podstawy-komunikacji-spolecznej---wyklad


PODSTAWY KOMUNIKACJI SPOŁECZNEJ

Literatura:

  1. Podstawy komunikacji społecznej Gryfin

  2. Techniki komunikacji w organizacjach gospodarczych A. Potocki, R. Winkler, A. Żbikowska

  3. Komunikowanie się w organizacji J. Stankiewicz

  4. Podstawy komunikacji społecznej w edukacji A. Szteinbery

GŁĘBINOWY PRZEKRÓJ ORGANIZACJI

Systemy informacyjne i informatyczne; technologie komunikacyjne

Dane

Informacje

Wiedza:

  1. jawna (niskosygnałowa; skodyfikowana -jest gdzieś zapisana)

  2. niejawna (wysokosygnałowa; nieskodyfikowana)

Mądrość

Informacja - to pojęcie odnosi się do pojęć pierwotnych; zrodziło się po raz pierwszy w Modelu Szanona; wiąże się z podejściem cybernotycznym w teorii komunikacji; termin informacja jest opisywany, interpretowany przez jego cechy, własności i funkcje.

Informacja to odbicie, odwzorowanie różnorodności cechującej otaczającą nas rzeczywistość (np. obiekt, zdarzenie). Informacja jest różnorodnością jaką jeden obiekt zawiera o innym obiekcie. Informacja pojawia się jedynie w układach składających się z co najmniej 2 elementów; obserwator i obiekt obserwowany.

Norbert Wiener - twórca cybernetyki, 1961 r. określił informację jako nazwę oznaczającą treść zaczerpniętą ze świata zewnętrznego w procesie naszego dostosowania się do niego i przystosowania naszych zmysłów.

1984 r. - Niedzielska określiła informację jako specyficzne dobro niematerialne, które w miarę postępu nabiera coraz większego znaczenia.

Informacja może być pseudoinformacją, dezinformacją (kłamstwem), parainformacją (inforamcją subiektywną)

Dane - stanowią poziom niższy w stosunku do informacji.

Wiedza - poziom wyższy niż informacja.

KOMUNIKACJA

Komunikacja wychodzi z nauki → komunikologia jest nauką interdyscyplinarną. Najbardziej rozwinięty poziom komunikologii jest na rynku amerykańskim. W Polsce nauka ta dopiero się pojawia; istnieją w Polsce dwie placówki naukowe: Instytut Dziennikarstwa Uniwesytetu warszawskiego i Uniwersytet Jagieloński.

Komunikacja - z łac. com - nawzajem, communio - mieć coś wspólnego ze sobą, communikatio - doniesienie, komunikat, communikare - proces komunikowania, communis - coś wspólnego,

Komunikacja - to pewien stan, który istnieje w wyniku procesu komunikowania.

Komunikacja (stan):

KOMUNIKOWANIE

Komunikowanie - 1928 r. Richards - ma miejsce wtedy, gdy jeden umysł działając na swoje otoczenie wpływa na inny umysł i to tak, że w tym drugim umyśle pojawia się takie same doznanie jak w umyśle pierwszym częściowo przez to pierwsze doznanie spowodowane.

  1. Wg nauk filozoficznych to dzielenie się pewnym oglądem rzeczywistości oraz określonym rozumieniem świata i partycypacją w tym oglądzie i rozumowaniu.

  2. Wg nauk psychologicznych to porozumiewanie się ludzi, którzy wchodzą ze sobą w bezpośredni kontakt przez rozmowę.

  3. Wg nauk socjologicznych to proces oddziaływania na publiczność za pomocą mass mediów, w których urzeczywistnia się przekaz, odbiór, treść.

  4. Wg nauk teologicznych to przekaz osoby, który prowadzi do wspólnoty osób.

  5. Wg Słownika Wyrazów Obcych to podawanie czegoś do wiadomości, przekazywanie jakiejś informacji, zawiadamianie o czymś, łączenie się, bycie połączonym.

  6. A. Kłoskowska - przez komunikowanie się rozumie się w psychologii społecznej i socjologii proces przekazywania z centrum, określonego jako źródło treści zawartych w symbolicznej postaci znaków skierowanych do odbiorców posiadających zdolność ich przyjęcia.

  7. B. Sobkowiak - komunikowanie społeczne to proces wytwarzania, przekształcania i przekazywania informacji pomiędzy jednostkami, grupami i organizacjami społecznymi. Celem komunikowania jest stałe i dynamiczne kształtowanie, modyfikacja bądź zmiana wiedzy, postaw i zachowań w kierunku zgodnym z wartościami i interesami oddziałujących na siebie podmiotów.

Zachowania

Postawy

Potrzeby

Wartości

Potrzeby

Wartości

-

+

-

+

-

+

+

-

Reguła 3 x K = krytyka, konflikt, kryzys

Postawy

+

Lojalność ukryta

Lojalność prawdziwa

-

Brak lojalności

Lojalność fałszywa

-

+

Zachowania

Dziedziny badań w komunikacji

NAUKA, KOMUNIKOWANIE

Teoria komunikacji Roberta Craiga - zawiera 7 tradycji

Nazwa tradycji

Charakterystyka modelu komunikacji

Przedstawiciele

Socjopsychologiczna

  • komunikacja jako wpływ interpersonalny

  • kto mówi? co? komu? z jakim skutkiem?

  • Carl Hovland

Cybernotyczna

  • komunikacja jako przepływ informacji

  • komunikat to przetwarzanie informacji

  • informacja odnosi się do redukcji i niepewności

  • Norbert Wiener

  • Claude Shannon

Retoryczna

  • komunikacja jako kunsztowne przemawianie publiczne

  • Arystoteles

Semiotyczna

  • komunikacja jako proces dzielenia się znaczeniem poprzez znaki

  • J.A. Richards

Socjokulturowa

  • komunikacja jako tworzenie i odgrywanie rzeczywistości społecznej

  • Spair

  • H.L. Whort

Krytyczna

  • komunikacja jako refleksyjne wyzwanie rzucone usprawiedliwionemu dyskursowi

  • M. Hovheimet

  • T. Adorno

  • Hp. Marcus

Fenomenologiczna

  • komunikacja jako doświadczenie siebie i innych poprzez dialog

  • C. Rogers

2 PODEJŚCIA DO KOMUNIKACJI

Obiektywne

Interpretacyjne

  1. oparte na badaniach, eksperymentach, doświadczeniach, obserwacjach

  2. osoby zajmujące się komunikacją w podejściu obiektywnym to eksperymentatorzy

  • psychologii

  • socjologii

  • ekonomiki

  • zarządzania

  • organizacji

  • fizyki

  1. komunikologia obiektywna jest nauką behawioralną, zajmującą się ustaleniem odpowiedzi jak komunikaty przekazywane w mass - mediach wpływają na ludzkie myśli, wartości, uczucia, stanowiska, postawy i zachowania

  2. teorie wg podejścia obiektywnego

  • teoria niespełnionych oczekiwań

  • teoria redukowania niepewności

  • teoria oceny społecznej

  1. oparte na analizie tekstu, badaniach etnograficznych

  2. osoby zajmujące się komunikacją w podejściu interpretacyjnym to głównie krytycy zajmujący się analizą tekstu, sami siebie określają jako

  • humaniści

  • hermenuci

  • poststrukturaliści

  • fenomenolodzy

  • badacze kultury

  • teoretycy działań społecznych

  1. komunikologia interpretacyjna jest nauką humanistyczną, zajmuje się interpretacją tekstów, retoryką

  2. teorie wg podejścia interpretacyjnego

  • z zakresu komunikologii interpretacyjnej (teoria podejścia interpretacyjnego, teoria dialektyki relacyjnej)

  • z zakresu komunikologii grupowej i publicznej (teoria systemów formacyjnych, dramatyzm)

Teoria symbolicznej konwergencji (Ernest Borman). Jest to teoria i obiektywna i interpretacyjna. Spotykamy się z nią w przedsiębiorstwach.

Wspólne fantazjowanie grupowe prowadzi do konwergencji symbolicznej.

Fantazjowanie oznacza twórcze i pomysłowe interpretowanie zdarzeń, które stwarzają jakąś potrzebę. Sile akcji towarzyszy siła relacji. Dzięki symbolicznej konwergencji jednostki budują świadomość grupową, poczucie wspólnotowe. Grupy przybierają kształt bardzo zwarty, tworzą zespoły. Symboliczna konwergencja znajduje się w obszarze retoryki. Wizje retoryczne - to wizje, które tworzą się w teorii Bormana. Jeden rzut niewerbalny wystarczy, by uruchomić reakcję łańcuchową prowadzącą do konwergencji.

TRADYCJA

Trwają badania nad wyłonieniem kolejnych tradycji. (feministyczna, duchowa, ekonomiczna, estetyczna, medialna)

  1. Tradycja socjopsychologiczna.

Ma charakter najbardziej obiektywny i ma odniesienie w perspektywie naukowej, ma też naukową perspektywę. Zdaniem naukowców dokładna i systematyczna komunikacja pozwala odkryć prawdy o zjawiskach komunikacji. Naukowcy usiłują odkryć w niej związki przyczynowo - skutkowe, pozwalające przewidzieć, które zachowania komunikacyjne kończą się powodzeniem, a które zdane są na porażki. Ponadto szukają odpowiedzi na pytanie co można jeszcze zrobić, aby ludzie zmienili swoje poglądy.

Przedstawiciele: Harold Lasswell (stworzył linearny model komunikacji, odpowiada on na pytanie kto mówi? (źródło) co mówi? (treść) komu? (odbiorca) z jakim skutkiem? (efekt), Kurt Lewin, Paul Lazorsfeld, Carl Horland.

  1. Tradycja cybernetyczna.

Cybernetyka - sztuczna inteligencja, twórcą słowa jest Norbert Wierner, który jest też twórcą modelu cybernetycznego. Wg tej tradycji komunikacja to przepływ informacji miedzy dwiema odrębnymi częściami dowolnego systemu. Przy czym w tradycji cybernetycznej informacja stanowi taki przekaz, który usuwa nam stan niepewności lub niewiedzy. Wg tradycji cybernetycznej jeśli następuje przekaz informacji, która jest dla nas obojętna, to nie jest to informacja.

  1. Tradycja retoryczna.

Jest wiodąca, opiera się na mowie. Mówi o tym, że publiczna mowa człowieka jest najbardziej efektywnym sposobem rozwiązywania problemów. Mowa odróżnia nas od zwierząt.

Konrad Lorenz stworzył prawo, które mówi, że nie wszystko co powiedziane jest usłyszane i odwrotnie. Nie wszystko co rozumiane jest akceptowane. Nie wszystko co akceptowane jest zastosowane. Nie wszystko co zastosowane jest powtarzane.

Celem wszystkich procesów komunikacyjnych jest mówienie tak, aby otoczenie akceptowało i zajmowało ocenę pozytywnie trwałą.

Twórcy tradycji retorycznej podkreślali, że mowa publiczna jest domeną mężczyzn (Arystoteles, Platon).

Rodzaje mów publicznych:

  1. mowa retoryczna sądowa

  1. mowa doradcza (partnerska, de liberyjna) - jest to najtrudniejsza mowa

  1. mowa epideiktyczna (ceremonialna) - np. na uroczystościach

Erystyka - mowa retoryczna, w której za główny cel stawiamy sobie zwycięstwo.

Sofistyka - jest mową opartą na kłamstwie.

* * * Mowa doradcza jest oparta na regule POP - prawda, otwartość, partnerstwo. Prawda w retoryce doradczej oznacza, ze nie kłamię.

Cechy mowy retorycznej doradczej:

RETORYKA, DZIAŁY RETORYKI

  1. Tradycyjna.

  1. Nowoczesna.

Cele retoryki współczesnej.

Jako sztuka komunikowania publicznego retoryka nieustannie poszukuje sposobów, by jako nadawca (mówca) zostać zauważonym, by być słuchanym, czytanym, właściwie zrozumianym, a także aprobowanym i możliwie długo pamiętanym.

  1. aby zauważyli

  2. aby wysłuchali lub przeczytali

  3. aby zrozumieli

  4. aby przyznali rację → przyjęcie trwałego pozytywu

Retoryka - to umiejętność przekonywania za pomocą mowy, a nie innych środków (np. łapówka, tortury, szantaż); w retoryce chodzi o przekonywanie, którego siła leż przede wszystkim w poruszanej sprawie, a nie w nastawieniu tych, do których się zwracamy; wg Arystotelesa retoryka to umiejętność metodycznego odkrywania tego, co w odniesieniu do każdego przedmiotu może być przekonywujące.

Cel retoryki - nauczyć się operowania słowem tak, aby miało moc perswazyjną. Rezultat taki można osiągnąć, gdy zharmonizowane zostaną następujące elementy:

Cel mowy retorycznej jest praktyczny, chodzi o to, aby odbiorca zrozumiał, zgodził się, a godząc się podjął odpowiednią decyzję.

RAMOWY SCHEMAT TEORII RETORYKI

INWENCJA (sposób ujęcia tematu)

KOMPOZYCJA

ELOKUCJA

PAMIĘĆ

PRONUNCJACJA

Zadania mówcy (officia orations), PRZYGOTOWANIE WYSTAPIENIA

  1. Inwencja (inventia0 - zebranie materiału

  1. sprecyzowanie tematu („pole zakłóceń”, temat właściwy, tytuł)

  2. określenie rodzaju perswazji (logos, ethos, pathos)

  3. typ mowy (mowa doradcza, sądowa, popisowa)

  1. Plan (disposito)

  1. wstęp

  2. przedstawienie problemu

  3. podział

  4. wywód (potwierdzenie lub obalenie); rodzaj argumentacji (naturalna, pochodząca ze sztuki)

  5. zakończenie

  1. Styl (elocutio ) - prosty, średni, wzniosły

  1. stosowność

  2. poprawność

  3. przejrzystość

  4. ozdobność

  1. Pisanie na czysto

  2. Nauka (memoria); ćwiczenia (glos, pamięć, partytury przemówień) → IPPR

  3. Wygłaszanie (actio)

Budzenie emocji:

ARGUMENTY

GOTOWE (tzw. toposy zewnętrzne)

TOPOSY OGÓLNE

WYPRACOWANE (tzw. toposy wewnętrzne)

  • świadectwa zewnętrzne

  • opinie

  • wyniki badań

  • zeznania osób, świadków

  • przykłady w formie krótkiej przytoczonej opowieści

  • przysłowia (np. zbiorowa mądrość narodów)

  • sentencje łacińskie (toposy - aksjomaty)

  • komunały, banały zawierające prawdy banalne (np. głupi jest mądry po szkodzie)

  • cytaty z klasyków literatury

  • żarty, dowcipy służące podtrzymaniu uwagi słuchacza, zalecane w budowaniu kompozycji mowy

  • odnajdujące w definicji (logiczne, analityczne, perswazyjne)

  • wynikające rodzaju gatunku

  • wynikające w wyliczenia części

  • wynikające z pojęć rdzennych i pokrewnych

  • toposy wynikające ze związków przyczynowych i skutkowych

Styl języka - tropy, skróty, konstrukcje językowe:

Rodzaje retoryczne (mowy retoryczne):

  1. doradczy (deliberacja)

  1. osądzający

  1. przedstawiający

* * * Różnica pomiędzy doradzaniem, a argumentacją - argumentacja nie przebiega w pustce (potrzeba publiczności).

Cel argumentacji:

- nawiązanie umysłowego kontaktu mówcy ze słuchaczem

argumentacja rozwija się w naturalnym języku i rozwija się na bazie mowy jednoznacznej, nie można wykluczyć dwuznaczności

Formalne doradzanie opiera się na faktach (przeszłość, teraźniejszość). Argumentacja opiera się na faktach i wprowadzamy element przyszłości (prawdopodobieństwa).

PRAWDA PRAWDOPODOBIEŃSTWO FAŁSZ (kłamstwo)

(przeszłość,

teraźniejszość,

toposy zewnętrzne)

↓ ↓ ↓

formalne doradzanie po jakimś czasie jeśli świadomie kłamiemy

elementem prawdy to nie jest to retoryka, tylko

sofistyka

0x08 graphic

argumentacja

Dystans międzyludzki:

Retoryczna triada - narzędzie badawcze, które powie nam jaką mamy obrać strategię.

Stylistyka retoryczna (elementy):

Głos:

  1. cechy:

  1. elementy

Metody przemawiania:

  1. czytanie z kartki

  1. zapamiętanie tekstu wystąpienia

3. zaplanowana improwizacja

4. improwizacja

SŁUCHANIE

Etapy procesu słuchania i odpowiadające im poziomy słuchania

Etapy

Poziomy

Słyszenie

„nieprzytomny wzrok”

„automatyczna odpowiedź”

„mogę powtórzyć kilka ostatnich słów”

Uważanie

„mogę odpowiedzieć na pytania”

Rozumienie

„mogę wytłumaczyć komuś innemu”

Zapamiętywanie (poziom najwyższy)

„mogę nauczyć kogoś innego”

Typy osobowościowe słuchaczy:

  1. myśliwy - trudno mu być anonimowym (nie chce być anonimowy); sytuację komunikacyjną traktuje jako okazję do pokazania się; okazja, żeby mówcy zarzucić potknięcia; zadaje podchwytliwe pytania i z ironią oczekuje wyjaśnień; stara się udowodnić, że jest mądrzejszy od mówcy → tradycja socjopsychologiczna

  2. omnibus - słuchacz, który jest głęboko przekonany o swojej wszechstronnej wiedzy i ma zawsze coś do powiedzenia; mówcę traktuje jako niedouczonego; czuje się niedoceniany przez społeczeństwo; trudno go wprowadzić w komplementarność; jego wypowiedzi denerwują i dekoncentrują mówcę, gdy omnibus wyprzedza jego myśli; nie spotyka się z aprobatą audytorium, grupa go nie akceptuje

  3. pseudoaltruista - łagodny, dobrotliwy człowiek, który zawsze chce pomagać innym; zadaje mówcy banalne pytania i zadowala się każdą odpowiedzią; jeśli jego przełożony jest mówcą to aktywność jego w formułowaniu pytań wzrasta i chce się „podlizać” szefowi, gdyż myśli, że dodaje szefowi plusów; mówca i słuchacze są zawiedzeni poziomem pytań pseudoaltruisty; rzadko na niego reagujemy

  4. stenograf - dokładnie stara się odnotować treść przekazu i tę czynność traktuje jako antidotum na nudę i senność, a nie w celu pogłębienia swojej wiedzy; często domaga się dodatkowych materiałów; rzadko zadaje merytoryczne pytania; denerwuje mówcę i słuchaczy

  5. pracocholik - traktuje audytorium jako czas na korespondencję, telefony, gazetę; deprymuje i dekoncentruje mówcę i słuchaczy

  6. śpioch - wykorzystuje audytorium, aby zlikwidować sen; często się zamyśla; po przebudzeniu często za wszelką cenę zadaje bezsensowne pytania

Bariery utrudniające uważne słuchanie:

Zasady aktywnego (asertywnego) słuchania:

3 kroki, które prowadzą do asertywnego słuchania:

  1. przygotowanie - odbiorca musi sobie uświadomić własne potrzeby, uczucia, emocje, aby sprawdzić czy jest gotowy do słuchania; zadaniem jest upewnienie się czy partner jest gotowy do mówienia

  2. słuchanie - skupienie się na rozmówcy, analiza jego zachowania; debata, dialog, zadawanie pytań o odpowiedniej technice, w odpowiedni sposób

  3. potwierdzenie - wyrażenie zrozumienia problemów naszego rozmówcy, podzielenie się z nim własnymi osądami, uczuciami i refleksjami

SZTUKA MÓWIENIA W BIZNESIE (retoryczna sprawność)

ELEMENTY:

Retoryczna - jasne, precyzyjne, zrozumiałe, proste wypowiedzi

Sprawność → - kultura wypowiedzi

(sztuka - poprawność gramatyczna

mówienia) - umiejętność milczenia/przemilczenia

są retoryczną strategią w:

- monologowym expose

↓ - negocjacyjnym dialogu

- polemicznej dyskusji

- referatowym wystąpieniu

Sztuka → pomaga w: - pozyskiwaniu więcej informacji o koncepcjach i ich autorach

słuchania - wypracowaniu strategii postępowania

PODSTAWOWE REGUŁY SKUTECZNEGO WYSTĄPIENIA PUBLICZNEGO.

Odpowiedzi na pytania:

Dodatkowe założenia:

  1. Skontrolowanie własnych kryteriów wysławiania się:

  1. Niewerbalne akty komunikacyjne musza być spójne z wypowiedzianą treścią.

  2. Manieryzmy, niepopularne, nieakceptowane społecznie sposoby zachowań, lekceważenie norm kulturowych czy stereotypów prowadzić mogą do osłabienia pozycji mówcy.

  3. Ubiór powinien być dostosowany do charakteru i celu wystąpienia.

  4. Opanowanie stresu.

  5. Zachowanie naturalne, swobodne.

  6. Tempo mówienia.

  7. Nastawienie „to musi się udać”.

  8. Rozpoczęcie przemówienia:

  1. Słuchacze są w stanie skupić intensywnie uwagę przez 10 - 14 minut; należy stale pobudzać ich zainteresowanie wypowiedzią i na nowo zjednywać życzliwą uwagę przez:

  1. W żadnym wypadku nie należy wspominać o własnych niedociągnięciach w wystąpieniu; nie wygłaszać ogólników, przeprosin „ za wszystko”.

REGUŁA 7C - zasady kształtowania wypowiedzi dla celów RP

ZAKŁÓCENIA JĘZYKOWE W WYSTĄPIENIACH PUBLICZNYCH

ZEBRANIA

Funkcje zebrań:

Typy zebrań:

  1. komunikacyjne lub transmisyjne - chcemy w nich coś przekazać, jedna osoba prowadzi to zebranie i to ona przekazuje jakiś pakiet informacji; brak dyskusji; transmitowane to np. gdy chcemy zebrać określone informacje

  2. dyskusyjne - funkcja badania problemu; dyskusja, dialog, najbardziej rozpowszechniony typ zebrania

  3. wpływowe - funkcja pedagogiczna lub społeczna; osoba przewodnicząca chce wpłynąć na uczestników zebrania, uczestnicy nie mają swobody w badaniu i analizie danego problemu

  4. strategiczne - funkcja społeczna; zmierza się do odpowiedzi na pytania: jaka jest ostateczna decyzja, rozwiązanie?

Typy zebrań dyskusyjnych a podmiot realizujący dane funkcje.

Typy zebrań dyskusyjnych

Typy funkcji

Cele

aktywizująca

ułatwiająca

regulacyjna

Kooperatywne

animator + grupa

animator

animator

Spowodowanie studiowania problemu przez grupę, uczestnicząc w realizacji funkcji aktywizującej

Skoncentrowanie na problemie

grupa

animator

animator

Spowodowanie swobodnego studiowania problemu przez grupę

Zorientowanie na relacje: grupa - problem

grupa

animator + grupa

animator

Otrzymać dobrą percepcję problemu i jej relację w stosunku do problemu

Skoncentrowane na grupie

grupa

grupa

animator

Kształtowanie postaw uczestników

Metodyka organizowania obrad. Trzy etapy:

  1. Przygotowawczy:

  1. Zasadniczy (właściwy) - sprowadza się do procesu komunikacyjnego miedzy uczestnikami:

  1. Końcowy:

DIALOG

To najbardziej estetyczna forma komunikowania się, składa się on z minimum 2 osób.

Rodzaje dialogu:

  1. ze względu na podmiot:

  1. ze względu na sposób prowadzenia:

  1. ze względu na złożoność rzeczywistości:

  1. ze względu na racje partnera:

Fazy dialogu:

  1. Wstępna - wytyczenie tematu, który musi być zaakceptowany przez strony dialogu

  2. Samookreślenia się partnerów - każdy z uczestników musi sprecyzować swoje stanowisko i poglądy w danej sprawie

  3. Oceny poglądów i postaw współpartnerów - doprecyzowanie myśli partnerów; dyskusja

  4. Poszukiwania punktów wspólnych w poglądach i postawach - wybieramy elementy, które łączą partnerów

  5. Wytyczania płaszczyzn współdziałania - rozważamy temat wspólny; dialog

Etapy dialogu.

faza I → faza II → faza III → faza IV → faza V

↓ ↓ ↓ ↓ ↓

dialogemy dialogemy dialogemy dialogemy dialogemy

dyskurs → prezentacja własnych wizji problemu

→ część deliberatywna (rozważanie kwestii)

→ część konkluzywna (sformułowanie ostatecznych związków)

replika → odpowiedzi na przedstawiony pogląd

→ część kwestionalna (nawiązanie do przedstawionego problemu)

→ część represjonalna (komentarz rzeczowy i właściwa odpowiedź: negocjacja, akceptacja lub postulacja)

UWAGA: Każdy dyskurs musi być zamknięty repliką.

POTRZEBY KOMUNIKACYJNE

  1. Akcjonariusze (właściciele).

  2. Pracownicy.

  3. Media.

  4. Klienci.

  5. Szersze otoczenie.

Potrzeby komunikacyjne akcjonariuszy.

  1. uzyskania informacji ogólnej - akcjonariusze żądają dostępu do aktualnej, rzetelnej informacji na temat wszelkich aspektów działania firmy, ze szczególnym uwzględnieniem strategii rozwoju, planów inwestycyjnych, wyników finansowych

  2. uprzywilejowania informacyjnego - domagają się priorytetowego traktowania pod względem polityki informacyjnej

  3. akceptacji decyzji kapitałowych - potrzebują potwierdzenia prawidłowości podjętych decyzji co do zaangażowanego kapitału w akcje firmy

  4. bezpieczeństwa kapitałowego - chcą uzyskać zapewnienie bezpieczeństwa zainwestowanego kapitału

  5. osiągania zysku

  6. uspokojenia w sytuacji kryzysu - program wizerunkowy i program komunikacyjny antykryzysowy (co się może zdarzyć); oczekują szybkiej, oficjalnej reakcji zarządu na rozprzestrzeniające się niepozytywne informacje o firmie i plotki, w tym sprawnego działania w sytuacjach kryzysowych, ratującego wizerunku firmy

  7. posiadania korzystnego wizerunku firmy - oczekują informacji tworzących pozytywny wizerunek stabilnie rozwijającej się firmy, wpływających na szerokie zainteresowanie działań firmy i wzrost ich wartości

  8. pewności co do sprawnego zarządzania firmą - oczekują sprawnego zarządzania firmą, w tym jej wizerunkiem w różnych grupach otoczenia, co tworzy ogólną opinię publiczną na temat firmy

Potrzeby komunikacyjne pracowników.

  1. uzyskania informacji jednostkowej - pracownicy dążą do uzyskania podstawowej informacji na temat efektywnego wykonywania powierzonej im pracy, w tym informacji wspierającej pozytywne nastawienie do wykonywanych obowiązków

  2. uzyskania informacji ogólnej (o firmie) - oczekują informacji na temat wzrostu efektywności działań wszystkich pracowników oraz stopnia realizacji celów firmy; oczekują informacji dotyczącej działań całej firmy

  3. przynależności do firmy - dążą do osiągnięcia pełnej identyfikacji z firmą, w tym zintegrowania indywidualnych celów pojedynczych pracowników z ogólnymi celami firmy; to potrzeba kluczowa w budowaniu programu komunikacyjnego

  4. współodpowiedzialności za los firmy - w trakcie wspólnie wykonywanych zadań powstaje poczucie solidarnej współodpowiedzialności za sprawy firmy

  5. mobilizacji do pracy - pragną być mobilizowani do realizacji zadań poprzez właściwe informowanie o nich i spodziewanych efektach ich pracy

  6. wiedzy o przyszłych wydarzeniach - chcą być informowani o zamierzonych zamianach wewnątrz firmy; pragną współuczestniczyć w podejmowaniu decyzji o nich

Potrzeby komunikacyjne dziennikarzy.

  1. bieżącego informowania ze strony firmy - oczekują rzetelnej, aktualnej informacji, która zainteresuje członków grupy docelowej (gazet, programów radiowych i telewizyjnych)

  2. uzyskania poprawnych i terminowych informacji - stworzenie systemu komunikowania się z mediami (mediarelations); informacje muszą być odpowiednio zredagowane i terminowo dostarczone, z uwzględnieniem możliwych cykli wydawniczych w formie gotowej do emisji

  3. bycia zapraszanym - gościnność ze strony firmy, polityka „otwartych drzwi” stwarza dotarcie do ważnych osób w firmie

  4. uzyskania ich prawa do informacji - poszanowanie zasad prawa prasowego o obowiązku udzielania informacji prasie w zakresie działalności społeczno - gospodarczej firmy, szczególnie w sytuacji kryzysowej

  5. zachowania obiektywności formułowanych sądów - unikanie nacisku mającego na celu przesadne promowanie co grozi posądzeniu o dokonywanie tzw. kryptoreklamy

  6. posiadania szerszej perspektywy np. branży czy regionu - potrzeba informacji wykraczającej poza działanie firmy, ukazującej interesujące wydarzenia w całej branży czy prezentujących interesujących ludzi

Potrzeby komunikacyjne klientów.

  1. utrzymania pozytywnych sygnałów rozwoju - klienci potrzebują informacji utwierdzających ich w przekonaniu, że firma, której zaufali jest solidna, cieszy się dobrą reputacją i uznaniem społecznym

  2. potwierdzenia jakości towarów i usług - oczekują potwierdzenia, że firma dostarcza dobre produkty i sprawdzone

  3. uzyskania rzetelnej informacji - informacja o dobrej pozycji finansowej

  4. wzmacniania wizerunku firmy - spodziewają się od firmy aktywnego kształtowania pozytywnego wizerunku

Potrzeby komunikacyjne szerokiego otoczenia.

  1. wiary w szlachetność intencji firmy - społeczeństwo potrzebuje zapewnień, że firma działa w interesie społecznym mającym na uwadze zasady społecznej odpowiedzialności biznesu, a nie tylko realizację zysków (wrażliwość społeczna firmy)

  2. użyteczności społecznej - oczekują od firmy, że będzie ona wspierać projekty społecznie użyteczne

  3. wyprzedzania informacyjnego - otoczenie chciałoby zostać poinformowane z należytym wyprzedzeniem o skutkach decyzji, które w jakimś stopniu mogą dotknąć ogół społeczeństwa

  4. uznania - ludzie pragną, by firma cieszyła się dobrą opinią, także poza daną społecznością była nośnikiem korzystnej o niej opinii

Potrzeby komunikacyjne studentów i uczniów.

  1. bycia poinformowanym o działalności firmy - otrzymywanie informacji dotyczących praktycznych działań firmy; informacji na temat osiągnięć i strategii rozwoju firmy, w tym na temat potrzeb kadrowych, które umożliwiłyby ocenę korzyści z podjęcia w niej pracy

  2. odbywania praktyk studenckich

  3. uzyskania wsparcia finansowego

Sposoby rozwiązywania problemów, oparte na odpowiednio zorganizowanej komunikacji:

GRUPA - przynależność przypadkowa; pojęcie niższe

ZESPÓŁ - zadaniowy, problemowy, projektowy; pojęcie wyższe; to wyższa forma grupy; bardziej spójna i trwalsza grupa

Różnice między grupą, a zespołem to elementy umiejętności komunikacyjnych.

RÓŻNICE MIĘDZY PRACĄ GRUPOWĄ,A ZEPOŁOWĄ

Czynnik

Grupa

Zespół

Współzawodnictwo

  • nakierowane do zewnątrz

  • upatruje się przeciwnika we własnej grupie

  • wspólny rywal (przeciwnik) na zewnątrz

  • wspólna rywalizacja głownie z rywalami zewnętrznymi spoza firmy

Czas

  • terminy są ustalone z zewnątrz

  • w tym samym czasie niski stopień kooperacji między członkami grupy

  • czas ustalony wewnętrznie

  • terminy są uzgodnione z zespołem, a zasadą jest, ze terminy zespołowe są ważniejsze od terminów realizacji zadań indywidualnych

Innowacje

  • oparte na istniejących rozwiązaniach

  • mają związek ze wszystkim co już było w przedsiębiorstwie

  • awersja do istotnych zmian

  • są wyszukane, specyficzne i prowokujące do dalszych zadań

  • przedkładanie nowych pomysłów nad dotychczasowe rozwiązania

Decyzje rozstrzygnięcia

  • podejmowane przez kierownika lub na zewnątrz

- wewnętrznie uzgadniane przez akceptację, konsensus i czasami przez głosowanie

Inicjatywa

  • pochodzi z zewnątrz

  • lęk przed utratą czegoś

  • reakcja na inne działania

  • pochodna współpracy w zespole, którego mottem jest „działanie aktywizujące”

  • spodziewane korzyści dla zespołu, niż następstwo strat indywidualnych

Orientacja na sukces

  • korzyści osobiste

  • ocena sukcesów jednostki

  • subgrupy jako grupy interesu

  • sukces jako całość

  • w centrum zainteresowań i liczy się jako wspólnota

Relacje i zależności

  • pojedynczy członkowie są relatywnie niezależni od siebie, ale zależni od kierownika

  • zależność między sobą

  • zasada „korzyść zespołu jest moją korzyścią”

  • pomoc i wzajemne poparcie

Sposób obcowania z wyzwaniami; reagowanie na nowe wyzwania

  • unika się nowych wyzwań

  • obawa przed ryzykiem

  • szuka się nowych wyzwań

  • liczy się chęć przekonania innych do reakcji na nową sytuację

RÓŻNICE MIĘDZY KOMITETAMI, A ZESPOŁAMI ZADANIOWYMI

Komitety

Zespoły zadaniowe

Czas istnienia

  • długi

  • rozpadają się jeśli reorganizacja struktury prowadzi do likwidacji komitetu

  • krótki

  • określony

  • rozwiązuje się po wykonaniu zadania

Członkostwo

  • rola i stanowisko oparte na roli w organizacji oraz pozycji w hierarchii

  • wiedz specjalistyczna i umiejętności

  • rola i pozycja mają znaczenia, ale również ważne są umiejętności i wiedza

Trwałość członkostwa

  • stabilne

  • powoływani są na stałe

  • zmienne

  • członków się dobiera lub zwalnia stosowanie do bieżących działań

Identyfikacja zadań, problemów i okazji

  • bierna

  • zadania, problemy i okazje są zazwyczaj przedstawione przez inne części organizacji na podstawie zakresu odpowiedzialności komitetu

  • czynna

  • pierwotne zadanie jest podstawą utworzenia zespołu zadaniowego

  • wyszukanie problemów i okazji jest integralną częścią wykonania zadania

Sztab kryzysowy → to typowy zespół zadaniowy; składa się z czynników:

  1. stałych - prezes, menadżer personalny (ds. komunikacji społecznej), dyrektor ds. komunikacji lub public relations (ds. komunikacji z otoczeniem)

  2. zmiennych - dyrektor odcinka kryzysowego, osoba z zewnątrz

ZESPOŁY ZADANIOWE - powoływane do celów rozwiązywania określonego problemu (zaprojektowania czegoś) i rozwiązane z chwilą, gdy zadanie zostanie wykonane; różnią się składem osobowym; w zespołach może się on zmieniać, a kryterium doboru są kwalifikacje, umiejętności (komunikowanie się, asertywność), a nie zajmowane stanowisko; mogą uczestniczyć też doradcy zewnętrzni; jeśli komitety raczej w sposób bierny komunikują się ze sobą i wpływają na bieg określonych spraw w organizacji, to zespoły zadaniowe są bardziej dynamiczne; wyszukują pokrewne problemy i okazje do innowacji.

KOMITETY - długotrwałe, stałe składniki struktury organizacyjnej; powoływane do zajmowania się powtarzającymi się problemami i decyzjami lub do ich akceptowania; czasem zajmują się wymianą informacji dla celów koordynowania określonych procesów; mają stały skład osobowy, jego kompletowanie opiera się nie na kwalifikacjach, ale na doborze wg zajmowanych stanowisk i pełnionych funkcji.

KOMITETY I ZESPOŁY ZADANIOWE

ZALETY

  • lepsza jakość decyzji

  • zwiększone prawdopodobieństwo wdrożenia ich pomysłów, decyzji, projektów

  • lepsza koordynacja pracy wewnątrz grupy i współdziałających z nią jednostek organizacyjnych

  • wzrost kwalifikacji menedżerów różnych szczebli zarządzania

  • decentralizacja uprawnień poprzez partycypację

WADY

  • przedwczesne uzgodnienia i kompromisy o przeciętnej wartości

  • dominacja jednostki

  • koszty funkcjonowania

ETAPY PRACY W ZESPOŁACH

  1. Kształtowanie się zespołu - członkowie poznają swoje zachowania na zasadzie prób i błędów; istotą jest zapoznanie się członków \zespołu i aklimatyzacja.

  2. Etap burzliwy - próba wyłonienia się postaw liderów; postawy niechętne; ujawniają się postawy manipulujące.

  3. Tworzenia norm - członkowie bliżej się kontaktują; ustalają się pewne reguły gry w zespole.

  4. Efektywność - zasadniczy etap funkcjonowania zespołu; koncentracja na zadaniach.

  5. Etap kończenia działalności - zespoły formalne kończą działanie.

Grupy nieformalne: zalety → utrwalają wspólne wartości społeczne i kulturowe, zapewniają społeczne zadowolenie, pozycję i bezpieczeństwo, utrwalają porozumiewanie się członków miedzy sobą, pomagają w rozwiązywaniu problemów

KOMUNIKACJA PRZEDSIĘBIORSTWA Z OTOCZENIEM

  1. System komunikacji Public Relations (wizerunek przedsiębiorstwa, dobra opinia, reputacja, renoma).

  2. Komunikacja marketingowa (realizacja celów rynkowych przedsiębiorstwa).

  3. Komunikacja w obszarze negocjacji (uzyskanie porozumienia).

PUBLIC RELATIONS

To budowanie pewnego systemu komunikacji. To działania komunikacyjne zmierzające do wytworzenia trwałych i pozytywnych postaw otoczenia względem wszystkiego co przedsiębiorstwo robi na rynku → wytworzenie lojalnych uczestników naszego otoczenia. To samodzielna funkcja zarządzania przedsiębiorstwem służąca powiązaniom komunikacyjnym, stworzeniu zrozumienia, akceptacji i kooperacji między organizacją a otoczeniem.

Elementy Public Relations:

Public Relations:

Public Relations:

Funkcje szczegółowe Public Relations:

  1. informacyjna - pośrednictwo w przekazywaniu informacji

  2. kształtowania kontaktów - działania, które rozwijają więzi z wszystkimi elementami otoczenia

  3. reprezentacji - reprezentowanie organów władzy przedsiębiorstwa i tworzenie przesłanek zrozumienia określonych decyzji kierownictwa (jest realizowana, gdy za działania Public Relations odpowiada osoba umieszczona na najwyższym szczeblu zarządzania)

  4. tworzenia wizerunku firmy - działania zmierzające do budowy, zmiany, utrzymania pozytywnych wyobrażeń i opinii o przedsiębiorstwie (jest realizowana wtedy, gdy jest w firmie realizowany program wizualizacji i identyfikacji przedsiębiorstwa)

  5. harmonizująca - odpowiedzialna za współprzyczynianie się do harmonizacji stosunków społecznych jak i gospodarczych wewnątrz i na zewnątrz przedsiębiorstwa

  6. stabilizująca (prewencyjna) - przygotowanie firmy na wypadek sytuacji krytyki, konfliktu, kryzysu

  7. aktywizująca sprzedaż

  8. kontynuacji i jedności kierunku działania - działania zmierzające do zachowania jednolitego stylu ochrony tożsamości wewnętrznej i zewnętrznej przedsiębiorstwa obecnej w przeszłości oraz konsekwencja w realizacji długofalowych obranych kierunków działania

Public Relations

↓ ↓

świadome metodyczne

* celowość * systematyczność

* intencjonalność * planowanie

* długookresowość * działalność oparta na analizach

* otoczenie przyjęte i badaniach

za punkt wyjścia * wykorzystuje się dorobek wszystkich nauk

↓ ↓

Pozytywne nastawienie, sympatia, poparcie,

pożądany wizerunek organizacji

w świadomości otoczenia

↓ istnieją podstawy do zmian w zachowaniu

↓ otoczenia jeśli takie są pożądane

Public Relations:

- kontakty międzyludzkie

- działania wychodzące na przeciw potrzeb komunikacyjnych pracowników

- plany związane z komunikacją wewnętrzną na wypadek sytuacji kryzysowych

Otoczenie Public Relations - to grupy otoczenia które mają lub mogę mieć w przyszłości chociaż jeden wspólny interes z przedsiębiorstwem niekoniecznie pozytywny.

* * * Sponsoring to narzędzie Public Relations

* * * Public Relations ustala się na 3, 5 lub 8 lat

MODEL KOMUNIKACJI W PUBLIC RELATIONS

Faza 1

Faza 2

Faza 3

Faza 4

Faza 5

Nadawca

Kodowanie

Wypowiedź słowna

Dekodowanie

Reakcja zwrotna

  • przedsiębiorstwo

  • organizacja społeczna

  • szkolenie, uczenie się

  • placówka

  • osoba, instytucja

  • za pomocą symbolicznych środków komunikowania (obrazy, symbole, liczby itp.)

  • prasa

  • radio

  • telewizja

  • plakaty itp.

  • odbiorca nadaje znaczenie słowom, symbolom itp.

  • zaniechanie krytyki wobec nadawcy

  • wyrażenie pozytywnej opinii o nadawcy

  • zakup produktu lub usługi

Corporate identity

Corporate desing

Retoryka

Rezonans społeczny

Teria motywacji Freuda, Prawo Harolda Lasswella, Prawo Konrada Lorenza

Strategia wizualizacji przedsiębiorstwa

Zjawiska kształtujące postawy otoczenia w procesie komunikacji Public Relations:

Strategie Public Relations:

A - program wizerunkowy

B - program antykryzysowy

C - program działań bieżących

A - poziom operacyjny

A + B - poziom funkcjonalny

A + C - poziom funkcjonalny

C + B - reakcja na bieżące ataki, odpieranie ataków (poziom strategiczny)

B - odpieranie ataków (poziom operacyjny)

A + B + C - poziom strategii przedsiębiorstwa (poziom strategiczny)

C - poziom produktu, narzędzia

PROGRAM ANTYKRYZYSOWY, TYPY SYTUACJI ANTYKRYZYSOWYCH

Nazwa, grupa sytuacji kryzysowych

Charakterystyka sytuacji

Przykłady

Czynniki losowe

Sytuacje związane z pracownikami, ich problemami i słabościami

  • dyskryminacja

  • rasizm

  • molestowanie seksualne

  • choroby

  • uzależnienia

  • śmierć

  • nieetyczne zachowanie

Problemy pracownicze

Sytuacje związane z zarządzaniem zasobami ludzkimi

  • strajki

  • zwolnienia grupowe

  • niewypłacenie lub zmniejszenie wynagrodzeń

  • niskie morale

  • konflikty wśród załogi

Czynniki polityczno - legislacyjne

Sytuacje związane ze zmianą przepisów prawnych i układami sił politycznych lub z decyzjami podejmowanymi przez władzę

  • niekorzystne działania rządu

  • problemy polityczne

  • interwencja rządowa

  • zmiany w przepisach prawnych

Problemy związane z produktami

Sytuacje kryzysowe związane z oferowanymi produktami lub usługami

  • nieumiejętne wprowadzenie na rynek nowego produktu

  • wycofanie produktu z rynku

  • wykrycie usterek lub wad w produkcie

  • fałszowanie produktu

Czynniki ekologiczne

Sytuacje związane z ekologią, środowiskiem, zagrożeniami dla tej sfery

  • skażenie środowiska

  • zanieczyszczenie powietrza

  • protesty i demonstracje ekologiczne

Oskarżenia i plotki

Problemy o charakterze informacyjnym związane z fałszywymi lub prawdziwymi oskarżeniami

  • anonimowi oskarżyciele

  • fałszywe oskarżenia

  • plotki

  • pogłoski

  • donosicielstwo

  • nieprzychylne wzmianki w programach informacyjnych

Czynniki ekonomiczne

Problemy związane z sytuacją ekonomiczno - finansową firmy i jej otoczeniem

  • spadek notowań

  • bankructwo

  • problemy z wiarygodnością kredytową i płynnością finansową

  • likwidacja

  • fuzje

  • przejęcia

  • przejęcie obciążonej nieruchomości

Katastrofy naturalne

Sytuacje niezależne od firmy, a jedynie od sił natury

  • „siły wyższe”

  • huragan

  • powódź

  • trzęsienia ziemi

Celowe działanie na szkodę

Sytuacje związane z celową, świadomą działalnością pewnych grup lub jednostek dążących do zaszkodzenia firmie

  • sabotaż

  • terroryzm

  • szpiegostwo

  • kradzież danych technicznych i produkcyjnych

  • niekontrolowany przeciek informacji

Wypadki losowe

Sytuacje w małym stopniu zależne od firmy i niemal niemożliwe do wcześniejszego przewidzenia

  • pożar

  • wypadki drogowe

  • katastrofy lotnicze

5 stopni przygotowania do sytuacji kryzysowych:

1 -najniższy (instrukcje)

2 - wyższy (szkolenia)

3 - zorientowanie co do sytuacji kryzysowej, ale tylko tych, które już się zdarzyły, gotowe procedury w firmie

4 - przygotowanie co do sytuacji kryzysowych przeszłych i przyszłych w branży, zaangażowanie w tworzenie programów antykryzysowych

5 - programy na przeszłość, przyszłość, branżowe, pozabranżowe

Skład sztabu kryzysowego:

Obowiązkowo:

  1. prezes

  2. menedżer personalny (komunikacja wewnętrzna)

  3. osoba odpowiedzialna za komunikację przedsiębiorstwa

Dodatkowo:

  1. dyrektor pionu, w którym wystąpił kryzys

  2. autorytet z zewnątrz (użycza „pozytywnej aureoli”)

NEGOCJACJE

To każda sytuacja komunikacyjna, w której ludzie dążą do rozwiązania konfliktu.

To sposób oddziaływania na drugiego człowieka dzięki któremu uzyskujemy zamierzony cel.

To rozwiązanie konfliktu zaistniałego między dwoma lub większą liczbą partnerów, podczas którego przeciwne strony tak modyfikują swoje potrzeby, aby dojść do możliwego do zaakceptowania kompromisu.

nieustannie uczestniczymy w negocjacjach, toczą się one nieprzerwanie najczęściej w postaci nieformalnej i łatwo umykają uwagi i są wtedy, gdy np. budzimy się, idziemy do restauracji, rozmawiamy z przyjacielem

Negocjacje składają się ze strony, celu. Jest to specyficzny sposób rozmowy.

Klasyfikacja zachowań komunikacyjnych w sytuacji konfliktu (negocjacji); zachowania wywołujące konflikty:

  1. akty unikowe:

- zaprzeczenia (proste, rozbudowane, niezdecydowane)

- brak kontynuacji (zmiana tematu)

- zmiana poziomu rozmowy (żartowanie)

  1. akty ucinania się

- bezpośrednie ucinanie się

- ukryte ucinanie się

c) akty jednoczące:

- akty informacyjne

- wspieranie

TRADYCJA SOCJOKULTUROWA, ZWIĄZKI KOMUNIKACJI Z KULTURĄ

Pierwotne źródło kultury to akt poznawczy człowieka, czyli intelektualizacja natury.

Trzy warstwy poznawcze:

  1. poznanie teoretyczno - informacyjne

  2. poznanie praktyczne (stosowanie, wdrażanie)

  3. warstwa twórcza (twórca w obszarze komunikacji)

Czym jest kultura?

Kultura opiera się na komunikacji, na symbolach, ciągłości

Elementy kultury:

  1. artefakty - rzeczy wytwarzane przez ludzi w celu poprawienia warunków życia

  2. mentefakty - poznawcze i afektywne czynniki, które mają wpływ na sposób myślenia i postrzegania świata, a więc potrzeby, wartości, przekonania, postawy itp. procesy umysłowe

  3. socjofakty - praktyki, które ludzie realizują w celu organizowania życia tzn. kodeks praw i obowiązków regulujących ich zachowania społeczne oraz niepisane obyczaje związane z formami grzeczności i wzajemnymi stosunkami między ludźmi

Kultura, a komunikacja - definicja wg Halla.

Ekstencja zarówno umysłu jak i mózgu, tkwi więc w umyśle człowieka, ale istnieje poza nim w zewnętrznym świecie; kultura sama w sobie jest zbiorem sytuacyjnych modeli, zachowań i sposobów myślenia; w procesach międzyludzkiej komunikacji następuje internalizacja modeli, choć człowiek jest per exellance organizmem budującym modele.

Wymiary podziału kultury:

Podział kultury:

  1. Kultury wysokiego i niskiego kontekstu (wg Halla)

  2. Dystans wobec władzy (nierówności między ludźmi wynikające z pozycji zajmowanej w strukturze organizacyjnej)

  3. Kolektywizm a indywidualizm (wpływ podporządkowania jednostki grupie; kolektywizm - duży wpływ, indywidualizm - mały wpływ)

  4. Męskość a żeńskość (stosunek ludzi do ról pełnionych przez kobiety i mężczyzn)

  5. Unikanie niepewności (sytuacje sformalizowane i niesformalizowane)

  6. Nastawienie na cele bliskie i odległe (wg Barda)

Kultura niskokontekstowa:

Kultura wysokokontekstowa:

* * Wysoki kontekst kulturowy posiadają takie kraje jak: Daleki Wschód, kraje arabskie, kraje śródziemnomorskie, kraje Czarnej Afryki, Ameryka Południowa, Australia, Niemcy, Szwajcaria.

Trzy poziomy komunikacji kulturowej:

  1. Poziom przekazu - komunikacja polega na przekazywaniu treści od centralnie usytuowanego nadawcy do rozproszonego odbiorcy, a sama dostępność komunikatu dla odbiorcy, czyni ten proces komunikacją (np. media masowe)

  2. Poziom interakcji - komunikacja polega na reakcji odbiorcy na przekaz nadawcy przez nadawcę (np. komunikowanie interpersonalne)

  3. Poziom wspólnoty - komunikacja tworzy wspólną wiedzę podzieloną przez nadawcę i odbiorcę; są to sytuacje dialogu, który daje wspólnotę komunikujących się; komunikacja staje się zjawiskiem społecznym, grupowym, tworzącym wspólnotę

  1. Działanie - postępowanie nadawcy w celu osiągnięcia założonego celu

  2. Interakcje - reakcje między osobami polegająca na wymianie komunikatów

  3. Transakcje - modyfikacja wiedzy, postaw czy zachowań osób uczestniczących w tym procesie

Kultura realizuje się poprzez zjawiska, model tworzenia kultury:

  1. sterowanie - jednokierunkowe działanie poparte kontrolą, którego celem jest przekazanie kulturowych treści i wzmocnienia za nim stojących wartości

  1. interakcja - proces wspólnego demokratycznego dochodzenia do zasad społecznej konstrukcji poprzez równoprawną wymianę komunikatów; produktem interakcji są sposoby życia będące efektem współdziałania uczestników oraz reakcji na otoczenie

  1. ekspresja - nadawca próbuje się wyróżnić w danych sytuacjach komunikacyjnych, lecz nieskierowanych bezpośredni na odbiorcę i nieadresowane do niego; wyrażenie siebie poprzez komunikację bez potrzeby zewnętrznego adresata, lecz zachowuje swoje wartości

Kulturowe postacie komunikacji:

  1. Style poznawcze

  1. otwartogłowi - poszukują informacji zanim podejmą decyzję, dostrzegają względność spraw, przyznają się, że czegoś nie wiedzą, nie znają

  2. zamkniętogłowi - żyją w „tunelu”, zachowują się z perspektywy otoczenia

  1. Język

  1. hipoteza lingwistycznego determinizmu

  2. hipoteza lingwistycznej względności

  1. Style komunikacji

  1. narodowe style interkulturowe (teutoński, galijski, niponiczny)

  2. stylistyczne linie komunikacji (linia angielska, romańska, słowiańska, germańska, orientalna)

  1. Ramowanie medialne

  1. dobór słów i ich użycie

  2. użycie zaimka

  1. Metafora

  2. Gatunki

  3. Dyskurs

* * * Najważniejsza jest kultura, gdyż tworzy się ona w człowieku. Komunikacja to kultura, a kultura to komunikacja. Kulturę budujemy w procesie komunikacji.

Epitety - tropy wprowadzane w komunikat , chcą go poprawić, co powoduje szumy komunikacyjne.

Model interaktywny - potrzebny jest przy rozwoju pracy w zespole.

Model ekspresji - tworzymy go wtedy, gdy chcemy dotrzeć do audytora. Budujemy perfekcyjny komunikat i apel wypowiadamy podczas wystąpienia publicznego.

Linie komunikacji:

Metafory narodów europejskich:

RETORYKA

NADAWCA → ODBIORCA (AUDYTORIUM) → KOMUNIKAT

NADAWCA → ODBIORCA → PRZEKAZ

MANIPULACJA

pozytywna

egocentryczna

negatywna (czarna)

Celem jest dobro odbiorcy

Celem jest dobro nadawcy

Celem jest dobro odbiorcy (wartości negatywne)

1

27



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
KOMUNIKACJA SPOŁECZNA WYKŁADY
komunikacja społeczna wyklad 3
Komunikacja społeczna wykład
komunikacja społeczna wyklad 4
komunikacja spoleczna wyklady
Komunikacja społeczna wykład 10 2015
Komunikacja społeczna wykład 1, społeczne uwarunkowania komunikacji
Podstawy komunikacji społecznej - M. Glowacki - egzamin, Podstawy komunikacji społecznej - M. Głowac
Komunikacja społeczna wykłady, ► POLITOLOGIA UMK, 2010 - 2011, komunikacja społeczna, wykłady
KS! Komunikacja społeczna, wykład
Komunikacja społeczna wykład 2, Studia, ZiIP, SEMESTR V, Komunikacja społeczna
KOMUNIKACJA SPOŁECZNA - wykład, PEDAGOGIKA, Komunikacja Społeczna dr Zajączkowska
Komunikacja społeczna wykład 10 2015 Kopia
Komunikacja społeczna wykład
Komunikacja społeczna wykłady
Komunikacja Społeczna wykłady mini, społeczne uwarunkowania komunikacji
Komunikacja spoleczna wyklad
Podstawy komunikacji społecznej

więcej podobnych podstron