image 093

Szyki liniowy anten o niejednorodnym rozkładzie amplitud 93

Analizując możliwości zwiększenia kierunkowości poprzez odpowiedni dobór amplitud sygnałów zasilających poszczególne źródła promieniujące warto wspomnieć o antenach superkierunkowych. Przez to pojęcie rozumieć będziemy anteny, których kierunkowość jest znacznie większa od anteny odniesienia. W przypadku szyków antenowych jako antenę odniesienia przyjmuje się zwykle szyk antenowy zasilany jednorodnie o takich samych rozmiarach. Aby uzyskać znaczący wzrost kierunkowości, należy zastosować większą liczbę źródeł, co powoduje malenie odległości pomiędzy nimi. W takiej sytuacji sygnały zasilające kolejne źródła promieniujące mogą się znacznie różnić co do modułu i fazy. Generalnie, uzyskanie dużej kierunkowości jest okupione koniecznością precyzyjnego wykonania szyku oraz wygenerowania dużych sygnałów w poszczególnych antenach składowych szyku, co zwykle prowadzi do znacznych strat i spadku sprawności szyku antenowego. Warto podkreślić, że uzyskanie efektu superkierunkowości nie wymaga zastosowania takich samych odległości pomiędzy poszczególnymi elementami szyku.

Jako przykład można tu podać przypadek szyku dipoli półfalowych [33], oddalonych od siebie o A/32, zaprojektowanych tak, aby uzyskać poziom listków bocznych -25,8 dB względem wiązki głównej. Obliczona sprawność dla typowych grubości dipoli i użytego materiału (miedź) dla częstotliwości / = 10 MHz wyniosła 10^-14%.

Przedstawione ograniczenia stają się mniej krytyczne w przypadku szyków antenowych o umiarkowanie podwyższonej kierunkowości i tego typu szyki są przedmiotem znacznego zainteresowania.