0000075

74

M. Sadowska-Wróblewska

Leczenie uzdrowiskowe wywiera w zzsk wyjątkowo korzystny wpływ. W kwalifikowaniu chorych z przewlekłymi postaciami gośćca do leczenia uzdrowiskowego pierwszeństwo mają właśnie chorzy z zzsk. Przyspieszony odczyn Biernackiego nie stanowi przeciwwskazania do leczenia uzdrowiskowego chorych na zzsk.

Najczęściej stosuje się takie zabiegi balneoterapeutyczne jak: zawijanie borowinowe, kąpiele solankowe, siarczkowe i radoczynne oraz kąpiele w basenie ciepliczym.

W leczeniu uzdrowiskowym korzystną rolę odgrywa szereg czynników, jak: kąpiele, zabiegi fizykoterapeutyczne, gimnastyka i masaże, a także zmiana warunków życia, otoczenia, klimatu oraz wypoczynek.

Uważa się że chorzy na zzsk powinni w zasadzie korzystać rokrocznie z leczenia uzdrowiskowego.

Leczenie farmakologiczne zzsk polega głównie na stosowaniu niesterydo-wych leków przeciwzapalnych w okresie zaostrzeń. W ciężkich przypadkach z dużą aktywnością ogólną procesu zapalnego podejmowane są próby stosowania cytostatyków, głównie endoksanu i D-penicylaminy pod stalą kontrolą obrazu morfologicznego krwi.

Obecnie uważa się, że w większości przypadków wcześnie rozpoznanego zesztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa można zapobiec powstawaniu zniekształceń kręgosłupa i utrzymać ruchomość stawów obwodowych. Wymaga to zrozumienia istoty sprawy przez samego chorego, stałej, codziennej, wieloletniej gimnastyki oraz starannej opieki lekarskiej, przeprowadzającej chorego przez okresy zaostrzeń.

W wielu przypadkach ze zmianami już zaawansowanymi można poprawić sprawność chorego i zwiększyć zakres wykonywanych ruchów. Zajęcie samego kręgosłupa przy braku wydatnej kifozy nie powoduje w zasadzie kalectwa. Wielu chorych pomimo wieloletniego okresu trwania zzsk i częściowego usztywnienia kręgosłupa jest czynnych i pełnosprawnych w życiu zawodowym.