104(39

PMnieMąg

Itrach im roitrycał karki wklkorki I dań ich własny pochwycą! aa boki.

Priad jednym tysiąc zbrojnych uciekało razem.

Ni się w dziesięć tysięcy obejrzeć nie śmieli;

A ojce nasi. chlubni Twej tarki okazem.

Pod obłoki szerokie imif rozciągnąli*

Zamorrów w własnym potopili morzu I mlecz zatknfli na niedźwiedzim zorzu.

Nie mniejsze Twoje dziwy, nasz Obrońco możny. Kiedy z pustyń arabskich Izmaela plemię. Posuwajfc orfżem swój księżyc dwurożny*

Ty się ca państw kwltnęce przy walało ziemie.

A depcząc carstwa wschodniego ruiny. Przytknęło sztandar do naszej krainy.

Jęknęły prawowierców Twoich świetne grody. Słońce kurzem zaćmiły róźooberwców tłumy.

A przewódca Ich. ufny w orężne narody.

Na karkach ląjarzmionych wlokęc namiot dumy. Rozdęty pychę, wzniosły nad Libany.

Dla reszty świata z więzywal kajdany.

Tyś garstkę ojców naszych przeciw niemu stawił; Ledwie mu w twarz ząj rżeli nie zmrużonym okiem. On się samym postrachem ich lice zadławił.

I Jako drugi Dagon przed bóstwa widok jem.

Padł zgruchotaay. krwią popoił rzeki.

Jęknął w pustyniach i przestraszył wieki.

Wielkie Twe dzieła. Panie, dla naszego rodni * Pc.._KMU< Ich m, mocli nui prad^adowi*;

Ptzeatt sań ta szszoklsgo nader jeat obwoda.

Każdy śskż. każdy zakąt laski Twe oątowie.

Któreś po całym rozsiewał ich domu,

2a w niczym przodku nie dali nikomu.

Tyś im sani dziewosłębil szczęsne zrękowiny I serca nilem harcił w nierozjemnym życiu,

2e się ojcom podobne rozwnuczały syny;

Jeszcze le niemowlęta kwiliły w powiciu,

A już wodzowie owi strachem drżeli, ^m Którzy z ich ręku pęta przyjęć mieli.

Tyś im sam gospodarzył w polu i oborach,

£r lobie i ojczyźnie niosęc hojne dary,

I iywięc chudszej braci tysięce na dworach.

Nigdy zamożnych szkatuł nie przebrali miary,

Żenięc lad dobry z wdziękami szczodroty,

Pod rachmistrzostwem rozumu i cnoty.

A jako Twoim żyli natchnieniem i duchom.

Tak przyrodna dostojność, wielkość i szlachetność Kierowała ich czynów niepomylnym ruchem,

^IH A błyszczęca na twarzach bóstwa Twego świetność W każdym ich kroku i skinieniu ciała Poszanowanie i miłość wrażała.

Jakiż dziw, że przed nimi ludowie klękali,

Sęsiedzcy jedno władcę, kniazie i królowie Ich rady, pokrewieństwa, przyjaźni szukali.

Nędzni biegli po wsparcie, po rozum mędrcowie. Wtedy* Ty, Boże, był Polaków Bogiem,

Ani im sęsiad śmiał być chytrym wrogiem.

Cóż się wżdy podziałało z późnym ich plemieniem! ^m Tyś twarz odwrócił... a my... w proch się rozsypali! Szczętki nasze wiatr rozniósł z pyłem i z imieniem, Morza nimi igraję po zaświatnej fali,

211