. Struktura sprawozdania z laboratorium nr 5:

1. Objaśnienie podstawowych pojęć wykorzystanych w sprawozdaniu.

2. Charakterystyka badań umożliwiających określenie kąta tarcia wewnętrznego i spójności gruntu przy użyciu aparatu trójosiowego .

3. Charakterystyka badań umożliwiających określenie kąta tarcia wewnętrznego i spójności gruntu przy użyciu aparatu bezpośredniego ścinania.

4. Opis przeprowadzonych badań dla próbki gruntu.

. Sprawozdanie wykonano na podstawie przeprowadzonych badań próbek gruntu, w oparciu o następującą literaturę:

T.William Lambe, Robert V.Whitman „MECHANIKA GRUNTÓW”,

Józef Waluk „LABORATORIUM Z MECHANIKI GRUNTÓW”,

normy:

PN-88/B-04481,

PN-74/B-04452,

PN-86/B-02480.

1. Objaśnienie podstawowych pojęć wykorzystanych w sprawozdaniu.

1. grunt budowlany - część skorupy ziemskiej mogąca współdziałać obiektem budowlanym, stanowiąca jego element lub służąca jako tworzywo do wykonywania z niego budowli ziemnych,

2. grunt spoisty - grunt wykazujący wartość wskaźnika plastyczności >1%, lub wykazujący w stanie wysuszonym stałość kształtu bryłek przy naprężeniach >0,01 MPa ; w stanie wilgotnym wykazuje cechę plastyczności, do analizy makroskopowej wystarcza określenie czy badana próbka tworzy zwarte grudki, nie rozsypuje się po wyschnięciu do stanu powietrznosuchego,

3. grunt niespoisty
   grunt spoisty,

4. NNS - próbki gruntu w stanie rzeczywistego zalegania, pobrana w sposób zapewniający zachowanie nienaruszonej struktury,

5. NW - próbki o naturalnej wilgotności,

6. NU - próbki o naturalnym uziarnieniu,

7. grunt jednorodny - grunt spoisty, którego całą objętość pobranej próbki można zaliczyć do jednego rodzaju,

8. gęstość objętościowa
   - stosunek masy próbki gruntu w stanie wilgotnym do jej objętości (szerzej w pkt. 2a),

9. gęstość właściwa szkieletu gruntowego
   - stosunek masy szkieletu gruntowego do objętości tego szkieletu (szerzej w pkt.2c),

10. wilgotność w- stosunek masy wody zawartej w porach gruntu do masy jego szkieletu,

11. u - ciśnienie porowe,

12. f= tg
    - współczynnik tarcia wewnętrznego,

13. 
    - naprężenie normalne do powierzchni ścięcia,

14. c - spójność [Pa],

15. t - opór tarcia wewnętrznego i spójności [Pa],

16. 
    - naprężenie ścinające [Pa].

2. Charakterystyka badań umożliwiających określenie kąta tarcia wewnętrznego i spójności gruntu przy pomocy aparatu trójosiowego ściskania .

W badaniach trójosiowych zniszczenie próbki NNS następuje wskutek zwiększenia naprężeń osiowych, podczas gdy wartość naprężeń bocznych pozostaje stała (ciśnienie wody równe 50 kPa, zwiększane stopniowo podwójnie). Obciążenia tłoka siłą osiową dokonuje się za pomocą przekładni. W aparacie uzyskuje się trójosiowy stan napięcia (naprężenia główne, normalne, styczne= ścinające). Ciśnienie poziome (ciśnienie wody) wywołuje najmniejsze naprężenia
. Ciśnienie pionowe wywołuje w gruncie naprężenie większe, powstałe wskutek pionowego ciśnienia wody
, oraz ciśnienia q, przekazywanego przez tłoczek. Naprężenie główne pionowe
jest sumą
i q. Przedstawia to rys nr 1, rys nr 2.

=
+q

mm,m.

q

rys 1 rys 2

Wartości
i q oblicza się z następujących zależności:

,gdzie
- naprężenia pionowe, wywołane naciskiem wody,

1. całkowita powierzchnia poziomego przekroju próbki,

A₁- powierzchnia poziomego przekroju trzpienia,

- ciśnienie wody w komorze ciśnień aparatu, odczytane na manometrze,

,gdzie a- wielkość odkształcenia pierścienia dynamometru,

b- skala dynamometru.

Mając wyznaczone naprężenia główne wyznacza się za pomocą kół Mohra kąt tarcia wewnętrznego i spójność. Na osi rzędnych odkłada się naprężenia ścinające, na osi odciętych naprężenia główne. Po wykreśleniu kół należy przeprowadzić obwiednię do otrzymanego zespołu kół, która jest linią prostą. Dla gruntów niespoistych prosta styczna powinna przejść przez początek układu, natomiast w przypadku gruntów spoistych przecinać oś naprężeń ścinających, wyznaczając odcinek, który daje wartość spójności c. Nachylenie stycznej do osi naprężeń
wyznacza kąt tarcia wewnętrznego
. Po obciążeniu próbki jednostkowym obciążeniem normalnym
, część tego obciążenia przyjmuje szkielet gruntowy, a część woda, która znajduje się w porach, wg wzoru:
=
'+u.

Uwzględniając efektywne naprężenia normalne i ciśnienie porowe, wzór na opór gruntu na ścinanie ma postać:

3.Charakterystyka badań umożliwiających określenie kąta tarcia wewnętrznego i spójności gruntu przy użyciu aparatu bezpośredniego ścinania.

Próbkę gruntu NNS umieszcza się w skrzynce podzielonej na połowę. Następnie poddaje się ją naciskowi, a po tym wprowadza się siłę ścinającą wywołującą względne przesunięcie między dwiema częściami skrzynki. Wartość sił ścinających jest funkcją przemieszczenia wywołanego przez nie , zazwyczaj rejestruje się zmiany grubości próbki. Aparat jest w planie kwadratowy, obciążenie normalne próbki uzyskuje się za pomocą obciążników. Badanie przeprowadza się do momentu zatrzymania, bądź cofnięcia się wskazówki czujnika.

4.Wyniki badań laboratoryjnych.

4.1. Wyniki badania próbki gruntu w aparacie trójosiowym przedstawia tabela nr 1.

Tabela nr 1

T	Δh	Δσr	u	ε	σz	Δσz=σz-Δσr	σz'=σz-u
0'	0,000	6,0	4,84	0,000	6,00	0,0	1,16
15'	0,048	5,9	4,81	0,008	6,00	0,1	1,19
30'	0,075	5,8	4,78	0,013	6,00	0,2	1,22
45'	0,219	5,7	4,70	0,037	6,00	0,3	1,30
14'	0,650	5,6	4,62	0,108	6,00	0,4	1,38
15'	1,296	5,5	4,48	0,216	6,00	0,5	1,52
30'	2,130	5,4	4,30	0,355	6,00	0,6	1,70
45'	3,282	5,3	4,16	0,547	6,00	0,7	1,84
2'	10,00	5,2	3,90	1,667	6,00	0,8	2,10

Zależność między σ_z' i ε przedstawia wykres nr 1.

Z wykresu odczytano wartość max σ_z' = 2,10 dla ε = 1,667, stąd

σ₁ = 2,10 + 0,8 = 2,90

σ₃ = 2,10 - 0,8 = 1,3.

Dla wyznaczonych σ₁ i σ₃ koło Mohra przedstawia wykres nr 2.

σ_z'

Wykres nr 1 ε

τ

σ'

Wykres nr 2

Na podstawie wykresu przyjęto ϕ'=.......⁰ i c'=.......

4.2. Wyniki badań przeprowadzonych w aparacie bezpośredniego ścinania dla próbki piasku średnioziarnistego zestawiono w tabeli nr 2.

A = 36,0 cm²

1mm ≈ 50 N, τ=odczyt*b/A, σ=obciążenie*4(ramię dźwigni)/A

Tabela nr 2

T	odczyt	obciążenie		b [N/mm]	V [N]	τ [kPa]	σ [kPa]
0,3	0,03				1,471
1	0,09				4,412
1,3	0,12				5,882
2	0,14				6,863
2,3	0,16				7,843
3	0,17				8,333
3,3	0,18				8,824
4	0,19				9,314
4,3	0,195				9,559
5	0,2				9,804
5,3	0,21				10,29
6	0,21	4,11 kG	1,02	49,0196	10,29	2,859	45,667
0,3	0,03				1,496
1	0,18				8,978
1,3	0,28				13,97
2	0,38				18,95
2,3	0,45				22,44
3	0,49				24,44
3,3	0,53				26,43
4	0,55				27,43
4,3	0,55	8,22 kG	2,005	49,8753	27,43	7,919	91,33
0,3	0,12				5,955
1	0,21				10,42
1,3	0,29				14,39
2	0,35				17,37
2,3	0,4				19,85
3	0,44				21,84
3,3	0,47				23,33
4	0,52				25,81
4,3	0,57				28,29
5	0,62				30,77
5,3	0,67				33,25
6	0,7				34,74
6,3	0,75				37,22
7	0,79				39,21
7,3	0,79	12,33 kG	2,015	49,628	39,21	10,89	137,0

Zależności σ i τ przedstawia wykres nr 4, zależności V od T wykres nr 3(a,b,c).

Wykresy 3 :a, b, c

τ

11

10

9

8

7

6

5

4

3

2

1

0 35 70 105 140 σ

Wykres nr 4

Z powyższego wykresu uśredniając wyniki przyjęto ϕ'=.......⁰ i c'=0.

4. Opis badań laboratoryjnych.

4.1Badanie makroskopowe gruntu niespoistego.

Na podstawie wzrokowej oceny wielkości ziaren, oraz porównania z próbkami wzorcowymi z odpowiedniej tabeli odczytuje się zawartość frakcji w procentach. Badana próbka piasku - piasek drobnoziarnisty o wymiarach ziaren <0,50 mm i zawartości frakcji <50%. Kolor żółty.

Do badań pobrano próbkę o masie 498,6g, którą przesiano przez normowy zestaw sit. Wyniki zamieszczono w tabeli nr 1, a obrazuje je krzywa uziarnienia - rys nr1.

Tabel

masa próbki

500

400

300

200

100

Wym. oczka

0 0,063 0,1 0,16 0,25 0,50 1,0

rys. 1

4.2. Obliczanie wodoprzepuszczalności metodą Seelhaima,

gdzie k₁₀ = 0,357*d₅₀² .

Dla naszej próbki d₅₀- średnica ziaren [mm], od której jest 50% wagowo mniejszych i 50% wagowo większych jest równa 0,16 mm (patrz rys. 1).Podstawiając do wzoru

otrzymujemy: k₁₀ = 0,357*0,16² =0,0091[cm/s].

4.3. Obliczanie wodoprzepuszczalności przy stałym spadku hydraulicznym.

L = 13,37 cm,

t = 60 s,

A =πr²=50,27 cm²

T = 21,5⁰

Wyniki zamieszczono w tabeli nr 2.

Tabela nr2

ΔHi [cm]	ii	Vi [cm^3]	kT [cm/s]	kTśr [cm/s]	k10 [cm/s]
20	1,496	100	0,0222	0,0232	0,0172
40	2,992	205	0,0227
						50	3,740	280	0,0227

1. Oznaczanie ściśliwości gruntu.

Oznaczenie odbyło się na próbce piasku drobnoziarnistego, o wilgotności w=1%,

Wysokość h₀ pierścienia edometru = 20,4 mm, a jego pole A = 0,003298 m². Wyniki zamieszczono w tabeli nr 4, natomiast wykres ściśliwości gruntu przedstawia rys nr 2.

tabela nr 4

lp	Obciążenie P		Odkształcenia			Przyrost naprężeń	Mi
								Wskazanie czujnika	Wysokość próbki h	Przyrost osiadań
	N	kPa		mm	Mm	kPa	kPa
Obciążenie		0	2,000	20,400	0		0
1	41,00	12,43	1,526	19,926	-0,474	1,243	522,53
2	82,50	25,02	1,376	19,776	-0,150	12,59	1659,9
3	164,00	49,73	1,311	19,711	-0,065	24,71	7493,2
Odciążenie	82,50	25,02	1,311	19,711	0	-24,71	0,0
	41,00	12,43	1,371	19,771	0,076	-12,59	3275,2
Powtórne obciążenie	82,50	25,02	1,302	19,702	-0,069	12,59	3594,9
	164,00	49,73	1,192	19,592	-0,110	24,71	4401,2
	246,00	74,59	1,143	19,543	-0,049	24,86	9915,1

h

20,000

19,500

0 100

rys nr 2

1. Wyznaczenie granicy skurczalności.

Wraz z zmniejszeniem wilgotności próbki następuje zmniejszenie jej objętości, czyli kurczenie się bryłki gruntu, następnie wzrasta opór tarcia do momentu, gdy próbka nie zmniejsza już swej objętości. Ten fakt opisuje się jako granica skurczalności.

Badanie przeprowadza się na sześciennych próbkach NNS i NW (pkt.1d,e) o znormalizowanych wymiarach. Określa się ich gęstość objętościową a następnie w parowniczkach poddaje się je suszeniu. Co pewien czas próbkę waży się, określa się jej objętość do momentu gdy próbka zostanie całkowicie wysuszona. Wyliczoną z poszczególnych pomiarów wilgotność umieszcza się na wykresie krzywej skurczalności, do której rysuje się dwie styczne. Punkt przecięcia się stycznych na osi rzędnych określa w_s. Przedstawia to przykładowy rys 2.

V [cm³]

19

18

17

16

w [%]

0 5 10 15

w_s=13,5

2. Oznaczanie granicy plastyczności.

Oznaczenie należy wykonać na próbkach gruntu makroskopowo jednorodnych o NW. Jeśli natomiast grunt jest zbyt wilgotny podsuszamy go, jeżeli za suchy dopuszczalne jest dodanie wody. Próbkę w stanie plastycznym wkłada się do parowniczki, a następnie dokładnie miesza. Z tak przygotowanego gruntu formuje się kulkę o śr. ok. 7-8 mm i robi się wałeczek 3 mm-trowy. Próbę przeprowadza się do momentu, gdy wałeczek zaczyna pękać. Za moment spękania przyjmuje się chwile, gdy wałeczek popęka na kilka oddzielnych kawałków, bądź wałeczek o długości 5-6 cm podnoszony za jeden koniec przełamuje się. Ponieważ badanie wykonuje się na dwóch próbkach, oba wałeczki się waży i bada wilgotność wg wzoru:

Przy wykonaniu tego oznaczenia wynik końcowy należy sprawdzić pod kątem różnic otrzymanych wartości.

c) Oznaczenie granicy płynności.

Oznaczenia tego można dokonać kilkoma sposobami min.:

• przy użyciu aparatu Casagrande,

• metodą Wasiliewa.

Wyznaczanie granicy płynności przy pomocy aparatu Casagrande.

Do badania pobiera się ok. 100g gruntu makroskopowo jednorodnego o NW. Próbkę miesza się w parowniczce, dodając stopniowo wody destylowanej i urabia się ją na pastę. Aparat wyposażony jest w miseczkę, do której nakłada się przygotowaną uprzednio pastę z gruntu, do wartości masy miseczki i gruntu równej ok. 210 g. Następnie w paście robi się bruzdę przez środek miseczki. Po uruchomieniu aparatu liczy się ilość uderzeń miseczki o podłoże do momentu, gdy zarysowana bruzda złączy się na długości 10mm i wysokości 1mm. Z tej pasty pobiera się ok. 10 g gruntu i ocenia się wilgotność. Następnie do pasty dodaje się odrobinę wody destylowanej i powtarza czynności. Po zakończeniu ostatniego badania określa się wilgotność próbek i nanosi się w formie punktów na siatkę półlogarytmiczną, której os pozioma stanowi liczbę uderzeń, pionowa - wilgotność. Uzyskane na siatce punkty łączy się prosta, która powinna przeciąć linię pionową wskazującą 25 uderzeń i przechodzącą przez wszystkie punkty. Uzyskany punkt przecięcia wskazuje granicę płynności.

Wyznaczanie granicy płynności metodą Wasiliewa.

Metoda ta polega na pomiarze głębokości zanurzenia stożka w paście gruntowej, znajdującej się w naczyniu cylindrycznym. Za w_L przyjmuje się wilgotność, przy której stożek zanurzy się na głębokość 10mm. Do naczynia cylindrycznego nakłada się pastę gruntową, a następnie delikatnie opuszcza się stożek. Po 5 s sprawdza się na jaką głębokość się zanurzył i mierzy się wilgotność próbki. Oznaczenia przeprowadza się do chwili uzyskania normowego zagłębienia - 10mm. Wtedy po ponownym wymieszaniu pasty badanie ponawia się. Jeśli uzyskany wynik mieścił się w granicach od 10 - 12mm próbkę podsusza się, jeżeli od 8 - 10mm próbkę zwilża się. Kiedy zanurzenie jest mniejsze niż 8mm, a większe niz12mm badanie jest nieważne.

Dla wartości 10mm +_5% wartości śr. obu pomiarów przyjmuje się śr. arytmetyczną wyników. Kiedy wyniki są w przedziale od 8 - 12mm to wartość wilgotności w_L należy określić za pomocą interpolacji graficznej (na osi odciętych odmierza się zagłębienie stożka).

3. Opis przeprowadzonych badań dla próbki gruntu.

3.1. Określenie rodzaju i nazwy gruntu (pkt. 2).

- Próba wałeczkowania:

Po uformowaniu kulki o średnicy 6-7 mm uzyskany wałeczek pękał i w ogóle nie miał połysku. Już podczas n=3 wałeczkowań (po dodaniu wody) próbka wykazywała spękania. Cechuje się tym grunt mało spoisty, tzn. o f_i<5% (pkt. 1i).

- Próba rozcierania w wodzie:

Podczas rozcierania w wodzie wyczuwalne były pojedyncze ziarenka piasku, tzn., że grunt należy do II grupy, czyli f_p<10% (pkt. 1i). Na podstawie odpowiedniej tabeli, trójkąta Fereta (pkt. 1h) i uzyskanych wyników można określić nazwę gruntu - pył piaszczysty.

3.2. Określenie stanu gruntów spoistych (pkt. 2).

Ponieważ kulki bez dodania wody nie można było wałeczkować z nomogramu określa się stan jako twardoplastyczny, I_L<0,25 (pkt. 1j).

3.3. Wyznaczenie wilgotności naturalnej (NNS i NW).

Dla oznaczenia wilgotności gruntu pobrano odpowiednio 2 próbki, które po zważeniu ich łącznie z parowniczkami (także dwiema) zostały poddane wysuszeniu. Otrzymano następujące wyniki:

- próbka pierwsza

m_mt - 29,8g,

m_st - 28,7g,

m_t - 23,0g,

- próbka druga

m_mt - 26,9g,

m_st - 25,9g,

m_t - 20,6g,

Za wynik ostateczny przyjęto średnią arytmetyczną z dwóch pomiarów:

3.4. Wyznaczanie granicy plastyczności.

Tok postępowania przedstawiono w pkt. 2b.

• próbka pierwsza

liczba wałeczkowań n = 3

m_mt - 35,3g,

m_st - 33,6g,

m_t - 23,9g,

- próbka druga

n = 4

m_mt - 29,5g,

m_st - 28,5g,

m_t - 23,0g,

Za wynik ostateczny przyjęto średnią arytmetyczną z dwóch pomiarów:

3.5. Oznaczanie granicy płynności.

Metoda Casagrande:

Opis w pkt.2 c). Badanie przeprowadzono na trzech próbkach. Wartość granicy płynności odczytano z rys nr2.

m_miseczki - 164,4g,

- pierwsza próbka:

ilość uderzeń c = 23,

m_mt - 22,4g,

m_st - 22,0g,

m_t - 20,5g,

- próbka druga

c = 12

m_mt - 48,4g,

m_st - 38,1g,

m_t - 21,6g,

- trzecia próbka

c = 27

m_mt - 43,7g,

m_st - 39,0g,

m_t - 22,4g,

w

rys 2

60

50

40

30

20

10

c = 10 15 20 25 30 35

z wykresu odczytana wartość granicy płynności wynosi w_{L =} 23%

Metoda Wasiliewa.

Opis wykonania ćwiczenia w punkcie 2 c).

- próbka pierwsza

głębokość zanurzenia stożka h = 11mm,

m_mt - 35,7g,

m_st - 32,9g,

m_t - 21,0g,

- próbka druga

h = 10mm,

m_mt - 64,2g,

m_st - 56,3g,

m_t - 20,5g,

Za wynik ostateczny przyjęto średnią arytmetyczną z dwóch pomiarów:

4. Wnioski.

Na podstawie przeprowadzonych badań laboratoryjnych i uzyskanych wartości szukaną wartość I_L wyznaczamy ze wzoru (pkt. 1j):

mając już dany stopień plastyczności stwierdzamy, że należy on do twardoplastycznych. Na tej podstawie można określić wskaźnik plastyczności I_P= w_L - w_P, który w przybliżeniu równa się zawartości f_i (pkt. 1i).

dla pyłu piaszczystego.

Pomiar przy użyciu metalowego pierścienia (grunty spoiste NNS):

W próbkę większą od pierścienia pomiarowego wciśnięto pierścień metalowy i wyrównując nadmiar gruntu zważono próbkę wraz z pierścieniem (dwa pomiary), a następnie wykonano obliczenia, korzystając z wzoru (pkt. 2a):

- pierwsza próbka

m_mt - 166,25g,

m_t - 96,5g,

D - 3,28 cm,

h - 3,91 cm,

- druga próbka

m_mt - 167,05g,

m_t - 96,5g,

D - 3,28 cm,

h - 3,91 cm,

Za wynik ostateczny przyjęto średnią arytmetyczną z dwóch pomiarów:

3.4. Oznaczenie wilgotności gruntu (NNS i NW),

Dla oznaczenia wilgotności gruntu pobrano odpowiednio 2 próbki, które po zważeniu ich łącznie z parowniczkami (także dwiema) zostały poddane wysuszeniu (zasada suszenia próbek podana w pkt. 2b). Otrzymano następujące wyniki:

- próbka pierwsza

m_mt - 43,7g,

m_st - 40,6g,

m_t - 21,0g,

- próbka druga

m_mt - 48,4g,

m_st - 45,1g,

m_t - 21,6g,

Za wynik ostateczny przyjęto średnią arytmetyczną z dwóch pomiarów:

3.5. Oznaczenie gęstości właściwej szkieletu gruntowego (pkt.2c)

Wykonanie tego oznaczenia odbyło się na próbce piasku, dla którego na podstawie wzrokowej oceny wielkości ziaren, oraz porównania z próbkami wzorcowymi z odpowiedniej tabeli odczytano zawartość frakcji w procentach. Badana próbka piasku - piasek średnioziarnisty o wymiarach ziaren >0,50 mm i zawartości frakcji >50%. Kolor żółty.

Po przeprowadzeniu poszczególnych czynności opisanych w punkcie 2c) otrzymano następujące wyniki:

m_g -175,1g,

m_t - 123,5g,

m_wt - 621,7g,

m_wg -653,5g,

1 - gęstość wody.

4.Wnioski:

Na podstawie przeprowadzonych analiz uzyskano wyniki, które zestawiono w tabeli nr1 z danymi zawartymi w normach (pkt. II).

Tabela nr 1

Parametr	Nazwa gruntu	Wynik badania	Dane normowe
	Glina pylasta	2,12 g/cm^3	2,15 g/cm^3
wn	Glina pylasta	14,5 %	21,09 %
	Piasek średnioziarnisty	2,61 g/cm^3	2,65 g/cm^3

Rozbieżności otrzymanych wartości z wzorcowymi wynikają z braku odpowiednich próbek gruntu. Te, którymi dysponowaliśmy nie spełniały całkowicie normowych zaleceń (NNS, NW).

Badanie makroskopowe gruntu niespoistego.

Na podstawie wzrokowej oceny wielkości ziaren, oraz porównania z próbkami wzorcowymi z odpowiedniej tabeli odczytuje się zawartość frakcji w procentach. Badana próbka piasku - piasek średnioziarnisty o wymiarach ziaren >0,50 mm i zawartości frakcji >50%. Kolor żółty. Próbka wilgotna.

4.

Analiza makroskopowa gruntu spoistego:

a) Określenie rodzaju i nazwy gruntu (pkt. 2a).

- Próba wałeczkowania:

Po uformowaniu kulki o średnicy 6-7 mm uzyskany wałeczek nie miał połysku. Już podczas n=3 wałeczkowań próbka wykazywała spękania. Cechuje się tym grunt mało spoisty, tzn. o f_i<10% (pkt. 1h).

- Próba rozmakania:

Po ułożeniu próbki na siatce o wymiarach oczek 5x5 mm w wodzie, próbka uległa rozmoczeniu w przeciągu 5 min, co świadczy o małej spoistości.

- Próba rozcierania w wodzie:

Podczas rozcierania w wodzie wyczuwalne były pojedyncze ziarenka piasku, tzn., że grunt należy do II grupy. Na podstawie odpowiedniej tabeli, trójkąta Fereta (pkt. 1g) i uzyskanych wyników można określić nazwę gruntu-pył piaszczysty.

b) Określenie stanu gruntów spoistych (pkt. 2b).

Dla uzyskanej liczby wałeczkowań z nomogramu określa się stan jako plastyczny, I_L=0,40 (pkt. 1i).

c) Określanie barwy.

Barwa na przełomie jasnożółto-brunatna.

d) Wilgotność.

Próbka rozgniatana w palcach pozostawiła wilgotny ślad, czyli grunt zaliczany jest do wilgotnych.

e) Zawartość CaCO₃.

Brak reakcji z HCl świadczy o bardzo małej zawartości CaCO₃ -poniżej 1%.

8

---