Propozycje periodyzacji literatury krajowej i emigracyjnej w XX wieku.
przedstawienie hipotez
1890 rok - umowna data inicjująca modernizm
1901 rok - wystawienie „Wesela” Żeromskiego
1905 rok - pierwsza rewolucja
fakty historyczne wykorzystywane do opisów faktów literatury
Ignacy Fik (dwudziestolecie międzywojenne) 1938 rok
synteza „Dwadzieścia lat literatury polskiej”
zsumował dokonania literatury
proponował początek literatury modernistycznej na 1905 rok
rewolucja przyczynia się do zmiany struktury społecznej
doszły do głosu nie brane pod uwagę klasy, co pozwala im zaistnieć w literaturze
literatura Polski powojennej odrodzonej
rewolucja i „Zielony balonik” stanowił dwa odmienne nurty
zwrócił uwagę na element personalny (w czasie rewolucji na gruncie polskiej kultury zaistniały cztery osobistości)
Tomasz Burek (obiektywny krytyk literacki)
autor „1905 nie 1918”
rok odzyskania niepodległości niczego nie zmienia
nowatorstwo przyszło wraz z rewolucją
twierdzi, że rok 1918 to uwstecznienie literatury
rok 1914 (wybuch I Wojny Światowej) lub okres 1914 - 1918 (cały okres I Wojny Światowej)
rok 1918 odzyskanie niepodległości, koniec I Wojny Światowej, najpóźniejsza data rozpoczęcia modernizmu (proponowane przez Michała Nowińskiego)
lata 1907 - 1914; przedział wewnątrz literacki (proponowane przez Jana Prokopa i Marie Podrazę - Kwiatkowską)
czas, w którym dokonują się pewne wynalazki
autorzy: Andrzej Strug, Roman Jankowski, Stanisław Brzozowski
powstaje proza groteskowa, ekspresjonistyczna, antyutopijna i rewolucyjna
podejście do I Wojny Światowej
fala literatury pacyfistycznej (wstrząs natury psychologicznej)
z Polskiego punktu widzenia wojna przyniosła dla nas korzyści
lata 1918 - 1939
epoka bardzo bogata i różnorodna, wiele zjawisk literackich
cezury (dwudziestolecie międzywojenne nie jest epoką jednorodną)
rok 1918; narodziny literatury modernistycznej
rok 1927; kończy się druga edycja „Zwrotnicy - jest to organ prasowy Awangardy Krakowskiej
rok 1926; przewrót majowy; od tego momentu zmienia się nastrój w kraju, następuje faszyzacja życia politycznego
rok 1928; działalność Karola Wiktora Zawodzińskiego, zawodowy oficer a jednocześnie najważniejszy krytyk poezji tamtego okresu
skończyła się ukazywać pierwsze seria „Skamandra”
Skamander to grupa poetycka bardzo popularna
uprawiają poezję w sposób autorski
rok 1932; rok, za którym opowiada się największa ilość badaczy
ukazują się dwa pierwsze tomy „Nocy i dni” Marii Dąbrowskiej
oprócz tego zostają wydane:
„Wspólny pokój” Krzysztofa Uniłowskiego
„Wyrąbany chodnik” Gustawa Morcinka
„Zazdrość i medycyna” Michała Chromańskiego
„Pan bez wilka” Jarosława Iwaszkiewicza
„Pamiętnik z okresu dojrzewania” Witolda Gombrowicza
nagromadzenie prozy zwiastuje nowy trend; proza zyskuje większą popularności i powoli zaczyna dominować na rynku wydawniczym
propozycja Ludwika Frydego (krytyk literacki)
około roku 1932 wkracza nowe pokolenie literackie (kryterium pokoleniowe)
pokolenie 1910 (ludzie urodzeni w okolicach roku 1910; wykształceni już w niepodległej Polsce)
przeżyciem pokoleniowym był kryzys lat trzydziestych
reprezentanci: Uniłowski, Gombrowicz, Gałczyński, Andrzejewski, Miłosz
bierze pod uwagę osoby urodzone wcześniej, ponieważ ich debiut przypada na rok 1930 i wykazują podobną dialektykę
istotni krytycy: Kazimierz Wyka, Stefan Żółkiewski, Jerzy Turowicz
propozycja Stefana Żółkiewskiego (socjolog literatury, lewicujący!)
kryteria socjologiczne (zwraca uwagę na fakty z życia społecznego i politycznego, które wpłynęły na literaturę i kulturę)
następuje unifikacja prawa (dotycząca przepisów szkolnictwa średniego i wyższego)
wskazuje na powstanie Polskiej Akademii Literatury
zwiększona profesjonalizacja pisarzy (rozwój związku)
powstanie radiostacji w Raszynie (zwraca uwagę na inne wynalazki np. film dźwiękowy)
powieści współczesne jako materiał do scenariuszy
rozwój literatury reportażu
zwraca uwagę na zmianę priorytetów w tłumaczeniach
lata dwudzieste to: optymizm, witalizm, przewaga poezji, zainteresowanie doczesnością, dominacja grup literackich
lata trzydzieste to: pesymizm, katastrofizm jako dominujący tren historiozoficzny, marginalna rola grup literackich, zwrócenie uwagi na indywidualnego twórcę
wyodrębnienie okresu II Wojny Światowej wydaję się nieistotne (propozycja Anny Nasiłowskiej)
pojawia się wyjątkowa tematyka (okres wojny, emigracja i reakcje na WŚ)
nie powstają żadne nowe zjawiska literackie
2. Przyczyny i literackie objawy dekadentyzmu modernistycznego
dekadentyzm odnosi się do sfery obyczajowo - kulturowej (literatura to tylko jeden z kontekstów)
Kazimierz Wyka zwraca uwagę na stan świadomości młodych ludzi wkraczających na scenę literatury
podejmują spór pokoleniowy z pozytywizmem
pozytywizm jako epoka przynosząca tylko rozwój nauki
młodzi stają w obliczu rozwoju kultury mieszczańskiej
wynalazki podważają spokój człowieka
młodzi nie mogą wytrzymać tego, że ludzie są bardzo przywiązani do codzienności
koncepcja geniusza
wg Stanisława Przybyszewskiego: jest zafascynowany filozofią Nietzschego; ludzie nie są sobie równi, geniusz jest uwarunkowany biologicznie; geniusz jako osoba o nadzwyczajnej wrażliwości na świat;
wg Nałkowskiego; geniusz to forpoczta rewolucji twórczej, popycha świat do przodu; przeciwstawiony troglodytom, ludziom bykom, ludziom świniom
rozwija się rozpaczliwy hedonizm
dekadenci chwytają się wszelkiej przyjemności
wszystko co najprzyjemniejsze wiedzie do destrukcji
kult absyntu (pospolity alkoholizm)
narkomania
kult Nirwany (fascynacja buddyzmem)
pragnienie i fascynacja śmiercią
pojawia się anarchizm mający różne odmiany a rozumiany jako walka z kołtunami i rewolucyjne dążenie do zmiany porządku świata
wieloaspektowa apoteoza sztuki i artysty (artysta jako indywidualność)
pokutowała Nietzscheańska koncepcja „nadczłowieka”
różne przetworzenia znajdowały ujście w literaturze i tekstach badawczych
przykładem jest „Kowal” Leopolda Staffa
koncepcja silnego nadczłowieka
podmiot korzystając z nadludzkich możliwości buduje w sobie serce
ma także moc niszczenia cielesnego tworu
kreacja silnego „ja” (moc prawie boska)
kreacja „ja indywidualisty”; nie tak jednoznacznie twórcza, mocno subiektywna
dąży do wyzbycia się cielesnych pragnień
dąży ku śmierci, ewentualnie ku Nirwanie
Stanisław Korab - Brzozowski „O przyjdź”
apostrofa do śmierci
sprawia wrażenie erotyku
przesycona ogromną siłą uczucia
bohaterką liryczną jest kochanka, która okazuje się śmiercią
pragnieniem modernistów była zatrata wszystkiego co substancjalne
wyraźna dwoistość natury ludzkiej
kreacja podmiotu rozproszonego (np. Bolesław Leśmian „Znikomek”)
ma własną wizję świata
poszukując tego, co jest na pewno, dochodzi do wniosku, że istnieją nieprzekraczalne granice poznania
nie czegoś takiego jak byt dany raz na zawsze
istnieje tylko siła życiowa, która przybiera różne kształty
3. Symbolizm w literaturze Młodej Polski
istotna jest częstość, nachalność powtarzania się
nie kładzie nacisku na poszczególne motywy, osoby, przedmioty
powtarzają się jednostki pojęciowe, duże obrazy pojęciowe dochodzące do głosu w poezji okresu modernizmu
I symbol genezyjski (akt twórczy)
stanowi jeden z najczęściej podejmowanych problemów
poetyckie transpozycje księgi Genesis (z Bogiem w roli głównej)
Jerzy Żuławski „Z Jandżur Wedy” - zaimki osobowe pisane dużą literą; stwórca przyrównywany do człowieka, który tworzy; konkluzja „człowiek cierpi kiedy tworzy” koncentruje uwagę na człowieku; jest to wyraźne zatoczenie koła; twórca otrzymuje atrybuty boskie
moc twórczą ma słowo
Antoni Lange „Pieśń o słowie” - uwaga zostaje zwrócona na słowo; wchodzi w obręb refleksji metaliterackiej; szereg wierszy o charakterze autotematycznym wpisuje się w pisanie o słowie
akcent położony na produkt tworzenia
może być z punktu widzenia człowieka lub stwórcy - człowieka
Antoni Lange „Z wizyj” - dotyczy artysty, który coś stworzył; istotny jest akt kreacyjny (twórca może tworzyć, ale także unicestwiać); stwórca to Demiurg
stworzenia upominają się o rację/przyczynę swojego istnienia
II symbole architektoniczne (penetracja świadomości ludzkiej, psychologia)
symbol dwoisty
przestrzeń w utworach sprowadza się do wchodzenia w głąb
trafia się do komnat w których składowane jest światło, kamienia szlachetne
poprzez szlachetne kamienia można dotrzeć do ducha
schodzenie w dół dotyczy analizy własnej psychiki
akcja utworu może się rozgrywać w budowlach dostojnych, monumentalnych (pałace, zamki, świątynie)
metafora gmachu świadomości
literatura młodopolska przesycona jest symbolizmem
myślenie symboliczne bierze swój początek z filozofii idealistycznej
podział na świat idei (nie mamy tam dostępu) i zmysłowy (dostrzegalny dzięki zmysłom)
możemy starać się przełożyć idee na ciąg obrazów sugerujących idee, o która nam chodzi
idei nie da się ująć w słowa
stawia się znak równości między mitem a symbolem
mit powstał po to, aby poradzić sobie z oddawaniem świata idei
twórczość młodopolska jest synestezyjna (muzyka, sztuka wizualna, sztuka słowa)
symbol ma mieć korzenie w ciemności
nie jest jednoznaczny
jego składniki są heterogeniczne
próbuje odzwierciedlać ideę
poezję symboliczną charakteryzuje wzniosły charakter
4. Nowatorstwo „Pałuby” K. Irzykowskiego
wydana w 1903 roku
składa się z pięciu części
jest to powieść o pisaniu powieści (Irzykowski zajmował się plagiatorstwem w sztuce)
powieść prekursorska
powieść demaskatorska (z założenia)
pisarz na oczach czytelnika demaskuje swój warsztat
zwroty do czytelnika dotyczą świadomości wyborów artystycznych
demaskacja powieści psychologicznej
opowiada historię po to, aby ją później zniszczyć
otwartość kompozycyjna
ma charakter metaliteracki
możemy nawigować posługując się odnośnikami
otrzymamy w ten sposób ciągłość postawy bohatera
zastosowanie przypisów
manifestacja postawy metaliterackiej
powieść modernistyczna (powieść o artystach; dyskusje o sztuce)
aforyzmy wydarte z młodopolskiej stylistyki
każe się zastanawiać na jakim poziomie znajduje się świat przedstawiony
bohaterowie powieści czytają rzeczy naprawdę istniejące, a następnie o tym dyskutują
w tekście „Pałuby” są odniesienia do utworów istniejących (element metafikcji)
„Sny Marii Dunin” stanowią zasygnalizowanie problemu, „Pałuba” jest jego rozwinięciem
poszukiwanie ideału sztuki
„ja” autorskie zostaje wyeksponowane
podważenie integralności utworu (na pierwszym planie bohater - narrator, który opowiada o tym, że opowiada)
palimpsestowość: główna fabuła opiera się na innych historiach, które są zbudowane z pojedynczych opowieści
jest skierowana do artystów (człowiek powinien być świadomy, tego że posługuję się konwencjami)
podnosi kwestię samoświadomości artystycznej
powieść przekracza tabu (atakuje przyjęty model lektury)
5. Problematyka i kompozycja „Próchna” W. Berenta
już sam tytuł jest symboliczny
powieść drukowana w odcinkach, w „Chimerze”
„Próchno” stanowi diagnozę dekadentyzmu, ale jest także nowym spojrzeniem na powieść
mamy do czynienia z grupą artystów
„Próchno” stanowi rozliczenie z dekadentyzmem
stanowisko dwojakie: może być traktowane jako jego przejaw, ale również kpina
istotne jest miasto
czynnie uczestniczy w akcji powieści
nastoje ludzi/bohaterów idealnie współgrają z przestrzenią
przestrzeń wpływa na zachowanie bohaterów
bohaterowie:
Borowski (aktor; brak rzemiosła, brak wrażliwości)
Müller (poeta; brak rzemiosła, dobra wrażliwość)
Jelsky (dziennikarz; dobre rzemiosło, brak wrażliwości)
von Hertenstain (muzyk; dobre rzemiosło, dobra wrażliwości)
znaczną cześć akcji stanowią przemyślenia bohaterów; wiele wydarzeń dzieje się w miejscach prywatnych
drugi plan stanowią postacie kobiece
Ivette (artystka kabaretowa; elektryzuje wszystkich)
Zosia Borowska (kwintesencja dobrej kobiecości)
Hilda von Hertenstain (jest ucieleśnieniem ideału sztuki)
postacie kobiece nie są zindywidualizowane, stanowią tylko typy funkcjonujące w obrębie literatury młodopolskiej, nie charaktery
oprócz tego mogą być traktowane jako typy miłości
bohaterów łączy nieudolność
wszyscy są artystami niespełnionymi
Berent rysuje szeroką paletę nieudolności artystycznej
być artystą to znaczy posiadać wrażliwość i warsztat
losy wszystkich są podobne, kończą się samobójstwem
konstrukcja jest przemyślana
analizuje kwestie artysty i sztuki (tematyka wyraźnie młodopolska)
w tle kwestia filisterska
wplecione zostają inne powieści
Berent nie ma takiego samego stosunku do każdej z postaci (różny sposób pisania)
powieść jako krytykę dekadentyzmu (trzy pierwsze kwestie), ale w ostateczności może zostać uznana za pochwałę (świat bez sztuki nie ma sensu)
zastosowanie monologu wewnętrznego
pozwala wniknąć w psychikę postaci
możemy ten fragment traktować jako strumień świadomości
różnego rodzaju narracja
synestezyjny opis miasta
brak jednoznacznej perspektywy
wydarzenia mają kilka planów (wspomnienia + sny; marzenie + teraźniejszość)
opis śmierci Hertestain'a i Müller'a jest zewnętrzny
„ona” kreacja śmierci - upersonifikowana kobieta/śmierć, a może nirwana; stanowi przejście do innego wymiaru
śmierć jest bardzo estetyczna
wyraźna fascynacja filozofią orientalną
rozwiązanie historii w trzech planach
6. Cezura 1932
dominanty zmian w trzydziestoleciu
indywidualizm - zaangażowanie społeczne
poezja eksperymentu - tendencje klasycystyczne
artystostwo - poezja postaw moralnych
sensualizm - metafizyczność
progresywizm - katastrofizm
europeizm - rodzimość
czas historyczny - czas mityczny
cywilizacja - natura
pejzaż miasta - pejzaż wsi
tonacja jasna - tonacja ciemna (Kazimierz Wyka)
przemiany były uwarunkowane ówczesną historią
przewrót majowy i jego konsekwencje
istotna jest sytuacja międzynarodowa
zanosi się na kataklizm wojenny
Europa jest zdominowana przez totalitaryzmy
poczucie zagrożenia przestało być udziałem odosobnionych intelektualistów, ale zaczyna nabierać realnych kształtów
przełomowym wydarzeniem było dojście Hitlera do władzy
ton polskiej poezji nadają twórcy kolejnej generacji po Skamandrze, którzy nie związali się z żadnych ruchem literackim lub należeli do nich przelotnie (np. Józef Czechowicz; Władysław Sebyła; Mieczysław Jastrun)
debiutowali później od swoich rówieśników z grup literackich
stanowią pokolenie całkowicie odmienne
w literaturze często narodziny twórcy są ważniejsze od narodzin człowieka
na początku lat trzydziestych pojawia się nowa fala: pokolenie 1910
wojnę przeżyli w dzieciństwie
stanowi dla nich nieprzyjemne wspomnienie, które kształtuje podświadomość i przygotowuje ich do roli katastrofistów
w tym pokoleniu na plan pierwszy wysuwają się poeci związani z prowincją
pojawiają się szkoły prowincjonalne
lubelska: Józef Czechowicz; Łobodowski
wileńska: żagaryści
w małych miastach ukazują się pisma poświęcone poezji
„Kamena” pod redakcją Kazimierza Andrzeja Jaworskiego (1933 - 1939; Chełm)
„Okolica Poetów” pod redakcją Stanisława Czerniaka; organ autentyzmu (1935 - 1939
do literatury liczniej wchodzą poeci pochodzenia chłopskiego
zwrot poezji ku pejzażowy wiejskiemu i społecznej problematyce
poezja staję się bardziej rodzima; jest niechętna motywom kulturowym
młody poeta żyje w mieście prowincjonalnym, studiuje tylko w mieście
ma trudniejszy start od swojego poprzednika
nie jeździ za granicę
nie rozporządza humanistyczną wiedzą wyniesioną z domu
studia nie zawsze udaje mu się ukończyć
odradza się w latach trzydziestych stereotypowy model chude intelektualisty i głodnej cyganerii
talenty rozwijają się wolniej, nowe idee w poezji pojawiają się rzadziej, są pozbawione rozmachu programotwórczego
o ideach poetyckich ujętych w pewien system można mówić w dwóch przypadkach
Czernikowski autentyzm: idea zbyt mało atrakcyjna
wizyjny kreacjonizm Ludwika Frydego: podstawą są artykuły Czechowicz; stanowi bardziej konstrukcję krytyka niż właściwy program
programotwórczość paraliżowały dwa zjawiska
przekonanie o konieczności podporządkowania się ideom społecznym i politycznym
uwikłanie w zastaną sytuację: walka Awangardy ze Skamandrem; próby przekształcenia awangardyzmu
nie pojawiają się żadne nowe impulsy pochodzące z literatury zachodniej
wprowadzenie przez tą generację nowych stylów, poetyk, tematów odbywało się spontanicznie a nie programowo
główny konflikt dwudziestolecia Skamander - Awangarda zachowuje swoją aktualność
przewaga dokonań artystycznych po stronie Skamandra
Skamander katastroficzny nie ustępuje Skamandrowi pełnemu witalizmu
Przyboś nie ulega nastrojowi minorowemu, a ten dominuje w ówczesnej poezji
jego dynamiczny aktywizm zostaje spotęgowany przez pasję rewolucjonisty
jego poglądy społeczne ulegają radykalizacji
w latach trzydziestych skamandryci przestają akcentować swoją swoją przynależność grupową, ich drogi wyraźnie się rozchodzą
przeciwnie awangardziści: lata 1931 - 1933 to okres „Linii”, pisma programowego i bojowego
we wczesnych latach trzydziestych następuje przeszczepienie awangardyzmu młodszemu pokoleniu
dominujące w młodej poezji nowe poetyki tak bardzo oddaliły się od awangardowej poetyki, że można mówić o zaprzeczeniu koncepcji Awangardy
stąd wydaje się słuszne określenie „druga Awangarda”
trzy sfery poezji dziesięciolecia międzywojennego
sfera pierwszego wyrazu: obejmuje szeroko pojętą poezję typu skamandryckiego
sfera drugiego wyrazu: obejmuje ówczesną poezję awangardową i jej wiernych kontynuatorów
sfera trzeciego wyrazu: poeci, którzy odeszli od Awangardy i stworzyli własny styl poetycki, własną wizję świata - wizjoneryzm
w przypadku prozy (podobnie jak w poezji) najistotniejsza cezura przypada w okolicach 1932 roku:
pojawia się nowa fala debiutantów
spowodowana kryzysem ekonomicznym pauperyzacja społeczeństwa
rosnąca autorytarność rządów sanacyjnych i zaostrzający się konflikt wewnętrzny
następuje gwałtowny zwrot ku problematyce społecznej, dokonany w duchu radykalizmu, realizmu, autentyzmu
ciekawym fenomenem są debiuty pisarzy, którzy dawno przekroczyli wiek właściwy dla literackiego startu (np. Bruno Schulz urodzony w 1892 roku)
trzon nowej fali stanowili pisarze młodzi (np. Witold Gombrowicz; Zbigniew Uniłowski; Teodor Parnicki)
do prozy wprowadzono nowy typ bohatera; zapoczątkowano nowe techniki powieściowe
w mierze znacznie większej niż w poezji ówczesna sytuacja społeczno - ekonomiczna stawała się przedmiotem drobiazgowego opisu, przyczyną do tworzenia dzieł interwencyjnych
rodzi się neonaturalizm czy populizm polski
dokonuje się silniejszy zwrot w kierunku literatury faktu
na ważne miejsce wysuwa się bohater zbiorowy
wzrasta znaczenie powieści środowiskowo - zawodowej
utwory powstają często pod piórem ludzi nie związanych zawodowo z literaturą
uwaga pisarzy koncentruje się na dwóch postaciach: bezrobotnym i bezrolnym
utwory bezpośrednio reagujące na sytuację polityczną w Polsce można zaliczyć do nurtu realizmu społecznego, który to gatunek pojawia się w wyniku:
wzrostu poczucia społecznej odpowiedzialności i społecznych obowiązków literatury
zwrotu ku realizmowi formalnemu (przezroczystość języka i imitatorska konwencja świata przedstawionego)
w przechylonych ku realizmowi powieściach ekspersjonizujących pojawiła się przestroga przed militarnym konfliktem
katastrofizm nie wpłyną bezpośrednio na prozę, przepoił ją pesymistyczną atmosferą
przeważa ciemna, ponura, beznadziejna czy tragiczna wizja świata
nadal trwa feminizacja prozy (zarówno jeżeli chodzi o autorki jak i postacie)
zostaje zastopowana w najmłodszej generacji twórców
wywodzą się ze środowisk chłopskich, a tam trudno o emancypację
okres w którym dużego znaczenia nabiera seks
konwencja neonaturalistyczna: kładzie nacisk na społeczne uwikłania tej sfery życia; często powtarza się temat przerwanej ciąży
konwencja psychologiczna: pogłębia wiedzę o kobiecej psychice; w znaczący sposób wzbogaca portrety powieściowych bohaterek
rozwija się bujnie twórczość ideologów walczących o swobody seksualne
szczególne osiągnięcia pojawiły się tam, gdzie tematem była jednostka, nie zbiorowość
okres szczególnie bogaty w indywidualności
ciążono ku literaturze faktu
7. Grupy literackie dwudziestolecia międzywojennego (składy osobowe, czasopisma, czas istnienie, programy literackie i ich realizacje, spory literackie)
SKAMANDER
organ prasowy: „Skamander” (seria pierwsza: 1920 - 1928; seria druga: 1935 - 1939; wcześniej „Pro Arte et Studio” (1916 rok); „Pro Arte” (1919 rok))
cześć skamandrytów działała także w „Wiadomościach literackich”
u genezy przełomu leżała świadomość nowej sytuacji politycznej
wyzwolenie od obowiązków patriotycznych
przekonanie o pozyskaniu prawa do arystotelizmu i eksperymentu
duży internacjonalizm pozwalał na nadrobienie zaległości literackich
twórcy gromadzą się wokół osobnych czasopism i przekonań estetyczno - literackich
pojawia się instytucja wspólnego wieczoru artystycznego i pierwszy takowy zorganizowany został przez „Pro Arte” 29 listopada 1918 roku
zwykły koncert
występ przed przypadkowymi ludźmi
rola wieczorów została przejaskrawiona przez futurystów
grupa dość swobodna z punktu widzenia programowego i poetyki
zawarta pod kątem taktyczno - organizacyjnym i towarzyskim
typowo ewolucyjny stosunek do poezji
zdarzają się wyjątki eksperymentalne
nie zrywali z tradycją wersyfikacji
kładli nacisk na tonizm
wprowadzili asonans (rym niedokładny)
nieobce im były zmiany w logice składniowej
poetyka
język zbliżony do potocznego
sytuacje ze zwykłej codzienności
przedmioty jednostkowe
świat intensywnie odczuwany wszelkimi zmysłami
konkretność miejsca i czasu
sprowadzili poezję „na ziemię”
często rezygnowali z bezosobowej wyniosłości
opanowanie umiejętności wpływu emocjonalnego na czytelnika
charakterystyczna skamandrycka pointa
poezja skamandrycka pokazała czytelnikom ich własny świat nie rezygnując z wartości kulturowych
cenili spontaniczność
odrębne, silne indywidualności
podstawą w grupie był bliżej niesprecyzowany talent
charakterystyczny witalizm: kult wszelkich przejawów życia
poeta nie tylko obserwuje dynamizm i zmienność świata, ale także bierze w nim czynny udział
poeta to ktoś z tłumu, młody człowiek napotykający w wielkomiejskim życiu dość typowe sytuacje i tym różniących się od innych, że jest obdarzony umiejętnością tworzenia wierszy
Jan Lechoń
najmłodszy ze skamandrytów
uprawiał wierszowaną satyrę polityczną
istotny „Karmazynowy poemat” (1920 rok)
nawiązywał do wzorów wielkiej literatury narodowej
tematem jest Polska w obliczu niepodległości
rozrachunek z polską mitologią
„Srebrne i czarne” (1924 rok)
fascynacja śmiercią i przemijaniem
tytuł to aluzja do srebrno - czarnych ozdób pogrzebowych
jedna z najbardziej pesymistycznych książek w literaturze polskiej
temat został opanowany przez dystans poetyckiego klimatu i wielowzorowej stylizacji
Julian Tuwim
tomy reprezentujące okres młodości
„Czyhanie na Boga” (1916 rok)
„Sokrates tańczący” (1920 rok)
„Siódma jesień” (1922 rok)
tomy reprezentujące okres dojrzałości
„Wierszy tom czwarty” (1923 rok)
„Słowa we krwi” (1926 rok)
„Recz czarnoleska” (1929 rok)
debiut uznany za największe wydarzenie
podbił czytelników dionizyjską i frenetyczną pochwałą życia
poezje traktowane jako objawienie Boga
rozumiany panteistycznie: siła, która wszystko przenika i dynamizuje, popycha ku ekstazie
manifest programowy w „Poezji” (tom „Czyhanie na Boga”)
podmiot liryczny występuje jako prorok nowej wiary
a subiektywnie jako „barbarzyńca”; osoba z tłumu
zapowiada skamandryckie równouprawnienie tematów i poezji „szarego człowieka”
do głosu dochodzi język kolokwialny, następuje prozaizacja poezji
zmierza ku kunsztowności słowa
zwraca się ku językowi
fascynuje go w szczególności warstwa brzmieniowa
Kazimierz Wierzyński
drugi po Tuwimie piewca życia
siła występuje pod postacią czystą, bakaliczna
„Wielka niedźwiedzica” (1923 rok)
wiersze pełne przygnębienia
ocierają się o wojenną śmierć
poczucie pustki
dwa pierwsze tomy „Wiosna i wino” (1919 rok) oraz „Wróble na dachu” (1921 rok) stanowią pochwałę życia
podmiotem lirycznym tych wierszy jest młody człowiek żyjący wśród konkretnych realiów
jego poezja nie wychodziła poza granicę jednostkowej prywatności
późniejsze tomy, czyli „Wolność tragiczna” (1936 rok) oraz „Kurhany” (1938 rok)
Antoni Słomiński
najbardziej zaangażowany w sprawy wielkich wspólnot ludzkich
wskrzesił tradycję ballady i przywołał motywy orientalne
wczesna poezja zbudowana na opozycji parnasizm - ekspresjonizm
zmierzał ku poezji osobistego wzruszenia (podszyty romantyzmem)
„Czarna wiosna” (1919 rok)
silne związana z nurtami ekspresjonistycznymi
najbliższa odmianie pacyfistyczno - aktywistycznej
całkowite odnowienie poezji patriotycznej
charakterystyczny jest dla niego wiersz wolny, podniosła retoryka, chaotyczność wyobraźni, wielosłowie
poważna i patetyczna poetyka ody i gatunków jej pokrewnych
manifestował humanizm i pacyfizm
chciał modnie potępić poezję romantyczną ale wycofał się z tego
lubił wprowadzać do poezji nowoczesne, scjentyficzne słownictwo i styl informacyjno - naukowo wy
Jarosław Iwaszkiewicz
twórczość bliska akumenizmowi
uprawianie sztuki elitarnej, odwołującej się do wielu kultur, wyrastającej z francuskiego symbolizmu i pojęć o artyście jako kapłanie piękna
estetyzm: piękno sztuki to nadrzędny cel twórczości
skamandryta najmniej typowy
szeroka tradycja kulturowa
duży stopień wewnętrznego skomplikowania
charakterystyczna prywatności wierszy
zrozumiałe dla zamkniętego kręgu odbiorców
wprowadza atmosferę poufałości
„Okostychy” (1919 rok)
dominanta rezygnacja skłania ku kontemplacji piękna i sztuki jako remedium na tragizm ludzkiego losu
wprowadzenie nowoczesnego asonansu
skodyfikował nowy rodzaj wersyfikacji
zbliżenie do prądów nowatorskich następuje w tomikach „Dionizje” (1923 rok) oraz „Kasydy zakończone siedmioma wierszami” (1925 rok)
oryginalna wersja polskiego ekspresjonizmu
nowa proza poetycka
Maria Pawlikowska - Jasnorzewska
wiersz „małej scenki” pojawiają się sytuacje i rzeczy typowe dla młodej kobiety
bardzo bliska Skamandrowi
wprowadza do poezji codzienny konkret
nowa koncepcja bohaterki lirycznej: nowoczesna kobieta; pozbawienie poezji patosu i afektacji; pełna niezrównanego wdzięku i kokieteryjnie manifestująca swoją miłość
„Niebieskie migdały” (1922 rok)
debiut, który od razu ukazywał możliwości poetki
„Różowa magia” (1924 rok)
najbardziej skamandrycki (prozaizacja języka, codzienność i demokratyzacja ja lirycznego)
malarskość i lekka żartobliwość
poezja wykazuje związki za impresjonizmem, secesją i formizmem
żartobliwość Pawlikowskiej to łagodne, życzliwe ośmieszenia świata, które ma na celu oswojenie rzeczywistości
„Pocałunki” (1926 rok)
dominuje w nim motyw „niekochanej”
AWANGARDA KRAKOWSKA
organy prasowe: „Zwrotnica” (seria pierwsza: 1922 - 1923; seria druga: 1926 - 1927); „Linia”; „Sztuka współczesna”
hasło trzech M: miasto, masa, maszyna
cywilizacja współczesna rządzi się zasadami ścisłej konstrukcji, celowości, oszczędności i racjonalności, a więc obowiązuje oszczędności i ekonomia słów
istotna staje się wieloznaczność słowa
mowy wierszowe oparte na śpiewności i regularności straciły swe uzasadnienie
nowy wiersz ma być oparty na swobodnym rytmie zdania, które jest nie skrępowanie żądnymi schematami
metafora jako skondensowania i syntetyczna jest jednocześnie środkiem najlepiej odpowiadającym współczesnym wymaganiom ekonomii i oszczędności
układ rozkwitania: pierwszy wers zawiera w sobie zalążek, później rozwinięcie
poezja ma dawać odpowiedniki uczyć, a nie jest okazywać
wystąpiła z najbardziej konsekwentną, wewnętrznie systemową koncepcją poezji
ideał pracy
surowy rygor programowy
poetyka zaszyfrowanego, skondensowanego zdania
poezja traktowana bardzo wąsko, odgrodzona murami
Tadeusz Peiper
„A” (1924 rok)
„Żywe linie” (1924 rok)
poetyka metaforycznego szyfru
łamanie wyobrażenia wizualnego, przy oparciu o pojęciowe związki słów
pełen inwencji w kształtowaniu składni
debiutował późno, ale jego debiuty stanowiły całość cech jego poezji
Julian Przyboś
kult maszyny, pracy i nowoczesności
poeta jako konstruktor
metaforyka kreacyjna: poeta dynamizuje krajobraz, narzuca swoją wolę i emocje otaczającemu światu
styl eliptyczny, pojawiają się nieodkreślenia, świadomie otwarte metafory
wiersz przedstawia jednolitą wizję
poezja produkcyjna, utylitarna
poeta przedstawiał się jako współrobotnik lub ofiara wspólnego trudu
maszyna jako narzędzie pracy, spotęgowanie ludzkiej siły
jednocześnie wzorzec nowej poetyki
myśl przewodnią wyznaczały takie elementy jak koło, prąd, rozruch
Istota, przyczyny, cechy i literackie manifestacje katastrofizmu
katastrofiści inaczej oceniają to co się wokół nich dzieje
katastrofizm (wg Szpakowskiej): głosi aktualną lub mającą nadejść niebawem katastrofę wartości najważniejszych dla danej kultury
nie jest to wynalazek międzywojnia
przyczyny polityczne i społeczne
pierwsza Wojna Światowa pochłonęła wiele ofiar
była to pierwsza wojna totalna
skłoniła do zastanawiania się nad ludzką skłonnością do samozagłady (nauka wykorzystywana do niszczenia)
bierze się pod uwagę także Rewolucję Bolszewicką (masowość, utrata zainteresowania metafizyką i przewartościowanie systemu moralnego)
w Europie rodzą się totalitaryzmy (temat podejmowany przez różnych literatów i naukowców)
przyczyny gospodarcze
rok 1929 to okres światowego kryzysu
spowodował upadek, biedotę i wiele samobójstw
kondycja młodej polskiej inteligencji na początku lat trzydziestych
nie identyfikują się z Polską niepodległą
kończą szkoły, które są w pełni wolne
pojawiają się przed nimi perspektywy (wolna Polska będzie się odradzać)
autentyczne, poważnie prowadzone wychowania patriotyczne
dotyka ich kryzys gospodarczy
na stanowiskach okopuje się starsze pokolenie
„Verbuni”: pismo personalistów związanych z zakładem dla ociemniałych w Laskach (jest to periodyk katolicki)
tekst Wyki „Perspektywy młodości” wydrukowany po znajmości (mocno pesymistyczny)
dokonuje się wielka likwidacja ideałów
młodzież nie może się realizować życiowo i twórczo
młodzież dostrzega postępującą likwidację ideałów
przyczyny naukowo - ideologiczne
człowiek czuje się zagrożony z zewnątrz
nauki ścisłe: odkrycie promieniowania; podważenie trwałości materii
nauki humanistyczne: wystąpienia psychoanalityków (np. Freud)
w zależności od naszego stosunku do wynalazku tak będziemy go odbierać
rozwija się technika (u katastrofistów człowiek jest ubezwłasnowolniony względem techniki)
popularność katastrofizmu wzmagały teksty katastroficzne (ideologowie katastrofizmu międzywojennego)
Oswald Spangler „Zmierzch zachodu” (1918/1922 rok)
tak organizował sposób przekazu, aby zastraszyć przeciwnika
mechanizm opisał na wszystkich kulturach
wyrósł z kręgu modernistycznego (odwołania do Schopenhauer; cykl cywilizacji)
każda z opisywanych kultur przechodziął takie same losy (rozwiająca kultura staje się cywilizacją [kostnieje])
symptomy przerostu cywilizacyjnego
powastanie wielkich miast (wysysają ludzi z prowincji, przeco staje się ona pustynią kulturową; miasto to nie lud to masa)
traci się równomierny rozwój życia ludzkiego
miasto punkt: pasożyt pożerający rzeczywistość
nowe miasta wydają człowieka nietwórzczego
areligijny człowiek jest podatny na zagładę i manipulację
Mikołaj Bierdiajew „Nowe średniowiecze”
nie traktuje epoki jako ciemnej i nie rozwiającej się
noc jest ciekawsza (bardziej ontologiczna)
stara kultura odchodzi w mękach, rodzi się nowa (miał na myśli komunizm)
epoka która trzeba pozytywnie rozpatrywać (średniowiecze było uporządkowane i hierarchiczne; człowiek w Opatrzności odnajdował punkt odniesienia)
źle się dzieje już w renesansie (poddaje się w wątpliowość hierarchię na której opiera się zło)
Miguel de Punamino „Agonia chrześcijaństwa” (1924 rok)
agonia jak zmaganie się, walka
powraca zagadnienie systemów religijnych i podejście do człowieka
nowopowstające systemy odcinają się od religijnych systemów
Jose Ortega y Gasset „Bunt mas” (1930 rok)
rozprawa o tym jaki jest nowy świat
nowy człowiek to człowiek masowy (nie dotycz człowieka ze sfery robotniczo chłopskiej)
brak moralności w Europie (człowiek dąży do tego by żyć bez podporządkowania się jakiejkolwiek moralności)
człowiek nauki jest prototypem człowieka masowego
sama nauka tworzy współczesnych barbarzyńców
dla człowieka masowego etyka zawiera się w zdaniu „inni też tak robią”
brakuje mu odpowiedzialności za swoje czyny
Marian Zdziechowski „Europa, Rosja, Azja” (1923 rok) oraz „W obliczu końca” (1937 rok)
przed 1920 rokiem czuł ogromne zagrożenie ze wschodu
zło to deprecjonujący jednostkę ludzką bolszewizm
Florian Znaniecki „Upadek cywilizacji zachodniej” (1922 rok)
socjologiczne studium komunizmu
używa terminu bolszewizm
nowy ustrój określa mianem ocholkracji (rządy motłochu)
znakomita charakterystyka ustorju socjalistycznego
rządy motłochu objawiają się niszczeniem arystokracji ducha
prowadzi do zniszczenia kultury
brak zgody na indywidualistyczne podejście do podmiotu
do prostackich zachowań używa się dzieł wcześniejszych
katastrofizm znalazł swoje odbicie w eseistyce (patrz zagadnienie nr 10)
KATASTOFIZM U WITKACEGO
kwintesencję swojego myślenia zawarał pismach dyskursuwnych
kluczowa była dla niego Tajemnica Istnienia
pojedynczy człowiek stanowi odrębnośc, a jednocześnie tworzy całość istnienia
poszczególne jednostki zatracają umiejętność filozofii
do tej pory do samorozwoju prowadziły trzy drogi:
filozofia
religia
sztuka
za pomocą tych dziedzin człowiek mógł się zbliżyć do Tajemnicy Istnienia; mógł przeżyć wstrząs metafizyczny (patrz „Teoria Czystej Formy”)
katastrofą będzie brak możliwości przeżycia metaficznego oraz zuniformizowanie ludzi
„Pożegnania jesieni” oraz „Nienasycenie” ukazują społeczności chylące się ku upadkowi
oczekiwał rewolucji (nowe siły zniszczą stary świat)
w literaturze notorycznie powaraca do tematu rewolucji i ustanowienia nowego porządku
ciągle powraca do własnych rozważań
wkroczenie Sowietów do Polski było ucieleśnieniem jego wizji
KATASTOFIZM W POEZJI
szczególne poezja drugiej Awangardy
dwa ośrodki: Lublin oraz Wilno
awangarda lubelska
Józef Czechowicz
twórczość: „Kamień” (1927 rok); „Dzień jak co dzień” (1930 rok); „Nic więcej” (1936 rok); „Nuta człowiecza” (1939 rok)
nie chodziło mu o to, aby robić rebusy
nie używa znaków interpunkcyjnych; nie używa dużych liter; nie rymuje; nie używa tradycyjnych zwrotek
jego poezję cechuje nieśpiewna muzyczność
rytmiczność bierze się z powtarzania pewnych motywów i świadomego rozplanowania wiersza
wizyjność; posługuje się obrazem
dzięki kontrastowaniu obrazów tworzy efekt niepokoju (kontrast sielskie - przerażające)
doskonale godzi:
sielskość: z niedostaniego dzieciństwa zapamiętał to, co piękne i bezpieczne; wzmaga pozytywne uczucia poprzez zabiegi językowe
pesymizm: groza; trudno określić, co tak naprawdę przeraża
fantazyjność
widoczny agnostycyzm, który nie pozwala mu przejść do sfery sacrum
niepokój człowieka pojawia się w każdym momencie
Żagary
jest to drugie skrzydło drugiej Awangardy; odłam wileński
pokolenie reprezentowane przez Czesława Miłosza
do dziennika „Słowo” zaczęto dodawać „Żagary”
poeci: Jerzy Zagórski; Teodor Bujnicki; Aleksander Rymkiewicz
prozaicy: Antoni Gołubiew; Jerzy Putrament
ideolodzy: Stefan Jędrychowski; Henryk Dembiński
postanawiają wydobyć pierwiastki etnograficzne, kresowe (Czesław Miłosz)
znajdują się na pograniczu kultur
w jaki sposób te kultury się przenikają i wzbogacają
brak endeckiej psychozy
istotny jest Brzozowski, Marks a także encykliki papieskie
przeczuwają jaką zmianę
Czesław Miłosz
katastroficzny tom „Trzy zimy” (1936 rok)
jego poezję cechuje retoryczność i dystans do prezentowanej materii
patronowie to Jospeph Condrad i Cyprian Kamil Norwid
„Sól ziemi” jako powieść ekspresjonistyczna
mimo silnych wpływów realizmu zarówno psychologicznego jak i społecznego nurty ekspresjonistyczne nie giną w międzywojniu
występują w formie stylistycznie stonowanej
świat staje się bliższy intersubiektywnie sprawdzalnej rzeczywistości
wchodzi w związki z naturalizmem i psychologicznym realizmem prostoty
nurt ekspresjonistyczny w międzywojniu
następuje przesunięcie ku problematyce społecznej
punktem wyjścia są wielkie idee przeniknięte moralizmem, irracjonalizmem a czasem ewangelicznością
główną ideę stanowi pacyfizm
w metodzie pisarskiej dominuje postawa emocjonalnego zaangażowania, hiperbola, wyjaskrawienie
głównymi bohaterami są wybitne jednostki lub ludzie symbole
prozie tego nurtu blisko do moralitetu
elementy ekspresjonistyczne w „Soli ziemi” Józefa Wittlina
wydana w 1936 roku
stanowi rehabilitację ekspresjonizmu
stanowi pierwszą część „Powieści o cierpliwym piechurze”
bliski ekspresjonizmowi w warstwie ideowej: patetyczny antymilitaryzm, moralistyczny pacyfizm, postać prostacza Piotra Niewiadomskiego
postać zmitologizowana we właściwy sposób na potrzeby ekspresjonizmu; ma zostać ofiarą w wielkiej wojnie
ukazuje wojnę poprzez losy jej armatniego mięsa
kończy się odkomendowaniem Niewiadomskiego na front (drwina wymierzona w wojsko i państwo jako instytucje zniewalające człowieka)
zespolenie dwóch perspektyw narracyjnych: autora i głównego bohatera
dwie postacie symboliczne: Piotr Niewiadomski i feldfebel Bachmatiuk
Wittlin wprowadza ekspresjonizm na wyższy poziom artystycznej świadomości i intelektualnego skomplikowania
10. Powstanie polskiego eseju literackiego
najważniejsi polscy eseiści międzywojenni
Józef Wittlin (eseje zebrane w tomie „Orfeusz w piekle XX wieku”)
Bolesław Miciński („Odpowiedź na list Francesca”)
Jerzy Stempowski („Mała apokalipsa dla inteligencji warszawskiej”)
wzrost znaczenie eseistyki jest spowodowany pojawianiem się literatury fakt (wypływa wraz z autobiografizmem)
dominują w nim tendencje katastroficzne
eseistyka Jerzego Stempowskiego (po wojnie tworzy jako Paweł Hostowiec)
rówieśnik skamandrytów
jeden z ojców polskiego eseju
arystokrata; posiadał majątki na Ukrainie; mieszkał w Szwajcarii; stanowił jeden z filarów myślowych „Kultury” paryskiej
prowadził korespondencję z Giedroyciem w sprawie roli „Kultury” w społeczeństwie
eseistyce przedwojennej dominują trzy metafory:
metafora oblężonego miasta
piramida wartości użytecznych
Europa kurcząca się pod stopami
świat współczesny można opisać metaforą oblężonego miasta
ludzie myślą tak jakby groziło im wielkie niebezpieczeństwo
człowiek podporządkowuje siebie społeczeństwu
nie ma indywidualności - jest masa
wyróżnik Europy lat trzydziestych stanowi wypieranie moralności pokojowej na rzecz wojennej
dokonuje się zmiana - pojawia się ewentualność ciemiężenia innych
burżuazja szuka nowej podniety: straszy się katastrofą
katastrofizm to szaleństwo, które ogarnia cały świat
wzmożone tempo zmian
brak czasu na refleksje; dochodzi do przewartościowania
elementy eseju
esej literacki jest silnie osadzony w literaturze; istotna jest świadomość kultury literackiej
subiektywny punkt widzenia
esej to forma patrzenia na świat
nie ma eseisty bez właściwej mu postawy
eseistyka staje w kontrze
jest to specyficzny typ refleksji
forma nowożytna
tematyka wciąż się powtarza, ale realizacje są już inne
porusza kwestie dotyczące każdego człowieka
polski esej zaczyna się w międzywojniu
bardzo aktywna postawa polskich eseistów
pierwszy tym terminem posługiwał się Stanisław Brzozowski
pojawiają się świadomi eseiści; ich teksty przejawiają subiektywną postawę autorską
poprzednikiem eseju była gawęda szlachecka
ma charakter specyficzny, naukowy (powiązania z nowożytnym intelektualizmem)
forma eseju
nielinearność; nieuporządkowanie; fragmentaryczność
istotą eseju jest refleksja
możemy cały tekst uprościć do jednego zdania
pomysł jest prowadzony autorsko
ma charakter dialogiczny
dba o język (każdy z autorów szuka własnego stylu)
najistotniejszy jest podmiot
esej to gatunek bardzo elitarny
jego celem jest dyskusja
autor często popisuje się swoją erudycją
Gra z konwencjami, stereotypowość i antystereotypowość opowiadań i powieści Witolda Gombrowicza
Gombrowicz prezentuje dwie postawy: wyzwalający humor i mroczna wstydliwość
debiutem Gombrowicza był „Pamiętnik z okresu dojrzewania” (1933 rok)
igra w nim z XIX wiecznymi konwencjami (fantastka podróżnicza w stylu Alla Poe; dziennik morskiej żeglugi; nowela detektywistyczna; autobiograficzna gawęda o latach młodości)
jest to zbiór opowiadań, w których dominuje motyw niedojrzałości
bohater to postać duchowo nieukształtowana, poszukująca i potykająca się o formy które pozwoliły by mu określić siebie i świat
ze schematem niewydarzonego outsaiderstwa łaczy się kompromitacja form, które przymierza postać
wartości wysokie stają się sztuczne i oparte na społecznym umówieniu
demaskownie dokonuje się konsekwentnie od dołu
historie są dość osobliwe, odsłaniają ukryte pragnienia i zakamarki psychiki bohaterów
„Dziewictwo”: bohaterkę pociąga brud i rodzi się w niej potrzeba zbrukania
„Tancerz mecenasa Kraykowwskiego”: człowieka chorego pociąga mecenas, uosobienie mieszczaństwa
„Biesiada u hrabiny Kotłubaj”: bohatera pociąga arystokracja ale nie potrafi osiągnąć jej wyrafinowanej perwersyjności
„Zbrodnia z premedytacją”: opowieść mająca za podstawę kryminał ale jego zasady są odwrócone
„Na kuchennych schodach”: ministra MSZ pociągają niedomyte sługi
podstawowe opozycje u Gombrowicza
forma - chaos
dojrzałość - niedojrzałość
wyższość społeczna - niższość społeczna
te pary znajdują się w ruchu
relacje przeciwieństw charakteryzuje wzajemne przyciąganie
Gombrowicza pociągała niedojrzałość gatunku jakim jest powieść brukowa („Opętani”)
fabuły Gombrowicza to psychomachie (udramatyzowane konflikty wewnętrzne człowieka, które zazwyczaj pozostają zasłonięte przez formę)
forma to zawsze zamknięcie, ograniczenie wolności, narzuca jednostce społeczne określenia, a jedyna gra z nią może odsłonić chaos
to sposób w jaki człowiek spotyka się z innymi, tworzy kulturę
fałszuje i ogranicza człowieka, jest dla niego więzieniem
Gombrowicz ma dwojaki stosunek do formy: pochwala ją i zwalcza
pisarz usiłuje wymknąć się formie (poddaje próbie formy już istniejące)
historie opowiadane przez Gombrowicza są bliskie życia, wydobywają kompleksy, ukryte pragnienia i niedostosowanie bohaterów do życia
groteska u Gombrowicza ma znaczenie filozoficzne
groteskowość form, zachowań czy fabuł ich jaskrawa umowność to sposób pokazania rządzącej życiem nieautentyczności konwencji
jest to uniwersalny sposób przedstawienia rzeczywistości
„Ferdydurke” (ukazała się w 1937 roku, postdatowana na 1938 rok)
wielka satyra społeczno - kulturalna (wyśmiewa m.in. szkołę, nawiną obyczajowość warstw inteligenckich, anachroniczność polskiego dworku, idee sentymentalnego bratania się z ludem)
wszystkie ataki wpisują się w walkę o autentyczność kultury polskiej
ujawnia psychologię społeczną (istniejemy poprzez narzucanie sobie form)
kładzie nacisk na alienacyjny charakter formy, która fałszując człowieka przyczynia się do powstania zła i głupoty
przynosi także nową formę autotematyzmu
demaskowanie fikcji utworu literackiego
wyraża skrajny indywidualizm Gombrowicza
dzieło zostaje podporządkowane autorowi
Gombrowicz przeprowadza bohatera przez różne sytuacje społeczne
wszystko opisane jest parodystycznie, ze skłonnością do przerysowań, typizacji i groteski
akcję tego utworu cechuje nieprzewidywalność i nieprawdopodobieństwo
wyraźnie nawiązuje do XVIII wiecznej powiastki filozoficznej (bohater na własnej skórze mógł doznać nieprzewidzianych konsekwencji swoich poglądów)
jest to raczej podobieństwo, niż stylizacja
lekkość tonu skontrastowana z tematem poważnym
bohaterom bliżej do typów, niż charakterów
złamana zostaje zasada życiowego prawdopodobieństwa
narzuca się „pupę” (niedojrzałość), „gębę” (pewną formę), a wykroczenie poza przyjęte zasady kończy się „kupą” (ogólny chaos)
świat bezforemny nie jest jednak możliwy, przechodzi z formy do formy
Ferdydurke to zdejmowanie kolejnych masek powagi i formy, którymi posługujemy się w codziennym życiu
Teoria Czystej Formy i jej wpływ na twórczość S. I. Witkiewicza
podkreślał przełomowy dla rozwoju literatury fakt odzyskania niepodległości
poezja wieszcze staje się przeżytkiem bez większej wartości
sztuka, teatr, poezja mogą się poświęcić bez reszty swoim własnym zadaniom
istotne dwie powieści: „Nienasycenie” (1930) oraz „Pożegnanie jesieni”(1927)
fundamentem dla Teorii Czystej Formy były antynomiczne pojęcia jedności i wielości
świat to jedność złożona z poszczególnych istnień
każde z istnień jest jednością utworzoną z wielu jakości
cały system Witkacego zbudowany jest na antynomiach (stałość/zmienność; ciągłość/przerywalność; nieskończoność/ograniczoność)
antynomiczność rozdziera także istnienia Poszczególne, wśród których najwyższą wartością są jednostki ludzkie
każde z istnień jest samowystarczalną monadą, ale jednocześnie jest uzależniona od wielu jakości
zachodzą istotne różnice w sposobie postrzegania Istnień
wewnętrzne: istnieją jako swobodne monady, które są samowystarczalne
zewnętrzne: ograniczone w czasie i przestrzeni części wielkiej całości
wewnętrznie sprzeczny status Istnień odnajdujemy w twórczości literackiej i dramatyczniej Witkacego (konflikt na linii człowiek jednostka, która dąży do maksymalnej ekspresji i człowiek jako cześć zbiorowości, dla której losy jednostki są nieistotne)
antynomiczność systemu wynikała z próby pogodzenia nurtu metafizycznego z nurtem pozytywistycznym
sprzeczności i niedomknięcie systemu było celowe
właśnie w paradoksach pojawia się Tajemnica Istnienia, Tajemnica metafizyczna, która stanowi cel jego filozofii
przeżycie Tajemnicy Istnienia polega na dostrzeżeniu paradoksu istnienia jedności w wielości
Teoria Czystej Formy wynikała ściśle z ontologii Witkacego
tylko sztuka jest w stanie umożliwić nam przeżycie Tajemnicy Istnienia
powinna być uwolniona od życiowego balastu
nie powinniśmy się w niej doszukiwać wyłącznie odtworzenia treści życiowych
czysta forma w sztuce to: odcięcie sztuki od wszelkich powiązań życiowych; piękno istnieje tylko w wartościach formalnych
silne przeżycie formy i tylko formy może wprowadzić nas w odmienny stan przeżywania
dzieło sztuki miało stanowić wyraz i jednocześnie przyczyniać się powstania uczucia metafizycznego
ma być manifestacją jedności w wielości, pozwolić człowiekowi na uchwycenie związku między własną jednostkowością a całością istnienia
sztuka powinna ten cel osiągać przy użyciu środków czysto formalnych; dzięki pewnej konstrukcji jakości prostych
nie precyzował kryteriów według, których można odróżnić dzieło sztuki spełniające tą rolę od dzieła jej nie spełniającego
Teoria Czystej Formy została rozszerzona na poezję
domagał się od niej ewokowania uczuć metafizycznych przy pomocy Czystej Formy, nie przez wyrażanie różnych stanów ducha
wyróżnił trzy rodzaje wartości poetyckich
dźwiękowo - rytmiczne
pojęciowe
obrazowe
najwięcej uwagi poświęcił warstwie znaczeń, które odpowiadały prostym jakościom
potrzeba życiowego bezsensu miała swój początek w nienasyceniu formą: to jest koniecznością potęgowania podniet formalno - metafizycznych
przeżycie metafizyczne pojawią się zarówno w artyście jak i w odbiorcy
artysta: uzewnętrzniając się w obiektywnym materiale, z którego buduje dzieło, uświadamia sobie dzięki tej obiektywizacji „ja” silniej niż kiedykolwiek jedność własnej osobowości
odbiorca: realizuje się dzięki kontemplacji doskonałej jedności formalnej, jaką jest każde dzieło artyzmu
Powieść - worek
powieść - worek ujawnia cały dotychczasowy paradygmat norm, konwencji i sposobów czytania
nie respektuje obowiązujących zasad komunikacji literackiej
kultura literacka musi wchłonąć tekst nie dający się rozczytać w żadnym ze znanych stylów lektury
aktywność czytelnika ogniskuje się wokół nietypowości poszczególnych poetyk
podstawową problematyką jest orzekanie o semantyce formy powieściowej
semantyka gatunku po raz pierwszy staje się nieuchwytna
spowodowała drastyczne załamanie się klasycznych wzorów literatury i ich obiektywizacji krytycznej
podstawową cechą powieści realistycznej jest możliwość jej zrozumienia przez czytelnika
pojawienie się nowego typu powieści spowodowało konflikt pomiędzy wiedzą, a kompetencją publiczności literackiej, ujawniając tym samym wyznaczniki gustu literackiego
brak wewnętrznej ewolucji powieści
trudność określenia relacji pomiędzy poszczególnymi częściami
nieumotywowane załamanie sposobu narracji
obecność dygresji autora nie pozostający w żadnym związku z całością utworu
zjawiska takie jak deformacja, sztuczność stylu, fabuły, postaci czy hiper odkształcanie realiów naruszały przyjęte zasady komunikatywności powieściowej
brak możliwości rozpoznania sensu całościowego
utwory nie pozwalały się streścić ani przełożyć na dyskurs języka krytyki literackiej
za nowatorskie uznano:
niemotywowany mimetyczne układ elementów
otwartość kompozycją
inny status języka powieści
za wykładnik „nieczytelności” stawiano brak troski autora o odbiorcę powieści, a nawet lekceważenie
zarzucano, że powieść jest zrozumiała tylko dla autora
język ma służyć komunikacji, nie izolacji
powieść - worek uznano za prowokację estetyczną
celowo razi gust czytelnika wykształconego na prozie realistycznej
odbiorca tego typu powieści stał się zdolny do innego niż tradycyjny odbiór utworu
proza wymagała całkowitego utożsamiania się z dziełem
możliwe wyłącznie poznanie emocjonalne
powieść - worek narusza kategorię całościowości (nowy sposób segmentacji wewnątrztekstowej)
rozbicie na obrazy
luźność kompozycyjna
liryczny tok narracji
brak całościowości był utożsamiany z brakiem autorskiej troski o kompozycję
brak ciągłości opowiadania
autonomizacja poszczególnych elementów
rozpad utworu na pojedyncze cząstki
brak „wykończenia”
niejednolitość gatunkowa i stylistyczna
elementy prekursorskie
nowy sposób konstrukcji polegający na ahierachicznym układzie elementów
nowy typ ciągłości tekstu polegający na zestawieniu przypadkowych „niejasnych” elementów oraz swobodna dygresja autora
pozbawiony kulminacji sposób kształtowania fabuły
brak puenty w każdym poziomie dzieła potęgujący jego wieloznaczność
dla Witkacego najważniejsze było zerwanie z arystotelesowską logiką wydarzeń
uzasadnienia powieści szukano na płaszczyźnie ideologii
za nowatorstwo uznaje się przeciwstawienie się formom dawnym, a zarazem rozluźnienie rygorów gatunkowych
negatywnym punktem odniesienia były utrwalone formy powieści realistycznej
pomijanie ograniczeń dzieła przy jednoczesnym dążeniu do gatunkowego synkretyzmu
w powieściach - workach znajduje się bardzo wiele nieprawdopodobieństw
istniała potrzeba powieści o formie zwartej
powieść nie może być zamaskowanym dziennikiem
nadmiar dygresji i ściśle prywatne rozważania autora naruszają „obiektywizm” utworu
warunkiem powieści realistycznej było autorskie respektowanie przedmiotowości jak i dystansu w relacji autor - świat przedstawiony
intelektualny zamiar rozbicia powieści wykroczenie poza granicę tematycznego tabu
deformacja klasycznej powieści są dowodem, że powieść - worek to konstrukcja bardziej intelektualna, niż artystyczna
istotnym elementem jest erudycja autora
elementy powieści, które były dla czytelnika synonimem eksponowanej wiedzy autora
pojawia się terminologia specjalistyczna
ujawnia się norma leksykalna nakazująca selekcję słów składających się na powieść
leksykonowy charakter powieści oceniano ujemnie jako potrzebę imponowania niewyrobionemu czytelnikowi
bardzo nonszalanckie traktowanie realiów
realizm i fantastyczność stoją w sprzeczności
ujawniają brak umiejętności autora do wypowiedzenia się w konkretnej stylistyce
autor miał niepotrzebnie udowadniać możliwość posługiwania się każdą konwencją
podważony został status postaci literackiej opisywanej w kategoriach charakteru, typu, lub żywego człowieka
postaci nielogiczne
pominięcie jakiegokolwiek prawdopodobieństwa ich jedności psychofizycznej
zachowania mają niewiele wspólnego z akcją utworu
postacie silnie zależne od autorów
kukiełki podporządkowane kaprysom narratora
bohaterowie traktowani jako pretekst to wynurzeń
ujawnienie norm aksjologicznych skupionych wokół relacji autor - bohater
wykładnikami były najczęściej kategorie psychiczne i filozoficzne
styl wyraźnie syntetyczny
operowanie wyrazami z różnych dziedzin, epok i konwencji piśmiennictwa
leksykalna wielostylowość była interpretowana jako przykład chaotyczności i naruszenia norm polszczyzny
brak zhierarchizowania poszczególnych elementów leksykonalnostylistycznych miało prowadzić do niechlujstwa językowego
wykroczenie przeciw rozpoznawalnych regułom utworu narracyjnego kazały traktować powieść - worek jako zapis procesu twórczego
nie jest to byt skonstruowany i domknięty lecz niedopracowany brulion twórczy
projekt nieskończonej całości artystycznej w nadmiarze wypełniony pomysłami i szkicami
cechy powieści, która naruszały zaakceptowane reguły komunikacji powieściowej
powieściowe funkcje aktualizowanych konwencji
relacje między fragmentem, a całością utworu
relacje między światem przedstawionym, a pozycją narratora
relacje między literackością, a nieliterackością
synkretyzm gatunkowy
graficznie wyodrębnienie w tekście powieści wierszy i dialogów dramatycznych
upodobnienie zapisu narracji do młodopolskich konwencji poetyckich
przemieszanie gatunków, rodzajów i typów wypowiedzi poetyckich
powieść - worek nasycona jest poglądami, problemami i ideami
workowatość oznacza, że do powieści upchnięto rozważania na różne tematy
także tematy obce literaturze
utwory są odmianą powieści z tezą
suma rozważań bohaterów i narratora, a także kolejne zdarzenia fabularne prowadzą do dających się dyskursywnie formułować koncepcji
specyficzna organizacja stylistyczna narracji jest elementarnym warunkiem powieści - worka
synkretyzm rodzajowo - gatunkowy i tematyczny
stylistyczna nadorganizacja narracji
dwa style językowe
przeżycie metafizyczne: styl wyłącznie poetycki
całościowe działanie artystyczne dzieła jest możliwe tylko pod warunkiem elementów zmysłowych
strukturalne ograniczenia powieści
objętość
czas lektury
przewaga pojęć nad innymi jakościami
powieść może być złożona z elementów Czystej Formy
wyznaczniki literackości stylu w powieści - worku
pojęciowość: narrator i postaci używają słów o wyraźnym nacechowaniu abstrakcyjnym
istotna rola pojedynczego zdania
przeniesienie reguł poetyckości do prozy
słowa w narracji nie służą do opisu obiektywnej rzeczywistości, lecz narzucają perspektywę wartościującą
obnażenie chwytów literackich
rozbija korelację pomiędzy gatunkami, a stylami wypowiedzi
ważnym elementem było ujawnienie aktu pisania jako posługiwania się konwencjami narracyjnymi
przekształcenie zastanego systemu narracyjnego dokonuje się poprzez sięgnięcie do złóż ukształtowanych
narratorstwo jako swobodne posługiwania się różnymi sposobami wysłowienia
dystans wobec znanej konwencji budowania tekstu
wszystko jest maksymalnie sztuczne, rezygnuje z realistycznego przedstawienia świata
deziluzja naturalności literackiego wysłowienia
każdy element odsyła do konwencji wypowiedzi o rzeczywistości
rezygnacja z postaci jako osoby żywej, wyposażonej w pełnię doznań psychicznych i jednocześnie bytowo niezależnej od autora
potęgowano na niespotykaną skalę ingerencji autora w powieściowe istnienie postaci
narrator dodaje myśli bohaterów do własnych rozważań
rezygnuje ze stylistycznej indywidualizacji mowy poszczególnych postaci
język postaci nie jest wykładnikiem ich tu i teraz w utworze
sposób mówienie jest traktowany jako jedna z konwencji
powieść - worek posługuje się konwencją ujawnioną
jawna autorska opieka nad tekstem
stała zmiana stylistyki narracji
aktualizowane konwencje pełnią funkcję formuł gotowych używanych jako tworzywo powieści
parodiowane style i konwencje nabrały charakteru autonomicznego i wyzwoliły spod dominacji opowiadanej historii
w miejsce normy funkcjonalności pojawia się zasada unifikacji
dyskusje ze współczesną kulturą należą do mowy właściwej narratora
narrator sam lub ustami postaci podejmuje dyskusje z kręgu różnych dziedzin
bezpośrednim odniesieniem jest najczęściej obcy tekst
konwencja powieści - worka pozwala na ujawnienie autorskich niechęci
podstawowym problemem było określenie stopnia literackości tzw. narracji autorskiej
konwencja narracji autorskiej wiąże się z aktualizacją następujących tradycji narracyjnych
koncepcja prozy jako formy specjalnej perswazji społecznej
rozdzielenie płaszczyzn narracyjnej i gatunkowej
ujawnienie się narratora w ramie pozatekstowej
dystans opowiadającego
postaci pełnią rolę głównie przykładu
literatura „niska” pozbawiona ambicji poznawczych za to silnie nasycona konwencjami elementów fabularnych
poetyka sternizmu i jego romantyczna mutacja w postaci dygresyjności opowiadania
aktualizowana w postaci świadomej gry konwencjami literackimi
modernistyczna problematyka kreacji artystycznej jako czynności deziluzyjnej
Twórczość B. Schulza (koncepcja mityzacji rzeczywistości, poetyckość języka, wpływ psychoanalizy, oniryczność)
dwie książki: „Sklepy cynamonowe” (1933 rok; pod protekcję Zofii Nałkowskiej) oraz „Sanatorium pod klepsydrą” (1937 rok)
obydwa tomy to zbiory opowiadań pisanych w pierwszej osobie
dorosły narrator ewokuje wspomnienia z dzieciństwa
akcja rozgrywa się na pograniczu dwóch epok: XIX - wiecznej zastanej kultury mieszczańskiej oraz XX - wiecznej nowoczesności
przełom oglądany jest z perspektywy pesymisty i aurze dekadencji
piękno znajduje się w regresie form materialnych
wyraźna estetyka brzydoty i choroby
antywaloryczność łączy się z poczuciem kryzysu i krytyką współczesnej kultury
główny bohater jest świat, który charakteryzuje się monstrualną przejrzystością, chorobliwym rozbuchaniem materii, fizycznym i umysłowym zwyrodnieniem jego przedstawicieli
warstwę intersubiektywnie sprawdzalną Schulz opisuje bardzo
proza Schulza jest silnie osadzona w tradycji (z uwagi na opozycję wobec panującego w międzywojniu realizmowi jest zaliczany do awangardy)
zaciera granicę między światem realnym a snem, marzeniem a mitopodobym wydarzeniem
mit to kategoria najbardziej podstawowa w pisarstwie Schulza
nie ma na myśli, którejś z gotowych mitologii
chodzi o żywy mit tkwiący w podświadomości człowieka, zwłaszcza w odczuciach dzieciństwa
wyraźnie nawiązuje do archetypów Junga
nie jest to mitologizacja prywatna; jest wyraźnie osadzona w tradycji biblijnej i helleńskiej
dąży do odtworzenia prawd wspólnych całej ludzkości
bohater często wchodzi w rzeczywistość równoległą do realnej
ukryta rzeczywistość nie jest jednoznacznie radosna; może być koszmarem
jest na pewno bujna, naładowana możliwościami, poetycka i zmysłowa
dzieła Schulza to walka ze śmiercią z pozycji materialisty, piewcy materii
świat pozagrobowy jako zdegenerowana forma materii
zakłada jednorodność różnych form materii co uprawnia go do ingerencji w ich struktury
jednym z najważniejszych motywów mitologicznych jest Księga
jest to symbol wiedzy tajemniczej; istnieje w mitycznym poza - czasie
znajdują się w niej odpowiedzi na wszystkie pytania
w jej wyobrażeniu krzyżują się różne inspiracje (przede wszystkim wywodzące się z żydowskiej tradycji religijnej)
wykorzystuje tylko niektóre elementy tych wierzeń
wszystko wplata w przeżycia dziecka samodzielnie poszukującego ukrytego sensu w słowie pisanym
dzieciństwo u Schulza to okres genialny
oniryzm u Schulza jest bardzo charakterystyczny
całe opowiadania się snopodobne
tam nikt nie śpi, nie są to relacje z marzeń sennych danej postaci
wszystkie opowiadania są oparte na mechanizmie snu (fantastyczność a jednocześnie materialność, podważenie zasad logicznych)
u podłoża fabuł leży mitomania dziecka o rozbuchanej wyobraźni
świat Schulza jest bardzo poetycki (wyraźne analogie do Leśmiana)
proza silnie zmetaforyzowana
barokowe zdania rozrastają się, tworzą ciągi
wyraźne poszukiwanie właściwych określeń wśród ich bogactwa, wśród pewnego naddatku słownego terminów oddających rozwój materii
poznanie ma charakter dynamiczny
życie to nieustające przemiana, dzianie się
płynność strumienia życia
płynny stosunek między rzeczą a słowem
rzeczy, procesy, pory roku czy dnia podlegają animizacji i personifikacji; przypisuje się im odrębny byt i samodzielną wolę
zrazem dziwny, mistyczny świat wciąż posiada realne odniesienia
dystans jest zbudowany poprzez użycie języka scjentyficznego
erotyzm w prozie i grafice Schulza ma charakter perwersyjny
jest zakorzeniony we wzorach ekspresjonistycznych
znajduje się w kręgu oddziaływania modernizmu polskiego i austriackiego
Elementy psychologiczne i autobiograficzne w twórczości lat międzywojennych i powojennych. (Dąbrowska, Kuncewiczowa, Tokarczuk)
Maria Dąbrowska „Noce i dnie” (1931 - 1934)
kilkakrotnie przerabiana powieść rzeka
akcja rozpoczyna się w 1884 roku a kończy się na wybuchu I Wojny Światowej
cała historia została ukazana jako współczesna z perspektywy ludzi szarych
ilustruje proces deklasacji społeczeństwa ziemiańskiego
odradza się pierwiastek epicki (dialektyka trwania i przemijania)
tonacja epicka zostaje skomplikowana przez wielowątkowość, ruchliwość i niespodziewane zwroty akcji
jest to literacka autobiografia dzieciństwa (postać Agnieszki)
znajdują się też elementy powieści idei
zmiana dystansu epickiego świadczy o wrażliwości autorki na zmiany w poetyce
na pierwszy plan wysuwa się ogólnoludzka problematyka psychologiczna i związane z nią zagadnienia filozoficzne
przeciwstawienie postaw otwartej (Bogumił) oraz zamkniętej (Barbara)
ideałem wspólnoty jest miłość
praca to nie tylko wartości społeczne, ale także wartości moralne, metafizyczne; pozwala zespoić się ze swoim istnieniem
styl bogaty w odmiany mowy zależnej zmierza w kierunku potoczności
Dąbrowska nobilituje wartości w szarej, codziennej pracy i życiu bez zdarzeń
jej język jest bardzo komunikatywny
Maria Kuncewiczowa „Cudzoziemka” (1936 rok)
rodzaj przedśmiertnego obrachunku z własnych życiem i przywołują skojarzenia autobiograficznego filmu
bardzo znamienna perspektywa dla lat trzydziestych
Róża to postać barwna, władcza, kapryśna i budząca postrach w rodzinie
jest to bardzo sugestywny portret psychologiczny głównej bohaterki; psychoanalityczne studium wywołane końcem własnego życia (istotny jest zawód miłosny i niespełniona miłość)
Olga Tokarczuk „E. E.” (1995 rok)
cały świat powieści zostaje podporządkowany zasadzie kreacji artystycznej (rozpoznawania natury człowieka, jego uzależnień od ciała i do myśli)
główną bohaterką jest dorastająca dziewczyna Elza Etzner uznawana za medium
zaczynają się dziać wokół niej dziwne, niepokojące rzeczy (widzi duchy zmarłych, jest wykorzystywana jako medium przez matkę)
istotną część powieści stanowią zapiski młodego lekarza, który analizuje przypadek E. E pod kątem czysto psychoanalitycznym (nawiązanie do psychoanalizy Freuda; wyraźne rozbicie na świadomość i pod świadomość)
zdolności opuszczają ją w momencie osiągnięcia dojrzałości płciowej
Tokarczuk pokazuje strach głównej bohaterki, to jak powoli wpisuje się w rolę medium i zaczyna się obawiać co się stanie, gdy utraci swoje zdolności
wcześniej niezauważana Elza teraz jest w centrum uwagi (potrzeba zainteresowania otoczenia sobą; swoistego rodzaju odwet za wcześniejszą obojętność)
Bezpośredni i pośredni monolog wewnętrzny w prozie międzywojennej (Kuncewiczowa, Joyce)
Maria Kuncewiczowa „Cudzoziemka” (1936 rok)
dwa plany czasowe: na pierwszym dominuje obiektywny czas narratora, a na drugim subiektywny czas wspomnień
plan czasu teraźniejszego otwiera i zamyka powieść oraz przypomina o czasie ich trwania
nie toczy się w sposób linearny ale podlega polityce skojarzeń zgodną z zasadą funkcjonowania pamięci (przemieszania i nawroty; koncentracja wokół pewnych tematów i wątków biograficznych)
James Joyce „Ulisses”
jeden dzień, jedna ulica - wszystkie wydarzenia z perspektywy różnych postaci
zastosowanie odmiany monologu wewnętrznego: strumienia świadomości (oparty na pamięciowym rytmie skojarzeń, brak uporządkowania, nielinearność wspomnień, często ciąg asocjacyjny wywołuje jeden przedmiot)
brak trzecioosobowego narratora
wyraźna monologizacja całej powieści (wypowiadają się tylko postacie)
problem z chronologią oraz odróżnieniem przejść (powieść nieuporządkowana - jej chaos ma nawiązywać do chaosu pamięci)
przyczyną do jej powstania były odkrycia z zakresu nauk humanistycznych (psychoanaliza)
Realizm i naturalizm w prozie międzywojennej
realizm klasycyzujący
pisarze dążą do przedstawienia świata intersubiektywnie sprawdzalnego
ich zainteresowania psychologiczne dotyczą najczęściej ludzi i typowych dla nich przeżyć
posługuje się wartościami estetycznych łagodnymi; patronują jej idee umiaru i rygoru
nie stroni od podejmowania dziedzictwa realizmu pozytywistycznego
proza artystów tego nurtu miała znamiona wysokiego artyzmu ale dbali także o komunikatywność przekazu
byli szczególnie uwrażliwieni na konkret i codzienność przedstawionego życia
Zofia Nałkowska „Choucas” (1927 rok)
powieść internacjonalna
dzieje się w uzdrowisku w Alpach
stanowi analizę nacjonalizmu, patriotyzmu i stosunków jaki panują, i powinny panować między narodami
luźność kompozycji, technika sylwetkowa, konwencja wyraźnie reportażowo - kronikarska
Zofia Nałkowska „Niedobra miłość” (1928 rok)
główna jej teza polega na przedstawieniu osobowości jako zmiennej w czasie wypadkowej
oddziaływanie osobowości na innych
przyjmowanie pewnych ról społecznych
posługuje się narratorem świadkiem
tło stanowią współczesne problemy polityczne związane z przewrotem majowym
Maria Dąbrowska „Znaki życia” (1938 rok)
bohaterami są postaci z powieści „Noce i dnie”
technika nowelistycznego portretu się różnicuje; nie cofa się przed szczególnie trudnymi tematami
filozofia afirmacji napotyka tutaj wyraźne przeszkody
pojawia się element tragizmu i rozpaczy
Jarosław Iwaszkiewicz „Zmowa mężczyzn” (1930 rok)
frapuje go codzienność, szarość ludzkiej egzystencji
wyraża postawę pełnego niepokoju poszukiwania sensu własnej egzystencji
zwrot ku dramatycznie pojętej problematyce religijnej
realizm społeczny:
utwory są pisane językiem dążącym ku przeźroczystości, niezauważalności
na pierwszy plan wysuwa się tutaj przedstawienie człowieka w gromadzie
analiza bardziej socjologiczna
u podstaw tego nurtu leży proza Heleny Boguszewskiej
„Świat po niewidomemu” (1932 rok; społecznikowski reportaż z zakładu dla ociemniałych dzieci; czuła i współczująca obserwacja oraz znakomite operowanie mową pozornie zależną)
„Ci ludzie” (1933 rok; fabuła lekko zarysowana; chodzi o ukazanie portretu zbiorowego biedoty żyjącej na przedmieściach)
nurt wprowadza wiele powieści środowiskowych
często w formie nowelek o wyraźnie migawkowym charakterze (np. „Przedmieście” praca zbiorowa; mówi o różnych miejscach i zawodach opisując świat z ich perspektywy)
radykalizm społeczny przejawia się w powieści Wandy Wasilewskiej „Oblicze dnia” (1934 rok)
wzywa do rewolucji i kończy się jej entuzjastycznym opisem
na końcu pojawia się pozytywny bohater bez skazy, idealny wzorzec rewolucjonisty
pokazuje proces przemiany powieści reportażowej w socrealistyczną
pojawiają się powieści pół reportażowe opowiadające o bohaterze zagrożonym lub padającym ofiarą bezrobocia (Jan Wiktor „Wierzby nad Sekwaną” 1933 rok; powieść o nędzy i poniewierce polskich emigrantów w Paryżu) oraz populistyczna proza o tematyce chłopskiej (Jan Wiktor „Orka na ugorze” 1935 rok lub Wanda Wasilewska „Ojczyzna” 1935 rok)
powieści z nurtu chce ingerować we współczesność ale częściej sięga po wydarzenia minione
cechuje ją brutalność w proweniencji naturalistycznej
do pisarzy realizmu społecznego można zaliczyć Gustawa Morcinka
autor niemal całą swoją międzywojenną twórczość poświęcił Śląsku i środowisku górniczemu
„Wyrąbany chodnik” (1931 - 1932 rok; dzieje walki Ślązaków z niemieckim uciskiem zakończone serią powstań śląskich)
reprezentował „szkołę serca” (wiara we wrodzoną dobroć ludzi i chęć niesienia sobie pomocy)
realizm społeczny sięgał także do środowisk egzotycznych czytelnikowi (np. powieść „Cynk” Mariana Czuchowskiego)
ukazywanie świata w konwencji brutalnie naturalistycznej
znajomość realiów i realistyczne traktowanie tematu
takie dzieła były wynikiem podjętych studiów w terenie, tworzyli je także pisarze - samoucy
pojawiają się także powieści o środowisku wojskowym (łączy je krytyczny stosunek do wojskowego drylu opartego na dominacji)
zgodnie z programem Przedmieścia proza realizmu społecznego lat trzydziestych nastawiona była przede wszystkim na opis warstw i środowisk upośledzonych, jednak miała także odmianę inteligencką
pauperyzacja i bezrobocie dotknęły także inteligencje
mówiły o wielkomiejskim drobnomieszczaństwie lub zajmowały się analizą psychiczną
opisywana także bohemę artystyczną
„Dwa księżyce” Marii Kuncewiczowej (1933 rok; pełen dyskretnego liryzmu i malarskości reportaż z życia Kazimierza nad Wisła; kontrastowe zestawienie dwóch środowisk: ludzi miejscowych i przyjezdnych; dzieło pełne współczucia dla ludzkich nieszczęść)
„Wspólny pokój” Zbigniewa Uniłowskiego (1932 rok; cyganeria lat nędzy; czysty neonaturalizm w przedstawieniu świata)
obok realizmu społecznego rozwija się realizm psychologiczny:
wyraźne przesunięcie ku pesymistycznym koncepcjom ludzkiego losu
często sięgano po autobiografizm (szczególnie ulubiony był powrót do lat dziecięcych)
pojawia się kobiecy erotyzm oraz kobiety uzależnione i krzywdzone przez mężczyzn (Pola Gojawczyńska „Dziewczęta z Nowolipek”, 1935 rok)
studia psychologiczna obejmują takie tematy jak analizy procesu dojrzewania płciowego wraz z opisem erotycznych snów
wkład w realizm psychologiczny włożyła także Zofia Nałkowska (powieść „Granica” 1935 rok; przesuwa problematykę ze sfery natury do sfery kultury; ukazuje jak ważną rolę w życiu człowieka stanowią inni ludzie)
Stosunek pisarzy różnych pokoleń do klęski wrześniowej i ocena perspektywy wojennej
historycy literatury wydzielają okres od 1939 do 1945 roku; traktują go jako odrębny
temat klęski wrześniowej w literaturze
Jan Józef Szczepański (reprezentant pokolenia 1920)
autor opowiadań, powieści, esejów,
„Polska jesień”
wpisuje się w nurt prozy autobiograficznej (autor wcielony do wojska brał udział w kampanii wrześniowej)
początek to katastrofalne nastroje (doszukiwanie się przepowiedni)
zapis jak wyglądał wrzesień '39
malarskość opisu: tak wygląda świat widziany oczyma inteligenta; wyraźna estetyzacja postrzegania świata
obraz wojny to świadectwo zmiany, czym jest tak naprawdę wojna totalna; ludzie wychowani w wolnej Polsce nie mieli takiego wyobrażenia
bohater obserwuje zachowania ludzi (niejasne, nieczytelne ukazane w sposób behawioralny w obliczu wojny)
oblicza Września w literaturze są rozmaite
punkt widzenia obserwatorów
wojowania (polskie mity narodowowyzwoleńcze wcielane w życie)
zafascynowanie mitem jakim była szarża ułańska
autentyczna ekstaza w momencie szarży (Wojciech Żukowski „Lotna”)
motywy tematyczne, którymi operuje literatura
kampania wrześniowa
szarża ułańska
szosa Zaleszczycka
motyw ucieczki szosą; temat symboliczny (Emil Zegadłowicz „Domek z kart”)
pokazana jest ogromna niechęć do ludzi, którym udało się uciec
po kampanii wrześniowej rozpętało się szukanie winnych
Kazimierz Wyka „Pamiętnik po klęsce. Życie na niby”
kwestia sterotypów literackich
wiersz znaleziony na ulotce zrzuconej przez Niemców
tłumaczenie filologiczne
„Modlitwa do niemieckiego Boga”
wiersz „Modlitwa do nieprzyjaciół”
Kazimiera Kolowiczówna
ogłoszony w „Prosto z mostu” (pismo to ukazywało się w latach 1935 - 1939)
redaktorem naczelnym był Stanisław Piasecki
stanowiło alternatywę dla Wiadomości literackich
pismo nacjonalistyczne
umożliwiło debiut Gałczyńskiemu i Bolesławowi Micińskiemu
walczy z autosterotypem oraz sterotypami zakorzenionymi w świadomości ludzi (obserwacje prowadzi podczas okupacji)
na dzieło składają się przede wszystkim eseje, które autor pisał podczas wojny
po wojnie pojawia się nurt prozy fabularnej
o wojnie mówią szczególnie małe formy epickie i zapiski o charakterze dokumentalnym
Jan Józef Szczepański „Buty” (opisana została historia oddziału partyzantów, którzy rozstrzeliwują więźniów, aby zabrać im buty)
Miron Białoszewski „Pamiętnik z powstania warszawskiego” (dzieło traktujące o powstaniu; skupia się na tematyce i skali zagrożenia; tym jak radzą sobie w takich sytuacjach ludzie)
Powojenna powieść piastowska
jedna z głównych metod ekspresji literackiej
przykład stanowią „Srebrne orły” Teodora Parnickiego
model atakuje powieść historyczną z XIX wieku
świat przedstawiony był przez autorytet narratora (trzecioosobowy; wszechwiedzący; zdystansowany do wydarzeń z przeszłości)
wydarzenia są uporządkowane przez fabułę oraz nadaje się im pewne znaczenie (powieść XIX wieczna wartościowała wydarzenia historyczne)
model nowej powieści historycznej
brak narratora, który jest autorytetem (interpretuje wydarzenia i scala je)
skupia się na iluzji wykorzystania źródeł
w dużej mierze opiera się na tekstach przesyłanych przez bohaterów umieszczonych w przeszłości
często wykorzystuje list, które w żaden sposób nie mogą zostać zinterpretowane przez narratora
wykorzystane dokumenty źródłowe są często komentowane przez bohaterów
czytelnik podążając tylko za jednym z bohaterów dostaje tylko fragment całości
wprowadza do struktury powieści monologi wewnętrzne
Proza rozrachunków inteligenckich - problematyka i innowacje
termin zaproponowany przez Kazimierza Wykę
odnosi się do następujących pozycji
K. Brandys „Drewniany koń” (1946 rok)
S. Dygat „Jezioro bodeńskie” (1946 rok)
P. Hertz „Sedan” (1946 rok)
S. Kisielewski „Sprzysiężenie” (1947 rok)
temat stanowi rozliczenie się z polską międzywojenną oraz z jej klęską
utwory skierowana na inteligencki system wartości
główny bohater przyznaje się do swoich inteligenckich korzeni
wyrasta z „wysadzonych z siodła” (szlachta, która pod zaborami utraciła majątki)
na etos składa się tradycja szlachecka
kolejną cześć stanowi odpowiedzialność za społeczeństwo
na model patriotyczny wpłynęła tradycja romantyczna
klęska wrześniowa doprowadziła do refleksji nad wartościami
rozliczenie dokonywane z perspektywy indywidualnej
skrajny indywidualizm
hamletyzowanie
nadmiar wiedzy nie pozwala dobrze zdiagnozować sytuacji
mierność wyboru wartości
główny temat stanowiły rozterki wewnętrzne
wyrażane w charakterystycznej narracji (subiektywna i psychologiczna)
ma funkcję terapeutyczną (trzeba się uwolnić od koszmaru klęski)
inteligent tylko analizuje, nie potrafi działać
często traktowane jako podsumowanie Dwudziestolecia międzywojennego
najciekawszy przykład to „Jezioro Bodeńskie”
główny bohater jest nieznany; jest osadzony w obozie internowania w Konstancji nad Jeziorem Bodeńskim
problem wiąże się z poczuciem narodowym
konstruuje siebie na wizerunek Polaka
narracja pierwszoosobowa
bohater uwikłany jest we wzorce (nie potrafi wyjść poza nie)
ocenia swoją sytuację pod kątem literatury socrealistycznej
Wpływ realizmu socjalistycznego na twórczość i życie literackie w Polsce.
jest to wytwór radzieckich ideologów (Stalin zauważył wpływ sztuki na ludzi)
pas transmisyjny ideologii do społeczeństwa
odwoływała się do tradycji romantycznej (pisarz jako wieszcz; ma zdolność wpływu na duszę i życie człowieka)
tradycja awangardowa: artysta to inżynier duszy ludzkiej
formuła niezwykle sugestywna dla artystów (twórca doceniony w społeczeństwie)
zawierała postulat ideologiczny (potrzeba władzy, aby ogarnąć wszystkie dziedziny życia ludzkiego)
zniewolenia całej działalności twórczej
w ZSRR socrealizm został wprowadzony w 1934 roku na Zjeździe Literatów Radzieckich
wzorzec dla wszystkich innych twórców (zadekretowania pełnej ideologii)
środowisko twórcze reprezentował Maksym Gorki (powieść „Matka” jest uważana za modelowy przykład prozy socrealistycznej)
wszystkie zjazdy kończyły się deklaracją środowiska o przyjęciu socrealizmu
była to jedyna obowiązująca metoda twórcza w całym bloku sowieckim
podobne cechy można odnaleźć w twórczości nazistowskich Niemiec
nie jest to prąd artystyczny
prąd artystyczny to następstwem przekształceń w obrębie sztuki
socrealizm był narzucony z zewnątrz
ma charakter polityczny (jest narzucony przez władzę), ideologiczny (wprowadzony i kontrolowany przez ideologów), ma za zadanie propagowanie sytuacji społecznej i jej wizji, ma charakter socjotechniczny (sprawy instrument sterujący zachowaniem twórców)
pochodzenie nazwy realizm socjalistyczny:
realizm: odsyła do literatury XIX wieku; cała ówczesna konwencja była popierana przez ideologów komunizmu
socjalistyczny: określenie tematyki i idei, wedle której należy tworzyć
poprzez podjęcie konwencji, która istniała ponad 100 lat temu literatura została uwsteczniona
uzasadnienie (Gyorgy Lukacs)
w konwencji realistycznej dostrzeżono cechę bezpośredniego odniesienia do rzeczywistości (interpretacja i opisanie rzeczywistości społecznej w dziele)
realizm XIX wieczny miał opisywać przemiany społeczne
miał przedstawić nowe społeczeństwo XX wieku
socrealizm miał przedstawić rzeczywistość zgodną z ideologią marksistowską
oswojona konwencja, która była łatwo odbierana
socrealizm został przyjęty podczas zjazdu Związku Literatów Polskich w Szczecinie, w styczniu roku pańskiego 1949
wcześniej przyjęli go kompozytorzy
powtórzenie modelu radzieckiego
z ramienia władzy wystąpił Włodzimierz Solowski (proponował przyjęcie socrealizmu)
z ramienia twórców wystąpił Stefan Żółkiewski
pokolenie 1910 roku
redaktor naczelny „Kuźnicy”
realizacja:
zanikł temat wojny ujmowany w perspektywie jednostkowej jako zło moralne
odcinał się od wszelkiej tematyki metafizycznej
optymistycznie przedstawiony budowa socjalizmu; odbudowa ojczyzny; optymistyczny obraz społeczeństwa socjalistycznego
poezja miała przedstawiać doraźne cele
część wierszy miała być poświęcona wodzom i przywódcom państwowym i partyjnym
powrót do wzorców klasycznych (niezwykle popularne w odbiorze czytelniczym): pieśni, ody, poematy opisowe
zasadą naczelną było tworzenie dla mas
modele prozy:
powieść produkcyjna
odbudowa zakładów pracy, realizacja planów produkcyjnych
akcja osadzona w zakładzie, w fabryce
wysoki stopień konwencjonalizacji
punkty wyjścia: zauważenie niedostatku i trudności w funkcjonowaniu zakładu
rozwiązanie problemu znajdował bohater pozytywny
wywodził się z ludu, miał siłę aby rozwiązywać problemy
musiał uzyskać świadomość ideologiczną (uświadamiany poprzez towarzysza)
wszystkie nieszczęścia powoduje wróg klasowy
wywodzi się z przedwojennej burżuazji
ewentualnie z inteligencji
powtarza schemat powieści szpiegowskiej/kryminalnej
tego rodzaju powieść ma przedstawić problemy, które odbiorca spotyka na co dzień
realizuje powieść tendencyjną (przyświeca jej pewne teza_
bardzo szybko staje się schematyczna
w 1952 roku Ludwig Flasche zwraca uwagę na jej schematyzm
powieść o tematyce wiejskiej
powiela schemat
miejscem wydarzeń była wieś (bardzo często przedstawiała dobrze prosperującą spółdzielnię chłopską)
wrogiem byli kułacy/obszarnicy
powieść polityczna
miała na celu przedstawienie lub uzasadnienie nowej władzy w Polsce
nowa władza walczyła z podziemiem zbrojnym
skutki socrealizmu
zahamował rozwój literatury
zablokował debiut wielu pisarzy z rocznika 1920
spowodował, że pisarze sprzeciwiający się porządkowi zmuszeni byli pisać do szuflady
przyczynił się utrwalenia diaspory
odciął kulturę polską od tekstów z zagranicznej literatury współczesnej
Polska diaspora literacka: kraj - Londyn - Paryż (twórcy, pisma - „Kultura”; „Wiadomości”, kolejne fale emigracji i powrotów).
ogół emigracji nie jest wybitnie intelektualny
zasiedziali twórcy tworzą literaturę skostniałą
dla nich wzorem literackim jest romantyzm i pozytywizm
adresowana do odbiorcy przeciętnego ma charakter integrujący
definicja literatury emigracyjnej
element języka: twórczości emigracyjna powstaje w języku narodowym
element goegraficzny: literatura ta powstaje poza granicami kraju
element ideologiczny: tworzą ją pisarze po pojęciu świadomej decyzji o pozostaniu na emigracji
periodyzacja (S. Bereś)
1945 - 1951
niestabilność, płynność środowiska emigracyjnego
poczucie tymczasowości
dominowały skrajne postawy polityczne
wyodrębniają się środowiska pisarskie
kształtuje się etos pisarza emigranta
wrócił Słomiński, Broniewski, Prószyński, Tuwim, Gorczyński, Fidler
w czasie II Wojny Światowej pewne instytucje kulturalne były związane z wojskiem
rozpadły się instytucje, które stanowiły wsparcie finansowe
w 1945 roku powstaje Związek Pisarzy Polskich na obczyźnie
pierwszym prezesem jest Stanisław Stroński
celem jest pomoc finansowa dla pisarzy
podejmował uchwały czy pisarzowi emigracyjnemu wolno publikować w kraju (podjęta)
była to manifestacja niezgody dla ruchu komunistycznego (brak zgody na działanie cenzury)
Grudziński stwierdza, że w ten sposób środowisko skazuje się na izolację
Dom Pisarza (1947 rok)
spotykało się w nim środowisko twórcze
wyłoniła się grupa osób, która pracowała w Radiu Wolna Europa (sekcja polska BBC)
po 1956 (wystąpienie Gomółki) podtrzymano zakaz o publikacji dzieł w Polsce
domagano się debitu (państwowego pozwolenia na wporwoadzenie dzieł emigracyjnych)
zniesienie decyzji ZPP nastąpiło w 1957 roku (o publikacji decyduje sumienie pisarza)
wydawnictwa
„Publicystyka” A. Mickiewicz (podsumowanie z XIX wieku)
tom szkiców „Mickiewicz żywy” (próbowano aktualizować propozycje XIX wieczne)
ksiazki zbiorowe o Condradzie, Mickiewiczu, Słowacki czy Norwidzie
istotny tygodnik „Wiadomości” (Londyn)
redaktorem naczelnym był Mieczysław Grydecki (wcześniej „Wiadomości Literackie)
ma charakter ideologiczno polityczny
brak profilu kulturalnego, literackiego
komentowało wypadki w kraju
z czasem zaczęło podejmować problemy emigracyjne
postawa prycypialna wobec czytelnika
odbiorca powszechny
pełnił funkcję integrującą środowisko emigracyjne
twórczość literacka obejmowała tematykę wspomnieniową, martylogoczną
uakutualniono moedel anachronicznego patriotyzmu
zawieszne w 1981 roku przez redaktorkę Stefanię Kossowską
w 1946 roku zostaje założony Instytut Literacki
powstaje przy niem „Kultura” (1947 rok)
w 1948 roku przeniesione do Paryża
w prozie wyraźna tematyka wojenno - obozowa
nurt reportażu wojennego
eseistyka (B. Miciński; J. Stempowski)
1951 - 1976 rok
okres rozkwitu i stabilizacji
toczą się dyskusje o kształt literatury emigracyjnej
działa „Kultura”
kilka publikacji otwierających nowy okres i nowe spojrzenie na literaturę emigracyjną
C. Miłosz „Nie” - wypowiedział swoje racej i powody dla których został na emigracji
W. Gombrowicz „Trans - Atlantyk”: fragment; środowisko emigracyjne przedstawione jako anachroniczne
lansowała wzorzec literatury i kultury otwartej (wolna od dogmatyczności i pryncypialności)
trzy cele:
uświadomienie Polakom na emigracji, że ich krąg kulturowy nie jest wymarły
dotarcie do czytelników krajowych, podtrzymanie świadomości kulturowej
poszukiwanie w kulturze europejskiej wartości uniwersalnych, dzięki którym przetrwało różne kataklizmy
wokół Giedorycia skupili się Hertz, Czapscy, Mieroszewski (korespondent z Londynu)
Polska jako część większego organizmu
dla dobra polityki miedzypaństwowej powinnśmy nawiazać kontaky z Niemcamy
po wojnie publikowano patriotyczne teksty Sienkiewicza i Mickiewicza
związał z pismem Gombrowicza, Miłosza, Grudzińskiego
z czesem „Kultura” zaczęła publikować pisarzy krajowych
w latach 80 publikowano materiały z procesów osób zaangażowanych w działalność opozycyjną
w sposób planowy chciano dotrzeć do czytelnika krajowego
zawieszona po śmerci Giedroycia (2000 rok)
nowe ośrodki wydawnicze: Fundacja Kultury, Oficyna Poetów i Malarzy, Grupa Poetycka „Kontynenty” (Bursa, Czerniawski, Sito)
po 1956 roku cześci pisarzy wraca do kraju
uświadomienie wybitnej roli twórczości
dojrzała czołókwa twórców uznawana jest za klasyków literatury
zdecydowany odwrót od wzroca romantycznego w poezji i prozie
powstają najważniejsze dzienniki
rozwija się eseistyka
po 1976 roku
okres ostatni: przenikanie literatury emigracyjnej do kraju
zmiany związane z powstaniem opozycji politycznej
Uniwerstytet Latający; prowadzono konspiracyjne odczyty, referety i przemowy
wyraźne rozluźnienie cenzury po przyznaniu Nobla Miłoszowi
Polska diaspora literacka: kraj - Londyn - Paryż (twórcy, pisma - „Kultura”; „Wiadomości”, kolejne fale emigracji i powrotów).
ogół emigracji nie jest wybitnie intelektualny
zasiedziali twórcy tworzą literaturę skostniałą
dla nich wzorem literackim jest romantyzm i pozytywizm
adresowana do odbiorcy przeciętnego ma charakter integrujący
definicja literatury emigracyjnej
element języka: twórczości emigracyjna powstaje w języku narodowym
element goegraficzny: literatura ta powstaje poza granicami kraju
element ideologiczny: tworzą ją pisarze po pojęciu świadomej decyzji o pozostaniu na emigracji
periodyzacja (S. Bereś)
1945 - 1951
niestabilność, płynność środowiska emigracyjnego
poczucie tymczasowości
dominowały skrajne postawy polityczne
wyodrębniają się środowiska pisarskie
kształtuje się etos pisarza emigranta
wrócił Słomiński, Broniewski, Prószyński, Tuwim, Gorczyński, Fidler
w czasie II Wojny Światowej pewne instytucje kulturalne były związane z wojskiem
rozpadły się instytucje, które stanowiły wsparcie finansowe
w 1945 roku powstaje Związek Pisarzy Polskich na obczyźnie
pierwszym prezesem jest Stanisław Stroński
celem jest pomoc finansowa dla pisarzy
podejmował uchwały czy pisarzowi emigracyjnemu wolno publikować w kraju (podjęta)
była to manifestacja niezgody dla ruchu komunistycznego (brak zgody na działanie cenzury)
Grudziński stwierdza, że w ten sposób środowisko skazuje się na izolację
Dom Pisarza (1947 rok)
spotykało się w nim środowisko twórcze
wyłoniła się grupa osób, która pracowała w Radiu Wolna Europa (sekcja polska BBC)
po 1956 (wystąpienie Gomółki) podtrzymano zakaz o publikacji dzieł w Polsce
domagano się debitu (państwowego pozwolenia na wporwoadzenie dzieł emigracyjnych)
zniesienie decyzji ZPP nastąpiło w 1957 roku (o publikacji decyduje sumienie pisarza)
wydawnictwa
„Publicystyka” A. Mickiewicz (podsumowanie z XIX wieku)
tom szkiców „Mickiewicz żywy” (próbowano aktualizować propozycje XIX wieczne)
ksiazki zbiorowe o Condradzie, Mickiewiczu, Słowacki czy Norwidzie
istotny tygodnik „Wiadomości” (Londyn)
redaktorem naczelnym był Mieczysław Grydecki (wcześniej „Wiadomości Literackie)
ma charakter ideologiczno polityczny
brak profilu kulturalnego, literackiego
komentowało wypadki w kraju
z czasem zaczęło podejmować problemy emigracyjne
postawa prycypialna wobec czytelnika
odbiorca powszechny
pełnił funkcję integrującą środowisko emigracyjne
twórczość literacka obejmowała tematykę wspomnieniową, martylogoczną
uakutualniono moedel anachronicznego patriotyzmu
zawieszne w 1981 roku przez redaktorkę Stefanię Kossowską
w 1946 roku zostaje założony Instytut Literacki
powstaje przy niem „Kultura” (1947 rok)
w 1948 roku przeniesione do Paryża
w prozie wyraźna tematyka wojenno - obozowa
nurt reportażu wojennego
eseistyka (B. Miciński; J. Stempowski)
1951 - 1976 rok
okres rozkwitu i stabilizacji
toczą się dyskusje o kształt literatury emigracyjnej
działa „Kultura”
kilka publikacji otwierających nowy okres i nowe spojrzenie na literaturę emigracyjną
C. Miłosz „Nie” - wypowiedział swoje racej i powody dla których został na emigracji
W. Gombrowicz „Trans - Atlantyk”: fragment; środowisko emigracyjne przedstawione jako anachroniczne
lansowała wzorzec literatury i kultury otwartej (wolna od dogmatyczności i pryncypialności)
trzy cele:
uświadomienie Polakom na emigracji, że ich krąg kulturowy nie jest wymarły
dotarcie do czytelników krajowych, podtrzymanie świadomości kulturowej
poszukiwanie w kulturze europejskiej wartości uniwersalnych, dzięki którym przetrwało różne kataklizmy
wokół Giedorycia skupili się Hertz, Czapscy, Mieroszewski (korespondent z Londynu)
Polska jako część większego organizmu
dla dobra polityki miedzypaństwowej powinnśmy nawiazać kontaky z Niemcamy
po wojnie publikowano patriotyczne teksty Sienkiewicza i Mickiewicza
związał z pismem Gombrowicza, Miłosza, Grudzińskiego
z czesem „Kultura” zaczęła publikować pisarzy krajowych
w latach 80 publikowano materiały z procesów osób zaangażowanych w działalność opozycyjną
w sposób planowy chciano dotrzeć do czytelnika krajowego
zawieszona po śmerci Giedroycia (2000 rok)
nowe ośrodki wydawnicze: Fundacja Kultury, Oficyna Poetów i Malarzy, Grupa Poetycka „Kontynenty” (Bursa, Czerniawski, Sito)
po 1956 roku cześci pisarzy wraca do kraju
uświadomienie wybitnej roli twórczości
dojrzała czołókwa twórców uznawana jest za klasyków literatury
zdecydowany odwrót od wzroca romantycznego w poezji i prozie
powstają najważniejsze dzienniki
rozwija się eseistyka
po 1976 roku
okres ostatni: przenikanie literatury emigracyjnej do kraju
zmiany związane z powstaniem opozycji politycznej
Uniwerstytet Latający; prowadzono konspiracyjne odczyty, referety i przemowy
wyraźne rozluźnienie cenzury po przyznaniu Nobla Miłoszowi
Cenzura i jej wpływ na życie literackie w PRL - u, rola roku 1976 w historii literatury, ograniczenie i zniesienie cenzury
władza totalitarna miała sprawny system kontroli tekstów (cenzura)
oficjalna państwowa (w 1948 roku powołana przez specjalną ustawę)
miała za zadanie kontrolować każdą sferę życia społecznego
w literaturze miała charakter prewencyjny, kontrolowała dzieła artystyczne zanim ukazały się w druku
wpływała na kształt dzieła literackiego (sprawdzała, czy jest zgodne z ideologią)
sprawdzała zgodność z metodą twórczą (realizację założeń teoretycznych)
cenzor sugerował twórcy wprowadzenie pewnych poprawek
cenzor miał prawo wyeliminować niektóre fragmenty tekstu
cenzura była tajna
autor danego tekstu nie znał osobiście cenzora (nie mogli się kontaktować fizycznie)
poprawki cenzora nie były podawana do wiadomości odbiorcy (czytelnik musiał przyjąć do wiadomości, że otrzymuje tekst autorski)
cenzura jawna pojawiła się w 1980 roku (zaznacza się wycięty obszar)
środowisko często wyprzedzało cenzurę państwową (wstępnej cenzury dokonywał redaktor pisma lub wydawnictwa)
od 1954 roku następuje odwilż (Ziutek Słoneczko umiera w marcu 1953 roku)
zelżała cenzura
przepuszcza się utwory, które demaskowały codzienność socjalistyczną
demaskacji dokonali prymusi literatury socrealistycznej (np. Adam Ważyk)
realizm socjalistyczny zaczyna pękać sam w sobie
w roku 1976 powstają niezależne oficyny wydawnicze oraz drugoobiegowe pisma
pismo „Zapis”; poza cenzurą; redaktorem był Worewski
zajmowało się tekstami odrzuconymi przez cenzurę
dużo artykułów poświęcono funkcjonowaniu cenzury
życie codzienne należało na bieżąco notować
pismo „Puls”; redaktorem był Bereźny
niezależne od kwestii politycznych
profil literacki
powstałe wydawnictwa: NOWa, Oficyna Literacka, Wydawnictwo Przedświt
cenzura została zniesiona w 1990 roku
przyjęcie ustawy o zmianie konstytucji PRL - u
sejm przyjmuje ustawę o likwidacji cenzury
jest to wynik porozumień sierpniowych
Poezja wobec rzeczywistości i tradycji literackiej: lingwiści, Nowa Fala, turpiści, klasycyzm - programy literackie i twórczość
przełom socjalistyczny spowodował powrót do starej tradycji
powrót to tradycji awangardowej (T. Różewicz „Niepokój”; „Czerwona rękawiczka”)
wprowadzenie do języka poetyckiego pewnych klisz językowych
nadal tworzyli poeci starzy (Iwaszkiewicz, Przyboś)
debiuty
Zbigniew Herbert; Miron Białoszewski (obaj pokolenie 1920)
wchodzi nowe pokolenie twórców, reprezentowali pokolenie 1930
różne poetyki, światopoglądy
określani „pokoleniem współczesności” (od nazwy pisma o profilu literackim)
nie dotyczył ich temat wojny
stalinizm nie stanowił negatywnego przeżycia
preferowali peryferia
skupili się na jednostce, na jednostkowych przeżyciach
w przeciwieństwie do socrealistycznego szczęścia mas
prawda ciała - musi być piękne
podkreślano okaleczenie moralne człowieka
TURPIZM
poeci: Stanisław Grochowiak; Andrzej Bursa; Ernst Bryll
pewną estetykę przypisuje się też Różewiczowi
twórców nie łączył żaden program czy idea
pewien manifest próbował wymusić Julian Przyboś („Oda do turpistów”)
trawestacja „Ody do młodości”
czyni zarzuty o brak oryginalności
estetyka brzydoty nie jest niczym nowym
marność świata miała wywołać dreszcz poruszenia
nawiązuje do sporu z Grochowiakiem (opis róży)
przywołuje tradycję najbliższą (teatr Brechta)
spodziewał się reakcji, ale się zawiódł
jako odpowiedz można zakwalifikować tekst krytyczno - literacki Grochowiaka „Turpizm, realizm, mistycyzm”
młodzi celowo unikają nazwy, która mogłaby być określeniem
nazwa może upraszczać i utrwalać to co powierzchowne
turpizm to określenie Przybosia
wybór brzydoty wiązał się z pewna postawą egzystencjalną
podkreślenia indywidualnego doświadczenia człowieka
związane nie tylko z wzniosłymi ideami ale także z doświadczeniem codziennym (strywializowane; oparte na doświadczeniu ciała)
idea często sprowadzana do prymitywnych doznań
brzydota przestała być kategorią obcą literaturze
dyskusja z poezją wysoką (estetyzowanie świata)
Stanisław Grochowiak
tom wierszy „Ballada rycerska” (1956 rok)
rozgłos przyniósł mu „Menuet z pogrzebaczem” (1958 rok)
„Rozbierania do snu” (1959 rok)
na program wskazuje wiersz „Menuet”
próbuje być sonetem
głównym tematem jest śmierć
duża ilość zdrobnień
słowa, które są alegorią śmierci
nawiązanie do szeroko rozumianej tradycji
coś w rodzaju barokowego konceptu
śmierć traci swoją metafizyczność
pytanie brzmi: czy można oswoić śmierć
mówi o trudnych tematach: śmierci i miłości
poezję cechuje dystans do tematyki metafizycznej
pokazuje wartość tego co jest słabe
LINGWINIZM
jednej z nurtów po 1956 roku
Przyboś nazywał go „słowiarstwem”
przekonani, że poezja oprata jest na słowie; krytyczny stosunek do języka
refleksje nad samym językiem
zawiązane z teatrem absurdu i francuską nową powieścią
poeci przed wszystkim zwracają uwagę na to, że język nie służy jako sprawne narzędzie komunikacji
„język mówi człowiekiem”
analizowali różne zwyczaje językowe
u Białoszewskiego koncepcja języka bazarowego
formy językowe zostają uwyraźnione i rozłączone; burzenie potoczności i konwencjonalności
często przybiera formę zabawy
zestawienie języka wysokiego i potocznego
koncepcja języka jako zabawy, jako gry słownej
nowy stosunek do rzeczy i przedmiotów
tradycja ludowa oraz jej język
Miron Białoszewski
przedmioty są obracane w języku
debiutancki tomik „Obroty rzeczy” (1956 rok)
tytuł odnosi się do dzieła Kopernika
podnosi problem języka, w którym odkrywamy rzeczy
patrzy na rzeczy i wyraża je w inny sposób
dostrzega coś monumentalnego w zwykłych przedmiotach
paronomazja: wykorzystanie bliskości dźwiękowej słów
trzy cykle wierszy
„Ballady kresowskie”
„Ballady peryferyjne”
„Szare eminencje zachwytu”
wprowadzenie literatury wysokiej i zestawienie jej z wulgarnością
do ważnych wierszy należą
„Podłogo błogosław” (stylizacja na modlitwę; stosuje kontaminacje)
„Leżenia” (bada język na sobie samym; wprowadza siebie jako bohatera wierszy)
„mironczarnie” (męki podczas tworzenia poezji; kalekie neologizmy)
„Namuzowywanie” (doklejanie sufiksów i prefiksów; język użyty niezgodnie z przyjętymi normami)
KLASYCYZM
tendencyjną klasycystyczna
nie oznacza szkoły lub ugrupowania
różne realizacje tradycji i różne poetyki
postawa, która oznacza pewien nurt myślowy lub estetyczny nawiązujący do tradycji antycznej
za model do naśladowania przyjęli T. S. Eliot'a
wzorce rozszerzone do dialogu z tradycją
estetyka
dążenie do spójności wypowiedzi
racjonalizm jako próba uogólnienia pewnych problemów
aktualizowanie toposów wspólnych
Zbigniew Herbert
nie deklarował się jako klasyk
podstawą do jego twórczości jest bogactwo odwołań do kultury antycznej
realizuje ideał jasności wypowiedzi
jego wiersze to poszukiwanie wymiaru uniwersalnego dla sytuacji powszechnych
jego język bogaty jest w ironię i autoironię
przez nawiązanie prowadzi dialog z tradycją („Do Marka Aurelego”)
postać Pana Cogito
pojawia się w tomiku „Pan Cogito” (1986 rok)
nawiązuje do systemu racjonalistycznego
nie jest to bohater jednoznaczny
nie zawsze zgadza się z propozycjami, które wiążą się z tradycją antyczną
poddaje w wątpliwość wzorce heroiczne, które są ważne i wielkie
człowiek kierujący się zdrowym rozsądkiem
nie jest tożsamy z intelektem