Sprawność anteny - źródła strat w antenach 21
Innym ważnym parametrem opisującym między innymi zdolność koncentrowania energii pola e-m jest zysk energetyczny. W przeciwieństwie od zysku kierunkowego, który zależy tylko od charakterystyki promieniowania anteny, zysk energetyczny uwzględnia również sprawność anteny, rozumianą jako przemianę mocy na wejściu anteny na moc wypromieniowaną. Zgodnie z definicją, zysk energetyczny to stosunek gęstości mocy promieniowanej przez antenę w danym kierunku U(9, ) do gęstości promieniowanej przez antenę izotropową, przy założeniu, że do obu anten jest doprowadzona taka sama moc Pwe:
G(0, <p) =
U{0,<p)
Pwe / 47T
(1.23)
W praktyce interesuje nas najczęściej wartość maksymalna zysku Gmai = Go i zwykle tę wartość ma się na myśli, jeśli nie podaje się kierunku (0, <p). Zwróćmy uwagę na fakt, że w swojej konstrukcji definicja zysku energetycznego odwołuje się do anteny izotropowej, która spełnia funkcję anteny odniesienia. W istocie anteną odniesienia może być dowolna antena, której zysk względem anteny izotropowej jest znany. Wynika stąd, że zysk energetyczny jest tym parametrem, który możemy relatywnie łatwo zmierzyć poprzez porównanie poziomu mocy w badanej antenie z poziomem mocy w antenie odniesienia. W praktyce jako anteny odniesienia stosuje się dipole, bądź dla wyższych częstotliwości, tuby piramidalne. Zysk energetyczny jest tym parametrem, który najczęściej wykorzystujemy do scharakteryzowania własności kierunkowych oraz sprawności anteny. Jego wartość jest podawana w katalogach dla prawie wszystkich typów anten.
Sprawność anteny nadawczej to stosunek mocy wypromieniowanej do mocy na wejściu anteny:
7] =
prom
(1.24)
Uwzględniając (1.23) oraz (1.13) uzyskujemy dla najbardziej interesującego nas przypadku wartości maksymalnych:
(1.25)
_G(0,g>)\ max = Go Imai £0
Zależność (1.25) wskazuje nam drogę do obliczenia sprawności anteny poprzez: • pomiar charakterystyki i obliczenie kierunkowości z zależności (1.15),