17

Wychodząc z zależności Parisa [76]

da_

dN

-C AKⁿ

(6.1)

gdzie:

da - przyrost długości szczeliny, dN - przyrost liczby cykli,

Ci m - stałe materiałowe,

AK - przyrost, współczynnik intensywności naprężeń dla zależności

(6.2)

K = 1,1 cjan.

gdzie:

K - współczynnik intensywności naprężeń, a - naprężenie, a - długość szczeliny,

i podstawieniu zależności (6.1) do (6.2), otrzymano

(6.3)

po przekształceniu

N =

da

(l,l oJn)^m C a₀ Ja

(6.4)

i scałkowaniu

N =

(/n - 2) C (l,l aJn)^m

m-2

(6.5)

gdzie:

N - liczba cykli od szczeliny początkowej o długości a do szczeliny końcowej (krytycznej) a_k,

a_Q - szczelina początkowa = 2,5 mm, a_k — szczelina krytyczna.

Z badań prowadzonych na próbce CT ze stali St3S otrzymano: C = \,\9E- 13,

m - 3,136,

K_c = 2000 N/mm³⁷².

Na całkowitą żywotność konstrukcji N_c składa się żywotność N) do momentu powstania szczeliny o zinwentaryzowanej umownej długości a_Q = 2,5 mm oraz liczbie cykli propagacji pęknięcia do powstania krytycznej długości szczeliny a_k.

N_c^Nj+Np    (6.6)

gdzie:

N_c - całkowita liczba cykli do zniszczenia konstrukcji,

Nj - liczba cykli do zainicjowania szczeliny a₀,

N_p - liczba cykli propagacji szczeliny od a_Q do a_k.

Przeprowadzone obliczenia wykazały bardzo dużą zgodność z wynikami zamieszczonymi w tabeli 6.3.

6.3.1. Analiza złomów zmęczeniowych

We wszystkich węzłach proces niszczenia zmęczeniowego rozpoczął się od krateru spoiny pachwinowej oznaczonego na rysunku 6.13 znakiem „O_k

Rys. 6.13, Rozwój pęknięcia zmęczeniowego w węźle 66 (rys. 6.7) kraty K3

105