DSC07347

r:

ŁSJ. Polityka pasywna

^bbummflai gospodarczych, państwowykorzystujenfo tylko iiuimnirniy polityki budżetowej, ale równie*, a nawcrpftOtiriźyilkim. jgffiyU yfcttłęScj- Styl icj wskazując na liczncwady aktywnej polityki budżc-WŁ p*rwś»optarovvq rolę wśród narzędzi polityki gospodarczej przypisuje tle ap*> instrumentom polityki monetarnej, które popf7grzTrtraylTafCrpWnli37.a | tettHownic waninków na rynku pieniężnym oddziałuiana~P66VrfrToodb pośredni. Znacznie wiotsza elastyczność mtinimcDiAw mtaeufnytli pozwalańa -STyBJK oddziaływanie na przebieg procesów gospodarczych. Wctflog onoetary-stów.roki władz gospodarczych powinna ograniczać się do tworzeniaodpowiednich warunków dla gospodarki prywatnej oraz zapewnienia stałej stopy wzrasta ^tldpfcwiądza. dostosowanej do stopy wzrostu produktu społecznego; funkcje uftotyjw pwnić będzie natomiast mechanizm rynkowy. Polityka budżetowa -realizowana według ich wskuzart - ma^nacacaicicdynic redystrybucyjna, tCffy.

) wijąc na wioBcońć dochodów, jakimi dysponować będą poszczególne podmioty pgospodarujące.nic ma zatem wpływulYaprzebicg koniunktury. Stabilizacyjne | przedsięwzięcia są więc zbędne, gdyż oznaczać mogą jedynie oanakzenie | jJctywnoScrscktorn prywatnego. Stała stopa wzrostu ilości pieniądza stwarza [jtaiaamtgyslarcźającc wuninkLustabilizowania systemu gospodarczego, climi-aując potrzebę ingerencji w gospodarkę.

We zmieffla to fsfcmTżcrwoknnicy pasywnej polityki budżetowej także przywiązują banfeo duże znaczenie do stabilizacji gospodarki w długim czasie. Największą wartość ma dla nich stabilizowanie przewidywał właścicieli przedsiębiorstw, którzy decydując się na inwestowanie, muszą być pewni, żc warunki makroekonomiczne nic zmienią się nagle. Gdyby zmiany te wystąpiły ntespodzie-winie, np. gdyby doszło do znacznego wzrostu inflacji, a w ślad za tym stóp procentowych, przedsiębiorcy mogliby mieć poważne trudności ze spłatą zaciągniętych kredytów, a zatem ich interesy stałyby się nieopłacalne.

Dlatego też, jeśli rząd formują zwolennicy pasywnej polityki budżetowej, czynią oni starania o to, aby ograniczając skalę skażenia sygnałów rynkowych prara (kalania o charakterze dyskrecjonalnym (a więc dowolnym, zbyt często opartym na „widzimisię" polityków i urzędników) doprowadzić przynajmniej do stabilizacji zastanego poziomu inflacji. Potem, prowadząc politykę zmniejszania wydatków państwowych na bezpośrednią działalność produkcyjną, a także aa subsydia i dotacje oraz wycofując się z kontroli cen i płac. umożliwiają odzyskanie zdolności do samoregulacjł rynkowej w systemie. Proces ten, poprzedzający