giem zadañ (rzeczywistych i pozornych),

dla których ZC=04, biegnącego od zdarzenia początkowego do zdarzenia końcowego

sieci. Jako najdůuższy ciąg zadań (w sensie czasu) determinuje ona czas trwania przedsięwzię-

cia. Każde przedůużenie czasu trwania lub opóęnienie terminu rozpoczęcia i zakończenia zadania

krytycznego powoduje opóęnienie terminu zakończenia przedsięwzięcia. Każde skrócenie

czasu trwania zadania krytycznego powoduje wcze.niejsze ukończenie przedsięwzięcia.

Rys. 4.20. Przykůad analizy czasowej modelu przedsięwzięcia

4 je¿eli przyjêto dla zdarzenia koñcowego (n) MSP, ¿e TP(n) = TW(n). W innym przypadku na drodze krytycznej

ZC = TP(n) - TW(n).

Roman Marcinkowski

14. W jaki sposób w programie MS Project ustalane są koszty realizacji zadań?

15. Jakie charakterystyki nakładów rzeczowych mogą być zdefiniowane lub uzyskane (poprzez analizę komputerową) w planowaniu i kontroli realizacji przedsięwzięcia programem MS Project?

16. Jakie informacje mogą być przypisane poszczególnym zadaniom w planie realizacji przedsięwzięcia sporządzanym w programie MS Project?

17. Co to jest „typ zadania” w programie MS Project, po co się go definiuje?

18. W jaki sposób można usunąć nadmierną alokację zasobu w programie MS Project?

19. Jaki jest związek między czasem realizacji zadania a nakładami pracy na jego realizację w programie MS Project?

20. Jakie charakterystyki terminowe określa się w analizie modelu sieciowego planowanego przedsięwzięcia?

Organizacja robót

1. Na czym polega organizowanie robót ziemnych?

2. Na czym polega organizowanie betonowania monolitycznej konstrukcji betonowej?

3. Jakie problemy należy rozwiązać organizując transport masowych materiałów budowlanych?

4. Na czym polega organizowanie robót murowych?

5. W jaki sposób ustalisz potrzeby materiałowe do wykonania ścian w budynku?

6. Na czym polega organizowanie robót betonowych?

7. Co to jest harmonogram zużycia, dostaw i zapasu materiału budowlanego, kiedy i po co się go sporządza?

8. Na czym polega organizowanie robót montażowych?

9. Na czym polega organizowanie robót elewacyjnych?

10. W jaki sposób ustalisz potrzeby deskowań do wykonania konstrukcji monolitycznej budynku?

11. Na czym polega organizowanie robót wykończeniowych?

12. W jaki sposób ustalisz czas potrzebny na wykonanie robót ziemnych?

13. Na czym polega projektowanie procesu kompleksowo zmechanizowanego?

14. W jaki sposób ustalisz czas potrzebny na wykonanie robót murowych?

15. W jaki sposób etapowałbyś realizację budowy budynku?

16. W jaki sposób ustalisz czas potrzebny na wykonanie robót tynkarskich?

17. W jaki sposób ustalisz cykl realizacji budowy?

18. W jaki sposób ustalisz czas potrzebny na przygotowanie zbrojenia?

19. W jaki sposób ustalisz czas potrzebny na wykonanie robót dekarskich?

20. W jaki sposób ustalisz czas potrzebny na przygotowanie deskowań konstrukcji monolitycznych?

Ad 1 ORGANIZACJA ROBÓT ZIEMNYCH.
Robotami ziemnymi nazywa się wszelkie roboty polegające na odspajaniu, wydobywaniu, przemieszczaniu i układaniu gruntu budowlanego według charakterystycznych dla danej budowli kształtów geometrycznych.
Celem robót ziemnych jest trwałe ukształtowanie powierzchni terenu (np. pod zabudowę, park lub drogę), wznoszenie trwałych budowli ziemnych (np. różne typy nasypów), a także wykonanie tymczasowych budowli ziemnych (np. wykopy pod fundamenty zwykłe, budowle inżynierskie, wykopy do ułożenia instalacji).
W robotach ziemnych rozróżnia się następujące procesy robocze:
- roboty przygotowawcze;
- odspajanie gruntu;
- wydobywanie gruntu z wykopu;
- przemieszczanie urobku;
- formowanie nasypu;
- zagęszczanie mas ziemnych;
- zabezpieczanie skarp.

Roboty przygotowawcze polegają na oczyszczeniu terenu (usunięciu drzew, budynków do rozbiórki itp.) i wytyczeniu na nim projektowanych robót (geodezyjnej niwelacji terenu utrwalonej wbitymi palikami, tzw. świadkami).Największe trudności przy robotach ziemnych sprawia tzw. kurzawka (drobnopiaszczyste warstwy gruntu nasycone wodą gruntową) oraz odspajanie niektórych gruntów spoistych. Dlatego niezbędna jest znajomość sposobów odwadniania wykopów oraz znajomość podstawowych właściwości fizycznych i mechanicznych gruntu. Z właściwości mechanicznych największe znaczenie ma spulchnianie gruntu. Grunty lepkie utrudniają samoczynne opróżnianie naczyń maszyn roboczych. Grunty sypkie są łatwe do wydobycia, mają małe współczynniki spulchnienia, ale wymagają zabezpieczenia nawet niskich skarp przed obsunięciem.
Rozróżnia się wykopy: szerokoprzestrzenne, szersze niż 1,5m; jamiste, o średnicy dna mniejszej niż 1,5m; wąskoprzestrzenne, w których głębokość i szerokość są małe w stosunku do długości; zazwyczaj przy szerokości dna mniejszej niż 1,5m.
Maszyny do robót ziemnych. Roboty ziemne, jako najbardziej pracochłonne w budownictwie, powinny być w największym stopniu zmechanizowane.
Najczęściej stosowanymi do robót ziemnych są koparki jednonaczyniowe i spycharki. Często koparki i spycharki występują w zestawie uniwersalnym, np. jako koparko-spycharka i koparko-ładowarka.
Wydajność maszyn do robót ziemnych zależy od ich indywidualnych parametrów technicznych, stanu technicznego, kategorii gruntu, warunków atmosferycznych, cyklu roboczego, organizacji robót.
Organizacja pracy maszyn do robót ziemnych powinna być zgodna z projektem robót ziemnych. Do opracowania projektu konieczne są dane geodezyjne i geologiczne. W projekcie powinna być określona metoda pracy każdej maszyny w zależności od kategorii gruntu, podane trasy urządzeń podziemnych (np. kabli energetycznych, różnych rur), sposoby zabezpieczania ścian wykopów i inne niezbędne dane.

Ad 4. ORGANIZACJA ROBÓT MURARSKICH.
Murowanie jest to złożony proces budowlany, w wyniku którego powstaje mur. Składa się on z następujących procesów prostych:
- dostarczenie cegły na stanowisko robocze,
- przygotowanie zaprawy,
- dostarczenie zaprawy na stanowisko robocze,
- ew. wzniesienie rusztowań,
-układanie muru.
Rozróżniamy dwa podstawowe sposoby organizacji murowania:
- murowanie indywidualne,
- murowanie zespołowe:
* dwójkowe,
* trójkowe,
* piątkowe.
W technice układania murów ceglanych stosuje się trzy sposoby:
- na docisk,
- na wycisk,
- z częściowym nakładaniem na główkę lub wozówkę zaprawy.
Ważny jest również podział stanowiska pracy na trzy równoległe do muru pasma:
- pasmo robocze, 60-70cm,
- pasmo materiałowe, 70-100 cm,
- pasmo transportowe, min. 115 cm.

Ad 2 i 6 ORGANIZACJA ROBóT ŻELBETONOWYCH I BETONOWYCH.
Beton - sztuczny kamień otrzymywany przez powiązanie ziarn kruszywa (drobnych kamieni) ze spoiwem (cementem rozrobionym wodą). Z betonu wykonuje się elementy niekonstrukcyjne, takie jak posadzki, murki oporowe małej architektury, płyty chodnikowe itp. Elementy konstrukcyjne (nośne), np. smukłe słupy, belki itp., wykonuje się z betonu zbrojonego wkładkami stalowymi.
Podstawowym warunkiem uzyskania jednolitej mieszanki betonowej o dobrym rozmieszczeniu ziarn kruszywa i cementu jest właściwe wymieszanie składników betonu. Mieszanie wykonuje się w betoniarkach i betonowaniach.
Wyróżniamy różne rodzaje betoniarek, które zależą od:
- sposobu mieszania składników betonu: wolnospadowe i mieszadłowe.
- kształtu mieszalnika: kielichowe i bebnowe,
- sposobu przemieszczania: stałe, przenośne i samochodowe,
- sposobu pracy: o działaniu ciągłym i o działaniu okresowym.
Betonownie - wytwórnie wyposażone w zespół maszyn i urządzeń przeznaczonych do produkcji masy betonowej.
Ad 8 ORGANIZACJA ROBÓT MONTAŻOWYCH.
Roboty przygotowawcze przed rozpoczęciem robót:
- uzbrojenie terenu. Montaż konstrukcji może być przygotowany tylko w zniwelowanym terenie po uprzednim wykonaniu sieci instalacyjnych i podłoża dróg stałych.
- przyłączenie wew. Sieci instalacyjnych powinny być wykonywane równolegle z wykonaniem (montażem lub betonowaniem)fundamentów i ew. ścian piwnicznych.
- przygotowanie torowisk, składowisk i dróg tymczasowych,
- odbiór maszyn montażowych,
- dodatkowe przygotowanie organizacyjne.
Organizacja brygad montażowych. Brygady montażowe należy organizować jako kompleksowe składające się z następujących zespołów specjalistycznych:
- obsług. maszyny,
- robotników liniowych,
- montażowy,
- elektryfikujący,
- spawaczy,
- spoinowania,
- wykończeniowy.
Projekt technologii i organizacji montażu (instrukcja montażowa):
Montaż budynków z prefabrykatów żelbetonowych musi odbywać się na podstawie uprzednio opracowanego projektu technologii organizacji montażu. Projekt taki stanowi integralną część dokumentacji organizacyjnej przygotowywanej przez przedsiębiorstwo budowlane realizujące konkretne budowy. Projekt taki powinien zawierać:
- dane ogólne, charakterystykę obiektu,
- charakterystykę warunków terenowych,
- zestawienie prefabrykatów,
- przyjętą metodę i system montażu,
- wybór sprzętu montażowego,
- sprzęt, urządzenia pomocnicze,
- transport prefabrykatów,
- technologie montażu poszczególnych rodzajów elementów.
- organizacje brygad montażowych i ustalenie cykli montażu,
- warunki montażu,
- przepisy BHP.

Ad 11 ORGANIZACJA ROBÓT WYKOŃCZENIOWYCH.
Organizacja robót tynkarskich. Podstawową zasadą organizacji jest podział pomieszczeń na równe działki. Podział powinien być pionowy w granicach klatek schodowych gdzie jest możliwość tynkowania na wszystkich kondygnacjach z jednego punktu ustawienia maszyn tynkarskich. Taki podział umożliwia zespołom roboczym przechodzenie z działki na działkę. Zaleca się rozpoczynać roboty tynkowe od najwyższych kondygnacji i od powierzchni odległych od klatki schodowej. Tynki są układane kolejno w pomieszczeniach, na klatce schodowej z rusztowań na kozłach (metalowe lub drewniane). Sufit tynkuje się od okna w głąb pomieszczenia, a ściany od drzwi wokół pomieszczenia. Roboty tynkowe elewacji wykonuje się z rusztowań stojących ustawionych na gruncie lub rusztowań wiszących zawieszonych na wysuwnicach mocowanych na dachu.
Organizacja robót malarskich. Malowanie zawsze rozpoczyna się od sufitów. Sufity najpierw maluje się pasami równoległymi do ściany okien, a potem prostopadłymi. Ściany maluje się pierwszy raz pasami poziomymi a potem pionowymi. Czynności te należy wykonywać w sposób ciągły, charakterystyczny dla metody pracy równomiernej. Malowanie ścian można wykonywać sposobem ręcznym przez zespół trójkowy i mechanicznie przez zespół dwójkowy.

BIEŻĄCY DOZÓR TECHNICZNY BUDOWY.
Obowiązki kierownika robót:
- organizacja i kierowanie wykonaniem całości robót, określonej specjalności,
- koordynacja całości prac,
- przestrzeganie zgodności prowadzenia robót z warunkami technicznymi,
- wykonanie czynności zapewniających przestrzeganie BHP,
- czynności związane z prawidłowym przekazywaniem materiałów budowlanych,
- kontrola prawidłowości rozliczeń i wynagrodzeń pracowników,
- nadzorowanie pracy majstrów budowlanych.

Ad 7 Harmonogramy dostaw, zużycia i zapasów materiałów budowlanych

Podczas projektowania realizacji budowy, bardzo ważną rolę odgrywają harmonogramy dostaw i zużycia materiałów. Wykonuje się je dla materiałów masowych takich jak cegła, cement, żwir. itp.

Harmonogramy umożliwiają sprawny i zorganizowany sposób dostawy materiałów na budowę. Dzięki analizie zmian kształtowania zapasu materiałów budowlanych możliwe jest wyznaczenie minimalnej wielkości pól powierzchni składowisk.

Rozróżniamy dwie metody sporządzania harmonogramu dostaw, zużycia i zapasów materiałów budowlanych: metodę graficzną oraz metodę analityczno-graficzną.

Przy sporządzaniu harmonogramu metodą graficzną należy przygotować:

• wykres dziennego zużycia materiałów,

• wykres sumowanego zużycia materiałów,

• określenie normy zapasu wyrażonego w dniach T_m (wyprzedzenie dostawy),

• wykres pomocniczy do wykresu sumowanej dostawy,

• wykres sumowanej dostawy materiału.

1 - wykres dziennego zużycia, 2 - wykres sumowanego zużycia,

3 - wykres pomocniczy, 4 - wykres sumowanej dostawy

Rys. 3.1. Harmonogram dostaw zużycia i zapasu materiału wykonany metodą graficzną [17].

Wykres dziennego zużycia materiałów przedstawia zapotrzebowanie na dany materiał budowlany w poszczególnych dniach. Rzędne tego wykresu są równe ilorazowi ilości materiału potrzebnego do wykonania określonego procesu budowlanego przez czas trwania tego procesu. Jeśli w pewnych przedziałach czasu ma być realizowanych jednocześnie kilka procesów budowlanych, dla których jest potrzebny dany materiał, to rzędne w tych przedziałach czasu będą sumą wspomnianych ilorazów.

Wykres sumowanego zużycia materiału tworzy linię łamaną, której rzędne oznaczają łączną ilość zużycia materiału, począwszy od pierwszego dnia zapotrzebowania na dany materiał. Rzędne tego wykresu wyznacza się, mnożąc dzienne zużycie materiału przez liczbę dni, w których występuje zapotrzebowanie na ten materiał. Rzędne dochodzące do punktów załamania krzywej powinny mieć podane wartości. Ze względów praktycznych skale sumowanego zużycia należy przyjmować od 20 do 100 razy większą od skali zużycia dziennego. Kąty nachylenia odcinków krzywej łamanej sumowanego zużycia dostawy materiału określają dzienne zużycie. Kąt nachylenia zwiększa się ze wzrostem dziennego zużycia i maleje przy jego mniejszych wartościach.

Wielkość zapasu materiałów na budowie wyrażona w dniach, zależy od rodzaju materiału i sposobu jego dostawy. Normę zapasu materiału T_m można obliczyć ze wzoru:

gdzie:

t_zw - czas, jaki upływa od złożenia zamówienia do rozpoczęcia wysyłki materiału (dni);

t_t - czas transportu materiału od wytwórcy lub hurtowni na budowę (dni); czas wyładowania, przyjęcia, rozdzielenia na składowiska i do magazynów oraz ewentualne przygotowanie materiału,

t_w - czas wyładunku

Wartości t_zw, t_t i t_w określane są na podstawie doświadczeń i obserwacji pracowników działu zaopatrzenia. Przyjmują różne wartości dla poszczególnych materiałów.

Wykres pomocniczy sporządza się w ten sposób, że odciętą wykresu, którą jest przyjęty zapas materiału w dniach, odmierza się w lewą stronę od skali sumowanego zużycia i dostawy, natomiast na osi pionowej zaznacza się wartości rzędnych wyrażających ilość materiału dostarczoną przez 1, 2, 3, itd. przyjęte jednostki transportowe w czasie odpowiadającym zapasowi materiału w dniach. Rzędne te łączy się z punktem wyznaczonym wcześniej na osi odciętych przez zaznaczenie zapasu materiału w dniach. Uzyskuje się pęk promieni, który jest wykresem pomocniczym do wykresu sumowanej dostawy.

Jako rzedną wykresu pomocniczego należy odmierzyć wartość wydajności Q_T przyjętej jednostki transportowej w czasie T_m, równym przyjętemu zapasowi materiału w dniach, oblicza się ze wzoru:

gdzie:

q_t - nośność jednostki transportowej w przypadku określenia wydajności w t lub pojemność jednostki transportowej, gdy wydajność określana jest w m³ lub w sztukach; pojemność samochodów do przewozu materiałów podano w Tab. 3.3.

v - prędkość średnia przewozowa (połowa sumy prędkości z obciążeniem i bez obciążenia) w km/h; prędkość jazdy samochodów przedstawiono w Tab. 3.4.

n_g - liczba godzin dziennej pracy samochodu w h;

S_n - współczynnik wykorzystania nośności jednostki transportowej;

S_w - współczynnik wykorzystania czasu pracy jednostki transportowej;

L - odległość przewozu materiału w km;

L₁ - droga, jaką przebyłaby jednostka transportowa w czasie, który zostaje zużyty na załadunek oraz wyładowanie w km.

gdzie:

t_z - czas załadunku lub przeładunku jednostki w h;

t_w - czas wyładunku w h

Wykres sumowanej dostawy materiału rysuje się w taki sposób, aby jego każdy odcinek był równoległy do odpowiednich promieni wykresu zużycia materiału. Budowę wykresu rozpoczyna się od odciętej o wartości mniejsze od odciętej początku wykresu sumowanego zużycia o zapas materiału w dniach T_m.

Zapas materiału w dniach, stanowiący wartość różnicy odciętych między wykresami sumowanego zużycia i sumowanej dostawy, nie powinien ulegać zbyt dużym wahaniom. Jeśli dostawa wyprzedza nadmiernie zużycie, należy na pewien czas wstrzymać je. W okresie, w którym następuje przerwa w zużyciu materiałów lub jego dostawach, odcinki wykresów są równoległe do osi odciętych.

Tab. 3.3. Pojemność samochodów do przewozu materiałów [16].

Rodzaj materiału	Jednostka	Nośność samochodu, t
				3,5	4,0	5,0	6,0	8,0
				Pojemność w ilości jednostek materiału
Ziemia	m^3	2,20	2,50	3,10	3,80	5,0
Piasek, żwir	m^3	2,00	2,40	3,00	3,60	4,8
Tłuczeń kamienny	m^3	1,90	2,34	2,94	3,50	4,6
Cegła pełna	m^3	990	1140	1430	2000	2800
Drewno krągłe	m^3	4,5	5,1	6,5	7,8	10,5
Drewno twarde	m^3	5,0	5,9	7,3	8,8	11,5

Tab. 3.4. Prędkość jazdy samochodów [16].

Kat. drogi	Rodzaj drogi	Stan drogi	Normatywne wartości vśr (km/h) dla samochodów o nośności, t
						do 2	2,5 ÷ 4	4,5 ÷ 8	pow.8
		Betonowe, asfaltowe, asfaltowo - betonowe	dobry	38	33	30	30
		Jw., lecz przy przejazdach po ulicach miast	dobry	30	26	20	20
		Brukowane, tłuczniowe, żwirowo - tłuczniowe, żwirowe	dobry	32	28	26	22
		Jw., lecz przy przejazdach po ulicach miast	dobry	20	16	16	14
	Brukowane, tłuczniowe, żwirowo - tłuczniowe, żwirowe	średni	26	22	18	16
	Jw., kategorii III	zły	18	14	10	-
	Tymczasowe w warunkach budowy (rozjeżdżone), gruntowe, kategorii III i IV w okresie długotrwałych opadów, drogi zaśnieżone	zły	12	10	-	-
	Bezdroża, drogi gruntowe i piaszczyste	-	9	8	-	-

Sporządzając harmonogramy dostaw, zużycia i zapasu materiałów budowlanych metodą analityczno-graficzną należy wykonać:

• wykresy dziennego zużycia materiałów;

• obliczenie ogólnego zapotrzebowania na materiał;

• określenie średniego dziennego zużycia materiału, które jest przyjmowane za wartość średniej dziennej dostawy;

• określenie normy zapasu w dniach (wyprzedzenie dostawy);

• obliczenie i sporządzenie wykresu zapasu materiału.

Podobnie jak przy metodzie graficznej, wykres dziennego zużycia materiałów stanowi podstawę dalszego toku postępowania.

Ad 3

jego celem jest dostarczenie materiałów , półfabrykatów i konstrukcji do składów i magazynów

budowy albo do wytwórni pomocniczych położonych na terenie budowy , środkami transportu zewnętrznego lub nawet

bezpośrednio na miejsce robocze (np. dostarczenie mieszanki betonowej jako gotowego półfabrykatu z wytwórni położo-

nej poza terenem budowy ).Wywożenie lub przywożenie gruntu spoza terenu budowy , niezależnie od tego , czy bilans

robót ziemnych na terenie budowy jest dodatni czy ujemny. Transport budowlany zewnętrzny obejmuje również przewozy

urządzeń technologicznych budowanego zakładu przemysłowego (maszyny , urządzenia mechaniczne itp. ) i odbywa się

w większości w czasie wznoszenia budynku przy wykorzystaniu tych samych dróg , a często i tych samych środków .

Transport zewnętrzny odbywa się przy zastosowaniu środków transportu poziomego - dalekiego (środki transportu drogowego bądź kolejowego ) ,które muszą być doprowadzone do wewnątrz placu budowy .

a. od materiałów przewożonych (ich rodzaju, rozmiarów, liczny, własności)

b. od wytycznych, na których umowa została spisana

c. od zgody transportowej importera i eksportera

d. od założeń uczestników transakcji handlowej (nadawcy/ odbiorcy, importera/eksportera materiałów związanych z terminem i kosztami transportu, dokumentów handlowych, przewozowych itd.)

e. od metod i trasy przewozowej i typu gałęzi transportu

f. od ilości podmiotów procesu przewozowego i zasięgu realizowanych przez nich usług.

Ad 15. Etapowanie realizacji budynku

ETAP I - Stan zerowy Stan zerowy to budowa fundamentu budynku - jednego z najważniejszych elementów inwestycji. Dobrze wykonany fundament gwarantuje możliwość korzystania z budynku przez wiele pokoleń

1. Przygotowanie terenu inwestycji.

2. Wytyczenie budynku, oraz usunięcie ziemi roślinnej tzw. humusem. Pozostawienie resztek roślin bądź innych cząstek organicznych może spowodować szybki rozwój grzybów pleśniowych.

3. Liniowe wykopy ziemne wraz z wykonaniem ław fundamentowych wraz ze zbrojeniem

4. Precyzyjna izolacja pozioma pod ściany fundamentowe papą termozgrzewalna.

5. Ułożenie murowanych ściany fundamentowe z bloczków betonowych gr. 24cm.

6. Wykonanie zagęszczenia podsypki fundamentowej.

7. Rozprowadzenie części instalacji kanalizacyjnej i wodnej.

8. Wylanie płyty betonowej ze wszystkimi warstwami izolacji przeciwwodnej i cieplnej, oraz wylewki poziomującej dla stanu zerowego.

9. Ustawienie kotew stalowych.

10. Wykonanie schodów zewnętrznych.

ETAP II - Stan surowy otwarty W zakres tego etapu wchodzi wykonanie konstrukcji szkieletu budynku. Obejmuje całość robót konstrukcyjnych wraz z podłogami, które podczas kolejnych kondygnacji stanowią platformę roboczą na budynku. Najważniejszym elementem w technologii drewnianej jest odpowiedni surowiec. Drewno (najczęściej sosna kl. II) użyte do montażu powinno być zaimpregnowane preparatem głęboko penetrującym, bez zasinień, chorych sęków, pęknięć, frezowane, a także odpowiednio wysuszone (max. 16-19%) .

1. Realizacja izolacji przeciwwilgociowej poziomej pod konstrukcję szkieletową.

2. Montaż podstawy konstrukcyjnej o przekroju 100 x 160mm do płyty betonowej za pomocą ustawionych kotew stalowych.

3. Łączenie ścian zewnętrznych do podstawy konstrukcyjnej. Przekrój słupów 50 x 160mm i 160x160 w rozstawie 40cm.

4. Obicie ścian zewnętrznych z zewnątrz płytą OSB.

5. Montaż belek stropowych o przekroju 100 x 200mm w rozstawie 80cm.

6. Zamocowanie stężeń pomiędzy belkami stropowymi.

7. Wykonanie oczepu na belkach stropowych o przekroju 100 x 160mm.

8. Montaż więźby dachowej o przekroju krokwi 70 x 160mm w rozstawie 80cm.

9. Budowa kominów ponad połacią dachową z cegły klinkierowej.

10. Wykonanie poszycia dachu płytą OSB lub deskowanie.

11. Ułożenie podłogi w części użytkowej poddasza.

12. Wykonanie ścianek działowych na parterze i poddaszu z kantówek o przekroju 50 x 100mm w rozstawie 40cm.

ETAP III - Stan surowy zamknięty Ta faza inwestycji obejmuje wykonanie i montaż wszystkich elementów budowlanych (okna, drzwi zewnętrzne oraz ścianki działowe itp.) które umożliwiają przeprowadzenie robót wykończeniowych.

1. Ułożenie izolacji wiatrowej na ścianach zewnętrznych.

2. Montaż okien.

3. Montaż drzwi zewnętrznych.

4. Ułożenie pokrycia dachu.

5. Wykonanie elewacji wraz z warstwą izolacyjną.

6. Montaż rynien i rur spustowych.

7. Montaż parapetów zewnętrznych.

8. Wykonanie instalacji elektrycznej

9. Wykonanie instalacji wod.-kan.

ETAP IV Stan deweloperski - wykończenie To zakończenie całej budowy domu. Podczas wykańczania domu trzeba wykazać się prawdziwymi zdolnościami organizacyjnymi, szczególnie jeśli część prac chce się wykonać we własnym zakresie.

1. Budowa konstrukcji schodów wewnętrznych, a po pewnym czasie montaż poręczy i tralek.

2. Montaż wewnętrznej izolacji termicznej z wełny mineralnej o gr. 150mm w ścianach zewnętrznych, 100mm w ścianach wewnętrznych, 200mm między krokwiami, oraz ułożenie folii paraizolacyjnej gr. 0,15mm od wewnątrz na ścianach zewnętrznych i wewnętrznych.

3. Montaż instalacji gazowej.

4. Malowanie elewacji zewnętrznej.

5. Montaż elewacji wewnętrznej z płyta g/k (w łazience z płyta g/k wodoodpornych).

6. Montaż parapetów wewnętrznych.

7. Dwukrotne pomalowanie ścian i sufitów lakierem do drewna.

8. Montaż drzwi wewnętrznych.

9. Ułożenie płytek i terakoty po mniej więcej sześciu tygodniach od wykonania wylewki samopoziomującej.

10. łożenie deski podłogowej lub parkietu.

11. Biały montaż- zamocowanie armatury oraz urządzenia techniczne, kuchenki, kocioł, wentylatory itp. montaż osprzętu elektrycznego.

Ad 13

Pojęcie mechanizacji kompleksowej oznacza taką metodę organizacji wykonywania robót budowlanych , w której poszczególne procesy produkcyjne , w jak najwyższym ekonomicznie uzasadnionym , stopniu zmechanizowane , realizowane są w sposób ciągły i równomierny  (rytmiczny) odpowiednim - wybranym jako optymalny - zestawem maszyn budowlanych , zharmonizowanych ze sobą pod względem wielkości , miejsca pracy , wydajności i pozostałych parametrów roboczych ( np.zasięg , wysokość użyteczna działania , pojemność , nośność , udźwig itp.)

Stosowanie mechanizacji kompleksowej wymaga starannego jej zaprojektowania i jest to też domena

inżynieri budownictwa. Zakres i kolejność projektowania mechanizacji kompleksowej można za A.

Dyżewskim przedstawić w następujących etapach:

· ustalenie podstawowych danych odnośnie charakteru robót i obiektów,

· wybór technologii wykonania poszczególnych robót lub elementów,

· szczegółowa analiza przebiegu realizacji z podziałem na odcinki (procesy) przeznaczone do

zmechanizowania,

· wstępne dobranie dla poszczegnych proces lub rodzaj rob co najmniej dwóch zestaw

maszyn spełniających wymagania mechanizacji kompleksowej,

· określenie kryterium doboru w postaci jednego lub kilku wskaźnik techniczno-ekonomicznych

mechanizacji,

· wyb zestawu wykonawczego po uwzględnieniu przyjętego kryterium,

Technologia i organizacja

· opracowanie planu wdrażania mechanizacji kompleksowej.

Sam dobór maszyn do mechanizacji kompleksowej powinien opierać się, wg Dyżewskiego, na

zasadach:

· skład kompletu maszyn i ich liczba wynikają z technologicznego schematu procesu roboczego,

· parametry eksploatacyjne maszyn należy dobierać w nawiązaniu do rodzaj

termin wykonania oraz warunk lokalnych,

· podstawowy proces roboczy realizuje się za pomocą tzw. maszyny głnej, zwanej czasem wiodącą,

· wydajność innych maszyn w zespole powinna odpowiadać maksymalnej wydajności maszyny głnej

lub nieco ja przewyższać (o 10

· czas pracy maszyn oraz moc ich silnik we właściwie dobranym zespole powinny być w pełni

wykorzystane,

· liczba maszyn w zespole powinna być jak najmniejsza, zwłaszcza maszyn głnych, ktych

maksymalna liczba nie powinna przekraczać 3.

Kryterium wiodącym, stosowanym przez A. Dyżewskiego, był koszt jednostki produkcji

Wydajność

Ad - ustalanie czasu realizacji danych robót

Ka¿de zadanie analizowane jest pod wzglêdem nakùadów rzeczowych. Nakùady rzeczowe

na wykonanie zadania okre.la siê poprzez przemno¿enie ilo.ci robót przez normatywne jednostkowe

nakùady rzeczowe na ich wykonanie lub ustala w drodze kalkulacji indywidualnej.

Nakùady pracy zasobów czynnych i czas realizacji robót wyznaczaj¹ liczbê niezbêdnych .rodk

ów pracy:

l j

l j dla

gdzie: al,j - liczba niezbêdnych zasobów czynnych l-tego typu do realizacji j-tego zadania; wl,j

- pracochùonno.ã j-tego zadania w odniesieniu do l-tego zasobu; tj . czas realizacji j-tego zadania;

S . zbiór zasobów czynnych; F . zbiór zadañ.

Z kolei pracochłonność zadania i liczba skierowanych do wykonania zadania środków realizacji

(zasobów czynnych) wyznaczaj¹ czas zrealizowania robót:

t max= wlj/ alj

gdzie:  al j liczba skierowanych zasobów l-tego typu do realizacji j-tego zadania. wl,j

- pracochłonność j-tego zadania w odniesieniu do l-tego zasobu; tj . czas realizacji j-tego zadania;

t  MAX 

---