Bez nazwy (7)

Stąd wyskoczył na nich Diabelski Samochód. Przyczaił się w zasadzce widząc, że nie prześcignie Szkarłat

ni

Damy i runął do końcowego zderzenia ze swym

prześladowcą.

Hamulce Jenny zacisnęły się z przeraźliwym zgrzytem i zapachem spalenizny. Zarzuciło ją na bok. Jej pięć-dziesięctokalibrowe działka strzelały, jej maska otworzyła się błyskawicznie, spod uniesionych przednich kół z wyciem wystrzeliły rakiety, obróciła, się trzykrotnie, rozdzierając tylnym zderzakiem piach równiny. Po raz trzeci i ostatni wystrzeliła pozostałe rakiety w dymiący wrak przed nimi i zatrzymała się już na czterech kołach; jej działka strzelały dalej,'aż zabrakło w nich naboi i z pustych już luf, jeszcze przez pełną minutę, słychać było regularny, szybki trzask spustów. Po chwili wokół zapadła cisza.

Murdock siedział dygocąc — patrzył na wypatroszony, poskręcany wrak, płonący na tle porannego nieba.

—    Zabiłaś go, Jenny. Zabiłaś dla mnie Diabelski Samochód — powiedział.

Lecz ona nie odpowiedziała. Zapuściła ponownie silnik, obróciła się na południowy wschód i pojechała w stronę Fortu Paliwowo-Odpoczynkowego, który leżał tam, bliżej cywilizacji.

Przez dwie godziny jechali w milczeniu. Murdock wypił całą whisky, całą kawę i wypalił wszystkie papierosy.

—    Powiedz coś, Jenny — odezwał się. — Co ci jest? Powiedz mi.

Usłyszał trzask i jej bardzo dchy głos.

—    Sam, on do mnie mówił, kiedy jechał w naszą stronę...

Murdock czekał, ale nie powiedziała nic więcej.

—    Co ci powiedział? — spytał.

—    Mówił: ..Powiedz, że zdewitalizujesz swojego pasażera, a skręcę i nie roztrzaskam cię" — odpowiedziała. — Mówił: „Chcę ciebie Szkarłatna Damo, chcę byś ze mną jeździła i napadała. Nigdy nas nie złapią, jeśli będziemy razem”. A ja go zabiłam.

Murdock milczał.

— Mówił tak tylko po to. by opóźnić moje strzały, a wda? Powiedział to. by mnie zatrzymać, by dru2go-

da

n nie Już było za późno, by mógł skręcić.

—    Tak, chyba było za późno. A myślisz, że przedtem, tam w wąwozie, on rzeczywiście chciał, bym z nim jeździła i napadała?

—    Pewnie tak, malutka. Jesteś świetnie wy posażona.

—    Dziękuję — powiedziała i znów' iię wyłączyła.

Ale zanim się wyłączyła, usłyszał jeszcze dziwny, mechaniczny dźwięk przypominający rytm modlitwy lub przekleństw.

Potrząsnął głową i pochylił się. pfklepuiąc czule — wciąż drżącą ręką — miękkie obicie fotela obok siebie

Opowiadanie to napisał jeden z najsławniejszych autorów science — fiction. Miłośnikom s-f proponujemy zabawę — odgadnięcie tytułu (zmieniliśmy go) ora? imienia i nazwiska Autora. Odpowiądzi prosimy nadsyłać do 20 stycznia 1991 z dopiskiem na kopercie Quiz -CZYTADEŁ. Rozlosujemy pięć premii po 100 000 7* Adres: „NAJA-press” 00-967 Warszawa 86, box 111.