Pojęcie prawa Turystycznego.

Prawo turystyczne- to ogół norm prawnych regulujących różne stosunki społeczne powstające w związku z podróżami trwającymi w zasadzie nie dłużej niż rok odbywanymi poza codziennym środowiskiem w celach wypoczynkowych, poznaczysz, hobilistycznych, jak i zaspokojenie potrzeby wędrowania, utrzymania sprawności fizycznej czy zachowania dobrego stanu zdrowia lub jego poprawy poprzez ruch.

- prawa turystyczne odnoszą się do działalności biur podróży oraz zakładów hotelarskich co ma znaczenie tzw. turystyki masowej.

- prawa turystyczne zawierają przepisy mające na celu zapewnienie bezpieczeństwa turystom co ma znaczenie także dla turystyki indywidualnej

- ustalenie odpowiednich norm prawnych wymagają także prowadzenia obiektów muzealnych i i innych dóbr kultury oraz ochrona środowiska naturalnego.

na prawo turystyczne składają się przepisy narodowe (międzynarodowe) dzięki temu jest rozwój turystyki.

- ryzyko powstania rozmaitych szkół osobowych oraz majątkowych przyciągają ze sobą konieczność ustawowej regulacji problematyki ubezpieczeń turystycznych.

* normy prawne tworzące prawo turystyczne są bardzo zróżnicowane. Normy te należą przede wszystkim do prawa cywilnego, administracyjnego, i finansowego, a pyzatym do prawa pracy i praw karnego i międzynarodowego. ma ona szczególny związek z prawem przewozowym czy też komunikacyjnym.

Ustawa o usługach turystycznych z dnia 29 sierpnia 1997r zawiera słowniczek, który ustala podstawowe definicje w zakresie turystyki.

Pojęcia:

1. Usługi turystyczne- to usługi przewodnickie, hotelarskie i inne usługi świadczone turystom lub odwiedzającym

2. Turysta- to osoba podróżująca do innej miejscowości poza swoim stałym miejscem zamieszkania na okres nie przekraczający 12 miesięcy, dla których celem podróży nie jest podjęcie stałej pracy zarobkowej i korzysta z noclegów przynajmniej jedną noc.

3. Odwiedzający- którego odróżnia od turysty że nie korzysta z noclegów w odwiedzanej miejscowości.

4. Usługi hotelarskie

- to krótkotrwałe, ogólnie dostępne wynajmowanie domów, mieszkań, pokoi, miejsc noclegowych, miejsc na ustawienie namiotów lub przyczepy samochodowej, jak również świadczenie w obrębie obiektu usługi z tym związane.

* Głównym celem tego typu usług jest opłata, zaspokojenie określonych potrzeb noclegowych turystów, co może występować w różnych formach. Charakteru usługi hotelarskiej nie traci usługa wykonywana nie na rzecz turysty lecz na rzecz osoby zamieszkałej na stałe w tej samej miejscowości. Usługi hotelarskie mogą obejmować takie usługi gastronomiczne, usługi przechowywania, usługi porządkowe, rozmaite usługi rekreacyjno- rozrywkowe, informacyjne wiążące się z wynajmowaniem domów, mieszkań, pokoi, itp.

Takie dodatkowe usługi świadczone są w obrębie obiektu hotelarskiego

5. Obiekty hotelarskie- to zespół składników majątkowych i niemajątkowych odpowiadających oznaczonym standardom i przeznaczony do świadczenia usług hotelarskich.

6. Impreza turystyczna- przez którą należy rozumieć przynajmniej dwie usługi turystyczne tworzące jednolity program, objęte wspólną cechą jeżeli usługi te obejmują nocleg lub trwają ponad 24 godz. albo przewiduje zmianę miejsca pobytu.

7. Wycieczka- impreza turystyczna, która obejmuje zmianę miejsca pobytu jej uczestników. Przygotowaniem, oferowaniem, i realizacją imprezy turystycznej zajmują się podmioty określone przez ustawę o usługach turystycznych mianem organizatora turystyki. Przy tym, każda z 3 faz organizacyjnych jest uważana za organizowanie danej imprezy turystycznej.

8. pośrednik turystyczny- przedsiębiorca, którego działalność polega na wykonywaniu na zlecenie klientów czynności faktycznych i prawnych związanych z zawieraniem umów o świadczeniu usług turystycznych. Tego rodzaju pośrednictwo może dotyczyć zarówno umowy o imprezę turystyczną jak i umów o świadczenie innych usług turystycznych.

9. agent turystyczny- to przedsiębiorca stale pośredniczący w zawieraniu umów o świadczenie usług turystycznych na rzecz organizatorów turystycznych posiadających zezwolenie w kraju lub na rzecz innych usługodawców mających siedzibę w kraju. taki agent nie działa więc we własnym imieniu i powinien ujawnić na czyją rzecz działa i w czyim imieniu.

10. Przewodnik turystyczny- to osoba zawodowo oprowadzająca grupy wycieczkowe po wybranych obszarach, miejscowościach i obiektach oraz udzielająca o nich informacji.

11. Pilot wycieczki- to osoba towarzysząca w imieniu organizatora turystyki uczestnikom imprezy turystycznej sprawująca opiekę nad nimi i czuwająca nad sposobem wykonania na ich rzecz usług.

12. Klient- osoba, która zamierza zawrzeć lub zawarła umowę o świadczenie usług turystycznych na swoją rzecz lub na rzecz innej osoby, a zawarcie tej umowy nie stanowi przedmiotu jej działalności gospodarczej. Klientem jest też osoba na rzecz której umowa została zawarta, a także osoba, której przekazano prawo do korzystania z usług turystycznych objętych uprzednio zawartą umową.

13. Przedsiębiorca krajowy- osoba fizyczna mająca miejsce stałego pobytu w kraju, oraz osoba prawna i nie posiadająca osobowości prawnej jednostka organizacyjna utworzona zgodnie z przepisami prawa polskiego i mające na celu siedzibę w kraju.

14. Przedsiębiorca zagraniczny- osoba fizyczna mająca stałe miejsce za granicą oraz osoba prawna i nie posiadająca osobowości prawnej jednostka organizacyjna, utworzona zgodnie z przepisami państw obcych i mających siedzibę zagranicą.

Przepisy międzynarodowe dotyczące turystyki.

Ratyfikowane umowy międzynarodowe dotyczące turystyki i hotelarstwa:

- 12 października 1929r.- Konwencja ujednolicająca zasady międzynarodowego przewozu lotniczego podpisana w Warszawie zwana Konwencją Warszawską (DzU z 1933r, nr. 8, poz.49)

Akt ten ma charakter bezwzględnie obowiązujący i znajduje zastosowanie do każdego przewozu międzynarodowego statkiem powietrznym (samolotem) za wynagrodzeniem, a także do przewozów nieodpłatnych dokonywanych przez przewoźnika lotniczego.

28 września 1955- Protokół haski (uzupełnienie do K.N.)

- 28 maja 1999r- konwencja o ujednostajnieniu niektórych prawideł dotyczących międzynarodowego przewozu lotniczego, podpisana w Montrealu.

- 18 września 1961r.- Konwencja z Guadalajara. Konwencja dotyczy regulacji międzynarodowego przewozu lotniczego wykonywanego przez osobę inną niż przewoźnik umowny.

Ta uzupełniająca konwencja dotyczy sytuacji, gdy przewoźnik lotniczy zawierający umowę przewozu korzysta przy wykonaniu przewozu z samolotów personelu oraz usług innych przewoźników lotniczych na części lub na całej trasie przewozu.

- 9 maja 1980r- konwencja o międzynarodowym przewozie kolejami (COTiF)

Była ona podstawą utworzenia Międzynarodowej Organizacji Międzynarodowych Przewozów Kolejami. Zawiera przepisy dotyczące przewozu osób i bagażu kolejami.

-13 grudnia 1974r. - Konwencja Ateńska w sprawie przewozu morzem pasażerów i ich bagażu.

Umowę tą stosuje się do przewozu międzynarodowego statkiem morskim gdy zgodnie z umową przewozu miejsce wyjazdu i miejsce przeznaczenia znajduje się w dwóch różnych państwach lub w jednym państwie, jeżeli zgodnie z umową przewozu lub planowaną trasą następuje zawinięcie do portu pośredniego w innym państwie.

- 4 czerwca 1954r.- konwencja podpisana w Nowym Yorku na Konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie formalności celnych dotyczących czasowego przewozu prywatnych motorowych pojazdów drogowych i turystyki.

Pierwsza z nich to konwencja dotycząca ułatwień celnych dla turystyki zobowiązująca państwa do ze4zwolenia turystom na czasowy przewóz rzeczy osobistych bez uiszczania należności i innych opłat. Uwarunkowaniem jest m.in. przeznaczenie tych rzeczy do osobistego użytku , nie wykroczeniem ustalonych norm ilościowych oraz obowiązkiem wywozu przewiezionych rzeczy przy opuszczeniu danego państwa.

Uzupełnieniem jest protokół dodatkowy odnoszący się do przewozów dokumentów, materiałów turystycznych jednym z jego celów jest umożliwienie przewozu bez opłat celnych i innych należności przewozowych różnych materiałów reklamowych mających zachęcać do odwiedzenia innych państw, a przeznaczonych do bezpłatnego rozpowszechniania. Umowa ta gwarantuje możliwość czasowego przywozu bez żadnych opłat, depozytów, gwarancji, materiałów wystawowych, różnych przedmiotów przeznaczonych do eksponowania.

Kolejna Konwencja dotyczy ułatwień celnych związanych z czasowym przewozem prywatnych pojazdów drogowych do państw odwiedzanych. Konwencja ta określiła wzory dokumentów czasowego przywozu oraz warunku przewozu pojazdów drogowych i ich powrotnego wywozu.

- 26 czerwca 1990r- konwencja dotycząca odprawy czasowej, podpisana w Stambule. Dotyczy ona towarów przeznaczonych do wystawiania albo wykorzystania na wystawach, targach, kongresach lub podobnych imprezach.

- 17 grudnia 1962r.- Konwencja Europejska dotyczy odpowiedzialności osób utrzymujących hotele za rzeczy wniesione przez gości hotelowych.

DYREKTYWY:

Dyrektywy Unii Europejskiej dotyczące turystyki i hotelarstwa.

16 grudnia 1991r- podpisano w Brukseli Układ Europejski o stowarzyszeniu RP ze Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi.

- Prawo wspólnotowe tworzą trzy kategorie źródeł prawa:

* umowy międzynarodowe powołujące do życia Wspólnoty Europejskie (stanowiąc tzw. pierwotne prawo Unii)

* Akty prawne wydawane przez organy Wspólnot Europejskich (stanowiące tzw. wtórne prawo Unii)

* ogólne zasady prawne systemu prawnego Unii (tzw. niepisane prawo Unii)

Dyrektywy- mieszczą się w ramach wtórnego prawa UE. obok rozporządzeń, zaleceń i opinii. Są stanowione na podstawie odpowiednich upoważnień przez poszczególne organy Wspólnot Europejskich.

* są kierowane wyłącznie do państw członkowskich i wymagają od niech podjęcia środków koniecznych do osiągnięcia określonych w dyrektywach celów

* są wydawane przez Radę lub Komisję Europejską przy współudziale Parlamentu Europejskiego.

* Są one publikowane w Dzienniku Urzędowym wspólnot. kontrolę nad wykonywaniem przez państwa dyrektywy sprawuje Komisja Europejska.

1. Dyrektywa 90/324/EEC z 13 czerwca 1990 roku o podróżach turystycznych za cenę zryczałtowaną.

* na jej podstawie konsument korzystający z usług turystycznych ma zapewnioną ochronę dzięki określeniu we wskazanej dyrektywie zakresu odpowiedzialności organizatora i sprzedawcy (pośrednika) imprezy (podróży tur.) Określone są w niej ograniczenia co do możliwości zmiany ceny podróży i innych postanowień umownych oraz odstąpienia od umowy przez organizatora.

* Organizator ma obowiązek informowania klientów o ważnych dla nich kwestiach oraz ograniczeniach co do możliwości zmiany ceny podróży i innych postanowień umownych oraz o możliwości odstąpienia od umowy przez organizatora.

* ochronie konsumenta służy również wyznaczenie minimalnej treści umowy o podróż turystyczną aneksie do powołanej dyrektywy.

2. Dyrektywa 94/47/EEC z 16 października 1994r. o ochronie nabywców do korzystania z nieruchomości na podstawie czasowego udziału. Odnosi się ona do korzystania z obiektów turystycznych lub ich części w czasie ściśle oznaczonym za odpowiednią opłatą zryczałtowaną i z obowiązkiem pokrywania kosztów korzystania z danego obiektu. (time- sharing)

3. Dyrektywy 68/367/EEC oraz 68/368/EEC z 15 października 1968r. Znoszące bariery umożliwiające podejmowanie i prowadzenie działalności w państwach członkowskich w dziedzinie hotelarstwa i turystyki.

4. Dyrektywa 75/368/EEC z 1975r znosząca bariery uniemożliwiające lub utrudniające podejmowanie i prowadzenie w państwach członkowskich działalności w zakresie usług świadczonych przez pilotów wycieczek i przewodników- tłumaczy.

5. Dyrektywa 82/470/EEC z 29 czerwca 1982r znosząca bariery uniemożliwiające lub utrudniające podejmowanie i prowadzenie w państwach członkowskich działalności w zakresie usług transportowych.

Wymienione wcześniej trzy dyrektywy wprowadziły zasadę traktowania narodowego do podejmowania i prowadzeni wskazanych rodzajów działalności gospodarczej. Zasada zobowiązuje państwa do korzystnego traktowania obywateli i przedsiębiorstw pochodzących z innych państw UE w zakresie podejmowania i prowadzenia działalności gospodarczej, co sprzyja rozwojowi konkurencji na jednolitym rynku UE.

Podejmowanie i prowadzenie działalności gospodarczej.

Pojęcie działalności gospodarczej zostało uregulowane ustawą z dnia 2 lipca 2004 roku o swobodzie działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 2 tej ustawy działalnością gosp. jest działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie rozpoznawanie, i wydobywanie kopalni ze złóż a także działalność zawodowa.

Działalność taka musi być wykonywana:

- zarobkowo

- w sposób zorganizowany

- w sposób ciągły.

Aby uznać działalność za działalność gospodarczą wszystkie wymienione cechy muszą wystąpić łącznie.

Zorganizowany charakter działalności gosp. oznacza możliwość jej prowadzenia w określonych formach organizacyjnych. Nie może być uznana za działalność gosp. działalność nawet o cechach zarobkowych wykonywana w dłuższym okresie, jeżeli nie posiada formy organizacyjno- prawnej właściwej dla określonego rodzaju działalności gosp.

Ciągłość oznacza zamiar podjęcia i wykonywania działalności w dłuższym czasie. Ciągły charakter zostaje jednak zachowany gdy mamy do czynienia z działalnością sezonową.

Z ustawy o swobodzie działalności gosp. wynika że jednorazowe czynności o charakterze zarobkowym nie mogą być kwalifikowane do działalności gosp.

Art. 3 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (DzU. nr. 173, poz. 1807) wskazuje rodzaje działalności, które nie są uznawane za działalność gosp.

nie jest wiec działalnością gospodarczą działalność wytwórcza w rolnictwie w zakresie upraw rolnych oraz chowu i hodowli zwierząt, ogrodnictwa, leśnictwa i rybactwa śródlądowego. Taką działalnością nie jest również wynajmowanie przez rolników pokoi, sprzedaż posiłków domowych, świadczenia w gospodarstwach rolnych innych usług związanych z pobytem turystów.

Przedsiębiorca- podmiot podejmujący i wykonujący działalność gospodarczą. Może nim być zarówno osoba fizyczna, osoba prawna i jednostkowa organizacja nie mająca osobowości prawnej. Za przedsiębiorcę uznaje się również wspólników spółki cywilnej. Przedsiębiorca wykonuje działalność gospodarczą we własnym imieniu. Przedsiębiorca może podjąć działalność gosp. po uzyskaniu wpisu do rejestru przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym (spółki) albo do ewidencji działalności gospodarczej prowadzonej przez gminy (os. fizyczna). Przedsiębiorcą może być osoba fizyczna. Przedsiębiorcą może być osoba posiadająca pełną zdolność do czynności prawnych, która jest osobą pełnoletnią. Także osoba fizyczna nie posiadająca pełnej zdolności do czynności prawnych może być przedsiębiorcą, jednakże nie będzie mogła w ramach tej działalności samodzielnie podejmować czynności zobowiązujących lub rozporządzających, a więc bez przedstawiciela ustawowego.

Osobą prawną jest przedsiębiorca, jeśli wykonuje działalność gospodarczą we własnym imieniu.

Osobą prawną jest jednostka organizacyjna, która z mocy obowiązujących przepisów prawnych może być podmiotem praw i obowiązków w szczególności o charakterze majątkowym. Osobami prawnymi mogą być np. spółka akcyjna, z o.o., stowarzyszenie, fundacja, Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego. Przedsiębiorcą może być również jednostka organizacyjna nie będąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną. Przykładem takich jednostek są spółki osobowe (spółka jawna, partnerska, oraz komandytowa).

Ustawa o swobodzie działalności gospodarczej za przedsiębiorcę uznaje wspólników spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej. Podejmować i wykonywać działalność gospodarczą mogą również przedsiębiorcy zagraniczni. Są to osoby fizyczne mające stałe miejsce zamieszkania za granicą, nie posiadające obywatelstwa polskiego, osoby prawne z siedzibą za granicą, jednostki organizacyjne, będące osobami prawnymi posiadające zdolność prawną za granicą. Przedsiębiorcy mogą podejmować i wykonywać działalność gosp. na takich samych zasadach jak obywatele polscy. Przedsiębiorcy zagraniczni mogą tworzyć również przedsiębiorstwa z siedzibą na terytorium Polski.

Działanie przedsiębiorcy ograniczone jest do działalności reklamowej i promocyjnej. Utworzenie przedstawicielstwa wymaga wpisu do rejestru przedstawiciela przedsiębiorstw zagranicznych, prowadzonych przez ministra właściwego do spraw gospodarki.

Zgodnie z Art. 14 ustawy 1 przedsiębiorca może podjąć działalność gospodarczą po uzyskaniu wpisu do rejestru przedsiębiorstw w KRS lub Ewidencji Działalności Gospodarczej.

Rozpoczęcie działalności- wpis.

Zasady wpisu do rejestru przedsiębiorstw określają przepisy prawne ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 roku o Krajowym Rejestrze Sądowym. Rejestr prowadzą w systemie informatycznym właściwe miejscowo rejonowe sądy gospodarcze. Niezależna od rejestru jest Centralna Informacja KRS, która ma oddziały przy sądach rejonowych dla prowadzenia zbioru informacji rejestru i udzielaniu informacji z rejestru. Wpisowi do ewidencji działalności gospodarczej podlegają przedsiębiorcy będący os. fizyczną. Przedsiębiorca będący osobą fizyczną może podjąć działalność gospodarczą po uzyskaniu wpisu do ewidencji działalności gospodarczej. Organem właściwym jest organ ewidencyjny (wójt, burmistrz, prezydent Miasta) właściwy ze względu na miejsce zamieszkania przedsiębiorcy.

Działalność gospodarcza wymagająca spełnienia dodatkowych warunków- koncesje, działalność regulowana, zezwolenia.

zasadę wolności prowadzenia działalności gospodarczej ograniczają te rodzaje działalności gosp. do prowadzenia których konieczne jest spełnienie dodatkowych wymogów (oprócz wpisu). Chodzi tu o działalność gospodarczą której wykonywanie wymaga koncesji, zezwolenia, licencji czy uzyskania wpisu do rejestru działalności regulowanej.

* Koncesjonowana działalność gospodarcza.

Koncesję stanowi jeden z przejawów prawnej reglamentacji działalności gosp. polegającej na wyrażaniu przez właściwy organ administracji publicznej zgody na podjęcie i wykonywanie w określonej dziadzinie działalności gosp. w zakresie na warunkach, określonych w koncesji i w odrębnych przepisach prawa.

Zakres działalności gosp. objętej koncesjonowaniem na gruncie obowiązującego prawa został ograniczony do:

- poszukiwania i rozpoznawania złóż kopalni

- bez zbiornikowego magazynowania substancji oraz składania odpadów

- wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią przeznaczeniu wojskowym.

- dystrybucji i obrotem paliwami i energią

- ochronę osób i mienia

-rozpowszechniania programów radiowych i telewizyjnych,

- przewozów lotniczych.

Udzielenie, odmowa udzielenia, zmiana i cofniecie koncesji lub ograniczenie je zakresu należy do ministra właściwego ze względu na przedmiot działalności gosp. wymagającej udzielenia koncesji. Organami koncesyjnymi są więc: ministrowie: Środowiska, Spraw Wewnętrznych i Administracji, Infrastruktury, Prezes Urzędu Regulacji Energetyki, przewodniczący KRRiTV.

Organami koncesyjnymi mogą być też wojewoda i starosta. Udzielenie, odmowa udzielenia zmiana i cofnięcie koncesji lub ograniczenie jej zakresu następuje w drodze decyzji.

* Procedura Koncesyjna.

Istotną cechą procedury koncesyjnej jest uprawnienie organu koncesyjnego do określenia szczególnych warunków wykonywania działalności gosp. objętej w koncesji. Organ koncesyjny zobowiązany jest ponadto do przekazania każdemu zainteresowanemu przedsiębiorcy szczegółowej informacji o szczególnych warunkach wykonywania działalności gospodarczej objętej koncesją, niezwłocznie po wszczęciu postępowania w sprawie udzielenia koncesji. Nie spełnienie szczególnych warunków określonych przez organ koncesyjny jest podstawą do udzielenia koncesji. postępowanie koncesyjne jest podejmowane na wniosek zainteresowanego przedsiębiorcy. Organ koncesyjny może wezwać wnioskodawcę do uzupełnienia w wyznaczonym terminie brakującej dokumentacji. Jeżeli liczba przedsiębiorców spełniających warunki do udzielenia koncesji jest większa niż liczba koncesji, organ koncesyjny zarządza przetarg. Podstawowym kryterium wybory oferty jest wysokość zadeklarowanych opłat za udzielenie koncesji. Organ koncesyjny może odmówić udzielenia koncesji lub ograniczyć jej zakres w stosunku do wniosku o udzielenie koncesji albo odmówić zmiany koncesji gdy: przedsiębiorca nie spełnia warunków wykonywania działalności gospodarczej objętej koncesją, ze względu na zagrożenie bezpieczeństwa państwa. Organ koncesyjny może również dokonywać kontroli działalności gospodarczej objętej koncesją. Kontrola obejmuje zgodność wykonywanej działalności z udzieloną koncesją i przestrzeganie warunków wykonywania działalności gosp. Zadaniem kontroli jest ocena, czy przedsiębiorca nie dokonał bezpodstawnego rozszerzenia bądź zawierzenia uprawnień co do przedmiotu i zakresu działalności gospodarczej określonej w koncesji.

* Regulowana działalność gospodarcza.

O dopuszczalności podjęcia regulowanej działalności na wniosek przedsiębiorcy i po złożeniu przez przedsiębiorcę oświadczenia o spełnieniu warunków wymaganych do wykonania tej działalności. Jeżeli organ prowadzący rejestr nie dokona wpisu w ciągu 7 dni, to po upływie 14 dni przedsiębiorca może podjąć działalność gosp. po uprzednim powiadomieniu organu, który miał dokonać wpisu. Organ prowadzący rejestr może odmówić wpisu przedsiębiorcy do rejestru w drodze decyzji w przypadku gdy wydano w stosunku do niego prawomocne orzeczenie zakazujące działalności gosp. objętej wpisem oraz w przypadku wykreślenia przedsiębiorcy z rejestru działalności regulowanej. Organ prowadzący rejestr może w drodze decyzji administracyjnej zakazać wykonywania działalności regulowanej. Dzieje się tak w przypadku gdy: przedsiębiorca złożył oświadczenie o spełnieniu warunków prowadzenia działalności niezgodnie ze stanem faktycznym, a także gdy organ stwierdzi rażące naruszenie warunków do wykonywania działalności regulowanej.

* Zezwolenie działalności gospodarczej

zezwolenie jest aktem woli właściwego organu administracji publicznej stwierdzający dopuszczalność podjęcia przez zainteresowanego przedsiębiorcę działalności gospodarczej w określonym przedmiotowo zakresie w następstwie stwierdzenia, że przedsiębiorca ten spełnia określone prawem warunki do wykonywania działalności gosp. Katalog działalności gosp. wymagającej uzyskania zezwolenia inaczej niż w przypadku koncesji jest otwarty. Określenie organów właściwych do wydawania zezwoleń na działalność gospodarczą oraz wszelkie warunki wykonywania działalności objętej zezwoleniami a także tryb wydawania odmowy wydania i cofania zezwoleń określają odrębne ustawy. Organ zezwalający wydaje zezwolenie po stwierdzeniu że spełnione zostały wymagane prawem warunki wykonywania działalności gospodarczej w dziedzinie objętej obowiązkiem uzyskania zezwolenia. Uzyskaniu zezwolenia wymaga m.in.: sprzedaż alkoholu, prowadzenia aptek, działalnośc ubezpieczeniowa. uzyskanie licencji wymaga wykonywania działalności gosp. w zakresie określonym przepisami:

- Ustawy o transporcie drogowym z 6 września 2001r

- Ustawy o transporcie kolejowym z 28 marca 2003r

- Ustawa prawo lotnicze z 2002r.

Uzyskanie zgody wymaga prowadzenia systemu płatności lub systemu rozrachunku papierów wartościowych w zakresie określonym przepisami z dnia 24 sierpnia 2001 r. o ostateczności rozrachunku w systemie płatności i systemach rozrachunku papierów wartościowych.

Mikro przedsiębiorcy, mali i średni przedsiębiorcy:

W rozumieniu ustawy z dnia 2 lipca 2004 roku o swobodzie działalności gospodarczej:

- mikro przedsiębiorcą jest przedsiębiorca, który w co najmniej 1 z 2 ostatnich lat obrotowych zatrudniał średnio rocznie mniej niż 10 pracowników oraz osiągnął roczny obrót netto ze sprzedaży towarów, wyrobów i usług oraz operacji finansowych nie przekraczający równowartości w zł 2 mln euro lub sumy aktywów jego bilansu sporządzonego na koniec jednego z tych lat nie przekroczyły równowartości w zł 2 mln euro.

- małym przedsiębiorcą jest przedsiębiorca, który w co najmniej 1 z 2 lat obrotowych zatrudniał mniej niż 50 pracowników oraz osiągnął roczny obrót netto nie przekraczający równowartości w zł 10mln euro lub suma aktywów jego bilansu sporządzonego na koniec 1 z tych lat nie przekracza równowartości w zł 10 mln euro.

- średnim przedsiębiorcą jest przedsiębiorca, który w co najmniej 1 z 2 ostatnich lat obrotowych zatrudniał średnio rocznie mniej niż 250 pracowników oraz osiągnął roczny obrót netto nie przekraczający równowartości w zł 50 mln euro lub sumy aktywów jego bilansu sporządzonego na koniec 1 z tych lat nie przekroczyły równowartości w zł 43 mln euro.

Kontrola przedsiębiorcy:

kontroli przedsiębiorstwa dokonują organy administracji publicznej na zasadach określonych w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej.

- Szczegółowe obowiązki kontrolne posiadają: wójt, burmistrz, prezydent Miasta, który w razie powzięcia wiadomości o wykonywaniu działalności gospodarczej zgodnie z przepisami ustawy, a także w razie stwierdzenia zagrożenia życia lub zdrowia, niebezpieczeństwa powstania szkód majątkowych w znacznych rozmiarach lub naruszenia środowiska w wyniku wykonywania działalności gospodarczej, niezwłocznie zawiadamiają właściwe organy administracji publicznej.

- W przypadku braku możliwości powiadomienia odpowiednich organów wójt, burmistrz, prezydent Miasta, mogą wydać w drodze decyzji nakaz wstrzymania wykonywania działalności gospodarczej na czas niezbędny, nie dłuższy niż 3 dni. Takiej decyzji nadawany jest rygor natychmiastowej wykonalności.

Najważniejsze zasady dotyczące kontroli:

- Zgodnie z obowiązującymi przepisami nie można równocześnie podejmować i prowadzić więcej niż 1 kontroli dział. gosp. przedsiębiorcy. Wyjątek w sytuacji gdy istnieje zagrożenie zdrowia, życia lub środowiska naturalnego.

- czas trwania wszystkich kontroli organ kontroli u przedsiębiorcy w 1 roku kalendarzowym nie może przekraczać w odniesieniu do mikro przedsiębiorstw, małych i średnich przedsiębiorstw- 4 tygodni, a w odniesieniu do pozostałych przedsiębiorstw- 8 tygodni. Przedłużenie czasu kontroli (przestępstwo, zagrożenie życia, zdrowia, środowiska) wymaga uzasadnienia na piśmie.

- jeżeli wyniki kontroli wykazały rażące naruszenie przepisów prawa przez przedsiębiorstwa można przeprowadzić powtórną kontrolę w tym samym zakresie przedmiotowym a danym roku kalendarzowym, a czasu jej trwania nie wlicza się do czasu kontroli, który nie może być przekroczony.

Wpis do rejestru organizatorów i pośredników turystycznych:

Działalność gospodarcza w zakresie organizowania imprez turystycznych oraz pośredniczeniu na zlecenie klientów w zawieraniu umów o świadczenie usług turystycznych jest działalnością regulowaną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 roku o swobodzie działalności gospodarczej i wymaga uzyskania wpisu w rejestrze organizatorów i pośredników turystycznych.

Przedsiębiorstwa wykonujące działalność gospodarczą w zakresie organizowania imprez turystycznych oraz pośredniczeniu w zawieraniu umów o świadczenie usług turystycznych jest zobowiązany spełnić następujące warunki:

- zapewnić kierowanie działalnością jego jednostek organizacyjnych samodzielnie dokonujących czynności prawnych przez osoby:

*posiadające odpowiednie wykształcenie i praktykę

* nie karane za przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu, wiarygodności dokumentów, mieniu oraz przeciwko obrotowi gospodarczemu.

- Zawrzeć:

* umowę gwarancji bankowej lub ubezpieczeniowej lub

* umowę ubezpieczenia na rzecz klientów

Umowy te zawiera się w celu ewentualnego pokrycia kosztów powrotu klienta do kraju, w przypadku gdy organizator lub pośrednik turystyczny wbrew obowiązkowi nie zapewnia tego powrotu, a także na pokrycie zwrotu wpłat wniesionych przez klientów w razie nie wykowania zobowiązań umownych.

- składać marszałkowi województwa oryginały dokumentów potwierdzających zawarcie kolejnych umów gwarancji lub ubezpieczenia. Działalnością w zakresie organizowania imprez turystycznych oraz pośredniczeniu w zawarciu umów o świadczeniu usług turystycznych mogą kierować osoby posiadające następujące kwalifikacje:

- rok praktyki w obsłudze turystów i ukończone studia wyższe w zakresie turystyki i rekreacji, prawa, ekonomii lub zarządzania i marketingu

- 2 lata praktyki w obsłudze turystów i ukończoną szkołę średnią z zakresem obsługi turystów lub ukończone studia wyższe inne niż w pkt. 1

- 4 lata praktyki w obsłudze turystów i ukończoną inną szkołę średnią

- 6 lat praktyki w obsłudze turystów bez względu na ukończoną szkołę.

Za praktykę w obsłudze turystów uważa się:

- samodzielnie wykonywana działalność gospodarcza w zakresie organizacji imprez turystycznych lub pośrednictwa w zawieraniu umów o świadczeniu usług turystycznych.

-kierowanie jednostkami organizacyjnymi imprezy turystycznej

- pracę na stanowiskach związanych z przygotowaniem i zawieraniem umów o świadczeniu usług turystycznych

- samodzielne przygotowanie programów imprez

- wykonywanie zadań przewodnika turystycznego i pilota wycieczek

Potwierdzeniem niniejszej praktyki jest zaświadczenie o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej albo zaświadczenie wydane przez jednostkę organizacyjną powierzającą zainteresowanemu czynności przy obsłudze turystów.

Organem właściwym do prowadzenia, organizowaniu i pośrednictwa turystycznego jest marszałek województwa właściwy ze względu na siedzibę przedsiębiorstwa, a w przypadku przedsiębiorstwa zagranicznego wybrany przez niego marszałek.

Wpis jawny.

Wpisy do rejestru dokonuje się na wniosek przedsiębiorstwa który zawiera następujące dane:

- firmę, przedsiębiorstwo, jego siedzibę i adres, a w przypadku gdy przedsiębiorca jest osobą fizyczną- adres zamieszkania

-NIP

- określeniu przedmiotu działalności

- określenie zasięgu terytorialnego wykonywanej działalności

- wskazanie głównego miejsca wykonywania działalności objętej wpisem

- imiona i nazwiska osób upoważnionych do kierowania działalności przedsiębiorcy oraz działalności jego oddziałów.

Do wniosku dołącza się oryginał umowy gwarancji bankowej lub ubezpieczeniowej albo umowy ubezpieczeniowej oraz oświadczenie odpowiedniej treści.

Wpisu dokonuje się w formie decyzji administracyjnej. Od tej decyzji przysługuje odwołanie do ministra właściwego do spraw turystyki (do 14 dni).

Zasady prowadzenia działalności gospodarczej.

Podejmowanie i wykonywanie działalności gospodarczej poddane jest kilku ważnym zasadom.

Zasady te wynikają z:

* ustawy o swobodzie działalności gospodarczej z dnia 2 lipca 2004r.

* z Konstytucji RP z 1997r

* Karty Praw Podstawowych UE z 2000r.

- zasada wolności prowadzenia działalności gospodarczej.

* jest ona ściśle związana z zasadą równości praw oraz zasadą legalności podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej

* zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej mówi, że podejmowanie, wykonywanie i zakończenie działalności gospodarczej jest wolne dla każdego na różnych prawach z zachowaniem warunków określonych przepisami ustawy.

* wolność ta nie jest absolutna lecz jest ograniczona ustaleniami dotyczącymi kongresji, zezwoleń czy licencji.

- zasada równości praw w sferze dział. gosp.

* oznacza ona zgodnie z orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego, że wszystkie przedmioty prawne charakteryzujące się daną cechą istotną w równym stopniu powinny być traktowane równo

* w konsekwencji oznacza to, że wobec wszystkich przedsiębiorców winny być stosowane takie same kryteria prawne.

- Zasada legalności

* jest ona sprecyzowana w art. 18 ustawy z dnia 2 lipca 2004 o Swobodzie działalności gospodarczej, który stanowi, że „przedsiębiorca jest zobowiązany spełniać określone przepisami prawa warunki wykonywania działalności gospodarczej, w szczególności dotyczące ochrony przed zagrożeniem życia, zdrowia ludzkiego i moralności publicznej, a także ochrony środowiska”

* ma to szczególne znaczenie przy prowadzeniu dział. gosp. w której muszą być ściśle przestrzegane przepisy budowlane, przeciwpożarowe oraz sanitarne (działalność hotelarska)

* zasada legalności wyraża się również w ten sposób, że działalność gospodarcza powinna być wykonywana przez osoby legitymujące się posiadaniem uprawnień zawodowych wymaganych przez przepisy ogólne.

* przedsiębiorcy zobowiązani są ponadto oznaczać na zewnątrz jednostki organizacyjne prowadzące dział. gosp. jak również oferowane towary i usługi

* zasada legalności znajduje także wyraz w obowiązku polegającym na dokonywaniu lub przyjmowaniu płatności za pośrednictwem rachunku bankowego

- zasada uczciwej konkurencji

* zasada ta wynika z art. 17 ustawy o swobodzie dział. gosp. który stanowi , że „ przedsiębiorca wykonuje działalność gospodarczą na zasadach uczciwej konkurencji, poszanowania dobrych obyczajów oraz słusznych interesów konsumenta”

Brak jednak ustawowego sprecyzowania pojęcia uczciwej konkurencji jako wzorca postępowania przedsiębiorców. Obowiązująca ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji z 1993 roku definiuje jedynie czyny nieuczciwej konkurencji.

- zasada poszanowania słusznych interesów konsumenta

- zasada poszanowania dobrych obyczajów w działalności gospodarczej

- zasada poszanowania uzasadnionych interesów przedsiębiorcy przez organy administracji publicznej.

Szczególny charakter i zadania Polskiej Organizacji Turystycznej (POT)

Ustawa z 25 czerwca 1999 roku o POT(DzU nr62, poz.689 z późń. zm.)

Do zadań POT należą (art.3):

- Promocja Polski jako kraju atrakcyjnego turystycznie

- Zapewnienie funkcjonowania i rozwijania polskiego systemu informacji turystycznej w kraju i na świecie

- Inicjowanie, opiniowanie i wspomaganie planów rozwoju i modernizacji infrastruktury turystycznej

- Wykonywanie innych zadań które zostaną powierzone na podstawie umów zawartych z jednostkami samorządu terytorialnego, organizacjami zrzeszającymi przedsiębiorców z dziedziny turystyki i stowarzyszeniami działającymi w tej dziedzinie.

- Inspirowanie tworzenia regionalnych i lokalnych organizacji turystycznych oraz współdziałanie z nimi.

POT jest państwową osobą prawną poddaną nadzorowi ministra właściwego do spraw turystyki. Działa ona na podstawie statutu nadanego w drodze rozporządzenia.

W statucie zawarty jest cel zadania POT.

Realizowane one mają być przez przygotowanie i publikowanie materiałów promocyjnych oraz organizowanie stoisk narodowych na targach turystycznych, wystaw, pokazów, kongresów i seminariów.

POT może prowadzić działalność gospodarczą na podstawie ustawy o działalności gospodarczej ale z ustawowym ograniczeniem w postaci konieczności przeznaczenia osiągniętego dochodu wyłącznie na realizację zadań statutowych. Może to być działalność wydawnicza, a także świadczenie różnych usług w tym doradczych, szkoleniowych, informacyjnych, reklamowych, itp.

POT tworzy, może tworzyć ośrodki informacji turystycznej, które mają swoją siedzibę w kilku miastach Europy i USA. Dyrektorów powołuje prezes POT. Każdy taki ośrodek stanowi samodzielnie bilansującą się jednostkę organizacyjną POT. Nie może prowadzić działalności gospodarczej.

POT powołana została również w celu propagowania tworzenia regionalnych i lokalnych organizacji turystycznych (art4)

ROT obejmuje swoim zakresem działania obszar jednego lub więcej województw.

LOT natomiast obejmuje zakresem swego działania obszar jednej lub więcej jednostek samorządu terytorialnego.

Do działania tych organizacji stosuje się przepisy prawa o stowarzyszeniach.

Do zadań ROT i LOT należy promocja turystyczna obszaru ich działania, wspomaganie funkcjonowania i rozwoju informacji turystycznej, inicjowanie, opiniowanie i wspieranie planów rozwoju i modernizacji infrastruktury turystycznej oraz współpraca z POT. Nadzór nad omawianymi organizacjami turystycznymi sprawuje minister właściwy do spraw turystyki. Może on jednak przekazać funkcje nadzorcze właściwym marszałkom województwa.

Struktura organizacyjna POT

Organami POT są:

- Rada POT

- Prezes POT

Prezes jest organem wykonawczym, kierującym POT i reprezentujący ją na zewnątrz. Powołuje go minister właściwy do spraw turystyki po zasięgnięciu opinii rady POT. Prezes powołany jest na 4 letnią kadencję i nie może pełnić swojej funkcji dłużej niż przez 2 kadencje. Można go odwołać tylko z ważnych przyczyn po zasięgnięciu opinii Rady POT.

Prezes POT wykonuje swoje obowiązki za pomocą biura prezesa POT

- w skład biura wchodzi 6 komórek organizacyjnych w tym: Departament Promocji, Departament Współpr4acy Regionalnej, Departament Informacji Turystycznej, Departament Wdrażania Funduszy Strukturalnych, Biuro Organizacyjno- Finansowe, Biuro Strategii i Analiz.

- Departamentami kierują Dyrektorzy. Działają one na podstawie regulaminu organizacyjnego POT nadanego przez prezesa.

- Wymienione komórki obsługują również wiceprezesów POT, których prezes powołuje w liczbie od jednego do trzech po zasięgnięciu opinii Rady POT. Działają oni tylko w granicach mocowania udzielonego im przez prezesa.

Rada POT- posiada kompetencje stanowiące i opiniodawcze.

Do kompetencji stanowiących należą:

- przyjmowanie przedstawionych przez prezesa POT różnych planów finansowych i przedstawienie ich ministrowi właściwemu do spraw turystyki

- przyjmowanie rocznych i wieloletnich programów działania POT

- zatwierdzenie rocznych sprawozdań z działalności POT

- określanie zasad wynagrodzenia pracowników tej organizacji i wymagań kwalifikacyjnych stawianych tym pracownikom

Organ ten jest uprawnionych do przedstawiania opinii lub wniosków we wszystkich sprawach dotyczących działalności POT

Rada POT liczy 12-18 osób powołanych przez ministra właściwego do spraw turystyki spośród osób zgłaszanych przez administrację rządową, samorząd terytorialny, samorząd gospodarczy czy też stowarzyszenia działające w dziedzinie turystyki. Kadencja Rady trwa 3 lata. Zgodnie ze statutem organ ten wykonuje swoje czynności kolegialnie. Przewodniczący rady jego zastępca, wybierani są spośród członków rady w głosowaniu tajnym bezwzględną większością głosów. Posiedzenia odbywają się nie rzadziej niż raz na dwa miesiące. mają prawo w nich uczestniczyć Prezes lub Wiceprezesi POT oraz osoby zaproszone przez przewodniczącego rady.

Przychody POT.

Pochodzą z dotacji budżetowych, bezzwrotnej pomocy zagranicznej, dochodów działalności gospodarczej, wpłat jednostek samorządu terytorialnego oraz wpłat przedsiębiorców prowadzących działalność gospodarczą w dziedzinie turystyki, wypoczynku, sportu i rekreacji jak również wpłat organizacji zrzeszających takich przedsiębiorców.

- wskazane wpłaty mają charakter dobrowolny i ich część może być uznana za koszt zyskania przychodu.

Przy wyborze formy organizacyjno- prawnej prowadzenia działalności gospodarczej w turystyce należy uwzględnić następujące podstawowe kryteria:

- wymagania założycielskie

- zakres odpowiedzialności majątkowej i ryzyka kapitałowego

- możliwości finansowania działalności

- zakres kierowania i kontroli przedsiębiorstwa

- obciążenia podatkowe

Do form organizacyjno- prawnych prowadzenia dział. gosp. zaliczamy:

1. Przedsiębiorstwo państwowe

2. Spółki prawa handlowego

3. Spółdzielnie

4. Spółki cywilne (wspólnicy spółki cywilnej)

5. Zakłady budżetowe.

Ad.1.

Przedsiębiorstwo państwowe.

- Przedsiębiorstwo państwowe jest samodzielnym samorządowym i samofinansującym się przedsiębiorcą będącym osobą prawną. Przedsiębiorstwo samo bowiem podejmuje decyzje w sprawach związanych z prowadzoną dział. gosp. i dysponuje posiadanymi składnikami.

- Podstawą prawną działalności przedsiębiorstw jest Ustawa z dnia 25 września 1981r. o przedsiębiorcach państwowych (DzU z 1981r, nr24 poz. 122 z późń. zm.)

- Do tworzenia przedsiębiorstw oraz do sprawowania nad nimi nadzoru uprawnione są przede wszystkim organy założycielskie przedsiębiorstw państwowych.

- Przedsiębiorstwo państwowe podlega wpisowi do KRS.

- Strukturę organizacyjną przedsiębiorstwa państwowego określa statut.

- Przedsiębiorstwem kieruje dyrektor. Dyrektor podejmuje decyzje samodzielnie i ponosi za nie odpowiedzialność. Dyrektor reprezentuje przedsiębiorstwo i dokonuje czynności prawnych w jego imieniu.

- Organami przedsiębiorstwa są również:

* Ogólne zebranie pracowników

* Rada pracownicza

- Majątek przedsiębiorstwa składa się z funduszu założycielskiego i funduszu własnego nabytego przez przedsiębiorstwo w czasie jego działalności

- Łączenie i podział i likwidację przedsiębiorstwa państwowego zarządza organ założycielski z własnej inicjatywy lub na wniosek organów przedsiębiorstwa.

- Właściwy ze względu na przedmiot działania przedsiębiorca minister może dokonać jego podział po zasięgnięciu opinii organu założycielskiego przedsiębiorstwa.

- W konsekwencji decyzji likwidacji organ założycielski odwołuje dyrektora przedsiębiorstwa a organy samorządu załogi ulegają z mocy prawa rozwiązaniu

- Przedsiębiorstwa państwowe ulegają prywatyzacji na podstawie przepisów ustawy z dnia 30 sierpnia 1996r. o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych (DzU nr. 118, poz. 561 z późń. zm.)

Ad.2. Spółki prawa handlowego

Podstawą prawną działania spółek jest ustawa z dnia 15 września 2000 roku kodeks spółek handlowych (DzU nr. 94, poz. 1037)

*Spółka jawna

Jest spółką osobową. Wspólnikami spółki jawnej mogą być osoby fizyczne i osoby prawne. Wspólnicy bezpośrednio uczestniczą w spółce i są zaangażowani w jej sprawy zarówno w aspekcie majątkowym jak i osobistym. Nie ma ona osobowości prawnej, jednak Mozę we własnym imieniu nabywać prawa i zaciągać zobowiązania. Dysponuje ona zdolnością sądową, tzn może pozywać i być pozywanym

- spółka jawna podlega wpisowi do KRS jako przedsiębiorca co w konsekwencji umożliwia jej prowadzenia dział. gosp.

- Przed rozpoczęciem dział. wspólnicy spółki muszą zawrzeć umowę spółki jawnej, która musi mieć formę pisemną pod rygorem nieważności.

- Każdy ze wspólników zobowiązany jest do wniesienia do spółki wkładu majątkowego, którym mogą być: rzeczy, prawa, a także świadczenia.

- Każdy wspólnik ma prawo do równego udziału w zyskach ale też i w stratach bez względu na rodzaj i wartość wkładu.

- Wspólnicy mają prawo do reprezentowania spółki. Prowadzenie spraw spółki w wyniku uchwały wspólników lub umowy można powierzyć jednemu lub kilku wspólnikom. Za prowadzenie spraw spółki wspólnik nie otrzymuje wynagrodzenia.

- Wspólnik spółki jawnej odpowiada za zobowiązania spółki całym swoim majątkiem, solidarnie z pozostałymi wspólnikami oraz spółką.

Spółka jawna może zostać rozwiązana w następujących przypadkach:

- wystąpienia przyczyn przewidzianych w umowie spółki

- jednomyślnej uchwały wszystkich wspólników

- Ogłoszenie upadłości spółki

- Śmierci wspólnika

- Wypowiedzenia umowy spółki przez wspólnika lub jego wierzyciela

- prawomocnego orzeczenia sądu

Rozwiązanie spółki następuje po przeprowadzeniu jej likwidacji z chwilą wykreślenia z KRS.

Spółka partnerska

Jest to spółka osobowa, której celem jest wykonywanie w jej ramach wolnego zawodu.

- Wspólnikiem spółki partnerskiej czyli partnerem może być wyłącznie osoba fizyczna uprawniona do wykonywania ustawowo określonego wolnego zawodu (adwokat, radca prawny, notariusz, radca podatkowy, lekarz)

- Firma spółki powinna zawierać przynajmniej nazwisko jednego z partnerów oraz dodatkowe oznaczenie wskazujące na rodzaj spółki

- Umowa spółki partnerskiej musi być zawarta w formie aktu notarialnego

- Spółka podlega wpisowi do KRS

- Partner nie ponosi odpowiedzialności za zobowiązania spółki jako całości. Spółkę reprezentuje każdy z partnerów samodzielnie.

- Spółka partnerska ulega rozwiązaniu z przyczyn uzasadniających rozwiązanie spółki jawnej, a ponadto również wtedy, gdy wszyscy partnerzy utracili prawo do wykonywania wolnego zawodu lub gdy tylko jeden ma takie prawo.

Spółka komandytowa

- Podstawową cechą tej spółki jest to, że w tej spółce przynajmniej jeden ze wspólników- komplementariusz- odpowiada całym swoim majątkiem za zobowiązania spółki jak również przynajmniej jeden wspólnik- komandytariusz- odpowiada za zobowiązania spółki w sposób ograniczony.

- wkładem spółki mogą być pieniądze, prawa majątkowe, jak też świadczenie pracy i usług.

- spółka komandytowa jest spółką osobową. Nie posiada osobowości prawnej.

- Umowa spółki komandytowej zawierana jest w formie aktu notarialnego. Wspólnikami mogą być osoby fizyczne i prawne. Stosuje się do niej odpowiednio przepisy dotyczące spółki jawnej.

- Spółka komandytowa podobnie jak partnerska powstaje z chwila wpisu do KRS

- Umowa spółki powinna określać 9znaczony kwotowo zakres odpowiedzialności każdego komandytariusza czyli sumę komandytową. Suma komandytowa w oznaczonej kwocie pieniężnej jest ujawniona w rejestrze sądowym.

- Spółkę komandytową reprezentują komandytariusze. Komandytariusz może spółkę reprezentować tylko jako pełnomocnik.

Spółka z o.o.

- Spółka taka może być utworzona zarówno w celu prowadzenia działalności gospodarczej i w każdym innym celu prawie dopuszczalnym. Spółkę tą może tworzyć jedna lub więcej osób (zarówno fizycznych jak i prawnych)

- Wspólnicy ponoszą odpowiedzialność za zobowiązania spółki do wysokości wniesionego wkładu. Jest to spółka kapitałowa

Umowa spółki musi być sporządzona w formie aktu notarialnego.

- Powstanie spółki wiąże się z zawarciem umowy spółki, zgromadzeniem kapitału zakładowego (50 tys. zł), powołaniem zarządu, ustanowieniem rady nadzorczej lub komisji rewizyjnej oraz wpisem do rejestru sądowego. spółka z o.o. jest spółką kapitałową.

- Wkładem porywającym, udziały może być gotówka lub Aport, czyli: wkład nie pieniężny: nieruchomości, wierzytelność, patenty. Nie mogą być przedmiotem wkładu prawa niezbywalne oraz świadczenie pacy lub usług na rzecz spółki.

- prowadzenie spółki z o.o. i reprezentowanie jej na zewnątrz powierzone jest zarządowi. Zarząd składa się z jednego lub większej liczby członków powoływanych, a także odwoływanych uchwałą wspólników

- Kontrolę w spółce z o.o. może sprawować każdy ze wspólników. Umowa spółki może przewidywać ustanowienie rady nadzorczej lub komisji rewizyjnej.

- Najwyższą władzą spółki jest zgromadzenie wspólników. Podejmuje ono uchwały dla spółki w sprawach najistotniejszych

- Rozwiązanie tej spółki Mozę nastąpić na mocy uchwały wspólników oraz z innych przyczyn przewidzianych prawem lub umową spółki

- Rozwiązanie spółki następuje po przeprowadzeniu jej likwidacji z chwilą wykreślenia z KRS. Likwidatorami są zazwyczaj członkowie zarządu.

Spółka akcyjna

należy ona do kategorii spółek kapitałowych. Spółkę akcyjną może zawiązać jedna lub więcej osób zarówno fizycznych jak i prawnych. Zawiązania spółki akcyjnej następuje przez podpisanie umowy założycielskiej przez założycieli spółki. Założyciele spółki zobowiązani są do podpisania sporządzonego w formie aktu notarialnego statutu, określającego m.in. firmę, siedzibę i przedmiot działalności spółki.

Do powstania spółki akcyjnej wymaga się:

-zawiązanie spółki

- wniesienia przez akcjonariuszy wkładów na pokrycie całego kapitału zakładowego (500tys. zł)

- ustanowienia zarządu i rady nadzorczej

- wpis do rejestru

Kapitał spółki akcyjnej powinien wynosić co najmniej 500 tys. zł. Wartość nominalna akcji nie może być niższa niż 1 grosz. Kapitał ten powinien dzielić się na akcje o równej wartości nominalnej.

Poza kapitałem obowiązkowym w spółce akcyjnej istnieje kapitał zapasowy przewidziany na pokrycie ewentualnych strat. Wkłady dzielą się na pieniężne i nie pieniężne.

Akcja to dokument wydawany akcjonariuszowi przez spółkę akcyjną zwierający m.in. firmę, siedzibę i adres spółki, oznaczenie sądu rejestrowego, i numeru pod którym spółka jest wpisana do rejestru, datę do zarejestrowania spółki i wystawienia akcji imiennych, wartość nominalną, serię, numer, rodzaj danej akcji.

Akcje mogą być imienne i na okaziciela, zwykłe i uprzywilejowane, akcje na wkłady pieniężne i nie pieniężne. Wartość rynkowa akcji zależy od siły ekonomicznej spółki, ale także od innych czynników.

Akcja zwykła daje prawo do jednego głosu na walnym zgromadzeniu. Dopuszcza się wydawanie przez tę spółkę akcji imiennych uprzywilejowanych. Wynikają z nich dla akcjonariuszy uprawnienia o szczególnym charakterze takie jak:

- prawo głosu

- prawo do dywidendy

- podział majątku w przypadku likwidacji spółki.

Spółka akcyjna reprezentowana jest przez zarząd składający się z jednej lub większej liczby osób. Nadzór nad działalnością spółki sprawuje rada nadzorcza. Organem decydującym w najważniejszych sprawach spółki jest walne zgromadzenie. jest ono zwoływane przez zarząd.

Rozwiązanie spółki akcyjnej powodują:

- przyczyny przewidziane z statucie

- uchwał walnego zgromadzenia o rozwiązaniu spółki albo o przeniesieniu siedziby za granicą

- ogłoszenie upadłości spółki

- inne przyczyny przewidziane prawem.

Po przeprowadzeniu likwidacji lub zakończeniu postępowania upadłościowego spółkę wykreśla się z rejestru przedsiębiorców.

Ad.4.

Spółka cywilna (wspólnicy spółki cywilnej)

Ustawa o swobodzie dział. gosp. stanowi, ze wspólnicy spółki cywilnej (a nie spółka) uznawani są za przedsiębiorców. Muszą oni dokonać odrębnie wpisu do ewidencji dział. gosp. Winni oni zawrzeć umowę spółki i dążyć do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego. Wspólnicy zobowiązani są solidarnie za zobowiązania spółki, a ponadto mają prawo do udziału w zyskach spółki cywilnej.

Każdy wspólnik odpowiada za wartość zobowiązań spółki do pełnej wysokości, całym swoim majątkiem. Udział w zyskach i stratach spółki mogą ustalić sami wspólnicy w umowie spółki, proporcjonalnie lub po równo, co następuje z końcem roku obrachunkowego. Prowadzenie spraw spółki cywilnej jest prawem i obowiązkiem każdego ze wspólników, co oznacza podejmowanie decyzji we wszystkich sprawach związanych z realizacją celów spółki. Wspólnicy dążą do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego przez określone działanie, a szczególnie przez wniesienia wkładów. Wkłady wspólników mogą mieć formę pieniężną i nie pieniężną.

ZASADY OCHRONY PRZYRODY

Ustawa o zachowaniu narodowego charakteru strategicznych zasobów naturalnych kraju z 6.07.2001r. (DzU nr. 97, poz. 1051). Strategicznymi zasobami Polski są m.in. lasy państwowe, zasoby przyrodnicze, PN, wody podziemne i powierzchniowe w ciekach naturalnych i w źródłach w których biorą początek. Stanowią własność skarbu państwa. Powołana ustawa gwarantuje wolny wstęp do lasów państwowych oraz cieków, zbiorników wodnych stanowiących własność skarbu państwa. Zasadą jest nieodpłatność wszelkich form korzystania ze strategii zasobów naturalnych w kraju. Szczegółowe zasoby korzystania przez obywateli z tych zasobów określają odrębne przepisy. Zgodnie z ustawą z 2004 roku ochrona przyrody polega na zachowaniu zrównoważenia użytkowego oraz odnawiania zasobów. Ochrona przyrody oznacza ochronę szczególnie cennych przyrodniczo obszarów, obiektów oraz ochronę gatunkową roślin i zwierząt stanowiącą istotną część szerszego pojęcia ochrony środowiska.

Zasady prawa ochrony środowiska: powszechności, planowości ochrony środowiska oraz priorytetu interesu publicznego w ochronie przyrody.

Zgodnie z ustawą dbałość o przyrodę jest obowiązkiem zarówno organów administracji publicznej, osób prawnych i jednostek organizacyjnych oraz osób fizycznych.

Formy ochrony przyrody dzielą się na 3 grupy:

1. Formy ochrony obszarowej (parki narodowe, rezerwaty p0rzyrody, parki krajobrazowe, obszary chronionego krajobrazu, obszary Natura 2000)

2. Formy ochrony obiektowej (pomniki przyrody, stanowiska dokumentalne, użytki ekologiczne)

3. Formy ochrony gatunkowej (rośliny, zwierzęta)

Zgodnie z definicją Światowego Związku Ochrony Przyrody obszar chroniony to obszar lądu lub morza wyznaczony celowo.

Utworzenie nowych PN, zmiana granic już istniejących, bądź likwidacja wymaga uzgodnień z właściwymi organami uchwałodawczymi jednostek samorządu terytorialnego oraz zaopiniowania przez zainteresowanie organizacji pożądania.

PN obejmuje obszar chroniony wyróżniający się szczególnymi wartościami przyrodniczymi, naukowymi, społecznymi, kulturalnymi, edukacyjnymi, liczący nie mniej niż 1000ha na którym ochronie podlega cała przyroda oraz walory turystyczne.

Ustawa przewiduje sporządzenie realnego planu na okres 20 lat.

Obowiązki turysty:

- poruszanie się wyłącznie po szlakach

- zakaz biwakowania, palenia ognisk i wyrobów tytoniowych

- zakaz niszczenia lub umyślnego uszkadzania roślin i grzybów, zakłócania ciszy, czy org. imprez rekreacyjno- sportowych

- uiszczenie opłaty za wstęp do PN

Rozporządzenie Ministra Środowiska z 2005 roku określiło 8 Parków Narodowych, do których za wstęp obligatoryjnie pobierane są opłaty, oraz wymieniło 13 dalszych PN w których takie opłaty pobiera się za wstęp na niektóre obszary.

Dyrektor PN zarządza państwową jednostką budżetową:

- wydaje zarządzenia określające sposoby korzystania z obszarów PN w celach m.in. turystycznych i rekreacyjnych

- ściąga naruszanie prawa w sprawach z zakresu ochrony przyrody- reprezentuje Skarb Państwa w stosunkach cywilno- prawnych w zakresie zarządzanego mienia danego Parku

- do wykonania czynności tego rodzaju może on upoważnić funkcjonariuszy Straży Parku zaliczanych do służby PN.

PN działa na podstawie statutu narodowego w drodze zarządzania przez ministra właściwego do spraw środowiska. Wskazany minister sprawuje nadzór nad PN.

Rezerwat przyrody- taki obszar obejmuje obszary zachowane w stanie naturalnym lub mało zmienionym, ekosystemy, ostoje, i siedliska.

Utworzenie RP następuje w drodze rozporządzenia wojewody wydanego bez koniecznego uzgodnienia i opinii. jednak w razie zmiany granic RP rozporządzenie wojewody może być wydane tylko za zgoda Ministra właściwego do spraw ochrony środowiska, i po zasięgnięciu opinii wojewódzkiej rady ochrony przyrody.

Na podstawie rozporządzenia z 2005 roku odróżnia się 9 rodzajów rezerwatów przyrody: leśny, wodny, faunistyczny, florystyczny, torfowiskowy, słonoroślowy.

RP powinien mieć plan ochrony na 20 lat. Taki plan ustanawia wojewoda w drodze rozporządzenia. Wojewoda jest upoważniony do wprowadzania w drodze rozporządzenia opłat za wstęp na obszar RP. Organ ten ustala stawki tego rodzaju płat, z ustawowym ograniczeniem do 6 zł. Opłaty są przeznaczone na cele ochrony przyrody.

Parki Krajobrazowe- obejmują obszar chroniony ze względu na wartości przyrodnicze, historyczne i kulturowe oraz walory krajobrazowe. Spełniają funkcję ochronną i edukacyjną. Utworzenie następuje w drodze rozporządzenia właściwego wojewody po uzgodnieniu z właściwą miejscowo radą gminy. Akt ten powinien określić m.in. zakazy właściwe dla danego PK lub jego części. PK powinien mieć plan ochrony na okres 20 lat. Ustanowiony w drodze rozporządzenia przez wojewodę m.in. ochrona zagrożenia dla przyrody PK.

Do zadań dyrektora PK omawiana ustawa zalicza organizację działalności edukacyjnej, turystycznej i rekreacyjnej.

Obszary chronionego krajobrazu- tereny chronione ze względu na wyróżniający się krajobraz. Wyznaczane są w drodze rozporządzenia wojewody, taki obszar może być wyznaczony również przez radę gminy w drodze uchwały. Określa ten akt zakazy obowiązujące na danym obszarze chronionego krajobrazu.

Obszary Natura 2000- to nowa forma ochrony przyrody wprowadzona przez omawianą ustawę w związku z członkowstwem Polski w UE. Obejmuje m.in. Dolinę Rospudy. Obejmuje obszary ochrony ptaków ora specjalne obszary ochrony siedliskowej.

Formy ochrony obiektowej w postaci wprowadzenia tzw. ochrony indywidualnej w drodze rozporządzenia wojewody lub uchwały rady gminy, gdy wojewoda nie ustanowi danej formy ochrony przyrody. Może to prowadzić do uznania ze pomnik przyrody, starych i wyjątkowo wielkich drzew, źródeł, wodospadów, wywierzysk, skałek, jarów, głazów narzutowych, jaskiń i innych pojedynczych tworów przyrody żywej i nieożywionej lub jej skupisk o szczególnej wartości przyrodniczej, naukowej, kulturowej.

Ochronie polegają również:
- Stanowiska dokumentacyjne- miejscach występowania kopalnych szczątków roślin i zwierząt

- Użytki ekologiczne- bagna, torfowiska, wydmy itp.

Zakazy i ograniczenia administracyjne i finansowe na obszarach chronionych związane z turystyką i rekreacją dotyczą: polowania, wędkowania, rybołówstwa, niszczenia lub uszkadzania drzew i innych roślin, palenia ognisk, ruchu pojazdów, zakłócania ciszy, używania lodzi motorowych, pływania, żeglowania, uprawiania sportów wodnych i zakaz zrywania i niszczenia siedlisk i stoisk roślin i grzybów, zakaz wybierania jaj, zakaz fotografowania.

Zespół przyrodniczo- krajobrazowy

Ustawa z 23 lipca 2003 roku o Ochronie zabytków i opiece nad zabytkami.

odrębna forma ochrony przyrody występuje w razie uznania za zespół przyrodniczo- krajobrazowy fragment krajobrazu naturalnego i kulturowego zasługujących na ochronę ze względu na ich walory widowiskowe lub estetyczne fragmenty może być jednocześnie pakiem kult. Omawiana ustawa wprowadza przepisy karne dotyczące naruszania wymienionych zakazów lub ograniczeń zachowań co znajduje zastosowanie również do turystów i uczestników rekreacji.

Przewiduje odp. za wykroczenia w postaci takich zachowań jak w PN lub RP jak np. palenie ognisk, lub wyrobów tytoniowych, ruch pieszy, rowerowy, jazda konna

Z kolei w paku krajobrazowym wykroczeniem jest złamanie zakazu i organizowania rajdów motorowych i samochodowych, jak też używania łodzi motorowych na otwartych zbiornikach wodnych.

Wykroczeniami są także umyślne naruszenia zakazów wprowadzony w odniesieniu do innych form ochrony przyrody. Tego rodzaju czyny są zagrożone karą aresztu do 5 lat lub grzywny.

Natomiast przewożone przez granicę bez zezwolenia lub wbrew jego warunkom lub bez świadectwa fitosanitarnego roślin, zwierząt, jest przestępstwem i podlega karze pozbawienia wolności do 5 lat. Specjalne tablice informujące o obowiązujących ograniczeniach i zakazach z zakresu ochrony przyrody są umieszczone na obrzeżach obszarów poddanych ochronie przy drogach i innych miejscach wyznaczonych.

Egzekwowanie wskazanych zakazów i ograniczeń w PN zajmuję służba PN. Pracownicy tej służy korzystają z ochrony prawnej przewidzianej w przepisach prawa karnego dla funkcji publicznej. Funkcjonariusze Straży Paku są upoważnieni do nakładania i ściągania grzywny w drodze mandatu karnego za wykroczenia przeciwko przepisom z zakresu ochrony przyrody. Pracownicy służby PK są uprawnieni do legitymowania osób.

Zasady ochrony zabytków:

Ochronie podlegają dobra kultury rozumianych szeroko zarówno jako materialne przedmioty mające znaczenie dla dziedzictwa i rozwoju kulturalnego, jak również niematerialne formy kultury (tańce, muzyka, podania ludowe, obrzędy i obyczaje przodków).

Pojęcie dobro kultury nie występuje w ustawie o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami z 23 lipca 2003 roku. Posługuje się ona terminem „zabytek”.

Pojęcie to jest ograniczone przedmiotowo do rzeczy czyli przedmiotów materialnych. Nie wyklucza to objęcie ustawową ochroną także dóbr materialnych. Poddaje się ochronie nazwy geograficzne i historyczne, lub nazwy obiektu budowlanego, placu, ulicy lub jednostki osadniczej.

Klasyfikacja zabytków (z pkt. widzenia prawnego znaczenie ma odróżnienie zabytków)

a) Ruchome- rzeczy ruchome np. obrazy, monety, instrumenty muzyczne, samochody, stare rowery, wytwory sztuki ludowej, itp. (odnosi się też pojęcie kolekcji)

b) nieruchome- ponad 64 tys. obiektów w tym: parki, budowle, ogrody, cmentarze, grodziska, obiekty techniki, stare kopalnie, tzw. pomniki historii.

Przepisy celne

brak notatek

Opieka konsularna.

Obywatel RP przebywający za granicą i znajdujący się w nagłej sytuacji losowej (wypadek, aresztowane, nagłe zachorowanie itp.) ma konstytucyjne prawo zwrócić się do Konsulatu RP z prośbą o pomoc konsularną. Konsul sprawuje swoje funkcje w wyznaczonym okręgu który obejmuje bądź całe terytorium państwa przyjmującego bądź jego część. Funkcje konsula poza tym okręgiem może wykonywać na podst. decyzji ministra spraw zagranicznych i za zgodą państwa przyjmującego. Konsul może interweniować po uzyskaniu przez niego informacji o zaistniałym zdarzeniu, a swoje funkcje może wykonywać jedynie w ramach określonych umowami międzynarodowymi. Konsul może czuwać nad tym aby obywatele polscy nie byli traktowani gorzej przez władze miejscowe niż obywatele odwiedzanego kraju.

Zakres pomocy udzielanej przez konsula obywatelom RP za granicą:

* Każdy obywatel RP utraci (zgubienie. kradzież, zniszczenie) paszport lub inne dokumenty, konsul po sprawdzeniu tożsamości poszkodowanej osoby wystaw paszport tymczasowy na powrót do kraju

* kiedy obywatel RP utraci pieniądze.

Konsul może pośredniczyć w skontaktowaniu się z rodziną lub przyjaciółmi w Polsce. Może udzielić informacji i wskazówek dotyczących możliwości przekazania pieniędzy z Polski drogą bankową lub przekazem, w szczególnie uzasadnionych przypadkach konsul może udzielić pomocy finansowej. Udzielenie pomocy finansowej może być uzależnione od poręczenia majątkowego lub zobowiązania zwrotu otrzymanej kwoty pieniężnej w określonym terminie.

Kiedy obywatel RP zostanie aresztowany:

* Konsul może powiadomić rodzinę o fakcie aresztowania

* wystąpić i uzyskać informacje o przyczynach zatrzymania, czasie trwania procedury sądowej, a także ewentualnych możliwościach zwolnienia.

* pomóc w znalezieniu adwokata

* odwiedzić w więzieniu i utrzymywać kontakt w inny sposób

* konsul zwraca uwagę na sposób traktowania aresztowanego oraz na warunki w jakich przebywa.

W przypadku śmierci obywatela RP za granicą konsul służy pomocą przy załatwieniu formalności na miejscu oraz zawiadamia krewnych lub przyjaciół w Polsce. Jeżeli Polak przebywa w państwie przyjmującym że konsul musi mu udzielić pomocy przy postępowaniu przed sądem lub innym organem. Informuje go tez o stanie sprawy o sądzie lub innym przed którym tyczy się postępowanie i o przepisach dotyczących postępowania.

W razie konfliktu z władzami obcego państwa, nieporozumień prawno- administracyjnych bądź karnych należy domagać się kontaktu z konsulem, chodźby telefonicznego. Po przybyciu na miejsce zdarzenia konsul powinien się upewnić, czy podejrzany rodak dobrze zrozumiał stawiane mu zarzuty.

Może być mediatorem w sprawie, powinien się upewnić czy zatrzymana osoba nie jest w jakikolwiek sposób dyskryminowana, czy potrzebuje tłumacza, obrońcy, ułatwia on zorganizowanie pomocy prawnej, pośredniczy przy wnoszeniu opłat, grzywien, kaucji, nawiązuje kontakt z rodziną itp.

Czynności których nie może wykonywać konsul:

- prowadzenie spraw o charakterze adwokata

- płacenie za obywatela grzywien, mandatów, długów hotelowych oraz kosztów sądowych

- świadczenie usług które są wykonywane przez biura turystyczne, linie lotnicze, banki, towarzystwa ubezpieczeniowe, itp.

- organizowanie zakwaterowania, załatwienie spraw meldunkowych,

- uzyskiwanie zgody na wykonywanie pracy

- spowodowanie lepszego traktowania obywatela polskiego przez władze miejscowe, niż obywatela własnego państwa

- podejmowanie działań nie zgodnych z zasadami etyki oraz sprzecznych z prawem kraju urzędowania oraz polskim.

Ogólne zasady odpowiedzialności odszkodowawczej (cywilnej)

przedsiębiorcy turystyczni ponoszą odpowiedzialność za szkody wyrządzone klientom w związku ze świadczeniem usług turystycznych.

Szkoda- to uszczerbek wyrządzony wbrew woli poszkodowanego w jego dobrach lub interesach majątkowych chronione przez obowiązujące prawo (jest to również uszczerbek majątkowy jak i nie majątkowy) .

Szkoda może wystąpić w 2 postaciach:

1. Na osobie

2. na mieniu

Wyróżniamy dwa rodzaje szkody (majątkowej):

- szkoda rzeczywista (faktyczna strata poniesiona przez poszkodowanego)

- utracone korzyści (utracone wzbogacenie)

Odpowiedzialność odszkodowawcza: ma miejsce wtedy gdy prawo cywilne przewiduje odpowiedzialność jednego podmiotu za szkodę poniesioną przez inny podmiot.

Aby powstała odpowiedzialność odszkodowawcza niezbędne jest wystąpienie jej przesłanek, czyli warunków od których jest uzależnione powstanie obowiązku odszkodowawczego.

Należą do nich:

- zdarzenie w którym obowiązujące prawo wiąże czyjś obowiązek odszkodowawczy

- powstanie szkody

- istnienie związku przyczynowego między zdarzeniem powodującym powstanie obowiązku odszkodowawczego a szkodą.

Odpowiedzialność kontraktowa gościa hotelowego występuje w sytuacji gdy nie wywiązuje się on ze swoich obowiązków wobec zakładu hotelarskiego i nie uiszcza należności za dostarczenie mieszkania, utrzymania i usługi dodatkowe lub odmawia zwrotu wydatków które utrzymujący zakład poniósł na rzecz danego gościa. Chodzi tutaj o roszczenia wynikające z tytułu zawarcia umowy hotelowej oraz innych umów (np. posiłki, należności za posiłki, rozmowy telefoniczne). Dla zabezpieczenia tych należności zgodnie z art. 850 kc przysługuje utrzymującemu hotel, lub podobny zakład ustawowy zastaw na rzeczach wniesionych przez gościa hotelowego. Ustawowe prawo zastawu powstaje niezależnie od tego, czy rzeczy wniesione przez gościa hotelowego stanowią jego własność czy też są własnością innych sobó. Prawo to wygasa z chwilą wyniesienia rzeczy gościa hotelowego z hotelu lub podobnego zakładu. Ustawowe prawo zastawu nie dotyczy ewentualnych roszczeń odszkodowawczych podmiotu świadczącego usługi hot. z tytułu szkód wyrządzonych przez gościa hotelowego w zajmowanym przez niego pokoju lub innych składnikach obiektu hot.

Przedstawienie roszczeń przedsiębiorstw hotelowych z tytułu należności za dostarczenie mieszkania, utrzymania i usługi oraz z tytułu wydatków poniesionych na rzecz osób korzystających z usług takich przedsiębiorstw następuje z upływem 2 lat(od dnia w który stały się wymagalne).

Odpowiedzialność deliktowa gościa hotelowego

Goście hotelowi ponoszą wobec zakładu hotelarskiego również odpowiedzialność za szkodę spowodowaną czynami niedozwolonymi. Podstawowe znaczenie ma odpowiedzialność deliktowa za własne czyny.

są to przede wszystkim przypadki uszkodzeń lub zniszczenia wyposażenia pokoju hotelowego zabrudzenia lub zniszczenia drzwi, okien lub ścian wynajmowanego pokoju albo innych pomieszczeń hotelowych. We wskazanych sytuacjach gość hotelowy odpowiada na zasadzie winy. Również na zasadzie winy gość hotelowy może ponieść odpowiedzialność deliktową za szkodę wyrządzoną przez zwierze, które wprowadził na teren danego obiektu. W razie takiej szkody odpowiedzialność gościa hotelowego jest parta na zasadzie art. 431 kc który nakazuje domniemywać istnienia winy w nadzorze osoby chowającej zwierze lub posługującej się nim do naprawienia szkody wyrządzonej przez dane zwierze. Od tej odpowiedzialności nie zwalnia fakt że zwierze zabłąkało się lub uciekło. Jedynie wykazanie braku winy może zwolnić gościa od odpowiedzialności.

Na innej podstawie prawnej opiera się odp. gościa hot. w przypadku wyrządzenia szkody wyrzuceniem, wylaniem lub spadaniem przedmiotu z pokoju hotelowego. Tego rodzaju odp. deliktową (art. 433 kc) ponosi osoba zajmująca dany pokój. W razie zajmowania pokoju hot. przez kilka osób ich odpowiedzialność jest solidarna. Odp. obejmuje również osoby towarzyszące gościowi lub go odwiedzające. Jest to odp. oparta na zasadzie ryzyka. Zwalnia od niej: siła wyższa, wyłącza wina poszkodowanego, wyłączna wina osoby trzeciej o ile zajmuje pomieszczenie nie ponosi za nią odpowiedzialności i jej działaniu nie mógł zapobiec.

Na zasadzie ryzyka oparta jest również odp gościa hotelowego za szkodę spowodowaną na terenie hotelu przez ruch samochodu lub innego pojazdu mechanicznego którego samoistnym posiadaczem jest dany gość (skuter, motocykl, motorówka, helikopter).

Goście hotelowi odpowiadają również za szkodę wyrządzoną przez osobę niepełnoletnią lub nie poczytalną pozostającą pod nadzorem danego gościa Jest to odpowiedzialność za cudze czyny oparta na artykule 427 kc. Sprawcy szkody nie można przypisać winy z powodu wieku lub stanu psychicznego.

Odpowiedzialność ponoszą ustawowo rodzice w stosunku do dzieci pozostających pod ich władzą rodzicielską. Również opiekun ustanowiony przez sąd sprawuje opiekę nad osobą małoletnią lub całkowicie ubezwłasnowolnioną i jest zobowiązany do nadzoru. Odp. mogą ponosić także wychowawcy, a także dziadkowie, ojczym, macocha.

W takich sytuacjach domniema się winę osoby sprawującej nadzór nad bezpośredni sprawcą szkody.

Termin przedawnienia roszczeń zakładu hotelarskiego o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym gościa hotelowego (na podst. art. 442 paragraf 1 kc.) wynosi 3 lata. Termin liczony jest od dnia w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i osoby zobowiązanej do jej naprawienia. W każdym przypadku roszczeni przedawnia się z upływem 10 lat od dnia w którym nastąpiło zdarzenie wyrządzające szkodę. Jeżeli szkoda wynikła z przestępstwa (zbrodni lub występku) roszczenie o naprawienie szkody ulega przedawnieniu z upływem lat 20 od dnia popełnienia przestępstwa.

Odpowiedzialność zakładu hotelarskiego za szkody osobowe gości hotelowych.

Zakład hotelarski ma obowiązek zapewnienia bezpieczeństwa gościom hot. w budynku hotelowym (np. w pokoju, na schodach, w windzie itp.). Jest to obowiązek starannego działania wynikający z zawartej umowy hotelowej. Odpowiedzialność prowadzącego zakład hotelarski uwarunkowana jest wykazaniem winy prowadzącego lub osób którymi się posługuje przy wykonywaniu umowy.

Taka wina może być wykazana np. w razie nienależytego sprzątania pokoi, korytarzy, zaniedbań co do stanu wind, nieodpowiedniego stanu urządzeń sanitarnych. Jeśli zostanie wyrządzona szkoda na osobie gości hotelowego to może od dochodzić stosownego odszkodowania od zakładu hotelarskiego zarówno z tytułu odpowiedzialności kontraktowej, jak i odpowiedzialności deliktowej. Możliwy jest tu zbieg roszczeń kontraktowych i deliktowych (art. 443 kc). Roszczenia deliktowe mogą być dochodzone na różnych podstawach prawnych. Jedną z nich jest art. 415 kc przesądzający o obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej drugiemu ze swej winy. Najczęściej szkoda osobowa wyrządzona gościowi jest nieumyślna i ma postać niedbalstwa (np. zranienie ciała ostrym przedmiotem leżącym na dnie basenu hotelowego).

Inną podstawą odpowiedzialności deliktowej będzie artykuł 431 kc. Taka sytuacja ma miejsce, np. w przypadku pogryzienia gościa hotelowego przez psa. Występuje tutaj domniemanie winy w nadzorze nad zwierzęciem, którego zachowanie spowodowało szkodę. Jednak w razie wykazania braku winy prowadzącego zakład hotelarski oraz zatrudnionych w nim pracowników domniemanie to może zostać obalone. Natomiast w przypadku szkody osobowej spowodowanej przez zawalenie się obiektu lub oderwania się części budynku hotelowego, podstawą roszczenia może być art. 434 kc. Odp. oparta jest wtedy na zasadzie ryzyka i ponoszona jest przez każdego samoistnego posiadacza budowli. Od tego rodzaju odpowiedzialności nie zwalnia wykazanie braku winy.

Zwalnia natomiast wykazanie że zawalenie się budowli nie nastąpiło z braku utrzymania budowli w należytym stanie ani z wad w budowie. W szczególnych sytuacjach możliwe jest oparcie odpowiedzialności deliktowej zakładu hotelarskiego za spowodowanie śmierci, uszkodzenie ciała lub rozstrój zdrowia gości hot. na innych (art. np. 430 kc)

Artykuł te odnosi się do odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez podwładnego z jego winy przy wykonywaniu powierzonej czynności. O takiej odpowiedzialności można mówić np. w sytuacji poparzenia gościa hotelowego gorącą potrawą przez nietrzeźwego kelnera.

Warunkiem jej wystąpienia jest istnienie winy podwładnego do której udowodnienia wystarczy wykazanie zaniechania zasad ostrożności.

Odpowiedzialność zakładu hotelarskiego za rzeczy wniesione przez gości hotelowych.

Rzeczy wnoszone do hotel i innych zakładów hotelarskich przez gości korzystających z oferowanych usług hot. są objęte ochroną prawną.

Odp. zakładu hot. za rzeczy wniesione przez gości hot. została unormowana w artykule XXIX kc w związku z ratyfikowaniem przez Polskę Konwencji Europejskiej z 1962r o odpowiedzialności osób utrzymujących hotele za rzeczy wniesione przez gości hotelowych.

Podmiotem takiej odpowiedzialności może być hotel, motel, pole biwakowe, campingi nie podlegają zaostrzonej odpowiedzialności. Ta zaostrzona odpowiedzialność dotyczy także domów wycieczkowych, sanatoriów, czy szpitali uzdrowiskowych. Dzieje się tak ponieważ zostały one uznane za zakłady podobne ho hoteli.

Odpowiedzialność odszkodowawcza za rzeczy wniesione jest odpowiedzialnością ustawową tj. wynikająca z ustawy. Dla jej powstania nie jest istotny fakt zawarcia umowy hotelowej oraz jej ważności. Dla powstania odpowiedzialności ustawowej ważny jest tylko fakt wniesienia rzeczy do hotelu lub podobnego zakładu.

Pojęcie rzeczy wniesionej do hotelu lub podobnego zakładu zdefiniowane w art. 846 paragraf 2 i 3 kc. Zgodnie z nim przez wniesioną rozumiemy rzecz:

- znajdującą się w hotelu lub podobnym zakładzie w czasie korzystania przez gościa z usług poza hotelem

- znajdująca się w czasie korzystania z usług poza hotelem lub podobnym zakładem jeśli została powierzona utrzymującemu zarobkowo hotel lub podobny zakład bądź osobie u niego zatrudnionej.

Za rzecz wniesioną uznaje się również rzecz, która w krótkim zwyczajowo przyjętym okresie poprzedzającym lub następującym po tym, kiedy gość korzystał z usług hotelu lub podobnego zakładu została powierzona utrzymującemu zakład zarobkowo lub osobie u niego zatrudnionej albo umieszczona w miejscu przez nich wskazanym lub na ten cel przeznaczonym.

Za rzeczy wniesione nie uznaje się pojazdów mechanicznych i rzeczy w nich pozostawionych oraz żywych zwierząt (art. 846 paragraf 4). Odpowiedzialność zarobkowo utrzymującego hotel jest oparta na zasadzie ryzyka. Od odpowiedzialności tej zwalniają następujące przesłanki:

- właściwości rzeczy wniesionej

- siła wyższa

- wina poszkodowanego lub osoby która mu towarzyszyła była zatrudniona lub go odwiedzała.

Warunkiem konieczny dla możliwości ubiegania się o odszkodowanie jest niezwłoczne zawiadomienie o szkodzie osobę upoważnioną. Nie zawiadomienie powoduje wygaśnięcie roszczenia.

Odpowiedzialność hotelowa ogranicza zakres obowiązku naprawienia szkody względem jednego gościa do wysokości stokrotnej należności za dostarczone mu mieszkanie liczone za jedną dobę. Przy czym odszkodowanie a każdą rzecz nie Mozę przekraczać pięćdziesięciokrotnej wartości wskazanej należności (art. 849 paragraf 1)

- wymienione ograniczenia nie dotyczą sytuacji gdy utrzymujący zarobkowo hotel przyjął rzeczy na przechowanie (art. 849 paragraf 2)

- utrzymujący zarobkowo hotel lub podobny zakład ma obowiązek przyjęcia na przechowanie pieniędzy, papierów wartościowych i cennych przedmiotów mających wartość naukową i artystyczną.

- przyjęcia takich rzeczy można odmówić tylko wówczas jeżeli zagrażają one bezpieczeństwu albo jeżeli w stosunku do standardu hotelu mają zbyt dużą wartość lub zajmują zbyt dużo miejsca (art. 849 paragraf 3)

Przepisy kodeksu cywilnego wykluczają możliwość wyłączenia lub ograniczenia ustawowej odpowiedzialności hotel przez umowę lub ogłoszenie. Taka próba wyłączenia lub ograniczenia odpowiedzialności nie ma skutku prawnego.

Kodeks Cywilny (art. 848) przewiduje 6 miesięczny termin przedawnienia roszczeń odszkodowawczych z tytułu utraty lub uszkodzenia rzeczy wniesionych do hotelu. Termin ten liczony jest od dnia w którym poszkodowany dowiedział się o skodzie. W każdym przypadku przedawnienie następuje z upływem roku od dnia w którym poszkodowany przestał korzystać z usług hotelu lub podobnego zakładu.

Odpowiedzialno deliktowa przewoźnika za śmierć lub uszkodzenia ciała pasażera.(brak jakichkolwiek notatek)

Przedawnienie roszczeń

Z powyższymi roszczeniami odszkodowawczymi można występować w terminie 3 lat od dnia w którym poszkodowany dowiedział Se o szkodzie i o osobie związanej do jej naprawienia. W każdym wypadku roszczenie o naprawie szkody przedawnia się najpóźniej z upływem 10 lat d dnia w którym nastąpiło zdarzenie wyrządzające szkodę (art. 442 kc)

* Jeżeli szkoda wynikła ze zbrodni lub występku roszczenie o naprawie szkody ulega przedawnieniu z upływem 20 lat od dnia popełnienia przestępstwa bez względu na to kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie zobowiązanej do jej naprawienia.

* przedawnienie roszczeń osoby małoletniej o naprawienie szkody na osobie nie może skończyć się wcześniej niż z upływem 2 lat od uzyskania przez nią pełnoletności.

* W odniesieniu do transportu lotniczego odpowiedzialność za szkody spowodowane za ruch statków powietrznych jest unormowana przez ustawę prawo lotnicze z 3 lipca 2002r.

* Ustawa przewiduje ze uregulowania zawarte w kc znajdują zastosowanie do odpowiedzialności za szkody spowodowane ruchem statków powietrznych z zastrzeżeniem wprowadzonym przez ustawę prawo lotnicze.

* Omawiana odpowiedzialność nie powstaje jeżeli szkoda wynikła z samego faktu przelotu statku powietrznego odbywającego się zgodnie z obowiązującymi przepisami.

* Odrębnie uregulowane zasady odp. przewoźnika morskiego za szkody na osobie pasażera.

* Zastosowanie art. 181 kc z 18 września 2001r. który odsyła do Konwencji Ateńskiej z 13.12.1974r. Konwencja ta uzależnia istnienie odpowiedzialności przewoźnika morskiego od tego czy wypadek który spowodował szkody na osobie pasażera nastąpił w czasie przewozu, i by6ł wynikiem winy lub niedbalstwa przewoźnika , jego pracowników lub agentów

* Ta wina lub niedbalstwo jest domniemam jeśli śmierć uszkodzenia ciala lub rozstrój zdrowia nastąpiły w skutek albo w związku z rozbiciem statku zderzeniem, wejściem na mieliznę, wybuchem lub pożarem albo wadliwością statku.

* W przypadku międzynarodowego przewozu(transportu) kolejami występuje odpowiedzialność odszkodowawcza przewoźnika. Konwencja o międzynarodowym przewozie kolejami COTIF z 1980 roku łączy te odpowiedzialności z wypadkiem w ruchu kolejowym, który zdarzył się podczas przebywania podróżnego w wagonie albo przy wsiadaniu lub wysiadaniu z wagonu.

• jest to odpowiedzialność oparta na zasadzie ryzyka.

Odpowiedzialność za niewykonanie lub nienależyte wykonanie usługi hotelarskiej.

Każda usługa hot. świadczona na rzecz gościa hot. powinna oznaczać się odpowiednią jakością w przeciwnym wypadku możliwe jest dochodzenie roszczeń odszkodowawczych z tytułu nie wyk. lub nienależytego wykonania zobowiązań opartych na art. 471 kc

Roszczenie jest możliwe np. w razie zarezerwowanego pokoju hot. gdy zakład hot. nie jest w stanie zaproponować pokoju równorzędnego lub o wyższym standardzie z tę samą cenę gość jest zmuszony skorzystać z noclegu w pokoju kilkuosobowym albo w ogóle zrezygnować z zamieszkania w danym zakładzie. Również w przypadku niespełnienia przez obiekt hot. wymagań co do wyposażenia (np. brak ogrzewania lub ciepłej wody) oraz z zakresu świadczonych usług (brak obsługi hot.) można domagać się odszkodowania. Warunkiem dochodzenia roszczeń odszkodowawczych jest wykazanie poniesienia szkody.

Inne roszczenia wynikające z wad pokoju mogą polegać np. na żądaniu wymiany pokoju lub obniżenia ceny (hałas). Po poinformowaniu gościa zakład hot. powinien natychmiast podjąć działania zmierzające do likwidacji uciążliwości. Zakład hot. ponosi odp.. kontraktową za niewykonanie lub nienależyte wykonanie dodatkowych usług które zobowiązał się spełnić na podstawie takich umów jak umowa przechowanie, umowa najmu, umowa użyczenia i o dzieło.

Odpowiedzialność cywilna (kontraktowa) agenta turystycznego i pośrednika turystycznego.

*Agent tur, zgodnie z ustawą z dnia 29.08.1997r o usługach tur. ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą

* Zakres tej odpowiedzialności jest jednak większy niż w przypadku organizatorów turystyki oraz podmiotów świadczących poszczególne usługi turystyczne.

* Agent tur. odpowiada jedynie za nie dołożenie należytej staranności przy pośredniczeniu lub zawieraniu umów wiąże się to z faktem, że agenta tur, nie łączy z klientem żaden stosunek umowny ponieważ działa on na rzecz innych przedsiębiorców będących usługodawcami, którzy nie wchodzą w stosunki zobowiązaniowe z klientami w wyniku zawartych umów o świadczenie usług turystycznych

* Odpowiedzialność agenta tur. wynika z art.10b ustawy o Usł. Tur.

Przepis ten nakazuje uznać za organizatora tur. przedsiębiorcę występującego wobec klientów jako A.T. jeżeli w umowach zawieranych z klientami nie wskazuje jednoznacznie z właściwego reprezentanta przez siebie organizatora turystyki albo ten ostatni nie jest uprawniony do zawierania umów z klientami na terytorium Polski bądź mamy do czynienia z działaniem bez ważnej umowy agencyjnej lub przekroczeniem jej zakresu.

Odpowiedzialność kontraktowa pośrednika turystycznego

*P.T. pośredniczy poprzez różne czynności faktyczne i prawne na zlecenie klienta w zawarciu umowy o świadczenie usług tur.

* podmiot ten nie ponosi odp. za nie wykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania powstałego z umowy taka odpow. spoczywa na organizatorze tur.

* odpowiedzialność pośrednika tur ogranicza się do nienależytego wykonania przyjętego zlecenia klienta

* Zgodnie z art. 12 i 13 ust. 1 ustawy o Usł. tur. org. tur. lub pośrednik tur. zobowiązani są udostępnić klientom odpowiednie inf. pisemne o proponowanych imprezach tur. i poszczególnych usługach tur.

* Niedopełnienie tego obowiązku przez P.T. może prowadzić do dochodzenia przez klienta odszkodowania. Wykazania zawarte w inf. pisemnych podanych klientowi przez pośrednika tur. staje się elementem umowy zawartej z danym klientem jeśli brak w niej odmiennych postanowień.

Sytuacja prawna komplikuje się gdy na zlecenie klienta pośrednik tur. zawiera umowę z organizatorem tur, za granicą. Wtedy do świadczonych usług tur. mają zastosowani przepisy prawa obcego które mogą nie zapewnić klientowi odpowiedniej ochrony jego praw. P.T. powinien w tego rodzaju sytuacji poinformować klienta jeszcze przed zawarciem umowy gdyż tego wymaga staranność zawodowa jakiej można od pośrednika wymagać. W razie nie wykonania obowiązków przez pośrednika tur. klient Mozę dochodzić roszczeń odszkodowawczych.

Zakres odpowiedzialności cywilnej związanej z ochroną nazw rodzajowych obiektów hotelarskich

w przypadku używania przez przedsiębiorców nazwy rodzajowej obiektu hotelarskiego bezprawnie mamy do czynienia z odpowiedzialnością cywilną przedsiębiorcy. Takie postępowanie może być formą nieuczciwej konkurencji zgodnie z ustawą z dnia 16 kwietnia.

Zgodnie z art. 3 ust.1 ustawy czyn nieuczciwej konkurencji rozumiemy działanie sprzeczne z prawem lub dobrymi obyczajami jeżeli zagraża ono lub narusza zakres innego przedsiębiorcy lub klienta.

Zgodnie z art. 3 ust 2 takim czynem jest np. wprowadzające w błąd oznaczenie przedsiębiorstwa lub świadczonych usług. W takiej sytuacji ustawa przewiduje przede wszystkim odpowiedzialność cywilną a niekiedy również odpowiedzialność karną.

Zgodnie z art. 18 ustawy w ramach odpowiedzialności cywilnej można domagać się:

- zaniechania niedozwolonych działań

- usunięcia skutków niedozwolonych działań

- złożenia jednokrotnego lub nawet wielokrotnego oświadczenia odpowiedniej treści oraz w odpowiedniej formie

- naprawienie wyrządzonej szkody

- wydania bezpodstawnie uzyskanych korzyści

- zarządzenia odpowiedniej sumy pieniędzy na określony cel społeczny

Z wymienionymi roszczeniami mogą postępować przedsiębiorcy których interes został zagrożony lub naruszony oraz organizację chroniących interesy konsumentów.

Zgodnie z art. 20 ustawy roszczenie z tytułu czynów nieuczciwej konkurencji ulegają przedawnieniu z upływem 3 lat. W przypadku wystąpienia odpowiedzialności karnej występuje zagrożenie karą grzywny i pozbawienia wolności do 2 lat.

UMOWY ZAWIERANE W TURYSTYCE:

Umowa to pisemne lub ustne porozumienie się dwóch lub więcej stron w celu ustalenia wzajemnych praw i obowiązków.

Umowę uwazą się za zawartą gdy strony uzgodniły istotne postanowienia dotyczące między innymi takich elementów jak: czas trwania, sposób postępowania w sytuacji nie wywiązania się przez jedną ze stron z przyjętych warunków.

UMOWA O WYCIECZKĘ:

Do postępowań przedmiotowo istotnych umowy o wycieczkę należą:

- określenie miejsca pobytu lub trasy wycieczki w zależności od tego czy mamy do czynienia z imprezą turystyczną w postaci pobytu wypoczynkowego czy też program danej imprezy obejmuje zmianę miejsca pobytu jej uczestników.

- ustalenie programu imprezy tj, rodzaju, jakości, terminów usług tur. stanowiący zintegrowany pakiet.

- określenie celu wycieczki oraz ewentualnych opłat nie wliczonych do ceny, np. opłat lotniskowych, czy opłat klimatyzacyjnych.

Charakter prawny umowy:

- umowa o wycieczkę jest umową konsensualną (dochodzi do skutku przez zgodne oświadczenie woli stron)

- jest to umowa odpłatna i wzajemna

- jest to również umowa rezultatu, ponieważ organizator turystyki zobowiązuje się do zrealizowania ustalonego programu imprezy tur. Od odpowiedzialności nie zwalnia zachowanie należytej staranności.

- umowa o wycieczkę zawierana jest w formie pisemnej a klient powinien niezwłocznie otrzymać jeden egzemplarz zawartej umowy

- umowa o wycieczkę zawierana jest zwykle bezpośrednio przez uczestników danej imprezy tur. Często jednak stronami umów są inne podmioty np. zakłady pracy, szkoły. W takim wypadku mamy do czynienia z umową o świadczenie na rzecz osoby trzeciej.

Zawarcie umowy o wycieczkę:

- umowa zawierana jest przez przystąpienie klienta do warunków umownych ustalonych jednostronnie przez org. tur.

- zawarcie umowy poprzedzone jest zwykle ofertą tj. propozycją zawarcia umowy.

(brak dalszej części)

Podwyższenie ceny powinny być uwarunkowane jedną z następujących okoliczności:

- wzrost kosztów transportu

- wzrost opłat urzędowych, podatków lub opłat za usługi lotniskowe, załadunkowe, lub przeładunkowe w portach morskich i lotniczych

-Wzrost kursu walut.

Podwyższenie ceny nie może nastąpić w okresie 20 dni przed datą wyjazdu.

Zmiana umowy o wycieczkę może nastąpić z przyczyn niezależnych od organizatora turystyki. Taką przyczyną może być zmiana trasy wycieczki z powodu konfliktu zbrojnego, epidemii lub powodzi. Organizator powinien niezwłocznie zawiadomić klienta. Klient musi w możliwie jak najszybszym czasie udzielić odpowiedzi czy przyjmuje proponowane zmiany czy też odstępuje od umowy za natychmiastowym zwrotem wszystkich wniesionych świadczeń oraz obowiązkowej zapłaty kary umownej.

Rozwiązanie umowy o wycieczkę:

Strony umowy mogą porozumieć się co do jej rozwiązania zgodna wola stron prowadzi do wygaśnięcia zobowiązania. Ustawa o Usł. tur. umożliwia organizatorowi tur. odwołanie każdej imprezy z powodu nie zgłoszenia się wymaganej liczby uczestników.

Rozwiązanie umowy następuje wówczas z przyczyn niezależnych od klienta. Odwołanie przez org. tur. imprezy tur. z przyczyn niezależnych od klienta daje temu ostatniemu prawo zażądania natychmiastowego zwrotu uiszczonych opłat bądź prawo skorzystania z udziału w imprezie zastępczej o tym samym lub wyższym standardzie bez żadnych opłat.

Ustawa o Usł. tur. w artykule 16a przyznaje klientowi prawo odstąpienia od umowy już w trakcie jej wykonywania gdy organizator tur nie wykonuje usług stanowiących istotną część programu danej imprezy tur.

Klientowi przysługuje takie prawo odstąpienia jeżeli niewłaściwe jest wykonywanie świadczeń zastępczych, albo klient z uzasadnionych powodów nie wyraził na nie zgody.

W razie powyższego odstąpienia od umowy klient może dochodzić naprawienia szkody wynikłej z niewykonania umowy.

Wykonanie umowy o wycieczkę:

- regulują również przepisy o zobowiązaniach zawarte w art. 353-365 kc.

- zgodnie z art. 354 kc każde zobowiązanie powinno być wykonane zgodnie z jego treścią i w sposób odpowiadający jego celowi społeczno- gospodarczemu oraz zasadom współżycia społecznego.

- do wykonywania umowy o wycieczkę stosuje się przepisy szczególne ustawy o usł. tur. w tym art. 14 ustęp 4 który zobowiązuje organizatora turystyki do wydania klientowi wpłacającemu należność za imprezę lub zaliczkę przekraczającą 10% tej sumy, pisemnego potwierdzenia posiadania wymaganej gwarancji bankowej lub ubezpieczeniowej albo pisemnego potwierdzenia zawarcia stosownej umowy ubezpieczenia na rzecz klientów/

- Ponadto art.13 ust. 3 tejże ustawy ustala obowiązek informowania klienta o okolicznościach istotnych dla wykonania umowy (kto jest lokalnym przedstawicielem org. tur., czas przejazdu, postoje, możliwość kontaktu z dzieckiem)

- do kwestii wykonania umowy o wycieczkę istotne znaczenie ma art.16b ustawy o usł. tur. który zobowiązuje klienta stwierdzającego wadliwe wykonanie umowy do niezwłocznego zawiadomienia o tym zarówno wykonawcy danej usługi jak też organizatora turystyki.

UMOWA TIME-SHARINGU

Time- sharing- polega na udostępnianiu prawa do korzystania z budynku lub jego części w ściśle określonym czasie w każdym roku.

Chodzi tutaj np. o apartamenty hotelowe położone w atrakcyjnych tur. miejscowościach. Często usługa obejmuje również możliwość czasowego korzystania z niektórych rzeczy ruchomych np. żaglówek.

W celu ochrony klienta (korzystającego z Time- sharingu) została wydana Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady z 16 października 1994roku o ochronie nabywców w odniesieniu do niektórych aspektów umów o nabyciu prawa do korzystania z nieruchomości na podstawie czasowego udziału.

Dyrektywa ta ma na celu ustanowienie minimum podstaw dla wspólnych reguł ochrony nabywców usługi Time- sharingu we wszystkich państwach członkowskich.

Dążąc do harmonizacji prawa polskiego z prawe unijnym uchwalono ustawę 13 lipca 2000 roku o ochronie nabywców prawa korzystania z budynków lub pomieszczenia mieszkalnego w oznaczonym czasie w każdym roku.

Ustawa reguluje zasady ochrony nabywcy który na podstawie umowy zawartej na co najmniej 3 lata uzyskuje od przedsiębiorcy prawo korzystania z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego w określonym czasie w każdym roku. Zobowiązuje się przy tym do zapłaty przedsiębiorcy ryczałtowego wynagrodzenia.

jedną stroną może być biuro podróży, zakład hotelarski, itp. drugą stroną umowy jest osoba fizyczna.

- przed zawarciem umowy zainteresowany powinien uzyskać pisemny prospekt z ofertą Time-sharingu. prospekt nie może być sprzeczny z zawartą później umową. Stanowi jej część

- umowa powinna być zawarta na piśmie pod rygorem nieważności

- przeds. jest zobowiązany do doręczenia nabywcy dokumentu umowy bezpośrednio po jej zawarciu

- nabywca może odstąpić od umowy bez podania przyczyn w terminie 10 dni od doręczenia dokumentu umowy. jeżeli zbywca nie podaje nabywcy potrzebnych informacji, termin może być przedłużony nawet o 3 miesiące. Przed upływem tego terminu zbywca nie może przyjmować od nabywcy żadnych świadczeń określonych w umowie.

Żadne z praw nabywcy nie może być w drodze umownej ograniczone ani wyłączone.

UMOWA HOTELOWA

Hotele i innego rodzaju zakłady hotelarskie świadczą za odpłatnością usługi hotelarskie na podst. umowy zwanej umową hotelową.

tego typu umowa ma na celu zaspokojenie nie tylko potrzeb noclegowych ale również potrzeb w zakresie bezpieczeństwa, wyżywienia, odpoczynku, rekreacji, rozrywki i innych.

Jest to umowa kwalifikowana ponieważ zarobkowego świadczenia usług hotelarskich Mozę podejmować się jedynie taki podmiot który spełnił określone prawem warunki.

Umowa hotelowa ,może być zawarta w następujących formach:

-forma ustna- polega na zawieraniu umowy bezpośrednio w zakładzie hotelarskim w recepcji i udostępnieniu klientowi pokoju

- forma pisemna- polega na tym ze gość dokonuje rezerwacji pisemnej (traktowanej jako ofertę z jego strony)Do zawarcia umowy dochodzi z chwilą przyjęcia tej oferty(rezerwacji) przez hotel

- faktyczne zachowanie stron- oznacza to że chęć wynajęcia pokoju wyraża się w zachowaniu gościa.

Jedną ze stron umowy jest hotel drugą gość hotelowy.

Może nim być każda osoba fizyczna w tym także nie mająca zdolności do czynności prawnych lub mająca tylko ograniczoną zdolność do czynności prawnych.

W takim przypadku umowa zawierana jest przez przedstawicieli ustawowych danej osoby w tym w szczególności rodziców.

Do postanowień przedmiotowo istotnych należą:

- określenie osoby fizycznej lub grupy osób na rzecz których usługi hotelarskie mają być świadczone

- oraz oznaczenie wynagrodzenia za te usługi lub przynajmniej wskazanie podstaw jego wyliczenia.

Taką podstawą jest przede wszystkim cennik usług obowiązujący w hotelu. Dodatkowe podstawy stanowią ustalenia między stronami dotyczącymi dodatkowo udzielonych zniżek opłat za świadczone usługi.

Umowa hotelowa jest umową odpłatną, Jest to umowa wzajemna (określająca prawa i obowiązki obu stron), konsensualna (dochodzi do skutku przez zgodne oznaczenie woli obu stron)

Jest to umowa nienazwana, mieszana zawierająca w sobie elementy takich umów jak: umowa najmu, zlecenie, przechowania, sprzedaży.

Do postanowień podmiotowo istotnych należy:

- określenie czasu świadczenia usług hotelarskich oraz cech charakterystycznych pokoju hotelowego w tym zwłaszcza liczby osób dla których jest on przeznaczony.

- specjalne wyposażenie pokoju

- ewentualnie dodatkowe świadczenia

Obowiązki stron omawianej umowy wynikają z zawartej umowy ale również z regulaminów z którymi klient powinien się zapoznać a także z zobowiązujących przepisów.

Do obowiązków świadczącego usługi hotelarskie należą:

- udostępnienie gościowi hotelowemu odpowiednio wyposażonego wynajętego pokoju lub miejsca noclegowego

- utrzymanie w należytym stanie przedmiotów najmu i wszystkich urządzeń niezbędnych do normalnego korzystania z niego przez cały okres obowiązującej umowy

- umożliwienie korzystania przez gościa hot. z ogólnodostępnych pomieszczeń i urządzeń danego obiektu hot. lub innego obiektu w którym są świadczone usługi hot.

- zapewnienie gościowi ochrony jego prywatności oraz bezpiecznych warunków pobytu

- umożliwienie gościowi hot. korzystania ze świadczeń w ramach tzw. usług podstawowych i uzupełniających

- dostarczenie gościowi hot. niezbędnych informacji o świadczonych usługach hotelarskich i usługach towarzyszących.

Do obowiązku gościa hotelowego zaliczamy:

- spełnienie obowiązku meldunkowego

- przestrzeganie ustaleń regulaminu porządkowego

-dostosowanie się do ustaleń regulaminu hotelowego

- korzystanie we właściwy sposób z przedmiotu najmu

- uiszczenie należności za usługi hotelarskie

- niezwłoczne zawiadomienie o powstałej szkodzie.

UMOWA NAJMU ŚRODKA TRANSPORTOWEGO:

Wyróżniamy najem samego środka transportowego (tzw. najem czysty) jak i wynajęcie danego środka transportowego połączone z zapewnieniem jego obsługi. Umowa najmu została uregulowana w art. 659 kc. Przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzeczy do używania przez cały czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Jest to umowa konsensualna, wzajemna i odpłatna.

Wynajmujący powinien wydać rzecz najemcy w stanie przydatnym do Curzytku i utrzymać ją w takim stanie przez cały czas trwania najmu. Drobne nakłady na rzecz obciążającą najemcę. Przez cały czas najemca powinien używać rzeczy w sposób określony w umowie.

W przypadku najmu pojazdu samochodowego wraz z kierowcą dysponowanie przechodzi na najemcę który staje się wówczas organizatorem przewozu.

Wynajmujący nie przestaje jednak sprawdzać faktycznego władztwa nad wynajętym pojazdem.

CZARTER LOTNICZY I MORSKI

przez czarter lotniczy rozumiemy oddanie do dyspozycji czarterującego określonej liczby miejsc o pojemności statku powietrznego w celu wykonania przewozu pasażerów, bagażu lub poczty.

Stosuje się do niego ustawę z dnia 3 lipca 2002 roku prawo lotnicze oraz przepisy międzynarodowe.

Rodzaje czarterów lotniczych:

- czarter o pełnym zakresie usług tur.- polega na wyczarterowaniu przez biuro podróży samolotu w celu organizacji wycieczki trwającej co najmniej 7 dni mającej w programie zwiedzanie nie mniej niż 3 miejscowości i gwarantującej uczestnikom za ustaloną opłatą oprócz przelotu czarterowego także noclegi, wyżywienie, zwiedzanie i inne ustalone usługi.

- czarter na specjalne okazje- ma na celu zapewnienie uczestnikom udziału w takich wydarzeniach specjalnych jak impreza sportowa, festiwal, wystawa, koncert, itp. cechuje go specjalny charakter niepowtarzalność oraz krótkotrwałość

- czarter o wspólnym celu- nie jest nastawiony na przynoszenie zysków (np. pielgrzymki)

- czarter dla grup stowarzyszonych- ma na celu odbycie podróży poznawczej lub rekreacyjnej (np. grupa studentów)

W umowie czarterowej przewoźnik lotniczy będący oddającym się w czarter zobowiązuje się do: uzyskania niezbędnych zezwoleń wymaganych w lotach czarterowych udostępnienia czarterującemu z reguły całej przestrzeni samolotu jak również do wydania uczestnikom standardowych dokumentów przewozowych oraz do podstawienia samolotu.

Czarterujący zobowiązuje się do dostarczenia oddającemu w czarter wymaganych dokumentów i informacji oraz do uiszczenia opłaty czarterowej.

Umowa czarterowa w żegludze morskiej

przykładem jest czarter na czas uregulowany w art. 188-200 kodeksu morskiego (ustawa z dnia 18 września 2001 roku kodeks morski)

Umowa ta polega na oddaniu przez armatora za wynagrodzeniem statku obsadzonego załogą do dyspozycji czarterującego na czas oznaczony albo na okres jednej lub kilku następujących po sobie podróży w celu ustalonym przez strony.

Nie ma obowiązku zawierania w formie pisemnej

Do podstawowych obowiązków armatora należy oddanie czarterującemu w umówionym terminie statku w stanie zdatnym o żeglugi.

Umowa przewozu osób:

Zgodnie z art. 744 kc przez umowę przewozu przewoźnik zobowiązuje się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do przewiezienia za wynagrodzeniem osób lub rzeczy. Jest to umowa nazwana.

Umowy tej dotyczy w szczególności ustawa z 1984roku- prawo przewozowe, która reguluje przewóz osób i rzeczy wykonywany na podstawie umowy przez uprawnionych do tego przewoźników. Ustawa znajduje zastosowanie do przewozów kolejowych, drogowych oraz w żegludze .śródlądowej. Umowa przewozu ma charakter kwalifikowany. Oznacza to zę zarobkowego świadczenia usług przewozowych Mozę podejmować się jedynie podmiot mający status przewoźnika.

jedną stroną umowy jest przewoźnik, a drugą stroną umowy jest podróżny zwany również pasażerem. Cechą charakterystyczną jest odpłatność. Jest to umowa wzajemna i adhezyjna (dochodzi do skutku przez przystąpienie) konsensualna.

Adhezyjny charakter umowy podkreśla art. 16 ust 1 ustawy prawo przewozowe. przewiduje on, ze umowa jest zawierana przez nabycie biletu na przejazd lub spełnienie innych określonych przez przewoźnika warunków dostępu do środka transportowego, a w razie nie ustalenia przez samo zajęcie miejsca w środku transportowym.

Do elementów przedmiotowo istotnych niniejszej ustawy należą:

- określenie przedmiotu przewozu

- określenie trasy przewozu

- ustalenie wynagrodzenia przewoźnika lub przynajmniej wskazanie podstaw jego wyliczenia.

W art.11 ustawa zobowiązuje przewoźników do podawania do wiadomości publicznej taryf i cenników w sposób zwyczajowo przyjęty

Przedmiotem przewozu jest nie tylko podróżny ale również rzeczy zabrane przez nie do środka transportowego.

Umowa przesyłki bagażowej

- rzeczy pasażera mogą być również nadane do przewozu jako przesyłka bagażowa

- następuje to na podst. odrębnie zawartej umowy przewozu przesyłki bagażowej.

- jest to umowa realna, ponieważ zgodnie z art. 25 ust.2 prawa przewozowego umowa przewozu przesyłki bagażowej jest uważana za zawartą dopiero z chwilą przekazania przesyłki przewoźnikowi i przyjęcia przez podróżnego kwitu bagażowego.

- oprócz zgodnych oświadczeń© woli stron jest tu więc konieczne objęcie faktycznego władztwa nad daną przesyłką bagażową przez przewoźnika oraz wydanie prze niego kwitu bagażowego i przejęcie tego kwitu przez podróżnego.

Zawarta umowa przewozu osób Mozę być zmieniona (np. termin odjazdu, trasa).

Podróżny ma prawo odstąpić od umowy przewozu osób przed rozpoczęciem podróży lub w miejscu zatrzymania środka transportowego na drodze przewozu.

Zgodnie z art. 17 ust. 4 ustawy prawo przewozowe przyznaje się podróżnemu w wyżej wymie3nionych sytuacjach prawo do żądania zwrotu należności stosownie do niewykorzystanego świadczenia przewozowego po potrąceniu części należności. Odstępnego nie pobiera się jeśli podróżny odstąpił od umowy z przyczyn leżących po stronie przewoźnika.

Umowa o pojedyncze świadczenie usługi tur.

To umowa zlecenie polegająca na dokonaniu przez biuro podróży rezerwacji miejsca w hotelu, kupna biletów komunikacyjnych, wynajmu samochodu, sprzętu sportowego, załatwienia formalności wizowych.

przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie (art. 734 paragraf 1kc)

Zlecenie jest umową o świadczenie usług umową dwustronnie obowiązującą a jej zawarcie nie wymaga zachowania określonej formy. Wygasa ona po wykonaniu określonej usługi.

Biuro podróży przyjmuje zlecenie od klienta np. na zakup biletów na samolot, i pobiera za swoją usługę wynagrodzenie. Biuro podróży nie jest stroną umowy wykonuje jedynie zawodowo swoje czynności zatrudniając wykwalifikowany personel który w swej działalności zobowiązany jest do zachowania należytej staranności (dokładnie sumiennie, pilnie). Brak należytej staranności po stronie biura podróży Mozę doprowadzić go do odpowiedzialności za szkodę jeżeli taka nastąpi po stronie klienta.

Biuro podroży może odmówić przyjęcia zlecenia ale wtedy powinno o tym niezwłocznie powiadomić dającego zlecenie by uniknąć odpowiedzialności kontraktowej. jeżeli tego nie uczynimy zleceniodawca może dochodzić roszczeń odszkodowawczych.

Biuro podróży zawierając mowę z klientem o pojedyncze świadczenie może je spełnić samo oferując miejsce we własnym hotelu wynajmując samochód, przewożąc własnym środkiem transportu. Umowa taka nie ma wtedy charakteru zlecenia ale jest to umowa najmu pomieszczenia, umowa przewozu.

Wynagrodzenie za swoje usługi biuro podróży Moz przyjmować bezpośrednio od klienta ale może otrzymywać je tez od konkretnego usługodawcy który wlicza te usługi w cenę świadczenia.

UBEZPIECZENIA W TURYSTYCE:

Ogólne zasady dotyczące ubezpieczeń turystycznych. wraz z rozwojem turystyki rozwijają się ubezpieczenia turystyczne. Ubezpieczenie takie ma za zadanie ubezpieczenie turysty przed niekorzystnymi skutkami majątkowymi różnych zdarzeń.

W Polsce występują następujące rodzaje ubezpieczeń:

- pojazdów mechanicznych

- kosztów leczenia, następstw nieszczęśliwych wypadków

- bagażu podróżnego

- jachtów i sprzętu pływającego

- sprzętu turystycznego

- „Assistance”

- rezygnacji lub przerwania uczestnictwa w impr. tur.

- OC podróżnego za wyrządzone szkody

- ochrony prawnej za granicą

- OC biur podróży

- hoteli

- pilotów wycieczek

- dla osób amatorsko uprawiających narciarstwo, narciarstwo wodne, windsurfing, snowboard, nurkowanie.

Ubezpieczenia występują oddzielnie lub w pakietach

W Polsce powstają na mocy umowy zawieranej pomiędzy ubezpieczycielem a ubezpieczającym.

Mają one charakter obowiązkowy (OC posiadaczy pojazdów mechanicznych) lub dobrowolny (AC ubezpieczenia kosztów bagażu, leczenia)

Podstawą prawną ubezpieczenia jest ustawa z 22 maja 2003 roku o działalności ubezpieczeniowej oraz ustawa z 22 maja z 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze ubezpieczycieli Komunikacyjnych. akty wykonawcze do kc.

Ogólne warunki ubezpieczeń obowiązujących ustala Minister Finansów w drodze rozporządzenia a dobrowolnych poszczególne zakłady ubezpieczeń. Celem ogólnym warunków ubezpieczenia jest ułatwienie zawierania ubezpieczenia. warunki ogólne tworzą integralną część umowy.

---