Bez nazwy (4)

Nie czekając na przyzwolenie, zaczęła przyrządzać

trunki Poruszała się miękko, z leniwym, kocim wdziękiem. Podniecało go to, a ona lubiła, gdy na nią patrzył. Teraz jednak nie czuła na sobie jego wzroku. Dolała jeszcze trochę dżinu do szklanki i podała mu.

—    Masz kłopoty? — spytała bardziej przez grzeczność niż z rzeczywistej ciekawości. Nie interesowali się swoimi sprawami. To była jedna z zalet ich związku.

—    Nawet nie wyobrażasz sobie jakie. Muszę w poniedziałek przedstawić konspekt doktoratu.

—    No to przedstawisz.

—    Idiotka! — zdenerwował się. — To nie jest takie proste. Ja nic nie umiem. Tyle lat po studiach. Ta małpa wypieprzy mnie z Instytutu...

—    To znajdziesz inną pracę.

—    Akurat wszyscy marzą o tym, żeby zatrudnić biologa. Może jakaś szkółka pod Warszawą. Za pół mojej obecnej pensji. A premie, a wyjazdy?...

—    Kto tu naprawdę jest idiotą. — Monika przeciągnęła się. — To nie ciebie wypieprzą. To ty wy pieprzysz!.

—    Zwariowałaś? W jaki sposób?

—    Naprawdę nie wiesz? — oparła się o niego swoim wspaniałym, sprężystym biustem. — Tak samo, jak ■mnie. Zobaczysz, babsko zwariuje. Sama ci napisze ten. doktorat. Tylko zrób jej dobrze...

—    Ona ma ze sto lat — powiedział, uświadamiając sobie jednocześnie, że szefowa nie ma jeszcze pięćdziesiątki. Jest dość młoda, jak na ilość publikacji i pozycję w świecie nauki. Tylko, że jakaś; taka kostyczna, bezpłciowa...

—    Ohydne babsko. Chyba bym zwymiotował...

—    A kto ći każe na nią patrzeć! To ona niech patrzy na ciebiei Zresztą, jeśli jesteś taki wrażliwy...

Położyła się na nim, unosząc lekko na rękach. Piersi kołysał^ • śię zachęcająco.' Ty razem to wystarczyło. Zsunął się* niżej i ó&jął wargami sutkę. Delikatnie na-gryzł ją,^: zsuwając dłoń na jej płaski brzuch. Mruknęła z

rozsuwając nogi. Znowu byt sobą. Na-

n'i->tnym, sprawnym, zdolnym kochankiem.

Prmy» Moniki nie byt taki znowu absurdalny. W

końcu coś podobnego przydarzyło mu siu na studiach. To

był wyjątkowo trudny egzamin. Oblewali go prymusi, a _ori był zaledwie przeciętny. Tytko, że już podczas wykła-jów zauważył, że profesorka przygląda mu się zbyt uważ _nj_e. Na tle długowłosych, niechlujnych kolegów wyróżniał się świetnie skrojonym garniturem, sprężystą sylwetką. Odwiedził ją kilka razy podczas dyżurów, wymyślając jakieś „wątpliwości". Kilka komplementów wypowiedzianych z udaną nieśmiałością. Skromna róża. jakieś ukradkowe muśnięcie dłoni. Jurna pięćdziesięciołatka chętnie uwierzyła w młodzieńcze uczucie. Potem, gdy czwórka była już w indeksie...

*

Udałc się wtedy, dlaczego nie miałoby się udać i teraz. W stary m piecu diabeł grzeje. Przywołał w sukurs znane przysłowie, prosząc przystojną sekretarkę, żeby zameldowała go szefowej.

Irmina ze zdziwieniem przeglądała konspekt. Spodziewała się, że prochu nie wymyśli, ale, żeby aż tak?... Maturzysta lepiej by sobie z tym poradził. Trzeba mu to powiedzieć i skończyć z całą tą sprawą. Niech sobie szuka innej pracy. Jej Instytut nie jest przytułkiem. Podniosła wzrok znad papierów, napotykając ufne spojrzenie błękitnych oczu, ocienionych gęstymi, ciemnymi, zakręconymi jak u dziecka rzęsami.

—    Zdaje pan sobie sprawą, że !ó jest ... no... dość ■słabe? — jej głos mimo woli nabrał ciepłych akcentów. Może miał zły okres, jakieś kłopoty. W końcu jako szef powinna być wyrozumiała. Surowa, ale nie bezlitosna.

—    Starałem, się... — patrzył na nią bezradnie jak uezniak, któremu postawiono zadanie ponad siły.

—    Wterzę panu — uśmiechnęła sę — ale efekt nie jest zadowalający. Rada naukowa tego nie przyjmie. Chyba dam panu więcej czasu.