Mechanika gruntów 15

Osiadanie fundamentów

Przy obliczaniu osiadania fundamentów zakłada się, że grunt stanowi półprzestrzeń odkształcalną liniowo, a budowla nie ma sztywności własnej.

Podłoże należy podzielić na paski jednorodnego gruntu o miąższości najwyżej grubości 1/2 B (połowy szerokości fundamentu), lub mniejsze. Granicę podziału wyznacza też zmiana stanu gruntu i granica zwierciadła wody gruntowej.

Obliczenia wykonuje się do głębokości takiej jak liczone są naprężenia w gruncie, tj. takiej gdzie naprężenia dodatkowe są mniejsze lub równe 30 % naprężeń pierwotnych efektywnych. Jeżeli jednak bezpośrednio głębiej znajduje się warstwa w dużo większej ściśliwości, to trzeba także policzyć osiadanie głębiej.

Poniżej wzory dla obliczenia osiadań wtórnych i pierwotnych w każdej warstwie (pasku podziału):

Naprężenia przyjmuje się z połowy miąższości każdej warstwy.

Poniżej przykładowy rysunek do obliczeń osiadań, które to obliczenia zaleca się wykonywać w odpowiedniej tabelce.

Obliczanie osiadań metodą Schleichera

Przyjmując grunt jako półprzestrzeń sprężystą, izotropową i jednorodną, wzorem (jak niżej) można obliczyć osiadanie w dowolnym punkcie:

Uwzględniając zależność modułów odkształcenie z enometrycznymi modułami ściśliwości, można skorzystać ze wzorów jak niżej:

Do obliczenia osiadań do głębokości z gruntu jednorodnego, można wykorzystać nomogram przedstawiony niżej . Można się nim też posłużyć w razie gdy są różnorodne warstwy, w których trzeba liczyć kolejno osiadanie wyliczając każdorazowo współczynnik wpływu z nomogramu.

W razie uwzględnienia ściśliwości wtórnej i pierwotnej trzeba skorzystać z wzoru jak niżej:

1

---