17

Wychodząc z zależności Parisa [76]

— ^CAK^m    (6.1)

dN

gdzie:

da - przyrost długości szczeliny, d'N - przyrost liczby cykli,

C i m - stałe materiałowe,

AK - przyrost, współczynnik intensywności naprężeń dla zależności

(6.2)

K =1,1 a Jan

gdzie:

K - współczynnik intensywności naprężeń, ct - naprężenie, a - długość szczeliny,

i podstawieniu zależności (6.1) do (6.2), otrzymano

da

dN

= c (l,l CF

(6.3)

po przekształceniu

(6.4)

_'—Ida.

(l,l ajnj^m C o₀ Ja

i scałkowaniu

2	1
(m - 2) C (l,l cj%y	m-2 V

1

m-2

(6.5)

gdzie:

N — liczba cykli od szczeliny początkowej o długości a do szczeliny końcowej (krytycznej) a_k,

uq - szczelina początkowa = 2,5 mm, a_k — szczelina krytyczna.

Z badań prowadzonych na próbce CT ze stali St3S otrzymano:

C=l,19£-13, m - 3,136,

K_c = 2000 N/mm^3/2

Na całkowitą żywotność konstrukcji N_c składa się żywotność N_s do momentu powstania szczeliny o zinwentaryzowanej umownej długości a_Q = 2,5 mm oraz liczbie cykli propagacji pęknięcia do powstania krytycznej długości szczeliny a_k.

N_c=Nj+N_p    (6.6)

gdzie:

N_c - całkowita liczba cykli do zniszczenia konstrukcji,

Nj - liczba cykli do zainicjowania szczeliny a₀,

N_p - liczba cykli propagacji szczeliny od a_Q do a_k.

Przeprowadzone obliczenia wykazały bardzo dużą zgodność z wynikami zamieszczonymi w tabeli 6.3.

6.3.1. Analiza złomów zmęczeniowych

We wszystkich węzłach proces niszczenia zmęczeniowego rozpoczął się od krateru spoiny pachwinowej oznaczonego na rysunku 6.13 znakiem „O_k'.

Rys. 6.13, Rozwój pęknięcia zmęczeniowego w węźle 66 (rys. 6.7) kraty K3

105