V =
F-Ax
A +(FJrd) • A.y
10.4
Z pomiarów Hilla wartości A i a otrzymuje się wydajność do około 40%.
Z całkowitej energii E wydatkowanej na skurcz 10.3 można otrzymać moc skurczu
P =
d£ dw
d.v
Ponieważ — t> jest szybkością skurczu mięśnia:
P = (F -f a) ■ i> 10.5
Jak wykazał) badania wykonane przez Hilla, moc P jest proporcjonalna do różnic) między maksymalną siłą £max, jaką może wywrzeć mięsień przy skurczu izometrycznym (A.y 0). a aktualnie przyłożoną siłą F
P = (F * a) • v - (£max — F)b gdzie: b jesl siała proporcjonalności.
Wyrażenie to po odpowiednim przekształceniu przyjmuje postać (F a) • (v + b) = (£max + «)■/>-= const
Równanie to nazywamy równaniem Hilla. Podaje ono ważną zależność pomiędzy siłą wywieraną przez mięsień a szybkością, z jaką się kurczy. Zależność tę graficznie przedstawia ryc. 10.22.
ł>
gdy mięsień kurczy się bez obcią
Prędkość skurczu jest największa umax = Ft
żenia (/ - 0): prędkość maleje ze wzrostem obciążenia i staje się zerem, gdy F Fw
Ryc. 10.22. Zależność między przyłożonym obciążeniem mięśnia F a szybkością V skurczu.
Podstawowym elementem budowy tkanki łącznej są włókna kolagenu. Oprócz nich występują w różnych rodzajach tej tkanki substancja międzykomórkowa i komórki, wśród nich fibroblasty — komórki produkujące cząsteczki tropokolagenu, polimeryzującego następnie na kolagen. Zależnie od sposobu ułożenia włókien kolagenowych i ro-