11292641�8402648241416�4615172 n

SyM-m Somputrrowy .budowany w...... „ ........_>0„

mtoć skończoną i funkcjońilnto polną iittę ro/ku/dw

•    m^mołKwoK wprowwln.nl. programu do tyttemu komputerowy popr/*, Sh ^WWnęt,,n° ' ^,rB° P^f,0ChowV™"'* * P""Hcl w sposób

d^nr l Instrukcjo w t.klm systemie pow.nny być jednakowo dostępne dl. procce

•    Informacja Jest Urn przetwarzana dzięki sekwencyjnemu odczytywaniu Instrukcji, pamięci komputera I wykonywaniu tych instrukcji w procesor**.

mtm
I ^IIMwn {	CPU
ADRES
^ DANE

Architektura Von Ncum.inna cechuje się Jednolity przestrzenią adresową, w której wszystkie pamięci, rejestry i układy we/wy są umieszczone w jednej, wspólnej przestrzeń adresowej. W architekturze tej zakłada się. U: podział przestrzeni adresowej na pamięć programu, pamięć danych oraz obszar we/wy jest czysto umowny i zależy wyłącznie od rozmieszczenia tych elementów w obszarze adresowym podczas projektowania systemu. Mk ma jedną szynę danych wspólną dla danych i programu

System komputerowy von Noumanna nie posiada oddzielnych pamięci do przechowywania danych i instrukcji. Instrukcje jak i dane są zakodowane w postaci liczb. Bez analizy programu trudno jest określić czy dany obszar pamięci zawiera dane czy instrukcje. Wykonywany program może się sam modyfikować traktując obszar instrukcji jako dane, a po przetworzeniu tych instrukcji - danych • zacząć je wykonywać.

Architektura von Neumanna tworzy w pewnym miejscu tzw. wąskie gardło ograniczające moc

procesora. Tym miejscem jest szyna, czyli kanał, przez który procesor komunikuje się z

pamięcią i urządzeniami zewnętrznymi. Rozważmy {często spotykaną) Instrukcję procesora,

która pobiera jedno słowo danych z pamięci. Taka instrukcja wymaga:

podania pamięci adresu tej instrukcji,

pobrania kodu operacji z pamięci,

podania pamięci adresu danej,

pobrania danej z pamięci,

podania pamięci adresu następnej instrukcji itd.

W architekturze harwardzkiej adres danej można podawać do pamięci danych juz w czasie podawania adresu następnej instrukcji pamięci programu. Taka architektura ułatwia przetwarzanie potokowe.

Rozwiązaniem jest zastosowanie pamięci podręcznej cache.

Programowanie jest ułatwione, gdyż dostęp do danych, programu I urządzeń we/wy odbywa się przy Użyciu zunifikowanych rozkazów wykorzystujących te same tryby adresowania Zatem me ,sinieje tu potrzeba wprowadzania specjalnych rozkazów pozwalających na przepływ danych pomiędzy pamięcią ROM i RAM.

Przykłady mikroprocesorów: • ARM