Bez nazwy (7)

Mirosław Prandota

Sęp

Dziadek Janek słynie tu z sokolego wzroku. Jego zapchleni współtowarzysze niedoli dawno już machnęli ręką i porozłazili się po kątach jak karaluchy, a dziadek Janek dopiero wypatruje łupu. Już! W drugim końcu przestrzennego baru dworcowego, na samym końcu hamburgerowej kolejki, chwieje się jakiś mężczyzna. Dziadkowy czarny koń!

Jeszcze jedno spojrzenie. Tym razem na wolne miejsce przy stolikach. Dobrze jest przewidzieć, na którym miejscu zasiądzie czarny koń, w którym miejscu postawi talerz z gorącym hamburgerem. Lepiej będzie, gdy koń dosiądzie się do dziadka niż dziadek do konia. Taktyka to podstawa. Przynajmniej sporzątaczki nie będą się czepiać, że dziadek poluje na gości.

Trafia w dziesiątkę. Siada, robi minę pełnego zadumy filozofa, a za chwilę obok niego zakotwicza się koń. Stawia talerz. Na talerzu buraczki, kartofelki i dwa hamburgery.

Dziadek panuje nad sobą resztkami sil. Patrzy na konia, koń chwieje się, ale talerza nic puszcza. Niedobrze. Dziadek uśmiecha się do konia. Koń tąpie uśmiech, kiwa głową.

—    Smacznego! — mruczy do dziadka.

Dziadka o mało szlag nie trafia, ale... nagle twarz mu się rozjaśnił Koń patrzy bezradnie w talerz. Zapomniał widelca. Ogląda się podejrzliwie na boki, wreszcie podsuwa głowę do dziadka.

—    Popilnuj, dziadek. żarcia. Ja tylko po widelec.

Odwraca się. Teraz!

Dziadek błyskawicznie dobywa widelec z kieszeni. Jeden hamburger do ust, drugi do kieszeni. Potem kartofelki i buraczki i — w nogi. Koń jeszcze me zdążył dopychać się do pojemnika z widelcami.

Minęła dziesiąta. Na dworze mroźna noc. Dziadek Janek wędruje do poczekalni na piętro. Mnóstwo tu obcych, czekających na dalekobieżne poranne pociągi, ale jest też niemało swoich. Swoi na nic nie czekają. Jeżeli już. to najwyżej na wiosnę. Wiosną lubią podróże. Jeżdżą po całym kraju. Biletów nie kupują, bo nie mają za co, a konduktorzy i tak ich nie sprawdzają, bo z tego tylko kłopot później wychodzi. Latem zresztą można spać w parku, w rowie, w ogródkach działkowych. Teraz — tylko na dworcu. I tylko na Wschodnim.

Dziadek Janek jeszcze nie kwapi się do snu. Jeszcze hamburger w kieszeni, jeszcze koledzy chcą pogadać, jeszcze sprzątaczka grasuje wokół ze szczotką w garści.

Dosiada się do Agaty. Agata ma wspaniałe siwe włosy rozpuszczone i sięgające niemal do pasa. Wszyscy wiedzą. że Agata ma siedemdziesiąt pięć lat. Wiedzą, bo Agata tak mówi. Mówi też, że kiedyś była najpiękniejszą dziewczyną w kraju. Strzelali się o nią dwaj hrabiowie. Za jednego miała wyjść za mąż. Obaj zastrzelili się jednocześnie w pojedynku i tylko z tego powodu Agata została dziadówką. a miała być hrabiną. Agata nie traci jednak nadziei. Powiada, że niedługo skończą się rządy tego komunisty Reagana i wtedy ona znowu zostanie¹ wielką panią.

Dziadek Janek kiwa głową z szacunkiem. Trochę mu Reagan do komunizmu nie pasuje, ale skoro hrabina Agata mówi. to chyba dobrze mówi. Hrabina dobywa spod nóg kwadratowe pudlo, otwiera je i wyjmuje najnowszy numer ,.Szpilek". Ostentacyjnie przewraca kilka stron, zatrzymuje się na środkowej i wlepia oczy w jakiś rysunek satyryczny. Chichocze cicho, a jej wargi poruszają się jakby w rytmie czytania.

Dziadek Janek patrzy na nią ze zdziwieniem.

— Czytasz do góry nogami? — pyta niewinnie.