15 (45)

Dzięki tej własności można określić

-    bliskość i odległość między miejscami,

-    ciągłość i nieciągłość dróg i rozdroży,

-    ograniczenie i otwartość terenów.

Przestrzeń człowieka jest subiektywnie scentralizowana.

Świat dla człowieka ma swój środek.

Można być blisko lub z dala od niego.

Wśrodku świata znajduje się axfe mundi— oś świata, w formie drzewa lub stopa. Grecy starożytni mieli swój pępek świata w Delfach, Rzymianie caput mundi umieść* na Kapkoto w Rzymie, (Ba mahometan centrum świata jest święty kamień Kaaba w Mekce.

Wokół środka rozciąga się scentralizowana forma, tworząca miejsce będące odniesieniem ludzkich działań. Miejsce to w sposób naturalny jest ograniczone bądź poszukuje są jego ograniczenia, by zapewnić bezpieczeństwo. Stwarza to podstawową relację bycia wewnątrz Iz zewnątrz.

Przestrzeń egzystencjalna zawiera wiele miejsc.

Z każdego prowadzi wiele kierunków.

Człowiek w sposób naturalny, odróżnia kierunki nad - w górę, pod - w dół, przed sobą, za sobą, na prawo, na lewo.

Kierunki te są również symbolem pokonywania natury - piąć się w górę, drążyć w głąb.

Kierunki poziome są kierunkami bardziej bezpośrednich działań człowieka

W krajobrazie zawarte są kierunki, które człowiek wybiera, czyniąc z nich drogę.

Droga/esf ciągłym dążeniem do celu, do innego miejsca Czytelność drogi jest jasna, gdy widać cel na końcu lub gdy w drodze do niego wyznaczone są cele przejściowe.

Drogi dzielą i łączą otoczenie człowieka na określone tereny.

Są one lepiej lub gorzej znane, w różny sposób zagospodarowane. Ich znaczenie i charakter różnicuje je na strefy o określonych cechach - klimatycznych, społecznych, gospodarczych, kulturowych.

Miejsca, drogi i strefy tworzą obraz otoczenia, którego mapę człowiek ma zapisaną w swych wyobrażeniach, a także nawykach i odruchach.

Przestrzeń egzystencjalna pojawia się na kilku poziomach; od najszerszych - geografii i krajobrazu. poprzez poziom urbanistyczny i dom aż

do poziomu rzeczy.